W dniach od siódmego do osiemnastego października w Lublinie nastał czas sztuki, magii i kultury na najwyższym poziomie. Na ten krótki moment Centrum Kultury stało się dla mnie najważniejszym miejscem artystycznym w Polsce.
Już od środy publiczność mogła podziwiać najpierw filmy, a później też najlepsze występy. Cały czas można było oglądać wystawy: „A Question of Decency / Kwestia Przyzwoitości”– nowojorska scena queer oraz instalację w przestrzeni miejskiej Magdaleny i Ludomira Franczak – „Oddychająca góra”. Oficjalne otwarcie, które nastąpiło 9 października, zaczęło się mocnym akcentem w postaci spektaklu SkaGeN „BigMouth”, filmu „Grobowiec świetlików” w reżyserii I. Takahata oraz instalacji Wojtka Blecharza „Transcryptum”. Już po takim otwarciu wiedziałam, że warto było przyjechać na Konfrontacje. Festiwal odwiedziły grupy takie jak andcompany & Co. oraz performerki ze Stanów Zjednoczonych Holly Hughes, Lois Weaver i Peggy Shaw.
Konfrontacje Teatralne zupełnie zmieniają podejście do teatru oraz sztuki. Sprawnie przekraczają tematy tabu, sprawiając, że człowiekowi robi się niewygodnie w swoich schematach myślenia. Nie boją się podejmować każdego tematu i robią to w zupełnie nowej jakości, nieznanej dotychczas szerszej publiczności. Wzbudzają zachwyt, strach oraz refleksję nad dotychczasowym życiem i pojmowaniem pewnych spraw. Ukazują też kondycje artystów i sztuki zepchniętej trochę na bok przez technologię. Każdy fragment, każda rzecz na Festiwalu była godna uwagi i nie dało się przejść koło niej obojętnie. Polecam to wydarzenie każdemu, kto chce wiedzieć co dzieje się na scenie świata. Trudno opisać wszystkie odczucia i emocje przeżywane na widowniach. Czasem ukratkowe łzy, a czasem śmiech ukazywały prawdziwą naturę zjawisk. Z niecierpliwością czekam na kolejną edycję i życzę Festiwalowi jeszcze kolejnych, tak wspaniałych edycji.
***
autorka tekstu – Justyna Chruściel, wolontariuszka Feminoteki
Japońskie reżyserki doprowadziły do rewolucji w kinematografii swojej ojczyzny, wprowadzając na ekrany nowe tematy i prezentując świeże spojrzenie na życie w Kraju Kwitnącej Wiśni. Pokaz ich prac na tegorocznych Pięciu Smakach będzie pierwszym tak szerokim przeglądem tych filmów w Polsce. Dodatkowo uświetni go wizyta Miwy Nishikawy, autorki dwóch filmów z programu.
Sekcji towarzyszyć będzie cykl wykładów „Kobiety i feminizm w Azji” w ramach Akademii Azjatyckiej. Odbywać się one będą w trakcie festiwalu w Muzeum Azji i Pacyfiku.
Młode, zgodne małżeństwo prowadzi wspólnie restaurację. Na skutek nieszczęśliwego wypadku wybucha w niej pożar. Tracą wszystko. Próbują stanąć na nogi i zacząć od nowa, ale przytłoczony okolicznościami mąż pozwala sobie na noc z inną kobietą. Żona nie jest z tych, które wybaczają łatwo, jej sposób na zemstę jest jednak dość zaskakujący.
Przewrotny scenariusz Nishikawy to z jednej strony gra z konwencją popularnego w Japonii kina kulinarnego, z drugiej – wnikliwy, błyskotliwy psychologiczny dramat.
Dynamiczna historia, pełna humorystycznych akcentów, na pierwszy rzut oka będąca pełną ciepła komedią o mieszczuchu patrzącym z zachwytem i zadziwieniem na prowincjonalną rzeczywistość.
Małe, otoczone rozległymi polami miasteczko na japońskiej prowincji. Keisuke, student medycyny, przyjeżdża na staż do lokalnego lekarza, niesiony młodzieńczym optymizmem i wiarą w lekarskie powołanie, którego nie dostrzega w wielkomiejskich szpitalach-molochach. Choć jego entuzjazm można nazwać naiwnym, rzeczywiście znajduje na miejscu doktora oddanego pacjentom, dobrze rozumiejącego skomplikowane relacje między ciałem a psychiką. Jego praca jest jednak trudniejsza i bardziej żmudna niż przypuszczał Keisuke. Zwłaszcza, gdy w grę wchodzą bardziej poważne zabiegi, z którymi starszy pan chyba trochę sobie nie radzi. Wszystko robi się jeszcze bardziej skomplikowane, gdy pewnego dnia doktor znika bez śladu, a śledztwo przynosi więcej pytań niż odpowiedzi.
MIWA NISHIKAWA GOŚCIEM SPECJALNYM FESTIWALU
Miwa Nishikawa, reżyserka „Marzeń na sprzedaż” i „Panie doktorze” będzie gościem specjalnym festiwalu. Reżyserka i pisarka, autorka przewrotnych i błyskotliwych scenariuszy, karierę zaczynała jako asystentka Hirokazu Koreedy. Uznawana za spadkobierczynię humanistycznego nurtu japońskiej kinematografii i mistrzów takich jak Yasuhiro Ozu czy Mikio Naruse. Laureatka wielu prestiżowych nagród – między innymi Japońskiej Akademii, krytyków Kinema Junpo i Mainichi Shinbun oraz Blue Ribbon Award, a także laurów za scenariusz i reżyserię na festiwalu w Jokohamie.
Sawa zajmuje się zawodowo opieką nad starszymi osobami, choć jej podejście może wydawać się nieco niekonwencjonalne. Kiedy zatrudniająca ją agencja odkrywa naruszenie regulaminu, dziewczyna traci pracę i rozpoczyna działalność na własną rękę, znajdując klientów w najbardziej nieoczekiwanych miejscach. Bezpośredni sposób bycia i silny charakter nie ułatwiają jej życia, ale pozwalają nawiązywać bliskie i autentyczne relacje z podopiecznymi, którym także daleko do stereotypowych poczciwych staruszków…
Suzuko ma w życiu pod górkę. Nie może znaleźć porządnej pracy, rodzice, u których wciąż mieszka, każą płacić sobie czynsz, a superzdolny młodszy brat ciągle jej dokucza. Na domiar złego koleżanka, z którą chce wynająć mieszkanie, wystawia ją do wiatru, a jej były chłopak oskarża Suzuko o kradzież. Dziewczyna trafia do więzienia, ale po wyjściu z niego postanawia wszystko zmienić. By osiągnąć prawdziwą niezależność, rusza w drogę, stawiając sobie jeden cel: za każdym razem, gdy zaoszczędzi milion jenów, zmieni miejsce pobytu.
Kolorowo ubrana Sayoko ma dar do zaprzyjaźniania się z kotami. Z ludźmi idzie jej trochę gorzej. Pewnego dnia wpada na pomysł, by wypożyczać garnące się do niej puchate przybłędy osobom, którym coś leży na sercu. Nie każdy jednak nadaje się na kociego opiekuna, więc kandydaci muszą przejść specjalną procedurę kwalifikacyjną…
Pełen ciepłych kolorów, barwnych postaci i kociego mruczenia film to przyjemna, a zarazem bardzo inteligentna opowieść o oryginalnym sposobie na życie.
Taeko pojawia się w małym pensjonacie na jednej z wysp Okinawy. Szuka wypoczynku i samotności. Okazuje się jednak, że nie może liczyć na dyskretną i sprawną obsługę. Lokalna społeczność ma swoje – nieco dziwaczne – obyczaje, do których chcąc nie chcąc musi się dostosować. Dystans wobec innych nie jest tu najbardziej pożądaną cechą. Jak z zakłopotaniem konstatuje gospodarz, na wyspie nie ma też zupełnie nic do zwiedzania. Jest za to surowa przyroda, puste plaże i bardzo turkusowe morze.
Urocza i zaskakująco sugestywna opowieść o nauce patrzenia na morze, smakowania lodów i zaletach porannej gimnastyki.
Mężczyzna z przeszłością, dziewczyna po przejściach spotykają się na niepięknych przedmieściach miasta Hakodate na Hokkaido. Ona ma na utrzymaniu chorego ojca, opiekującą się nim matkę i brata a zwolnieniu warunkowym. On odprawę z pracy w kamieniołomie przepuszcza w zakurzonym salonie pachinko, starając się zapomnieć o pewnym wypadku. Łączy ich zbudowana na trudnych doświadczeniach dojrzałość, determinacja i przenikliwe, trzeźwe spojrzenie na świat.
Niezależne kino najwyższej klasy, które uczyniło z reżyserki nadzieję japońskiej kinematografii.
Dokument pokazujący historię pionierek powojennego ruchu feministycznego w Japonii. Hisako Matsui, reżyserka i producentka, rozmawia ze swoimi rówieśniczkami, które w burzliwych latach 60. i 70. wychodziły na ulicę i walczyły o prawa kobiet. Wśród bohaterek znalazły się między innymi socjolożka Ueno Chizuko, która otwierała w Japonii pierwsze gender studies czy aktywistka Mitsu Tanaka, autorka jednego z najważniejszych feministycznych manifestów.
Wstęp na projekcję jest bezpłatny.
9. edycja festiwalu odbędzie się w Warszawie w dniach 12-20 listopada w kinach Muranów, Kinoteka i w Muzeum Sztuki Nowoczesnej.
Replika: Kino Nowe Horyzonty we Wrocławiu (13-19 listopada).
Sponsorzy: Hong Kong Economic and Trade Office (Central and Eastern Europe), Asia Travel
Partnerzy: Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Miasto Stołeczne Warszawa, Polski Instytut Sztuki Filmowej, Taiwan Ministry of Culture, Japan Foundation, Instytut Adama Mickiewicza, Stowarzyszenie Film 1,2, What Else Films, Pies czy Suka, Faktoria Win, Kino Muranów, Kinoteka, MSN, Muzeum Azji i Pacyfiku, Kino Nowe Horyzonty, Kinoplex
Oto program 9. edycji Festiwalu Filmowego Pięć Smaków, jedynego w Polsce i tej części Europy przeglądu kina z Azji Wschodniej i Południowo-wschodniej. Festiwal będzie miał miejsce w Warszawie w dniach 12-20 listopada w kinach Muranów i Kinoteka oraz w Muzeum Sztuki Nowoczesnej. Replika wydarzenia odbędzie się w dniach 13-19 listopada we wrocławskim Kinie Nowe Horyzonty.
Kompletny harmonogram projekcji i bilety na wszystkie seanse festiwalu dostępne są na stronie festiwalu.
