Międzypokoleniowość doświadczenia aborcji – debata w Kinotece. Tym razem zamiast przed Sejmem spotkajmy się w kinie!
Kinoteka, Porozumienie ODZYSKAĆ WYBÓR i Fundacja Feminoteka zapraszają na przedpremierowy pokaz filmu „Babka” i debatę „Międzypokoleniowość doświadczenia aborcji”
Pokaz i debata odbędą się w sobotę 16.04.2016 o godz. 17:00 w Kinotece.
„Babka” to ciepła opowieść o trzech pokoleniach kobiet (babcia, matka i córka), które będą musiały zmierzyć się
z problemem ciąży najmłodszej. Elle Reid (rewelacyjna Lily Tomlin), która zupełnie nie przypomina stereotypowej babci, właśnie rozstała się z dziewczyną. I właśnie wtedy w drzwiach jej domu pojawia się Sage (Julia Garner), ciężarna wnuczka, która do wieczora musi zebrać 600 dolarów, by nie wpaść w kłopoty. Wiecznie spłukana Elle wybiera się z Sage w podróż po znajomych, byłych partnerach i partnerkach, przyjaciołach i tych, którzy zapomnieli, że Elle istnieje, by zebrać potrzebną sumę. Przepełniony humorem, nostalgią, wzruszający obraz Paula Weitza to historia o miłości, rodziinych więzach
i sile przyjaźni. Czy kobietom uda się na nowo zjednoczyć i pokonać problem? Jak zareaguje otoczenie? W filmie, oprócz Tomlin i Garner, zobaczymy laureatkę Oscara Marcię Gay Harden.
Po pokazie filmu zapraszamy na debatę poświęconą tematowi aborcji, solidarności kobiecej, międzypokoleniowych doświadczeniach tematu i potrzebie edukacji seksualnej.
W debacie wezmą udział trzy kobiety reprezentujące różne pokolenia:
Agata Szczęśniak – socjolożka, dramaturżka, współzałożycielka, do 2012 roku wicenaczelna pisma i portalu „Krytyka Polityczna”, stypendystka Yale. W latach 2005–2008 redaktorka działu Opinie/Świąteczna „Gazety Wyborczej”. Socjolożka, absolwentka Instytutu Stosowanych Nauk Społecznych UW, studiowała też filozofię na Uniwersytecie Warszawskim.
Ewa Dąbrowska- Szulc – szefowa organizacji Pro Femina, zaangażowana w organizację demonstracji Porozumienia ODZYSKAĆ WYBÓR, Pro Femina należy do Porozumienia ODZYSKAĆ WYBÓR
Maria Nowowiejska – członkini młodzieżowego ruchu „Te tematy” zajmującego się edukacją seksualną
Spotkanie będzie prowadziła: Agnieszka Weseli „Furja” – historyczka i antropolożka seksualności, jedna
z wielu współorganizatorek demonstracji Porozumienia ODZYSKAĆ WYBÓR, która w minioną sobotę odbyła się pod Sejmem pod hasłem liberalizacji prawa dotyczącego aborcji w Polsce.
Już w ten weekend Te Tematy ruszają z pierwszymi warsztatami!
Te Tematy zapraszają wszystkie osoby zainteresowanych edukacją seksualną (i nie tylko), zarówno uczniów i uczennice, jak i nauczycieli i nauczycielki. To pierwsze szkolenie z cyklu, które ma na celu dostarczenie kompetencji potrzebnych do prowadzenia lekcji z edukacji seksualnej.
Plan wydarzenia:
SOBOTA
10:30 – 11:30
Przywitanie i wprowadzenie w działalność Tych Tematów
– Jak możesz się zaangażować?
11:30 – 13:00
Od seksu do ciąży – o biologii seksu // prowadzi Renata Czubaj
13:00 – 14:00
Przerwa na obiad
14:00 – 15:30
Robienie banerów na manifestację Marsz Nieprzyzwolenia
16:00 – 18:30
Warsztaty o prowadzeniu warsztatów // [warsztaty czekają na potwierdzenie]
NIEDZIELA
11:00 – 12:30
Wystąpienia publiczne // prowadzi Roman Kurkiewicz
13:15 – 14:45
O przemocy seksualnej // prowadzi Karolina Więckiewicz
Warsztaty odbędą się w Feminotece przy ul. Mokotowskiej 29A, 00-560 w Warszawie
„Strefa nagości” to film w reżyserii Urszuli Antoniak. Film przejmujący, jakże inny w swoim przekazie, podczas którego trwania nie pada ani jedno słowo.
Malowany jest obrazem i dźwiękiem. Jest to opowieść, dyskurs o miłości, trudnej i innej. Wielowarstwowej, skomplikowanej jak palimpsest. Historia odwieczna, a jednocześnie inna, wnosząca coś nowego, intrygująca. Różniąca się od kina serwowanego na co dzień.
Przekaz wydaje się banalny: dwie młode dziewczyny, pochodzące ze skrajnie różnych środowisk – Europejka i Arabka, zamieszkujące Holandię. Rozpoczynają między sobą grę, w której trudno powiedzieć, kto jest ofiarą, a kto myśliwym. Piękna Fama (w tej roli Kleopatra Wschodniego Amsterdamu – Imaan Hammam), w muzułmańskiej chustce, emanuje niewinnością, ukrywa pod nią samą siebie i włosy – jej największy skarb. Tajemnica, jaką jest, rozpala wyobraźnię wyrafinowanej holenderskiej nastolatki Naomi (Sammy Boonstra) z bogatej dzielnicy. Nie widzimy ich otoczenia, rodzin – wszystko wyciszono, aby skupić się na ich przeżyciach i rozterkach miłosnych.
