TELEFON DLA KOBIET DOŚWIADCZAJĄCYCH PRZEMOCY

Телефон для жінок, які зазнають насильства

CZYNNY PONIEDZIAŁEK-PIĄTEK
OD 11.00 DO 19.00

Активний з понеділка по п’ятницю з 14:00 до 19:00

Szukaj
Close this search box.

Poznań. Powstanie Tęcza solidarności z Warszawą

Tęcza Poznań

Tęcza Poznań– Nasza tęcza ma być reakcją na to, co się stało z tęczą Julity Wójciak w Warszawie – zapowiadają artyści z teatru Circus Ferus, którzy 19 sierpnia odsłonią własną tęczę w Poznaniu. 

Tęczę na warszawskim placu Zbawiciela kojarzy chyba każdy. Instalacja artystyczna Julity Wójciak kilka tygodni temu po raz kolejny została podpalona. Jej kolejne zniszczenie chociaż tym razem będące najprawdopodobniej wynikiem wybryku chuligańskiego uczyniło z niej symbol polskiej nietolerancji i homofobii.

W reakcji na jej ponowne zniszczenie grupa poznańskich artystów z teatru Circus Ferus postanowiła w Poznaniu zainstalować własną tęczę.

– Będzie miała trzy metry szerokości i półtora metra wysokości – wyjaśnia w rozmowie z WP.PL Kuba Kapral, członek Circus Ferus. – O tym, czy zostanie w Poznaniu na stałe, zadecydują już sami poznaniacy (…)

Więcej / źródło: WP.pl, 18.08.2014

„Dziewczyny mierzą wysoko” – zobacz zwiastun filmu!

My już wiemy, że warto było czekać…

Przedstawiamy Wam zwiastun wyprodukowanego przez Feminotekę we współpracy z firmą Boeing filmu „Dziewczyny mierzą wysoko”.

Film ma charakter edukacyjny i jest przeznaczony dla młodzieży.

Link do zwiastunu znajdziecie tutaj:

Co to znaczy mierzyć wysoko? Kim są kobiety i dziewczyny, które mierzą wysoko w swoim życiu? Anu Czerwiński i Agnieszka Sosińska rozmawiają z pięcioma kobietami, które na co dzień pracują w zawodach wymagających i fascynujących, spełniają swoje marzenia, rozwijają nietypowe hobby. Zobaczcie, co mówią o swojej codziennej pracy, szkole i karierze, koleżankach i kolegach, pomysłach na życie. Może i dla Was będą inspiracją? Zapraszamy, bo przecież dziewczyny mierzą wysoko!

Reżyseria: Anu Czerwiński i Agnieszka Sosińska

Scenariusz: Anu Czerwiński i Agnieszka Sosińska

Animacja: Anu Czerwiński

Montaż: Anu Czerwiński

Muzyka: Joanna Duda

Już za kilka dni film będzie dostępny na kanale Feminoteki na YouTube. Za kilka tygodni będziemy mieć dla Was film na płytach. Zachęcamy już teraz nauczycieli i nauczycielki, edukatorów i edukatorki do zgłaszania się po bezpłatne zestawy edukacyjne (film + książeczka) „Dziewczyny mierzą wysoko”. Można je zamówć, pisząc na adres: [email protected]

Film powstał ze środków firmy Boeing w ramach projektu „Dziewczyny mierzą wysoko” realizowanego przez fundację Feminoteka.

„KOBIETY MOCY” w BASZCIE CZAROWNIC w Słupsku

KATARZYNA MAJAK „KOBIETY MOCY”

MIEJSCE:  Bałtycka Galeria Sztuki Współczesnej, Baszta Czarownic

Słupsk, ul. F. Nullo 8

WERNISAŻ: 4 lipca 2014, godz. 17.00

WYSTAWA CZYNNA: 5 lipca- 7 września 2014 r.

Na wystawę „Kobiety mocy” składa się cykl portretów i rozmów ze współczesnymi wiedźmami zamieszkującymi polskie wsie i miasta. Bohaterki tego projektu to kobiety zajmujące się alternatywnymi formami duchowości. Są wśród nich uzdrowicielki, szeptunki, wizjonerki, przewodniczki duchowe oraz artystki. Kobiety są przedstawicielkami wielu nurtów pogańsstwa, część z nich tworzy i wyznaje własne autorskie systemy duchowości. Wspólnym mianownikiem ich wierzeń i idei jest podkreślanie wagi związku człowieka z naturą, której uosobieniem jest mityczna władczyni – Matka Ziemia.

Kobiety Mocy ukazane są w reprezentacyjnych, rytualnych strojach, niektóre przedstawione są z atrybutami (przedmiotrami mocy) w dłoniach: piórami, kamieniami, muszlami, bębnem szamańskim, ziołami, mieczem, sierpem, magicznymi figurkami i innymi przedmiotami przypominającymi insygnia królewskie.

Projekt po raz pierwszy zaprezentowany został w 2012 roku. Był pokazywany w kraju (Kraków, Poznań, Bielsko – Biała, Łódź), ale także na Słowacji, Słowenii i w Nowym Jorku.

www.kobietymocy.pl

http://home.baltic-gallery.art.pl/portfolio/katarzyna-majak-kobiety-mocy/

01-Kasia-zielarka-z-cyklu-Kobiety-Mocy-Majak-Katarzyna 02.-Maria-Uzdrowicielka-i-wizjonerka-Majak-Katarzyna- 03-Natalia-LL-artystka-Majak-Katarzyna- 04-Bea-ta-ktora-slucha-lasu-Majak-Katarzyna Maria-Ela-oczyszczanie-mista-kadr-z-wideo

MATRONAT FEMINOTEKI: Spektakl „Nomadka” Teatru Amareya 5 lipca w Tokyo

nomadka1NOMADKA to projekt performatywny o kobietach i ich wewnętrznej oraz zewnętrznej emigracji. Osią projektu są historie kobiet, które jak nomadowie, przeżyły większość swojego życia w ruchu i swoistym odosobnieniu, bez stałego miejsca zamieszkania, bez poczucia zakorzenienia. Odkrywając przed światem trudną prawdę o sobie, kobiety te odzyskują swoją godność i rodzą się na nowo. Celem projektu jest podjęcie dyskusji na temat wygnania oraz zwrócenie uwagi na niezwykłe bogactwo kryjące się w tym, co potocznie określa się mianem „inności” i co często ulega stygmatyzacji. NOMADKA mówi o powrocie do siebie i do świata. Na poziomie teoretycznym, projekt odnosi się również do koncepcji płynności ludzkiej tożsamości sformułowanej przez Rosi Braidotti (koncepcja „nomadycznego podmiotu”).

Z recenzji:
„(…) Oto przypowieść polsko-norweska o wędrujących kobietach (…). „Nomadka” to udany i czytelny projekt zbudowany z wielu elementów, które jednak nie zaciemniają obrazu, tylko go nasycają i pozycjonują. To artystyczno-badawczy projekt, niemal laboratorium, po którym błąkają się kobiety. (…) Konsekwencja metody, obrazu i rytmu w spektaklu sytuuje go wysoko w propozycjach offowych. Pastuszak ambitnie podeszła do narracji, wprowadzając na scenę osiem bohaterek, dała jednak czas widzowi na „pacyfikację” przestrzeni, na oswojenie się z czasem scenicznym.”

Katarzyna Wysocka, port kultury.pl, 14.12.2012

 

Wokół spektaklu „NOMADKA” – dr Katarzyna Pastuszak (Teatr Amareya):

Spektakl „NOMADKA”, który zostanie zaprezentowany 5 lipca na festiwalu IDTF w Theatre X w Tokio i 27 września w Taseralik – Sisimiut Cultural Centre na Grenlandii jest rozszerzoną wersją spektaklu, który miał swoją premierę w  2012 roku w Gdańsku i został zrealizowany w ramach Stypendium Kulturalnego Miasta Gdańsk.

Spektakl „NOMADKA” powstał dzięki współpracy, którą nawiązałam w 2011 roku z Louise Fontain – grenlandzko-norweską storytellerką i performerką.

Louise Fontain poznałam na dalekiej Północy Skandynawii. W niewielkiej miejscowości Hattfjälldal, na trawie przed domem Hege Dalen – kuratorki festiwalu Villkvinneseminar, Louise Fontain w prosty i do bólu prawdziwy sposób opowiadała historię swojego życia. Była tylko ona, otaczająca nas przyroda Północy. Jej rekwizytem był drewniany stół, na którym leżały ryby i trzy tradycyjne grenlandzkie noże ulo. Czyszcząc ryby, Louise Fontain opowiadała o przeżyciu, które zmieniło jej życie i wpłynęło na to, że stała się wieczną nomadą. Jako dziecko, wraz z tysiącami innych dzieci, Louise została deportowana z Grenlandii do Danii. Był to element duńskiego projektu rządowego, mającego na celu re-edukację młodych Grenlandczyków, aby stali się „prawdziwymi” Duńczykami.
W efekcie splotu wydarzeń, Louise Fontain przez wiele lat żyła na wygnaniu. Nie wróciła do Grenlandii po roku, jak inne dzieci, ale po wielu latach. Zapomniała swój rodzimy język i straciła kontakt ze swoją rodziną. Po wielu latach powróciła na Grenlandię i zaczęła odbudowywać utracone więzi.

nomadka2Pamiętam tamten dzień w Hattfjälldal bardzo dobrze. Za pomocą kilku gestów i słów Louise Fontain przywołała utracony krajobraz i doświadczenie utraty korzeni. Taki był początek pracy nad spektaklem „NOMADKA”, który stworzyłyśmy wspólnie z Louise i z artystkami z Gdańska.