Program 9. edycji Pięciu Smaków łączy klasykę kina gatunkowego z najlepszymi filmami Dalekiego Wschodu ostatniego roku. Festiwal otworzy pokaz odrestaurowanej wersji „Lepszego jutra” Johna Woo. To legendarny film z roku 1986, który pomógł odnaleźć tożsamość kinu hongkońskiemu i skierował współczesne kino akcji na nowe, ekscytujące tory. Zwieńczeniem festiwalu będzie seans „Love & Peace„, premierowe dzieło obdarzonego nieograniczoną wyobraźnią Siona Sono. Tym razem niepokorne dziecko japońskiego kina bawi się konwencją kaiju eiga – opowieści o wielkich potworach, atakujących ludzkie siedziby.
Tegoroczny program festiwalu został podzielony na cztery sekcje, uzupełnione pokazami specjalnymi oraz wydarzeniami towarzyszącymi. Nowe kino Azji to sekcja konkursowa, w której zwycięzcę 9. Festiwalu Filmowego Pięć Smaków wybierze 11-osobowe People’s Jury, w skład którego wchodzą miłośnicy kina azjatyckiego z całej Polski. Są tu prezentowane filmy znakomitych artystów, którzy znajdują się na początku twórczej drogi, ale już przejawiają wybitny talent i nieprzeciętną wrażliwość. Ich dzieła, posługujące się często innowacyjną formą, to kino prowokujące do dyskusji, dotykające trudnych tematów, wydobywające na światło dzienne zapomniane historie.
W zestawieniu 11 obrazów, poruszających szczególnie istotne w azjatyckiej rzeczywistości kwestie, znalazły się m. in.: kambodżański kandydat do Oscara „Ostatni akt” Kulikar Sotho, opowiadający o tragicznym losie kinematografii tego kraju; wstrząsający „Cień za księżycem” Juna Roblesa Lany, mistrzowska psychodrama zamknięta w jednym ujęciu, przedstawiająca wpływ filipińskiej wojny domowej na losy zwykłych ludzi; koreańskie „Otwórz mi drzwi” z Dooną Bae, subtelna i pełna napięcia opowieść o relacji zesłanej na prowincję policjantki i nastoletniej dziewczyny, skrywającej ponurą tajemnicę.
Kino japońskich reżyserek to sekcja FOCUS tegorocznych Pięciu Smaków i pierwsza w Polsce okazja do poznania filmów wybitnych autorek, pracujących w Kraju Kwitnącej Wiśni. Do lat 90., ze względu na sformalizowany, hierarchiczny układ sił w studiach produkcyjnych, kobiety rzadko miały tam okazję stawać za kamerą. Przemiany obyczajowe i rozwój nowych technologii doprowadziły jednak do rewolucji. „Kobieca nowa fala” to najważniejszy trend w rozwoju tej prężnej kinematografii w ostatnich latach, a dzieła nowego pokolenia artystek pokazują współczesną Japonię z perspektywy, której dotąd brakowało. W sekcji tej pokazane zostaną m. in.: „0,5 mm” Momoko Ando, rewelacja światowych festiwali; ubiegłoroczny japoński kandydat do Oscara „Tylko tam pada światło” Mipo O oraz „Kot do wynajęcia” Naoko Ogigami, pełna ciepłych kolorów i barwnych postaci opowieść o nietypowym sposobie na życie.
W dwóch kolejnych sekcjach znajdą się prezentowane po raz pierwszy w Polsce na dużym ekranie klasyczne obrazy, których wpływ na historię kina był niezwykle istotny, ale wciąż nie zostały odkryte w naszym kraju przez krytyków i publiczność. Retrospektywa: John Woo, to sześć hongkońskich arcydzieł filmu gangsterskiego, które maestro kina akcji zrealizował w latach 1986-92. To pełne humanizmu miejskie opowieści o szlachetnych bohaterach, walczących w imię ważnych dla nich zasad, podane w innowacyjnej formie, która stała się dominującą we współczesnym modelu kina sensacyjnego. W programie retrospektywy znajdzie się m. in. zainspirowany „Samurajem” Melville’a arcy-stylowy gangsterski melodramat „Killer” oraz wojenna „Kula w łeb„, epicka opowieść o próbie zachowania człowieczeństwa w chaosie wietnamskiej wojny. Partnerem sekcji jest Hong Kong Economic and Trade Office.
W tym roku światło dzienne ujrzała wreszcie „Zabójczyni„, na którą tajwański mistrz Hou Hsiao-hsien kazał czekać prawie dwie dekady. To wyróżniony na ostatnim festiwalu w Cannes nagrodą za reżyserię niezwykle wysmakowany hołd dla kina wuxia – adaptowanych z tradycyjnej chińskojęzycznej literatury opowieści o dzielnych wojownikach. „Zabójczyni” pokazana zostanie w ramach sekcji Tajwańskie filmy wuxia, a towarzyszyć jej będą odrestaurowane wersje czterech kamieni milowych gatunku. Klasyczne „Dragon Inn” i „Dotyk Zen” to autorskie arcydzieła Kinga Hu, do dzisiaj będące inspiracją dla kolejnych pokoleń filmowców. „Przyczajony tygrys, ukryty smok” Anga Lee to wystawna i ekscytująca rewizja gatunku, która sprawiła, że na początku XXI wieku o wuxia ponownie zaczął mówić cały świat. Twórcy pracujący w obrębie tej konwencji stali się mistrzami w przenoszeniu na ekran ruchu i pokazywaniu walczących postaci – sekcja ta będzie więc prawdziwą wizualną ucztą. Jej partnerem jest Taiwan Ministry of Culture.
Nie mniej ciekawie będzie na Pokazach specjalnych, premierowych filmach utytułowanych autorów. Johnnie To, którego gangsterską twórczość przybliżyła retrospektywa na 7. edycji Pięciu Smaków powróci z „Korporacją„: musicalem, pokazującym wyścig korposzczurów, rozgrywający się w jednej z najbardziej niezwykłych scenografii w historii kina. „Bahubali: Początek” S.S. Rajamouliego to monumentalna superprodukcja z południowych Indii, kino czystej rozrywki i wielkich wzruszeń. „Kopalnie jadeitu” Midiego Z, stałego bywalca Pięciu Smaków, to z kolei niezwykły dokument o ludziach poszukujących jadeitu w kamieniołomach północnej Birmy.
Po raz trzeci na Pięciu Smakach odbędą się pokazy Fresh Wave – najlepszych krótkich metraży najmłodszego pokolenia filmowców z Hongkongu. Zostały one wybrane spośród laureatów projektu Fresh Wave, realizowanego od 2005 roku pod patronatem Johnniego To i Hong Kong Arts Development Council. Co potrafią nowe talenty pochodzące z tak zasłużonego dla współczesnego filmu miejsca? Warto się przekonać, tym bardziej, że na pokazach obecni będą młodzi twórcy. Jeden z pokazów odbędzie się w Alternatywnym Domu Kultury (A.D.A.) Puławska.
Pięć Smaków to także Wydarzenia towarzyszące. W Muzeum Azji i Pacyfiku zaprezentowany zostanie cykl wykładów Akademii azjatyckiej, tym razem zebranych pod hasłem „Kobiety i feminizm w Azji„. Sekcja poświęcona kinu japońskich reżyserek stanie się pretekstem do dyskusji o obecności i roli kobiet – profesjonalistek we współczesnej kulturze i mediach krajów Azji. Tematem prezentowanych przez specjalistów wykładów będą między innymi lokalne oblicza feminizmu oraz miejsce kobiet w przemyśle filmowym. W ramach Akademii odbędą się także spotkania poświęcone kinu gatunkowemu – filmom bohatera tegorocznej retrospektywy, Johna Woo i fenomenowi japońskich filmów o potworach. Uzupełnieniem Akademii będzie debata „Relatywizm ksenofobii„, podczas której specjaliści zastanowią się jak trwająca obecnie dyskusja o uchodźcach zmieniła postrzeganie Wietnamczyków w Polsce.
Po raz pierwszy Pięć Smaków będzie miało swój klub festiwalowy. Klubogaleria Pies Czy Suka (Szpitalna 8a) obiecuje azjatycki klimat i autorską kartę koktajli, skomponowanych specjalnie na czas festiwalu. Odbędą się tam też pokazy filmowe – spotkanie z młodymi filmowcami z Hongkongu oraz prezentacja realizowanych w Azji nowych projektów Rafała Skalskiego („Mnich z morza„) oraz Marty Minorowicz („Zud„). Spotkania te organizowane są we współpracy ze Stowarzyszeniem Film 1, 2. Po ostatnim seansie festiwalu, imprezę w rytmach azjatyckiego rock’n’rolla poprowadzi DJ SebCat, uznany rezydent belgijskich i holenderskich scen, właściciel imponującej kolekcji oryginalnych azjatyckich nagrań z lat 50. i 60.
Jak co roku organizatorzy Pięciu Smaków mają też propozycję dla najmłodszych miłośników Azji. W tym roku będzie to rodzinny koncert oraz warsztaty w Pardon To Tu, podczas których będzie się można nauczyć prostego utworu na indonezyjskich gongach oraz zatańczyć jawajski taniec w stylu jaipong.
Pokazy festiwalowe odbywać się będą w kinach Muranów i Kinoteka (bilety w cenie 13-17 zł) oraz w MSNie (bilety w cenie 15 zł). Wybrane filmy zobaczyć będzie także można na platformie Kinoplex.pl (w dniach 12-30 XI). Bilety na wszystkie seanse dostępne są od 21 października na stronie piecsmakow.pl, a od 22 października w kasach Muranowa i Kinoteki.
9. edycja festiwalu odbędzie się w Warszawie w dniach 12-20 listopada w kinach Muranów, Kinoteka i w Muzeum Sztuki Nowoczesnej. Replika: Kino Nowe Horyzonty we Wrocławiu (13-19 listopada).
Sponsorzy: Hong Kong Economic and Trade Office (Central and Eastern Europe), Asia Travel.
Partnerzy: Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Miasto Stołeczne Warszawa, Polski Instytut Sztuki Filmowej, Taiwan Ministry of Culture, Japan Foundation, Instytut Adama Mickiewicza, Stowarzyszenie Film 1,2, What Else Films, Pies czy Suka, Faktoria Win, Kino Muranów, Kinoteka, MSN, Muzeum Azji i Pacyfiku, Kino Nowe Horyzonty, Kinoplex.
Kiedy w 2014 roku zapoczątkowany został cykl wydarzeń Byle do wiosny, nikt nie przypuszczał, że inicjatywa spotka się z tak dużym zainteresowaniem miłośników muzyki i sztuki. Odbywający się na przestrzeni jesieni i zimy cykl koncertów, który łączył muzykę i sztukę wizualną, stał się jednym z ważniejszych punktów na artystycznej mapie Łodzi. Podczas siedmiu miesięcy (wrzesień – marzec) w 6. dzielnicy wystąpili: Łukasz Jastrubczak, Daniel Brożek (Czarny Latawiec), Hubert Wińczyk, Piotr oraz Mikołaj Tkacz, Konrad Gęca, Patryk Daszkiewicz oraz bracia Matej i Jakub Frank.