Dziecięce okrucieństwo i wrażliwość, imaginarium i rzeczywistość, mieszają się ze sobą i uzupełniają nawzajem. Dyskurs miłosny między bohaterkami odbywa się bez słów, jedynie w spojrzeniach i gestach. Basen, tu rozpoczyna się podróż, sama woda odgrywa niebanalną rolę w całej opowieści – tworzy obraz. To ona jest zaczynem, kroplą, która porusza skałę, delikatną seksualność widoczną pod kroplami. Przepiękne zdjęcia Piotra Sobocińskiego pozwalają historii brzmieć w pełnych barwach. Każdy akt tego dramatu przerywany jest podtytułami, którymi są cytaty z „Fragmentów dyskursu miłosnego” Rolanda Barthesa, będące intelektualnym dopełnieniem dzieła. Niezwykle istotną rolę pełni także muzyka w wykonaniu Ethana Rose, która spaja cały film.
Gorąco polecam „Strefę nagości”, film trwający niewiele dłużej niż godzinę, a jednak przejmujący, pełen różnych wrażeń, znaczeń, uwodzący pięknym obrazem zdjęć oraz sposobem ujęcia tematu. To oryginalny film, na który warto wybrać się do kina.
Tekst napisała Izabela Pazoła– wolontariuszka Feminoteki
Rozwój wolontariatu w fundacji Feminoteka jest możliwy dzięki dofinansowaniu rozwoju instytucjonalnego w ramach Programu Obywatele dla Demokracji finansowanego z Funduszy EOG.
Kto z was był kiedyś zakochany? – pyta Anniek Pheifer grupkę holenderskich uczniów podstawówki.
Jest wiosenny poranek w Utrechcie, a szkolna sala gimnastyczna podstawówki imienia świętego Jana de Doper jest wypełniona balonikami w kształcie serc i chorągiewkami. Pheifer i Pepijn Gunneweg prowadzą holenderski program telewizyjny dla dzieci i śpiewają piosenkę o zauroczeniu:
Dzieci śmieją się w odpowiedzi. Las rąk – małych i większych. Tak zaczyna się tydzień „Wiosennej gorączki” w podstawówkach w całej Holandii – tydzień dedykowanych lekcji o seksualności… dla czterolatków.
Oczywiście nie chodzi tylko o czterolatków. Ośmiolatki uczą się o postrzeganiu samych siebie i o stereotypach związanych z płcią. Jedenastolatki rozmawiają o orientacji seksualnej i antykoncepcji. Ale w Holandii plan edukacyjny zwany „kompleksową nauką o seksualności” uczniowie rozpoczynają już w wieku 4 lat:
Na zajęciach w przedszkolu nigdy nie pada bezpośrednie nawiązanie do seksu. Termin, którego używa się do określenia programu to „nauka o seksualności”, nie „nauka o seksie”. To dlatego, że cel jest szerszy – wyjaśnia Ineke van der Vlugt, ekspertka w dziedzinie edukacji seksualnej młodych w holenderskim instytucie Rutgers WPF. Chodzi o to, żeby otwarcie rozmawiać o miłości i relacjach.
Zgodnie z prawem, wszyscy uczniowie podstawówki w Holandii muszą odebrać jakąś formę edukacji seksualnej. System pozwala na elastyczność w sposobie, w jaki jest ona nauczana, musi on jednak dotykać pewnych kwestii kluczowych, takich jak różnorodność orientacji seksualnych oraz asertywność w sprawach seksu. Oznacza to propagowanie szacunku dla wszystkich preferencji seksualnych oraz pomoc uczniom w wykształcaniu mechanizmów obronnych, które ochronią ich przed molestowaniem, zastraszaniem i wykorzystywaniem seksualnym. Zasada podstawowa jest prosta: rozwój seksualności to zwyczajny proces, którego doświadczają wszyscy młodzi ludzie, dlatego mają oni prawo do bezpośredniej, godnej zaufania wiedzy na ten temat.
– Część społeczeństwa niepokoi się, że seksualizacja przekazu medialnego może wywrzeć negatywny wpływ na dzieci – zauważyła der Vlugt. – Chcemy pokazać, że seksualność ma związek również z szacunkiem, intymnością i bezpieczeństwem.
Więcej niż zapobieganie
Holenderskie podejście do nauki o seksualności przyciągnęło uwagę na poziomie międzynarodowym, głównie dlatego, że Holandia szczyci się jednym z najlepszych wyników jeśli chodzi o zdrowie seksualne nastolatków. Średni wiek inicjacji seksualnej w Holandii nie jest niższy, niż w innych krajach europejskich ani w Stanach, zgodnie z raportem WHO:
Z badań wynika, że spośród osób młodych w wieku od 12 do 25 lat większość określa swoje pierwsze doświadczenia seksualne jako pożądane i satysfakcjonujące:
Dla porównania: 66 procent seksualnie aktywnych amerykańskich nastolatków żałuje, że nie zaczekała dłużej z rozpoczęciem współżycia, jak wynika z raportu Narodowej Kampanii Na Rzecz Zapobiegania Nastoletnim Ciążom:
Dane WHO potwierdzają z kolei, że holenderska młodzież znajduje się w grupie osób najczęściej używających tabletki antykoncepcyjnej, jeśli współżyją. Według World Bank, odsetek nastoletnich ciąż w Holandii jest jednym z najniższych na świecie, pięcioktornie niższy niż w Stanach Zjednoczonych. Statystyki zakażeń wirusem HIV oraz chorobami wenerycznymi są również niskie:
http://data.worldbank.org/indicator/SP.ADO.TFRT
Wiele czynników mogło złożyć się na takie statystyki. Jednym z nich jest łatwy dostęp do antykoncepcji. Prezerwatywy, na przykład, są dostępne w automatach, a pigułkę antykoncepcyjną kupić może każdy poniżej 21 roku życia. Ale rozwija się także coraz bardziej korpus badań, które stawiają bezpośrednio na kompleksową naukę o seksualności. Najnowsze badania Uniwersytetu w Georgetown wykazały, że rozpoczynanie nauki o seksualności w szkole podstawowej pomaga w uniknięciu niechcianych ciąż, śmierci przy porodzie, zagrażających zdrowiu aborcji oraz rozprzestrzeniania się chorób przenoszonych drogą płciową:
Zwolennicy modelu holenderskiego argumentują, że ich podejście wychodzi poza ochronę przed niebezpieczeństwami. Ich rodzaj edukacji jest wyrazem szerszej refleksji nad prawami młodych ludzi, nad odpowiedzialnością i wzajemnym szacunkiem – wartościami, które wielu ekspertów w dziedzinie medycyny określa jako podstawy zdrowia seksualnego. Według danych raportu ONZ z 2008 roku kompleksowy program nauczania o seksualności, jeśli wdrażany jest skutecznie, pozwala młodym ludziom „odkrywać swój system wartości i swoje postawy, ćwiczyć podejmowanie decyzji oraz inne życiowe umiejętności, których będą potrzebowali, żeby świadomie decydować o kształcie swojego życia seksualnego”.
