TELEFON DLA KOBIET DOŚWIADCZAJĄCYCH PRZEMOCY

Телефон для жінок, які зазнають насильства

CZYNNY PONIEDZIAŁEK-PIĄTEK
OD 11.00 DO 19.00

Активний з понеділка по п’ятницю з 14:00 до 19:00

Szukaj
Close this search box.

Efekt projektu Draw The Line / Wyznacz Granicę to 24 liderki-migrantki przeciwdziałające przemocy seksualnej

Dobiega końca projekt „Draw The Line / Wyznacz Granicę”, w ramach którego Feminoteka przeszkoliła 24 liderki (migrantki oraz kobiety zawodowo lub aktywistycznie współpracujące z migrantkami) w temacie pzreciwdziałania przemocy seksualnej. Nasze liderki przekazały zdobytą wiedzę ponad 100 kolejnym osobom! Zwieńczeniem projektu będzie międzynarodowa konferencja, która  odbędzie się 18 kwietnia w Grazu (Austria).

Więcej informacji na oficjalnej stronie projektu: DRAW THE LINE

IMG_1419 (1)

Uczestniczki 3 edycji szkoleń wraz z trenerką i tłumaczką

[Poniższy tekst jest częścią artykułu, który ukazał się w piśmie Niebieska Linia nr 3/110/2017]

Draw the Line (polska nazwa Wyznacz Granicę) to projekt finansowany przez Komisję Europejską i  realizuje go sześć europejskich organizacji partnerskich, które zajmują się przeciwdziałaniem przemocy lub udzielaniem specjalistycznego wsparcia migrantkom i uchodźczyniom, w tym organizacją liderską OMEGA – Transkulturelles Zentrum Für Psychische Und Physische Gesundheit Und Integration Graz (Austria). Pozostałe instytucje to: IKWRO – Iranian and Kurdish Women’s Rights Organisation (Wielka Brytania), Nadja Centre (Bułgaria), EILD (Grecja), Xunta de Galicia (Hiszpania) oraz Fundację Feminoteka (Polska).

Punkt wyjściowy skomponowania projektu stanowiła analiza badań dostępnych w Europie i na świecie. Zgodnie z danymi Eurostatu na styczeń 2014 r., w 28 państwach członkowskich Unii Europejskiej mieszka ok. 20 milionów osób będących obywatelami i obywatelkami innych krajów, w tym ok. 47% stanowią kobiety. Okazało się jednak, że określenie potrzeb migrantek i uchodźczyń zagrożonych przemocą seksualną, a zwłaszcza molestowaniem seksualnym na podstawie solidnych, sprawdzonych i potwierdzonych danych jest wymagającym zadaniem. Za to na pewno w procedurach brak jest odrębnej strategii koncentrującej się wyłącznie na przemocy seksualnej oraz wzmacniania pozycji cudzoziemek, a główną część pomocy zapewniają organizacje pozarządowe.

Przemoc seksualna i molestowanie seksualne wobec kobiet

Agencja Praw Podstawowych to niezależny organ Unii Europejskiej, który został utworzony w celu realizowania badań na dużą skalę oraz badań porównawczych prawnych lub społecznych i dostarczania specjalistycznych danych instytucjom Unii oraz państwom członkowskim. W 2014 roku Agencja Praw Podstawowych wydała raport na temat przemocy wobec kobiet w oparciu o rozmowy z 42 000 kobiet w przedziale wiekowym 18 – 74 lata z 28 państw członkowskich.[1] W rozdziale dotyczącym molestowania seksualnego wyszczególniono 11 form, jakie może ono przybierać:

  • Fizyczne formy molestowania: niechciany dotyk, przytulanie lub całowanie;
  • Słowne formy molestowania: obraźliwe komentarze lub żarty o podtekście seksualnym, niestosowne zaproszenia na „randki”, inwazyjne, ofensywne pytania na temat życia prywatnego, inwazyjne, ofensywne komentarze na temat wyglądu kobiety;
  • Niewerbalne formy molestowania: niestosowne, eskalujące wpatrywanie się lub przyglądanie się, dawanie lub pokazywanie w sposób natarczywy grafik, zdjęć lub prezentów o charakterze seksualnym, obnażanie się przed drugą osobą, zmuszanie do oglądania materiałów pornograficznych wbrew woli;
  • Cybermolestowanie: przesyłanie ofensywnych, niechcianych, wiadomości o charakterze seksualnym poprzez e-mail, sms lub inne komunikatory, niestosowne i ofensywne kontakty poprzez fora internetowe lub portale społecznościowe.