Ubiegłoroczna edycja skupiała się na męskiej twórczości. Rok 2015 przynosi zmianę i zamierza stanowić kontrast do Byle do wiosny 2014. Tym razem zaproszone zostały artystki skupiające się na muzyce i sztukach audiowizualnych oraz wizualnych, aby ukazać ich podejście do eksperymentów dźwiękowych, często odmienne od męskiego. To również próba nawiązania do Her Noise, projektu mającego na celu zaprezentowanie różnorodnego odbioru muzyki i sztuki, patrząc przez pryzmat płci. W 2005 roku Kim Gordon wraz z Juttą Koether, Emmą Hedditch, Christiną Kubisch, Kaffe Matthews i Hayley Newman stworzyły wystawę poświęconą przecięciu sztuki i muzyki. Oprócz występów i wystaw przygotowano także materiały filmowe, dyskusje oraz panele i wywiady. Wykorzystywanie dźwięku jako medium jest także punktem wyjściowym dla tegorocznej edycji Byle do wiosny, podczas której wystąpią utalentowane i uznane artystki: Anna Zaradny, Martyna Poznańska, Katarzyna Justka czy Olga Szymula.
Wybrane postacie nie są osobami przypadkowymi. To często absolwentki studiów ukierunkowanych na sztuki wizualne, laureatki wielu konkursów i przeglądów artystycznych, uczestniczki światowych festiwali oraz osoby współpracujące z galeriami, muzeami i teatrami. Stąd potrzeba prezentacji ich twórczości w miejscu wyjątkowym, skupionym na sztuce – Muzeum Sztuki. Ich działania to wizualne i muzyczne performance, ale też filmy połączone z granym przez nie dźwiękiem. Zaproszeni goście tworzą muzykę awangardową i eksperymentalną, opierającą się na brzmieniach wytwarzanych za pomocą urządzeń elektronicznych, dla których wspólnym mianownikiem jest prąd i to, co można z jego udziałem stworzyć. W Polsce i na świecie muzyka noise to dziedzina zdominowana przez mężczyzn. Tegoroczna odsłona festiwalu chce to zmienić, zapraszając do tej edycji kobiety. Innym jej celem, jest też zaprezentowanie mieszkańcom Łodzi (choć nie tylko), że warto interesować się sztuką współczesną, łączącą muzykę i formy wizualne.
„Byle do wiosny” to seria wydarzeń, które próbują odpowiedzieć na kilka pytań:
Co znajduje się między muzyką a sztukami wizualnymi?
Czy bycie artystą sztuk wizualnych i brak edukacji muzycznej przekłada się na rodzaj granego dźwięku, czy jest czynnikiem ograniczającym artystę czy wartością dodatnią, poszerzającą pole działań muzycznych?
Czy warstwa dźwiękowa tej muzyki ma w sobie więcej eksperymentu? Czym są muzyczne działania performatywne?
Kurator: Joanna Szumacher
Miejsce: Muzeum Sztuki w Łodzi, ul. Więckowskiego 36, 90-734 Łódź
Bilety: 8 zł
Czas: 20 listopada 2015, piątek, g. 19.00
Patronat Medialny: Feminoteka, FYH, Glissando, Miej Miejsce, Radio Żak, Plaster, Trzecia Fala
Biogramy artystek:
/Październik (30.10.2015)/
Katarzyna Justka
Na co dzień mieszka w Berlinie, gdzie tworzy performance oparte na świetle i dźwiękach. Jej twórczość skupia się wokół energii elektrycznej. Uznana w kraju i za granicą artystka współpracuje z licznymi teatrami, galeriami oraz klubami. Występowała na festiwalach Transvisualia, FreeFormFestival, Unsound, Warsaw Electronic Festival, Piksel in Norway, Electrovision London. Jej występy oraz prace można było podziwiać także w Galerii Zachęta czy w Teatrze Rozmaitości w Warszawie i Volksbühne w Berlinie.
Do swojej twórczości wykorzystuje nagrania terenowe rejestrowane w przestrzeni miejskiej, na bagnach i w lasach. Jest śpiewaczką, performerką, kompozytorką muzyki do spektakli oraz wystaw, aktorką teatru Węgajty oraz współzałożycielką polsko-niemieckiej grupy artystycznej KUZKA, w której tworzy razem z Janem-Tage Kühlingiem. Prowadzi również zajęcia wokalne oraz warsztaty kreatywnej pracy z głosem Śpiewoluby i w ramach Pracowni Głosu Wędrującego.
Jej artystyczna działalność skupia się wokół sztuk wizualnych i dźwiękowych. Kompozytorka utworów muzyczno-przestrzennych i muzyki do spektakli, improwizatorka, autorka instalacji i obiektów, a także animatorka festiwali muzycznych, w tym Musica Genera Festival w Szczecinie. Absolwentka dyrygentury i teorii muzyki w Akademii Muzycznej w Poznaniu, obecnie mieszka w Warszawie. W swojej dyskografii posiada nagrania przygotowane wspólnie z Tonym Buckiem, Robertem Piotrowiczem, Burkhardem Stanglem. W ramach festiwalu Ad Libitum dzieliła scenę z Pierrem Jodlowskim i Cezarym Duchnowskim. Występowała także na Copenhagen Jazz Festival, In Between w Chicago, All Ears w Oslo, Unsound Festival w Nowym Jorku czy What is music? w Melbourne.
Ukończyła Sztukę Dźwięku na University of The Arts London, obecnie studiuje dźwięk na UdK w Berlinie. Uczestniczyła w Laboratorium Głosu Olgi Szwajgier oraz w przeróżnych warsztatach dźwiękowych, w tym prowadzonych przez Meredith Monk. W 2012 roku wydała debiutancki album Hoarse Whisper, do którego w 2013 roku dodała także Listening East i Unknown Numbers (album Listening East powstał przy dofinansowaniu z środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego). Tworzyła też warsztaty poświęcone nagraniom terenowym (field recording), przygotowała ścieżkę dźwiękową do choreografii A Hint of Wasabi dla Adugna Dance Company w Playmouth w Wielkiej Brytanii, przy której współpracowała z wybitnym kompozytorem Jamiem Hamiltonem. Zaangażowana w ruch muzyki eksperymentalnej Muzykoterapia w Krakowie, jest także autorką instalacji przygotowanych na potrzeby festiwalu Spor w Aarhus w Danii (2013 r.). W swojej twórczości stara się uczulić odbiorców na hałas w przestrzeni miejskiej oraz uświadamiać ich, że warto redukować jego natężenie w otaczającej nas rzeczywistości.
Pochodząca z Gdańska artystka swoją edukację rozpoczęła na Wydziale Filozofii. Brała udział w różnych projektach, w tym w Chórze Kobiet autorstwa Marty Górnickiej i Aleksandry Gryki czy Encumbrance Zbigniewa Karkowskiego. Obecnie tworzy muzykę elektroakustyczną i organizuje performance. W swojej muzyce łączy chwytliwe melodie oraz abstrakcyjne pejzaże dźwiękowe, do których często dodaje również szeroko pojęty hałas. W 2014 roku wytwórnia Death Carnival Records z Francji wydała album Kodomo No Hi, który nagrała razem z Piotrem Cisakiem i Pawłem Oleksińskim.
Jest absolwentką Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu, właścicielką studia graficznego Studio Chaotyczne, graficzką czasopisma M/I Kwartalnik muzyczny wydawanego przez niezależną oficynę MonotypeRecords, oraz producentką muzyczną tworzącą pod pseudonimem We Will Fail. Nakładem MonotypeRec. ukazały się jej dwa wydawnictwa: Verstörung i Verstörung 2.0. W czasach studenckich współtworzyła artystyczną grupę OKO, która skupiała się na performance i audioperformance oraz filmach. Studentka Leszka Knaflewskiego. W swojej muzycznej twórczości wykorzystuje nagrania terenowe.
Jako jeden z argumentów, dla których film „Neonowy byk” otrzymał Grand Prix na tegorocznym, trzydziestym pierwszym Warszawskim Festiwalu Filmowym jury podało przełamywanie stereotypów płciowych.
Gabriel Mascaro na głównego bohatera swojego filmu wybrał jednego z pracowników zaangażowanych w organizację vaquejadas, czyli brazylijskiego rodeo. W pierwszej scenie widzimy Iremara, kiedy piaskuje ogon konia, bezlitośnie szarpiąc zwierzę, które wkrótce zostanie powalone na ziemię przez jednego z konnych jeźdźców. Na pierwszy rzut oka „twardy” macho, w rzeczywistości marzy o całkiem innej rzeczywistości – chciałby pracować w przemyśle tekstylnym, szyć wyszukane, błyszczące stroje oraz używać drogich perfum, które zastąpiłyby zapach końskiego łajna. Jego przyszłość nie należy jednak do niego. Znudzona opryskliwością Iremara Galega, zmysłowa tancerka erotyczna, poszukuje zrozumienia u długowłosego, delikatnego chłopca, który większość czasu spędza przed lustrem, czesząc włosy. Z kolei Iremar zaprzyjaźnia się z ciepłą, ciężarną sprzedawczynią perfum, która po godzinach pracuje na ochronie w fabryce. W świecie zajętych własnymi interesami dorosłych błąka się osamotniona córka Galegi, Cacá – zapomniana przez matkę, pozbawiona ojca. Chciałaby zajmować się końmi, jednak zajęcie to, pogardzane przez Iremara, a przez nią tak pożądane, jest niedostępne dla dziewczynek.
Zwycięzca plebiscytu publiczności –„Pokój” Lenny’ego Abrahamsona to także historia przełamująca stereotypy, tym razem dotyczące macierzyństwa jako bezwarunkowego poświęcenia i niewyczerpanej siły. Ekranizując powieść Emmy Donoghue, reżyser podkreślił przede wszystkim głos dziecka jako narratora – osoby, o której interesach tyle się mówi, tak często zapominając zapytać o jej zdanie. Podobny zamysł dostrzec możemy w niesamowitym dokumencie „Gayby Baby” Mayi Newell, oddającym głos dzieciom z rodzin homoseksualnych, które pragną być wysłuchane i potraktowane poważnie, w kolumbijskich „Złych dniach”, gdzie szesnastoletnia bohaterka-narratorka okazuje się być najsilniejszą i najmądrzejszą wśród pozornie dorosłych członków swojej rodziny, czy też w nagrodzonych w Konkursie 1-2 „Wróblach”.
Gwiazdami tegorocznego festiwalu okazały się filmy o tematyce LGBT – od niesamowitej, wibrującej energią i nakręconej telefonem „Mandarynki” po bardzo osobisty dokument „Grzesznik w Mekce”, którego bohater i reżyser – otwarcie homoseksualny – podejmuje śmiertelne ryzyko sfilmowania swojej pielgrzymki do Mekki, a także kino kobiet.
