TELEFON DLA KOBIET DOŚWIADCZAJĄCYCH PRZEMOCY

Телефон для жінок, які зазнають насильства

CZYNNY PONIEDZIAŁEK-PIĄTEK
OD 11.00 DO 19.00

Активний з понеділка по п’ятницю з 14:00 до 19:00

Szukaj
Close this search box.

9. LGBT Film Festival 2018 | Matronat Feminoteki

9LGBTFF_18_plakat_WWW29. LGBT Film Festival 2018

Po raz 9. zapraszamy w podróż dookoła filmowego świata.

Przybliżymy najciekawsze produkcje kinematograficzne, tak fabularne, jak i dokumentalne, które rzadko goszcząc w mainstreamowych salach kinowych, pokazują nam rzeczywistość, której jesteśmy nieodłączną częścią.

Festiwal otworzy włoski film „Kto uratuje róże? („Chi salvera’ le rose?”), reż. Cesare Furesi. Tytuł otrzymał 3 nominacje do Italian Golden Globe. W głównych rolach znakomici włoscy aktorzy Carlo Delle Piane i Lando Buzzanca.

Pierwszy raz w historii festiwalu zostanie zaprezentowany tak bogaty zestaw filmów krótkometrażowych, ponad 30 produkcji z najdalszych zakątków świata, w tym kilka polskich, które powstały m.in. w Warszawskiej Szkole Filmowej.

Swoje polskie premiery będą miały również filmy dokumentalne: „Sidney i przyjaciele”, „Polyland” czy nominowany do Queer Palm na Festiwalu w Cannes (2017) film „Coby”.

W czasie festiwalu odbędą się liczne spotkania panelowe i dyskusje. Porozmawiamy m.in. o „leku na HIV”, czyli PrEP, o tożsamości osób queerowych, transgenderowych i transseksualnych. Poruszymy temat aseksualności.

Festiwal jako jeden z nielicznych w Polsce odbywa się w 8 miastach.

Warszawa, 20 – 27 kwietnia, Kinoteka

Poznań, 20 – 26 kwietnia, Kino Muza

Łódź, 20 – 26 kwietnia, Kino Bodo

Katowice, 20 – 29 kwietnia, Kino Kosmos

Wrocław, 20 – 22 kwietnia, Kino Nowe Horyzonty

Lublin, 23 kwietnia – 14 maja, Chatka Żaka

Gdańsk, 27 kwietnia – 3 maja, Klub Żak

Łódź, 5 – 20 maja, Kino Przytulne

Kraków, 7 – 10 maja, Kino Pod Baranami

 

www.LGBTfestival.pl

 

 

REPERTUAR

 

GAY SHORTS I 79 min

To, co myślę (Ce que je pense)

„Wielka udręka naszego istnienia pochodzi stąd, że jesteśmy wiecznie samotni i wszystkie nasze wysiłki, wszystkie nasze czyny zmierzają tylko do tego, by od tej samotności uciec.” („Samotność” Guy de Maupassant)

reż: Kevin Capelle, Thomas Devouge, scen: Kevin Capelle, obs: Kevin Capelle, muz: Hadrien Bonardo, Francja 2017, 4′

Świt (Dawn)

David wraca po wojnie do domu i przekonuje się, że po śmierci jego ojca wiele się zmieniło. Wychowany w konserwatywnym, religijnym domu musi jakoś poradzić sobie z odkrytym właśnie faktem, że jego młodszy brat James jest gejem. W ciągu jednej nocy David staje przed dylematem: porzucić zasady religii, które wpajano mu od dziecka czy stracić kolejnego członka rodziny.

reż: Joseph Longo, scen: Joseph Longo, Carlotta Harlan, obs: Barbara Sukowa, Hannah Arendt, Nicholas Goldreich, Brandon Burtis, USA 2016, 22′

Dylan Dylan

Przybrany syn Yanisa i Hugo, zmarł kilka miesięcy temu. Mężczyźni nadal nie mogą pogodzić się z tragedią i próbują zrozumieć swoje wzajemne uczucia.

reż, scen: Sylvain Coisne, zdj: Simon Filliot, muz: Simon Meuret, obs: Vincent Marie, Matthieu Dahan, Francja 2017, 17′

Horyzont zdarzeń (Event Horizon)

Gabriel dowiaduje się, że jest zakażony wirusem HIV. Decyduje się powiedzieć o tym wszystkim najbliższym.

reż, scen: Gil Baroni, obs: Gabriel Comicholi, Arline Luiza Kreia, Dani Costa, Juliana Davanso, Maicon Santini, Brazylia 2016, 15′

Nagrody: FEPEC Award – Best Reflection Film na IV Recifest – Film Festival of Sexual and Gender Diversity (Brazil, 2016)

Powtórne narodziny (Rebirth)

Film skupia się na transformacji artysty/artystki w każdym jego/jej ruchu. Na początku rozrywa zasłonę, za którą rytualnie ukryło jego/ją społeczeństwo. Z każdym krokiem skutecznie przecina pępowinę, za każdym razem tworząc dla siebie nową formę. Artystka/artystka wciąż na nowo stwarza siebie i swoją tożsamość.

reż, scen: Zehra Gokcimen, Gokce Oraloglu, zdj: Nusret Emre Bilgin, Turcja 2017, 4′

Rick

Niesłyszący Rick jest gejem i aktorem filmów porno. Ten krótki film dokumentalny opowiada o losach młodego mężczyzny, który przezwycięża swoją niepełnosprawność oraz własne psychiczne i fizyczne słabości, odnajdując prawdziwą wolność ciała i umysłu na planie filmów dla dorosłych.

reż: Jan-Peter Horstmann, zdj: Manuel David Schamberger, muz: Anna Kühlein, Niemcy 2017, 17′

 

GAY SHORTS II 80 min

Zostań na noc (Sova över)

Dwudziestoletni Emil i Adam są bliskimi przyjaciółmi. Pewnego wieczoru po powrocie z kina Emil zostaje u Adama na noc. Emil widzi w Adamie kogoś więcej niż tylko przyjaciela. Jego uczucie zostaje poddane próbie, kiedy mężczyźni są zmuszeni dzielić ze sobą łóżko.

reż, scen: Jimi Vall Peterson, zdj: Sara Svärdsén, obs: Hjalmar Hardestam, Simon Eriksson, Szwecja 2018, 9′

Obowiązek (The Commitment)

Robert i Ethan są parą i pragną adoptować razem dziecko. Kiedy spotykają Azjatkę w ciąży, czeka na nich pewna niespodzianka, która zaważy na losach ich związku.

reż, scen: Albert M. Chan, zdj: Andrew Nalband, muz: Ryan Leach, obs: Albert M. Chan, Jason Lane Fenton, Mary Niederkorn, Kerri Patterson, Kanada/USA, 20′

Ślub (The Marriage)

Zbliża się najważniejszy dzień w życiu Suso i Ricarda: po kilku latach bycia razem wreszcie wezmą ślub. Ich najbliżsi są uradowani zbliżającą się ceremonią. Jedynie Adela, babka Suso, została zaproszona na uroczysty obiad, ale nie wie, że okazją do spotkania jest świętowanie małżeństwa jej wnuka.

reż: Victor Quintero, Sergio Rey, scen: Sergio Rey, zdj: Pablo Colado, obs: Selica Torcal, Ruben Bernal, Juan Caballero, Resu Morales, Reme Gomez, Miriam Diaz-Aroca, Hiszpania 2017, 26′

Dwie ryby (Two Fish)

Max właśnie zerwał z dziewczyną. Gorący, letni dzień spędza na opuszczonym basenie akademickim. Jego najlepszy przyjaciel Taylor, który niedawno wrócił z Europy, postanawia się przyłączyć. Pod wpływem chwili ich przyjaźń zaczyna przeradzać się w coś innego.

reż, scen: Antoine Dupont-Guerra, zdj: Cristina Guzmán, muz: Laurent Duparc, obs: Aurelio de Anda Jr., Jeremy Howard, USA 2017, 11′

Zmienny (Versátil)

Alex i Hugo są ze sobą dopiero od pół roku. W pewien piątkowy wieczór w mieszkaniu Alexa mężczyźni rozmawiają o swoich rolach w łóżku. Z początku błahe pogaduszki zamieniają się w poważną dyskusję o ich związku i jego przyszłości.

reż, scen: Carlos Ocho, obs: Christian Escudero, Eudald Font, Hiszpania 2017, 14′

 

LESBIAN SHORTS 110 min

Odwiedziny ciotki Elfi (Besuch von Tante Elfi)

Sonja i jej dziewczyna Michi dopiero co zamieszkały razem, a Michi już zdążyła zaprosić w odwiedziny swoją bogatą ciotkę, od której chce wyciągnąć trochę pieniędzy. Oczywiście to Sonja musi zająć się starszą panią po jej przyjeździe. Kobiety nie mogą się jednak ze sobą dogadać i wybucha między nimi poważna kłótnia, podczas której Elfi mdleje. Sonja wpada w panikę i prosi o pomoc swoją przyjaciółkę, Katrin. Katrin rozproszona faktem, że wyglądająca na martwą Elfi przypomina aktorkę Catherine Deneuve, wpędza Sonję w kłopoty: obie niechcący zatrzaskują się na klatce schodowej. W mieszkaniu zostaje tylko omdlała ciotka i głodny kot…

reż, scen: Moana Bauer, muz: Giovanni Berg, obs: Karin Thaler, Isabel Kott, Sina Wilke, James Newton, Teresa Rizos, Niemcy 2017, 23′

Café Desvelado

Na kilka dni przed opuszczeniem kraju Pia organizuje swoją imprezę pożegnalną. Jej partnerka Nina nie chce się jednak żegnać i planuje ich związek na odległość. Przed nimi długa noc przy kolejnych filiżankach kawy i rozmowach o przyszłości ich związku.

reż, scen: Pamela Castillo, zdj: Lucía Silva, muz: Bruno Espinoza, obs: Fiorella Pennano, Camila Ferrer, Peru 2017, 9′

Taniec z dziewicą (Dance with a Maiden)

Nolwandle jest tancerką. Jej niezwykle wierząca, homofoniczna rodzina zamyka ją w pokoju jako przygotowanie do nadchodzącej religijnej inicjacji. Co noc dziewczyna wymyka się z domu, żeby móc wziąć udział w próbach do nowego przedstawienia u boku swojej tanecznej partnerki a zarazem kochanki. Kiedy już nie może dalej uciekać, prosi ukochaną, żeby ta zgodnie z tradycją została jej rytualną „dziewicą” i wraz z nią nie opuszczała pokoju przez siedem dni.

reż, scen: Thishiwe Ziqubu, obs: Zikhona Bali, Mandisa Nduna, Nolwazi Shange, Simo Magwaza, RPA 2017, 24′

Mai

Carmeta, Mari i Pilar to trzy staruszki, które mieszkają w małym miasteczku na zachodzie Katalonii. Codziennie spotykają się na swojej ławeczce, żeby poplotkować. Niespodziewane pojawienie się w okolicy pary młodych dziewcząt staje się ich ulubionym tematem rozmów.