Zgodnie z wynikami średnio ponad co druga kobieta (55%) w Unii Europejskiej doświadczyła molestowania seksualnego po ukończeniu 15 roku życia oraz co piąta kobieta (21%) w ciągu 12 miesięcy poprzedzających badanie. Rezultaty badania w poszczególnych krajach znacząco się miedzy sobą różnią. Wskaźniki występowania molestowania seksualnego doświadczonego przez kobietę po 15 roku życia sięgają 81% – 71% w Szwecji, Danii, Finlandii, Francji i Holandii. Na samym dole wykresu znajdują się Polska, Bułgaria, Grecja i Portugalia z wynikami 32% – 24%. Ciężko jednak uwierzyć, że w tych ostatnich faktycznie ten rodzaj przemocy seksualnej występuje w dużym stopniu rzadziej. Wiążę się to raczej z różnicami społeczno – kulturowymi, społecznym poziomem przyzwolenia na przemoc seksualną wobec kobiet i instytucjonalnym systemem działania ochrony ofiar przestępstw o charakterze seksualnym.

Wystarczy porównać powyższe rezultaty z wynikami raportu „Przełamać tabu – prawa ofiar przemocy seksualnej” Fundacji na Rzecz Równości i Emancypacji STER[2]. Zgodnie z nimi 87% kobiet doświadczyło w swoim życiu przynajmniej jednej z form molestowania seksualnego, a 37% uczestniczyło w aktywności seksualnej wbrew swojej woli. Molestowanie seksualne spotyka kobiety głównie w pracy lub przestrzeni publicznej – na ulicy, w parku, na przystanku autobusowym itd. Oba raporty wskazują jako sprawców większości przypadków osoby nieznane kobiecie, osoby znane „z widzenia” lub kolegów.

Szczególna sytuacja migrantek i uchodźczyń

Szczególna sytuacja migrantek i uchodźczyń dotyczy między innymi wysokiego prawdopodobieństwa wystąpienia dyskryminacji pośredniej lub bezpośredniej nie tylko z powodu bycia kobietą, ale także cudzoziemką. Są sytuacje, w których cudzoziemka, która doświadczy napaści słownej na ulicy albo w miejscu pracy ma trudność w określeniu czy zdarzenie było molestowaniem seksualnym czy mową nienawiści o podłożu rasistowskim czy jednym i drugim. Kobiety, które nie znają języka polskiego lub posługują się nim w nieznacznym stopniu wykonują zawody niewymagające wysokich kwalifikacji, czasami poniżej swoich kwalifikacji co skazuje je na niższy status społeczny i narażenie na wykorzystanie tej sytuacji przez inne osoby. Dokładają się do tego krzywdzące stereotypy, które będąc powielane mogą doprowadzać do coraz większej izolacji.

Przemoc seksualna ze względu na płeć (w tym molestowanie seksualne) nie jest traktowana z należytą uwagą, a osoby, której jej doświadczyły de facto nie mają zapewnionej kompleksowej ochrony ze strony instytucji państwowych. Wtórna wiktymizacja i bezkarność sprawców zniechęcają ofiary przemocy do zgłaszania zdarzeń i stanowią powody niskiego zaufania do wymiaru sprawiedliwości w tym obszarze. Perspektywa płci jest rzadko, prawie w ogóle nie brana pod uwagę (gender blind) we wszelkich procedurach i rozwiązaniach prawnych dotyczących migrantek/ów i uchodźczyń/uchodźców, a usługi seksualne służące przetrwaniu stanowią temat tabu. Dla cudzoziemek, które mają dodatkowo doświadczenia związane z pokonywaniem barier językowych, legalizacją pobytu i odnajdywaniem się w nowej rzeczywistości społeczno – kulturowej poszukiwanie pomocy jeszcze w tym zakresie może okazać się wyjątkowo trudne. Przykładowo mogą obawiać się, że zgłoszenie sytuacji będzie miało wpływ na ich status pobytowy w Polsce lub innych poważnych konsekwencji.[3]