Uczniowie, którzy ukończyli program kompleksowej nauki o seksualności w Holandii wykazują się również większą asertywnością oraz zdolnością komunikacji, według raportu niezależnej agencji sondaży zdrowotnych Rescon, która przeprowadziła badanie wśród uczestników holenderskiego programu. – Musimy pomóc młodym zorientować się wśród wyborów, przed którymi stają, tak, żeby mogli obronić się w każdej sytuacji, nie tylko związanej z życiem seksualnym – powiedział Robert van der Gaag, który odpowiada za promocję zdrowego trybu życia w jednej z lokalnych przychodni w środkowej Holandii.
„Motylki w brzuchu”
W szkole im. Św. Jana de Doper, grupa przedszkolaków siedzi w kółku. Ich nauczycielka, Marian Jochems, przeżuca strony książeczki obrazkowej z rysunkami przytulających się zwierząt. – Dlaczego one się przytulają? – pyta dzieci. – Bo się lubią – odpowiada jedna z dziewczynek. Jochems prosi przedszkolaki, żeby pomyślały o kimś, kogo najbardziej lubią. Kilkoro dzieci wymienia mamę lub tatę. Jedna dziewczynka swoją młodszą siostrę. Jeszcze kilkoro mówi o szkolnych kolegach i koleżankach. – Jakie to uczucie, kiedy ktoś was przytula? – pyta Jochems. – To takie ciepło w środku – odpowiada jeden z chłopców. – Jakbym miał w brzuchu motylki – dodaje.
Tego typu lekcje mają za zadanie sprawić, żeby dzieci myślały i mówiły o tych rodzajach intymności, które są dobre i tych, które dobre nie są. Inne z wczesnych lekcji koncentrują się na świadomości ciała. Na przykład: uczniowie i uczennice rysują ciała chłopców i dziewczynek, opowiadają historie o wspólnych kąpielach z przyjaciółmi i mówią, kto lubi się razem kąpać, a kto nie. W wieku siedmiu lat, oczekuje się od uczniów i uczennic umiejętności nazywania części ciała, łącznie z genitaliami. Uczą się także o różnych typach rodzin, co to znaczy być dobrym przyjacielem oraz że dziecko rozwija się w macicy matki.
Plan lekcji zaprojektowanej dla holenderskich przedszkolaków i pierwszoklasistów (dzięki uprzejmości Rutgers WPF): http://www.pbs.org/newshour/wp-content/uploads/2015/05/Rutgers_Springfever_lesson_3_being_naked.pdf
– Ludzie bardzo często myślą, że natychmiast zaczynami rozmawiać o współżyciu seksualnym [z przedszkolakami] – mówi van der Vlugt. – Ale seksualność to dużo więcej niż seks. To również postrzeganie samych siebie, rozwój własnej tożsamości, role płciowe, nauka wyrażania swoich pragnień i określania granic.
Oznacza to, że przedszkolaki także uczą się, jak mówić, kiedy nie chcą być dotykane. Celem jest, aby do jedenastego roku życia dzieci czuły się dość swobodnie, żeby brać udział w dyskusjach dotyczących reprodukcji, bezpiecznego seksu i wykorzystywania seksualnego.
Let’s not talk about sex
W Stanach Zjednoczonych nauka o seksualności różni się znacznie w zależności od stanu. Mniej niż połowa stanów wymaga od szkół wprowadzenia nauki o seksualności – według badań Guttmacher Institute, globalnej organizacji non-profit, zajmującej się zdrowiem seksualnym i reprodukcyjnym.
W zeszłym miesiącu Kongres rozszerzył zakres programu PREP („Personal Responsibility Education Program” – Program Odpowiedzialności Osobistej), który dostarcza w Stanach funduszy dla kompleksowej edukacji seksualnej nastolatków i nastolatek. Jednocześnie podniesiono finansowanie programów promujących seskualną abstynencję do śluby do 75 milionów dolarów rocznie. Deb Hauser, prezes organizacji non-profit Advocates for Youth (Rzecznicy Młodych), zajmującej się edukacją seksualną, mówi, że edukacja w Stanach skupia się przesadnie na unikaniu ryzyka zajścia w ciążę lub zarażenia się chorobami przenoszonymi drogą płciową w trakcie współżycia heteroseksualnego.
Czworo z dziesięciu badanych pokolenia „Millenials” (Amerykanie urodzeni w latach 1980-2000) stwierdza, że edukacja seksualna, którą otrzymali nie okazała się pomocna, według badań przeprowadzonych przez Public Religion Research Institute (Instytut Badań Religii):
– Nie potrafiliśmy zrozumieć, że zdrowie seksualne to dużo więcej, niż proste zapobieganie chorobom i niechcianym ciążom – mówi Hauser. Ten wąski zakres zainteresowań, zauważa badaczka, pozbawia młodych ludzi umiejętności radzenia sobie ze swoimi uczuciami oraz podejmowania decyzji o współżyciu seksualnym.
Nie każdy się z tym zgadza. Kompleksowy program edukacji seksualnej nie jest przestrzegany w większej części kraju. Na przykład w Utah wymaga się, żeby abstynencja stała się głównym punktem przesłania dla uczniów. Zabrania się tam wspominania o tym, jak dokładnie wygląda współżycie oraz poparcia dla osób LGBT, antykoncepcji i seksu pozamałżeńskiego. Bill Wright, członek samorządu w stanie Utah, próbował bardziej ograniczyć edukację seksualną. W 2012 roku zaproponował ustawę wymagającą, aby lekcje dotyczyły wyłącznie propagacji abstynencji oraz żeby edukacja seksualna nie była obowiązkowa. Ustawa przeszła ale została zawetowana przez gubernatora stanu.