Na festiwalu kobiety pojawiły się za kamerą – za najlepiej widoczny przykład posłużyć może „Migotanie prawdy” Pietry Brettkelly – mentorki nowozelandzkiej sekcji międzynarodowej organizacji Women in Film and Television (jej najnowszy dokument „A flickering truth” zdobył na tegorocznym WFF nagrodę dla najlepszego dokumentu), ale również „Nocna zmiana” (Night Shift /Shift-e Shab), w reż. Niki Karimi, „Odcięci od świata” (Isolated /Aislados), w reż. Marceli Lizcano, „Mewy” (The Gulls / Chaiky), w reż. Elli Manzheevy, „Łapacz snów” (Dreamcatcher), w reż. Kim Longinotto, „Lato Sangaile” (The Summer of Sangaile / Sangaile), w reż. Alanté Kavaité, „Królowie nieistniejącego miasta” (Kings of Nowhere / Los reyes del pueblo que no existe), w reż. Betzabé Garcíi, „Kraj przodków” (Motherland / Ana Yurdu), w reż. Senem Tüzen, czy hojnie oklaskiwana biografia „Janis: Little Girl Blue”, w reż. Amy Berg – wymieniam tylko kilka.
Odważne i sprawcze kobiety stały sie też ważnymi postaciami festiwalowych filmów, takich jak „Alias María” José Luisa Rugelesa Gracíi, „Fatima” Philippe Faucona, „Alicja w krainie pracusiów” Ahna Gooc-Jina, „Muszę wiedzieć” Marika Sagi i Matiasa Rojasa Valencii, czy „Potwora o tysiącu głów” Rodriga Pla (film wygrał Nagrodę za Najlepszą Reżyserię i Specjalną Nagrodę Jury Konkursu Międzynarodowego dla aktorki – Jany Raluy).
Pełen różnorodnych perspektyw, całkowicie odrębnych światów, które przez ponad tydzień mogły współistnieć w jednej przestrzeni, tegoroczny WFF dostarczył publiczności całego kalejdoskopu obrazów i okazał się głęboko poruszającym festiwalem różnorodności.
Mamy dla Was 15 podwójnych zaproszeń na film „W cieniu kobiet”.
Bilety trafią do 15 osób, które jako pierwsze prześlą maila z prośbą na adres [email protected]
Na zgłoszenia czekamy do piątku (23.10) do 15.00
Pokaz matronacki odbędzie się 3 listopada o godz. 19:00 w kinie Elektronik.
O filmie
„Film zachwyca błyskotliwą ironią z jaką demaskuje paradoksy związków międzyludzkich. Garrel raz jeszcze udowodnił, że zalicza się do grona najciekawszych twórców europejskiego kina, a jego dalszą karierę warto będzie śledzić z uwagą.”
Piotr Czerkawski
„Philippe Garrel prezentuje wspaniały koncert na troje aktorów.”VARIETY
„Prawdziwe arcydzieło.” OTROSCINES
„To być może najlepszy film Garrela.” CAHIERS DU CINEMA
Pierre i Manon są małżeństwem, które wspólnie kręci niskobudżetowe dokumenty. Pewnego dnia on spotyka młodą stażystkę, która staje się jego kochanką. Jednak Pierre nie chce odejść od Manon, pragnie obu kobiet.
Tymczasem Elisabeth odkrywa, że Manon również kogoś ma. Gdy Pierre się o tym dowiaduje, porzuca kochankę i wraca do żony. Ale czy uda im się odbudować wspólny związek?
Pięć Smaków to nie tylko filmy. Od początku istnienia festiwalu, ważne jest dla nas również tworzenie właściwego do nich kontekstu społecznego i kulturowego, pomagającego lepiej zrozumieć Daleki Wschód i ludzi tam żyjących. Temu służy Akademia Azjatycka – cykl spotkań i wykładów edukacyjnych, poszerzający tematykę pokazywanych na festiwalu dzieł.
Tegoroczna sekcja poświęcona kinu japońskich reżyserek stanie się pretekstem do dyskusji o obecności i roli kobiet – profesjonalistek we współczesnej kulturze i mediach krajów Azji. Tematem spotkań będą między innymi lokalne oblicza feminizmu oraz miejsce kobiet w przemyśle filmowym.
W ramach Akademii odbędą się również spotkania poświęcone kinu gatunkowemu – stylowym filmom bohatera tegorocznej retrospektywy, Johna Woo i fenomenowi japońskich filmów o potworach. Program uzupełnią dwa wydarzenia dotyczące kwestii społecznych. Specjalny kambodżański wieczór w Muzeum Sztuki Nowoczesnej będzie okazją do porozmawiania o współczesnej kulturze Kambodży i radzeniu sobie młodego pokolenia z traumą przeszłości. Zapraszamy też na organizowaną w ramach programu Stół Powszechny debatę poświęconą postrzeganiu imigrantów w Polsce.
Wykłady i spotkania odbędą się w Muzeum Azji i Pacyfiku, ul. Solec 24, w Muzeum Sztuki Nowoczesnej, ul. Emilli Plater 51 oraz w Stole Powszechnym, ul. Jana Zamoyskiego 20.
W ramach Akademii odbędą się również spotkania poświęcone kinu gatunkowemu – stylowym filmom bohatera tegorocznej retrospektywy, Johna Woo i fenomenowi japońskich filmów o potworach. Program uzupełnią dwa wydarzenia dotyczące kwestii społecznych. Specjalny kambodżański wieczór w Muzeum Sztuki Nowoczesnej będzie okazją do porozmawiania o współczesnej kulturze Kambodży i radzeniu sobie młodego pokolenia z traumą przeszłości. Zapraszamy też na organizowaną w ramach programu Stół Powszechny debatę poświęconą postrzeganiu imigrantów w Polsce.
Parterem Akademii Azajtyckiej jest Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie. Na wszystkie wydarzenia wstęp wolny.
Organizator: Fundacja Sztuki Arteria
O solidarności z osobami, które doświadczyły przemocy seksualnej, o slutwalku i sobotnim Marszu Nieprzyzwolenia – rozmowa z Anną Sadowską – jedną z organizatorek Marszu Nieprzyzwolenia – Moc kontra Przemoc
Aleksandra Magryta: Co się wydarzy w najbliższą sobotę o 20:00?
Anna Sadowska: Wydarzy się Marsz Nieprzyzwolenia – Moc kontra Przemoc. W najbliższą sobotę spotykamy się w Warszawie pod kolumną Zygmunta, żeby ukazać naszą solidarność z osobami, które doświadczyły przemocy seksualnej oraz wyrazić nasz sprzeciw na przemoc seksualną w każdym jej wymiarze. Rozpoczynamy teatrem ognia Circus Maximus, wysłuchamy przemówień między innymi prof. Małgorzaty Fuszary, Renaty Kim, Iwony Demko oraz Agaty Diduszko-Zyglewskiej, następnie zaopatrzeni w światełka będziemy maszerować mostem Śląsko-Dąbrowskim, aż do Składu Butelek, gdzie odbędzie się afterparty, na którym zagrają Utrata Skład oraz Same Suki. Technicznie rzecz ujmując wydarzenia towarzyszące marszowi składają się już w mini festiwal. W siedzibie Feminoteki, przy okazji odbywających się tam Tych Warsztatów, między 14:30, a 15:00 uczestnicy będą tworzyć bannery na wieczór, a o godzinie 17:00 zapraszamy na before, na ulicę Bielańską 1 do Resortu, gdzie Scena dla twardziela zagra dwugodzinny spektakl Teatru Forum o stereotypach męskości i ich wpływie na przemoc.
A.M.: Czy Marsz Nieprzyzwolenia Moc Kontra Przemoc to kontynuacja Slut Walku?
A.S.: W pewnym sensie tak. Polska idea Slut Walk zapoczątkowana dwa lata temu w Warszawie przez Razem przeciw przemocy seksualnej jak na polską mentalność była zbyt kontrowersyjna i w tym roku, kiedy przyszło do podejmowania decyzji, co do tegorocznego marszu kolektywnie uznaliśmy, że schodzimy z owej kontrowersyjnej formuły, aby nie gubić w niej przekazu. W ubiegłych latach dyskurs związany z Marszem Szmat pobiegł zupełnie w nieplanowanym kierunku i tego w tym roku chcieliśmy uniknąć. Okazuje się, że tak jak feminizm w Polsce krąży wokół otwierania nieszczęsnych drzwi, tematyka gwałtu krąży wokół spódnicy i w tym roku pragniemy zajmować się gwałtem, a nie spódnicą. W tym roku pod osłoną nocy, poniekąd wracając do idei marszów Take back the night chcemy naświetlić problem, pokazać, że nie dajemy przyzwolenia na przemoc.
A.M.: Dlaczego jest ważne, aby takie wydarzenia miały miejsce?
A.S.: Przemoc seksualna jest tematem trudnym i niewygodnym. Osoby, które jej doświadczają, często są pozostawione same sobie. Nie będę mówić o skali zjawiska, szczególnie, że statystyki, które znamy są de facto kroplą w morzu przypadków, bo wobec najnowszych badań większość gwałtów wcale nie jest zgłaszana. My jako edukatorzy, edukatorki, aktywistki i aktywiści oraz osoby, które przemocy doświadczyły, mamy potrzebę zmienić rzeczywistość. W naszym kraju, nie uzyskując odpowiedniego wsparcia instytucjonalnego, spotykając się ze społecznym niezrozumieniem tematu jesteśmy świadomi, że to od naszych społecznych działań zależy ta zmiana. Takie wydarzenia są ważne z dwóch powodów – głośne mówienie o przemocy seksualnej, jej realiach i skutkach to z jednej strony kwestia profilaktyki, a z drugiej, to kwestia pomocy ofierze, nawet jeśli tylko na poziomie ukazania solidarności, empatii i zrozumienia, kiedy zawodzi prawo i zawodzą organa, dla których dobro ofiar, a nie sprawców powinno być wartością najwyższą. Gdy zawodzą instytucje, w tych instytucjach zawodzą ludzie. My naszym marszem chcemy pokazać, że jest inna droga, inny model myślenia i działania, że gdy zawodzi system nadal są ludzie, którzy mogą na sobie polegać.
A.M.: O czym będzie mowa podczas Marszu Nieprzyzwolenia?
A.S.:Nieprzyzwolenie to słowo klucz – nie przyzwalamy na przemoc, nie przyzwalamy na wtórną wiktymizację, nie przyzwalamy na brak rzetelnej edukacji seksualnej, a tym samym brak odpowiedniej profilaktyki, a przede wszystkim nie przyzwalamy na milczenie – innym i samym sobie, bo przemoc nie jest problemem prywatnym lecz społecznym! Jednym z naszych ważniejszych haseł jest odwołanie do wspólnoty, do solidarności, świadomość, że razem możemy przemóc przemoc, ale potrzebne jest nasze zjednoczenie. I dlatego też się spotykamy, by wspólnie maszerować, dyskutować, poddać się refleksji, uczyć i wspólnie posłuchać muzyki, a nawet, tu świadomie użyję tego słowa, bawić, bo po doświadczeniu przemocy nadal istnieje życie, nieco zmodyfikowane, ale ze wszystkimi jego kolorami, i o tym ja będę mówić podczas mojego przemówienia. Iwona Demko, artystka plastyczka, która wstrząsnęła krakowskim ASP swoją pracą doktorską pt. „Waginatyzm” będzie mówić o akcie Ana-suromai i o sile płynącej z kobiecych genitaliów. Pełnomocniczka Rządu do spraw Równego Traktowania prof. Małgorzata Fuszara, dziennikarka Renata Kim oraz publicystka Agata Diduszko-Zyglewska nie zdradziły jeszcze tematów swoich wystąpień. Łukasz Wójcicki z Głosów przeciw przemocy będzie mówił o roli mężczyzn w przeciwdziałaniu przemocy. Opracowaliśmy 13 postulatów, których wdrożenie przez odpowiednie organy może znacząco poprawić sytuację w kraju, postulaty te zostaną odczytane. Profilaktyka i pomoc to słowa klucze. Zmiana musi nastąpić na wielu szczeblach, od edukacji, przez zmiany w prawie, po sposób społecznego myślenia.