Stare przyjaciółki dyskutują o pochodzeniu, wieku i stylu życia nieznajomych młodych kobiet. Wkrótce temat rozmów obudzi w nich pewne zapomniane uczucia z przeszłości.

reż, scen: Marta González, zdj: Cristóbal Franco, muz: Daniel Ruiz, obs: Aida Flix, Aida Qui, Maria Pijuan, Olga Masot, Marisol Lavin, Franses de Dios, Hiszpania 2017, 8′

Niegrzeczna Amelia Jane (Naughty Amelia Jane)

W tej satyrze na konwencje społeczne śledzimy losy dwóch kobiet pochodzących z różnych środowisk: potężnego, związanego z polityką klanu i małej, konserwatywnej rodziny. Obie spotykają się z pojęciem „odpowiedniego zachowania”. Poznając przeszłość kobiet, można wywnioskować, że kiedyś miały ze sobą romans.

reż, scen: Risheeta Agrawal, zdj: Deep Metkar, muz: Sanidhya Bohra, obs: Fohzan Khamsehpour, Maellika Hani Eberhard, Eva Stepankova, Vera Karolina Simova, Indie/Czechy 2017, 12′

Lato (Summer)

Film opowiada historię dwóch nastolatek spędzających wakacje na obozie dla dzieci ortodoksyjnych Żydów. Dziewczyny chcą zachować czystość i wstrzemięźliwość, ale odkrycie pewnej zakazanej książki niespodziewanie pomaga im odkryć własną seksualność, na co nie są jednak gotowe.

reż, scen: Pearl Gluck, zdj: Lauretta Prevost, muz: Lisa Gutkin, obs: Juliet Brett, Emmy James, Thea Mccartan, USA 2017, 18′

Tres

Aktorka Manuela zrobi wszystko, żeby tylko zdobyć upragnioną rolę…

reż, scen: Fabia Castro, zdj: Daniel Ocanto, muz: Ombligo Band, obs: Fabia Castro, Marian Arahuetes, Paula Foncea, Hiszpania 2017, 4′

Drapnięcie (Zarpazo)

Mar i Xara spotykają się w górach z dala od cywilizacji. Są gotowe na zawsze ukryć się przed światem.

reż, scen: Nerea Castro Andreu, zdj:  Eva Diaz, muz: Alberto Torre, obs: Valeria Alonso, Marta Nieto, Hiszpania 2016, 15′

 

TRANS SHORTS 50 min

Mathias

Mathias, kiedyś Magda, nie chce, żeby koledzy z pracy dowiedzieli się o jego przeszłości. Nowa posada to kolejny etap w życiu bohatera. Chociaż wie, że przemiana była dobrą decyzją, wciąż pojawiają się związane z nią problemy, także w relacji z jego długoletnią partnerką, Marie.

reż: Clara Stern, scen: Clara Stern, Johannes Höß, Austria 2017, 30′

Zatopiona śliwka (Sunken Plum)

Mieszkająca w dużym mieście transpłciowa Chinka pracuje w nocnym klubie. Kiedy dowiaduje się od kuzyna o śmieci matki, jako jedyny „syn” czuje się zobowiązana wrócić do swojego domu daleko w górach. Nawet jeśli będzie musiała ukryć swoje prawdziwe „ja” przed rodziną i przyjaciółmi…

reż, scen: Roberto F. Canuto, Xu Xiaoxi, zdj: Guo Yong, muz: Andrea Centazzo, obs: Gu Xiang, Yu Yinmeng, Tian Peng, Hiszpania/Chiny 2017, 20′

 

POLISH SHORTS 108 min

Dziewczyny (Girls)

Portret pary – Ani i Edie, których wspólną pasją jest drag king. Bohaterki w czasie wolnym przebierają się za mężczyzn i organizują występy sceniczne. Obserwujemy ich codzienne życie i przygotowania do kolejnych występów, w których oswajają stereotypową i opresyjną męskość. Jest to historia dziewczyn, które podejmują trud budowania relacji i realizowania się w konserwatywnym kraju.

reż, scen: Anastazja Dąbrowska, zdj: Agnieszka Kokowska, muz: Robert Kobryń, Polska 2017, 19′

Kinky

Klawesyn jest instrumentem, w którym najważniejszy jest dotyk. Dotyk jest sposobem komunikacji. Zanim człowiek nauczy się porozumiewać werbalnie, szuka dotyku, pożąda go.

Film jest krótką historią z życia Olgi – klawesynistki, która eksploruje swoją cielesność.

reż, scen: Tadeusz Chudy, zdj: Bynar, Project Pitchfork, muz: Tadeusz Chudy, Polska 2017, 25′

Marzenie (The Dream)

Czyjeś marzenia są czyimiś lękami…

Spotkanie dwóch mężczyzn bez zobowiązań często wyzwala nadmierne oczekiwania i nieuświadomione obawy.

reż, scen: Wojciech Olchowski, zdj: Wojciech Olchowski, muz: “Departing Myself” – Zoe.LeelA, “Blessed Are” – Pearl Taylor’s Grandbaby, obs: Jarno Pimperi, Mara Jelinko, Synes Elischka, Finlandia/Polska 2017, 11′

Ofiarowanie (The Offering)

Nim młody ksiądz zacznie nauczać innych o miłości, sam musi zrozumieć czym miłość jest dla niego.

reż, scen, zdj: Konrad Bloch, muz: Sylwester Bugajak, obs: Mikołaj Dróżdż, Michał Chruściel, Sławomir Głazek, Polska 2016, 14′

Pogarda (Disdain)

Historia skomplikowanej relacji dwóch kobiet. Niefortunny wypadek nieodwracalnie zmienia dynamikę ich związku. Historia miłości, ubezwłasnowolnienia i psychologicznej manipulacji.

reż, scen: Magdalena Korpas, Jo Malher, zdj: Filippo Mazzarino, Grzegorz Wierzchowski, muz: Marcin Korpas, obs: Magdalena Korpas, Mouna Mouna, 2017, 4′

Skazani na Glam (Glam-guilty)

Historie kilku chłopaków warszawskiej społeczności LGBT, ukazanych na tle nocnego życia stolicy. Po zmroku tylko w jednym klubie mogą czuć się w pełni swobodnie – co czyni go miejscem, od którego zdaje się nie być ucieczki.

reż, zdj: Lulu Zubczyńska, Polska 2015, 23′

Zamiast (Instead)

Młody chłopak sprzedaje swoje ciało na ulicach Warszawy. Nigdy nie wie czego jego klienci będą chcieli w zamian.

reż, scen: Bartosz Brzeziński, zdj: Egor Efimov, obs: Maria Pakulnis, Kamil Studnicki, Mateusz Łapka, Daniel Chryc, Joanna Derengowska, Polska 2015, 12′

 

LUDZKI JAK JA (As Human As I Am)

Nepal – walka aktywistów LGBT o uznanie „trzeciej płci”.

Malawi – przywódcy religijni muszą stanąć twarzą w twarz z osobami, których nienawidzą i potępiają.

Fidżi – nauczyciel jednej ze szkół uczy tolerancji i akceptacji osób homoseksualnych.

Na całym świecie mniejszości seksualne są narażone na wiele form dyskryminacji. Film dokumentuje historie i strategie walk środowisk LGBT z Nepalu, Malawi i Fidżi o równouprawnienie, bezpieczeństwo oraz akceptację. O życie bez strachu i wykluczenia.

reż: Alice McDowell, Irlandia 2017, 30′

 

ASEKSUALNOŚĆ (Asexual)

Dokument o tym, co znaczy identyfikować się jako osoba aseksualna. Twórcy nie chcą dokładnie opisywać ani upraszczać pojęcia aseksualności we współczesnym świecie, ale ukazać szeroki wachlarz definicji i mnogość światów tych, którzy identyfikują się jako aseksualni. Przytoczone doświadczenia ludzi wahają się od romantyzmu do szarych sfer, od przykładów, jak aseksualność wpływa na intymne kontakty aż do piętnowania i prześladowania osób aseksualnych nawet przez środowisko LGBT.

reż, scen: Oli Isaac Smith, zdj: Stephen Vandingenen, dźwięk: Carolin Anspach, UK 2017, 20′

 

UKRYCI W SITOWIU (A moment in the Reeds)

Studiujący za granicą Fin Leevi wraca na wakacje w rodzinne strony, aby pomóc ojcu w remoncie domku nad jeziorem. Tareq jest uchodźcą z Syrii, który został zatrudniony do pomocy przy renowacji. Podczas pracy, pod nieobecność ojca Leeviego między mężczyznami pojawia się erotyczna fascynacja, zaczynają odkrywać siebie nawzajem. Jako jeden z pierwszych queerowych filmów nakręconych w Finlandii, intymny dramat „Ukryci w sitowiu” oddaje głos nie tylko seksualnej, ale także etnicznej mniejszości, opowiadając o potrzebie wolności, akceptacji i posiadania miejsca, które można nazwać „domem”.

reż, scen: Mikko Makela, zdj: Iikka Salminen, muz: Sebastian Kauderer, Luke Richards, obs: Janne Puustinen, Boodi Kabbani, Mika Melender, Virpi Rautsiala, Finlandia/UK 2017, 107′

Oficjalna Selekcja BFI London Film Festival 2017

 

COBY

Chociaż większość swojego życia spędził w żeńskim ciele, Coby od zawsze czuł się mężczyzną. W wieku 23 lat postanowił poddać się tranzycji. Fizyczna metamorfoza wpłynęła nie tylko na niego, ale i na jego najbliższych. Za namową brata, Coby zgodził się pokazać cały proces w filmie. Jego historia to zapis rodzinnych relacji w obliczu wielkich, życiowych zmian.