Nauka o seksualności nie jest „istotną częścią programu nauczania” – twierdzi Wright. To coś, co odbiera zubaża charakter naszych szkół i uczniów.
Stan Utah nie jest bynajmniej osamotniony. Połowa amerykańskich stanów wymaga propagowania abstynencji. – Stworzyliśmy pokolenia ludzi, którzy nie czują się dobrze ze swoją seksualnością – mówi dr David Satcher, były główny doradca ds. chirurgii w Stanach Zjednoczonych. Dotyczy to, jak twierdzi, zarówno rodziców jak i uczniów.
W innych częściach kraju tendencje zbliżają się do podejścia holenderskiego. Dwie z największych organizacji szkolnych — Chicago Public Schools i Florida’s Broward County — niedawno zarządziły obowiązkową edukację seksualną dla uczniów szkół podstawowych. Chicago Public Schools wymaga co najmniej 300 minut edukacji seksualnej dla uczniów od przedszkola do czwartej klasy i dwa razy tyle od piątej do dwunastej klasy. Do jesieni 2015 roku szkoły Broward County wprowadzą edukację seksualną przynajmniej raz do roku w każdej klasie, a ich program będze zawierał pozycje takie jak wizerunek własnego ciała, sexting (wysyłanie wiadomości o treści bezpośrednio seksualnej) oraz social media.
W Holandii szkoły nastawione są także na edukacje rodziców. Prowadzone są spotkania z rodzicami, aby uczyć ich, jak rozmawiać z dziećmi o seksie. Eksperci do spraw zdrowia zalecają, żeby rodzice wzorowali się na dzieciach i prowadzili z nimi nieustanne rozmowy, a nie jednorazowe i ogólnikowe rozmowy o „kwiatkach i bocianach”. Na przykład – zalecają specjaliści – jeśli przyłapiesz dziecko na masturbacji, nie go ani nie karć. Porozmawiaj z nim o tym, gdzie można to robić. – Mówimy o seksie w czasie kolacji – powiedział jeden z ojców w trakcie spotkania w ramach „Wiosennej Gorączki”. Inny powiedział, że niedawno odpowiadał na pytania dotyczące homoseksualizmu, które zadał mu jego sześcioletni syn przy kąpieli.
Zakochane lekcje
Sabine Hasselaar uczy jedenastolatki. Na ostatnich zajęciach Hasselaar przedstawiła uczniom i uczennicom kilka hipotetycznych sytuacji: całujesz kogoś, a on albo ona całuje cię z języczkiem – ty tego nie chcesz. Dziewczyna zaczyna tańczyć blisko chłopaka na imprezie, prowokując u niego wzwód. Twój znajomy chwali się zdjęciami pornograficznymi, których ty nie chcesz oglądać.
Grupa omawia każdy ze scenariuszy. – Każdy ma prawo ustanawiać swoje własne granice i nikt nie może tych granic przekraczać – mówi Hasselaar.
W trakcie tygodnia „Wiosennej Gorączki” można wrzucać pytania do anonimowego Pudła. Nauczyciele odpowiadają na pytania uczniów w trakcie lekcji. – Nie ma tematów tabu – zapewnia Hasselaar. Na przykład jedna z uczennic napisała: „Wydaje mi się, że jestem lesbijką. Co robić?” Hasselaar odniosła się do tej kwestii w trakcie lekcji. – To normalne, że niektóre dziewczęta wolą inne dziewczęta niż chłopców. To uczucia, na które nie masz wpływu, tak jak nie masz wpływu na to, że kogoś kochasz. Jedyna różnica to to, że ten ktoś jest tej samej płci co ty – odpowiedziała nauczycielka.
Tak naprawdę większość pytań w ogóle nie dotyczy seksu. – Pytają głównie o miłość. Dostaję mnóstwo pytań takich jak „Co mam zrobić, jeśli ktoś mi się podoba?” albo „Jak poprosić kogoś, żeby się ze mną umówił/umówiła?”. Traktuję takie pytania tak samo poważnie jak pytania dotyczące seksualności – zapewnia Hasselaar.
– Oczywiście chcemy, żeby nasze dzieci były bezpieczne i żeby znały zagrożenia związane z seksem, ale chcemy również, żeby znały pozytywne i przyjemne strony zaangażowania w zdrowy i satysfakcjonujący związek – mówi van der Vlugt:
To dlatego nauczyciele rozmawiają o różnicach – kiedy kogoś lubimy, a kiedy nam się podoba. Zawsze jest lekcja o randkach, w trakcie której nauczyciele i nauczycielki mówią o tym, jak się rozstawać, żeby nie ranić drugiej osoby. – Proszę, nie róbcie tego przez esemesy – mówią na przykład. Po ukończeniu szkoły podstawowej, uczniowie prawdopodobnie będą otrzymywali dalsze lekcje według szeroko stosowanego programu nauczania zwanego Long Live Love („Niech Żyje Miłość”):
– W Stanach Zjednoczonych dorośli patrzą na młodych jak na wulkany hormonów. W Holandii mocno wierzy się w to, że ludzie mogą się kochać i być w związkach – mówi Amy Schalet, amerykańska socjolożka wychowana w Holandii, obecnie badające kulturowe nastawienie do seksualności nastolatków, skupione na tych dwóch krajach (http://www.amyschalet.com/not-under-my-roof-parents-teens-and-the-culture-of-sex/)
– Jeśli postrzegasz miłość i relacje jako kotwicę dla współżycia seksualnego, wtedy dużo łatwiej rozmawiać o tym z dzieckiem – mówi Schalet. – Nawet z bardzo małym – dodaje.
