TELEFON DLA KOBIET DOŚWIADCZAJĄCYCH PRZEMOCY

Телефон для жінок, які зазнають насильства

CZYNNY PONIEDZIAŁEK-PIĄTEK
OD 11.00 DO 19.00

Активний з понеділка по п’ятницю з 14:00 до 19:00

Szukaj
Close this search box.

Ruszył projekt Entuzjastki!

Entuzjastki  to nowy projekt promujący odważne kobiety, które skutecznie działają niezależnie od poglądów politycznych, przeciwności losu czy mody.

Tytuł projektu nawiązuje do historycznej grupy pierwszych feministek w Polsce. Entuzjastki to kobiety nieugięte, admiratorki życia i swojej pracy wykorzystujące własne kompetencje, by pomóc innym realizować ich potencjał. To aktywistki, które nie bacząc na zagrożenia zmieniają świat na lepsze, angażują się w tworzenie wspólnot, dbają o mniejszości i udzielają im głosu w przestrzeni publicznej. Ryzykują w słusznej sprawie. Właśnie tym projektem chcemy oddać hołd współczesnym entuzjastkom, sto lat po uzyskaniu praw wyborczych przez kobiety w Polsce.

Celem projektu jest zbudowanie w wirtualnej publicznej przestrzeni katalogu współczesnych polskich kobiecych sylwetek, które mogą zainspirować innych do działania oraz przyczynić się do wzmocnienia poczucia solidarności i sprawczości wśród kobiet. Projekt będzie się składał z video-wypowiedzi stu sprawczych kobiet reprezentujących przeróżne dziedziny wiedzy czy praktyki, które mają wpływ na budowanie świadomości społecznej i rozwijanie kompetencji innych.

Wywiady z kobietami będą opierać się na stworzonym specjalnie do tego projektu kwestionariuszu filozoficznym. Jego celem jest wydobycie swoistego DNA tych kobiet obecnego w ich myśleniu i postawach życiowych. Heroiny zostaną zaproszone do migrującej pomiędzy kilkoma miastami Polski instalacji, w której będą realizowane nagrania. Wybór kobiet został dokonany przez grono specjalistów i specjalistek  reprezentujących media i partnerów instytucjonalnych. Wywiady z bohaterkami będzie można śledzić od przyszłego roku w mediach społecznościowych typu Instagram, Youtube czy Facebook, a już teraz zapraszamy do śledzenia fanpage Entuzjastek.

Fundacja Feminoteka jest współorganizatorką projektu.

 

Autorka i dyrektorka projektu: dr Aleksandra Hirszfeld

Producentka: Magda Sobolewska

Researcherka: Nawojka Gurczyńska

Opieka graficzna: Nikita Grekowicz

Trailer: Kacper Zamarło

Social Media Developer: Aleksandra Magryta

Koordynatorka: Żenia Aleksandrowa

Muzyka do trailera: Tomasz Waldowski i Anna Momo Ołdak

Logo: Yuri Kardashev

 

Autorka projektu: 

Aleksandra Hirszfeld – skończyła doktorat z filozofii na Uniwersytecie Warszawskim i fotografię na Wydziale Operatorskim Szkoły Filmowej w Łodzi. Działa w polu praktyk artystycznych, kuratorskich i dziennikarskich. W swoich projektach głównie skupia się na analizowaniu świadomości społecznej. Jej instalacja „Information Absorber” badająca przestrzeń publiczną w demokratycznych państwach była prezentowana w Muzeum Jean Tinguely w Bazylei razem z pracami Mariny Abramovic czy Thomasa Hirschhorna. Jest autorką książki „Co rządzi obrazem? Powtórzenie w sztukach audiowizualnych” (Universitas, 2015) oraz współautorką, współscenarzystką i współproducentką projektu „Istota” – pierwszej erotycznej powieści graficznej stworzonej przez kobiety. Współpracowała m.in. z Kwartalnikiem Filmowym, Dwutygodnikiem, Art and Science Meeting, oraz Monitor Magazine.

Producentka:

Magda Sobolewska – aktywistka, producentka, coachka. Producentka filmów dokumentalnych i projektów artystyczno-społecznych, aktywistka wspierająca uchodźczynie         i uchodźców, działaczka na rzecz praw kobiet w Polsce, Turcji i USA. Współzałożycielka Fair Trade LB w Californii. Life coachka pracująca  z imigrantami w USA. Magister filozofii Uniwersytetu Warszawskiego oraz Gender Studies przy IBL PAN.

 

 

Wsparcie finansowe:

Ambasada Amerykańska,

Cisowianka Perlage

 

Matronat medialny:

Wysokie Obcasy,

Vogue Polska

 

Matronaty, Partnerki i Partnerzy:

TOK FM,

Kongres Kobiet,

Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie,

Akademia Leona Koźmińskiego,

Instytut Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego,

Stowarzyszenie Alumni,

Leica Camera Poland

Karta Różnorodności koordynowana przez Forum Odpowiedzialnego Biznesu,

Laboratorium Innowacji Kultury i Edukacji,

Muzeum Częstochowskie

Tok FM ( w trakcie aplikacji)

Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia Gdańsk

Arsenał Galeria Miejska Poznań

„Po co kobietom pieniądze?” według Dzień Dobry TVN a przemoc ekonomiczna wobec kobiet

Tekst: Natalia Skoczylas

We wtorkowym (22/10/2018) wydaniu programu śniadaniowego „Dzień dobry TVN” na żółtym pasku sygnalizującym myśl przewodnią programu pojawiło się zdanie „Po co kobietom pieniądze?” Powyżej możemy zobaczyć napis „Kobiece DNA”, co mogłoby stanowić temat jeszcze innego artykułu o dyskryminacji ze względu na płeć. Zostając przy pieniądzach – czy takie pytanie padłoby w kontekście mężczyzn? Odpowiem od razu – nigdy.

Trywializujące kwestie kobiet i pieniędzy stwierdzenie (zapewne nieprzemyślane i wynikające bardziej z ignorancji niż świadomie złej woli) dotyka nie tylko zagadnienia dyskryminacji ze względu na płeć, ale także praw pracowniczych, możliwości wyboru, zależności finansowej. Podaje w wątpliwość zdolność do decydowania o swoich wydatkach połowy ludzkości, ale także utrwala przekonanie, że w ogóle jest się nad czym zastanawiać.

(Źródło zdjęcia- tutaj)

Dlaczego jest to tak szkodliwe?

Żyjemy w świecie, w którym nadal kobiety zarabiają mniej od mężczyzn oraz w którym zawody tzw. „sfeminizowane” cieszą się mniejszym prestiżem społecznym jak również zwykle są niżej opłacane, a państwo raczej po kawałku odbiera im prawa pracownicze, niż godnie wynagradza za wykonaną pracę (np. pielęgniarki, nauczycielki). Nie minęło jeszcze 50 lat odkąd w niektórych europejskich krajach kobiety mogą zaciągać zobowiązania finansowe bez zgody formalnie bliskiego mężczyzny. To kobiety najczęściej opiekują się chorymi członkami i członkiniami rodziny i wychowują dzieci, ponosząc z tego tytułu także określone koszty.[1]  To kobiety najczęściej zajmują się codziennymi zakupami spożywczymi i innymi wydatkami, jak również wykonują prace domowe, co potwierdzają nowe badania CBOS.

https://www.facebook.com/fundacja.cbos/photos/a.522217761169544/1978002142257758/?type=3&theater

W związku z powyższym kobiety są nie tylko grupą niedocenianą (delikatnie mówiąc), ale także szczególnie narażoną na problemy finansowe. Pytanie „po co kobietom pieniądze”, to policzek i brak szacunku wobec wszystkich kobiet niezależnie od ich statusu materialnego, gdyż nie tylko stawia pod znakiem zapytania ich decyzyjność co do dysponowania pieniędzmi (kto nie zna żartów z „irracjonalnych” wydatków kobiet?), ale także może utrwalać przekonania, że dostęp kobiet do pieniędzy powinien być w jakiś sposób kontrolowany, co prowadzi prosto do przemocy ekonomicznej.

Przemoc ekonomiczna

Zachowania należące do spektrum przemocy ekonomicznej:

  • okradanie,
  • zabieranie pieniędzy,
  • nie łożenie na utrzymanie,
  • wydzielanie środków czystości,
  • uniemożliwianie podjęcia pracy zarobkowej,
  • niezaspokajanie podstawowych, materialnych potrzeb rodziny (także brak alimentacji),
  • szantażowanie, zaciąganie długów i kredytów bez zgody współmałżonka,
  • zmuszanie do pożyczek,
  • uniemożliwianie korzystania z pomieszczeń niezbędnych do zaspakajania potrzeb (kuchnia, łazienka).

Możliwe skutki doświadczenia przemocy ekonomicznej:

  • całkowita zależność finansowa od part­nera/rki,
  • chroniczny stres,
  • PTSD,
  • zniszczenie poczucia własnej wartości,
  • znalezienie się bez środków do życia,
  • bezdomność.

Zgodnie z raportem ekspertek z Instytutu Spraw Publicznych na przemoc ekonomiczną składają się trzy elementy: kontrola, zdolność do korzystania z zasobów oraz zagrożenie dla ekonomicznej niezależności. Wyniki badań ankietowych zleconych przez Instytut w 2014 roku [2] wskazują bezpośrednio, że 11 % ankietowanych doświadczyło zabierania im pieniędzy, a 20 % zna kogoś, kto tego doświadczył/a. Konieczności proszenia o pieniądze w związku doświadczyło 16% osób ankietowanych, a 26 % zna kogoś, kto miał/a taką sytuację. Z kolei 8% ankietowanych doświadczyło, a 22 % zna kogoś, kto doświadczył pogorszenia sytuacji finansowej rodziny poprzez zaciąganie długów.[3] Badanie potwierdza, że przemocy doświadczają głównie kobiety, jako osoby, które nadal sprawują bezpośrednią opiekę nad dziećmi i z różnych względów rzadziej pracują.

Ponadto w Polsce należnych alimentów nie otrzymuje ok 1 milion dzieci[4]. Zależność finansowa i nagłe pozostanie bez środków na zapewnienie podstawowych potrzeb życiowych, pozostaje jednym z głównych powodów trudności osób krzywdzonych z podjęciem decyzji o odejściu od sprawców przemocy. (Więcej informacji ISP na temat przemocy ekonomicznej wraz z infografikami KLIKNIJ TUTAJ).