Migrantki i uchodźczynie, bez względu na wiek, nierzadko mają już doświadczenie przemocy w swoim kraju lub w drodze do państwa, w którym postanawiają zostać. Stanowią jedną z grup osób najbardziej narażonych na przemoc ze względu na płeć. Na swojej drodze spotykają wiele osób, które mają wpływ na ich sytuację, a co z tego wynika od których są w pewnym stopniu zależne, np. funkcjonariusze straży granicznej, policjanci, tłumacze, członkowie grup militarnych, przemytnicy, pracownicy tzw. sił pokojowych lub organizacji pomocowych, członkowie ich własnych społeczności itd. Nawet w ośrodkach dla cudzoziemców, w których przebywają zarówno kobiety, jak i mężczyźni mają mniejszą sprawczość ze względu na płeć i bywają izolowane.[4]

Szkolenie liderek poszczególnych grup

Warsztaty i treningi w ramach projektu odbywają się na dwóch poziomach. Pierwszy poziom to rekrutacja i przeszkolenie trzech grup tzw. liderek społeczności (peer leaders). Do projektu zgłosiły się kobiety  z Czeczenii, Bułgarii, Czech, Filipin, Gambi, Chile, Maroka, Ukrainy, Rosji, Iranu, Wietnamu i przedstawicielki mniejszości żydowskiej w Polsce. Trenerki Feminoteki, Joanna Piotrowska oraz Jolanta Gawęda prowadziły dla każdej z grup warsztat dotyczący sześciu modułów tematycznych. Wśród poruszanych zagadnień znajdują się: podstawy prawa w zakresie przemocy (zwłaszcza przemocy seksualnej), stereotypy płciowe i ich konsekwencje, przemoc ze względu na płeć a migrantki, trening samoobrony i asertywności, komunikacja bez przemocy, poznawanie własnych granic oraz psychologiczne i medyczne aspekty przemocy seksualnej. Warsztaty odbywają się w małych maksymalnie ośmioosobowych grupach, w języku polskim przy uczestnictwie tłumaczek (tłumaczenie szeptane).

Z ewaluacji ankiet wstępnych wynika, że większość uczestniczek zdecydowała się na udział w szkoleniu z powodu chęci nabycia umiejętności pomagania innym w potrzebie, a po kursie chciałyby pracować zawodowo, dostarczając wsparcia oraz być podporą dla ofiar przemocy, które znają osobiście.

Gdy liderki społecznościowe zdobędą wiedzę i umiejętności, rozpoczyna się drugi poziom. Teraz to one przeprowadzą serię warsztatów i treningów analogicznych do tych, które same odbyły. Odbiorczyniami drugiego poziomu szkolenia (multipliers) są docelowo kobiety należące do tej samej grupy etnicznej lub przynajmniej porozumiewające się w tym samym języku. Liderki zapraszają kobiety ze swojego otoczenia, społeczności, tworzą bezpieczną przestrzeń do przekazania dalej informacji i narzędzi, których się nauczyły. Udział w szkoleniu jest bezpłatny dla wszystkich uczestniczek obu poziomów.

Empowerment, czyli wzmacnianie

Doświadczenie przemocy seksualnej wiążę się często z ogromnym wstydem, poczuciem winy, brakiem zaufania do siebie i swojego ciała oraz przede wszystkim z utratą kontroli. Osoba zostaje potraktowana jako obiekt i może sama zacząć podchodzić do siebie w sposób przedmiotowy. Konstrukcja własnych granic zostaje zaburzona lub zupełnie zniszczona przez co łatwiej jest stać się celem dalszych zachowań przemocowych i coraz trudniej szukać pomocy. Często źródłem pewności siebie i poczucia sprawczości nie jest wcale literalna znajomość przepisów prawnych, ale sama świadomość, że ktoś naruszył moje granice, że nie miał prawa, nie jestem sama z takim doświadczeniem i mogę sobie z tym poradzić. Mocną stroną i jednym z głównych założeń projektu jest fakt, że do kobiet z grup mniejszościowych będą docierać liderki społecznościowe, czyli osoby, które znają ich język i kulturę, które być może mają podobne doświadczenia, którym mogą zaufać. Mają one większą szansę w dotarciu do kobiet żyjących w izolacji i rozumieją perspektywę praktyk kulturowych, także tych szkodliwych i traumatycznych. Te grupy zyskują wtedy samodzielność, mogą przekazywać wiedzę między sobą w sposób zrozumiały oraz do przyjęcia i wiedzą, gdzie szukać wsparcia. Jest to też początek budowania sieci niezależnych ciał samopomocowych wśród kobiet, dodających mocy i wiary w siebie, decyzyjności i kontroli nad własnym życiem, a w przyszłości być może stworzenia siły, które mogłaby reprezentować ich interesy.