Czuły i poruszający dokument o niezwykłej sile rodzinnych więzi.

reż: Christian Sonderegger, zdj: Georgi Lazarevski, obs: Jacob Hunt, Sara Mound, Ellen Richards-Hunt, Willard Hunt, Andrew Hunt, Francja/USA 2017, 78′

Film nominowany m.in. do Queer Palm na Festiwalu w Cannes (2017)

 

KOCHANKOWIE CZUJĄ BLUESA (Even Lovers Get The Blues)

Ana sypia z Hugo, Dalhia z Graciano, Léo z Louisem, a Artur z każdym z nich. Liczne imprezy, zdrady i skandale pchają młodych bohaterów do odkrywania własnych pragnień, fantazji i korzystania z pełni życia. Film pokazuje miłość i seksualność pozbawionych złudzeń, ale pełnych pasji młodych ludzi.

reż, scen: Laurent Micheli, zdj: Olivier Boonjing, Tristan Galand, obs: Marie Denys, Tristan Schotte, Adriana Da Fonseca, Gabriel Da Costa, Séverine Porzio, Arnaud Bronsart, Belgia 2016, 95′

Film otrzymał wiele międzynarodowych nagród, m.in. za najlepszy film – TLVFest w Tel Avivie 2017.

 

PIERDOL SIĘ, JESSICO BLAIR (Fuck You Jessica Blair)

Karni czuje się odłączona: od świata, od swojego kraju, języka, a nawet własnego ciała. Wszystko do czasu, kiedy spotyka Jessikę, która sama potrzebuje odłączenia od swojego życia w „amerykańskim śnie”.

reż i scen: Karni Haneman, zdj: Mathias Zagoni, muz: Hilly Boimel, obs: Jessy Danner, Orr Sigoli, Guy German, Karni Haneman, Maya Maron, Izrael 2017, 81′

Sydney Indie Film Festival 2017 – nagroda za reżyserię, Karni Haneman

 

KRWAWE-cienie (BLOODY-shadows)

XIX wieczny epicki poemat o uczennicy Instytutu Smolnego w Petersburgu oraz Wilhelmie II – ostatnim cesarzu Niemiec, homoseksualiście. Polowania były dla niego najweselszym, odprężającym punktem życia. Wielokrotnie polował u księcia Radziwiłła w okolicach Nieświeża. Tymczasem jej dorosłe życie to pasmo ciąż, porodów i lekarstw. Film pokazuje los młodej kobiety w nieoczywistych kontekstach, jest oparty na faktach i utrzymany w opiumiczno – poetyckim klimacie (wszystkie leki w XIX wieku były na bazie opium). Zdjęcia miały miejsce w St.Petersburgu, Wilnie, Świecianach; a Warszawa, Sztokholm i Gothenburg 'robią’ za XIX wieczne Kresy Wschodnie.

reż, scen: Małga Kubiak, zdj: Małga Kubiak, Mats Lundell, muz: Ars Sonor, obs: Caroline Lopatynsky, Thomas Goersch, Piotr Olszowski, Marta Konarzewska, Marcin Przepierowski, Dominika Biernat, Miro Kamiński, Marta Dobosz, Johan Hamrin, Katarzyna Jaśkiewicz, Andrzej Słodkowski i inni, Polska 2018, 280′

Film w oryginalnej wersji językowej: polskiej, francuskiej, angielskiej, rosyjskiej, litewskiej, estońskiej, szwedzkiej, niemieckiej.

Work in Progress. Film prezentowany w 2 częściach. Część I – 140 min. Część II – 140 min.

 

KTO URATUJE RÓŻE? (Chi salverà le rose?)

Film przedstawia nietypową relację pomiędzy dwoma mężczyznami w podeszłym wieku, w głównych rolach znakomici włoscy aktorzy Carlo Delle Piane i Lando Buzzanca.

Giulio (Carlo Delle Piane) jest starszym, eleganckim panem, który porzucił karierę prawniczą, by zarabiać na życie grając w pokera. Swój wolny czas poświęca przyjacielowi Claudio (Lando Buzzanca).

Kiedy Claudio zapada na ciężką chorobę, Giulio przestaje grywać w pokera, co szybko odbija się na finansach w ich domu. Musi zwolnić ogrodnika, później kucharza, by w końcu sprzedać część mebli. Całą sytuację rozgrywa jednak w iście pokerowym stylu – blefuje i gra tak, aby chory Claudio nie domyślił się, że coś jest nie tak.

“Kto uratuje róże?” – to sentymentalna komedia z brawurowymi rolami i typowym włoskim humorem.

reż: Cesare Furesi, scen: Cesare Furesi, Guido Furesi, Paola Mammini, zdj: Giuseppe Pignone, muz: Marcello Peghin, obs: Carlo Delle Piane, Caterina Murino, Lando Buzzanca, Antonio Careddu, Philippe Leroy, Guenda Goria, Massimiliano Buzzanca, Eleonora Vallone, Włochy 2017, 103′

Film otrzymał nominacje do Italian Golden Globe 2017: (nagrody udzielane przez Zrzeszenie Zagranicznych Krytyków we Włoszech) za najlepszy debiut, najlepszy aktor (Carlo Delle Piane), najlepsza muzyka.

 

POWIETRZE (Luft)

Kiedy Manja spotyka buntowniczkę o imieniu Louk, ściganą przez łowców z lasu, od razu się w niej zakochuje. Louk wyznaje jedną zasadę: żyć bez kłamstwa, bez ograniczeń, bez strachu. Manja bez wahania rusza za kobietą. Kiedy jednak odkrywa, że idealizm Louk wynika z głębokiej pustki po stracie matki, pomaga jej pożegnać się z bolesną przeszłością i sama uczy się tego samego. „Powietrze” to filmowy poemat o niespętanej miłości i czystości serca.

reż: Anatol Schuster, scen: Anatol Schuster, Britta Schwem, zdj: Julian Krubasik, muz: Henrik Ajax, obs: Anna Brodskaja-Bomke, Peter Cieslinski, Jakob D’Aprile, Lara Feith, Mélanie Fouché, Paula Hüttisch, Marija Kandic, Matthias Neukirch, Franziska Rieck, Melanie Straub, Niemcy 2017, 91′

 

MOJA NATURA (My Nature)

Czterdziestoletni Simone urodził się jako kobieta. Porzucił swoją pracę na etat w rodzinnym mieście na południu Włoch, żeby żyć w zgodzie z naturą w idyllicznej Umbrii. Jego podróż pozwala mu lepiej poznać i zrozumieć siebie, żeby spełnić własne marzenia, ale także dostrzec rolę swojej przeszłości. Dzięki nowym przyjaźniom i doświadczeniom Simone uczy się wreszcie kochać siebie po wielu latach czystej nienawiści do własnego „ja”.

reż: Massimiliano Ferraina, Gianluca Loffredo, scen: Massimiliano Ferraina, Simone Di Giacomantonio, muz: Pasquale Valle, Dimitris Sideris, obs: Simone Di Giacomantonio, Federica Gueli, Ingo Sohn, Fabio Baccigalupi, Lonia Scalera, Otello Boco, Lorraine Taylor, Davide Tolu, Włochy 2016, 75′

 

MY WONDERFUL WEST BERLIN

Tematem dokumentu jest życie gejów w zachodniej części stolicy Niemiec pomiędzy końcem II wojny światowej a upadkiem muru berlińskiego. O swoich doświadczeniach mówią działacze polityczni, właściciele nocnych klubów i ich stali bywalcy, muzycy, artyści i DJ-e. Z ich opowieści wyłania się obraz Berlina w jego najciekawszym, bardzo dynamicznym okresie rozwoju.

reż, scen: Jochen Hick, zdj: Alexander Gheorghiu, Niemcy 2017, 97′

Film nominowany do nagrody Teddy, Berlinale 2017

 

POLYLAND

Głos trzech silnych kobiet pochodzących z trzech różnych środowisk.

Kobiety sportretowane w Polyland urodziły się w Polsce i mieszkają we Wrocławiu. Ania, Miriam i Elmelda chcą być usłyszane NIE jako „te inne”, ale jako reprezentantki polskiego społeczeństwa. Film pokazuje ich trud życia, pracę, aż do momentu nagłej zmiany w polskiej scenie politycznej.

Skupia się na przedstawieniu niuansów bycia czarnoskórym/czarnoskórą, muzułmaninem/muzułmanką, członkiem i członkinią społeczności LGBT.

reż: Dáša Raimanová, prod: Dáša Raimanová, Zofia Brom, Polska/UK 2017, 71′

POLSKA PREMIERA

 

PrEP 2017 (PrEP 17 – The coming of age of PrEP)

W 2015 roku reżyser Nicholas Feustel nakręcił dokument o PROUD PrEP w Anglii. Film wyświetlano przy okazji różnych wydarzeń medialnych w Wielkiej Brytanii, zwracając uwagę na potrzebę mówienia i uczenia o PrEP-ie, czyli o profilaktyce przedekspozycyjnej polegającej na przyjmowaniu leków, które mogą uchronić przed zakażeniem wirusem HIV.

W styczniu 2017 roku Feustel wrócił do Londynu, żeby opowiedzieć o dalszych losach PrEP-u. Dokument „PrEP 2017” skupia się na historiach kilkudziesięciu aktywistów profilaktyki przedekspozycyjnej, obecnych i dawnych pacjentach, lekarzach i producentach leków. Nakręcony na zamówienie organizacji PrEPster pokazuje, jak szybko wspomniany rodzaj profilaktyki mającej uchronić przed wirusem HIV stał się dostępny dla tysięcy osób pomimo problemów ze strony opieki zdrowotnej.

reż: Nicholas Feustel, UK 2017, 36’

 

SIDNEY I PRZYJACIELE (Sidney & Friends)

Hermafrodyta Sindey dorasta na kenijskiej wsi. Nie lubi nosić spódnic ani wykonywać prac tradycyjnie przypisanych dziewczynom, zamiast tego chce wypasać bydło i grać w piłkę nożną.  Dorastając zauważa, że coraz bardziej wyróżnia się na tle innych młodych ludzi. Jej własna rodzina patrzy na nią coraz mniej przychylnie, wierząc, że Sindey została opętana przez demona, który chce zrobić z kobiety mężczyznę. Niechęć przeradza się w czystą nienawiść i Sindey musi uciekać do Nairobi w obawie o własne życie. Tułając się od slumsów do slumsów, publicznie poniżana i bita, traci nadzieję. Na swojej trudnej drodze spotyka grupę transpłciowych osób, z którymi się zaprzyjaźnia, razem zaczynają walczyć z dyskryminacją. Odkrywają wspólnie radość życia, miłość i własną wartość.