Jedną z najbardziej ekstremalnych konsekwencji przemocy ekonomicznej jest bezdomność. Organizacja Women’s Aid [5] w raporcie z 2018 r. sprawdziła sytuację 264 kobiet poszukujących miejsca do zamieszkania i oczekujących na miejsce w schronisku dla osób, które doświadczają przemocy w rodzinie w Anglii. 45,8 % badanych zatrzymywało się u różnych znajomych i członków oraz członkiń rodziny, 9,8 % osób w miejscach interwencji kryzysowych a 11,7 % ankietowanych nie miało gdzie mieszkać (korzystały z miejsc noclegowni do 24h oraz spały w samochodzie). Tylko 4,6 % mogło skorzystać z hotelu lub innej płatnej formy tymczasowego pobytu.

[1] Nieodpłatna praca kobiet – różowa strefa gospodarki, Feminoteka, Warszawa 2012

[2] Badania zostały wykonane przez TNS Polska i współfinansowane przez Fundację im. Heinricha Boella w Warszawie

[3] Chełstowska A., Druciarek M., Niżyńska A., Przemoc ekonomiczna w związkach. Diagnoza zjawiska i dyskusja o przeciwdziałaniu, Instytut Spraw Publicznych, Warszawa 2015

[4] A. Chełstowska, Alimenty na dzieci – diagnoza polskiego systemu i przegląd praktyk zagranicznych, Instytut Spraw Publicznych, Warszawa 2016

[5]  C. Miles, K. Smith, Nowhere to Turn report, Women’s Aid Federation of England 2018

POZNAŃ: II Socjalny Kongres Kobiet

Kongres odbędzie się 13.10.2018 roku, w godz. 11.00-18.00, Teatr Ósmego Dnia, ul. Ratajczaka 44, 61-728 Poznań

I Socjalny Kongres Kobiet odbył się w marcu bieżącego roku. Zainicjowały go opiekunki ze żłobków, pracownice instytucji kultury, lokatorki z Warszawy i Poznania. Jako pracownice i lokatorki najlepiej wiemy, czego potrzebujemy, aby nasze położenie mogło ulec faktycznej poprawie. Część postulatów programowych, ustalonych podczas I edycji Kongresu (np. skrócenie czasu pracy do 35 godzin tygodniowo czy powszechna emerytura na poziomie co najmniej płacy minimalnej), dotyczy ogólnokrajowych problemów kobiet. Inne (np. zwiększenie kontroli społecznej nad finansami i działaniami samorządu, przyłączenie wszystkich mieszkań komunalnych do c.o.) są odpowiedzią na działania władz samorządowych, które uderzają w kobiety.

Podczas II Kongresu planujemy doprecyzować owe postulaty. Naszym celem jest powiązanie walk pracowniczych i lokatorskich, które toczą się w różnych miastach. W ten sposób wzmocnimy nasze działania tak, aby po kolejnych wyborach władze nie mogły nas ignorować.

Program:
11:00 – 11:20 Otwarcie Kongresu

11:20 – 12:30 Część I: postulaty Socjalnego Kongresu Kobiet

Podczas I edycji SKK odbyłyśmy dwie inspirujące dyskusje o doświadczeniach, potrzebach i problemach, związanych z naszymi miejscami pracy i miejscami zamieszkania. Na podstawie tych dyskusji opracowałyśmy listę postulatów, które są odpowiedzią na przeciążenie pracą, niskie płace, kryzys mieszkaniowy, antykobiecą politykę władz centralnych i samorządowych. Podczas pierwszej części nadchodzącego Kongresu omówimy genezę i znaczenie naszych postulatów w odniesieniu do bieżących działań pracownic i lokatorek.

12:30 – 13:30 Podsumowanie części I i dyskusja

13:30 – 14:00 Przerwa

14:00 – 15:30 Cześć II: warsztaty w grupach

Działamy w związkach zawodowych, stowarzyszeniach lokatorskich i innych grupach walczących z wyzyskiem i biedą. Chcemy rozszerzać toczone przez nas walki tak, aby nasze żądania i potrzeby wybrzmiewały z coraz większą siłą. Podczas części II Kongresu odbędą się równocześnie trzy dyskusje w odrębnych grupach. Ich celem będzie omówienie działań umożliwiających wprowadzenie w życie opracowanych przez nas postulatów. Prosimy o wcześniejsze ustalenie, z jakimi działaniami zetknęłyście się do tej pory w waszych organizacjach, miejscach pracy i miejscach zamieszkania. Które z nich okazały się nieefektywne, a które skuteczne. Czy słyszałyście lub czytałyście o innych akcjach, kampaniach, które wydają się wam skuteczne.

I grupa – dyskusja nad postulatami ruchów lokatorskich (m.in. rozwinięcie budownictwa komunalnego, zatrzymanie reprywatyzacji nieruchomości, podłączenie wszystkich mieszkań komunalnych do c.o.).

II grupa – dyskusja nad postulatami pracownic sektora publicznego (m.in. podwyższenie płac i zatrudnianie na umowy o pracę w jednostkach budżetowych, powszechne ubezpieczenie zdrowotne, skrócenie długości tygodniowego czasu pracy).

III grupa – dyskusja nad postulatami związanymi z organizacją pracy (m.in. wliczenie czasu przeznaczonego na dojazd do miejsca pracy w całkowity czas dnia roboczego, kontrola pracownicza w zakresie norm pracy, planowanie czasu pracy (np. ustalania harmonogramów,) zgodnie z potrzebami zatrudnionych).

15:30 – 15:45 Przerwa

15:45 – 16:45 Podsumowanie warsztatów w grupach i dyskusja

16:45 – 17:30 Omówienie wspólnego stanowiska w zakresie postulatów oraz strategii działań ukierunkowanych na politykę władz lokalnych i ogólnopolskich

17:30 – 18:00 Zamknięcie Kongresu

Kontakt: [email protected]
Tel: 609 486 340

Wydarzenia na Facebooku

Feminoteka poleca: Jacek Hołub „Żeby umarło przede mną. Opowieści matek niepełnosprawnych dzieci”

Nie planowałem, że będą to historie kobiet opowiedziane przez kobiety. To na nie najczęściej spada obowiązek pielęgnowania nieuleczalnie chorych dzieci. Często zostają z tym same, pozostawione przez partnerów, którzy nie chcą i nie potrafią udźwignąć tego ciężaru. Kobieta musi. W naszej kulturze ma tylko dwie możliwości: albo poświęci dla dziecka wszystko, albo zostanie okrzyknięta wyrodną matką.

Żadne statystyki, liczby ani słowa nie oddadzą tego, co oznacza dla kobiety urodzenie nieuleczalnie chorego dziecka. Jak wywraca to do góry nogami cały jej świat i determinuje rzeczywistość. Każdego dnia. Do końca życia. Jak wpływa to na jej związek, rodzinę, sytuację materialną i społeczną, relacje z innymi ludźmi, kondycję fizyczną i psychiczną. Nikt nie jest w stanie przekazać, co czuje żona porzucona z powodu wady genetycznej dziecka. Matka, której po urodzeniu upośledzonego dziecka lekarze odmówili usunięcia drugiej ciąży. Matka próbująca opanować atak szału niepełnosprawnego intelektualnie dwudziestopięciolatka. Kobieta patrząca na wijącą się z bólu kilkumiesięczną córkę. Matka żegnająca dziecko w szpitalnej kostnicy. Nikt oprócz nich samych.

Niniejsza książka to rezultat wielu długich rozmów, które prowadziłem z jej bohaterkami od stycznia 2017 do kwietnia 2018 roku. Zawiera prawdziwe historie opowiedziane przez pięć kobiet. Beatę z niewielkiej wsi pod Włocławkiem, matkę dwunastoletniej Justynki z zespołem Retta (na prośbę Beaty ich imiona i nazwy miejscowości zostały zmienione). Agnieszkę z Warszawy, matkę dwóch chłopców ze stwardnieniem guzowatym: urodzonego w 1991 roku Pawła i półtora roku młodszego Michasia. Ewę z Wrocławia, niepełnosprawną mamę dwuletniej Jagódki z chorobą genetyczną tak rzadką, że nie ma na nią nazwy. Agnieszkę z Sulechowa wychowującą sześcioletniego Kacpra z wadą mózgu. Agnieszkę z Nowej Iwicznej, matkę dwunastoletniej Hani z nowotworem kręgosłupa. Podziwiam je, że miały odwagę mówić nie tylko o swoich dzieciach, ale także o innych, często bardzo osobistych sprawach, bez których obraz ich życia byłby niepełny.

Bohaterki tych historii zgodziły się opowiedzieć o tym, jak wygląda ich rzeczywistość, bo na co dzień spotykają się z brakiem zrozumienia i krzywdzącymi ocenami ze strony sąsiadów, urzędników i polityków, którzy wypowiadają się w ich imieniu. Jak napisała jedna z mam na Facebooku: „Proszę, nie oceniaj mnie, nie mów mi, jak mam żyć, jak postępować, i postaraj się mnie chociaż w jednej setnej procenta zrozumieć”.

Po to jest ta książka.

Feminoteka objęła książkę matronatem.

Jacek Hołub 

„Żeby umarło przede mną. Opowieści matek niepełnosprawnych dzieci”

Wydawnictwo Czarne, 2018

„Znalezione w archiwach. Wizerunki kobiet” – specjalna sekcja podczas 15. Festiwalu Filmowego Millennium Docs Against Gravity

Dziś (11 maja) rusza 15. Festiwal Filmowy Millennium Docs Against Gravity, największy festiwal filmów dokumentalnych w Polsce. Na spotkania z widownią przyjedzie ponad 70 twórców i twórzyń. W programie polskie premiery głośnych polskich filmów i aż dwa nowe konkursy – filmów VR – VRSAWA i „Odcienie wolności”!

Dziś także odbędzie się wielki koncert z okazji 100-lecia praw wyborczych kobiet. 

15. Festiwal Filmowy Millennium Docs Against Gravity odbędzie się w dniach 11-20 maja w Warszawie i Wrocławiuw Gdyni 16-25 maja, w Lublinie 14–21 maja. Lokalna edycja festiwalu będzie miała miejsce także w Bydgoszczy, która odbędzie się 19–26 majaNa stronie: www.docsag.pl i w kasach kin są dostępne bilety na festiwalowe pokazy.

Co warto zobaczyć?

Na przykład  opowieści o artystycznym i intymnym życiu światowej sławy twórczyń.

Sophie Fiennes w „Grace Jones” („Grace Jones: Bloodlight and Bami”) przedstawia portret tytułowej ikony popkultury lat 70. i 80., piosenkarki, aktorki, modelki, symbolu oryginalnego stylu, wyrafinowanego smaku oraz Nowego Jorku.