Przewidywane rezultaty projektu

Do przewidywanych rezultatów projektu należą przede wszystkim zauważalne zmiany w postrzeganiu uwarunkowanych kulturowo ról płciowych oraz brak tolerancji wobec molestowania seksualnego wobec migrantek i uchodźczyń, a co za tym idzie możliwość swobodnego poruszania się przez nie w przestrzeni publicznej i zawodowej. Mamy nadzieję, że działania projektowe będą stanowić nowy bodziec do wdrażania działań zapobiegających przemocy seksualnej na poziomie lokalnym i regionalnym, wsparcia w przyswajaniu ram prawnych i świadomości równych praw obywatelskich dla wszystkich oraz uwrażliwienia dużej grupy osób (beneficjentki, pracownicy i pracowniczki różnorodnych instytucji, obywatelki i obywatele) na kwestie związane z dyskryminacją migrantek i uchodźczyń oraz problemem molestowania seksualnego. Na postawie warsztatów i treningów zostanie opracowany podręcznik skierowany do profesjonalistów i profesjonalistek, osób pracujących z cudzoziemkami i osób prowadzących szkolenia, w którym zostanie podkreślona perspektywa płci oraz kwestia poszanowania różnic kulturowych.

[1] Raport Agencji Praw Podstawowych: TUTAJ

[2] Projekt był realizowany w Polsce w latach 2015 – 2016 we współpracy ze Stowarzyszeniem WAGA z Gdańska i Stowarzyszeniem na rzecz Kobiet VICTORIA z Rzeszowa, Raport: TUTAJ

[3] W. Klaus (red. naukowa), „Bezpieczny dom? Przemoc fizyczna i symboliczna wobec uchodźczyń i uchodźców”, Stowarzyszenie Interwencji Prawnej, Warszawa 2014

[4] A. Lipowska – Teutsch, A. Teutsch, B. Zaduminska, „Przemoc ze względu na płeć wobec uchodźczyń – ramy prawne i rozwiązania praktyczne dla instytucji i służb publicznych.”, Fundacja Wolna Syria, Warszawa 2016

Natalia Skoczylas – pracowniczka Feminoteki, koordynatorka projektu Draw the Line / Wyznacz Granicę

Szkolenia dla migrantek! Trainings for migrant women!

English below

 

Jeżeli jesteś migrantką, mieszkasz lub dopiero co przyjechałaś do Polski i interesuje Cię tematyka przeciwdziałania przemocy seksualnej, a zwłaszcza molestowania w pracy czy na ulicy, to jest oferta dla Ciebie.

DSC_0510 (2)

(fot. Pamela Zapata)

Zapraszamy kobiety, które chcą przeszkolić się z zakresu przeciwdziałania przemocy seksualnej, dowiedzieć się czym są stereotypy płciowe, zapoznać się z zagadnieniem granic osobistych oraz odbyć trening asertywności , a także zdobyć wiedzę o psychologicznych i prawnych aspektach przemocy.

Nasz projekt jest finansowany z programu EU Daphne i nazywa się „Draw the line / Wyznacz granicę”. Jego głównym celem jest podniesienie świadomości na temat przemocy seksualnej, a zwłaszcza molestowania seksualnego. Odbiorczyniami są migrantki i uchodźczynie, które pozostają narażone na przemoc seksualną i molestowanie w przestrzeni publicznej, na przykład w miejscu pracy, na uczelni, w sklepie czy autobusie, ze względu na płeć, ale także pochodzenie.
Projekt realizujemy w partnerstwie z pięcioma krajami Unii Europejskiej – Austria, Wielka Brytania, Hiszpania, Grecja i Bułgaria. Uważamy, że istnieje potrzeba wzmocnienia kobiet przybywających do krajów, w których mieszkamy, wsparcia ich i pokazania, że są tutaj na równych prawach ze wszystkimi obywatelkami i obywatelami.