Tłumaczenie i opracowanie: Aleksandra Gocławska
Zdjęcia autorstwa Saskii de Melker
Rozwój wolontariatu w fundacji Feminoteka jest możliwy dzięki dofinansowaniu rozwoju instytucjonalnego w ramach Programu Obywatele dla Demokracji finansowanego z Funduszy EOG.
Akademia Azjatycka – zapraszamy na cykl wykładów „Ciało i seksualność w Azji”
Pięć Smaków to nie tylko filmy. Od początku istnienia festiwalu, ważne jest dla nas również stworzenie właściwego do nich kontekstu, który pomaga w sposób pełniejszy zbudować wiedzę o Dalekim Wschodzie i ludziach tam żyjących.
Sekcja „Queer Azja” jest w tym roku inspiracją do refleksji nad różnicami w podejściu do ciała, płci i seksualności w różnych kulturach Azji. Aby poszerzyć ten temat, proponujemy Akademię Azjatycką – prowadzony przez specjalistów cykl wykładów, które mogą stać się punktem wyjścia do dyskusji i inspiracją do dalszych poszukiwań. Gdzie kończy się wpływ tradycji, a gdzie kultury zachodniej? W jaki sposób dzisiejsze podejście do piękna, norm zachowań kształtowane jest przez religię, a w jaki przez popkulturę?
Program Akademii AZJATYCKIEJ:
13 XI, 15:00 Nieheteronormatywność w muzułmańskiej Azji – dr Katarzyna Górak-Sosnowska W kulturze muzułmańskiej od czasów najdawniejszych istniało miejsce dla wzorców nieheteronormatywnych. W trakcie wykładu zostaną one przedstawione w trzech muzułmańskich kręgach kulturowych Azji – na Bliskim Wschodzie, na subkontynencie indyjskim oraz w Azji Południowo-Wschodniej.
14 XI, 15:00 Seksualność i nagość w sztuce chińskiej – Magdalena Furmanik Jaki stosunek do nagości posiadali Chińczycy dawniej, a jaki dziś? Co wzbudzało w nich żądze, w jaki sposób utrwalali swoje fantazje seksualne? Odpowiedzi na te pytania oraz inne związane z seksualnością mieszkańców Chin, zostaną zaprezentowane w oparciu o zachowane zabytki sztuki oraz współczesne realizacje artystyczne.
Untitled, Cao Weihong
17 XI, 15:00 Homoseksualizm w konfucjańskim kręgu kulturowym: Korea, Japonia, Tajwan – dr Christoph J. Shin-Janasiak Wykład dotyczyć będzie wielkich przemian społecznych i obyczajowych w Azji Wschodniej, gdzie problemy homoseksualizmu czy zmiany płci były długo tabuizowane i często pomijane milczeniem, także przez tamtejsze mass-media. Pierwsza dekada wieku XXI to okres przełomu i większej tolerancji w podejściu do zagadnień mniejszości LGBT w Korei, Japonii czy na Tajwanie.
18 XI, 16:00 Gender w Azji, gender w Europie. Transseksualizm w filmie i w rzeczywistości społecznej – panel dyskusyjny z udziałem specjalistów, organizowany we współpracy z Queer UW na Małym Dziedzińcu UW (Kampus Główny), ul. Krakowskie Przedmieście 24. Debatę poprowadzi Jej Perfekcyjność, prezeska Queer UW. W wielu krajach Azji Południowo-Wschodniej „trzecia płeć” i inne formy transgenderowej i transpłciowej identyfikacji mają swoją przestrzeń w kulturze, zarówno w jej tradycyjnych, jak i współczesnych formach. Np. w Indiach czy Nepalu wprowadzono rozwiązania legislacyjne, umożliwiające wybór płci innej niż męska i kobieca w oficjalnych dokumentach oraz chroniące osoby transgenderowe przed dyskryminacją. Dyskusja będzie dotyczyła relacji między prawem a rzeczywistością społeczną, zmian, jakie zachodzą na skutek działalności organizacji LGBTI, ale także obecności osób transpłciowych i transgenderowych w kulturze popularnej – filmie, mediach, teatrze.
W dyskusji udział wezmą zaproszeni specjaliści: dr hab Jacek Kochanowski – wykładowca Gender Studies oraz kierownik Ośrodka Badań Społecznych nad Seksualnością na Uniwersytecie Warszawskim oraz Kim Lee – warszawska drag queen, pochodzenia wietnamsko-koreańskiego, regularnie współpracująca z organizacjami równościowymi, oraz goście z Tajlandii i Filipin: Tanwarin Sukkhapisit, reżyserka filmu „Będzie lepiej” oraz Eduardo Roy, Jr., reżyser „Metamorfozy”.
19 XI, 15:00 Erotyczne fetysze w japońskiej popkulturze – Jagoda Murczyńska Fetysz, jako szczególny rodzaj seksualnego znaku / symbolu, jest stałym elementem japońskiej sztuki i popkultury – od mody po film. Co łączy tradycję wiązania ciała sznurami kinbaku z fascynacją kostiumami anime? Gdzie kompleks lolity spotyka się z fantazjami o dominatrix? Poszukiwanie odpowiedzi na te pytania uzupełnione zostanie licznymi filmowymi przykładami.
20 XI, 15:00 Święte wzory, puste kropki: tatuaż etniczny w Azji Południowo-Wschodniej – Tomasz Madej Można odnieść wrażenie, że tatuaż przeżywa kulturowy renesans, jednak wiedza o jego pierwotnym znaczeniu i roli, jaką pełnił w społeczeństwach wydaje się być znikoma. Aby odszukać jego prawdziwe znaczenie udamy się do Azji Południowo-Wschodniej, do szamanów w archipelagu Mentawai, i mistrzów tatuażu w Tajlandii, gdzie tradycja pokrywania ciała magicznymi wzorami jest jedną z najstarszych na świecie. W trakcie wykładu zostaną zaprezentowane zestawy do tatuowania z kolekcji autora.
Wszystkie wykłady odbędą się w Muzeum Azji i Pacyfiku na ul. Solec 24.
Panel dyskusyjny 18 listopada zorganizowany zostanie na Uniwersytecie Warszawskim – sala 200 (II piętro) w budynku Samorządu Studentów, Mały Dziedziniec UW (Kampus Główny), ul. Krakowskie Przedmieście 24.