Pełnometrażowy dokument „Sindey i przyjaciele” to wzruszająca opowieść o nadziejach, marzeniach i codzienności grupy hermafrodycznych i transpłciowych osób walczących o przetrwanie na marginesie kenijskiego społeczeństwa.

reż: Tristan Aitchison, zdj: Tristan Aitchison, muz: Paul Terry, obs: Michael Daviot, Awuor Onyango, Charles Ouda, UK 2018, 75′

Oficjalna Selekcja BFI London Film Festival 2018, POLSKA PREMIERA

 

TEENAGE KICKS

Młody Miklós Varga planuje uciec z domu wraz ze swoim najlepszym przyjacielem Danem. Niestety dochodzi do wypadku, w którym ginie jego starszy brat. Tylko on wie dokładnie, jak doszło do tej tragedii. Poczucie winy odmienia jego podejście do życia.

reż, scen: Craig Boreham, zdj: Bonnie Elliott, muz: David Barber, obs: Miles Szanto, Daniel Webber, Anni Finsterer, Shari Sebbens, Charlotte Best, Lech Mackiewicz, Australia 2016, 98′

5 nominacji do międzynarodowych nagród filmowych

Radka Denemarkova w Polsce! 2 marca w Domu Spotkań z Historią, Warszawa

549043-352x500Z okazji 100-lecia niepodległości Polski i Czech Mazowiecki Instytut Kultury, wraz z Czeskim Centrum w Warszawie, Instytutem Polskim w Pradze, Biblioteką Václava Havla i Domem Spotkań z Historią, organizują dni kultury i literatury polsko-czeskiej w Warszawie i Pradze.

W spotkaniu Jednostka wobec historii wezmą udział czeska pisarka RADKA DENEMARKOVA i tłumaczka OLGA CZERNIKOW, rozmowę poprowadzi KAROLINA SULEJ. Fragmenty książki „Przyczynek do historii radości” Radki Denemarkovej przeczyta DOROTA LANDOWSKA.

Feminoteka objęła matronatem „Przyczynek do historii radości”.  Książka dotyczy przemocy wobec kobiet i wobec słabszych, a autorka znana jest ze swojego zaangażowania w sprawy społeczne.
Adam Kraszewski: Psychologiczny kryminał, a jednocześnie quasi feministyczny manifest o tym, że zbrodni gwałtu zapominać nie można. Tylko ofiara ma prawo wybaczyć, mówi nam Radka Denemarkova w swoim Przyczynku do historii radości, nam więc pozostaje się tylko milcząco z nią zgodzić.
Michał Nogaś o książce: książka z jaskółką nie tylko na okładce to wielowątkowa, czasem literacka, czasem eseistyczna, opowieść o wojnie ciał silniejszych i cięższych z ciałami słabszymi i lżejszymi. To opowieść o gwałcie zadawanym kobietom i cierpieniu doświadczanym przez ludzi od drugich.

Serdecznie zapraszamy, wstęp wolny!

Dom Spotkań z Historią, ul. Karowa 20, Warszawa

2 marca 2018, godz. 18:00

 

Informacje o spotkaniu:
https://www.facebook.com/events/568771306833675/
https://www.facebook.com/mazowieckiinstytutkultury/videos/1663641733674364/?id=100003559118004

 

MANIFEST 9. Wrocławskiego Marszu Równości | Program Festiwalu Równych Praw

marsz_rownosci_2017

ZA MIŁOŚĆ NASZĄ I WASZĄ
MANIFEST 9. Wrocławskiego Marszu Równości

My, wrocławska, dolnośląska, polska i europejska społeczność LGBTQIA wraz z sojusznikami i sojuszniczkami, zabieramy głos w sprawie Miłości! Miłości, do której każda osoba ma Prawo!
7 października maszerujemy równi i różnorodni za naszą i waszą miłość.
Za miłość naszą, bo wciąż w Polsce osoby nieheteronormatywne nie doczekały się poszanowania swoich praw i związanych z nimi regulacji.
Za miłość waszą, by przeciwstawić się nacjonalistycznej nienawiści, która dotyka wszystkiego, co inne – wyznaniowo, etnicznie, płciowo, światopoglądowo i mentalnie.
Za miłość, bo tylko solidarnie możemy stawić opór przemocy władzy, która szanując wyłącznie samą siebie zamienia otwartą przestrzeń publiczną w prawicowe piekło.
Miłością przeciwstawiamy się homofobii, solidarnie łącząc się z ofiarami realnej przemocy, której doświadczają setki tysięcy osób na całym świecie w Czeczenii, Rosji, krajach afrykańskich i bliskowschodnich.
Za miłość naszą i waszą | For our love and yours | Для нашей и вашей любви

****

Program Festiwalu Równych Praw Wrocław 2017

30 września, sobota

14:00-18:00    Malowanie transparentów na Marsz Równości 2017 | Siedziba KR, ul. Podwale 36a/5

1 października, niedziela

13:00-18:00    Spotkanie Tęczowych Rodzin. Gry i zabawy dla dzieci. Spotkanie dyskusyjne dla rodziców „Jak rozmawiać z dziećmi o swojej nieheteronormatywności” | Zapisy: [email protected]

4 października, środa

18:00-20:00    Korpomeeting. Spotkanie otwarte | Siedziba KR, ul. Podwale 36a/5

5 października, czwartek

19:30               „Tom of Finland” – wrocławska premiera filmu. Seans pod patronatem Ambasady Finlandii | Kino DCF ul. J.Piłsudskiego 64A. Wstęp w cenie biletu kinowego. Po filmie zapraszamy na bankiet.

6 października, piątek

17:00-21:00    „Równość małżeńska w Polsce?” Pokaz filmu „Artykuł 18”. Debata z udziałem gości:  Prof. M. Płatek, Wojciech Piątkowski i Michał Niepielski, przedstawicielka stowarzyszenia Miłość nie Wyklucza | Barbara ul. Świdnicka 8B,

7 października, sobota

15:00-18:00    MARSZ RÓWNOŚCI 2017

Start  na Placu Wolności

22:00               Impreza pomarszowa | HaH Wrocław, ul. Piotra Skargi 18A

8 października, niedziela

12:00-14:00    Śniadanie festiwalowe | Księgarnia Hiszpańska, ul. Szajnochy 5

15:00-17:00    Dragtywizm – drag queen na froncie walki o równe prawa. Spotkanie poprowadzi Twoja Stara | Księgarnia Hiszpańska, ul. Szajnochy 5

18:00-20:00    „Polyland” – przedpremierowy pokaz filmu. Spotkanie z autorką Dasą Raimanovą i bohaterkami filmu | Barbara , ul. Świdnicka 8 b , wstęp wolny

***

Fundacja Feminoteka matronuje wydarzeniom. Serdecznie zapraszamy!

Program 17. Tygodnia Kina Hiszpańskiego | Matronat Feminoteki

  1. TYDZIEŃ KINA HISZPAŃSKIEGO W OŚMIU MIASTACH W POLSCE

17TKH-B1_webJuż  23 marca rozpocznie się 17. Tydzień Kina Hiszpańskiego, jedyne w Polsce wydarzenie poświęcone w całości kinematografii słonecznej Hiszpanii.

Przegląd odbędzie się w największych miastach Polski – Warszawie, Krakowie, Poznaniu Wrocławiu, Katowicach, Gdańsku i Łodzi oraz w Białymstoku, który w tym roku dołączył do grona festiwalowych miast.

Filmy, które znalazły się w programie festiwalu, to przegląd najnowszych i najciekawszych hiszpańskich produkcji, od przebojowych komedii, przez popularne kino gatunkowe, po nagradzane na festiwalach kino artystyczne.

Program: https://tydzienkinahiszpanskiego.wordpress.com/harmonogramy-projekcji/

Feminoteka objęła szczególną opieką film zamknięcia, „Przez otwarte drzwi / La puerta abierta” (2015, reż. Marina Seresesky).

Obserwujcie nasze media społecznościowe, bedziemy rozdawać zaproszenia!

 

17. Tydzień Kina Hiszpańskiego startuje 23.03.2017 | Matronat Feminoteki

  1. 17TKH-B1_webTYDZIEŃ KINA HISZPAŃSKIEGO W OŚMIU MIASTACH W POLSCE

Już  23 marca rozpocznie się 17. Tydzień Kina Hiszpańskiego, jedyne w Polsce wydarzenie poświęcone w całości kinematografii słonecznej Hiszpanii.

Przegląd odbędzie się w największych miastach Polski – Warszawie, Krakowie, Poznaniu Wrocławiu, Katowicach, Gdańsku i Łodzi oraz w Białymstoku, który w tym roku dołączył do grona festiwalowych miast.

Filmy, które znalazły się w programie festiwalu, to przegląd najnowszych i najciekawszych hiszpańskich produkcji, od przebojowych komedii, przez popularne kino gatunkowe, po nagradzane na festiwalach kino artystyczne.

Feminoteka objęła szczególną opeka film zamknięcia, Przez otwarte drzwi / La puerta abierta (2015, reż. Marina Seresesky).

Obserwujcie nasze media społecznościowe, bedziemy rozdawać zaproszenia!

***
Rosa (Carmen Machi) jest prostytutką. „Odziedziczyła” najstarszy zawód świata po swojej matce, Antonii (Terele Pavez), której na stare lata wydaje się, że jest Sarą Montiel – wcielającą się w role
femme fatale gwiazdą hiszpańskiego kina, piosenkarką, której płyty sprzedały się w większej liczbie egzemplarzy niż krążki Elvisa Presleya czy Franka Sinatry. Życie Rosy to piekło. Nie potrafi być szczęśliwa. Pewnego dnia w jej osobliwym, pełnym absurdów domu pojawia się ktoś nowy, a wraz z nim szansa na radość. Emocjonujący debiut reżyserski argentyńskiej aktorki, Mariny Seresesky, mówi o najgłębszych uczuciach, będąc jednocześnie krytyką i refleksją na temat nas samych. Dynamiczny, dobrze skonstruowany scenariusz z wypełnioną humorem wizją naszego świata, ale przede wszystkim wzruszająca historia dwóch kobiet, postaci “z krwi i kości”, które mogłyby być naszymi sąsiadkami. 

„RE_WOLTA” – recenzja spektaklu | matronat Feminoteki

re_wolta_plakat„RE_WOLTA”  to nietuzinkowy spektakl, który mogliśmy 1 i 2 lutego zobaczyć w Teatrze Ósmego Dnia w Poznaniu. To studium o przemocy seksualnej wobec kobiet będące kompozycją wyrazistych obrazów video, emocji i tematów.