Zapraszamy do udziału w 3 bezpłatnych szkoleniach. Każde z nich będzie trwało ok. 6 godzin (zapewniamy tłumaczenie). Po trzech zjazdach szkoleniowych osoby uczestniczące przeprowadzą warsztaty zaliczeniowe, za które dostaną wynagrodzenie oraz certyfikat. Jako przeszkolone liderki będą przekazywać wiedzę w swoich społecznościach: zaproszą kobiety ze swojego otoczenia lub porozumiewające się w tym samym języku, przeszkolą je pod okiem i ze wsparciem superwizorki z wcześniej zdobytej wiedzy, z poszanowaniem i zrozumieniem różnic kulturowych.

Planowane daty warsztatów to: 2 września, 23 września oraz 14 października 2017r.

Uwaga! Terminy mogą ulec zmianie!

Aby zapisać się na szkolenie lub dopytać  o szczegóły zapraszamy do kontaktu z koordynatorką  projektu Natalią Skoczylas poprzez e-mail: [email protected]

Rekrutacja trwa do 10 sierpnia.

 

If you are a migrant, you live or plan to live in Poland and are interested in the subject of combating sexual violence, especially harassment at work or on the street, this is an offer for you.

We’d like to meet women who want to learn how to combat sexual violence, find out what gender stereotypes are, get familiar with personal boundaries, do assertiveness training, and learn about the psychological and legal aspects of violence.

Our project is financed by EU Daphne Programme and is called „Draw the line / Wyznacz Granicę” Its main purpose is to raise awareness about sexual violence, especially sexual harassment. Recipients are migrants and refugees who are exposed to sexual violence and harassment in public spaces, such as the workplace, the university, the store or the bus, for reasons of gender or origin.

The project is being implemented in partnership with five European Union countries – Austria, Great Britain, Spain, Greece and Bulgaria. We think there is a need to strengthen women arriving in the countries in which we live, support them and show that they are here on equal terms with all citizens.

We invite you to participate in 3 trainings which will be free of expense. Each training lasts about 6 hours (translation included). After the three training sessions, the participants will conduct a final workshop for which they will receive remuneration and certificate. As trained leaders they will share knowledge in their communities: they will invite women from their environment or speak in the same language, train them under the supervision and support of our trainer, with respect and understanding of cultural differences.

Planned date of workshop’s sessions: 2nd September, 23rd September and 14th October 2017.

Attention! Date may be changed!

To sign up for training or to ask for details, please contact the project coordinator Natalia Skoczylas via e-mail: [email protected]

Recruitment ends on 10th August.

Fotorelacja z warsztatów dla migrantek i uchodźczyń Draw the line!

Już po pierwszych warsztatach dla migrantek i uchodźczyń Draw the Line/ Wyznacz granicę! Wzięło w niej udział 8 kobiet różnej narodowości. Rozmawiałyśmy o stereotypach przyczyniających się do dyskryminacji i o tym, jak można bezpiecznie bronić swojego zdania i swoich granic. To pierwszy z cyklu warsztat, podczas których zajmujemy się problemem przemocy seksualnej i molestowania. 

Poniżej prezentujemy fotorelację autorstwa Pameli Zapata.
DSC_0483 (2) DSC_0510 (2) DSC_0539 (2) DSC_0560 (2)DSC_0561 (2) DSC_0566 (2) DSC_0608 (2) DSC_0686 (2) DSC_0713 (2) DSC_0744 (2) DSC_0762 (2)

Już w sobotę ruszamy z warsztatami!

Przed nami pierwsze warsztaty dla migrantek i uchodźczyń!

W warsztatach będą uczestniczyć kobiety z różnych kręgów kulturowych i etnicznych.

draw_the_line_maleDlaczego stawiamy w projekcie Draw the line na migrantki?