Partnerami Akademii Azjatyckiej są Queer UW i Muzeum Azji i Pacyfiku. Wstęp wolny, wykłady nie będą czasowo kolidować z projekcjami festiwalowymi.
8. edycja festiwalu odbędzie się w Warszawie w kinach Muranów, Luna i MSN w dniach 12-20 listopada.
Replika: Kino Nowe Horyzonty we Wrocławiu (21-27 listopada).
Partnerzy: Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Miasto Stołeczne Warszawa, Polski Instytut Sztuki Filmowej, Japan Foundation, Ambasada Tajlandii, Kinoplex.pl, TR Warszawa, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Kino Muranów, Kino Luna, Kino Nowe Horyzonty, Muzeum Azji i Pacyfiku, Południk Zero, Bar Prasowy, Sen Pszczoły Lof Hotel, Queer UW
Fundacja Gender Center oraz Instytut Badań Literackich PAN zapraszają na spotkanie Masters of Sex. Dyskurs ekspercki o seksualności w Polsce. Termin: 7 października (wtorek), godz. 18.00, Warszawa, Pałac Staszica, ul. Nowy Świat 72, sala nr 144.
W dyskusji udział wezmą:
dr Agnieszka Kościańska (Instytut Etnologii i Antropologii Kulturowej UW)
dr Sylwia Kuźma-Markowska (Ośrodek Studiów Amerykańskich UW)
dr Anna Zawadzka (Instytut Slawistyki PAN)
Prowadzenie: dr Agnieszka Mrozik (IBL PAN)
Z badań Agnieszki Kościańskiej, zaprezentowanych w książce Płeć, przyjemność i przemoc. Kształtowanie wiedzy eksperckiej o seksualności w Polsce (WUW, 2014), wynika, że w Polsce Ludowej powstała nowoczesna szkoła seksuologiczna: interdyscyplinarna, otwarta na doświadczenia pacjentek i pacjentów. Przypomniana przez Kościańską edukacyjna aktywność polskich seksuologów i seksuolożek, m.in. Kazimierza Imielińskiego, Michaliny Wisłockiej, Zbigniewa Lew-Starowicza, przełamuje stereotyp „seksualnego zacofania” PRL-u: tabuizacji seksu, purytanizmu Polaków i Polek, tradycjonalizmu w sprawach erotycznych. Jednocześnie autorka pokazuje, że dyskurs ekspercki na temat seksualności opierał się w PRL-u (i później) na stereotypach ról płciowych i reprodukował je: podtrzymywał myślenie o „dobrym seksie” jako małżeńskim, heteroseksualnym, penetracyjnym, a w kwestii przemocy seksualnej (szczególnie gwałtu) powielał schemat „lekkomyślnej, źle prowadzącej się” ofiary i „niemogącego zapanować nad popędem seksualnym” sprawcy.
W trakcie spotkania zapytamy o kwestie tak historyczne, jak i dotyczące współczesności. Ciekawić nas będzie uwikłanie wiedzy eksperckiej na temat seksualności w kontekst społeczny i kulturowy w PRL-u i dzisiaj. Zapytamy, czy i jak przekształcał się w PRL-u dyskurs seksuologiczny, wchodząc w interakcję z innymi dyskursami – katolickim, medialnym, oficjalnej władzy. Jak wyglądały relacje między polską szkołą seksuologiczną a szkołami zachodnimi i w tzw. bloku wschodnim? Kto zwracał się z problemami seksualnymi do ekspertów? Kto mógł liczyć na ich poradę, a czyje pytania pozostawały bez odpowiedzi?
Równie ciekawe wydaje się pytanie, czy i jak wiedza seksuologiczna ewoluowała po 1989 roku. Jakie działania podejmują dziś eksperci i ekspertki w zakresie seksualnej edukacji Polaków i Polek? Czy używają swego autorytetu, by upominać się o wychowanie seksualne dzieci i młodzieży? Jak m.in. pod wpływem dyskursu feministycznego polska seksuologia radzi sobie ze stereotypami ról płciowych? I najważniejsze – czy była i jest ona kołem zamachowym emancypacji, czy może jej hamulcem?
Spotkanie odbywa się w ramach cyklu dyskusji społeczno-kulturalnych „Feminaria”.
Wstęp wolny.
Fundacja Gender Center oraz Instytut Badań Literackich PAN zapraszają na spotkanie
Masters of Sex. Dyskurs ekspercki o seksualności w Polsce
7 października (wtorek), godz. 18.00 Warszawa, Pałac Staszica, ul. Nowy Świat 72, sala nr 144
W dyskusji udział wezmą: dr Agnieszka Kościańska (Instytut Etnologii i Antropologii Kulturowej UW) dr Sylwia Kuźma-Markowska (Ośrodek Studiów Amerykańskich UW) dr Anna Zawadzka (Instytut Slawistyki PAN)
Prowadzenie: dr Agnieszka Mrozik (IBL PAN)
Z badań Agnieszki Kościańskiej, zaprezentowanych w książce Płeć, przyjemność i przemoc. Kształtowanie wiedzy eksperckiej o seksualności w Polsce (WUW, 2014), wynika, że w Polsce Ludowej powstała nowoczesna szkoła seksuologiczna: interdyscyplinarna, otwarta na doświadczenia pacjentek i pacjentów. Przypomniana przez Kościańską edukacyjna aktywność polskich seksuologów i seksuolożek, m.in. Kazimierza Imielińskiego, Michaliny Wisłockiej, Zbigniewa Lew-Starowicza, przełamuje stereotyp „seksualnego zacofania” PRL-u: tabuizacji seksu, purytanizmu Polaków i Polek, tradycjonalizmu w sprawach erotycznych. Jednocześnie autorka pokazuje, że dyskurs ekspercki na temat seksualności opierał się w PRL-u (i później) na stereotypach ról płciowych i reprodukował je: podtrzymywał myślenie o „dobrym seksie” jako małżeńskim, heteroseksualnym, penetracyjnym, a w kwestii przemocy seksualnej (szczególnie gwałtu) powielał schemat „lekkomyślnej, źle prowadzącej się” ofiary i „niemogącego zapanować nad popędem seksualnym” sprawcy.