Oprócz Louise Fontain do spektaklu zaprosiłam kobiety-artystki działające na styku różnych dyscyplin. W spektaklu „NOMADKA”, wszystkie one opowiadają fragmenty swoich własnych historii, zabierając widza w podróż poza granice codziennego doświadczenia. Mamy więc aktorę Teatru Wybrzeże – Dorotę Androsz, dwie tancerki Teatru Amareya – Aleksandrę Śliwińską i Agnieszkę Kamińską, a także znaną z buntowniczej postawy artystycznej performerkę – Annę Kalwajtys i 7-letnią Nel Melon, odgrywającą rolę małej Louise Fontain, a także Barbarę Szamotulską – choreoterapeutkę, która przeżyła złamanie kręgosłupa i wokół tego zdarzenia zbudowała swoją postać. W najnowszej – rozszerzonej wersji spektaklu pojawiła się także muzyk/kompozytor – Joanna Duda, której ambitne i wielowymiarowe kompozycje w znaczący sposób wpłynęły na poziom całości spektaklu.

Nie zależało nam na odtwarzaniu historii Louise Fontain, ani na komponowaniu linearnej opowieści każdej z kobiet. Założeniem pracy nad spektaklem „NOMADKA” było stworzenie wielowarstwowej narracji wizualnej i zbudowanie obrazów scenicznych, które w niebanalny sposób rezonują z indywidualnymi historiami kobiet występujących w „NOMADCE”. W warstwie ruchowej, tekstowej, muzycznej, wizualnej „NOMADKA” to polifonia kobiecych głosów, które nie zawsze można zrozumieć i które często przez swoją „inność” pozostają zagłuszone i/lub nieusłyszane.

Podczas pracy nad spektaklem Louise Fontain wielokrotnie wspominała swoje doświadczenie jakim było poczucie swoistego językowego wykluczenia, czy też wykluczenia z języka.
Po przesiedleniu do Danii, mała Louise czuła się obco wśród nieznanych jej dźwięków języka duńskiego. Zaś gdy po latach wygnania wróciła na Grenlandię, język, którym mówili jej rodzice, a który sama zapomniała stał się dla niej równie obcą melodią, jak wcześniej język duński. Staraliśmy się przybliżyć widzowi to doświadczenie nie tłumacząc wszystkich fragmentów wypowiadanych przez Louise podczas spektaklu w języku norweskim.

WARSZAWA: Muzeum Sztuki Nowoczesnej. Gender i wieś.

muzeum_sztuki_nowoczesnej_msnZapraszamy na spotkanie towarzyszące wystawie „Co widać” z Michałem Łagowskim i Danielem Rycharskim – dwoma kluczowymi artystami tworzącymi swoją sztukę w kontekście nie-miejskim. 

Spotkanie odbędzie się 7 czerwca (sobota) o godz. 18.00, w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie (ul. Emilii Plater 51)
W ostatnich latach mogliśmy zaobserwować pojawienie się sztuki współczesnej rozwijanej na wsi. Artyści pochodzący ze wsi po ukończeniu studiów często wracają w swoje rodzinne strony i prowadzą tam działalność artystyczną, na różne sposoby zmagając się z wiejskim kontekstem. Z jednej strony starają się podkreślać związek z lokalna społecznością (Rycharski), z drugiej strony są dalecy od jej idealizowania (Łagowski). Jedną z głównych kwestii podejmowanych w ramach spotkania będzie problematyka gender i wsi.

Michał Łagowski jest jednym z najciekawszych polskich performerów młodego pokolenia. W swojej sztuce zajmuje się relacją centrum-peryferie, zestawiając ze sobą np. kwestie gender i problemy społeczności wiejskich.
Daniel Rycharski jest autorem filmów, instalacji multimedialnych i obiektów site-specific. Tworzy projekty publiczne w przestrzeni wiejskiej, angażujące lokalną społeczność.
Spotkanie poprowadzi Ewa Tatar.

gender_i_wieś

Michał Łagowski, „Jagna in memoriam”

 

 

Warszawa: Spektakl „Podróż do wnętrza”

zoliborz_pl„ŻOLIBORZ.PL” – amatorska grupa teatralna zaprasza na nowy spektakl pt.:

„PODRÓŻ DO WNĘTRZA” będący efektem wielomiesięcznych warsztatów teatralnych prowadzonych przez twórców z TEATRU ME/ST.

Premiera: 18.06.2014 g. 18.00
Wstęp wolny!

Obowiązkowa rezerwacja wejściówek: [email protected]
Informacje pod nr: 517 161 604 oraz 519 020 430

Miejsce: Aula Żoliborskiej Jedynki, ul. Felińskiego 15
Więcej o kolejnych pokazach na: www.mestteatr.pl

Dołącz do nas na Facebook`u: Żoliborz.pl

W spektaklu występują:
Wiktoria Dąbrowska, Anna Gęślicka, Monika Fusik, Aleksandra Kucek, Natalia Moszczyńska, Angelika Motulewicz, Tomek Murawski, Nela Perepłyś, Paulina Puk, Aleksandra Składanowska.
Opieka artystyczna:
Duet Artystyczny ME/ST
Magdalena Engelmajer, Szymon Turkiewicz

„Podróż do wnętrza” to spektakl teatralny, skłaniający do refleksji nad skomplikowaną naturą człowieka. Tekst sztuki jest kompilacją monologów z dramatów wielkich mistrzów
(„Hamleta” Shakespeare’a, „Szewców” Witkacego, „Iwony Księżniczki Burgunda” Gombrowicza, „Nie igra się z miłością” Musseta, „Antygony w Nowym Jorku” Głowackiego) oraz autorskich refleksji aktorów, które zostały napisane w trakcie warsztatów dramatopisarskich, będących częścią przedsięwzięcia.

Spektakl próbuje zdefiniować mechanizmy, które kierują postępowaniami ludzi a także poszukuje odpowiedzi na pytanie: czy istnieją ponadludzkie siły mające realny wpływ na decyzje jednostki?
Przedstawienie, utrzymując formę otwartą, zachęca widza do sformułowania własnej definicji człowieka. Blisko roczna praca dziesięciorga młodych aktorów-amatorów pod opieką artystyczną doświadczonych twórców teatralnych Magdaleny Engelmajer i Szymona Turkiewicza, została zwieńczona kreacją, zawierającą głęboką refleksję nad losem człowieka. Warto więc zatrzymać się na chwilę i wrócić do podstaw istnienia, odnosząc się do najpierwotniejszych emocji i instynktów uwzględniając przy tym różnice osobowości i ludzkich charakterów. Aktorzy biorący udział w spektaklu, budowali swoje postaci podczas pracy warsztatowej, czerpiąc inspiracje z zachowań wybranych zwierząt, co stanowi dodatkowy koloryt całości przedsięwzięcia. Nie brakuje tu emocji, dynamiki, niedopowiedzeń, gry ciałem i dźwiękiem. Istotną częścią spektaklu jest również muzyka, a zwłaszcza piosenka, której tekst napisała jedna z aktorek Aleksandra Składanowska a muzykę skomponował Sz. Turkiewicz. Warto zwrócić na nią uwagę, tym bardziej, że daje ona możliwość dostrzeżenia problemów z jakimi boryka się młody człowiek wchodzący w dorosłe życie.

„Podróż do wnętrza” nie jest pierwszą realizacją teatralną grupy „ŻOLIBORZ.PL”. W 2013 roku odbyła się premiera pierwszego, stworzonego przez tę grupę spektaklu pt.: „51 Stan”. Spektakl poruszał kwestie związane z szeroko rozumianymi zagadnieniami “podległości” i „niepodległości”. Jego prezentacja spotkała się z pozytywnym odbiorem publiczności, ale przede wszystkim była to możliwość samorealizacji i rozwoju dla młodych aktorów. W kwietniu 2014 roku sztuka otrzymała wyróżnienie na Warszawskim Festiwalu Teatralnym Młodych w Starej Prochowni.

List otwarty ws. ocenzurowania wystawy „Podróż” przez władze Elbląga

OWystawa "Podróż"czekujemy od Panów – Dyrektora CS Galerii EL w Elblągu oraz Prezydentów Miasta Elbląga odpowiedzi na następujące pytania: Jakie są przyczyny zakończenia naszej wystawy przed planowanym terminem? Jakie skargi dotyczące wystawy wpłynęły i gdzie wpłynęły? Jakie są powody ingerencji w działanie instytucji ze strony Władz Miasta? Dlaczego dyrektor instytucji przystaje na naciski ze strony Władz Miasta? Dlaczego ani my, jako autorki, ani koordynatorka wystawy, nie zostałyśmy powiadomione o zamknięciu wystawy?

LIST OTWARTY:

do Dyrektora Centrum Sztuki Galeria EL w Elblągu Jarosława Denisiuka

do Prezydenta Miasta Elbląga Jerzego Wilka

do Wiceprezydenta Miasta Elbląga Marka Pruszaka

Szanowny Panie Dyrektorze

Szanowny Panie Prezydencie

Szanowny Panie Wiceprezydencie

Piszemy ten list z powodu zaistniałej w Galerii EL sytuacji, która pokazuje, że w naszym kraju sztuka nadal podlega cenzurze, co stoi w sprzeczności z Art. 54: „Każdemu zapewnia się wolność wyrażania swoich poglądów oraz pozyskiwania i rozpowszechniania informacji, oraz Art. 73: „Każdemu zapewnia sięwolność twórczości artystycznej(…)” II Rozdziału Konstytucji.

W lutym 2014r. zostałyśmy zaproszone do zrealizowania wystawy w przestrzeni Galerii EL w Elblągu. Uzgodniłyśmy wówczas termin jej trwania na 9-31 maja 2014r. W ramach wystawy uzgodniłyśmy, że 9 maja br. odbędzie się również autorskie spotkanie z nami, połączone z pokazem naszego filmu.

Wystawa została zdemontowana 19 maja 2014r. bez powiadomienia o tym zarówno jej koordynatorki, jak i nas samych. Nie uzyskałyśmy żadnego wyjaśnienia odnośnie zaistniałej sytuacji, nie znamy więc konkretnych powodów zdjęcia naszej wystawy. Uzyskałyśmy jedynie informacje, że Dyrektor CS Galerii EL Pan Jarosław Denisiuk zdemontował wystawę pod wpływem nacisków Prezydenta Elbląga Jerzego Wilka oraz Wiceprezydenta Marka Pruszaka. Koordynatorka wystawy dodała, że podobno wpłynęły skargi dotyczące wystawy, lecz nie bezpośrednio do Galerii EL. Ponadto, dyrektor Galerii EL pozostawił bez odpowiedzi nasz e-mail (dołączamy go w załączniku), który wysłałyśmy do niego 20 maja br. z prośbą o wytłumaczenie tego zdarzenia.

