TELEFON DLA KOBIET DOŚWIADCZAJĄCYCH PRZEMOCY

Телефон для жінок, які зазнають насильства

CZYNNY PONIEDZIAŁEK-PIĄTEK
OD 11.00 DO 19.00

Активний з понеділка по п’ятницю з 14:00 до 19:00

Szukaj
Close this search box.

„Nie przywitam się z Państwem na ulicy. Szkic o doświadczeniu niepełnosprawności” Maria Reimann | recenzja | konkurs

„Nie przywitam się z Państwem na ulicy. Szkic o doświadczeniu niepełnosprawności”

Autorka: Maria Reimann

Czarne 2019

Recenzuje: Karolina Pudełko

 

 

“Życie z niepełnosprawnością jest ciągłym nawigowaniem między poczuciem wyjątkowości – wyjątkowej niesprawiedliwości, wyjątkowej krzywdy, wyjątkowej dzielności, wyjątkowego wysiłku – a poczuciem zwyczajności, “normalności””.

W książce „Nie przywitam się z Państwem na ulicy. Szkic o doświadczeniu niepełnosprawności” autorka Maria Reimann przygląda się doświadczeniu kobiet urodzonych z zespołem Turnera, ale także własnemu doświadczeniu życia z niepełnosprawnością – niedowidzeniem. Autorka zaprasza nas jakoby do zastanowienia się – czym właściwie jest niepełnosprawność, a w zasadzie – czym może być, czym bywa i czym na pewno nie jest.

Pokazuje, że można żyć z doświadczeniem niepełnosprawności lub obok niego, ale też że osobą z doświadczeniem niepełnosprawności można „bywać”, a nie „być” – „Czy jestem niepełnosprawna, chociaż pracuję, wychowuję dziecko, jeżdżę na rowerze, podróżuję? A może tylko bywam niepełnosprawna, kiedy nie mogę prowadzić auta, nie widzę świateł po drugiej stronie ulicy albo napisów w kinie?” To trochę książka o płynnych granicach tego doświadczenia, zależnych od każdej jednostki. To, co wydaje się ważne, to fakt, że granice te często stawiane są głównie przez społeczeństwo. Że często dzieje się tak, że to nie samo doświadczenie niepełnosprawności jest obciążeniem (choć fakt, bywa), ale przede wszystkim odbiór innych ludzi.

To społeczeństwo potrafi wykluczać, etykietyzować, stygmatyzować, czasami w imię „dobrej woli”. To więc jest to też książka o wrażliwości i uważności, którą trzeba mieć, bo każdy swoje doświadczenia ma prawo traktować tak, jak chce. Nie mamy prawa do poprawiania, ulepszania, zmieniania czyjegoś doświadczenia wedle naszych upodobań, nawet jeśli myślimy, że tak byłoby lepiej. Na 168 stronach czytelnik bądź czytelniczka odbywają lekcję o tym, jak ważna jest empatia oraz otwartość i uważność na drugiego człowieka. To właśnie te cechy mogą pomóc nam w kontakcie z kimś, kto jest obok nas, nawet jeśli w jakikolwiek sposób odbiega od przyjętego schematu… normalności? Typowości? Wciąż żyjemy w świecie, w którym silną pozycję zajmują stereotypy dotyczące wszystkiego, co nie przystaje do ustanowionych przez kogoś (nie wiadomo w zasadzie kogo konkretnie)  standardów. Ta niezmiennie aktualna tematyka – tolerancji, akceptacji, ale przede wszystkim – pozostawiania tyle przestrzeni drugiej osobie, ile potrzebuje ujęta jest w sposób prosty, ale jednocześnie niezwykle bliski, wręcz intymny.

Niepełnosprawność pokazana jest w książce z kilku perspektyw – jedną z nich są bohaterki z doświadczeniem Zespołu Turnera, które dzielą się swoimi historiami (a więc w zasadzie – dzielą się sobą), kolejną zaś – doświadczenia samej autorki. Puentą tego zestawienia wydaje się być to, że brak jest wspólnego mianownika pomiędzy rożnymi doświadczeniami niepełnosprawności i to właśnie ta indywidualność jest czymś, o czym zapominać nie można. Ta indywidualność wpleciona jest także w opowiedzianą między słowami opowieść o emancypacji i feminizmie kobiet z doświadczeniem niepełnosprawności, która to towarzyszy w zasadzie całe życie im i im rodzinom, co pokazują chociażby słowa matki dwóch córek – „Kobieta opowiada, że ponieważ jedna z dziewczynek raczej ni zostanie matką (ze względu na zespół Turnera), zdała sobie sprawę, że powinna wychowywać obie córki w przekonaniu, że macierzyństwo nie jest jedyną możliwością życiowego spełnienia kobiety”.