Stereotypy. Kształtowane są przez społeczeństwo i nikt się z nimi nie rodzi, za tworzenie stereotypów odpowiedzialni są przede wszystkim rodzice, ale i otoczenie. Które formy języka i wyrazu pozwalają uniknąć krzywdzących stereotypów na temat przemocy seksualnej wobec kobiet? Odpowiedź na to pytanie przynosi nam przedstawienie. W kilku odsłonach poznajemy stereotypy najczęściej widoczne w życiu codziennym.

Stereotypy dotyczące płci. W pierwszej odsłonie poznajemy kobiety: słabe, skromne, emocjonalne, sentymentalne, cierpliwe – pierwszej odsłonie ubrane w białe suknie, mężczyzna w czerń. Przeciwstawiany jest im obraz mężczyzny silnego, pewnego siebie, racjonalnego zaradnego a jednocześnie wybuchowego. Wizja niczym z sztuk Grotowskiego. „RE_WOLTA”,  bowiem w bezpośredni sposób nawiązuje do technik awangardowego Teatrum Laboratorium.  System Grotowskiego zostaje zestawiony z elementami tańca „butoh”. Sam taniec butoh narodził się na przełomie 50 i 60 lat XX wieku w Japonii. Jego nazwa złożona jest z dwóch ideogramów: „bu”- oznacza taniec, „toh”- krok.  Jest tańcem buntu i sprzeciwu wobec wyuczonej doskonałości ruchu. Próbą odnalezienia własnej, oryginalnej twórczości na parkiecie. Wprawienia się w ruch, a nie wykonywania go. W tym tańcu coś umiera i rodzi się ponownie, każda nowa poza jest czymś wyjątkowym, unikalnym, nie do odtworzenia. Może właśnie to jest powodem wyjątkowości butoh i dlatego też wykorzystano go w przedstawieniu. Wszystko, co zbędne i zakłócałoby wyrazisty przekaz sztuki zostało usunięte. Pozostaje kontakt aktor – widz.

Odsłona druga – stereotypy na temat seksualności. Kobieca uzależniona jest od męskiej, dzięki niej w ogóle jest w stanie zaistnieć. Męskie zainteresowanie ją uaktywnia. Kobieta,  jest więc bierna, podległa, przyjmuje, nie jest seksualna, chce być pożądana. Mężczyzna jest aktywnym,  dominuje i inicjuje. Kobieca bierność objawia się brakiem swego zdania, a opór należy złamać a nie szanować.

W kolejnej odsłonie pokazano utwierdzanie stereotypów i normalizację przemocy. Ona to przedmiot, uległość, jest własnością. On podmiotem, dominantem i posiadaczem. Brutalne  zdobywanie potulnej oddanej najlepiej świadczy o jakości stosunku seksualnego. Przemoc jest kwintesencją przyjemności seksualnej.

Stereotypy na temat przemocy seksualnej to kolejna część sztuki. Kobieta cierpi, jest zastraszona, upokorzona. Mężczyzna odczuwa z tego powodu dumę i przyjemność. Ma społeczne przyzwolenie na tego typu zachowania. Ze statystyk: około 90% sprawców przemocy seksualnej to mężczyźni, przemoc ta ma charakter płciowy i to nieprawda, że jest to zjawisko marginalne.[1] Co piąta Polka została zgwałcona, co trzecia kobieta brała udział w aktywności seksualnej, której nie chciała.

W kolejnej odsłonie pojawia się  stereotyp odpowiedzialności za przemoc seksualną.  Kobieta jest sama sobie winna, przecież się prosiła, nie broniła się. Mężczyzna został sprowokowany, jest niewinny, nic się przecież nie stało. Żadna krótka spódniczka, uśmiech czy flirt nie stanowią usprawiedliwienia dla przemocy seksualnej…

Co możemy zrobić i jak okazać seksualny szacunek? „RE_WOLTA”   jest swoistego rodzajem protestem przeciw bagatelizowaniu przemocy wobec kobiet. Bardzo sugestywnym obrazem w wykonaniu Karoliny Pawełskiej, Barbary Prądzyńskiej, Moniki Wińczyk i Kajetana Hajkowicza . Jest mozaiką złożoną z obrazów pociągającą za sobą silne emocje i skłaniającą do reflekcji. Jednak jednym z kluczy do skutecznego przeciwdziałania molestowaniom jest zmiana naszych głęboko zakorzenionych przekonań utrwalonych w procesie socjalizacji przez stereotypy. Warto podkreślić, że przedstawienie ma specjalną oprawę muzyczną Earth Universal, będącego wspólnym projektem Jeffa Gburka i Huberta Wińczyka. Twórczość tego duetu jest o tyle ciekawa, że w największym stopniu opiera się na elektronicznych i organicznych sygnałach będących dźwiękowymi reprezentacjami rozmaitych form życia istniejącego na naszej planecie. Buto i ruch sceniczny to Katarzyna Pastuszak, opiekę artystyczną nad spektaklem sprawuje poznańska aktorka i reżyserka Małgorzata Walas-Antoniello.

RE_VOLTA  to projekt Stowarzyszenia Nastawnia , który bada temat przemocy seksualnej wobec kobiet. W ramach projektu odbyły się wykłady otwarte oraz powstał  wyżej opisany spektakl teatralny. Niezgoda na nierówność, na ból i cierpienie jest punktem, w którym musi zacząć się zmiana. Potrzebujemy innej perspektywy, by zapewnić bezpieczeństwo tym, które są krzywdzone i wskazać tych, którzy są za przemoc odpowiedzialni. Bez tego RE_WOLTA jest niemożliwa.

Autorka recenzji: Izabela Pazoła

Zdjęcia ze spektaklu, ze strony  Moc w przemoc

[1] https://www.mpips.gov.pl/gfx/mpips/userfiles/_public/1-2010_%20Raport-ogolnopolski_K-M_01-03-11.pdf

„Matka Polka Feministka” | Recenzja książki Joanny Mielewczyk

Autorka recenzji: Joanna Czubaj

niw„Feminizm kończy się tam, gdzie trzeba wnieść pralkę na szóste piętro”, mówią ci, którzy feminizmu nie lubią. I o ile każda feministka dzielnie odpowie, że tę pralkę sama wniesie, to problem pojawia się dalej. Bo feminizm nie kojarzy się z praniem, ani ze sprzątaniem, zmywaniem, wycieraniem nosów. Więc czy da się być Matką Polką i na dodatek jeszcze feministką?

„Matka Polka Feministka” – tak brzmiał tytuł audycji Joanny Mielewczyk, której przez cztery lata można było słuchać w radiowej Trójce. Jej książka o tym samym tytule to kontynuacja relacjonowanych tam wcześniej historii, ale ich znajomość nie jest konieczna, aby po nią sięgnąć. Mamy więc matki-feministki, ale też ojców-feministów, mamy całe rodziny i samotnych-samodzielnych rodziców. A nawet rodziców bez dzieci.

Autorka zabiera nas w świat zupełnie obcy dla tych, co dzieci nie mają lub dla których rodzicielstwo to najbardziej naturalna rzecz na świecie. Bo tutaj nic nie jest łatwe. Są to historie niezwykle trudne do opowiedzenia i do odbioru, a ich autentyczność jedynie to wzmaga. Opowieści o trudnościach z zajściem w ciążę, o chorobie dziecka, o wychowywaniu w pojedynkę, o oczekiwaniach i zderzaniu się z rzeczywistością. I z każdej promieniuje cała gama emocji tak silnych, że choćby się chciało całość przeczytać w jeden wieczór, to psychicznie może być z tym bardzo ciężko.

Jest to bardzo dobra książka, która przybliża przeciętnemu człowiekowi rodzicielstwo dalekie od tradycyjnego, ale jest też strzałem w dziesiątkę dla każdej feministki i każdego feministy. Przytoczone historie to świetny sposób na zrewidowanie własnych poglądów i odczuć w kwestiach określanych ogólnie jako światopoglądowe. Joanna Mielewczyk próbuje nam powiedzieć, że nic nie jest takie proste, ale jednocześnie nigdy nie narzuca żadnego zdania. Pozwala swoim bohaterom mówić za siebie. Ona tylko przemyka gdzieś w tle, dając im głos. Nie dobiera ich także tendencyjnie – wręcz przeciwnie – są to takie tematy, które zmuszają do namysłu. Tam gdzie jest chore dziecko, nie jest trudno współczuć, rozumieć. Ale potem jest ciąża groźna dla życia, o którą się jednak walczyło. Jest długo wyczekiwane rodzicielstwo za pomocą in vitro. Jest przerwanie ciąży, którego się do dziś głęboko żałuje. Są problemy tak bardzo z zewnątrz niezrozumiałe: że się nie urodziło siłami natury. Że się nie ma pokarmu. Że to oznacza, że jest się złą matką.

Nie brakuje tu również panów – pojawiają się istotne pytania o ojcostwo i jego miejsce w naszym społeczeństwie. Niektórzy stanęli na wysokości zadania, inni wciąż próbują się w tej kwestii odnaleźć. Z książki jednak wypływa smutny wniosek: o ile na szczeblu rodzinnym wszystko układa się dobrze lub zmierza w tym kierunku, w szerszej perspektywie dla ojców miejsca brak. Na salach porodowych są traktowani jak wrogowie, w publicznych toaletach wciąż brak stanowisk do przewijania dzieci, a o ojcostwie wciąż mówi się, że jest „niemęskie”.

Przyznam się bez bicia, płakałam dwa razy. Tej książki nie powinno się czytać analitycznie, tylko czuć. Wysłuchać tym, którym dano głos.

 

„To zwyczajna rozmowa o rodzicielstwie. O blaskach i cieniach. O radościach i smutkach. O codzienności.”„Matka Polka Feministka” Joanna Mielewczyk.

 

Korekta: Klaudia Głowacz

 

Warszawa | wystawa Diany Grabowskiej – Poniżej Pasa | matronat Feminoteki

1pDiana Grabowska, Poniżej Pasa

Galeria Promocyjna, Rynek Starego Miasta 2, Warszawa

sobota: 14.01, godzina 12-16

 

Projekt Diany Grabowskiej dotyczy problemu dyskryminacji ze względu na płeć. Jest to akcja społeczna (happening), w której biorą udział osoby chcące podzielić się swoimi doświadczeniami związanymi z tym problemem. Zarówno kobiety jak i mężczyźni. Uczestnicy udostępniają swoje majtki, na których wspólnie wykonujemy wybrane hasła w formie ornamentu, przykłady: „Ładna A mądra…”, „To jest Madzia. Madzia sprząta za darmo”, „Musisz sobie znaleźć bogatego męża”, „Z ambitnymi kobietami są zawsze problemy”, „Za dużo pieniędzy jak na dziewczynę”.