Wystawa Podróż, pokazywana od 9 maja br. w Galerii EL, a zdemontowana dnia 19 maja br., stanowiła dokumentację akcji artystycznej: dwutygodniowej podróży przez Polskę pary artystek, które podróżując po ośmiu miastach Polski przeprowadzały w przestrzeni publicznej wspólne sesje ślubne. Autorki będące ze sobą w związku, rejestrowały w trakcie trwania projektu reakcje ludzi na zaproponowaną przez nie sytuację. Podróż jest więc historią nieheteroseksualną, historią o afirmacji miłości, historią o potrzebie posiadania równych praw.

Na wystawę projektu Podróż w Galerii EL składają się romantyczne fotografie ślubne, dokumentujące nasze spotkania w różnych miastach oraz film dokumentujący akcję.

Szanowni Państwo,

oczekujemy od Panów – Dyrektora CS Galerii EL w Elblągu oraz Prezydentów Miasta Elbląga odpowiedzi na następujące pytania:

Jakie są przyczyny zakończenia naszej wystawy przed planowanym terminem?

Jakie skargi dotyczące wystawy wpłynęły i gdzie wpłynęły? Jakie są powody ingerencji w działanie instytucji ze strony Władz Miasta?
Dlaczego dyrektor instytucji przystaje na naciski ze strony Władz Miasta?
Dlaczego ani my, jako autorki, ani koordynatorka wystawy, nie zostałyśmy powiadomione o zamknięciu wystawy?

Jednocześnie informujemy Panów, że skoro nasz list ma charakter publiczny, każdą na niego odpowiedź  nawet wystosowaną na nasz prywatny adres e-mailowy – będziemy upubliczniać.

Z poważaniem

Martyna Tokarska | Liliana Piskorska

Białystok: 3. Dni Różnorodności Kobiet DZIEW/CZYNY. Matronat Feminoteki!

logo20148marca22daDZIEW/CZYNY to oddolna inicjatywa, która angażuje różnorodne środowiska kobiet i mężczyzn mieszkających i działających w Białymstoku. Przedsięwzięcie propaguje współpracę białostoczanek w ramach kolektywnych działań o charakterze kulturalnym i społecznym oraz koncentruje się na rozpowszechnianiu idei równego traktowania kobiet i mężczyzn w społeczeństwie.

W tym roku DZIEW/CZYNY odbędą się już po raz trzeci – zapraszamy

Białymstok, 13-15 czerwca

 

 

http://projektdziewczyny.wordpress.com/

Feminoteka zachęca do wspierania projektu na portalu PolakPotrafi.pl

 

Tegoroczne DZIEW/CZYNY to trzydniowy cykl wydarzeń, inspirowany postacią Zofii Nałkowskiej. Przygotowujemy m.in. panele dyskusyjne, akcje w przestrzeni miasta, warsztaty i spotkania integracyjne a nawet… dziew/czyńskie czasopismo! Zapraszamy do zapoznania się z informacjami o poszczególnych wydarzeniach!

Żywe Pomniki Kobiet
To prezentacja 10 postaci kobiet, matronujących białostockim ulicom. Wolontariuszki-performerki ucharakteryzowane na bohaterki wydarzenia pojawią się w różnych zatłoczonych punktach miasta, wciągając mieszkanki i mieszkańców Białegostoku w poznawanie lokalnej herstorii. Oprócz animowania przechodniów, pomniki będą rozdawać ulotki z biogramami matronek, lokalizacją ulic noszących ich imiona oraz informacją o projekcie DZIEW/CZYNY.

Mural
Nawiązywać będzie do patronki tegorocznej edycji projektu DZIEW/CZYNY – Zofii Nałkowskiej – w związku z przypadającą na ten rok 130 rocznicą urodzin i 60 rocznicą śmierci tej wybitnej polskiej pisarki, publicystki oraz dramatopisarki. Wielkoformatowa grafika pozwoli przybliżyć postać Zofii Nałkowskiej mieszkańcom Osiedla Dziesięciny i będzie przypominała o jej dokonaniach. Do wykonania muralu zaprosiliśmy malarkę i fotografkę Anję Hordejuk – białostoczankę, absolwentkę Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie i Maryland Institute College of Art w Baltimore, USA. Praca będzie miała wymiary 10×7,5 m. i zostanie wykonana metodą wybraną przez artystkę.

Warsztaty genderowe „Kobiety i mężczyźni – równość i współpraca”
Tematem warsztatów będzie funkcjonowanie kobiet i mężczyzn w społeczeństwie i kulturze oraz kulturowe i społeczne postrzeganie kobiecości i męskości. Celem zajęć jest uwrażliwienie osób uczestniczących na tematy związane z przeciwdziałaniem dyskryminacji ze względu na płeć oraz przeciwdziałaniem przemocy z uwzględnieniem perspektywy płci. Warsztaty będą prowadzone w formie ćwiczeń i dyskusji. Osoby uczestniczące w warsztatach będą miały okazję krytycznego przeanalizowania stereotypów i komunikatów związanych z płcią, które kształtują społeczne oczekiwania wobec kobiet i mężczyzn oraz wpływają sytuację kobiet i mężczyzn w takich sferach życia codziennego jak: praca, edukacja, polityka i życie rodzinne.

dziew_czyny_nalkowska„Odczytujemy Zofię Nałkowską” – panel dyskusyjny
Spotkanie poświęcone Zofii Nałkowskiej, będące próbą spojrzenia na jej postać z nowej perspektywy – jako kobiety i pisarki wyprzedzającej swoje czasy. Poruszymy temat ważnych, a pomijanych często wątków w twórczości i życiu Nałkowskiej, takich jak feminizm, zwierzęta czy totalitaryzmy. Główną gościnią spotkania będzie Hanna Kirchner, biografka Zofii Nałkowskiej i laureatka Nagrody Edytorskiej Polskiego PEN Clubu, którą otrzymała za opracowanie i opatrzenie komentarzem dzienników Nałkowskiej. Udział wezmą również dr hab. Kamila Budrowska z Uniwersytetu w Białymstoku oraz prof. Agata Zawiszewska z Uniwersytetu Szczecińskiego. Całość poprowadzi Joanna Głuszek, studentka filologii polskiej Uniwersytetu w Białymstoku oraz Anna Kozicka, wiceprezeska Stowarzyszenia na rzecz Kultury i Dialogu 9/12.

Akcja miejska – cytaty Nałkowskiej
Celem wydarzenia jest przybliżenie twórczości Zofii Nałkowskiej. W przestrzeni miasta umieścimy cytaty z utworów Nałkowskiej. Dodatkowo odbędzie się gra miejska, dotycząca cytatów. Każdy z jej uczestników dostanie mapkę z zaznaczonymi miejscami, a zadaniem będzie odszukanie cytatów w przestrzeni miejskiej. Nagrody otrzymają uczestniczki i uczestnicy, którzy sfotografują i umieszczą na Facebooku najwięcej cytatów. Wydarzenie jest skierowane do wszystkich zainteresowanych, natomiast gra miejska do młodzieży ponadgimnazjalnej i studentów.

Pokaz filmu „Niezłomne”
19. poprawka do Konstytucji Stanów Zjednoczonych, przyjęta w 1920 roku, dała Amerykankom prawa wyborcze. Nie doszłoby do tego, gdyby nie determinacja sufrażystek skupionych w National American Woman Suffrage Association, w tym Lucy Burns i Alice Paul. Zachęcamy do poznania ich zmagań o równouprawnienie kobiet, przedstawionych w filmie „Niezłomne” (oryg. *Iron Jawed Angels*) w reżyserii Katji von Garnier.

Kobiety DZIEW/CZYNÓW, czyli stwórzmy razem książkę – warsztaty literacko-plastyczne
Celem warsztatu jest rozwijanie kreatywności, umiejętności pisarskich i plastycznych oraz promowanie współpracy twórczej osób z różnych grup pokoleniowych. W warsztacie połączymy odkrywanie twórczości Zofii Nałkowskiej z trzyletnią historią oprawy graficznej projektu DZIEW/CZYNY. Podczas warsztatów osoby uczestniczące stworzą biografie 11 kultowych postaci oraz zaprojektują przestrzenie ich codziennego funkcjonowania. Efekty pracy będą podstawą książeczki z historiami Dziew/czyńskich bohaterek. Warsztaty poprowadzą Anna Drabikowska, absolwentka polonistyki Instytutu Filologii Polskiej Uniwersytetu w Białymstoku, opiekunka Gminnej Pracowni Edukacji Kulturalnej w Henrykowie oraz Anna Kozicka, wiceprezeska Stowarzyszenia na rzecz Kultury i Dialogu.

Łapy na mapy – gra miejska z psami
Gra miejska z psami to sposób na aktywne spędzenie sobotniego przedpołudnia właścicieli ze swoimi psami. Uczestniczki i uczestnicy gry zostaną podzieleni na grupy, każda grupa otrzyma zadania do wykonania różnego rodzaju (sprawnościowe, intelektualne) zarówno dla psów jak i dla ludzi. Przy
konstruowaniu zadań będziemy korzystać z rad behawiorystki. Punktem kulminacyjnym gry będzie odnalezienie skarbu. Cel gry to przede wszystkim dobra zabawa, poznanie możliwości, ale też potrzeb swojego psa oraz integracja ludzi ze zwierzętami i przyrodą.