Jak mówi Magdalena Radkowska Walkowicz: „ w zespole Turnera tkwi potencjał emancypacyjny”. To książka nie tylko o życiu z doświadczeniem niepełnosprawności, o przekraczaniu ograniczeń, o subtelności czy jej braku. To przede wszystkim zachęta do namysłu – szkic – początek dyskusji o tym, co to znaczy być człowiekiem, niezależnie od przyjętych standardów, norm, obostrzeń, które sami sobie narzucamy i pielęgnujemy.

 

KONKURS! Mamy dla Was dwa egzemplarze książki „Nie przywitam się z Państwem na ulicy. Szkic o doświadczeniu niepełnosprawności”.

Aby wziąć udział w losowaniu wpisz w komentarzu czemu książka ma iść do Ciebie 🙂

Losowanie 4 grudnia o godzinie 14.00. Odezwiemy sie do dwóch oosób.

Feminoteka poleca: Jacek Hołub „Żeby umarło przede mną. Opowieści matek niepełnosprawnych dzieci”

Nie planowałem, że będą to historie kobiet opowiedziane przez kobiety. To na nie najczęściej spada obowiązek pielęgnowania nieuleczalnie chorych dzieci. Często zostają z tym same, pozostawione przez partnerów, którzy nie chcą i nie potrafią udźwignąć tego ciężaru. Kobieta musi. W naszej kulturze ma tylko dwie możliwości: albo poświęci dla dziecka wszystko, albo zostanie okrzyknięta wyrodną matką.

Żadne statystyki, liczby ani słowa nie oddadzą tego, co oznacza dla kobiety urodzenie nieuleczalnie chorego dziecka. Jak wywraca to do góry nogami cały jej świat i determinuje rzeczywistość. Każdego dnia. Do końca życia. Jak wpływa to na jej związek, rodzinę, sytuację materialną i społeczną, relacje z innymi ludźmi, kondycję fizyczną i psychiczną. Nikt nie jest w stanie przekazać, co czuje żona porzucona z powodu wady genetycznej dziecka. Matka, której po urodzeniu upośledzonego dziecka lekarze odmówili usunięcia drugiej ciąży. Matka próbująca opanować atak szału niepełnosprawnego intelektualnie dwudziestopięciolatka. Kobieta patrząca na wijącą się z bólu kilkumiesięczną córkę. Matka żegnająca dziecko w szpitalnej kostnicy. Nikt oprócz nich samych.

Niniejsza książka to rezultat wielu długich rozmów, które prowadziłem z jej bohaterkami od stycznia 2017 do kwietnia 2018 roku. Zawiera prawdziwe historie opowiedziane przez pięć kobiet. Beatę z niewielkiej wsi pod Włocławkiem, matkę dwunastoletniej Justynki z zespołem Retta (na prośbę Beaty ich imiona i nazwy miejscowości zostały zmienione). Agnieszkę z Warszawy, matkę dwóch chłopców ze stwardnieniem guzowatym: urodzonego w 1991 roku Pawła i półtora roku młodszego Michasia. Ewę z Wrocławia, niepełnosprawną mamę dwuletniej Jagódki z chorobą genetyczną tak rzadką, że nie ma na nią nazwy. Agnieszkę z Sulechowa wychowującą sześcioletniego Kacpra z wadą mózgu. Agnieszkę z Nowej Iwicznej, matkę dwunastoletniej Hani z nowotworem kręgosłupa. Podziwiam je, że miały odwagę mówić nie tylko o swoich dzieciach, ale także o innych, często bardzo osobistych sprawach, bez których obraz ich życia byłby niepełny.

Bohaterki tych historii zgodziły się opowiedzieć o tym, jak wygląda ich rzeczywistość, bo na co dzień spotykają się z brakiem zrozumienia i krzywdzącymi ocenami ze strony sąsiadów, urzędników i polityków, którzy wypowiadają się w ich imieniu. Jak napisała jedna z mam na Facebooku: „Proszę, nie oceniaj mnie, nie mów mi, jak mam żyć, jak postępować, i postaraj się mnie chociaż w jednej setnej procenta zrozumieć”.

Po to jest ta książka.

Feminoteka objęła książkę matronatem.