A.M.: Od kilku lat się angażujesz społecznie, powiedz co zrobić, żeby zorganizować tak wielkie wydarzenie jak Marsz?
A.S.: Tak naprawdę jestem tylko małym trybikiem w tej machinie i mam to szczęście, że odkąd działam w NGO trafiam na ludzi, z którymi łączy mnie wspólna misja i ten czynnik ludzki jest tu bezcenny. Bo, żeby coś zdziałać, trzeba trafić na właściwych ludzi. De facto gdyby nie pomysł i działanie naszej matki chrzestnej, czyli Razem przeciwko przemocy seksualnej tego marszu by nie było. Otaczają mnie fantastyczni ludzie z wizją, którzy nie boją się ciężkiej pracy i dzięki temu nasz wspólny cel nabrał nowego koloru i po wielu burzliwych spotkaniach, ostatecznie z wizją wielkiego festiwalu za rok, narodził się Marsz Nieprzyzwolenia – Moc kontra przemoc. Do kolektywu współtworzących organizacji dołączyło moje Stowarzyszenie Stop Gwałtom, następnie zasiliły nas Głosy przeciw przemocy i razem wspólnymi siłami przy wsparciu innych organizacji oraz osób prywatnych jesteśmy i działamy. Nieoceniony jest na przykład wkład naszej graficzki – Julia Karwan Jastrzębska – z nieba nam spadłaś! I kiedy już masz tych właściwych ludzi na pokładzie organizujesz marsz poprzez niekończące się maile i wisząc na telefonie, pocztą pantoflową sprawdzając kto jak może wspomóc. Tak jak już wspominałam kolektywnie marzy nam się sponsorowany przez miasto stołeczne Warszawa wielki festiwal antyprzemocowy w 2016 roku, więc na pytanie jak zorganizować coś tak dużego odpowiemy dokładniej w przyszłym roku. Ze swojej strony pragnę podziękować wszystkim osobom, które wsparły organizację wydarzenia i zaprosić serdecznie na Marsz Nieprzyzwolenia i wydarzenia z nim związane już w tę sobotę – 10 października 2015 roku, Kolumna Zygmunta, warszawska Starówka. Bądźcie z nami, pokażmy, że razem możemy przemóc przemoc! A dziś jeszcze zajrzycie na stronę mockontraprzemoc.pl!
A.M.: Bardzo dziękujemy za wywiad i do zobaczenia w sobotę!
Anna Sadowska – Wice-przewodnicząca Stowarzyszenia Stop Gwałtom, edukatorka seksualna, działaczka antyprzemocowa i antydyskryminacyjna, aktorka Sceny dla twardziela. Od 2012 roku związana z organizacjami pozarządowymi działającymi w obszarze ochrony i poszanowania praw seksualnych człowieka – Fundacją Promocji Zdrowia Seksualnego oraz Lambdą Warszawa. Z zawodów wyuczonych śpiewaczka operowa i dyplomatka, z zawodów wykonywanych pisarka, dziennikarka i copywriterka. Weganka, sojuszniczka LGBTIQA+, ostatnimi czasy zainspirowana Teatrem Forum jako potężnym narzędziem edukacyjnym.
We wtorek 13 października o godz. 19.00 przy ul. Foksal 16, (II piętro) w Warszawie odbędzie się spotkanie z autorką książki, amerykańską feministką i dziennikarką Kathą Pollitt.
Rozmawiać z nią będzie Agnieszka Graff, która o książce pisze tak: Aborcja nie jest złem. Nie jest też dobrem w sensie metafizycznym. To dobro publiczne – zabieg medyczny, który musi być legalny i dostępny, dlatego po prostu, że bywa potrzebny. Sęk w tym, że jest potrzebny wyłącznie kobietom, a żyjemy w świecie rządzonym głównie przez mężczyzn. Zakaz aborcji upokarza kobiety, zagraża ich życiu i zdrowiu. Odbiera nam godność, poczucie, że mamy prawo o sobie decydować. Katha Pollitt pisze o aborcji błyskotliwie i z ogniem, a przy tym konkretnie, politycznie i życiowo, przywołując masę faktów i dziesiątki kobiecych opowieści. Pisze wprost jak jest i jak było dawniej, a przy okazji obala całą masę mitów i kłamstw. Co ciekawe, nie omija centralnej tezy przeciwników prawa do aborcji, tej o człowieczeństwie płodu, ale brawurowo rozprawia się z ich argumentacją. Ta książka jest potrzebna w Stanach, gdzie prawo kobiety do wyboru znajduje się pod obstrzałem. W Polsce, gdzie od niemal ćwierć wieku nie mamy go wcale, „PRO” jest jak haust świeżego powietrza. Rewelacyjna książka. Więcej o ksiażce:
Odkąd w 1993 roku praktycznie zdelegalizowano w Polsce zabieg przerywania ciąży, słowo „aborcja” coraz częściej wypowiada się z wrogością, choć przecież poddała się jej co czwarta, a może nawet co trzecia, Polka. Nawet ci, którzy popierają prawo kobiet do aborcji, często zastrzegają, że „aborcja jest złem”, „bolesną decyzją”, czyniąc z procedury medycznej coś trudnego i przerażającego. Aborcja przestaje być tym samym częścią zwykłego, codziennego życia, czymś całkowicie normalnym i potrzebnym, a staje się sprawą wstydliwą i ukrywaną. A prawo do przerywania ciąży bywa coraz częściej odbierane nawet w tych przypadkach, na które pozwala restrykcyjna polska ustawa.
W swojej książce Katha Pollitt pokazuje, że aborcja jest od zawsze popularnym i zwyczajnym elementem życia kobiet. Elementem, który powinien być akceptowany jako moralne prawo, mające pozytywne społeczne skutki. W Pro Pollitt rozprawia się z pojmowaniem płodu jako osoby ludzkiej na wczesnym etapie, wskazuje na pierwszeństwo życia i zdrowia kobiety, tłumaczy, dlaczego przerwanie ciąży może nieść dobre skutki zarówno dla samych kobiet, jak i ich rodzin i całego społeczeństwa. Już czas – twierdzi Pollitt – byśmy odzyskali prawo do życia kobiet i matek. Nasze wydanie książki zawiera dodatkowy rozdział poświęcony sytuacji w Polsce. Wstęp wolny, spotkanie będzie prowadzone w języku angielskim
Katha Pollitt – poetka, eseistka, felietonistka The Nation, autorka książki Virginity or Death!. Jest laureatką wielu nagród, między innymi National Book Critics Award za jej debiutancki zbiór poezji Antarctic Traveler oraz dwukrotnie National Magazine Awards za eseje i teksty krytyczne. Mieszka w Nowym Yorku.
Książkę matronatetm objęły Enter the Room, Zadra, Feminoteka.
Bilety są dostępne na stronie www.krytykapolityczna.pl
Artykuł opublikowany przez Marlenę Kondrat, wolontariuszkę Fundacji „Feminoteka”
Rozwój wolontariatu w fundacji Feminoteka jest możliwy dzięki dofinansowaniu rozwoju instytucjonalnego w ramach Programu Obywatele dla Demokracji finansowanego z Funduszy EOG.
Już w ten weekend Te Tematy ruszają z pierwszymi warsztatami!
Te Tematy zapraszają wszystkie osoby zainteresowanych edukacją seksualną (i nie tylko), zarówno uczniów i uczennice, jak i nauczycieli i nauczycielki. To pierwsze szkolenie z cyklu, które ma na celu dostarczenie kompetencji potrzebnych do prowadzenia lekcji z edukacji seksualnej.
Plan wydarzenia:
SOBOTA
10:30 – 11:30
Przywitanie i wprowadzenie w działalność Tych Tematów
– Jak możesz się zaangażować?
11:30 – 13:00
Od seksu do ciąży – o biologii seksu // prowadzi Renata Czubaj
13:00 – 14:00
Przerwa na obiad
14:00 – 15:30
Robienie banerów na manifestację Marsz Nieprzyzwolenia
16:00 – 18:30
Warsztaty o prowadzeniu warsztatów // [warsztaty czekają na potwierdzenie]
NIEDZIELA
11:00 – 12:30
Wystąpienia publiczne // prowadzi Roman Kurkiewicz
13:15 – 14:45
O przemocy seksualnej // prowadzi Karolina Więckiewicz
Warsztaty odbędą się w Feminotece przy ul. Mokotowskiej 29A, 00-560 w Warszawie
Przez 7 lat fotograf Rehnan Croquevielle podróżował na motocyklu po Wietnamie. Podczas swojej podróży wykonał setki portretów miejscowej ludności, przy okazji starał się poznać ich kulturę i codzienność. Zupełnie przez przypadek wpadł na 74-letnią Bui Thi Xong. Staruszka została jego muzą i pojawiła się na okładce jego książki.
Jest to bardzo pozytywna i napełniająca optymizmem historia 74-letniej Wietnamki. Historia ta pokazuje jak wiele rzeczy w naszym życiu często jest po prostu kwestią zrządzenia losu. Uświadamia ona także jak wiele dobrych rzeczy możemy zmienić w życiu innych w bardzo krótkim czasie, a zależy to po prostu od naszej dobrej woli.
Latem 2011 roku fotograf spotkał Xong, która siedziała na swojej rozwalającej się łodzi. To niepozorne spotkanie zmieniło ich życie. Według Rehnana była bardzo nieśmiała i zasłaniała twarz rękoma. Ten naturalny odruch poruszył fotografa, który później wybrał jej zdjęcie spośród 50 tys. innych, jako te, które trafi na okładkę jego albumu.
Artysta obiecał kobiecie, że jeśli odniesie sukces i jego książka się sprzeda, wróci do niej i kupi jej nową łódź.
– Kiedy pierwszy raz ją zobaczyłem, nie wiedziałem, że wszystko tak się potoczy. Po jakimś czasie moja książka trafiła do sklepów. Sprzedało się 750 egzemplarzy w 27 krajach. Dzięki niej zmieniło się nie tylko moje życie, ale także kilku innych osób – przyznaje w materiale dla Daily Mail.
Razem z żoną wrócił do wioski, w której mieszkała jego modelka. Podarował jej upragnioną łódź. Jak przyznaje fotograf, ta poprzednia odstraszała potencjalnych turystów i kobieta nie mogła zarabiać na swoje utrzymanie.