Dla chętnych do aktywnego udziału w warsztatach: należy zabrać ze sobą majtki oraz wymyślić temat ornamentu. Warsztaty będą dokumentowane zdjęciami (anonimowymi), które zawisną na ścianach galerii.

„Poniżej pasa” w Galerii Promocyjnej odbywa się w ramach wystawy „Changing room” (trwa do 29.01)  więcej informacji o wystawie: https://www.facebook.com/events/201199337009550/
zapisy: [email protected]

Fb:https://www.facebook.com/events/366593823711492/?notif_t=plan_user_associated&notif_id=1484051508284623

10p

 

Diana Grabowska

Studiowała na Wydziale Rzeźby ASP w Warszawiew latach 2009–2015.Stypendia: półroczne artystyczne m.st. Warszawy (2012); Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za wybitne osiągnięcia(2013); Rektora ASP w Warszawie dla najlepszych studentów za osiągnięcia artystyczne (2014). Dziedziny działalności artystycznej: rzeźba, rysunek, wideo. Współpraca z Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie przy projekcie indywidualnym (2012) i warsztatach(2014). Nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego dla najlepszych studentów(2015), Nagroda Coming Out Najlepsze Dyplomy ASP (2015), Nagroda Entry (2015).

9p 8p 7p 6p 5p 4p 2p 3p

Film o legendarnej pionierce tańca nowoczesnego Loïe Fuller

Fundacja Feminoteka poleca nominowany do Złotej Kamery w Cannes film o legendarnej pionierce tańca nowoczesnego Loïe Fuller!

 

plakat B2.cdr

PODSTAWOWE INFORMACJE 

Tytuł oryginalny: La danseuse
Produkcja: Francja, Belgia, Czechy
Premiera:
2016
Czas trwania:
108 min
Reżyseria: Stéphanie Di Giusto
Scenariusz: Stéphanie Di Giusto, Sarah Thibau
Zdjęcia: Benoît Debie Montaż: Géraldine Mangenot
Scenografia: Carlos Conti, Lise Péault
Kostiumy: Anaïs Romand Producenci: Alain Attal, Artemio Benki, Jean-Pierre Dardenne, Luc Dardenne, Vincent Maraval, Delphine Tomson
Obsada: Soko Loïe Fuller Gaspard Ulliel Louis Mélanie Thierry Gabrielle Lily-Rose Depp Isadora Duncan François Damiens marszand Louis-Do de Lencquesaing Armand Amanda Plummer Lily Denis Ménochet Ruben

 


SYNOPSIS

Kiedy Marie-Louise Fuller przyszła na świat na amerykańskiej prowincji, absolutnie nic nie wskazywało na to, że ta dziewczynka w przyszłości zostanie gwiazdą Opery Paryskiej i europejskich kabaretów czasu Belle Epoque.
Ukryta za metrami jedwabiu, z ramionami przedłużonymi o długie drewniane drążki, Loïe co wieczór elektryzowała publiczność tańcem, który nazwano serpentynowym.

Fuller szybko stała się ikoną epoki, symbolem pokolenia. Jej zawoalowane ruchy sceniczne, okraszone grą świateł, miały przemożny wpływ na sztuki plastyczne i nie tylko. Do stóp tancerki padali bracia Lumière, Toulouse-Lautrec, Auguste Rodin.

Wysiłek fizyczny grożący niejedną kontuzją, permanentny blask świateł szkodliwych dla oczu – nic nie było w stanie powstrzymać tancerki w bezustannym dążeniu do perfekcji.
Dopiero spotkanie z młodziutką, niezwykle uzdolnioną Isadorą Duncan doprowadziło do upadku legendy…

Trailer filmu:

OŚWIADCZENIE REŻYSERKI

Wszystko zaczęło się, kiedy wpadły mi w ręce czarno-białe fotografie z tancerką ukrytą za wirującymi woalkami, z podpisem na odwrocie „Loïe Fuller. Ikona Belle Epoque”. Bardzo byłam ciekaw historii kobiety skrytej za połaciami tkanin. Zafascynowało mnie, że zrobiła wielką karierę, pozostając w zasadzie w ukryciu. Uderzyło mnie, że choć swoim „serpentynowym tańcem” Fuller dosłownie zrewolucjonizowała sztukę sceniczną schyłku XIX wieku, dziś już nikt lub prawie nikt tej pionierki nie pamięta.

Walka tej dziewczyny, wychowanej w gospodarstwie rolnym amerykańskiego Środkowego Zachodu, o uznanie artystyczne zdała mi się szczególnie inspirująca. Ona nie była atrakcyjna fizycznie, jej uroda daleko odbiegała od kanonu obowiązującego w tamtych  czasach. Fuller miała mocną budowę wiejskiej dziewczyny, czuła się jak więźniarka we własnym ciele. Mimo to instynktownie wynalazła ruchy, które rozsławiły ją na cały świat. Na scenie na nowo odkryła swoje ciało, wyzwoliła się, w pewnym sensie – ponownie narodziła.

Zależało mi, aby w filmie uchwycić tę wewnętrzną walkę, pokazać jak Fuller ucieka w sztukę, na scenie pozbywa się zahamowań, przekuwa swój niepokój w energię, w eksplozję życia. W tej postaci jest nietuzinkowa mieszanka wytrzymałości, siły woli i kruchości.

 

„Nawet nie wiesz, jak bardzo cię kocham” – nowy film Pawła Łozińskiego

Paweł Łoziński znów odsłania intymne relacje rodzinne – tym razem ustawia kamerę w gabinecie psychoterapeutycznym. Pacjentkami są matka i córka. Terapeutą – prof. Bogdan de Barbaro. Jako widzowie jesteśmy świadkami napięć, łez, żalu i frustracji. Ekstremalnie bliskie kadry (niezwykłe zdjęcia Kacpra Lisowskiego) wyłapują każdą emocję na twarzach kobiet. Podglądamy sesje na przestrzeni kilku miesięcy i widzimy jak ewoluuje relacja matki i córki. Ale przecież to, co dzieje się za drzwiami gabinetu, powinno być owiane tajemnicą zawodową – jak udało się Łozińskiemu złamać tę żelazną zasadę? Dowiemy się pod sam koniec filmu.

Łozinski

Srebrny Lajkonik dla Najlepszego Filmu Dokumentalnego // Krakowski Festiwal Filmowy 2016

Film wchodz do kin 23 września!

Film objęty jest matronatem Feminoteki!

 

O życiu kobiet w różnych zakątkach świata – projekt fotograficzno-podróżniczy „Żywe historie”

O życiu kobiet w różnych zakątkach świata – projekt fotograficzno-podróżniczy „Żywe historie”.

Fundacja Feminoteka matronuje i zaprasza do śledzenia ciekawego projektu, którego celem jest stworzenie cyklu reportaży dotyczących inspirujących kobiet z różnych zakątków świata oraz ich życia codziennego.

10x10internet-01

 

Agnieszka i Ewelina to duet projektu fotograficzno – podróżniczego „Żywe Historie” Już we wrześniu ruszają w kierunku Azji, Australii i Nowej Zelandii, by rozpocząć niezwykłą podróż dookoła świata. Projekt o nazwie „Żywe historie” ma na celu spotkania z kobietami różnych zakątków Ziemi, poznanie ich historii, próbę zrozumienia różnic oraz podobieństw, a przede wszystkim relacje dziennikarskie z odwiedzanych krajów. Ponadto, podróżniczki planują stworzenie albumu ze zdjęciami kobiet z całego świata, przedstawiającego ich naturalne piękno i styl życia. Przez cały czas trwania projektu dziewczyny chcą zagłębić się w tradycje i zwyczajne kobiet z różnych kultur bardzo odmiennych od ich. Zależy im na spotkaniach z kobietami, które poznają na swojej drodze. Chcą, aby w albumie, który stworzą znalazły się te osoby, które staną się dla nich z jakiegoś powodu inspirujące i ciekawe. Mówią o sobie, że chcą być inspiracją również dla innych kobiet do podróżowania i sięgania po swoje marzenia.

Podróż i realizacja projektu trwać będzie od 6 do 12 miesięcy.

Ich poczynania można obserwować na wszystkich dostępnych obecnie social mediach:

Facebook: https://www.facebook.com/zywehistorie
Instagram: https://www.instagram.com/zywehistorie/
Snapchat: @zywehistorie

W planach jest stworzenie strony internetowej, na której podróżniczki zgromadzą wszystkie zrobione kobietom portrety oraz usłyszane historie.

IMG_8371

3. Women’s Rock Camp 13-17 lipca 2016 r. – rekrutacja! Matronat Feminoteki

WRC logoMuzyka rockowa narzędziem zmian – Pozytywnych Zmian!

Fundacja Pozytywnych Zmian zaprasza na trzecią edycję rockowego obozu dla kobiet Pozytywne Zmiany – Women’s Rock Camp, która odbędzie się w dniach 13-17 lipca 216 r.
w malowniczej Soblówce na Żywiecczyźnie.

„Rock Campy” to muzyczne obozy organizowane przez kobiety dla kobiet. W bezpiecznej, luźnej atmosferze uczestniczki grają na instrumencie, który same sobie wybiorą, tworzą zespół,
a finałem jest koncert. Wszystko odbywa się w przyjaznej atmosferze siostrzeństwa, bez oceniania
i słuchania komentarzy typu: „Jak na dziewczynę grasz całkiem dobrze”…

Obóz trwa pięć dni. W tym czasie odbywają się lekcje indywidualne na danym instrumencie
i lekcje śpiewu, a kolejny krok to utworzenie zespołu i komponowanie własnych utworów. Nie jest wymagana umiejętność grania! W obozach uczestniczą osoby, które po raz pierwszy mają instrument w ręku. Rockowe obozy są odpowiedzią na dyskryminacje kobiet w świecie muzyki i okazują się doskonałym narzędziem wzmacniania dziewczyn i kobiet, a także sposobem na przełamywanie własnych barier. Uczestnicząc w obozach można spełnić swoje marzenia lub spróbować w życiu czegoś nowego!