„Westwood: punkówa, ikona, aktywistka” („Westwood: Punk, Icon, Activist”) Lorny Tucker przybliża inną fascynującą postać: angielską projektantkę mody, która od 40 lat na nowo definiuje brytyjską modę i jest odpowiedzialna za stworzenie wielu głośnych stylizacji naszych czasów – damę Vivienne Westwood we własnej osobie.

„MATANGI/MAYA/M.I.A.” („MATANGI/MAYA/M.I.A.”, reż. Steve Loveridge) to zbudowany z archiwalnych zdjęć unikalny, intymny portret naczelnej buntowniczki branży muzycznej: M.I.A. Film ukazuje, w jaki sposób wykorzystuje ona muzykę pop jako narzędzie polityczne i dlaczego tak bardzo zależy jej na byciu polityczną i społeczną outsiderką. 

„Silvana” („Silvana”) Miki Gustafson, Olivii Kastebring i Christiny Tsiobanelis to obraz kolejnej rapującej na barykadach, magnetyzującej gwiazdy świata muzyki i silnej kobiety.

W powstającym kilka lat filmie „Lubow – miłość po rosyjsku” („Lyubov – Love In Russian”) Swietłana Aleksijewicz, laureatka Nagrody Nobla w dziedzinie literatury, zadaje pytanie o to, co znaczy miłość.

Podczas festiwalu zostanie pokazanych niemal 150 filmów. Szczególnie polecamy sekcję Znalezione w archiwach. Wizerunki kobiet , gdzie będzie można zobaczyć 5 filmów:

  1. „Kochać innego”
    Love Other: The Story of Claude Cahun and Marcel Moore

    reż.Barbara Hammer/USA/2006/55 min

    Barbara Hammer posługując się archiwalnymi materiałami dokumentującymi życie i twórczość Claude Cahun i Marcel Moore, ożywia ich postaci w swoim hybrydycznym filmie dokumentalnym. Lesbijki i przyrodnie siostry, artystki zajmujące się performancem, autoportretem, tworzeniem wizerunków oddających doświadczenia tożsamości nieheteronormatywnej i płci kulturowej, nawiązujące do surrealizmu i modernizmu. Pracowały razem od lat 20. XX w. i spędziły razem całe życie. Claude Cahun i Marcel Moore były zaangażowane w opór wobec III Rzeszy okupującej wyspę Jersey podczas II wojny światowej. Za działalność informacyjną skierowaną do niemieckich żołnierzy, mającą odwieść ich od udziału w działaniach wojennych, zostały schwytane i skazane na śmierć. Film znajduje się w kolekcji MoMA – Museum of Modern Art w Nowym Jorku.Wielokrotnie nagradzana reżyserka Barbara Hammer napełnia film „Love Other” energią, wykorzystując zdjęcia, materiały archiwalne, „znaleziony scenariusz Cahun” oraz wyjątkowe wywiady z mieszkańcami wyspy Jersey, którzy znali obie kobiety. Found footage jako technika pracy twórczej, opierająca się na ponownym wykorzystaniu archiwalnych materiałów filmowych w autorskim projekcie, była centralnym elementem filmów Barbary Hammer przez niemal trzy dekady. „Kochaj innego” jest nie tylko wyjątkową historią Claude Cahun i Marcel Moore, ale pozwala przybliżyć się do zrozumienia wyjątkowego procesu pracy twórczej Hammer i zakresu jej inspiracji. Więcej

  2. „Wielka ucieczka” 
    The Great Flight

    reż./Hiszpania, Chile/2014/70 min.

    „Z dziewczyny, która kochała nad wszystko muzykę, sztukę, sport, intelektualne życie, nie zostało nic” – pisała Clara Pueyo Jornet, aktywna członkini Partii Komunistycznej, bohaterka filmu Caroliny Astudillo Muñoz w liście datowanym na 1941 rok – jednym z wielu obszernie cytowanych w filmie Caroliny Astudillo Muñoz. Reżyserka obrazuje wczesny okres dyktatury Franco. Film jest opowieścią o kobiecie, która zdecydowała się poświęcić całe swoje życie działalności w Partii Komunistycznej i pracy społecznej. Ale zaledwie w wieku 27 lat w wyniku wydarzeń, które były konsekwencją wojny, na usta cisnął się jej słowa: „Czy mogę to wybaczyć społeczeństwu?” Więcej

    3. „Dla jeszcze jednej godziny z tobą”
    For One More Hour with You
    reż. Alina Marazzi /Włochy, Szwajcaria /2002/56 min

Alina Marazzi w dokumentalnym, biograficznym filmie konstruuje opowieść o swojej matce – Liseli, która odebrała sobie życie, gdy reżyserka miała siedem lat. Marazzi wykorzystuje materiał domowych, rodzinnych filmów, przedstawiając matkę w różnych okresach jej życia. Film otwierają słowa skierowane do dorosłej córki napisane przez Liseli w liście. Film to skonstruowana z emocjonalnym zaangażowaniem historia kobiety, zmagającej się z depresją, próbującej sprostać oczekiwaniom społecznym realizacji przez nią roli „idealnej” matki i żony. Alina Marazzi wykorzystuje prywatne zapiski matki, za pomocą których buduje jej niezwykle bliski, osobisty portret. Więcej

4. „Malarskie portrety”
Picturesque Epochs
reż.Péter Forgács /Węgry/2017/135 min

Péter Forgács, znany na całym świecie reżyser filmowy i artysta medialny, w swoim najnowszym filmie przedstawia portret Márii Gánóczy (ur.1927), węgierskiej malarki i miłośniczki filmu. W jej rodzinie kobiety od wieków były malarkami. Poznajemy jej niezwykłą historię rodzinną, sięgając w przeszłość aż do historii prababki artystki. Integralną częścią filmu są komentarze historyka i krytyka sztuki Géza Perneczky’ego, który prowadzi widza przez wieki historii Węgier i zmieniające się nurty malarstwa. Film to monumentalna saga, która łączy ze sobą sztukę, film, jak również życie prywatne i publiczne wielu generacji i epok środowiska artystycznego. Więcej

5. „Dowody w procesie ciał”
Evidentiary Bodies
reż.Barbara Hammer/Stany Zjednoczone/2017/10 min

Widzowie najnowszego autobiograficznego, eksperymentalnego filmu Barbary Hammer zostają zanurzeni w świat zmagania się z chorobą. Jako materiał dowodowy w procesie zbliżania się ku śmierci – zostały wykorzystane w filmie medyczne, rentgenowskie klisze. Zapętlony, wieczny ciąg zapisanych obrazów na kliszy kontrastuje z kruchością ciała kobiety, zanurzonego w tańcu ku śmierci.

Film jest zaproszeniem do uruchomienia empatii, identyfikacji z wrażliwym ciałem. Odczucia wspólnoty związanej ze strukturą ewolucji, biologicznego DNA. Hammer apeluje o zaangażowanie, współodczuwanie oparte na przedstawionych dowodach. Ciało przedstawione na ekranie jest zarazem naszym ciałem. Więcej

 Polecamy także:

Artystka z Instagrama
The Girl of 672k
reż. Mirjam Marks/Holandia/2016/18 min

15-letnia Annegien z Utrechtu w Holandii kreatywność wykorzystuje w social mediach takich jak Instagram. W pomysłowy sposób przerabia zdjęcia i wrzuca je do sieci. Jej zdjęcia na koncie Instagram Fetching_tigers docierają do ponad 900 tysięcy obserwujących. Film w doskonały sposób pokazuje, jak można wykorzystać w twórczy sposób nowe media i o tym, jak sukces Annegien wpływa na nią samą.

The Poetess

reż. Stefanie Brockhaus, Andreas Wolff/Niecy/2017/90 min

Bronią Hissy Hilal, domorosłej poetki, są słowa. Kobieta decyduje się wziąć udział w telewizyjnym show „Million’s Poet”, nadawanym w Abu Dhabi, największym konkursie poetyckim w świecie arabskim, zdominowanym przez mężczyzn. W swojej poezji Hilal krytykuje patriarchat i ekstremizmy. Nie widzimy przy tym jej twarzy, nie ma paszportu, nie może prowadzić samochodu, każda jej aktywność wymaga zgody męża. Jak zdobyła wiedzę i odwagę, aby zaryzykować swoje życie i wkroczyć na scenę? Oto jej historia.

Queerama
Queerama
reż. Daisy Asquith/Wielka Brytania/2017/70 min

Film – stworzony  z materiałów archiwalnych, znajdujących się w zbiorach Brytyjskiego Instytutu Filmowego. W 1919 roku w filmie „Different From the Others” pokazano pierwszy nieheteroseksualny związek. Ten film z kolei przedstawia, jak przez stulecie ewoluowały lęki i nadzieje społeczności LGBTQI w Wielkiej Brytanii. W nieznanych kronikach filmowych, filmach amatorskich po filmy fabularne uwidacznia się szeroki wachlarz stylów życia, różnorodnych relacji, pragnień i świadectw homoseksualnych mężczyzn i kobiet.

Hatsune Miku. Świat należy do mnie
The World is mine
reż.Ann Oren/Izrael/2017/68 min

Hatsune Miku to najbardziej znana wirtualna piosenkarka na świecie. Choć nie istnieje naprawdę, sprzedaje płyty w milionach egzemplarzy, zrzesza ogromny fandom w Japonii, a na Zachodzie koncertuje też jako support Lady Gagi. Stworzona przez Vocaloid na bazie technologii syntezy śpiewu, pozwala każdemu użytkownikowi komponować własne melodie i pisać słowa. Jako postać anime, wykreowana przez japońskiego rysownika Kei Garou, ma długie niebieskie włosy, 158 cm wzrostu, charakterystyczne kostiumy, ale realnego ciała użyczają jej setki cosplayerów. Przebieranie się w popularne postaci popkultury to w Japonii coś więcej niż zabawa uczestników konwentu fantastyki. Co dla nich znaczy być jak Hatsune Miku?

Queercore: punkowa rewolucja
Queercore: How to Punk a revolution
reż. Yony Leyser/Niemcy/2017/83 min

Queerowa scena punk objawiła się światu w połowie lat 80. XX wieku. Pornograficzne ziny, subwersywne filmy i prowokacyjne koncerty sugerowały, jakoby w Toronto istniała już dobrze ugruntowana społeczność.

Tak naprawdę queer punk – określane mianem „queercore” – stworzyła dwójka Kanadyjczyków, Bruce LaBruce i G. B. Jones. Jednak w przedinternetowej erze nikt nie mógł tego zweryfikować. Ich wpływ na muzykę punk, kino oraz sztukę jest dziś nie do przecenienia. A odwaga i zuchwałość politycznych i kontrkulturowych działań miały kluczowe znaczenie dla ukształtowania praw LGBT w postaci, jaką obecnie znamy w zachodnich społeczeństwach.