Migrantki są szczególnie narażone na przemoc – jako kobiety i jako cudzoziemki. Słaba znajomość języka i prawa kraju, w którym mieszkają, presja ze strony rodziny bądź brak wsparcia dalszych krewnych mieszkających w kraju pochodzenia, zależność statusu migracyjnego od partnera czy męża, bariery kulturowe, wcześniejsze doświadczenia związane z przemocą w kraju pochodzenia – to dodatkowe czynniki ryzyka, które czynią z kobiet cudzoziemskiego pochodzenia grupę szczególnie wrażliwą. Imigrantki są bardziej narażone na przemoc domową – może być ona instrumentem opresji ze strony partnera, który próbuje utrzymać w nowych warunkach pozycję głowy rodziny, zwłaszcza w sytuacji gdy utracił status jedynego jej żywiciela bądź gdy w integracji ze społeczeństwem kraju przyjmującego odnosi mniej sukcesów niż partnerka. Niektóre cudzoziemki znajdują pracę łatwiej i szybciej od mężczyzn, jeśli szukają zatrudnienia jako opiekunki czy pomoce domowe.

W naszym projekcie chcemy wzmocnić kobiety przebywające na terenach tych krajów. Chcemy wesprzeć je i pokazać, że mają miejsce w naszych krajach i w społeczeństwie Europy, jako równe innym obywatelki. Tematyka warsztatów dotyczy własnych granic, stereotypów płciowych, kwestii prawnych, a także jak sobie radzić  w przypadku molestowania w przestrzeni publicznej.

Będziemy szkolić migrantki, które chciałyby sprawdzić się w roli liderek. Osoby te po szkoleniach będą przekazywać wiedzę w swoich społecznościach. Zaproszą grupy kobiet ze swojego otoczenia, przeszkolą kobiety z konkretnej tematyki, a terminy, takie jak przemoc czy molestowanie ulegną ujednoliceniu, z poszanowaniem różnic kulturowych.

Jeżeli jesteś zainteresowana uczestnictwem w naszych warsztatach, to napisz do nas! Zapraszamy!

 

Dlaczego stawiamy na migrantki i uchodźczynie w projekcie Draw the line?

W projekcie Feminoteki Draw the line  zajmiemy się przeciwdziałaniem przemocy seksualnej i molestowaniu migrantek i uchodzczyń w przestrzeni publicznej.

Kobiety przybywające do Polski narażone są na przemoc, w tym seksualną. Charakterystyczną cechą populacji cudzoziemców ubiegających się o ochronę w Polsce jest wysoki (najwyższy w Europie), odsetek kobiet (47-50%) i dzieci.  Najliczniejszą grupę cudzoziemców w Polsce stanowią obywatele Ukrainy, Rosji i Białorusi.

draw_the_line_maleMigrantki są szczególnie narażone na przemoc – jako kobiety i jako cudzoziemki. Słaba znajomość języka i prawa kraju, w którym mieszkają, presja ze strony rodziny bądź brak wsparcia dalszych krewnych mieszkających w kraju pochodzenia, zależność statusu migracyjnego od partnera czy męża, bariery kulturowe, wcześniejsze doświadczenia związane z przemocą w kraju pochodzenia – to dodatkowe czynniki ryzyka, które czynią z kobiet cudzoziemskiego pochodzenia grupę szczególnie wrażliwą. Imigrantki są bardziej narażone na przemoc domową – może być ona instrumentem opresji ze strony partnera, który próbuje utrzymać w nowych warunkach pozycję głowy rodziny, zwłaszcza w sytuacji gdy utracił status jedynego jej żywiciela bądź gdy w integracji ze społeczeństwem kraju przyjmującego odnosi mniej sukcesów niż partnerka. Niektóre cudzoziemki znajdują pracę łatwiej i szybciej od mężczyzn, jeśli szukają zatrudnienia jako opiekunki czy pomoce domowe.

Może to prowadzić do odwrócenia tradycyjnych ról w rodzinie, a w konsekwencji przyczynić się do agresji partnera.