– To było moje marzenie. Mógł dać mi przecież pieniądze, które wydałabym w ciągu kilku dni, ale dał mi coś solidnego, co będzie mi służyć przez lata. Jestem mu ogromnie wdzięczna. Ludzie przychodzą teraz do mnie i pytają, czy to od tego słynnego fotografa. Wszystkim chwalę się, że to ten Francuz mi ją podarował – mówi Xong w jednym w wywiadów.
Od tamtej pory Wietnamka pojawiła się wielokrotnie w lokalnych programach telewizyjnych. Jej niewielki biznes się rozkręcił, była też kilkukrotnie fotografowana przez innych twórców. Media już ogłosiły ją „ikoną Wietnamu”, która mimo niedoli wciąż się uśmiecha.
Artykuł opublikowany przez Marlenę Kondrat, wolontariuszkę Fundacji „Feminoteka”.
Rozwój wolontariatu w fundacji Feminoteka jest możliwy dzięki dofinansowaniu rozwoju instytucjonalnego w ramach Programu Obywatele dla Demokracji finansowanego z Funduszy EOG.
Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, Fundacja na rzecz Nauki Polskiej, Instytut Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego mają zaszczyt zaprosić Państwa na dyskusję o książce dr Sylwii Urbańskiej Matka Polka na odległość. Z doświadczeń migracyjnych robotnic 1989–2010(seria Monografie Fundacje na rzecz Nauki Polskiej) z udziałem autorki, prof. Beaty Łaciak, dr Elżbiety Korolczuk, dr. Macieja Gduli. Spotkanie poprowadzi Agata Chełstowska
Spotkanie odbędzie się 12 października 2015 r., o 18.00 w Pałacu Tyszkiewiczów-Potockich, Uniwersytet Warszawski (ul. Krakowskie Przedmieście 32)
Arabia Saudyjska podawana jest w dyskusjach o prawach kobiet jako przykład państwa ekstremalnie ograniczającego ich swobody polityczne, społeczne i ekonomiczne. W istocie, separacja płci jest w społeczeństwie saudyjskim zjawiskiem powszechnym, a swoboda kobiet jest ograniczana przez specyficzne normy moralne bardziej niż przez – stopniowo ulegające osłabieniu – ograniczenia o charakterze prawnym. W dyskusji o prawach kobiet w Arabii Saudyjskiej brakuje jednak głosu samych zainteresowanych. Praca Anny Odrowąż-Coates wypełnia tę lukę.
Autorka przeprowadziła swoje badania podczas pobytu w roli osoby towarzyszącej mężowi, skierowanemu do pracy w Arabii Saudyjskiej. W swojej książce prezentuje obraz kobiet realizujących swoje aspiracje w sposób, jaki uważają za słuszny – przedstawia również czynniki wpływające na postrzeganie właściwych ról społecznych. Fundamentalistyczna interpretacja islamu, przekazywana za pośrednictwem systemu szkolnego oraz demonizowanie wizerunku obcych wartości, wpływa na postrzeganie wyznaczonej saudyjskim kobietom drogi życiowej jako słusznej. Kobiety stykające się z kultura zachodnią (np. podczas wyjazdów zagranicznych) prezentują jednak bardziej zniuansowane podejście do swoich praw. Niektóre kobiety – oraz (w myśl saudyjskiego prawa odpowiedzialni za ich uczynki) mężczyźni – traktują narzucone im normy jako rodzaj gry, w której muszą uczestniczyć. Kiedy tylko opuszczają granice Arabii Saudyjskiej, kobiety odsłaniają swoje włosy, mężczyźni natomiast nie odmawiają sobie picia alkoholu czy innych zabronionych im zachowań.
Autorka zarysowuje panoramę problemów wynikających z przekonania o konieczności segregacji płci. Kobieta, która opuści dom samotnie, narażona jest na molestowanie i próby gwałtu ze strony mężczyzn. Kobieta, która odsłoni kawałek włosów narażona jest na złośliwe uwagi i gesty pogardy ze strony przechodniów. Jeżeli kobieta zasłabnie w miejscu publicznym, nikt nie udzieli jej pomocy – dotykanie obcej kobiety traktowane jest jako obraza na niej i dla jej rodziny. Nie warto również w Arabii Saudyjskiej udzielać pomocy ofiarom wypadków drogowych – co boleśnie odczuł na swojej skórze, pochodzący z Afryki, kierowca autobusu wiozącego żony pracowników z osiedla zamkniętego, na którym mieszkała autorka. Za chęć niesienia pomocy osobie poszkodowanej zapłacił zwolnieniem z pracy i procesem, w którym został uniewinniony jedynie dzięki solidarnym zeznaniom pasażerek. W społeczeństwie saudyjskim powszechne jest przekonanie, że nasze życie i śmierć znajduje się w rękach Allaha – a próba ingerencji w jego wolę (np. przez pomoc osobom, które uległy wypadkowi lub zasłabły) jest wręcz świętokradztwem.
Autorka nie podaje prostych odpowiedzi na interesujące wszystkich pytanie o ewentualne zmiany tego stanu rzeczy. Zaznacza, że dzięki działalności środowisk postrzeganych jako bardziej umiarkowane dochodzi do powolnych przemian – w nadchodzących wyborach samorządowych kobiety będą mieć bierne i czynne prawo wyborcze, od 2013 r. kobiety zasiadają w najwyższej radzie konsultacyjnej (organ doradzający królowi i rządowi), od 2012 r. mogą pracować w sklepach (w działach przeznaczonych dla rodzin), planowane są również rozwiązania zabezpieczające sytuację rozwiedzionych kobiet. Niewątpliwie, sytuacja praw kobiet w Arabii Saudyjskiej nadal wymaga poprawy w zakresie podstawowych uprawnień, np. zezwolenia na prowadzenie samochodów. Te problemy wydają się być jednak relatywnie niewielkim wyzwaniem – socjalizacja kobiet i mężczyzn, program nauki w szkołach podporządkowany promowaniu wahhabickiej interpretacji islamu i poczucia saudyjskiej supremacji względem osób innego wyznania, narodowości i obywatelstwa, utrzymywanie formalnej dyskryminacji cudzoziemców (Saudyjka wychodząca za mąż za obywatela innego państwa traci obywatelstwo swojego państwa) sprzyja umacnianiu stereotypów, wpływających z kolei na tworzenie barier mentalnych, utrudniających włączanie kobiet do życia społeczeństwa.
„Fatamorgana saudyjskiej przestrzeni kulturowej kobiet” to pozycja obowiązkowa dla osób chcących zrozumieć, w jaki sposób oczekiwania kulturowe wpływają na pozycję kobiet. Jest to również bardzo ważny materiał dotyczący sytuacji kobiet opisywanej z perspektywy samych zainteresowanych – czasami przyjmujących stawiane im oczekiwania, czasami mniej lub bardziej otwarcie konfrontującymi się z nimi. Po książkę powinny również sięgnąć osoby zainteresowane fenomenem osiedla zamkniętego – autorka zawarła w swojej pracy opis funkcjonowania osiedla, na którym mieszkała oraz mentalności jego mieszkańców, jak również relacjom mieszkańców osiedla ze światem zewnętrznym. Opis czynników wpływających na postawy rasistowskie, wrogie wobec innych religii i nacji, wydaje się być bardzo ważny również z perspektywy problemów występujących w Europie – autorka doskonale opisała relację między skrajnym etnocentryzmem oraz indoktrynacją religijną a dyskryminacją osób z grup postrzeganych jako obce. Obrazy kreowane przez reprezentantów saudyjskiego społeczeństwa – proste kalki, odnoszące się do wyrywkowego postrzegania problemów występujących w innych kulturach oraz zwykłej pogardy dla państw mniej rozwiniętych oraz ich mieszkańców – są niepokojąco zbieżne z obrazami obcych obecnymi w europejskich społeczeństwach. Pokazuje to, że rasizm, ksenofobia, nietolerancja religijna jest problemem ogólnoludzkim, który może być jedynie ograniczany lub umacniany za pośrednictwem osób i instytucji wpływających na naszą socjalizację.
tytuł – „Fatamorgana saudyjskiej przestrzeni społeczno-kulturowej kobiet. Płynne horyzonty socjalizacji, edukacji i emancypacji”
Oficyna Wydawnicza Impuls, Kraków 2015
***
autor recenzji – Michał Żakowski, wolontariusz Feminoteki. Zaangażowany w kampanię HejtStop, poświęconą przeciwdziałaniu mowie nienawiści. Wolontariusz w warszawskiej grupie lokalnej Greenpeace Polska.
Rankiem 31 stycznia 2009 roku pracująca w Iranie amerykańska dziennikarka Roxana Saberi została wyciągnięta z domu przez czterech mężczyzn i brutalnie aresztowana. Agenci irańskiego wywiadu oskarżyli ją o szpiegostwo na rzecz Stanów Zjednoczonych. W pokazowym, absurdalnym procesie, który trafił na pierwsze strony gazet całego świata, skazano ją na karę ośmiu lat więzienia. Miała ją odbyć w okrutnym teherańskim więzieniu Evin – miejscu, skąd każdy wychodzi zmaltretowany psychicznie, fizycznie bądź nie wychodzi wcale…
Nakładem wydawnictwa Sine Qua Non ukazała się wstrząsająca relacja z samego środka autorytarnego, teokratycznego reżimu. W relacji tej ukazane zostały kontrasty irańskiego społeczeństwa oraz funkcjonowanie tajnych służb irańskiego państwa.
Nasza zbiórka społecznościowa na wydanie po polsku „Teorii King Konga” zyskała wspaniałe nowe matronaty! To wspaniałe uczucie móc liczyć na siostrzane organizacje! Do tej pory matronatu udzieliły nam: Codziennik Feministyczny z Warszawy, Fundacja na Rzecz Równości z Wrocławia, Fundacja FIKA z Olsztyna, Stowarzyszenie BABA z Zielonej Góry, Stowarzyszenie Inicjatyw Kobiecych z Warszawy, Fundacja Pozytywnych Zmian z Bielsko-Białej, Stowarzyszenie Łódzki Kongres Kobiet. Wiwat Siostrzeństwo! Dziękujemy! Z Wami możemy więcej.
A jeśli Wy jeszcze nie wsparłyście/liście zbiórki, zróbcie to koniecznie teraz!
Możecie to zrobić klikając w link powyżej lub wpisać w wyszukiwarce adres zbiórki: zbiórki: www.pomagam.pl/kingkong
Jak zachowuje się społeczeństwo, gdy kraj znajduje się na skraju gospodarczej i moralnej zapaści? Jakie ukryte instynkty i atawizmy budzą się do życia kiedy dobrze znany bezpieczny świat rozpada się na naszych oczach? Jak żyje się kobiecie, młodej matce w pogrążającej się w szaleństwie Grecji?
