TELEFON DLA KOBIET DOŚWIADCZAJĄCYCH PRZEMOCY
Телефон для жінок, які зазнають насильства
CZYNNY PONIEDZIAŁEK-PIĄTEK
OD 11.00 DO 19.00
Активний з понеділка по п’ятницю з 14:00 до 17:00
Samo Dobro to marka kosmetyczna fundacji Feminoteka.
„Zło dobrem zwyciężaj” to nasze hasło, bo cały zysk ze sprzedaży wszystkich produktów przeznaczamy na pomoc kobietom doświadczającym przemocy!
[fvplayer src=’http://feminoteka.pl/test321/wp-content/uploads/2014/03/jamesbondpl.mp4′ width=1024 height=576]
Czyta: Judy Dench. Tłumaczenie: Anna Kuznicka dla Feminoteki. Napisy wykonał: Jeremi Czyzewski.
Już od 20 marca w siedmiu największych miastach Polski (Warszawa, Kraków, Wrocław, Katowice, Łódź, Poznań, Gdańsk) ruszy 14. edycja Tygodnia Kina Hiszpańskiego, czyli największy na świecie przegląd hiszpańskiej kinematografii poza granicami Hiszpanii.
Festiwal potrwa do 10 kwietnia, a w jego programie przekrój hiszpańskiej kinematografii, od hitów kasowych, przez kameralne kino artystyczne, po przejmujące dokumenty.
14. edycja Tygodnia Kina Hiszpańskiego będzie wyjątkowa. Zapraszamy na prawdziwą ucztę dla kinomanów zakochanych w Hiszpanii, słońcu, podróżach i południowym stylu życia! Jest ich w Polsce wielu – co potwierdza rosnąca z roku na rok liczba widzów zainteresowanych kinem hiszpańskim.
14. Tydzień Kina Hiszpańskiego odbywa się w dniach 20 marca – 10 kwietnia 2014 w wybranych kinach w największych miastach w Polsce.
Warszawa 20 – 27 marca Kino Muranów, Kino Luna
Kraków 24 – 29 marca Kino Pod Baranami
Gdańsk 24 – 30 marca Kino Żak
Łódź 26 marca – 1 kwietnia Kino Charlie
Wrocław 28 marca – 3 kwietnia Kino Nowe Horyzonty
Katowice 31 marca – 6 kwietnia Kino Światowid
Poznań 4 – 10 kwietnia Kino Muza
Rainbow Collection zaprasza na przegląd filmów Roba Epsteina oraz Jeffreya Friedmana poświęconych tematyce LGBT.Począwszy od 20 maja w różnych miastach Polski będzie można zobaczyć pięć tytułów poświęconych homofobii, wizerunkowi gejów i lesbijek w mediach, AIDS i drodze do równouprawnienia.
Roba Epstein jest znanym twórcą filmów o tematyce LGBT, dwukrotnie nagrodzonych Oscarem: „Czasy Harvey’a Milka” oraz „Wspólna sprawa” wspólnie z Jeffreyem Friedmanem. Twórcy są głęboko zaangażowani w temat prześladowań homoseksualistów, od 30 lat ukazują w swoich filmach zmiany, jakim ulegał wizerunek gejów i lesbijek na przestrzeni lat. Starają się również zrozumieć społeczne uwarunkowania, które wyzwalały w ludziach agresywne zachowania wobec społeczności homoseksualnych prowadząc nawet do zbrodni. Skupiając się na historycznych wydarzeniach ujawniają dramatyczną walkę homoseksualistów o równouprawnienie oraz wspólne zmagania z AIDS – chorobą, która w latach 80. przybrała rozmiary epidemii. Głębsze spojrzenie na kontrowersyjne i mniej znane wypadki ze współczesnej historii świata, skłania do refleksji nad ciągle aktualną problematyką homofobii wśród ludzi.
Miejsca i daty:
Kino Kijów Centrum, Kraków: 2-16.06
Kino Pod Baranami, Kraków: 20-24.05
60 krzeseł, Gorzów Wielkopolski: 20-22.05
Pałacowe, Poznań: 11-16.06
KINO.LAB, Warszawa: czerwiec
Informacje o kolejnych pokazach wkrótce.