Idea Girls i Women’s Rock Campów pochodzi ze Stanów Zjednoczonych, gdzie w 2001 roku zorganizowano pierwszy rockowy obóz dla nastolatek. Obecnie jest ich już ponad 60 na całym świecie. Fundacja Pozytywnych Zmian należy do międzynarodowej sieci Girls Rock Camp Alliance, która zrzesza rock campy z całego świata. Anna Chęć z Fundacji na początku tego roku została jedną z członkiń międzynarodowego Zarządu GRCA, co jest nie lada wyróżnieniem, ponieważ w 14-osobowym zarządzie zasiadają jedynie dwie osoby z Europy.

Mamy już spore doświadczenie w organizacji obozów rockowych. Fundacja zorganizowała trzy obozy rockowe dla nastolatek i dwa dla kobiet – ostatni w maju br. w Mińsku w Białorusi, razem z partnerską organizacją Fialta. Był to pierwszy obóz rockowy we wschodniej Europie, a ogromne zainteresowanie, jakie towarzyszyło rekrutacji, świadczy o atrakcyjności rockowych obozów dla kobiet pod każdą szerokością geograficzną. Pozamuzycznym – i ważnym! – celem obozów organizowanych przez Fundację Pozytywnych Zmian jest wzmacnianie kobiet i dziewczynek, m.in. za pomocą warsztatów antydyskryminacyjnych i antyprzemocowych. Naszą ambasadorką jest Kathleen Hanna, ikona ruchu Riot Grrrl i niestrudzona propagatorka idei obozów rockowych dla dziewczyn i kobiet.

Tymczasem zapraszamy do Soblówki na Żywiecczyźnie na Pozytywne Zmiany – Women’s Rock Camp! Obóz odbędzie się w dniach 13-17 lipca 2016 r. i adresowany jest do kobiet pełnoletnich – górnej granicy wieku nie ma 🙂

Szczegółowe informacje i zapisy: www.pozytywnezmiany.org
Kontakt: Alina Kula, nr tel. 695176240, [email protected]

Matronaty:

Fundacja Feminoteka

Fundacja Autonomia

Relacja z pierwszego obozu „Be my rebel girl!” – Pozytywne Zmiany – Women’s Rock Camp

Białoruskie media o campie w Mińsku 

1161

Kathleen Hanna fot. Karol Grygoruk _MG_0849 _MG_0821 _MG_1048

Recenzja książki „Patyk” Hanny Samson

Samson_Patyk_500pcx

Patyk
Autorka: Hanna Samson
Znak, 2016

 

Opowiadanie o najnowszej książce Hanny Samson nie jest zadaniem łatwym. To opowieść, która jednocześnie wciąga, generuje u czytelniczki/ka masę emocji, a jednocześnie – pozostawia z masą niedopowiedzeń, zmusza do refleksji nad własnym zachowaniem, sprawia, że dzielimy z bohaterką jej obawy, radości i – w pewnym momencie – wściekłość z powodu swojej bezradności. Aby jednak można było odczuć te emocje z pełną mocą, należy bezwzględnie unikać jakichkolwiek wyjaśnień w zakresie fabuły – osoba czytająca książkę musi sama wpaść w wir narracji, której wartkość – tradycyjnie już w utworach Hanny Samson – stanowi jedną z najmocniejszych stron całości.

W książce wyróżnić można dwa główne motywy przewodnie – rozliczenie głównej bohaterki ze swoją przeszłością oraz wątek pełniący rolę nadrzędną, widoczny w każdym fragmencie książki – problem przemocy wobec kobiet, z elementami refleksji nad innymi przejawami patriarchatu w życiu codziennym.

O sytuacji wiemy tyle, ile opowie nam bohaterka. Poznajemy problemy, z jakimi mierzyła się dawniej. Obserwujemy próbę zbudowania nowego życia po ciężkich przeżyciach. Bohaterka usiłuje odbudować relacje z matką, krytycznym okiem patrzy również na swoją pracę. Konfrontuje się z dawnymi znajomościami i miłościami. Drży z przerażenia, czy nie zrobiła czegoś, co zniszczy jej życie. Ale jeszcze bardziej boi się powiedzieć “sprawdzam”.

Obserwując sytuację, zaczynamy snuć swoje domysły. Podobnie jak bohaterka, powoli dostrzegamy większy obraz całości. Mamy swoje przypuszczenia. Zaczynamy się domyślać, że popełnia błędy. Czy jednak nasze oceny są trafne?

Temat przemocy wobec kobiet i seksizmu zajmują ważne miejsce w książce. Doświadczenie autorki w pracy z kobietami doświadczającymi przemocy pozwoliło jej nakreślić sytuacje, do których może dochodzić wokół nas. Czy potrafimy rozpoznać sytuację? Jak reagować? Czy możemy się uchronić przed przemocą? Jak wielkim problemem może być wyuczona przez kobiety postawa, że czego by mężczyzna nie zrobił, nie wolno go skrzywdzić?

Zdecydowanie polecam tę książkę wszystkim osobom, które potrafią otworzyć się na cudze doświadczenia, mają dar słuchania i odrobinę empatii. Walorem lektury jest przekazanie ważnych przemyśleń, z perspektywy osoby zaangażowanej w tematykę feministyczną. Przemyślenia te nie wnoszą może nic nowego dla osób mających styczność z poruszanymi kwestiami, ale czytelnikom/czkom mniej zaangażowanym w tę tematykę dają możliwość przemyślenia tego, co dzieje się wokół nas, a na co potrafimy nie zwracać uwagi. Jest to niewątpliwie zaleta, mam bowiem nadzieję, że książka przebije się poza krąg ściśle feministycznych środowisk.

“Patyk” to książka, która zaskoczy osoby oczekujące lektury łatwej, przyjemnej, dającej złudzenie, że przemoc wobec kobiet to temat daleki, który na pewno nie wystąpi w naszym otoczeniu. Zawiedzione będą również osoby lubiące oceniać ludzkie zachowania, korzystając z wygodnej pozycji trzeciej osób. Tutaj nie da się „przelecieć przez ksiązkę”, nie angażując się emocjonalnie w sytuację bohaterki. A jeśli nawet można, jest to lektura znacznie zubożona.

Od „Patyka” nie można też oczekiwać, że pozostawi nas całkowicie zadowolonych i nie zmusi do refleksji. To, co przeczytamy, zapada na długo w pamięci.

Na pewno warto sięgnąć po lekturę i wyrobić własny pogląd. Książka do nabycia w księgarni Feminoteki. Gorąco zachęcam przeczytanie książki z bliskimi osobami: po uczestnictwie w doświadczeniu terapeutycznym głównej bohaterki pomocna będzie własna mini-terapia, podczas której przegadamy z inną osobą nasze refleksje i damy upust swoim emocjom.

Autor: Michał Żakowski

Korekta: Klaudia Głowacz

Musical Grupy Artystycznej ENOSIS PaT w Lęborku „Szepty serc”

Fundacja Feminoteka serdecznie zaprasza na musical Grupy Artystycznej PaT Lębork „Szepty serc”.

GDZIE: Zespół Szkół Mechaniczno-Informatycznych w Lęborku

KIEDY: 04.06 (17.00), 05.06 (18.00), 06.06 – 10.06 (19.00)

 

Zwiastun musicalu dostępny tutaj

plakat-2

 

„Szepty serc”

Grupa Artystyczna ENOSIS PaT Lębork ma zaszczyt zaprosić na wzruszający musical „Szepty serc” realizowany w ramach projektu profilaktycznego „Wartością możemy być dla siebie”. To niezwykłe przedstawienie przygotowywane przez cały rok pod okiem specjalistów z zakresu choreografii, aktorstwa, wokalu, aranżacji muzycznej i techniki scenicznej jest ostatnim elementem projektu, objętego patronatem: Ministra Edukacji Narodowej, Rzecznika Praw Dziecka, Marszałka Województwa Pomorskiego, Starosty Powiatu Lęborskiego, Burmistrza Miasta Lęborka oraz Impresariatu Programu Profilaktyka a Ty. Bezpośrednio nad musicalem matronat objęła Fundacja La Strada oraz Fundacja Feminoteka a patronatu udzieliło Stowarzyszenie „Nigdy Więcej”. Musical, na który zapraszamy, to owoc pracy prawie 60 młodych ludzi, uczniów lęborskich szkół oraz studentów Instytutu Muzyki Akademii Pomorskiej w Słupsku. Autorski scenariusz i teksty piosenek, muzyka grana na żywo, napisana specjalnie do spektaklu, magia światła i dźwięku przeniosą widzów w niezwykły świat teatru, stworzony specjalnie na tę okazję.

Scena to miejsce głębokich przeżyć i doznań. Wierząc głęboko w profilaktykę rówieśniczą, młodzież przygotowująca spektakl pragnie głośno powiedzieć widzom, jakie skutki może nieść za sobą mowa nienawiści. Spektakl jest bardzo trudny, dotyka ciemnych stron natury człowieka, słowo w nim wypowiadane ma ogromną siłę. Mowa nienawiści – tak niestety powszechna i widoczna wśród nas – jest w tym spektaklu na wyciągnięcie dłoni. Boli i rani, nie daje wytchnienia, zmusza do myślenia. Bardzo ciężko przejść obojętnie obok losów bohaterów tego przedstawienia. Pozostają w naszych sercach. Pragniemy bowiem – jako młodzi ludzie – powiedzieć głośno, że wypowiadane przez ludzi słowa to potężna broń, która może zarówno niszczyć, jak i budować. Naszym marzeniem jest, aby każdy wychodząc ze spektaklu, nigdy już słowem nie zranił drugiego człowieka.

Zachęcamy do odwiedzenia strony internetowej grupy www.patlebork.pl, na której można znaleźć relacje z przygotowań, a także zwiastun musicalu. Ze względu na bardzo trudną tematykę spektaklu jest on przeznaczony dla widzów od 15 roku życia.

7. LGBT Film Festival 2016 pod matronatem FEMINOTEKI! 15-22.04

7.LGBT-FF-20167. LGBT Film Festival odbędzie się między 15 a 22 kwietnia w Warszawie, Poznaniu, Gdańsku, Łodzi, Katowicach i Wrocławiu. W maju trafi do Lublina i Krakowa.

Tak tegoroczną edycję festiwalu zapowiadają sami organizatorzy:

„Przygotowaliśmy najnowsze i najlepiej przyjęte tytuły na międzynarodowych festiwalach filmowych. Z tegorocznym repertuarem przeniesiemy się Bliżej Izraela i Bliżej Indii. Podejmiemy debaty wokół filmów analizujących skutki stereotypowego wychowywania, przyjrzymy się jak optymistyczne może być życie seniora. Powróciliśmy również do tytułów, które na stałe wpisały się w kanon filmów LGBT. W repertuarze znalazły się różnorodne pod względem tematycznym i formalnym produkcje, które prowokowały do dyskusji widzów na całym świecie.