Historia emancypacji – spotkanie z polskimi feministkami

Współczesna kobieta w kulturze, nauce, społeczeństwie – to tylko nieliczne zagadnienia, które poruszymy na niezwykłym spotkaniu z przedstawicielkami polskiego ruchu feministycznego! Motywem przewodnim będzie historia emancypacji kobiet i jej oddźwięk na różne sfery życia współczesnego. Spotkanie przyjmie formę dyskusji między trzema zaproszonymi przedstawicielkami polskiego ruchu feministycznego: Agnieszką Weseli – historyczką seksualności, tłumaczką i redaktorką, a także aktywistką feministyczną, dr Magdaleną Grabowską – badaczką tożsamości polskiego ruchu feministycznego oraz dr Ewą Kępą – kulturoznawczynią prowadzącą badania naukowe z zakresu gender studies. Prowadzącą spotkanie będzie Małgorzata Skowrońska – doktorantka w Instytucie Socjologii Uniwersytetu w Białymstoku, zaangażowana w działania społeczne. Wydarzenie będzie miało charakter interaktywny – zapraszamy wszystkich pragnących podyskutować o polskim feminizmie i roli kobiet, które zmieniały się na przestrzeni dziejów. 
Szparkiet
Coroczna dziew/czyńska impreza integracyjna, która tym razem odbędzie się w Zmianie Klimatu. O oprawę wydarzenia zadbają starannie wyselekcjonowane didżejki, znane i lubiane, ale także takie, których jeszcze z nami nie było. Dziew/czyński klimat imprezy podsycą dekoracje z dziew/czyńskim motywem przewodnim a także (niespodzianka!) dziew/czyńskie drinki.

Piknik
Zorganizowany we współpracy z inicjatywą Bojary zostają kulturalne!, odbędzie się na łące między drewnianymi domami na Bojarach. Piknik będzie okazją do przypomnienia sobie starych gier podwórkowych, wysłuchania opowiadania Zofii Nałkowskiej, a także integracji! Na spotkanie zapraszamy z koszami i kocami piknikowymi, aby w niedzielne południe wspólnie spędzić czas.

Warsztaty z empatii do zwierząt
Warsztat będzie miał na celu zapoznanie osób uczestniczących z realiami życia zwierząt egzystujących w różnorodnych warunkach (np. dom, schronisko, zoo, hodowla), opracowanie wskazówek, jak można poprawić komfort życia części z nich, a także naukę empatycznego porozumiewania się ze zwierzętami. W warsztacie wezmą udział trzy grupy: dzieci, młodzież i dorośli. W sumie weźmie w nich udział 21 osób.

Panel dyskusyjny na temat animal studies
Panel dyskusyjny będzie miał na celu podjęcie krytycznej refleksji na temat antropocentryzmu w naukach społecznych, sztuce i życiu codziennym. Podczas dyskusji panelistki postarają się odpowiedzieć min. na pytania: jaki status w społeczeństwie ma zwierzę? Na czym polega szowinizm gatunkowy? W jaki sposób uprzedmiatawianie zwierząt odbija się na relacjach międzyludzkich i na funkcjonowaniu ludzi w świecie? Spotkanie poprowadzi prof. Małgorzata Kowalska z Uniwersytetu w Białymstoku.

KOŃCZY/MY DZIEW/CZYNY – spotkanie podsumowujące
Będzie to integracyjne spotkanie w formie dyskusji, podczas której podsumujemy i ocenimy przebieg całego projektu. Do uczestnictwa w spotkaniu zaproszone zostaną organizatorki i organizatorzy projektu, goście i osoby prowadzące warsztaty i panele dyskusyjne, oraz odbiorczynie i odbiorcy wydarzeń.

DZIEW/CZYŃSKI Magazyn
Wraz z 3. edycją DZIEW/CZYNÓW Dni Różnorodności Kobiet, do rąk Białostoczanek i Białostoczan, trafi DZIEW/CZYŃSKI Magazyn. Tworzony przez wyjątkowy zespół, w skład którego weszły przedstawicielki lokalnej kultury i nauki, ukaże on najważniejsze pola działalności współczesnych kobiet oraz zobrazuje ich postawy w stosunku do świata je otaczającego. DZIEW/CZYŃSKI Magazyn będzie platformą inicjującą dyskusję nad pozycją kobiet i ich rolami w społeczeństwie – zarysuje kierunki, wskaże wyzwania i odpowie na nieoczywiste pytania. Jego przełomowe wnętrze zostanie zamknięte w ponadczasowej formie, co sprawi, że DZIEW/CZYŃSKI Magazyn będzie obowiązkowym „must have” tej wiosny.

Informacje na temat naszych działań można również znaleźć na stronie: http://projektdziewczyny.wordpress.com oraz na naszym profilu na fb:
https://www.facebook.com/projektdziewczyny

 

Drukowanie

Warszawa: pokaz filmu „Sapphos Fire” – „Ogień Safony” w Feminotece

sappho_fcbFundacja Feminoteka, Fundacja Fulbrighta oraz Instytut Filologii Angielskiej (Uniwersytet Wrocławski) zapraszają na pokaz amerykańskiego filmu dokumentalnego „Ogień Safony” (napisy w j. polskim) o starości lesbijek, oparty na wywiadach z kiludziesięcioma kobietami ze Wschodniego Wybrzeża. Na pokazie będzie obecna reżyserka, Alexia Kosmider.

Data i miejsce: 7 czerwca 2014, godz. 18:00 / Fundacja Feminoteka, ul. Mokotowska 29A, Warszawa

 https://www.facebook.com/events/296478357186811/?source=1

Wstęp wolny.

Film Ogień Safony (2011) 70′, jest niezwykłą próbą udokumentowania życia niemal niewidocznej grupy społecznej: starych kobiet żyjących w związkach z kobietami. Oparty jest na obszernych wywiadach z kilkudziesięcioma Amerykankami, które wspominają czasy represji i stygmatyzacji, ale również czasy powstawania feministycznych grup podnoszenia świadomości i wspólnot lesbijskich. Otwarcie mówią o swoich bardzo różnych doświadczeniach miłości do kobiet, o wielkich przemianach obyczajowych, jakie dokonały się za ich życia, o trudnych relacjach z rodzinami i dziećmi, o starzeniu się i o obawach związanych ze starością. Po premierze na Festiwalu Filmowym w Bostonie „Ogień Safony” był wyświetlany na wielu festiwalach filmowych w Stanach Zjednoczonych.

Alexia Kosmider pracuje w Rhode Island School of Design, USA, gdzie uczy teorii seksualności, literatury oraz filmu o tematyce queer. Jest też Dyrektorką Edukacyjnego Zespołu Filmowego Shifting Visions, który wyprodukował cztery pełnometrażowe filmy dokumentalne pokazywane na wielu festiwalach filmowych w Stanach Zjednoczonych. Premiera jej najnowszego filmu, „TransJourney”, odbędzie się na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym Rhode Island w sierpniu 2014. W latach 1999-2000 Alexia Kosmider pracowała we Wrocławiu jako wykładowczyni Komisji Fulbrighta.

 

eng.:

Sappho’s Fire (2011) is a unique attempt to document the life of a marginalized and virtually invisible social group: elderly lesbians. It is based on interviews with several dozen American women who recall times of repression and stigmatization, as well as the rise of feminist consciousness-raising groups and lesbian communities. They address their very different experiences of falling in love, the enormous cultural changes that occurred in their lifetime, their troubled relations with their families and children, the process of aging, and the attendant anxieties. Since its premiere at the Boston Film Festival, Sappho’s Fire has been shown at film festivals across the United States

Alexia Kosmider is a Senior Lecturer at Rhode Island School of Design, USA, where she teaches queer theory, literature and queer film. She also is the Executive Director of Shifting Visions Education Films Project, which has produced four feature-length documentary films that have been screened at film festivals throughout the United States. Her most recent documentary TransJourney, will premiere at the Rhode Island International Film Festival in August 2014. In 1999-2000 Alexia Kosmider worked as a Fulbright Professor in Wrocław, Poland.

„Królestwo dziewczynki”. Recenzja Maliny Barcikowskiej

Tekst pochodzi z archiwalnej strony Feminoteki, z 2011 roku. W tym czasie książka nie była wydana w Polsce i, niestety, nie zanosiło się na to. Jednak po paru latach doczekałyśmy się polskiego wydania. Zapraszamy do lektury.

 

krolestwo_dziewczynkiKrólestwo dziewczynki

Autorka: Iwona Chmielewska

Entliczek, 2011

 

 

 

 

Królestwo dziewczynki

Tekst: Malina Barcikowska

„Właśnie ukazała się na polskim rynku wydawniczym wyjątkowa pozycja- kolejna książka Iwony Chmielewskiej, wybitnej ilustratorki i autorki książek . Tym razem zaprezentowano kolejny, całkowicie własny projekt artystki – książkę o…”.
Tak mogłaby rozpoczynać się recenzja lub omówienie, ale nie, jednak znowu nie.

krolestwo_dziewczynki1Książka „Królestwo dziewczynki” nie doczekała się publikacji w naszym kraju, podzielając tym los wielu pozycji polskiej ilustratorki i autorki picturebooków.

Wygląda na to, że międzynarodowe nagrody, wyróżnienia status cenionego pracownika akademickiego, a wreszcie sam temat, nie są na rodzimym rynku wystarczającą rękojmią sukcesu. Pozycję, jak wiele poprzednich, wydało wydawnictwo koreańskie. Dlaczego? Może niezbyt uporczywie próbowano? Może starano się niedostatecznie zainteresować nasze firmy wydawnicze? Problemem była potencjalna nierentowność projektu, którym, zainteresowana może być przecież połowa ludzkości. „Królestwo dziewczynki” traktuje bowiem o miesiączce, a kwestia podana jest w takim języku (zarówno słowa i obrazu), który intrygować może zarówno dzieci, nastolatki, jak i dojrzałe kobiety oraz mężczyzn.Mamy tu bowiem do czynienia ze wspomnianym już, a niedocenianym w Polsce gatunkiem, książką obrazkową (picturebook). Obrazkową, co nie znaczy, że jedynie dziecięcą.