Aktualności: Zabić geja – kino przeciw homofobii
Lambda Warszawa & Damski TANDEM Twórczy & O’LESSFestiwal zapraszaja na DKF Kino lesbijskie z nutą poliamoryczną
Sister My Sister, reż. Nancy Meckler, WIELKA BRYTANIA 1995
Sobota, 25.05. w godz. 15.00 – 18.00 (wyjątkowo)
Lambda Warszawa, ul. Żurawia 24a
Wstęp wolny
dtandemt.blogspot.com
1995 Sister My Sister, reż. Nancy Meckler ,WIELKA BRYTANIA
Powstał na podstawie sztuki My Sister in This House Wendy Kesselman, inspiracją była prawdziwa historia z 1933. Samotnie wychowująca córkę madame Danzare jest właścicielką pokaźnej kamienicy w arystokratycznej dzielnicy Francji. Służbę pełnią tam dwie siostry – Christine i Lea. Obie we wczesnym dzieciństwie zostały od siebie rozdzielone i umieszczone w klasztorze. Dziewczyny łączy ze sobą więź daleko wykraczającą poza zwykłe siostrzane relacje. Obie starają się wypełniać swoje obowiązki z należytą starannością, znajdując się w ciągłym ogniu krytyki przełożonej. Pewnego dnia, z pozoru nieszkodliwy incydent doprowadza do tragedii…
Zachęta i Planete + Doc zapraszają na debatę „Bez cenzury? – irańska i polska sztuka współczesna” – debata z udziałem polskich artystek będzie poprzedzona prezentacją Alice Bombardier – ekspertki w dziedzinie współczesnej sztuki perskiej.
W debacie udział wezmą:
15.05.2013, Zachęta, Plac Stanisława Małachowskiego 3,Warszawa
Opis wydarzenia:
Prezentowana w Muzeum Etnograficznym wystawa „Unexposed” to wyjątkowa szansa, aby zapoznać się z twórczością młodych irańskich artystek. Prace te z różnych względów nie mogły zostać pokazane w ich kraju. Debata „Bez cenzury? – irańska i polska sztuka współczesna” ma na celu przedstawienie sytuacji twórczyń młodego pokolenia w Iranie i wpływu ograniczenia wolności wyrazu na ich dzieła. To jednocześnie okazja by zastanowić się nad polską sztuką współczesną, zwłaszcza tą tworzoną przez kobiety. Czy sposoby postrzegania relacji władzy utrwalone w dziełach artystek z dwóch odmiennych kultur są podobne, czy jendak się różnią? W jakim stopniu tradycja, religia i normy społeczne oddziałują na sztukę tworzoną przez młode Iranki i Polki.
Debata z udziałem polskich artystek będzie poprzedzona prezentacją Alice Bombardier – ekspertki w dziedzinie współczesnej sztuki perskiej. Zaprezentowany zostanie bogaty zbiór slajdów dzieł twórców i twórczyń młodego pokolenia z Iranu. Przed prezentacją i debatą zapraszamy na film.
Planete + Doc prezentuje:
„Schody do spełnienia” (Iran, 2011, 51 min) reż.Rokhsareh Ghaem Maghami
W wieku 9 lat Akram wyszła za mąż za Heydara, aby większość życia spędzić – zgodnie z ortodoksyjną tradycją szyicką – w nieomal kompletnej izolacji, we wspólnym domu, bez podstawowego wykształcenia, w całkowitym uzależnieniu od charyzmatycznego męża. Po kilku latach małżeństwa posłała własne dzieci do szkół. Gdy pomagała im w pracach plastycznych odkryła w sobie irracjonalną potrzebę malowania. Zaczęła przenosić na płótno senne wizje, alegoryczne obrazy, przedstawiające jej rodzinę, a także artykułować własne codzienne emocje w prymitywnej artystycznie formie. Mąż Heydar nigdy nie był zadowolony z wieloletniej pracy żony nad płótnami, ale prawdziwy problem pojawił się dopiero wówczas, gdy nieoczekiwanie Akram – dziś już staruszkę – zaproszono na wystawę jej prac w znanej galerii w Paryżu.
W oczekiwaniu na ostateczną decyzję Heydara, od której uzależniony jest upragniony przez kobietę wyjazd, życie Akram biegnie stałym torem. Bezustannie gotując dla męża i sprzątając mieszkanie, kobieta wspomina losy swojego małżeństwa, opowiada o swojej pasji, snuje marzenia o Europie, opisując tym samym realia codzienności w irańskiej rodzinie starszego pokolenia, a także wewnętrzny świat niewykształconej kobiety, pełen prostych myśli, zabobonów, koranicznych powiedzonek, obaw i lęków. Ale starość, malarstwo i perspektywa podróży zagranicznej dają również dzisiejszej Akram siłę do nieśmiałej krytyki społecznej rzeczywistości Iranu. I jeśli Akram pojedzie w końcu do Paryża, zarówno domowy świat, jak i komiczne przekonania jej rodziny na temat kultury Zachodu, będą musiały ulec konfrontacji z zupełnie nową, inspirującą rzeczywistością.