Jacek Hołub 

„Żeby umarło przede mną. Opowieści matek niepełnosprawnych dzieci”

Wydawnictwo Czarne, 2018

Bezpłatne porady prawne i psychologiczne dla kobiet z orzeczeniem o niepełnosprawności

fundacja normalna przyszloscFundacja Normalna  Przyszłość zaprasza kobiety z niepełnosprawnościami  do skorzystania z bezpłatnej oferty warsztatów, porad prawnych i psychologicznych, wsparcia doradczyń życiowych  w zakresie aktywizacji  zawodowej .

Oferujemy bezpłatnie:

– Pomoc pośrednika pracy w zdobyciu i utrzymaniu zatrudnienia

– Dostęp do ofert pracy skierowanych do osób z niepełnosprawnościami

– Konsultacje z doradcą zawodowym

– Indywidualne konsultacje psychologiczne

– Konsultacje prawne (pomoc w pisaniu pism urzędowych i rozwiązywaniu problemów formalno-prawnych)

– Poradnia życiowa, pomoc doradcy życiowego.

– Warsztaty komunikacji, umiejętności społecznych i radzenia sobie ze stresem.

Więcej informacji na naszej stronie http://normalnaprzyszlosc.org/

Zainteresowane osoby zapraszamy na stronę lub do kontaktu telefonicznego z nasza fundacją

Fundacja „Normalna Przyszłość”
Aleja Stanów Zjednoczonych 53
04-028 Warszawa
tel. 794 158 705
tel. 22 612 62 90

Międzynarodowy Dzień Osób Niepełnosprawnych | Kampania 16 Dni Akcji Przeciwko Przemocy ze Względu na Płeć

Z okazji Międzynarodowego Dnia Osób Niepełnosprawnych oraz  Kampanii 16 Dni Akcji Przeciwko Przemocy ze Względu na Płeć zapraszamy na pokaz filmu „Modelki” oraz dyskusję dotyczącą sytuacji kobiet z niepełnosprawnością

 

Zapraszamy 2 grudnia 2015 18.00 

Instytut Kultury Miejskiej

Długi Targ 39/40

80-830 Gdańsk

 

Dojazd i informacje dla osób z niepełnosprawnością: http://www.ikm.gda.pl

W spotkaniu wezmą udział:

  • Monika Pawluczuk, reżyserka filmu „Modelki”
  • Paulina Pohl, kulturoznawczyni, animatorka kultury
  • Katarzyna Lamparska, wolontariuszka Fundacji Integralia na rzecz Integracji zawodowej osób z niepełnosprawnością
  • Katarzyna Żeglicka, współzałożycielka i prezeska Stowarzyszenia Strefa Wenus z Milo

Spotkanie poprowadzi: Anna Urbańczyk. Wstęp wolny.

Monika Pawluczuk – autorka filmów dokumentalnych: „Modelki” (2006), „To ty się zmień” (2007),  nagradzanego na całym świecie „Kiedy będę ptakiem” (2013) i filmu „Koniec świata” który w tym roku miał swoją światową premierę na festiwalu Hot Docs w Kanadzie.

Przed rozpoczęciem kariery filmowej pracowała jako dziennikarka radiowa i telewizyjna, prezenterka, reżyserka i producentka programów telewizyjnych. Wspólnie z Katarzyną Miller napisała przetłumaczoną na kilka języków książkę „Być kobietą i nie zwariować”. Jest absolwentką kulturoznawstwa w Ośrodku Studiów Amerykańskich na Uniwersytecie Warszawskim, dziennikarstwa w Centrum Dziennikarstwa w Warszawie, a także Programu Dokumentalnego DOK PRO w Szkole Wajdy.

  1. października „Koniec Świata” otrzymał nagrodę dla Najlepszego Krótkometrażowego Dokumenty na 24. Hot Springs Documetary Film Festival w USA. Wygranie tego festiwalu daje możliwość starania się o nominacje do Nagrody Akademii Filmowej Oscar.

„Koniec Świata” znalazł się oficjalnie w selekcji do największego festiwalu kina w Stanach Zjednoczonych – DOC NYC, który rozpoczyna się 12. listopada.

Paulina Pohl – ur. w 1990 r. Absolwentka kulturoznawstwa (specjalizacja audiowizualna). Doktorantka Filologicznych Studiów Doktoranckich Uniwersytetu Gdańskiego. Animatorka kultury: współorganizowała wydarzenia związane z popularyzacją kultury audiowizualnej i kuglarstwa. Pracuje m.in. przy organizacji festiwalu SLOT Pomorze. Jedna z laureatek konkursu Narodowego Centrum Kultury „Ja to bym…, czyli Twój pomysł na dom kultury”. Zaangażowana w aktywizację środowiska studenckiego. Pasjonatka festiwali muzycznych oraz kina. Zainteresowania naukowe: produkcja filmowa, twórczość Wesa Andersona, Terry’ego Gilliama, Huntera S. Thompsona, edukacja filmowa i telewizja jakościowa.