Pozycja tak oddziałuje na umysł i zmysły, że nie sposób się nią nie zachwycić.
Chmielewska przy pomocy sztuki książki pięknie ujmuje ten temat, nie pozostając naiwną i powierzchowną. Autorka korzysta z formy prawdziwej bajki: mądrej, rozgrywającej się na wielu poziomach, przy tym wnoszącej prawdę w nasze życie.

krolestwo_dziewczynki2

I tak oto, nasza bohaterka przedstawiona podczas tych szczególnych dni jest nie tylko obolała, rozdrażniona czy senna. Zamiast skorzystać z tych najprostszych skojarzeń autorka przedstawia nam księżniczkę z ciężką (niechcianą?) koroną, w zbyt dużych butach. Przedmioty, których kolor nagle zaczyna zwracać naszą uwagę- czerwony grzebień, czerwone cyfry na kartkach kalendarza, jabłko, czerwone okulary i paznokcie. Dzięki tym atrybutom wydarzenie już nie sprowadza się do plam krwi i niewygody, ale obrazuje drobne zmiany, którym podlega widziany i odczuwany świat towarzysząc przemianie tożsamości bohaterki. Stąd prawda, która tkwi w tej książce, jest prawdą o rozbudzonej do nowego egzystencji, jej przewartościowaniu. Prawdą brzemienia, które symbolicznym aktem przemiany dziecka w kobietę, miesiączka wnosi w każde dziewczęce życie. Przemiany trudnej, w obliczu której łatwo wyobcować się z własnego życia i w nim zagubić, ponieważ nagle zmienia ono swoje znaczenie, budząc nas ku nowemu, nie zawsze łatwemu do zaakceptowania.
Autorka skupia się na kartach tej książki nie na dydaktyce, lecz raczej upatruje formuły w ukazaniu tajemnicy, która łączy się z pokazanym misterium kobiecości. Stąd „Królestwo dziewczynki” to intymna propozycja dla tych , którzy chcą zachwycić się urodą życia nawet w chwilach, gdy pozornie jest jej mniej.

Ta książka to pozycja dla wszystkich tych, którzy cenią sobie rozpoznawalny styl Chmielewskiej, jak i dla tych, którzy nie znając go jeszcze, zdecydują się przyjrzeć jej oczyma temu – jak można się przekonać – także obfitującemu w artystyczne sensy wydarzeniu, jakim jest spowszedniała i kojarzona zupełnie nie ze sztuką – miesiączka.

Iwona Chmielewska, ur.1960, ukończyła grafikę na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w roku 1984. Mieszka i pracuje w Toruniu, gdzie prowadzi zajęcia z przedmiotu „Książka autorska” na kierunku edukacja artystyczna na Wydziale Sztuk Pięknych macierzystej uczelni. Jest artystką wielokrotnie nagradzaną za swoją pracę ilustratorską, zarówno w kraju, jak i na świecie. Ostatnio zdobyła  główną nagrodę branży książki dziecięcej Bologna Ragazzi Award 2011 w kategorii Non Fiction – czyli tzw. Oskara w świecie wydawniczym. Jej książki wydawane są głównie w Korei Południowej.

ZDJĘCIA ILUSTRACJI I LINK DO FILMU PREZENTUJĄCEGO KSIĄŻKĘ POCHODZI ZE STRONY pozarozkladem.blogspot.com

Czytaj też:

 

 

  • Polska ilustratorka podbija Koreę. Rozmowa z Iwoną Chmielewską

 

WARSZAWA. „Czkawka”. Nowy spektakl Teatru Druga Strefa

czkawka„CZKAWKA”

Autor: Władimir Zujew

Tłumaczka: Bożena Majorczyk

Reżyseria i scenografia: Sylwester Biraga

Obsada:

Siergiej, Warwara – Wiesław Kowalski

Fiodor, Andriejka – Piotr Duda

 

 SIERGIEJ To się zaczęło z miesiąc temu… Odezwała się do mnie… Najpierw mówiła jak dziecko, potem się rozkręciła… Sam słyszałeś, jak to wygląda. Potem wyskoczyła z tym Andriejką, który jest w tobie… Jestem normalnym człowiekiem. Przez nią przestałem palić. Ledwo coś zrobię nie po jej myśli – od razu zaczynam czkać. Zapalę papierosa i czkam… Wódki się napiję – i czkam… Przez to cudowanie wpadłem w ciąg alkoholowy na trzy dni i trzy dni trzymała mnie czkawka…

FIODOR Powiedz mi – w jaki sposób zdołała się u ciebie… w tobie… umościć?… Jeżeli nie jesteś psycholem, to wychodzi na to, że ona jest psychiczna?!

SIERGIEJ Opowiadałem panu… tobie… wczoraj o piwie, nie pamiętasz?…

FIODOR Wobec tego pogadajmy po męsku, póki sobie śpi. Jesteś mężczyzną, chociaż żyje w tobie baba… Dobra… Niech ci będzie… Wszystko to jest bardzo ciekawe, oczywiście… ale po co ja tu na dokładkę?… Jestem żołnierzem i z czymś takim spotykam się po raz pierwszy w życiu. Do głowy by mi nawet nie przyszło, że będę…

SIERGIEJ Napijmy się… Niech się dzieje, co chce…”

 

 Dwóch n o r m a l n y c h mężczyzn. Etnograf i pułkownik rezerwy.

Przełamanie normy.

Szaleństwo? Nieheteronormatywność? Choroba? Zjawisko paranormalne? Domowe bożki i stworze, zdusze, demony i zmory? Babka. Szeptucha? Urok?

Jak radzimy sobie w obliczu transgresji? Jak postępujemy w sytuacjach, których nie rozumiemy? Co robimy przy spotkaniu zniesamowitym, z obcym, który jest w nas? Czy to w ogóle możliwe?

Czy kultura ludowa może przynieść jakiekolwiek odpowiedzi? Czy klątwa może być wyjaśnieniem? A może to lęk (przed kim? przed czym?) kieruje nas w stronę magiczno-mistycznego świata wierzeń?

 

PREMIERA: 30 maja 2014 godz. 20.00

KOLEJNE TERMINY: 31 maja 2014 godz. 20.00

13-14 czerwca 2014 godz. 20.00

9-10 lipca 2014 – spektakle na Słowacji

WARSZAWA. DKF Kino lesbijskie z nutą poliamoryczną – „Córka botanika”

DKF Córka Botanika 31.05.2014Lambda Warszawa & Damski TANDEM Twórczy & O’LESS Festiwal 2014 zapraszają na DKF Kino lesbijskie z nutą poliamoryczną

 Córka botanika, reż.  Sijje Dai, 2006

31.05. 2014, sobota, godz.18.00

Lambda Warszawa, ul. Żurawia 24a

Wstęp wolny

 

Spotkanie V (XIV)

Dotychczas skupiałyśmy się na filmach europejskich, czasem amerykańskich, opowiadających historie białych lesbijek. Teraz chcemy też przyjrzeć się sytuacji lesbijek – „kolorowych”. W naszym małym cyklu pokazałyśmy już filmy o Afroamerykankach i Arabkach. Zamykamy go azjatyckim obrazem „Córka botanika” francusko-chińskiego duetu artystycznego – Sijie Dai i Nadine Perront.

Jak zawsze po projekcji filmu zapraszamy do rozmowy. Pokaz ma charakter edukacyjny.


Córka botanika, reż.  Sijje Dai, 2006

Akcja filmu dzieje się w latach 80-tych w Chinach. Min, po opuszczeniu sierocińca, przyjeżdża na staż do słynnego ogrodu botanicznego, by terminować u mistrza. Poznaje tu Ann, jego córkę, osamotnioną po śmierci matki, która szuka siostrzanej duszy. Przyjaźń Min i An przeradza się w miłość. Są szczęśliwe, teraz tyko wzajemną erotyczną fascynację spróbują ukryć przed całym światem. Sytuacja komplikuje się, kiedy Min zaczyna interesować się syn ogrodnika.

 

 

Nagroda Nike 2014. Nominowane: Rejmer, Bargielska, Pustkowiak, Karpowicz

W trakcie Warszawskich Targów Książki (22.05.2014) ogłoszono nominacje do Nagrody Literackiej Nike. Jak co roku, wśród wyróżnionych znalazły się polecane przez nas autorki i autor. We wrześniu Jury wyłoni siedmiu finalistów, rozstrzygnięcie w październiku.

male_lisyMałe lisy

Autorka: Justyna Bargielska

Czarne, 2013

To szalona opowieść o nożowniku z podwarszawskiego lasu. A może o rozmarzonej matce i wygadanej singielce? Może o dzieciach, namiętnościach, snach? Albo o zwykłym życiu, którego podskórnym nurtem są groteska i strach? Bez wątpienia to drapieżna proza, która surrealistycznie zakrzywia świat pod płaszczykiem opisu codzienności. Fenomenalną plastycznością języka i wyobraźni Bargielska potwierdza niekwestionowaną pozycję mistrzyni krótkiej formy.

niebkoNiebko

Autorka: Brygida Herbig

W.A.B., 2013

Marzena opowiada historię swojej rodziny, która jest fragmentem historii narodu polskiego i niemieckiego. Przed wojną na Kresach służąca polskich rolników rodzi na strychu dziecko i umiera. Od tego momentu rodzinie towarzyszy tajemnica, z którą zmierzyć się muszą kolejne pokolenia. Zimą roku 1939 uboga rodzina niemiecka, matka z trójką dzieci, nakazem Hitlera opuszcza Galicję i przesiedla się nad Wartę. W styczniu 1945 roku w trzaskający mróz ponownie pakuje manatki na furmankę i uciekając przed Armią Czerwoną próbuje wrócić do Rzeszy. Marzena mieszka w Anglii i rozplątuje skomplikowane losy swojej rodziny…

Marzena Niemców nie lubi. Właśnie dlatego, uciekając z Polski w latach osiemdziesiątych, wybrała Anglię. Ale Polacy zawsze mają pecha (i Polki też) – do mieszkania pod nią wprowadził się Niemiec i godzinami słucha starych szlagierów. Piosenki brzmią znajomo, podobne słyszała je kiedyś od ojca: „Alles hat ein Ende, nur die Wurst hat zwei.” Wiele różnych piosenek nucono w jej rodzinie. Czas je sobie przypomnieć.

osciOści

Autor: Ignacy Karpowicz

Wydawnictwo Literackie 2013

Ignacy Karpowicz: – Myślę, że „Ości” to książka realistyczna, choć jest inaczej napisana niż „Lalka”. Każdy prawie z fikcyjnych bohaterów powieści ma swój pierwowzór w świecie realnym. Pod tym względem książka oddaje naszą rzeczywistość.