Odzyskać głos
Speak Up
reż.Amanda Gay/Francja/2017/122 min

Podczas gdy kobiety na całym świecie jednoczą się w walce przeciw molestowaniu seksualnemu pod sztandarem #metoo, w ramach samego nurtu feministycznego szerzą się podziały. „Feminizmy (…) nie dążą do zniesienia patriarchatu czy innych systemów dominacji. Ich celem jest podniesienie białych kobiet z klasy średniej i wyższej do statusu białych mężczyzn, co wzmacnia podziały rasowe i społeczne. Ich feministyczne wyzwolenie ma charakter imperialny, zachodni i kolonialny” – pisze Fania Nöel, aktywistka francuskiej grupy afrofeministek Mwasi i jedna z bohaterek filmu. „Nie zostaniemy uciszone, nie zostaniemy wymazane i to my odpowiadamy za to, jak zostaniemy przedstawione” – wtóruje jej Amandine Gay, reżyserka i aktorka, która w swoim dokumentalnym debiucie skupia się właśnie na temacie afrofeminizmu. Przed kamerą stawia 24 czarnoskóre bohaterki opowiadające o doświadczeniach, które nie śniły się białej kobiecie.

Kobieta w niewoli
A Woman Captured
reż. Bernadett Tuza-Ritter/Węgry, Niemcy/2017 /89 min

Formalnie rzecz biorąc, niewolnictwo już od dawna nie istnieje w żadnym państwie świata. Jest ono nielegalne w świetle obowiązujących przepisów prawa, niemniej w praktyce zjawisko nadal występuje w różnych formach w wielu z nich. Na świecie zmusza się do pracy ponad 45 mln osób. Jedną z nich jest 52-letnia Marish. Kobieta pracuje po 12 godzin w fabryce i mieszka u rodziny, która zabiera jej całe wynagrodzenie oraz zmusza do prac domowych, poniża i bije. Kobieta nie może nigdzie wychodzić sama, żywi się resztkami ze stołu rodziny, sypia na kanapie.

Przerwane dzieciństwo
Primas
reż. Laura Bari/Canada, Argentina/2017/95 min

Rocío w wieku 10 lat została potrącona przez samochód, następnie zgwałcona, polana benzyną, podpalona i pozostawiona na pewną śmierć. Cudem przeżyła. Lekarz, do którego trafiła, nie wiedział, czy nie lepiej byłoby, gdyby dziewczynka zmarła. Dziś przyznaje, że się mylił. Rocío jest piękną dziewczyną, utalentowaną akrobatką powietrzną i początkująca performerką. Tamto tragiczne doświadczenie – pomimo śladów na ciele i psychice – nie zdeterminowało jej życia. Dziewczyna jest wsparciem dla kuzynki, która była wykorzystywana seksualnie przez ojca.

Dziś obydwie ze łzami w oczach, ale i odważnie komunikują swoje historie, szukają nowych form, by wyrazić doświadczenie przemocy, a przede wszystkim dają świadectwo innym, jak ogromna jest wola przeżycia. Sztuka – łącząc różne media – staje się dla nich źródłem nowych narracji, w których dziewczyny stają się głównymi bohaterkami, mającymi pełną kontrolę nad swoim życiem.

Sun Ladies to doborowa grupa kobiet, które uciekły z niewoli bojowników ISIS w Iraku. Dzięki doświadczeniu VR poznajemy Sun Ladies, które stają do walki zbrojnej w obronie swoich najbliższych i swojej godności.
Silvana

reż. Mika Gustafson, Olivia Kastebring, Christina Tsiobanelis/Szwecja/2017/95 min

Raperka, lesbijka, córka pary imigrantów Syryjczyka i Litwinki, biała Arabka wyśpiewuje swoje protest songi przeciw odrażającej Szwecji, karząc neonazistom „pocałować się w swą swastykę”. Jest współczesną Szwedką i nawołuje do tworzenia nowych tradycji, bo – jak śpiewa – „to my jesteśmy twórcami naszych czasów”.

Z idolki społeczności LGBT zaczyna wyrastać na głos całego szwedzkiego pokolenia, gromadząc tłumy na koncertach. W pewnym momencie presja sławy ją przerasta, i po roku w błyskach fleszy jej kariera zostaje zawieszona. Wtedy Silvana poznaje Beatrice Eli, wschodzącą gwiazdę feministycznego popu, w której zakochuje się i pod wpływem której łagodnieje.

Singielki
Singled Out
reż. Ariadna Relea, Mariona Guiu/Hiszpania, Turcja/2017/80 min

Reżyserki filmu wyruszają w drogę, by przyjrzeć się współczesnym singielkom. W ciągu czterech lat śledzą ich losy, wpisując w kontekst różnorodnych systemów, ale też próbując umocować je w ponadnarodowych przemianach społecznych. Indywidualne cechy, oczekiwania, demografia, wykształcenie, emancypacja, feminizm, opresyjność państwa, wiek, kryzys męskości – te i inne czynniki dekonstruują koncepcję wielkiej romantycznej miłości na całe życie. Ale czy ktoś jeszcze wierzy w księcia na białym koniu?

Można kochać ziemniaki
Love is Potatoes
reż. Aliona van der Horst/Holandia/2017/90 min

Pewnego dnia holenderska reżyserka Aliona van der Horst otrzymała w spadku jedną szóstą małego drewnianego domu na rosyjskiej wsi pod Moskwą, gdzie dorastała jej matka. Życie wręczyło jej kartę do gry, w którą została zmuszona zagrać. Horst postanowiła odbyć podróż w przeszłość, do dzieciństwa swojej rosyjskiej matki i jej pięciu sióstr, które zmagały się ze strachem, głodem i wojną w stalinowskiej Rosji. Te doświadczenia pozostawiły blizny na ich duszy, oddziałując na całą rodzinę. Film jest przejmującym, poetyckim obrazem losów rodziny reżyserki z postacią Czechowa w tle.

KRAKÓW: Mistrzynie życia duchowego. Buddyzm, Sri Lanka, rewolucja – pokaz filmu i spotkanie z reżyserką

Mistrzynie życia duchowegoKino Pod Baranami w Krakowie zaprasza we wtorek, 13 marca godz. 20.15 na specjalny pokaz filmu dokumentalnego Mistrzynie życia duchowego. Buddyzm, Sri Lanka, rewolucja. Film jest świadectwem odradzania się tradycji wyświęcania kobiet na mniszki buddyjskie. Po seansie odbędzie się spotkanie z reżyserką, Małgorzatą Dobrowolską.

Zaraz po osiągnięciu oświecenia, Buddha powiedział: Nie odejdę, dopóki nie ustanowię czterech filarów społeczności: bhikkhów (mnichów), bhikkhunī (mniszek), osób świeckich – kobiet i mężczyzn. W tradycji theravādy, jednej z trzech głównych współczesnych szkół buddyjskich, żeński zakon dotarł jedynie na Sri Lankę i nigdy nie dorównywał wielkością zgromadzeniu mnichów. W XI wieku – na skutek wojen i słabego wsparcia społecznego – linia ordynacji kobiet została przerwana. Dyskusja na ten temat wzbudza wśród wiernych ogromne emocje, podobnie jak temat święceń kapłańskich dla kobiet w religii katolickiej. Obecnie, po ponad tysiącletniej przerwie, kobiety odzyskują prawo, aby być mniszkami.

Bohaterki prezentowanego w Kinie Pod Baranami filmu Mistrzynie życia duchowego to prawdziwe pionierki, które musiały dokonać wyboru pomiędzy akceptacją swojej społeczności i kulturowymi normami, a życiem zgodnie z tym, co uznają za prawdziwe przesłanie nauk Buddy. Reżyserce udało się uchwycić ich codzienne życie, zaangażowanie w przywrócenie kobiecej ordynacji oraz wyzwania, z którymi muszą się mierzyć. W filmie opowiadają swoją historię pełnym głosem. Ich relacje uzupełniane są wypowiedziami profesor Ellen Possman z uniwersytetu Baldwin Wallace, która przybliża bardziej skomplikowane zagadnienia związane z wyświęcaniem kobiet.

Po seansie odbędzie się dyskusja z udziałem reżyserki filmu, Małgorzaty Dobrowolskiej.

BILETY:

20 zł (normalny)
15 zł (ulgowy)

O FILMIE:

MISTRZYNIE ŻYCIA DUCHOWEGO. BUDDYZM, SRI LANKA, REWOLUCJA

reż. Małgorzata Dobrowolska, Polska 2017, 68’

MFF Praw Człowieka w Nepalu 2018: oficjalna selekcja

AFC Global Fest 2017: najlepszy film w Międzynarodowym Konkursie Filmów Dokumentalnych

Film Mistrzynie życia duchowego. Buddyzm, Sri Lanka, rewolucja opowiada historię kobiet, które w imię wprowadzenia w życie nauk Buddy, ale wbrew oficjalnemu stanowisku Sanghi mnichów, przyjęły pełne święcenia na bhikkhunī – mniszki buddyjskie w tradycji theravādy. Bohaterki filmu to pierwsze we współczesnej historii w pełni wyświęcone mniszki.

Bhikkhunī Kusuma w swoim świeckim życiu miała męża i szóstkę dzieci i prowadziła szeroko zakrojone badania naukowe dla przywrócenia ordynacji kobiet. Jako pierwsza po tysiącletniej przerwie stała się w pełni wyświęconą mniszką w tradycji theravādy 8 grudnia 1996 roku. Stając na czele dziesięciu kobiet, które przyjęły święcenia, wywołała prawdziwą burzę. Ze względów bezpieczeństwa mniszki przez 2 lata mieszkały w Indiach, czekając aż kontrowersje ucichną. Bhikkhunī Dhammananda współorganizuje międzynarodową ordynację w klasztorze na Sri Lance, gdzie przebywają kobiety nie mające możliwości przyjęcia święceń. W swojej pracy skupia się przede wszystkim na rzetelnej edukacji i wspieraniu młodych mniszek. W najtrudniejszej sytuacji jest pochodząca z Bangladeszu Bhikkhunī Gautami, która jest dyskryminowana podwójnie: jako buddystka w muzułmańskim kraju oraz jako kobieta mniszka w społeczności buddyjskiej. Mimo to, od dwudziestu lat niestrudzenie kroczy obraną drogą.

O REŻYSERCE:

Małgorzata Dobrowolska – absolwentka psychologii oraz technik multimedialnych. Podróżuje po świecie, żeby udokumentować sytuację kobiet w głównych religiach świata oraz w nurtach duchowych poza nimi. Głęboko wierzy, że kluczem do osiągnięcia pokoju na świecie jest przywrócenie równowagi pomiędzy kobiecą i męską energią oraz zmiana na poziomie duchowym.