Na te pytania odpowiada najnowszy film „Płomień”. Krytycy określili go mianem krzyku młodego greckiego pokolenia oskarżającego swoich rodziców i dziadków o hipokryzję i nieodpowiedzialność. Według reżysera Syllasa Tzoumerkasa to wnikliwa analiza kryzysu europejskich wartości: solidarności, tolerancji czy opieki nad słabszymi. Grecja staje się w nim areną działań wojennych między rodzicami a dziećmi, kobietami a mężczyznami czy ludźmi o odmiennych poglądach politycznych.
Film wciąga od pierwszych chwil ze względu na swoją niechronologiczną strukturę, w której obrazy teraźniejszości mieszają się ze wspomnieniami. Dynamiczne, pełne krzyku i brutalności sceny jeszcze intensyfikują filmowe doznania i doprowadzają widza do całkowitego zanurzenia w akcji.
W filmie ukazana została historia Marii – idealistki, która zrezygnowała ze studiów prawniczych dla pełnego pasji romansu i opieki nad podupadającym rodzinnym biznesem. Po latach analizując swoje życie uświadamia sobie, że została obarczona obowiązkami ponad swoje siły a miłość i rodzinne szczęście były młodzieńczą ułudą. Jak przyznał w jednym z wywiadów reżyser: „To film, który wykorzystuje archetyp Medei. W sensie człowieka, który został oszukany i odarty z iluzji.”
„Płomień” to także rodzaj komentarza, refleksji na temat dynamiki zmian zachodzących między płciami wewnątrz greckiego paternalistycznego społeczeństwa. Męska dominacja w obliczu kryzysu zostaje zakwestionowana, zarówno w strefie publicznej jak i w domowym zaciszu: rządzący politycy nie potrafią wyprowadzić kraju z ruiny a mężowie zapewnić przetrwania rodzinie. Właściwie w filmie mężczyźni pojawiają się sporadycznie i stanowią tło dla kobiecych działań. Despotyczna niepełnosprawna matka rządząca twardą ręką oraz silna Maria realizująca swój bezwzględny plan przeciwstawione zostały cichemu, zastraszonemu ojcu i Yanissowi – mężowi uciekającemu od rodzinnych problemów i obowiązków w przygodny seks.
„Płomień” to film warty uwagi, który nie pozostawia widza obojętnym.
Feminoteka, Galearnia i Wydawnictwo Berckana
zapraszają na otwarcie zbiorowej wystawy Ta Która Wie prace z kalendarza Spirala 2016
Spirala to boginiczno-feministyczny kalendarz dla kobiet tworzony przez kobiety.
To powrót do korzeni kobiecej duchowości i kobiecej mocy.
O idei kalendarza i znaczeniu tytułu tegorocznej edycji odpowiedzą jego wydawczynie: Alicja Bednarska i Elżbieta Smoleńska
2 października 2015 r. godzina 19, siedziba Fundacji Feminoteka, ul. Mokotowska 29a,
(wejście od ul. Marszałkowskiej 34/50, w podwórzu)
Frida Kahlo – kobieta legenda, niepokorna Meksykanka, miłośniczka kolorowych tehuańskich sukni a przede wszystkim ikona malarstwa XX w. , o której przywódca ruchu surrealistycznego André Breton napisał: „Nie ma sztuki bardziej kobiecej w tym sensie, że chcąc być jak najbardziej uwodzicielska, chętnie gra rolę już to absolutnie czystej, już to absolutnie prowadzącej do zguby. Sztuka Fridy Kahlo to wstążka owiązana wokół bomby”.
O Fridzie napisano już chyba wszystko. Księgarskie półki uginają się pod ciężarem opasłych tomów biografii, pięknie wydanych albumów z reprodukcjami obrazów, dogłębnych analiz malarstwa Meksykanki, zbiorów jej listów a nawet prac naukowych z kręgu psychoanalizy.
Na tym tle wyróżnia się książka Bárbary Mujica „Frida”, która zręcznie bawi się biografią artystki – zamiast opisującego w najdrobniejszych szczegółach życiorysu malarki przedstawia fabularyzowaną historię artystki opowiedzianą z perspektywy jej siostry Christiny. Jak zastrzega autorka w nocie końcowej powieść ma na celu „uchwycenie istoty osobowości Fridy” a nie dokładne odtworzenie ścieżki jej życia.
Cofając się pamięcią do quasi-autetntycznych wydarzeń Christina snuje opowieść
o egocentrycznej, odważnej i pewnej siebie kobiecie, która była jednocześnie wrażliwą i zagubioną w świecie artystką. Oddanie głosu młodszej siostrze wyznającej sekrety rodziny Kahlo sprawia, że od początku czytelnik/czytelniczka angażuje się emocjonalnie w akcję i staje się cichym uczestnikiem wydarzeń zapisanych na kartach powieści.
Atutem książki jest także wyjątkowa dbałość o detale i uwarunkowania historyczne. Pisarka osadziła akcję w realiach społecznych i politycznych XX w. Meksyku dzięki czemu czytelnik/czytelniczka mają możliwość wczucia się w klimat tamtych czasów i lepszego zrozumienia motywów postępowania artystki.
Kolejnym ciekawym elementem książki są krótkie opisy największych dzieł malarki zawierające analizę kolorystyki, kompozycji oraz hipotezy na temat prawdopodobnych okoliczności powstania poszczególnych obrazów. Frida przez całe swoje życie zmagała się z cierpieniem, które przelewała na płótno. Malarstwo stało się dla niej odskocznią od rzeczywistości a także terapią podczas, której rozprawiała się z własnymi lękami i słabościami. Mimo, że za życia była znana przede wszystkim jako partnerka malarza Diego Rivery po śmierci przewyższyła go sławą i zasługami.
Rozwój wolontariatu w fundacji Feminoteka jest możliwy dzięki dofinansowaniu rozwoju instytucjonalnego w ramach Programu Obywatele dla Demokracji finansowanego z Funduszy EOG.
Konfrontacje od początku swojego istnienia podważają i rozsadzają ramy teatru, wyznaczając nowe sposoby myślenia o jego roli, znaczeniu i podstawowych zadaniach. Festiwal, założony 20 lat temu przez najważniejszych twórców lubelskiej awangardy teatralnej: Janusza Opryńskiego, Włodzimierza Staniewskiego i Leszka Mądzika, od początku poszukiwał innych rozwiązań i pomysłów niż te, które obowiązują w teatralnym mainstreamie, wskazując zarazem, że model teatru dramatycznego nie jest jedynym możliwym. Konfrontacje wyrastają z tradycji teatru niezależnego, awangardowego, politycznego i takiego do dzisiaj poszukują.
PROGRAM XX EDYCJI:
7 października (środa)
19.00 Eyal Weiser „How’s the Beast” – Six Verbs Movement – Sala Widowiskowa; czas trwania: 60 min; bezpłatne wejściówki do odebrania w Kasie Centrum Kultury; spektakl w j. polskim, angielskim, niemieckim i hebrajskim
21.00 Eyal Weiser „How’s the Beast” – Six Verbs Movement – Sala Widowiskowa; czas trwania: 60 min; bezpłatne wejściówki do odebrania w Kasie Centrum Kultury; spektakl w j. polskim, angielskim, niemieckim i hebrajskim
8 października (czwartek)
18.00 Magdalena i Ludomir Franczak – „Oddychająca góra” – Six Verbs Movement – Zdrój na placu dworcowym PKS w Lublinie; czas trwania: 60 min, wstęp wolny
9 października (piątek)
12.00 Magdalena i Ludomir Franczak – „Oddychająca góra” – Six Verbs Movement – ul. Lubartowska 31 – czas trwania: 60 min, bezpłatne wejściówki do odebrania w Kasie Centrum Kultury;
13.00 Magdalena i Ludomir Franczak – „Oddychająca góra” – Six Verbs Movement – ul. Lubartowska 31 – czas trwania: 60 min, bezpłatne wejściówki do odebrania w Kasie Centrum Kultury;
14.00 Magdalena i Ludomir Franczak – „Oddychająca góra” – Six Verbs Movement – ul. Lubartowska 31 – czas trwania: 60 min, bezpłatne wejściówki do odebrania w Kasie Centrum Kultury;
15.00 Magdalena i Ludomir Franczak – „Oddychająca góra” – Six Verbs Movement – ul. Lubartowska 31 – czas trwania: 60 min, bezpłatne wejściówki do odebrania w Kasie Centrum Kultury;
16.00 Magdalena i Ludomir Franczak – „Oddychająca góra” – Six Verbs Movement – ul. Lubartowska 31 – czas trwania: 60 min, bezpłatne wejściówki do odebrania w Kasie Centrum Kultury;
18.00 otwarcie Festiwalu – Sala Kinowa. Otwarcie wystawy „A Question of Decency / Kwestia Przyzwoitości” – Sala Mała. Wystawa otwarta przez cały okres Festiwalu w godzinach 15:00 – 21:00.