Jak zrozumieć człowieka, który wykasował profil na facebooku? Czy warto słuchać rad zachłannej tchórzofretki? Czy żona może polubić kochankę męża? W końcu – co może łączyć małżeństwo, gejowską parę, mężczyznę zupełnie pozbawionego owłosienia oraz kobietę o niejednoznacznej tożsamości? Wbrew pozorom –bardzo wiele…

nocne_zwierzetaNocne zwierzęta

Autorka: Paulina Pustkowiak

W.A.B., 2013

Nocne zwierzęta to zapis jednego weekendu z życia Tamary Mortus bezrobotnej alkoholiczki i narkomanki – zakończonego dość absurdalnym, kończącym wieloletnie upodlenie morderstwem. Morderstwo nie jest jednak najmocniejszym akcentem powieści, jest jedynie finałem smutnego, od dawna przegranego życia Tamary. Marna egzystencja robi dużo większe wrażenie niż przypadkowa, niepotrzebna śmierć. Drugim głównym bohaterem powieści jest Miasto. Warszawa to nie tylko scenografia, to także – a może przede wszystkim – przeciwnik w walce o przetrwanie.

malgorzata-rejmer-bukaresztBukareszt. Kurz i krew

Autorka: Małgorzata Rejmer

Czarne, 2013

„Bukareszt jest jak wrzątek albo kipiel, wzburzony i zmętniały. Atrybuty miasta: czarne kłęby przewodów na słupach jak gniazda porzucone przez ptaki, atmosfera rozkopania i prowizorki obok bankietów w sklepowych witrynach, przeszywający zapach lip i rozgniecionych winogron. Elegancja architektury z zamierzchłego świata. Stukot rozchybotanych tramwajów, klaksony rozwścieczonych taksówek na sekundę przed stłuczką. Zaśpiew cygańskich dzieci i staruszek włóczących się w pobliżu niezliczonych kwiaciarni, które prowadzą matki tych dzieci i córki tych staruszek. Wszędzie psy jak czarne i szare tobołki porzucone przez kogoś, kto bardzo się spieszył.”
Zapytałam przyjaciół, co jest pięknego w Bukareszcie. Odpowiedzieli:
– Bukareszt jest jak ciastko kupowane w niedzielę, niby czekoladowe i słodkie, ale z gorzką polewą. Nie znajdzie się tu łatwego piękna.
– Bezwstyd, histeria stylu, fasadowość. Przy Bukareszcie każde europejskie miasto wydaje się tak statyczne, że aż nudne.Dostałam też zdjęcie: nogi w czarnych rajtuzach i kolorowych skarpetkach, wetknięte do plastikowego kosza. Nurkujący manekin, który chce się utopić w śmieciach. I dopisek: „Trzeba na siłę wymyślać, co jest w Bukareszcie pięknego, a po wyjeździe i tak się umiera z tęsknoty”. Małgorzata Rejmer

 

Recenzja: Ewa Majewska, „Sztuka jako pozór. Cenzura i inne paradoksy upolitycznienia kultury”

sztuka_jak_pozorSztuka jako pozór? Cenzura i inne paradoksy upolitycznienia kultury

Autorka: Ewa Majewska

ha!art, 2014

 

 

recenzuje: Emilia Olszewska

 

Ewa Majewska to filozofka feministyczna, tłumaczka Teorii feministycznej bell hooks, która prace akademicką łączy z aktywizmem. Relacje świata sztuki i ekonomii politycznej znajdują się od lat w polu zainteresowań badaczki. Dała także dowód swojego zaangażowania w walkę z cenzurowaniem sztuki współczesnej współtworząc i rozwijając Indeks 73, inicjatywę artystów i badaczy kultury, obnażającą i katalogującą przypadki cenzury po roku 1989 w Polsce i za granicą.

Książka jest zbiorem tekstów powstałych w ostatnim dziesięcioleciu w ramach różnych inicjatyw wydawniczych i kolaboracji autorki wzbogaconym o najnowsze spostrzeżenia badaczki i krytyczne uwagi do myśli filozofów i teoretyków kultury takich jak Foucault, Rancière, Adorno, Butler czy Negri, w momentach, w których dotykali oni sfery estetyki, problemu kondycji ontologicznej artysty i jego pozycji w społeczeństwie jako pewnym systemie relacji. Wreszcie wydobyty zostaje na pierwszy plan przebieg relacji klasowych w świecie sztuki, a działalność artystyczna przedefiniowana narzędziami Marksowskiej krytyki społecznej.

Jest to antologia różnorodna nie tylko pod względem tematycznym, ale także formalnym, w książce znalazły się fragmenty zbiorowych prac akademickich, artykuły w czasopismach zajmujących się krytyką kultury, eseje z katalogów towarzyszących wystawom, zamieszczony został także wywiad autorki z artystką Zofią Kulik.

Spektrum poruszanych zagadnień jest na pierwszy rzut oka równie szerokie i taka wielość tematów może budzić wrażenie niespójności, jednak czy to przybliżając koncepcje ciała w cyberfeminizmie, analizując wypowiedzi polskich twórców na temat urynkowienia kultury, czy ukazując nieprzewidywalne kierunki namnażania się znaczeń i przecięć różnych osi interpretacji w recepcji dzieł (jak w przypadku projektów włączających i przepracowujących warszawską przestrzeń miejską np. Dotleniacz i Wartopia) autorka kładzie nacisk na potrzebę rozpoznania polityczności sztuki jako jej inherentnej własności, powraca mniej lub bardziej wprost wypowiedziany postulat przyjęcia przez artystów tej potencji jako faktu, z którego można czerpać emancypacyjną siłę. Przywołany w tytule „pozór” może okazać się całkiem adekwatnym nazwaniem sposobu, w jaki sztuka staje w konfrontacji ze światem rzeczywistym, przedstawieniem i odbiorcą. Przywoływany przez autorkę Baudrilliard mówił o artystach jako o iluzjonistach. Iluzjoniści bowiem otwierają oczy na zafałszowania, demaskują łatwowierność naszych nawyków poznawczych . Idąc śladem tej metafory, artysta może stać się wygłosicielem tego, co wykluczane z innych dyskursów.

W zarysowanym kontekście nie dziwi, że ważnym przedmiotem tej książki jest także zjawisko cenzury, które musi pojawić się jako konsekwencja upolitycznienia sztuki. Cenzura analizowana jest z rożnych ponowoczesnych pozycji teoretycznych jako narzędzie władzy i środek opresjonowania, ponadto zwraca się uwag ę czytelnika na historyczne mutacje instytucji cenzury i jej przejawów.

Cenzura musi byc z założenia szczególnie wroga sztuce czerpiącej z teorii feministycznej, ponieważ, co szczególnie mocno wybrzmiewa z lektury tej książki, feminizm opiera się na transgresji między sferą prywatną i publiczną.

Uważam, że książka Ewy Majewskiej jest bardzo cennym, radykalnym głosem w dyskusji na temat kształtu polityki kulturalnej, nie tylko w Polsce, ale także w odniesieniu do globalnych procesów utowarowienia dzieł sztuki, które stają się „produktami”, bo właśnie ten splot polityki i kultury zostaje w niej wyłowiony i wyeksponowany. Niejako przeciw romantycznemu mitowi artysty natchnionego, wyrzutka, samemu sobie „okrętem, sterem i żeglarzem”, autorka dowodzi że działalność artystyczna nie może ująć siebie w nawias i funkcjonować w złudzeniu, że uda jej się wykreować wyspowy świat niezależny od aktualnej koniunktury obowiązującego systemu ekonomicznego, którego pochodną i wyrazicielem jest taki, a nie innych system polityczny. Przypuszczam, że lektura tej książki przez kogoś, kto czuje się i określa jako artysta skonfrontowałaby ją/jego z pytaniem: kto w kapitalizmie reprezentuje moje interesy? Innymi słowy wymusiłaby refleksję nad własną przynależnością klasową, a samoświadomość w tej materii, co właśnie unaocznia również ta książka, ma bardzo liczne implikacje.

Jeżeli miałabym wskazać jakieś słabsze strony tej publikacji, to jej mała przystępność w sensie zorientowania na czytelnika o ściśle określonym profilu intelektualnym. Muszę przyznać, że tekst jest dość ambitną, skondensowaną teoretycznie lekturą wymagającą erudycji, biegłości w postmodernistycznych teoriach kultury oraz znajomości nowożytnej historii filozofii społecznej. Książka w tym wydaniu nie posiada szczególnie rozwiniętego komentarza odautorskiego czy redakcyjnego ani ilustracji wspominanych, jak również szeroko omawianych dzieł głównie jednak sztuk wizualnych. Jeśli zatem nie znamy lub nie przypominamy sobie danego artysty lub jego dokonania, możemy mieć problem ze zrozumieniem poszczególnych rozdziałów. Dlatego książka domaga się jednak czasem wysiłku samodzielnej eksploracji, dociekania ze strony czytelnika.

Warto na koniec zwrócić uwagę na zamieszczony w dodatku manifest zatytułowany „Rewolucja kulturalna”, który jest rzeczywiście znakomitym podsumowaniem lektury jako wyraz niezgody środowisk twórczych, a zarazem pewien polityczny plan i wezwanie do działania.