 

KINO POD BARANAMI

Rynek Główny 27
31-010 Kraków

12 423 07 68

www.kinopodbaranami.pl

 

POZNAŃ: Project ShoeBox – zbiórka rzeczy dla kobiet w trudnej sytuacji życiowej

Do 2 marca w ramach projektu Projektu ShoeBox zbierane są artykuły higieny osobistej (mydła, żele pod prysznic, szampony, pasty, szczoteczki do zębów itp.) oraz kosmetyki (balsamy do ciała, dezodoranty, produkty do makijażu itp.), które trafią  do ośrodków pomagającym kobietom.

Masz w domu nowe kosmetyki, które okazały się nieprzemyślanym zakupem lub nietrafionym prezentem? Wykorzystaj je w dobrym celu!

Project Shoebox to inicjatywa, która powstała kilka lat temu w Wielkiej Brytanii. Pomysł narodził się przy domowych porządkach w zbiorach kosmetyków – okazało się, że takie produkty bardzo potrzebne są kobietom w ośrodkach wsparcia, schroniskach i przytułkach. Nazwa akcji pochodzi od pudełek po butach, w które pakowane są kosmetyki. Podczas akcji w 2015 roku zebrano w sumie 8000 pudełek.

Wszystkie przedmioty można przynosić do biura Cognifide Polska (ul. Murawa 12-18, wejście B) do dn. 3 marca 2017 roku w godzinach 8.00-16.00. W recepcji proście o Alicja Marcinek lub Magdalena Owsiana – na pewno pomogą i opowiedzą więcej o akcji.

Po zakończeniu zbiórki przekazane rzeczy zostaną zapakowane do pudełek po butach i przekazane potrzebującym 8 marca 2017 r. – w Dzień Kobiet. Organizacje potrzebujące wsparcia zostaną wybrane za pośrednictwem Komitet Ochrony Praw Dziecka w Poznaniu. Będą to ośrodki, pomagające kobietom w trudnej sytuacji życiowej.

W ubiegłym roku ponad 170 pudełek trafiło do 5 ośrodków i organizacji w 4 polskich miastach.

Źródło informacji: Poznański Prestiż, Project ShoeBox na fcb

Konferencja „Kobiece utopie w działaniu. 100 lat praw wyborczych kobiet (1918-2018)”​ – zaproszenie

W imieniu organizatorów i organizatorek – Komitetu Socjologii Polskiej Akademii Nauk
i Instytutu Socjologii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie zapraszamy środowisko naukowe, studentki i studentów, doktorantki i doktorantów, instytucje naukowo-badawcze oraz organizacje pozarządowe do zgłaszania propozycji sesji referatowych koncentrujących się wokół tematu „Kobiece utopie w działaniu 100 lat praw wyborczych kobiet (1918-2018)”.

Konferencja odbędzie się w Krakowie w dniach w dniach 21-22 września 2018 i inspirowana jest setną rocznicą wywalczenia przez kobiety praw wyborczych i jest wyrazem aprobowanej przez organizatorki i organizatorów potrzeby jej upamiętnienia. Rocznica ta stanowi dobra okazje do socjologicznego namysłu nad zjawiskami i procesami równościowymi toczącymi się na przestrzeni wieku.

Celem konferencji jest refleksja nad miejscem i rola kobiet w społeczeństwie, ich aspiracjami i dążeniami.
Debaty osadzone zostaną w perspektywie diachronicznej i intersekcjonalnej, uwzględniając wymiar ekonomiczny, polityczny, kulturowy i religijny.

Specjalna uwagę chcemy poświęcić potransformacyjnym procesom i zjawiskom mającym wpływ na podmiotowość kobiet, ich sprawczość oraz działania na rożnych poziomach struktury społecznego świata. Kobiety posiadają prawa
polityczne, dostęp do edukacji, jednak cięgle ich pozycja na rynku pracy, w polityce i wpływ na decyzje bezpośrednio kształtujące ich życie są niedostateczne. Brak łączności miedzy tym co polityczne i prywatne na przestrzeni lat nadal rodzi pytania o sposoby włączenia kobiet w szeroko rozumiane obywatelstwo i możliwości formułowania przez nie własnych utopii – wizji równościowego świata. Przyjrzymy się oporowi kobiet wobec nierówności, który ze zmienna dynamika manifestuje się w różnych sferach życia. Interesuje nas to, jak w Polsce, Europie i poza nią, kształtują się sposoby myślenia i działania na rzecz praw i wolności, alternatyw dla przyszłości, włączania do społeczeństwa
grup marginalizowanych.

Konferencja ma służyć przenikaniu bogatej wiedzy naukowej dotyczącej kwestii kobiet do jak największej rzeszy odbiorców: środowiska badaczy i badaczek (w kraju i za granica), studentów i studentek, przedstawicieli i przedstawicielek instytucji publicznych, instytucji międzynarodowych, lokalnych i samorządowych.

Mamy nadzieje, ze konferencja przyczyni się do odkrywania, naświetlenia i upowszechniania wiedzy na temat partycypacji kobiet w budowaniu demokratycznego społeczeństwa. Konferencja ma być okazja do podsumowania osiągnięć badaczy i badaczek w zakresie badan nad płcią, a zarazem docenieniem socjologii i innych dyscyplin naukowych refleksyjnie włączających pleć do badań. Mile widziane będą zatem zgłoszenia wychodzące poza stricte socjologiczna perspektywę, wnoszące ujecie transdyscyplinarne problemu.

Zgłoszenia tematów sesji konferencyjnych prosimy przesłac do dnia 16.03.2018
(imię i nazwisko, afiliacja, tytuł i opis sesji – do 300 słów).

Zgłoszenia prosimy przesyłać na adres: [email protected]
Informacje o organizowanych sesjach i zaproszenie do składania referatów zostaną przesłane 23.03.2018
oraz umieszczone na stronie internetowej konferencji:
http://www.uj.edu.pl/web/utopie-kobiet
oraz Komitetu Socjologii PAN:
http://kspan.pan.pl/dzialania-komitetu/konferencje/

W skład Komitetu Organizacyjnego wchodzą:
prof. zw. dr hab. Krystyna Slany IS UJ, członkini Komitetu Socjologii PAN
dr hab. Beata Kowalska IS UJ
dr hab. Marcjanna Nózka IS UJ
dr Ewa Krzaklewska IS UJ
dr Justyna Struzik IS UJ
dr Magdalena Slusarczyk IS UJ
dr Marta Warat IS UJ
mgr Ewelina Ciaputa IS UJ
mgr Agnieszka Król IS UJ
mgr Anna Ratecka IS UJ

 

Demakijaż – Festiwal Kina Kobiet w Lublinie. Wesprzyj i przyjdź!

demakijazZmyj stereotyp z kina i zrób z nami Demakijaż!

Demakijaż to festiwal filmowy, odbywający się w Lublinie, na którym nie ma patriarchalnej ściemy.

To 5 dni nieoczywistego, prowokującego kina. To też koncerty, dyskusje i spotkania z twórczyniami.

W tym roku na Demakijażu zobaczysz jak wygląda feminizm w różnych miejscach na świecie. Dowiesz się o problemach i wyzwaniach, z którymi stykają się kobiety w różnych szerokościach geograficznych, z różnym wykształceniem, tłem kulturowym, zapleczem materialnym i światopoglądem. Spotkasz się z kobietami takimi jak Ty i zupełnie od Ciebie innymi. No i obejrzysz naprawdę dobre filmy.

Potrzebna jest jednak Twoja pomoc, bo Demakijaż to wyzwanie… finansowe! Festiwal może odbyć się dzięki Stypendium Prezydenta Miasta Lublin oraz wsparciu Stowarzyszenia Homo Faber i Centrum Kultury w Lublinie. Wciąż potrzebujemy jeszcze 5 tysięcy, żeby zamknąć budżet i pokazać oraz zagrać wszystko, co chcemy (a chcemy naprawdę dużo zagrać i pokazać).

Wpłać 5, 10 lub 20 zł. Tyle kosztuje bilet do kina. My kupimy licencje filmowe. Ty w zamian obejrzysz nie jeden, a kilka filmów. Dzięki Tobie wstęp na festiwal i imprezy towarzyszące będzie darmowy dla wszystkich. Festiwal odbędzie się w dniach 25-29.10.2017 w Centrum Kultury w Lublinie (ul. Peowiaków 12).

Rok temu się udało. Wierzymy, że teraz nie będzie inaczej 🙂 !

Szczegółowe informacje dotyczące festiwalu znajdziecie na naszym fanpejdżu.

Zbiórka trwa tutaj: https://pomagam.zrzutka.pl/demakijaz2017

Koordynatorki festiwalu: Joanna Bednarczyk i Jolanta Prochowicz

O siostrzeństwie | Felieton Katarzyny Szoty-Eksner

Autorka tekstu: Katarzyna Szota-Eksner

20067590_1753438098016919_1182336575_n

Stoję na macie w Tadasana Samashiti, jest ciepły letni wieczór. Uczę jogi w małym miasteczku na południu Polski. Patrzę na kobiety praktykujące ze mną. W bardzo różnym wieku. Na rożnym etapie życia. Każda w innym rozmiarze, z innymi problemami, przychodzi na jogę z całkiem różnych powodów. Wśród nas są takie, które nie opuściły żadnych zajęć. I takie, które ćwiczą też same w domu. Pytają o książki, są bardzo zaangażowane. Są i takie, które zjawiają się raz na jakiś czas. Ale zawsze wracają.

Często podczas jogi rozmawiamy o różnych sprawach, nie tylko tych „jogowych”. Zdarza nam się żalić na zmęczenie, opowiadać o minionym weekendzie czy o problemach ze zdrowiem. I o facetach też rozmawiamy. Albo śmiejemy się głośno i całą sobą. Po zajęciach dziewczyny nawzajem odwożą się do domu, a przed wyjściem serdecznie żegnają się ze sobą.

Czasem urządzamy sobie przyjęcia. Z okazji świąt albo dnia jogi. Siadamy wtedy na matach, jemy i rozmawiamy. Ktoś przynosi ciasto, ktoś humus, a Asia zawsze piecze chleb. Dziewczyny dzielą się swoimi umiejętnościami – pani Irenka opowiada o ziołach, Iwonka o całkiem naturalnych kosmetykach własnej produkcji. Część z nas ma dzieci, część jest sama. Pracuje w fabryce, w szpitalu albo opiekuje się dziećmi. Są wśród nas bardzo młode kobiety – na samym początku swojej kobiecej drogi. Albo naprawdę bardzo dojrzałe.