W trakcie spotkania zapytamy o kwestie tak historyczne, jak i dotyczące współczesności. Ciekawić nas będzie uwikłanie wiedzy eksperckiej na temat seksualności w kontekst społeczny i kulturowy w PRL-u i dzisiaj. Zapytamy, czy i jak przekształcał się w PRL-u dyskurs seksuologiczny, wchodząc w interakcję z innymi dyskursami – katolickim, medialnym, oficjalnej władzy. Jak wyglądały relacje między polską szkołą seksuologiczną a szkołami zachodnimi i w tzw. bloku wschodnim? Kto zwracał się z problemami seksualnymi do ekspertów? Kto mógł liczyć na ich poradę, a czyje pytania pozostawały bez odpowiedzi?
Równie ciekawe wydaje się pytanie, czy i jak wiedza seksuologiczna ewoluowała po 1989 roku. Jakie działania podejmują dziś eksperci i ekspertki w zakresie seksualnej edukacji Polaków i Polek? Czy używają swego autorytetu, by upominać się o wychowanie seksualne dzieci i młodzieży? Jak m.in. pod wpływem dyskursu feministycznego polska seksuologia radzi sobie ze stereotypami ról płciowych? I najważniejsze – czy była i jest ona kołem zamachowym emancypacji, czy może jej hamulcem?
Spotkanie odbywa się w ramach cyklu dyskusji społeczno-kulturalnych „Feminaria”.
Wstęp wolny.
Co piąty 15-latek i co dziesiąta jego rówieśniczka mają za sobą pierwsze kontakty seksualne. Wiek inicjacji seksualnej się obniża, ale w polskich domach ciągle jest tematem tabu. Popadamy w skrajności. Na jednym biegunie bezrefleksyjna seksualizacja coraz młodszych dzieci, na drugim – restrykcyjna nauka Kościoła, która utożsamia seks z grzechem, małżeńskim obowiązkiem i negacją antykoncepcji. W trudnej przestrzeni, która jest pomiędzy, gubią się i rodzice, i dorastające dzieci – pisze Maria Mamczur w tygodniku „Przegląd”.
(…) Wydaje się, że sformułowana przez amerykańskich psychologów definicja seksualizacji dzieci i młodzieży jest jasna, jednak w Polsce, gdzie 80% rodziców chciałoby jak najdłużej zatrzymać swoje dzieci w fazie niewinnego dzieciństwa, pojęcie to nabrało innego znaczenia. Podkreśla to Aleksandra Józefowska, edukatorka seksualna i trenerka, absolwentka pedagogiki UW, Szkoły Treningu i Warsztatu Psychologicznego Intra oraz podyplomowych studiów z seksuologii klinicznej w Wyższej Szkole Finansów i Zarządzania, która od 12 lat koordynuje działania Grupy Edukatorów Seksualnych Ponton przy Federacji na rzecz Kobiet i Planowania Rodziny.
– Jeszcze niedawno to ja alarmowałam opinię społeczną o groźnym zjawisku seksualizacji dzieci i młodzieży – mówi. – Ostrzegałam, że nastolatki mają kontakt z pornografią, z naseksualizowanymi teledyskami i reklamami. I alarmowałam, że dziewczyny są nastawione na spełnianie pewnych zadań seksualnych, sprawdzenie się w roli wampa albo lolitki, najlepiej według wzoru żywcem wziętego z filmu porno.
(…) Niestety, w ostatnim roku to słowo zostało zagrabione przez środowiska absolutnie przeciwne edukacji seksualnej młodzieży. Rodzic, który nie czuje się pewnie w rozmowie o seksualności, bo nie miał w młodości takiej edukacji, nie potrafi rozmawiać o tym ani z partnerem, ani tym bardziej z dzieckiem. Słyszy, że w szkole będą zajęcia z edukatorem seksualnym i czyta: uważajcie rodzice, bo te zajęcia seksualizują dzieci, wprowadzają w temat, który dzieci nie powinien interesować (…)
Polskie porno jakie jest wie każda osoba, która przynajmniej raz miała z nim do czynienia. Jest siermiężne, tandetne, głupie. Obcowanie z takim przekazem to wątpliwa „przyjemność”. Czy da się coś z tym zrobić? Oczywiście takiej pornografii można po prostu nie oglądać. Ale z drugiej strony porno stanowi jeden ze sposobów opowiadania o naszej seksualności i dlatego warto samemu złapać za kamerę, by nieco wpłynąć na kształt tego gatunku. Do tego właśnie zachęca Erika Lust, europejska pionierka pornografii alternatywnej oraz autorka książki „Let’s Make a Porno. A Practical Guide to Filming Sex”. Erika wzięła kamerę do rąk z zamiarem „zredefiniowania” pornografii i uczynienia jej bardziej dostępną dla kobiet. Jak sama mówi: „pornografia stanowi ważną część kultury, w której żyjemy. Kobiety nie mogą sobie pozwolić na jej ignorowanie, musimy wziąć udział w dyskusji na temat tego wpływowego gatunku”.
Jeżeli kiedykolwiek myślałaś(eś) o nakręceniu własnego porno to książka Eriki jest właśnie dla Ciebie. To pozycja, jakiej próżno było szukać na zagranicznym, a tym bardziej na polskim rynku wydawniczym. Jej autorka dzieli się z nami mnóstwem praktycznych porad i wskazówek będących owocem 10-letniego doświadczenia w kręceniu filmów dla dorosłych. Erika pokazuje jak kręcić podniecające, fajne, różnorodne filmy o zabarwieniu erotycznym.
Na portalu Polak Potrafi trwa właśnie zbiórka społecznościowa na publikację polskiego tłumaczenia ebooka Eriki Lust. Jego wydawcą ma być Kinky Winky (www.kinkywinky.pl), pierwszy krajowy queer sex shop.