WROCŁAW: Europejski Port Literacki

portgenderMotywem przewodnim 19. Europejskiego Portu Literackiego Wrocław 2014 będą pytania o niebezpieczne związki płci i literatury. Przez trzy festiwalowe dni zaprezentowana zostanie twórczość stu dwudziestu trzech pisarzy/pisarek i artystów/artystek. Wśród zagranicznych gości m.in. Ołeksandr Irwaneć, Andrij Lubka, Dzwinka Matijasz, Marina Mayoral, Natalka Śniadanko i Carme Riera. Obchodzone będą pięćdziesiąte urodziny Jacka Podsiadły oraz rocznice śmierci: sto pięćdziesiąta Imre Madácha, siedemdziesiąta Zuzanny Ginczanki i czterdziesta W.H. Audena.

19. Europejski Port Literacki odbędzie się między 24 a 26 kwietnia w Teatrze Współczesnym oraz Kinie Nowe Horyzonty we Wrocławiu.

W ramach Wolnego rynku poetów na wrocławskim Rynku zaprezentuje się trzydziestu autorów/autorek przed debiutem książkowym. Swoje finały mieć będą konkursy Nakręć wiersz oraz Komiks wierszem, które zgodnie z motywem przewodnim festiwalu obywają się w osobnych trybach – męskim i żeńskim. Poznamy także najciekawszych młodych krytyków w konkursie, w którym udział biorą studenci/studentki uczelni humanistycznych. Damsko-męskie pytania podczas spotkań zadawać będą: Dariusz Bugalski, Katarzyna Fetlińska, Inga Iwasiów, Izolda Kiec, Zofia Król, Karol Maliszewski, Anna Marchewka, Michał Nogaś i Andrzej Zawada. Rozmowom towarzyszyć będzie muzyka Stefana Wesołowskiego.

Wstęp wolny.

Więcej informacji: http://portliteracki.pl/festiwal/

Serdecznie zapraszamy!

SZCZEGÓŁOWY PROGRAM:

czwartek / 24 kwietnia

18:00
NOWE HORYZONTY LITERATURY
URWANY WIERSZ. ZUZANNA GINCZANKA (1917-1944)
Premiera filmu „Urwany wiersz. Zuzanna Ginczanka (1917-1944)” z udziałem reżyserki Mary Mirki MILO w Kinie Nowe Horyzonty. Prowadzenie: Izolda KIEC.

piątek / 25 kwietnia

15:00
WOLNY RYNEK POETÓW
Maja BACZYŃSKA, Magdalena CHMIELEWSKA, Anna DOMASZEWSKA, Urszula GAŁĄZKA, Sylwia GRYCIUK, Gabriela IWIŃSKA, Ewa KRUCHOWSKA, Jolanta NAWROT, Dominika PARSZEWSKA, Klaudia RACZEK, Pauline ROTH, Marta STACHNIAŁEK, Martyna TOMCZYK, Magdalena ZARĘBA, Agnieszka ŻUCHOWICZ
Czytania na wrocławskim Rynku autorów przed debiutem książkowym w ramach 9. edycji projektu Połów. Prowadzenie: Konrad GÓRA i Marta PODGÓRNIK.

16:30
44. POEZJA POLSKA OD NOWA
Zuzanna GINCZANKA, Anna KAMIEŃSKA i Anna ŚWIRSZCZYŃSKA
Czytania z książek „Wniebowstąpienie Ziemi”, „Rzeczy małe” i „Kona ostatni człowiek” z udziałem autorów wyborów Tadeusza DĄBROWSKIEGO, Konrada GÓRY, Bogusława KIERCA. Prowadzenie: Andrzej ZAWADA.

18:00
JĘZYKI OBCE
Yanet ACOSTA, Laura FREIXAS, Almudena GRANDES, Berta MARSÉ, Marina MAYORAL, Rosa MONTERO, Cristina PERI ROSSI, Soledad PUÉRTOLAS, Carme RIERA, Esther TUSQUETS
Czytanie z książki „Portret kobiety w opowiadaniach dziesięciu hiszpańskich autorek” z udziałem gości specjalnych Portu z Hiszpanii Mariny MAYORAL i Carme RIERY oraz autorki wyboru i przekładów Małgorzaty KOLANKOWSKIEJ. Prowadzenie: Dariusz BUGALSKI.

19:30
NOWE SYTUACJE
Justyna BARGIELSKA, Martyna BULIŻAŃSKA i Joanna MUELLER
Czytania z książek „Szybko przez wszystko”, „moja jest ta ziemia” oraz „Powlekać rosnące”. Prowadzenie: Karol MALISZEWSKI.

21:00
JĘZYKI OBCE
Dzwinka MATIJASZ i Natalka ŚNIADANKO
Czytania z książek „Powieść o ojczyźnie” i „Lubczyk na poddaszu” z udziałem gości specjalnych Portu z Ukrainy. Prowadzenie: Michał NOGAŚ.

22:30
KOMIKS WIERSZEM
Rozstrzygnięcie konkursu na najciekawsze prace komiksowe inspirowane tekstem poetyckim z udziałem finalistów: Katarzyny BALICKIEJ, Magdaleny CHOJNOWSKIEJ, Liwii DZIERŻAWY, Karola KRÓLA, Anny KRZTOŃ, Marty KUBICZEK, Joanny ŁAŃCUCKIEJ, Judyty MIERCZAK, Moniki NOWAK, Oktawii OGNIEW, Grety SAMUEL i Agnieszki ŚWIĘTEK, oraz jurorów: Marty IGNERSKIEJ, Krzysztofa OSTROWSKIEGO, Marcina SENDECKIEGO i Sebastiana FRĄCKIEWICZA.

sobota / 26 kwietnia

15:00
WOLNY RYNEK POETÓW
Jakub ANTOLAK, Łukasz DROZDA, Sławomir HORNIK, Przemysław JANISZEK, Radosław JURCZAK, Dawid MATEUSZ, Tomasz MIELCAREK, Marcin NIEWIROWICZ, Piotr PARULSKI, Kasper PFEIFER, Piotr PIECHOTA, Wit PIETRZAK, Michał PRANKE, Rafał RUTKOWSKI, Marcin SIERSZYŃSKI
Czytania na wrocławskim Rynku autorów przed debiutem książkowym w ramach 9. edycji projektu Połów. Prowadzenie: Konrad GÓRA i Marta PODGÓRNIK.

16:30
NOWE SYTUACJE
Jacek DEHNEL, Szymon SŁOMCZYŃSKI i Filip ZAWADA
Czytania z książek „Języki obce”, „Nadjeżdża” oraz „Trzy ścieżki nad jedną rzeką sumują się”. Prowadzenie: Zofia KRÓL.

18:00
JĘZYKI OBCE
Ołeksandr IRWANEĆ i Andrij LUBKA
Czytania z książek „Choroba Libenkrafta” i „Killer” z udziałem gości specjalnych Portu z Ukrainy. Prowadzenie: Inga IWASIÓW.

19:30
TRYB MĘSKI
Wojciech BONOWICZ, Krzysztof JAWORSKI i Jacek PODSIADŁO
Czytania z książek „Echa”, „Do szpiku kości” oraz „Być może należało mówić”. Prowadzenie: Anna MARCHEWKA.

21:00
JĘZYKI OBCE
W.H. AUDEN i Imre MADÁCH
Czytania z książek „W podziękowaniu za siedlisko” i „Tragedia człowieka” z udziałem autorów przekładów Dariusza SOŚNICKIEGO i Bohdana ZADURY. Prowadzenie: Katarzyna FETLIŃSKA.

22:30
NAKRĘĆ WIERSZ
Spotkanie z okazji finału konkursu na najciekawsze adaptacje filmowe tekstu poetyckiego z udziałem autorów finałowych prac: Adama KRUKA, CREATIVE STUDIO.COM.PL, E.MOTION, FIRE WIRE 800, HUKA & MARUZELY, Jagody BOBROWSKIEJ, KJ Kacpra JANASA, Kuby KOŁODZIEJAKA, MAGIC, Mateusza WALCZAKA, PATRYCJI I KUBY, PERFUMOWANYCH CH*JÓW, RÓŻOWEGO RYJA, SKARPARK, oraz jurorów: Artura BURSZTY, Bodo KOKSA, Joanny MUELLER i Michała CHACIŃSKIEGO.

WARSZAWA: Wernisaż wystawy Vivian Maier

Vivian_MaierZamknięta w sobie, ekscentryczna, dziwna, specyficzna. Tak mówią o Vivian Maier jej byli pracodawcy. Wspaniałe, wstrząsające, perfekcyjne, mistrzowskie to przymiotniki opisujące jej zdjęcia. Od 9 maja do 23 czerwca w Leica Gallery Warszawa będzie można oglądać zdjęcia, za którymi stoi jedna z najbardziej niesamowitych zagadek w historii fotografii.

Zapraszamy na wernisaż wystawy: 9 maja 20:00
Leica Gallery Warszawa, MYSIA 3, II piętro

Historia zdjęć Vivian wydaje się bajkowa. W 2007 roku John Maloof kupuje na wyprzedaży garażowej negatywy i skanuje pierwsze z nabytych kilkunastu tysięcy. Zdjęcia szybko obiegają cały świat, ludzie są zachwyceni kadrami. Maloof zaczyna prowadzić poszukiwania, a to, czego się dowieduje, okazuje się historią równie fascynującą, jak same kadry Vivian Maier. Od lat 50-tych kobieta fotografowała ludzi na ulicach Nowego Jorku i Chicago. Nigdy nie pobierała żadnych lekcji, nie zostawiła kolekcji książek ani albumów mistrzów fotografii, a zdjęć nie pokazywała nawet bliskim. A jednak współcześni kuratorzy, krytycy sztuki i kolekcjonerzy porównują jej fotografie do dzieł takich mistrzów jak Elliot Erwitt, Jacques Lartigue, Diane Arbus czy Garry Winogrand. Jej prace pokazały muzea w Paryżu, Nowym Jorku i Londynie, a wystawy jej zdjęć w światowych galeriach biją rekordy popularności.