Niezwykła kobieca społeczność.

Bo dla mnie to jest coś więcej niż miejsce do ćwiczeń. Współczesne darcie pierza – jak mawia moja Emi. Budowanie kobiecych relacji.

Cieszę się, że mam zaszczyt w tym uczestniczyć i tym bardziej boli mnie każde łamanie kobiecej solidarności. Ostatnio przez internet przelała się fala hejtu wobec Anny Lewandowskiej i jej płaskiego brzucha tuż po porodzie. Nie ma co wchodzić w dyskusje z płaskim brzuchem – myślę sobie, że każda z nas ma swój rozum i dokonuje swoich wyborów. Lewandowska to sportsmenka, do tego młoda (ja to w jej wieku hoho!). Nie w tym rzecz jednak. Czy nie powinnyśmy szukać raczej wspólnych i bliskich nam przykładów? Karmić się tym co dobre? Po to żebyśmy stawały się silniejsze i odporniejsze. (Dlatego szerokim łukiem omijam i nigdy nie lajkuję zdjęć złośliwie ośmieszających wygląd dajmy na to Beaty Szydło w zdecydowanie nie twarzowej i  źle dobranej garsonce. Znam inne bardziej cywilizowane sposoby wyrażania swojego sprzeciwu.)

Wojciech Eichelberger w jednym z wywiadów tłumaczy dlaczego w dzisiejszych czasach mężczyznom trudno jest zrozumieć kobiety:

„Zniewalane kobiety, po to by przeżyć, musiały zadawać sobie trud poznania psychiki swoich panów-mężczyzn, ich mocnych i słabych stron. Zaś męski pan nie musiał zadawać sobie tego trudu. Kto by tam się pochylał nad niewolnicą skoro można było nad nią panować przemocą. Z tego samego powodu kobiety podejmują obecnie ogromny zbiorowy wysiłek aby rozeznać się lepiej we własnych ciałach, sercach i duszach.” [W.E. „Kobiety dopiero budują swoją siłę”]

Właśnie o ten zbiorowy wysiłek mi chodzi. O rodzaj siostrzeństwa oparty na akceptacji tego, że jesteśmy bardzo różne. Bo po co skupiać się na negatywach? Szukajmy towarzystwa kobiet, z którymi jest nam po drodze. Rozwijajmy się, nie łamy kobiecej solidarności. Budujmy kobiece społeczności, w których będziemy się wspierać i wymieniać tym co dobre. Rozmawiać ze sobą nie w kategoriach różnic i konfliktów, ale dając sobie nawzajem to co ważne i wartościowe.

Korekta: Klaudia Głowacz

Film „American Honey” – premiera już 31 marca

American Honey„American Honey” to szalone love story w reżyserii jednej z najciekawszych reżyserek współczesnego kina, nominowanej do Oscara i wielokrotnie nagradzanej w Cannes Andrei Arnold („Fish Tank”). Nowoczesne kino drogi, którego młodzi bohaterowie szukają niezależności i wolności.

Pełen energii „American Honey” podbił publiczność festiwalu w Cannes. Przez wielu krytyków film Andrei Arnold do samego końca był typowany do Złotej Palmy, ostatecznie otrzymał Nagrodę Jury z rąk Georga Millera. Reżyserka stworzyła współczesną opowieść inspirowaną autentycznymi historiami. W rolach drugoplanowych wystąpili debiutanci: młodzi ludzie, których Arnold napotkała na ulicach amerykańskich miast. I to właśnie oni wybrali utwory, które złożyły się na ścieżkę dźwiękową (Rihanna, Calvin Harris, Sam Hunt, Lee Brice, Raury, The Raveonettes, Bruce Springsteen).

Gorąco polecamy!

Więcej o filmie i seansach w kinie Muranów

Info i zdjęcia od dystrybutora Gutek Film

Zbiórka środków higienicznych dla bezdomnych kobiet

W Feminotece od 14.11.2016 r. do końca miesiąca potrwa zbiórka środków higieny osobistej dla bezdomnych kobiet.
Zbieramy: podpaski, tampony, chusteczki do higieny intymnej, oraz mokre chusteczki do rąk, twarzy, ciała itp.

Zapraszamy do naszej siedziby w Warszawie, ul. Mokotowska 29A (mapka) w dni powszednie w godz. 11-19

Środki zostaną przekazane Fundacji Daj Herbatę, która wspiera osoby bezdomne na terenie Warszawy.

Dołącz do wydarzenia na Facebooku! https://www.facebook.com/events/1711168472533566/

Zbiórka środków higienicznych dla bezdomnych kobiet (1)

NIKE w końcu zatrudnia kobiety różnych rozmiarów!

NIKE w końcu zatrudnia kobiety różnych rozmiarów!

Źródło tekstu i zdjęcia: Viral Women

NikeWomen

Globalny gigant Nike Sportswear po latach ignorowania problemu nareszcie zatrudnia do promowania swoich produktów modelki plus-size. Zmiana nastąpiła, gdy do promocji modelu jednego ze swoich nowych biustonoszy sportowych firma zatrudniła Palomę Elesser, nowojorską modelskę plus-size. Poprzez włączenie Elesser w wolną od kontekstu grupę modelek Nike normalizuje ideę, że o kondycję dbają kobiety w różnych kształtach i rozmiarach. Należy jednak pamiętać, że wiele z nowych modeli jest produkowanych tylko do rozmiaru XL (DD) co według niektórych nadal sprawia, że dla wielu kobiet oferta jest nieosiągalna.

Tłumaczenie: Julia Maciocha

Korekta: Klaudia Głowacz

Dlaczego w nowej, post-brexitowej rzeczywistości musimy postawić na kobiety?

Dlaczego w nowej, post-brexitowej rzeczywistości musimy postawić na kobiety?

Źródło: Telegraph

Autor zdjęcia: Andrew Crowley

Autorka tekstu: Sophie Walker – liderka Partii Równości Kobiet

3753385882_2a564e7dfb_o

Wielka Brytania opuszcza UE, a ja chciałabym się dowiedzieć jak ta decyzja wpłynie na kobiety – na koszty opieki nad dziećmi, tempo zrównywania różnic w wynagrodzeniu mężczyzn i kobiet czy ratyfikację Konwencji Istambulskiej  w sprawie zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej.

Niestety, ale nie znam odpowiedzi na żadne z powyższych pytań, ponieważ żadne z nich nie było dyskutowane podczas kampanii poprzedzającej ostatnie narodowe referendum. Przez cały czas kampanii [jako liderka Partii Równości Kobiet – przyp. tłum] nawoływałam do dyskusji na temat wpływu Brexitu na życie kobiet, na równość szans kobiet i mężczyzn oraz na inne prawa, które uzyskaliśmy wskutek naszego uczestnictwa w strukturach europejskich. Moje nawoływania odbijały się jednak głuchym echem. Dwa główne obozy polityczne na czas kampanii zmieniły się w dziecięcy teatrzyk, gdzie liderzy tak jak kukiełki okładają się nawzajem ciosami ku uciesze publiki. W tak prowadzonym dyskursie nie było mowy o niuansach. I znowu nie było też miejsca dla kobiet.

Dzisiaj, jak nigdy przedtem, ważnym jest aby zacząć tworzyć politykę od nowa. Kobiety muszą stać ramię w ramię z mężczyznami i razem zmierzyć się z nadchodząca rzeczywistością. Homogeniczna polityka ukierunkowana domyślnie na mężczyzn, do której kobiety mają się dostosować, musi się skończyć. Po kampanii referendalnej, w której kobiety były niesłyszalne, istotnym jest, aby teraz podczas narodowej debaty nad przyszłością kobiety odzyskały głos.

Wzywam kobiety by zasiadły przy negocjacyjnym stole i wraz mężczyznami omówiły strategię radzenia sobie z poreferendalnym finansowym wstrząsem, który dotknął nie tylko naszą gospodarkę, ale i kurs funta na światowym rynku, a być może niedługo rozleje się na inne przestrzenie życiowe naszych obywateli i obywatelek. Każdy recesja, której doświadczył ten kraj pociągała za sobą takie same działania rządu: cięcia wydatków w sektorach zatrudniających kobiety – głównie w usługach publicznych – i gorączkowe wydawanie pieniędzy na duże projekty infrastrukturalne, budowlane, czyli na chłopięce prace. Tym razem zróbmy inaczej. Chcę dyskusji o tym w jaki sposób możemy rozwijać nasz kraj wykorzystując talenty całej populacji. Jak na przykład ma wyglądać gospodarka opiekuńcza (ang. caring economy)? Chcę, aby zrozumiano mnie jasno: nie ma mowy o odstąpieniu od przepisów wymuszonych przez nasze członkostwo w UE – które, mimo tego że są popękane w wielu miejscach – zrobił wiele, aby poprawić jakość życia brytyjskich pracownic. Zacznijmy robić politykę inaczej, bo jest to teraz bardziej niezbędne niż kiedykolwiek przedtem. Ochrona przed molestowaniem seksualnym w miejscu pracy i prawo do urlopu macierzyńskiego powinien stanowić solidny fundament, na którym Wielka Brytania wyznaczy kolejne cele dotyczące równości kobiet.

Jako liderka Partii Równości Kobiet, będę naciskać do negocjowania nowych umów handlowych z UE, które zaangażują kobiety i będą im służyć. Kluczowym warunkiem przyszłych uzgodnień musi być także zapewnienie nowych możliwości w zatrudnieniu kobiet. Ustalenie przyszłych taryf handlowych z UE nie może powodować, że stracimy pieniądze, które moglibyśmy zainwestować w usługi publiczne. Musimy kontrolować ceny dóbr codziennego użytku tak, aby kobiety zarabiające mniej niż mężczyźni, a jednocześnie  częściej odpowiedzialne za codzienne zarządzanie gospodarstwami domowymi, mogły zapewnić spełnienie podstawowych potrzeb swoich rodzin.

Tym co zaciemnia rzeczywistość jest triumf kampanii popierającej wyjście z UE, głoszącej jednocześnie prawo do zamknięcia brytyjskich drzwi przed imigrantami. Tego ranka ważnym jest, aby pamiętać, że od 1993 roku to kobiety stanowią większość migrantów w Wielkiej Brytanii. W tym nowym, chwytliwym terminie „migrant” mieszczą się także kobiety uciekające od prześladowań, przemocy i łamania praw człowieka. Wiele z nich przybyło do Wielkiej Brytanii z nadzieją na nowy początek. Nie zamykajmy przed nimi drzwi. Zamiast tego uczyńmy nasz kraj miejscem, gdzie mogą się rozwijać, gdzie ich płeć nie ogranicza prawa do bezpieczeństwa, do zatrudnienia, a także do życia. Partia Równości Kobiet zrodziła się z frustracji przestarzałymi sposobami uprawiania polityki. Dzisiejszy wynik referendum potwierdza, że polityka musi się zmienić. Że jesteśmy bardziej potrzebne niż kiedykolwiek przedtem.