Migrantki nie ufają instytucjom, boja się zgłaszać przemoc na policję, nie chcą szukać pomocy w placówkach zdrowotnych. Instytucje marginalizują problem przemocy, jakiego doznają kobiety. Są dyskryminowane w dostępie do pomocy, występują bariery językowe i kulturowe po obu stronach (migrantek i społeczeństwa polskiego). Migrantki są bardzo narażone na przemoc ze względu na niepewny status (legalność pobytu) w Polsce. Jest to kolejna bariera gdy mogłyby zgłosić przemoc. Kolejnym problemem jest często niewiedza czym jest przemoc i że jej doświadczają.

Dodatkowo migrantki są w większym stopniu narażone na przemoc ze strony państwa – policjantów, strażników granicznych, celników.

Ze względu na silną zależność od pracodawców w kraju przyjmującym, migrantki są w większym stopniu narażone na przemoc i molestowanie seksualne w miejscu pracy, jak również często stają się ofiarami pracy przymusowej.

Migrantki przymusowe, czyli uchodźczynie, to najczęściej kobiety z Czeczenii i innych części Kaukazu. Ich sytuacja jest o tyle specyficzna, że znaczna większość z nich pochodzi z kultur muzułmańskich, gdzie kobieta zajmuje – w naszym, europejskim, rozumieniu – niższą pozycję w hierarchii społecznej niż mężczyzna, a jej obowiązki tradycyjnie sprowadzają się do prowadzenia domu.

W naszym projekcie chcemy wzmocnić kobiety przebywające na terenach tych krajów. Chcemy wesprzeć je i pokazać, że mają miejsce w naszych krajach i w społeczeństwie Europy, jako równe innym obywatelki.

Będziemy szkolić migrantki, które chciałyby sprawdzić się w roli liderek. Osoby te po szkoleniach będą przekazywać wiedzę w swoich społecznościach. Zaproszą grupy kobiet ze swojego otoczenia, przeszkolą kobiety z konkretnej tematyki, a terminy, takie jak przemoc czy molestowanie ulegną ujednoliceniu, z poszanowaniem różnic kulturowych.

Jeżeli chcesz dowiedzieć się o szczegółach projektu, napisz do koordynatorki: [email protected]

 

W Parlamencie Europejskim Dzień Kobiet będzie poświęcony sytuacji uchodźczyń

Lesbos, Grèce. Sunduz, 34 ans, Kurde d'Irak, a fui, il y a trois mois, Mossoul et Daech, avec son mari et ses deux jeunes enfants. Enceinte de deux mois et en état de choc après la traversée en bateau, elle a fait un malaise à son arrivée sur la plage.

W tym roku Międzynarodowy Dzień Kobiet w Parlemancie Europejskim jest poświęcony sytuacji  uchodźczyń i kobiet ubiegających się o azyl. W związku z tym dniem przygotowano wystawę zdjęć francuskiej reportażystki Marie Dorigny.

Między grudniem 2015 a styczniem 2016 fotografka udała się do Grecji, Byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii i do Niemiec, by przedstawić sytuację kobiet uchodźczyń. Wystawa będzie dostępna w Parlamentarium w Brukseli (do 1 czerwca) oraz w Biurach Informacyjnych PE w państwach członkowskich.

Wystawa zdjęć w Paryżu, Brukseli i Barcelonie

Od 2 marca wystawa zdjęć Marie Dorigny i innych fotoreportażystów przygotowana we współpracy z grupą #Dysturb będzie dostępna w Paryżu, Brukseli i Barcelonie. Zdjęcia przedstawiają sytuację kobiet uchodźców i zostaną zaprezentowane na fasadach budynków i w ważnych miejscach przestrzeni publicznej miast.

Międzynarodowy Dzień Kobiet w Polsce

11 marca Biuro Informacyjne PE w Polsce zaprasza na debatę „Uciekinierki. Jak Polska i Europa może pomóc uchodźczyniom?”.Zaproszeni goście postarają się odpowiedzieć na pytanie, jak naprawdę wygląda sytuacja kobiet występujących o azyl w Polsce, jakie trudności muszą przezwyciężyć na rynku pracy, w sferze społecznej i prawnej i na jaką pomoc mogą liczyć?

Debata odbędzie się w siedzibie BIPE przy ul. Jasnej 14/16a w Warszawie. Więcej informacji.

Z kolei Biuro Informacyjne PE we Wrocławiu zaprasza na debatę „Migrantka – kobieta w cieniu” połączoną z wystawą fotograficzną oraz spektaklem dramatycznym w ciemności.