Katarzyna Lamparska – ur. w 1983 roku. Absolwentka filozofii na Uniwersytecie Rzeszowskim. Od 1996 roku choruje na postępującą dystrofię mięśniową obręczy biodrowo – barkowej. Porusza się na wózku o napędzie elektrycznym. Pracowała w Fundacji Integralia na rzecz Integracji zawodowej osób niepełnosprawnych, obecnie wolontariuszka tej organizacji. Sposób ,w jaki poruszam się nie należy do najprostszych, więc moim marzeniem jest testowanie zarówno budynków, jak i środków transportu pod względem przystosowania do potrzeb osób z niepełnosprawnością.Moja pasją są reportaże, które chętnie oglądam i czytam od lat. Czasem podejmuję się różnego rodzaju aktywności np rysuję.

Katarzyna KasJa Żeglicka – współzałożycielka i prezeska Stowarzyszenia Strefa Wenus z Milo. Od 12 lat zajmuje się aktywiza­­cją zawodową i społeczną osób z niepełnosprawnościami. Pracuje jako doradczyni zawodu oraz trenerka. Działa na rzecz praw kobiet z niepełnosprawnościami w imię zasady „Nic o nas bez nas.” Jest ekspertką w projekcie „Wspólne rozmowy – plaże dostępne dla wszystkich”, realizowanym przez Fundację Machina Fotografika. Przygotowuje się do bycia trenerką WenDo. Jej pasją jest taniec, malarstwo i gotowanie.

Anna Urbańczyk – trenerka równościowa, aktywistka praw człowieka, animatorka kultury i projektów społecznych. W swojej pracy zawodowej i społecznej zajmuje się tematyką mniejszości. Absolwentka Wiedzy o kulturze (Uniwersytet Gdański), Akademii Treningu Antydyskryminacyjnego (Willa Decjusza), Specjalistycznej Szkoły Facylitacji Społecznej na rzecz Przeciwdziałania Dyskryminacji (Towarzystwo Edukacji Antydyskryminacyjnej), uczestniczka Akademii Treningu WenDo (Fundacja Autonomia). Związana z Instytutem Kultury Miejskiej, członkini Towarzystwa Edukacji Antydyskryminacyjnej.

 

„Modelki”

Dokument ten został nakręcony na zlecenie Stowarzyszenia Przyjaciół Integracji. Opowiada historię modelek poruszających się na wózkach inwalidzkich, które przyjeżdżają do Warszawy, aby wziąć udział w pokazie mody. Film pokazuje, jak architektura obiektów użyteczności publicznej w XXI w. w dużych miastach centrum Europy sprawdza się w zestawieniu z przeciętnym wózkiem inwalidzkim i proponuje rozwiązania architektoniczne, które mogłyby ułatwić życie osobom niepełnosprawnym.

  • gatunek: dokumentalny
  • czas trwania: 27′
  • reżyseria, scenariusz: Monika Pawluczuk
  • zdjęcia: Szymon Lenkowski
  • montaż: Justyna Lewandowska
  • dźwięk: Dariusz Wancerz
  • producent: Katarzyna Ślesicka
  • produkcja: Stowarzyszenie Przyjaciół Integracji
  • produkcja wykonawcza: Wajda Studio

 

Festiwale i nagrody:

  • International Short Film Festival Look & Roll, Olten, Szwajcaria 2010,
  • Międzynarodowy Festiwal Filmowy „Off Cinema 2008”, Poznań,
  • Emotion Pictures International Documentary Festival on Disability, Ateny, Grecja 2008,
  • Europejski Festiwal Filmowy “Integracja Ty i Ja” , Koszalin 2008 –Wyróżnienie Specjalne

Patronaty, matronaty wydarzenia:  Stowarzyszenie Strefa Wenus z Milo, Fundacja Integracja, portal Niepelnosprawni.pl

Międzynarodowy Dzień Osób Niepełnosprawnych – święto obchodzone corocznie 3. grudnia, ustanowione przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w 1992 roku (rezolucja 47/3) na zakończenie Dekady Osób Niepełnosprawnych (1983–1992).

 

16 Dni Akcji Przeciwko Przemocy ze Względu na Płeć to międzynarodowa kampania, organizowana przez Women’s Global Leadership Institute i poświęcona wspieraniu i koordynacji pracy mającej na celu zlikwidowanie przemocy ze względu na płeć na poziomie lokalnym, państwowym i międzynarodowym.