 

Tłumaczenie i opracowanie: Karolina Ufa

Korekta: Klaudia Głowacz

Słowo, którego Lena Dunham nie wypowie nigdy więcej: „Przepaszam”

Słowo, którego Lena Dunham nie wypowie nigdy więcej: „Przepaszam”

Autor: Miles Surrey

Źródło tekstu i zdjęcia: mic.com

2

Robiła to od wieków, ale ostatnio przyznała, że kończy z tym. Lena Dunham oficjalnie przestała notorycznie przepraszać za wszystko.

Scenopisarka i współtwórczyni serialu „Dziewczyny” postanowiła skończyć z nawykiem przepraszania za każdą rzecz. W poście zamieszczonym na portalu LinkedIn, zatytułowanym: „Przepraszam, nie przepraszam: moje uzależnienie od przepraszania”, napisała o tym jak nowa płyta Beyoncé „Lemonade” (z piosenką „Sorry I ain’t sorry”) oraz słowa jej ojca, zainspirowały ją do wyeliminowania tego nawyku.

„Przepraszanie jest współczesną plagą i jestem skłonna się założyć (chociaż brakuje na ten temat badań naukowych), że wiele kobiet wypowiada słowa „przykro mi” częściej niż „dziękuję” i „nie ma za co”. Wiele kobiet, które znam przeprasza tak jakby to była ich praca.”

Według badań opublikowanych w 2010 roku w Scientific American, kobiety przepraszają częściej od mężczyzn. Tendencja ta została nawet sparodiowana w skeczu „Kobiety w innowacjach”, który w 2015 roku ukazał się w programie „Inside Amy Schumer”. Skecz ukazywał członkinie panelu naukowego stale przepraszające za rzeczy, których nie zrobiły.

Dunham wyjaśniła, że podczas pracy nad serialem stała się świadoma swoich skłonności do przepraszania:

„Przy produkcji serialu moje słowa miały moc ostateczną. Współpracowałam z mężczyznami dwukrotnie starszymi ode mnie i jasno musiałam wyrażać swoje potrzeby i pragnienia w stosunku do prawników, agentów
i pisarzy. I choć moje zaangażowanie w prace pokonało prawie każdy lęk, nie zdołało zatrzymać mojego instynktu przepraszania. Jeśli zmieniałam zdanie, jeśli ktoś się ze mną nie zgadzał lub nawet jeśli ktoś się przesłyszał lub popełnił błąd… to mi było przykro. Kiedy przeprosiny zastąpiłam bezpośrednimi i szczerymi zwrotami o swoich uczuciach, możliwości komunikacyjne otworzyły się dla mnie. Jest mi po prostu przykro, że zajęło mi to tyle czasu.”

 

Tłumaczenie: Karolina Ufa

Korekta: Klaudia Głowacz

 

24 czerwca: Anty-wieszak. Koncert Zdrady Pałki i benefit na działania feministyczne!

„Anty-wieszak” – benefit na działania feministyczne czyli… koncert Zdrady Pałki, jedzenie, planszówki, disko i wszystko na rzecz ODZYSKANIA WYBORU.

www.facebook.com/events/585994034910706/

KIEDY: PIĄTEK 24 CZERWCA, godz 19.00
GDZIE: Dwie Lampy, ul. Męcińskiego 25, Wrocław

1
Kiedy nasze prawo do decydowania o własnym życiu jest stale ograniczane, nie pozostaje nam nic innego, jak tylko zacząć się organizować. Plany zaostrzenia tzw. ustawy antyaborcyjnej — przypomnijmy, już w tym momencie jednej z najbardziej restrykcyjnych w Europie — to kolejny krok w stronę ograniczania i kontrolowania naszej seksualności. Nie możemy dopuścić do tego, by wieszaki stały się dla wielu z nas jedyną opcją! Postanowiłyśmy zabezpieczyć się wcześniej.

W ostatnich tygodniach dyskutowałyśmy o prawie do aborcji na Wyspie Słodowej i kilkukrotnie demonstrowałyśmy nasz sprzeciw wobec antykobiecych planów kleru i władzy. Teraz chcemy zaprosić Was na imprezę, która będzie okazją do wsparcia lokalnych działań feministycznych na rzecz prawa do aborcji. Przy okazji chętnie podzielimy się wiedzą na temat grup, które wspierają kobiety chcące dokonać bezpiecznej aborcji.

Specjalnie dla nas, w ramach wsparcia wrocławskiego podwórka feministycznego, zagra znana i kochana Zdrada Pałki!
www.zdradapalki.bandcamp.com
www.facebook.com/zdradapalki

a do nocnych tańców zagrzeje nas dj Xaoc.
www.facebook.com/didzej.xaoc

Oprócz koncertu gwarantujemy feministyczno-piknikową atmosferę w kwitnącym ogrodzie Dwóch Lamp, gry planszowe, napoje i wegańskie jedzenie.

Przyjdźcie, bawcie się z nami i wesprzyjcie działania na rzecz prawa i dostępu do aborcji – bezpiecznej i bezpłatnej!


Inicjatywa 8 Marca

e-mail: [email protected]
www.manifa.wroclaw.pl

Cykl Wykluczenie: Strajk matek. Rozmowa z Elżbietą Korolczuk i Cecylią Malik

W Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, 8 czerwca, odbędzie się rozmowa wokół filmu  „Strajk matek” z socjolożką Elżbietą Korolczuk i artystką Cecylią Malik.

strajk matek
Kadr z filmu „Strajk matek”, 2011, Szum TV i Think Tank Feministyczny

„Czy o matkach można mówić jako grupie wykluczonej? W kraju świadczenia 500+, Matki Boskiej i kultu macierzyństwa trudno uwierzyć, że to możliwe. W aktualnej sytuacji politycznej kwestie społeczne (dyskryminacja kobiet na rynku pracy, niska ściągalność alimentów) ścierają się z kulturowymi (nieliczne wystawy indywidualne kobiet, słabo widoczny wątek macierzyństwa jako doświadczenia w pracach artystek).

Współczesne matki są wkurzone. Nie chcą już podomki i odrzucają rolę Matki Polki – chcą, aby traktowano je poważnie, a nie jako dodatek do dziecka. Dla swojej rodziny zrobią wszystko – pokazały to choćby kobiety z Wałbrzycha, które zdecydowały się na nielegalne zajęcie budynków.”

Strona wydarzenia: https://www.facebook.com/events/243975035979023/?notif_t=plan_user_invited&notif_id=1464778127328987

„Strajk matek”, 2011, prod. Szum TV i Think Tank Feministyczny

Prowadzenie: Sylwia Chutnik i Marek Beylin

Spotkanie w budynku Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie przy ul. Pańskiej 3.

Więcej o wydarzeniu: http://artmuseum.pl/pl/wydarzenia/strajk-matek-rozmowa-z-socjolozka-elzbieta-korolczuk-i-artystka?preview=1&allow=1

Więcej o cyklu „Wykluczenie”: http://artmuseum.pl/pl/cykle/wykluczenie

Zobacz Gdańsk z kobiecej perspektywy – od 1 czerwca ruszają w Gdańsku bezpłatne spacery herstoryczne

Fundacja Feminoteka poleca herstoryczne spacery  po Gdańsku.

spacery_herstorie_1-kopia

Na czym polegała praca suwnicowej? Jaką rolę odgrywały kobiety w strajkach? Czy bycie robotnicą było powodem do dumy? Jak wyglądało życie kulturalne osób pracujących w Stoczni? Jakie (nie)zwykłe kobiety, prekursorki i działaczki polonijne mieszkały tu w czasach Wolnego Miasta Gdańska? Odpowiedzi na te pytanie poznamy podczas alternatywnych spacerów szlakami kobiet z Metropolitanką i Instytutem Kultury Miejskiej.

Alternatywne spacery rozpoczną się 1 czerwca! Zapisy: [email protected].

Spacerując po dawnych terenach Stoczni Gdańskiej poznamy historię zakładu oczami suwnicowych, inżynierek, sprzątaczek i pracownic administracyjnych. Dowiemy się, jak praca w Stoczni wpłynęła na życie pracowników i pracowniczek zakładu, poznamy bliżej historie: niepokornej suwnicowej, animatorki kultury, działaczek Solidarności oraz codzienność strajku w Sierpniu 1980. Podczas zwiedzania usłyszymy wiele anegdot i ciekawostek, np. o stoczniowymogrodnictwie, z którego pochodziły tulipany i goździki rozdawane w zakładzie na Dzień Kobiet. Dowiemy się, gdzie znajdowały się: Willa Dyrektora, Modelarnia i hala 46A z muralem „Tatusiu! Pracuj bezpiecznie”, w której na suwnicypracowała Anna Walentynowicz.

Szlaki kobiece po Starym i Głównym Mieście pokazują prekursorki i działaczki polonijne – kobiety silne i odważne. Podczas spacerów poznamy historie: pierwszej reformatorki damskiego ubioru Clary Stryowskiej-Baedeker, współtwórczyni polskiego teatru amatorskiego w Gdańsku, pilotki i sędzi żużlowej Ireny Nadolnej-Szatyłowskiej, powieściopisarki Jadwigi Łuszczewskiej, a także twórczynię „Panienki z okienka”, listonoszkę Mariannę Selonkę oraz wiele innych kobiet, dzięki którym odkryjemy historię Gdańska na nowo.

spacery_herstorie3-kopia

Terminy spacerów po Stoczni Gdańskiej:

Czerwiec: środa 1 czerwca godz. 18.00, piątek 3 czerwca godz. 18.00, niedziela 5 czerwca godz. 16.00, środa 8 czerwca godz. 18.00, piątek 10 czerwca godz. 18.00, niedziela 12 czerwca godz. 16.00, środa 15 czerwca godz. 18.00, piątek 17 czerwca godz. 18.00, niedziela 19 czerwca godz. 16.00, środa 22 czerwca godz. 18.00, piątek 24 czerwca godz. 18.00, niedziela 26 czerwca godz. 16.00, środa 29 czerwca 18.00, czwartek 30 czerwca 14.00

Zapisy: [email protected].