19.00 SkaGeN „BigMouth” – Sala Widowiskowa; czas trwania: 90 min; bilety: 20/30 pln; spektakl w j. angielskim z polskimi napisami
20.00 Kino Konfrontacji: „Grobowiec świetlików”, reż. I. Takahata – Sala Kinowa, czas trwania: 89 min; bilety: 5 / 8 pln
21.00 Wojtek Blecharz „Transcryptum” – Piwnice CK; czas trwania: 90 min (wejścia co 15 min); bilety: 20/30 pln
10 października (sobota)
12.00 Ulrike Grossarth – „SYMBOL gotowe / lying” – Six Verbs Movement – ul. Lubartowska 31; czas trwania: 360 min; wstęp wolny
15.30 Kino Konfrontacji – „Baader-Meinhof”, reż. U. Edel – Sala Kinowa; czas trwania: 150 min; bilety: 5/8 pln
18:00 andcompany & Co. – „Sounds like war: kriegserklärung” – Sala Czarna; czas trwania: 45 min; bilety” 10/20 pln; spektakl j. angielskim z polskimi napisami
19.00 SkaGeN „BigMouth” – Sala Widowiskowa; czas trwania: 90 min; bilety: 20/30 pln; spektakl w j. angielskim z polskimi napisami
21.00 Wojtek Blecharz „Transcryptum” – Piwnice CK; czas trwania: 90 min (wejścia co 15 min); bilety: 20/30 pln
11 października (niedziela)
15.00 „Bracia Karamazow” – Promocja nowej edycji „Braci Karamazow” F. Dostojewskiego, w tłumaczeniu prof. Cezarego Wodzińskiego – Sala Kinowa; wstęp wolny
17.15 Kino Konfrontacji – „Idź i patrz”, reż. E. Klimow – Sala Kinowa; czas trwania: 136 min; bilety: 5/8 pln
19.00 „Po co psuć i tak już złą atmosferę”, reż. Aleksandra Jakubczak – Sala Widowiskowa; czas trwania: 75 min; bilety: 20/30 pln; spektakl w j. polskim z angielskim napisami
20.00 Vulva, reż. Joanna Lewicka – Sala Widowiskowa Galerii Labirynt; czas trwania: 60 min; bilety: 10/20 pln; spektakl w j. polskim z angielskim napisami
21.30 „Po co psuć i tak już złą atmosferę”, reż. Aleksandra Jakubczak – Sala Widowiskowa; czas trwania: 75 min; bilety: 20/30 pln; spektakl w j. polskim z angielskim napisami
12 października (poniedziałek)
13.00 Raphael Rogiński „Żywizna” – Six Verbs Movement – Teatr Stary w Lublinie; czas trwania: 60 min; bezpłatne wejściówki do odebrania w Kasie Centrum Kultury;
16.00 Kino Konfrontacji – „Ostatni etap”, reż. W. Jakubowska – Sala Kinowa; czas trwania: 104 min; bilety: 5/8 pln
18.00 Teatr Provisorium „Punkt Zero” – czytanie – Sala Kinowa; czas trwania: 150 min; wstęp wolny
18.30 „Burmistrz”, reż. Maria Kwiecień – Oratorium; czas trwania: 75 min; bilety: 20/30 pln; spektakl w j. polskim z angielskim napisami
21.00 „Burmistrz”, reż. Maria Kwiecień – Oratorium; czas trwania: 75 min; bilety: 20/30 pln; spektakl w j. polskim z angielskim napisami
14.00 Robert Kuśmirowski „Momento Mori” – Six Verbs Movement – ul. Rybna 12; czas trwania: 120 min; wstęp wolny
17.00 neTTheatre „The Hideout / Kryjówka” – Sala Czarna; czas trwania: 100 min; bilety: 20/30 pln; spektakl w j. polskim częściowo tłumaczony na angielski
17.30 Kino Konfrontacji – „Walc z Baszirem”, reż. A. Forman – Sala Kinowa; czas trwania: 90 min; bilety: 5/8 pln
19.00 andcompany & Co. „Black Bismarck” – Sala Widowiskowa; czas trwania: 90 min; bilety: 30/40 pln; spektakl w j. niemieckim i angielskim z polskimi napisami
20.00 neTTheatre „The Hideout / Kryjówka” – Sala Czarna; czas trwania: 100 min; bilety: 20/30 pln; spektakl w j. polskim częściowo tłumaczony na angielski
21.00 Penny Arcade „B!D!F!W!” – Piwnice CK, wejście na salę i „pre-show” od 20.30 – czas trwania: 120 min; bilety: 20/30 pln; spektakl w j. angielskim częściowo tłumaczony na j. polski
14 października (środa)
15.00 Kino Konfrontacji – „Flaming Creatures”, reż. J. Smith – Sala Kinowa; czas trwania: 43 min; wstęp wolny
16.00 Kino Konfrontacji – „Jack Smith and Destruction of the Atlantis”, reż. M. Jordan – Sala Kinowa; czas trwania: 94 min, wstęp wolny
18.00 Kino Konfrontacji – „Roy Cohn / Jack Smith”, reż. J. Godmilow – Sala Kinowa; czas trwania: 90 min, wstęp wolny
19.30 Xavier le Roy „Untitled” – Sala Widowiskowa; czas trwania: 70 min; bilety: 30/40 pln; spektakl w j. angielskim i résumé w j. polskim
21.00 Penny Arcade „B!D!F!W!” – Piwnice CK, wejście na salę i „pre-show” od 20.30 – czas trwania: 120 min; bilety: 20/30 pln; spektakl w j. angielskim częściowo tłumaczony na j. polski
15 października (czwartek)
16.00 „Konformizm / bunt / zmiana” – wykład w ramach cyklu Scena Lublin – Sala Kinowa; wstęp wolny
17.30 Kino Konfrontacji – „A Litany For Survival. The Life and Work of Audre Lorde”, reż. A Griffin & M. Parkerson – Sala Kinowa; czas trwania: 60 min; wstęp wolny
18.30 Komuna//Warszawa, Wojtek Ziemilski „Pigmalion” – Sala Widowiskowa; czas trwania: 45 min; bilety: 10/20 pln; spektakl w j. polskim bez tłumaczenia
19.30 Split Britches „RUFF” – Sala Czarna; czas trwania: 70 min; bilety: 20/30 pln; spektakl w j. angielskim z polskimi napisami
21.00 Holly Hughes „Clit Notes” – Piwnice CK; czas trwania: 70 min; bilety: 20/30 pln; spektakl w j. angielskim z polskimi napisami
16 października (piątek)
15.00 Kino Konfrontacji – „Czekając na księżyc”, reż. J. Godmilow – Sala Kinowa; czas trwania: 88 min; wstęp wolny
16.30 Kino Konfrontacji – „Welcome to This House”, reż. B. Hammer – Sala Kinowa; czas trwania: 79 min; wstęp wolny
18.00 „Money Talks with Citizen Reno” z gościnnym udziałem prof. Jerzego Hausnera – piwnice CK; czas trwania: 90 min; bezpłatne wejściówki do odebrania w Kasie Centrum Kultury; spektakl w j. angielskim z tłumaczeniem symultanicznym/na żywo na j. polski
19.00 Teatr Stary w Lublinie „Wieczorem” – Teatr Stary w Lublinie; czas trwania: 70 min; bilety w kasach Teatru Starego
19.30 Split Britches „RUFF” – Sala Czarna; czas trwania: 70 min; bilety: 20/30 pln; spektakl w j. angielskim z polskimi napisami
21.00 Teatr Kana „Projekt: Matka” – Sala Widowiskowa; czas trwania: 70 min; bilety: 20/30 pln; spektakl w j. polskim z angielskimi napisami
17 października (sobota)
14.00 Akademia Ruchu. Autobiografia Wojciecha Krukowskiego– Spotkanie wokół książki Wojciecha Krukowskiego – Sala Kinowa; wstęp wolny
16.00 Gala nagrody im. prof. Zbigniewa Hołdy – Sala Widowiskowa CK; zaproszenia
17.30 Kino Konfrontacji – „W sprawie Susan Sontag”, reż. N. Kates – Sala Kinowa; czas trwania: 101 min; wstęp wolny
18.00 Teatr Ósmego Dnia „Dwie niepodobne historie” – Sala Czarna; czas trwania: 50 min; bilety: 10/20 pln; spektakl w j. polskim z angielskimi napisami
20.00 Teatr Ósmego Dnia „Dwie niepodobne historie” – Sala Czarna; czas trwania: 50 min; bilety: 10/20 pln; spektakl w j. polskim z angielskimi napisami
21.00 Split Britches „What Tammy Needs To Know About Getting Old And Having Sex” – Piwnice CK; czas trwania: 90 min; bilety: 20/30 pln; spektakl w j. angielskim częściowo tłumaczony na j. polski
23.00 Brzeski Teatr Dramatu „Dziady. Twierdza Brześć” – Sala Widowiskowa Galerii Labirynt – czas trwania: 120 min; bilety: 10/20 pln; spektakl w języku białoruskim
18 października (niedziela)
16.00 Kino Konfrontacji – „I WANT (NO) REALITY”, reż. A. Brzezińska – Sala Kinowa; czas trwania: 53 min; bilety: 5/8 pln
16.00 Teatr Stary w Lublinie „Skarb” – Teatr Stary w Lublinie; czas trwania: 50 min; bilety: 30 PLN (bilety sprzedawane są dla dzieci – opiekunowie wchodzą bezpłatnie. Uwaga! razem z dzieckiem na scenie gdzie odbywają się przedstawienia może przebywać tylko jeden opiekun drugi opiekun chcący uczestniczyć w przedstawieniu zajmuje miejsce na widowni). Bilety na spektakl można kupić tylko w kasie teatru.
17.30 Teatr Stary w Lublinie „Skarb” – Teatr Stary w Lublinie; czas trwania: 50 min; bilety: 30 PLN (bilety sprzedawane są dla dzieci – opiekunowie wchodzą bezpłatnie. Uwaga! razem z dzieckiem na scenie gdzie odbywają się przedstawienia może przebywać tylko jeden opiekun drugi opiekun chcący uczestniczyć w przedstawieniu zajmuje miejsce na widowni). Bilety na spektakl można kupić tylko w kasie teatru.
18.00 Jan Lauwers & Needcompany „The Blind Poet” – ACK UMCS Chatka Żaka; czas trwania: 160 min (z przerwą); bilety: 30/40 pln; spektakl w j. angielskim, francuskim, holenderskim, norweskim, arabskim, tłumaczony na j. polski i angielski
22.00 Sonic Phenomena na Konfrontacjach prezentuje: Tim Hecker – Sala Widowiskowa CK; bilety: 20/30 pln
WYSTAWY
A Question of Decency / Kwestia Przyzwoitości” – nowojorska scena queer – Sala Mała. Wystawa otwarta w dniach 9-18.10 u w godzinach 15:00 – 21:00.
Magdalena i Ludomir Franczak – „Oddychająca góra”– instalacja w przestrzeni miejskiej, Lubartowska 31, czynna codziennie w dniach 10-18 października w godzinach 15:00 – 18:00
Feminoteka nadal zbiera środki na wydanie genialnej „Teorii King Konga” Virginie Despentes. Mamy już 3551 zł. Zostało nam 20 dni na zebranie brakujących 6449 zł. Wierzymy, że to się musi udać!
Uwielbiasz feminizm, ale brakuje Ci współczesnych książek feministycznych po polsku?
Gdzieś słyszałaś/eś to nazwisko, ale nie udało Ci się jeszcze przeczytać żadnej książki Despentes?
Intryguje Cię komiksowa okładka francuskiego wydania?
Chcesz czytać o kobietach językiem kobiet, z doświadczenia kobiet i dla kobiet…
…Dla wszystkich kobiet? Jak nikt nigdy przedtem?
Ta książka jest dla Ciebie.
Już teraz dołącz do naszej zbiórki. To dzięki Twojej wpłacie będziemy mogły wydać teorię King Konga po polsku. Mamy już tekst, tłumaczenie, musimy teraz zebrać środki na przygotowanie do druku i druk książki. Jeśli to się uda, książka do Twoich rąk trafi już pod koniec października. Nie czekaj, dorzuć się i Ty. Wydajmy razem „Teorię King Konga” Virginie Despentes. To się uda!
Już od środy publiczność mogła podziwiać najpierw filmy, a później też najlepsze występy. Cały czas można było oglądać wystawy: „A Question of Decency / Kwestia Przyzwoitości” – nowojorska scena queer oraz instalację w przestrzeni miejskiej Magdaleny i Ludomira Franczak – „Oddychająca góra”. Oficjalne otwarcie, które nastąpiło 9 października, zaczęło się mocnym akcentem w postaci spektaklu SkaGeN „BigMouth”, filmu „Grobowiec świetlików” w reżyserii I. Takahata oraz instalacji Wojtka Blecharza „Transcryptum”. Już po takim otwarciu wiedziałam, że warto było przyjechać na Konfrontacje. Festiwal odwiedziły grupy takie jak andcompany & Co. oraz performerki ze Stanów Zjednoczonych Holly Hughes, Lois Weaver i Peggy Shaw. 
Mamy dla Was 15 podwójnych zaproszeń na film „W cieniu kobiet”.