Film „Schody do spełnienia” został wyróżniony na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Dokumentalnych w Amsterdamie oraz został uznany za najlepszy film w reżyserii kobiecej na festiwalu filmów dokumentalnych Sheffield Doc/Fest 2012.
Debatę organizują przy współpracy Zachęty i Planete + Doc:
Stowarzyszenie Art Cantara
Porozumienie Kobiet 8 Marca
„Solidarni z Iranem” – program Instytutu Lecha Wałęsy
Pocałuj mnie (reż Alexandra-Therese Keining) – Mia (Ruth Vega Fernandez) i Frida (Liv Mjönes), dwie trzydziestolatki, spotykają się na przyjęciu zaręczynowym swoich rodziców. Ojciec Mii, Lasse (Krister Henriksson), zamierza wziąć ślub z matką Fridy, Elisabeth (Lena Endre), a one staną się przyrodnimi siostrami. Mia, która jest skonfliktowana z ojcem i nie była w domu rodzinnym od dawna, przyjeżdża ze swoim chłopakiem, Timem (Joakim Nätterquist). Również planują ślub. Jednak podczas tego pierwszego spotkania między kobietami zaiskrzy, a ich nagła bliskość, wywróci relacje z bliskimi w nieprzewidywalny sposób…
PREMIERA 17 MAJA 2013.
Film pod matronatem Feminoteki
Stowarzyszenie Scenarzystów Amerykańskich (Writers Guild of America, WGA) opublikowało swój doroczny raport na temat statusu kobiet, mniejszości i starszych autorów przemysłu filmowego.
Projekcja filmu Diany Neille „Pobożna” o losach lesbijek w ortodoksyjnym środowisku nowojorskich Żydów.
Siedem przystanków na drodze do raju , reż. Ryszard Nyczka, Polska, Sobota, 27.04. w godz. 18.00 – 21.00
Lambda Warszawa, ul. Żurawia 24a, Wstęp wolny
Spotkanie IV
Spotkanie kolejne poświęcimy wątkowi – polskie filmy lesbijskie, które są wyjątkowo skromnie reprezentowane w polskiej kinematografii. Zaprezentujemy obraz ”garażowy”, artystycznie podejrzany, wykorzystujący motyw lesbijek „przyczynkowo”, osadzony w kontekście religijnym, zrealizowany przez mężczyznę.
Po projekcji chcemy się wspólnie z widzkami/widzami zastanowić, dlaczego niemal wszystkie polskie filmy o les-tematyce zrealizowali mężczyźni.
2003 Siedem przystanków na drodze do raju reż. Ryszard Nyczka
POLSKA
Film ten jest historią dwóch bardzo bliskich przyjaciółek, lesbijek: Małgosi i Marioli. Pewnego dnia Małgosia dowiaduje się, że jest śmiertelnie chora. Razem z przyjaciółką wyrusza do sanktuarium słynącego z cudów. Podczas drogi spotykają obrazy przedstawiające siedem grzechów głównych oraz szereg postaci z Nowego i Starego Testamentu.
***
Cykl jest wynikiem refleksji po O’LESS Festiwalu, która uświadomiła nam raz jeszcze jak mało jest polskich filmów lesbijskich, a tak wiele – wbrew pozorom – w światowej kinematografii. Przeszkadza nam, że tak rzadko les-filmy można zobaczyć w przestrzeni publicznej, a to kino bogate w gatunki, style i różnorodność motywów. Widzimy, że intymny związek coraz częściej budują 3 osoby, który albo jest jedyną możliwością lesbijskiej relacji, albo świadomym poliamorycznym – menage a trois. Te wszystkie tematy składają się na program DKF, który prezentować będzie 3 watki:
* filmy lesbijskie polskie w ramach O’LESS Festiwalu
* filmy lesbijskie reżyserowane przez kobiety
* filmy poliamoryczne – menage a trois
Przyjrzyjmy się wspólnie związkom lesbijskim, czasem poliamorycznym. I do tego przyglądania zapraszamy od stycznia 2013 r. w ostatnią sobotę miesiąca w godz. 18.00 – 21.00. Cykl ma charakter edukacyjny.
Kinomuzeum zaprasza na muzyczno-erotyczny „dramat w pięciu aktach“ austriackiego mistrza techniki found-footage, Gustava Deutscha. Skonstruowany w całości z cytatów wizualnych datowanych na pierwsze czterdzieści pięć lat kinematografii. Film jest skarbnicą obrazów walki płci, zaczerpniętych z ponad jedenastu archiwów filmowych.