Debata odbędzie się 4 marca w siedzibie Biura przy ul. Widok 10 o godz. 14.00, a spektakl o 18.00 przy ul. Białoskórniczej. Więcej informacji.

Zdjęcie: Lesbos, Grecja: Młoda grecka wolontariuszka pomaga irackiej uchodźczyni. 34-letnia ciężarna Sunduz jest Kurdyjką z Iraku – uciekła z Mosulu 3 miesiące temu wraz z mężem dwojgiem dzieci. © Marie Dorigny / European Union 2015

 

GDAŃSK | 6-7 marca | X Międzynarodowa Konferencja z cyklu „Kobieta w Kulturze”

kobieta w kulturze konferencjaO migracji, kobietach i mężczyznach i wielokulturowości…

Jak Polacy radzą sobie na emigracji? Jak żyje się imigrantom w Polsce i w innych krajach? Czy równowaga praca-dom to tylko męska sprawa? Czy zawsze wielokulturowość musi być trudna? Czy migracje powodują zmiany społeczne w rodzinach?

Naukowcy z ponad 30 krajów na Uniwersytecie Gdańskim będą przedstawiać najnowsze wyniki badań dotyczące migracji, multikulturowych społeczeństw oraz zmian społecznych, które powoduje kontakt międzykulturowy – zmian dla jednostek, par, rodziny i całych społeczeństw.

Już po raz 10-ty zapraszamy na coroczne wydarzenie z cyklu Kobieta w kulturze. W tym roku skupimy się na dwóch kwestiach: zjawiskiem migracji w Polsce i na świecie, oraz wspieraniem równowagi praca-dom kobiet i mężczyzn.

Co roku ponad 600 uczestników i uczestniczek bierze udział w organizowanych przez nas sympozjach i wykładach. W tym roku, w ramach Konferencji, badacze i badaczki z ponad 30 krajów (oprócz Polski, także m.in. z Australii, Argentyny, Indii, Norwegii, Szwajcarii, Wlk. Brytanii, Włoch, Turcji, USA) będą prezentowali najnowsze wyniki badań dotyczące tego, jak społeczeństwa radzą sobie z kwestiami wielokulturowości, mniejszościami etnicznymi i narodowymi, jaka jest sytuacja imigrantów i emigrantów w różnych krajach oraz jak mężczyźni i kobiety na świecie radzą sobie z łączeniem ról zawodowych i rodzinnych.

Prelegentami i prelegentkami będą nie tylko światowej sławy przedstawiciele i przedstawicielki świata nauki, ale również praktycy na co dzień pracującymi z imigrantami i imigrantkami i działającymi na rzecz podniesienia jakości życia kobiet i mężczyzn w różnych zakątkach świata.

W ramach spotkania planowane są więc nie tylko wykłady plenarne (m.in. wystąpi Joseph Vandello z University of South Flordia  oraz Elisabeth Beck-Gernsheim z University of Erlangen-Nuremberg) ale także odbędzie się ponad 20 sesji tematycznych poświęconych kwestiom wielokulturowości, migracji i zmian społecznych w rodzinie. Dodatkowo zapraszamy na również projekcje filmów dotykających kwestii migracji i sytuacji kobiet i mężczyzn na świecie.

WSTĘP WOLNY na wszystkie części wydarzenia!

Organizatorami Konferencji są: Instytut Psychologii i Instytut Filozofii, Socjologii i Dziennikarstwa, Uniwersytetu Gdańskiego, oraz projekt PAR Migration Navigator (www.migrationnavigator.org), w ramach którego prowadzone są 3-letnie badania dotyczące jakości życia polskich par w Polsce i Norwegii.

Początek: 6 marca, godzina 9.00 – AULA S205, Wydział Nauk Społecznych, Uniwersytet Gdański, ul. Bażyńskiego 4, Gdańsk.

W celu poznania szczegółów zapraszamy na strony internetowe: http://www.facebook.com/konferencja.kwk oraz www.kobietawkulturze.ug.edu.pl

Program: http://kobietawkulturze.ug.edu.pl/?page_id=10

Kontakt: dr Natasza Kosakowska-Berezecka, 605760627