Czy zastanawiałaś się nad tym, co wartościowego i wyjątkowego skrywa Twoja seksualność?
Czym jest dla Ciebie Twoja kobiecość?
Jak często szczerze i na luzie rozmawiasz o seksualności?
Czy wypowiadanie się „o tym” temacie jest dla Ciebie łatwe i naturalne?
Jakie jest Twoje ulubione słowo na kobiece narządy płciowe?
Jak często gryzłaś się w język, przeczuwając, że czegoś powiedzieć „nie wypada”?
Jak się czujesz, wypowiadając słowo: „pochwa”?
Kiedy ostatnio miałaś okazję porozmawiać o seksie i seksualności z kobiecej perspektywy (która daleka jest od przekazu medialnego, naukowego czy też objawień kolorowych gazet)?
Ile czułości i miłości dajesz swojemu ciału, a szczególnie tej jego najintymniejszej części, swojej joni?
Lubisz seks? A może nie lubisz? Tak czy siak – warto porozmawiać o seksualności!
Co się stanie na warsztacie?
Rozbroimy mity na temat kobiecej seksualności,
Obalimy stereotypy o kobiecości,
Będziemy rozmawiać otwarcie i szczerze o rzeczywistym doświadczeniu,
Damy sobie przyzwolenie na bycie kobietami seksualnymi, takimi, które mają waginy i łechtaczki, a nie tylko twarz i dłonie, 🙂
Otworzymy gardła i rozplączemy języki, żeby swobodnie wyrażać naszą kobiecość, seksualność i pragnienia…
BGŻ: 27203000451110000003147560 Fundacja Wspierania Rozwoju Osobistego „LUSTRA”, ul. Alternatywy 4 lok. 238, Warszawa. W tytule przelewu proszę wpisać: tytuł i data warsztatu oraz nazwisko osoby uczestniczącej
Jedna z 17-latek usłyszała, że „omdlenia i krwotoki są normalne, a ona przesadza, bo chce się tylko seksić i dlatego przyszła po tabletki”. Co to w ogóle znaczy?! – Małgorzata Kot z Grupy Edukatorów Seksualnych „Ponton” komentuje wyniki ankiety badającej zachowanie ginekologów wobec młodych kobiet.
[…] Złapałyśmy się za głowę. Wyłania się smutny obraz rzeczywistości za drzwiami lekarskich gabinetów. Już przed badaniem wiedziałyśmy, że problem istnieje. Na naszym forum internetowym, w telefonie zaufania wiele pytań dotyczy tych spraw.
[…] Skierujemy nasz raport do Ministerstwa Zdrowia, Naczelnej Izby Lekarskiej i Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego. Edukacja o kontakcie z pacjentkami jest niezbędna w programach kształcenia przyszłych ginekologów i ginekolożek. Chcemy też zwiększyć świadomość społeczną na temat tej sfery zdrowia.
W Polsce mamy wysoki wskaźnik nastoletnich ciąż, wysoki odsetek zakażeń HIV wśród osób w wieku 15-24 lata. Młodzi ludzie czerpią wiedzę o seksualności z internetu, pornografii. Leczą się u dr. Google’a. Edukacja seksualna jest niezbędna, by zapobiegać tym zjawiskom. Potrzebna jest również zmiana prawa.
Inga Iwasiów – prof. dr hab., krytyczka literacka, prozaiczka, historyczka i teoretyczka literatury, poetka. Od 1999 roku do momentu zamknięcia pisma w 2012 roku redaktorka naczelna Szczecińskiego Dwumiesięcznika Kulturalnego „Pogranicza”. Od 2000 roku profesorka Uniwersytetu Szczecińskiego, gdzie kieruje Zakładem Literatury XX Wieku w Instytucie Polonistyki i Kulturoznawstwa. Profesura tytularna w 2007. Jurorka Nagrody Literackiej „Nike” (2009-2013) oraz Nagrody Literackiej dla Autorki „Gryfia”. Prezeska Polskiego Towarzystwa Autobiograficznego.
Autorka pionierskiej „próby feministycznej”: „Kresy w twórczości Włodzimierza Odojewskiego”(Szczecin 1994) i rozprawy o prozie Leopolda Tyrmanda „Opowieść i milczenie” (Szczecin 2000).
Wydała między innymi: „Gender dla średnio zaawansowanych. Wykłady szczecińskie” (Warszawa 2004, wyd. II 2008), „Parafrazy i reinterpretacje”. Wykłady z teorii i praktyki czytania” (Szczecin 2004); „Rewindykacje. Kobieta czytająca dzisiaj” (Kraków 2002); zbiory wierszy „Miłość” (Szczecin 2000) i „39/41” (Szczecin 2004); opowiadania „Smaki i dotyki” (Warszawa 2006) oraz powieści ” Bambino”(Warszawa 2008), „Ku słońcu” (Warszawa 2010), „Na krótko” (Warszawa 2012).
W 2013 ukazały się: „Blogotony” (wyd. Wielka Litera), „Umarł mi. Notatnik żałoby” (wyd. Czarne, Wołowiec), „Granice. Polityczność prozy i dyskursu kobiet po 1989 roku” (Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego).
Przynależność: Stowarzyszenie Pisarzy Polskich, Polski PAN Club, Towarzystwo Literackie im. Adama Mickiewicza, Polskie Towarzystwo Autobiograficzne, Komitet Nauk o Literaturze PAN.
rewelacyjna Lily Tomlin), która zupełnie nie przypomina stereotypowej babci, właśnie rozstała się z dziewczyną. I właśnie wtedy w drzwiach jej domu pojawia się Sage (Julia Garner), ciężarna wnuczka, która do wieczora musi zebrać 600 dolarów, by nie wpaść w kłopoty. Wiecznie spłukana Elle wybiera się z Sage w podróż po znajomych, byłych partnerach i partnerkach, przyjaciołach i tych, którzy zapomnieli, że Elle istnieje, by zebrać potrzebną sumę. Przepełniony humorem, nostalgią, wzruszający obraz Paula Weitza to historia o miłości, rodziinych więzach