Mistrzowski montaż wizualnych analogii i narracji to kalejdoskop filmów instruktażowych, reportaży, kina erotycznego i pornografii, filmików edukacyjnych i obrazów propagandy. Narracyjnym spoiwem dla warstwy wizualnej jest mitologia antyczna – fragmentaryczne cytaty z Hezjoda, Sappho i Platona. Deutsch dowodzi, że kino już od zarania sztuki filmowej było maszynką do produkcji mitów i archetypowych postaci oraz posługując się cytatem Jean-Luca Godarda demonstruje, że „wszystko, czego potrzeba do zbudowania filmu, to dziewczyna i pistolet“. Filmowi towarzyszy oryginalna ścieżka dźwiękowa autorstwa znakomitych muzyków eksperymentalnych:Christiana Fennesza, Martina Siewerta i Burkharda Stangla.
13 kwietnia (sobota), godz. 19.00, Muzeum Sztuki Nowoczesnej, sala przy ul. Pańskiej 3, Warszawa, wstęp wolny
Państwowe Muzeum Etnograficzne w Warszawie zaprasza na debatę „Iran – kraj paradoksów”. Spotkanie inauguruje cykl wydarzeń towarzyszących wystawie „Unexposed”, prezentującej prace młodych, niezależnych artystek irańskich.
W debacie udział wezmą: Fery Malek-Madani – pomysłodawczyni i kuratorka wystawy „Unexposed”; Faegheh Shirazi – profesor University of Texas w Austin. Spotkanie poprowadzi: Ludwika Włodek.
17 kwietnia (środa), godz. 17:30, Państwowe Muzeum Etnograficzne, ul. Kredytowa 1, Warszawa
Celem spotkania jest nakreślenie szerokiego tła społeczno-kulturowego wystawy, które pozwoli polskim odbiorcom lepiej zrozumieć Iran – państwo, które zazwyczaj bywa postrzegane jedynie przez pryzmat bieżących wydarzeń politycznych. W trakcie spotkania panelistki postarają się opowiedzieć o irańskim społeczeństwie i tym, jak naprawdę wygląda życie w tym kraju. Zapytamy je o rozdarcie pomiędzy irańskimi zwesternizowanymi i zlaicyzowanymi elitami, a tradycyjnymi masami. Porozmawiamy o tym, jak rewolucja islamska zmieniła sytuację kobiet i jak zmiany zachodzące dziś w całym świecie oddziałują również na Irańczyków, którzy wbrew temu, co może się wydawać na podstawie doniesień zachodnich mediów, z uwagą nie tylko śledzą wszystkie najnowsze światowe trendy, ale także nadają im ton. Wystarczy powiedzieć, że język perski jest wśród pięciu najbardziej popularnych języków Internetu. Wreszcie zastanowimy się nad fenomenem kultury i duchowości perskiej, która niezmiennie od tysięcy lat pozostaje jednym z najbardziej zaskakujących i ciekawych zjawisk na świecie. Ostatnim dowodem jej żywotności i atrakcyjności dla odbiorców spoza Iranu mogą być sukcesy irańskiej sztuki, w tym kinematografii.
Wstęp na debatę jest bezpłatny.
Po debacie, o godzinie 19:00 w mieszczącym się w budynku Muzeum Etnograficznego Kinie Antropos odbędzie się pokaz nagrodzonego Oscarem irańskiego filmu w reżyserii Asghara Farhadiego „Rozstanie”(http://www.youtube.com/watch?v=0che1BFF_Ds ). Bilety w specjalnej cenie 5zł.
Feminoteka jest partnerką wystawy „Unexposed”
13. marca, w środku zimy, wszystkie stacje radiowe radośnie ogłaszają, że habemus papam, a reporterka wykrzykuje w uniesieniu, że nowy papież Franciszek kilkoma zdaniami wypowiedzianymi pięknie po włosku kupił sobie tysiące ludzi zebrane na Placu Św. Piotra w deszczowe popołudnie. Kilka słów zaledwie wystarczyło, aby zdziwione i zaskoczone tłumy, które jeszcze przed chwilą nie miały pojęcia, kto zacz Jorge Bergoglio od razu zapałały do niego szczerym uczuciem miłości. A reporterka zapewnia, że wie, co mówi, bo ona tę miłość wyczuwa w powietrzu. W obliczu radosnej wiadomości ogłaszanej przez stacje radiowe zastanawiam się, czy ja doniosłości tego wieczoru nie bojkotuję jakoś – choć przecież bojkot nie był moim zamiarem – jadąc do kina na film „Dzień kobiet”. Czytaj dalej „Kobiety jak motyle. Recenzja filmu „Dzień kobiet””