Terminy spacerów po Starym i Głównym mieście:

Czerwiec: sobota 4 czerwca godz. 16.00, wtorek 7 czerwca godz. 18.00, sobota 11 czerwca godz. 16.00, wtorek 14 czerwca godz. 18.00, sobota 18 czerwca godz. 16.00, wtorek 21 czerwca godz. 18.00, sobota 25 czerwca godz. 16.00, wtorek 28 czerwca godz. 18.00, środa 29 czerwca godz. 12.00 czwartek 30 czerwca godz. 12.00

Miejsce zbiórki: Gdańsk, ul. Długi Targ 39/40- na wysokości Instytutu Kultury Miejskiej

Zapisy: [email protected].

Terminy spacerów po Stoczni Gdańskiej i Starym i Głównym Mieście od czerwca do września znajdują się też na:http://www.ikm.gda.pl/alternatywne-spacery/.

TERMINY SPACERÓW STOCZNIA GDAŃSKA

CZERWIEC środa 1 czerwca godz. 18.00, piątek 3 czerwca godz. 18.00, niedziela 5 czerwca godz. 16.00, środa 8 czerwca godz. 18.00, piątek 10 czerwca godz. 18.00, niedziela 12 czerwca godz. 16.00, środa 15 czerwca godz. 18.00, piątek 17 czerwca godz. 18.00, niedziela 19 czerwca godz. 16.00, środa 22 czerwca godz. 18.00, piątek 24 czerwca godz. 18.00, niedziela 26 czerwca godz. 16.00, środa 29 czerwca 18.00, czwartek 30 czerwca 14.00

LIPIEC piątek 1 lipca godz. 14.00, sobota 2 lipca godz. 14.00, niedziela 3 lipca godz. 16.00, środa 6 lipca godz. 18.00, piątek 8 lipca godz. 18.00, niedziela 10 lipca godz. 16.00, środa 13 lipca godz. 18.00, piątek 15 lipca godz. 18.00, niedziela 17 lipca godz. 16.00, środa 20 lipca godz. 18.00, piątek 22 lipca godz. 18.00, niedziela 24 lipca godz. 16.00, środa 27 lipca godz. 18.00, piątek 29 lipca godz. 18.00, niedziela 31 lipca godz. 16.00

SIERPIEŃ środa 3 sierpnia godz. 17.00, piątek 5 sierpnia godz. 17.00, niedziela 7 sierpnia godz. 16.00, środa 10 sierpnia godz. 17.00, piątek 12 sierpnia godz. 17.00, niedziela 14 sierpnia godz. 16.00, środa 17 sierpnia godz. 17.00, piątek 19 sierpnia godz. 17.00, niedziela 21 sierpnia godz. 16.00, środa 24 sierpnia godz. 17.00, piątek 26 sierpnia godz. 17.00, niedziela 28 sierpnia godz. 16.00, środa 31 sierpnia godz.17.00

WRZESIEŃ piątek 2 września godz. 17.00, niedziela 4 września godz. 16.00, środa 7 września godz. 17.00, piątek 9 września godz. 17.00, niedziela 11 września godz. 16.00, środa 14 września godz. 17.00, piątek 16 września godz. 17.00, niedziela 18 września godz. 16.00, środa 21 września godz. 17.00, piątek 23 września godz. 17.00, niedziela 25 września godz. 16.00, środa 28 września godz.17,00, piątek 30 września godz. 17.00

TERMINY SPACERÓW STARE I GŁÓWNE MIASTO

MIEJSCE ZBIÓRKI: Gdańsk, ul. Długi Targ 39/40- na wysokości Instytutu Kultury Miejskiej

CZERWIEC sobota 4 czerwca godz. 16.00, wtorek 7 czerwca godz. 18.00, sobota 11 czerwca godz. 16.00, wtorek 14 czerwca godz. 18.00, sobota 18 czerwca godz. 16.00, wtorek 21 czerwca godz. 18.00, sobota 25 czerwca godz. 16.00, wtorek 28 czerwca godz. 18.00, środa 29 czerwca godz. 12.00 czwartek 30 czerwca godz. 12.00

LIPIEC piątek 1 lipca godz. 12.00, sobota 2 lipca godz. 12.00, wtorek 5 lipca godz. 18.00, sobota 9 lipca godz. 16.00, wtorek 12 lipca godz. 18.00, sobota 16 lipca godz. 16.00, wtorek 19 lipca godz. 18.00, sobota 23 lipca godz. 16.00, wtorek 26 lipca godz. 18.00, sobota 30 lipca godz. 16.00

SIERPIEŃ wtorek 2 sierpnia godz. 18.00, sobota 6 sierpnia godz. 16.00, wtorek 9 sierpnia godz. 18.00, sobota 13 sierpnia godz. 16.00, wtorek 16 sierpnia godz. 18.00, sobota 20 sierpnia godz. 16.00, wtorek 23 sierpnia godz. 18.00, sobota 27 sierpnia godz. 16.00, wtorek 30 sierpnia godz. 18.00

WRZESIEŃ sobota 3 września godz. 16.00, wtorek 6 września godz. 18.00, sobota 10 września godz. 16.00, wtorek 13 września godz. 18.00, sobota 17 września godz. 16.00, wtorek 20 września godz. 18.00, sobota 24 września godz. 16.00, wtorek 27 września godz. 18.00

Wybory w Iranie: Prezydent Rouhani zauważa rekordową, 6% liczbę wybranych kobiet

Źródło tekstu i zdjęć: BBC

Wybory w Iranie: Prezydent Rouhani zauważa rekordową, 6% liczbę wybranych kobiet

_89534598_iran

Prezydent Iranu pogratulował obywatelom wyboru do parlamentu rekordowej liczby kobiet – największej od czasu sprzed rewolucji islamskiej w 1979 roku.

To była pierwsza reakcja prezydenta Hasana Rouhani na wynik kwietniowych wyborów run-off, w których umiarkowani i reformatorzy zdobyli zdecydowaną większość.

Prezydent Rouhani uznał nowy rekord i powiedział: „Ludzie wybrali najlepszych kandydatów w  wyborach 26 lutego i 29 kwietnia.”

Kwietniowe wybory odbyły się w okręgach, gdzie żaden z kandydatów nie zdobył minimalnej proporcji głosowania w lutym – w pierwszej turze wyborów. W ostatnich wyborach zostały wybrane cztery kobiety, dołączając do innych, które zostały wybrane już wcześniej (w lutym).

17 wybranych kobiet tworzy 6% nowej cohorty (Zgromadzenia Nardowego, tj. 290 deputowanych).

Tylko 16 deputowanych to duchowni, co oznacza, że nowy parlament będzie zawierać więcej kobiet niż przywódców religijnych.

Korespondentka BBC Kasra Naji twierdzi, że wyniki sygnalizują „poważną zmianę publicznego wsparcia i odejścia od linii twardogłowych islamskich konserwatystów”.

Odchodzący parlament uwzględnia dziewięciu żeńskich przedstawicieli.

Ostatnie głosowanie daje kobietom w Iranie taki sam podział miejsc w parlamencie, jak na przykład w Tajlandii czy Nigerii.

Dlaczego umiarkowani w Iranie muszą to szybko wykorzystać?

Została wybrana jeszcze 18-sta kobieta, ale jej wybór został anulowany przez Radę Strażników, konstytucyjnego organu nadzoru. Nie podano żadnej przyczyny, poza tym, że Minu Khaleqi została wykluczona po pierwszej rundzie wyborów.

Prezydent Rouhani dał jej swoje wsparcie, mówiąc w swoim przemówieniu, że: „18 żeńskich przedstawicieli zostało wybranych w głosowaniu”.

Wybory z rekordową liczbą kobiet jest znakiem poważnych zmian w publicznym wsparciu, z dala od twardogłowych islamskich konserwatystów, którzy zdobyli jedynie 26% miejsc – co jest dla nich fatalnym wynikiem.

Zmiana ta wynika również z faktu, że prawie wszyscy  twardogłowi duchowni stracili mandaty. Liczba duchownych w parlamencie w Iranie z biegiem lat stale maleje: z 164 duchownych w pierwszym parlamencie, tuż po rewolucji islamskiej w 1979 roku.

Twardogłowi islamiści uznali malejącą liczbę wybieranych duchownych jako zagrożenie dla rewolucji islamskiej i wezwali kilku duchownych, aby parli do przodu i otworzyli się na politykę – w czasie, gdy wielu zwykłych ludzi odwraca się od przywódców religijnych.

Wybory  te zakończyły 12-letnią dominację islamskich twardogłowych  konserwatystów w parlamencie.

Jaka część parlamentarzystów w innych krajach to kobiety?

Brak – Katar, Jemen i Vanuatu m.in.
3% – Liban oraz Papui Nowej Gwinei
6% – Nigeria, Tajlandia, a teraz Iran
12% – Indie, Sierra Leone, Syria
19% – Tadżykistan, USA
24% – Chiny, Estonia, Wietnam
29% – Wielka Brytania
44% – Szwecja, Seszele
49% – Kuba
53% – Boliwia
64% – Rwanda

 

Tłumaczenie: Izabela Pazoła

Korekta: Klaudia Głowacz

Mayreder/Kofta/Środa/Chołuj – Po co piszemy? Świadectwa kobiet

Austriackie Forum Kultury i Fundacja Feminoteka serdecznie zapraszają na spotkanie ” Mayreder/Kofta/Środa/Chołuj – Po co piszemy? Świadectwa kobiet”

31 maja o godzinie 18:00, Austriackie Forum Kulturyul Próżna 7/9, 00-950 Warszawa

Krótkie fragmenty tekstów  ROSY MAYREDER (1858-1938), pisarki, malarki, jednej z najważniejszych przedstawicielek pierwszego austriackiego ruchu kobiecego oraz  KRYSTYNY KOFTY, społecznie zaangażowanej współczesnej polskiej pisarki, stanowią punkt wyjścia do dyskusji na temat sensu zapisywania teraźniejszości przez kobiety.

KRYSTYNA KOFTA, BOŻENA CHOŁUJ, germanistka i literaturoznawczyni oraz MAGDALENA ŚRODA, feministycznie zorientowana filozofka i publicystka, rozmawiają o roli pisemnych świadectw kobiet dla pamięci o przeszłości. Zastanawiają się nad tym, dlaczego historia poszczególnych kobiet, ich indywidualnych i zbiorowych aktywności, ich twórczości i dokonań ciągle zapada w niepamięć. Czy powodem jest brak ciągłości historycznej w przypadku kobiet, ponieważ do tego konieczna jest instytucjonalizacja i rytualizacja pamięci. Czy sprawdziłyby się one także w odniesieniu do historii kobiet?

Inspiracją dla pomysłodawczyń spotkania była publikacja „KALLIOPE AUSTRIA“ opisująca wybitne Austriaczki.

Partnerka wydarzenia: Fundacja Feminoteka