Dodatkowo sama Vivian okazała się niesamowitą postacią: wyróżniała się stylem ubierania, swoich zdjęć nie pokazywała nikomu, zawsze zamykała pokój na klucz, zabierała dzieci na spacer do rzeźni czy w biedne dzielice. Raz przyniosła do domu martwego węża, by oswoić dzieci ze strachem. Zmieniała nazwiska, nazywała się „tajemniczą kobietą”. Po latach okazuje się, że nikt nie wie, kim naprawdę była Vivian Maier.

Leica Gallery Warszawa zaprezentuje wybór czterdziestu fotografii z kolekcji Jeffreya Goldsteina, kolekcjonera sztuki, który był jedną z pierwszych osób, jakie rozpoznały artystyczny kunszt zdjęć Vivian Maier. Podobnie jak John Maloof, Goldstein pracuje nad promocją zdjęć i ich odpowiednią archiwizacją. Wysyła je na wystawy, m.in. do Warszawy. Są to kadry, które razem z filmem „Szukając Vivian Maier”, stworzą najszerszą prezentację prac Vivian w Polsce. Na wystawie zobaczymy ulubione motywy artystki: grę cieniem, autoportrety, zbliżenia nieznanych jej twarzy. Klucz do spojrzenia na zdjęcia Maier to odniesienie się do pojęcia „amatorstwa” i fotografów-amatorów. Jak zmienia znaczenie tego słowa fotografia o takiej sile wyrazu, tak perfekcyjnie zaplanowane kadry? Czy Vivian Maier była w ogóle amatorką?

Partner wystawy: Gutek Film, dystrybutor filmu „Szukając Vivina Maier” – w kinach od 9 maja. http://www.youtube.com/watch?v=9hT-O3BAecc

Patronat medialny: Art&Business, MaleMEN, LABEL, Fotopolis, artinfo.pl, FineLife, Fotografia Kolekcjonerska, Doc!Photo Magazine

Vivian Maier, Amatorka
9.05 – 23.06.2014
Leica Gallery Warszawa

Wszystkie fotografie z wystawy są odbitkami kolekcjonerskimi, w edycji 15 sztuk. Wystawie towarzyszy katalog.

Wstęp: 10 zł normalny, 5 zł ulgowy i grupowy (powyżej 3 osób).
Poniedziałek: wstęp wolny.
Z biletem zniżka na zakup katalogu.

Galeria czynna: Pon-sob: 10-20, Niedz: 12-18

Coś takiego nie może istnieć!

Coś takiego nie może istnieć!”

powiedziała królowa Wiktoria do ministra, który chciał zakazać stosunków seksualnych między kobietami w Wielkiej Brytanii. Dziś, kilkaset lat później, wybrałyśmy jej słowa na tytuł wystawy fotograficznej. Zdają się być nadal aktualne.

Wystawa mieści się w nurcie fotografii społecznie zaangażowanej. Bohaterkami są kobiety nieheteronormatywne (homoseksualne, biseksualne, transpłciowe i queerowe), życiowo związane z Białymstokiem.

Celem wystawy jest upomnienie się o przestrzeń dla kobiet, które nie wpisują się w tradycyjny wizerunek kobiecości. Jednocześnie jest próbą zainicjowania dialogu o współistnieniu różnorodnych grup społecznych w jednej przestrzeni miejskiej.

Jej ważnym elementem jest kampania outdoorowa w przestrzeni Białegostoku.

Pomysłodawczynie szukają na nią pieniędzy poprzez finansowanie społecznościowe na Polak Potrafi

Wystawa jest częścią projektu „…kluczenie – białostockie przestrzenie kobiet”.
Projekt będzie się składał z:

  • wirtualnej i interaktywnej wystawy fotografii pt. Coś takiego nie może istnieć,
  • kampanii outdoorowej w Białymstoku,
  • panelu dyskusyjnego i interaktywnego wernisażu,
  • spotkania z uczestniczkami i autorkami projektu.

Autorkami są Anna Kozicka i Emilia Oksentowicz.

Kontakt mejlowy: [email protected] oraz telefoniczny 508 952 971.

Projekt jest na FB: www.facebook.com/nieheteronormatywne

Matronat Feminoteki!

Dyrektorki sztuki

Co najmniej pod jednym względem Polska jest fenomenem na skalę światową. Wszystkie najważniejsze muzea narodowe i państwowe galerie sztuki współczesnej prowadzone są przez kobiety.

Portal Culture.pl przedstawia  listę kobiet-dyrektorów, które zaliczane są do grona najbardziej wpływowych postaci świata sztuki. Nie tylko są historyczkami sztuki, kuratorkami i krytyczkami, ale także cenionymi menedżerkami i promotorkami kultury prowadzącymi publiczne instytucje.

Są wśród nich: Jadwiga Charzyńska – CSW Łaźnia, Zofia Gołubiew – Muzeum Narodowe w Krakowie, Anna Hryniewiecka – Centrum Kultury ZAMEK, Ewa Łączyńska-Widz – BWA Tarnów, Dorota Monkiewicz – Muzeum Współczesne Wrocław, Agnieszka Morawińska – Muzeum Narodowe w Warszawie, Joanna Mytkowska – Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Maria Anna Potocka  – MOCAK Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie, Monika Szewczyk – Galeria Arsenał, Hanna Wróblewska – Zachęta Narodowa Galeria Sztuki

Matronat Feminoteki: 14. Tydzień Kina Hiszpańskiego

Już od 20 marca w siedmiu największych miastach Polski (Warszawa, Kraków, Wrocław, Katowice, Łódź, Poznań, Gdańsk) ruszy 14. edycja Tygodnia Kina Hiszpańskiego, czyli największy na świecie przegląd hiszpańskiej kinematografii poza granicami Hiszpanii.
Festiwal potrwa do 10 kwietnia, a w jego programie przekrój hiszpańskiej kinematografii, od hitów kasowych, przez kameralne kino artystyczne, po przejmujące dokumenty.

14. edycja Tygodnia Kina Hiszpańskiego będzie wyjątkowa. Zapraszamy na prawdziwą ucztę dla kinomanów zakochanych w Hiszpanii, słońcu, podróżach i południowym stylu życia! Jest ich w Polsce wielu – co potwierdza rosnąca z roku na rok liczba widzów zainteresowanych kinem hiszpańskim.

14. Tydzień Kina Hiszpańskiego odbywa się w dniach 20 marca – 10 kwietnia 2014 w wybranych kinach w największych miastach w Polsce.

Warszawa 20 – 27 marca Kino Muranów, Kino Luna
Kraków 24 – 29 marca Kino Pod Baranami
Gdańsk 24 – 30 marca Kino Żak
Łódź 26 marca – 1 kwietnia Kino Charlie
Wrocław 28 marca – 3 kwietnia Kino Nowe Horyzonty
Katowice 31 marca – 6 kwietnia Kino Światowid
Poznań 4 – 10 kwietnia Kino Muza

ŁÓDŹ: Alternatywne historie. Zaproszenie na wystawę Patrycji Dołowy

Patrycję Dołowy najbardziej zaintrygował aspekt niewidzialności kobiecych związków. – Przyjęło się, że dokumentacja fotograficzna jest „najprawdziwsza” – a tego, o czym wiedziałam z ustnych przekazów i czego szukałam, tam nie ma! Nie ma w warstwie historii i nie ma na zdjęciach! Nie ma wspólnot kobiet i związków kobiet. Interesował ją aspekt prawdy w fotografii. Zamiast więc używać fotoszopa, podmalowywać komuś wąsy, a komuś wymazywać fajkę, postanowiła odegrać przed obiektywem teatr, w którym przywróci historię kobietom, w tym swojej babci. Wystawa jest czynna od 18 kwietnia w łódzkiej Galerii FF.

„Alternatywne historie” Patrycja Dołowy 
Kuratorka: Magdalena Świątczak
wernisaż: 21 marca 2014, godz. 18:00 – 20:00

Galeria FF
ul. R. Traugutta 18,
90-113 Łódź

wystawa czynna do 18 kwietnia 2014

Patrycja Dołowy:
To było kilka lat po śmierci Mojej Babci. Jej Przyjaciółka była już bardzo chora. Wiedziała, że umiera. Zaprosiła do siebie moją Siostrę i mnie. W jej mieszkaniu, które dobrze znałyśmy – tyle razy bywałyśmy tu z Babcią – opowiedziała nam historię. Ich historię. Ich herstorię. Dwóch zakochanych w sobie przyjaciółek, które z miasta do miasta przeprowadzały się jedna za drugą, by mieszkać blisko siebie i razem prowadzić swoje dwa domy, opiekować swoimi dwiema pełnymi rodzinami. Każda z nich miała męża i dwójkę dzieci. Gdy zaczęłam szperać po bibliotekach i starych kredensach znajomych, znalazłam mnóstwo podobnych historii. Każda z nich była jedyna w swoim rodzaju, ale wszystkie je łączyła wspólnota kobiet.

Gdy oglądam stare rodzinne fotografie, tych kobiecych historii w nich nie ma. Są niewidoczne. W „Alternatywnych historiach” pytam o to, co ukryte, o antyhistorię, o niewidzialne związki kobiet. Chcę je wydobyć na światło dzienne. Wydobyć światłem obrazu. Tworzę więc nowe narracje w warstwie pamiątek, dokumentów. Razem z modelkami szukamy starych rodzinnych pozowanych zdjęć i przerabiamy je na zdjęcia czysto żeńskie. Fotografuję autentyczne pary, grupy dziewczyn, które wiodą wspólne życie (siostry, przyjaciółki, kochanki, żony, córki i matki). W pewnym sensie odgrywamy historię na nowo. W pewnym sensie zmyślamy, ale tak właściwie to przywołujemy pamięć naszych prababć, babć, ciotek, mam i naszą własną. Tę pamięć, której nie ma w oficjalnej rejestracji.

Tylko co jest tu „autentyczne”? To właśnie moje przewrotne pytanie o „prawdę” obrazu, prawdziwość dokumentacji, autentyczność oficjalnej historii i istotę fotografii jako medium.

Fotografie z serii „Alternatywne historie” i artefakty z poszukiwań będzie można oglądać w Galerii FF w Łodzi od 21 marca do 18 kwietnia 2014.