Od siedmiu lat staramy się promować kulturę LGBT w Polsce – dzięki temu coraz więcej filmów trafia do polskich kin. Ale wiadomo – „więcej”, to wciąż za mało! Dlatego podczas naszego święta prezentujemy te tytuły, które nigdy nie trafią do szerokiej dystrybucji. Będzie je można zobaczyć tylko na festiwalu. Nie przegapcie! Do zobaczenia!”

„Między Światami” – Roxana Saberi / do nabycia w księgarni Feminoteki

Rankiem 31 stycznia 2009 roku pracująca w Iranie amerykańska dziennikarka Roxana Saberi została wyciągnięta z domu przez czterech mężczyzn i brutalnie aresztowana. Agenci irańskiego wywiadu oskarżyli ją o szpiegostwo na rzecz Stanów Zjednoczonych. W pokazowym, absurdalnym procesie, który trafił na pierwsze strony gazet całego świata, skazano ją na karę ośmiu lat więzienia. Miała ją odbyć w okrutnym teherańskim więzieniu Evin – miejscu, skąd każdy wychodzi zmaltretowany psychicznie, fizycznie bądź nie wychodzi wcale…

1123-1283-thickbox

 

 

Nakładem wydawnictwa Sine Qua Non ukazała się wstrząsająca relacja z samego środka autorytarnego, teokratycznego reżimu. W relacji tej ukazane zostały kontrasty irańskiego społeczeństwa oraz funkcjonowanie tajnych służb irańskiego państwa.

Książkę można nabyć w księgarni Feminoteki

„Teoria King Konga”: zbiórka trwa! Mamy nowe matronaty!

sisterhood maleNasza zbiórka społecznościowa na wydanie po polsku „Teorii King Konga” zyskała wspaniałe nowe matronaty! To wspaniałe uczucie móc liczyć na siostrzane organizacje! Do tej pory matronatu udzieliły nam: Codziennik Feministyczny z Warszawy, Fundacja na Rzecz Równości z Wrocławia, Fundacja FIKA z Olsztyna, Stowarzyszenie BABA z Zielonej Góry, Stowarzyszenie Inicjatyw Kobiecych z Warszawy, Fundacja Pozytywnych Zmian z Bielsko-Białej, Stowarzyszenie Łódzki Kongres Kobiet. Wiwat Siostrzeństwo! Dziękujemy! Z Wami możemy więcej.

A jeśli Wy jeszcze nie wsparłyście/liście zbiórki, zróbcie to koniecznie teraz!

Możecie to zrobić klikając w link powyżej lub wpisać w wyszukiwarce adres zbiórki: zbiórki: www.pomagam.pl/kingkong

„NIE TO NIE” – wystawa dyplomowa Dominika Łozińskiego

Od 26.06 w krakowskim Punkcie Docelowym możemy oglądać wystawę zdjęć Dominika Łozińskiego „NIE TO NIE”. Wystawie matronuje Fundacja Feminoteka.

Autor prac skupił się na autentycznych przypadkach przemocy seksualnej. Celem wystawy jest zwrócenie uwagi na ten problem. Opisy szczególnie brutalnych przestępstw ilustrowane są zdjęciami posługującymi się oszczędnymi środkami wyrazu, pozbawionymi brutalności. Zdjęcia wraz z opisem tworzą spójną całość.

Zdjęcia można oglądać do 9 lipca. Adres: Punkt Docelowy ul. Staromostowa 1, Kraków

2

1

4

3

6

5

8

7

10

9

Afgańskie gry z gender – recenzja ,,Chłopczyc z Kabulu”

Afganistan stoi dziś na rozdrożu. Równocześnie z zakończeniem w 2014 r. misji ISAF (ang. International Security Assistance Force, ISAF), zmniejszyło się zagraniczne wsparcie ekonomiczne i polityczne. Kraj opuściły międzynarodowe siły. Wraz z malejącym zainteresowaniem mediów świat powoli zapomina o Afgankach…

1

Sytuacja Afganek jest nadal trudna. Długotrwała wojna, zubożenie, wszechobecna korupcja, nieskuteczne prawo i systematyczne wykluczanie afgańskich kobiet ze społecznego, ekonomicznego i publicznego życia stopniowo pogarsza ich położenie. Mimo że Afganistan ratyfikował Konwencję ONZ w sprawie eliminacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (CEDAW) oraz ma zobowiązania wynikające z rezolucji Rady Bezpieczeństwa, to ich realizacja przebiegała do tej pory różnie. Afganistan wciąż pozostaje na końcu oenzetowskiego rankingu dotyczącego równości płci.

O położeniu Afganek przypomina nam szwedzka dziennikarka Jenny Nordberg w reportażu „Chłopczyce
z Kabulu. Za kulisami buntu obyczajowego w Afganistanie
”.
O skali dyskryminacji, ucisku i uprzedmiotowieniu opowiada jednak z innej perspektywy, nie poprzez przytaczanie kolejnych porażających statystyk, ale poprzez historie kilku Afganek – polityczki, studentki, pielęgniarki, uczennicy – byłych i obecnych bacza pusz.

Bacza pusz to tajemnicza i wielowiekowa tradycja opierająca się na arbitralnym nadaniu dziecku (dziewczynce) nowej płci kulturowej. Prościej mówiąc polega ono na tym, że dziewczynki przebiera się za chłopców i każe im zachowywać się tak, jakby nimi były.

W społeczeństwie afgańskim brak męskiego potomka uważa się za porażkę i hańbę. Brak syna narusza dobre imię zarówno żony, męża jak i całego rodu. Ten brak męskiego potomka upoważnia otoczenie do nieustających szykan. Dzięki przybranej tożsamości córki rodziny mogą zachować jedyne dostępne wszystkim dobro, a jest nim honor. Nałożenie na córkę roli bacza pusz pozwala utrzymać obecny status społeczny, zaś sam bacza pusz może wkroczyć do świata męskich przywilejów.

W wielowątkowym reportażu autorka analizuje zjawisko bacza pusz na kilku poziomach – społecznym, historycznym a także psychologicznym. W subiektywne wspomnienia i intymne historie bohaterek zręcznie wplata naukowe wyjaśnienia dotyczące lokalnych tradycji jak również zachodnie teorii gender.

W efekcie  w ręce czytelników i czytelniczek trafia książka o sile patriarchatu i o cenie, jakie płacą kobiety w drodze ku lepszemu życiu.

Książka ma matronat Feminoteki i jest dostępna w księgarni Feminoteki.

Autorka: KU – wolontariuszka Feminoteki.

logo batory

Rozwój wolontariatu w fundacji Feminoteka jest możliwy dzięki dofinansowaniu rozwoju instytucjonalnego w ramach Programu Obywatele dla Demokracji finansowanego z Funduszy EOG.

Jesteśmy wszyscy tak bardzo różni i tak podobni jednocześnie… – recenzja najnowszego filmu Urszuli Antoniak „Strefa nagości”.

strefa nagosciCzy czasami pod prysznicem zdarza Wam się zagapić na kroplę wody i śledzić to jak powoli spływa po ciele… albo zapatrzyć się w czyjąś twarz i odgadnąć emocje, które przeszywają na wskroś? Albo po prostu zasłuchać się w szum miasta i wyławiać z niego różne dźwięki? Kiedy człowiek skupi się na takim małym wycinku rzeczywistości, to zachwyt zapiera dech w piersiach i chciałoby się krzyczeć: „Ludzie! Czy wy też to słyszycie i widzicie? To jest piękne!”… piękne i ulotne i tak ciężko to złapać i zamknąć w coś innego niż wspomnienie. 

Wczoraj na premierze filmu Urszuli Antoniak siedziałam wgnieciona w fotel.

Udało się!

Film „Strefa nagości” to żywy organizm tętniący właśnie takimi ulotnymi mgnieniami. W obrazie i dźwiękach udało się zamknąć historię afektu, historię uczucia, marzenia. 

Światło, gesty i spojrzenia grają w tym filmie główną rolę.

Nie pada ani jedno słowo, ale obfitość symboli i emocji pięknie opowiada historię, w której widz ma również bardzo dużo miejsca na swoją interpretacje wydarzeń. Film zachęca do wejścia w grę. Czy to co dzieje się na ekranie, to po prostu nieco niechronologicznie opowiedziana historia dwóch zauroczonych sobą nastolatek? Czy to próba uchwycenia anatomii burzy uczuć? Czy to co widzimy to po prostu świat wyobraźni którejś, albo obu bohaterek, które tknięte jednym impulsem, jednym zaciekawionym spojrzeniem wpuszczają nas do swojej strefy: „a co by było gdyby?”… co jest prawdziwe, a co nie?

Dwie wspaniałe kreacje aktorskie młodziutkich Imaan Hammam i Sammy Boonstra z pewnością zrobią na widzach ogromne wrażenie.

Dwie dziewczyny z zupełnie odległych dla siebie światów zaczyna łączyć fascynacja. Jedna z nich jest muzułmanką skrywającą swoją kobiecość pod hidżabem, druga pochodzi ze świata współczesnego – mieszka w wielkim domu, którego ściany obstawione są niezliczonymi książkami, które w moim odczuciu pełnią tutaj rolę niemych strażników i są symbolem społecznych nakazów i zakazów, które mamy zakodowane w sobie od wieków. Młode dziewczyny funkcjonują w świecie zasiedziałych norm, a jedynym miejscem, gdzie są wyzbyte wszystkich społecznych nakładek, gdzie ciało to po prostu ciało, a kobieta jest kobietą to właśnie strefa nagości, w której się spotykają.

Reżyseria i scenariusz: Urszula Antoniak

Gatunek: Dramat

Produkcja: Holadnia, Polska.

Premiera: 12 czerwca 2015 (Polska), 19 września 2014 (świat)

Magda Wielgołaska – działaczka feministyczna i lesbijska na stałe związana z trójmiejską organizacja działającą na rzecz osób LGBT – Tolerado. Wolontariuszka Feminoteki.

banernorweskie_batory

Rozwój wolontariatu w fundacji Feminoteka jest możliwy dzięki dofinansowaniu rozwoju instytucjonalnego w ramach Programu Obywatele dla Demokracji finansowanego z Funduszy EOG.