Temat przewodni Kampanii 16 Dni Akcji Przeciwko Przemocy ze względu na Płeć w 2015 brzmi: Od pokoju w domu do spokoju na świecie: zadbajmy o bezpieczną edukację dla wszystkich!

Polska Kampania została rozszerzona o aspekt tematyczny dotyczący szczególnej sytuacji kobiet i dziewcząt z niepełnosprawnością, które są szczególnie narażone na przemoc.

W 2015 roku odbywa się 24. edycja Kampanii. W organizację Kampanii zaangażowanych było dotychczas 5 478 organizacji, instytucji ustawodawczych, rządów, agencji ONZ oraz niezliczone osoby prywatne z ponad 180 krajów na świecie.

Kampania 16 Dni Przeciwko Przemocy ze względu na płeć jest organizowana w Polsce przez Fundację Autonomia.

Więcej informacji: www.kampania16dni.pl

Organizacje partnerskie Kampanii  16 Dni Przeciwko Przemocy ze względu na płeć w 2015 w Polsce

Norway Grants, Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej, Iceland Liechtenstein Norway Grants, Fundacja Batorego, Polska Fundacja Dzieci i Młodzieży

Patronaty / Matronaty:

Rzecznik Praw Obywatelskich, Pełnomocnik Rządu Do Spraw Równego Traktowania, Małopolski Urząd Wojewódzki, Ngo.pl, TokFm Pierwsze Radio Informacyjne, Zadra pismo feministyczne

 

 

 

 

 

 

 

Warszawa. Wykład lekarza geriatry dla rodzinnych opiekunek i opiekunów starszych osób z niepełnosprawnościami

Stowarzyszenie Pomocy Psychologicznej Syntonia

Stowarzyszenie Pomocy Psychologicznej SyntoniaStowarzyszenie Pomocy Psychologicznej Syntonia zaprasza rodzinnych opiekunów niepełnosprawnych osób starszych na bezpłatny wykład z lekarzem geriatrą, który odbędzie się 30 sierpnia (sobota) 2014. w godz. 11.00-14.00, przy Wilczej 74 lok. 24 w Warszawie.

Opiekujesz się rodzicami, mężem, żoną, inną bliską Ci osobą*? Stowarzyszenie Pomocy Psychologicznej Syntonia zaprasza na wykład z lekarzem geriatrą 30 sierpnia (sobota) godz. 11-14. Podczas wykładu będzie możliwość zadawania pytań.

Informacje i zapisy: 792 765 779 lub [email protected]

Miejsce: ul. Wilcza 71 lok. 24, Warszawa Śródmieście (róg Emilii Plater)

Projekt jest współfinansowany przez Samorząd Województwa Mazowieckiego.

*wymagane orzeczenie o niepełnosprawności

źródło: ngo.pl

Wesprzyj projekt „440 KM po zmianę” na rzecz kobiet z niepełnosprawnościami

440 KM po zmianę

440 KM po zmianę to fotograficzno – społeczny projekt Machiny Fotografiki, którego celem jest wzmocnienie obecności kobiet z niepełnosprawnością w przestrzeni publicznej. Fundacja Feminoteka wspiera akcję i zachęca do wsparcia projektu kwotą 4,40 zł lub większą.

O PROJEKCIE/ 440 KM PO ZMIANĘ

Zaczęło się od pierwszego kroku w Świnoujściu dwa lata temu, kiedy to Sylwia Nikko Biernacka, fotografka i trenerka z Fundacji Machina Fotografika – wyruszyła w samotną, 440-kilometrową pieszą podróż brzegiem polskiego morza. Rok temu na przełomie lipca i sierpnia 2013 roku autorka pomysłu przeszła po raz drugi całość trasy plażą, a 7 Ambasadorek projektu, kobiet z niepełnosprawnością, utworzyło sztafetę: każda osobno przeszła odcinek od 2 do 5 kilometrów
wzdłuż plaży (ścieżkami rowerowymi, deptakami, na protezach lub na wózku) po to aby przełamywać społeczne stereotypy dotyczące niepełnosprawności oraz wzmacniać obecność kobiet z niepełnosprawnością ruchową w przestrzeni publicznej. Na zakończenie każdej części sztafety odbyło się spotkanie z Ambasadorkami projektu i rozmowa na temat niepełnosprawności z udziałem mieszkańców/mieszkanek 7 miejscowości nadmorskich.

KOBIETY WSPIERAJĄ KOBIETY

Odbiorczynią działań projektowych związanych jest Urszula Kosmal-Krauze – która w tamtym roku otrzymała profesjonalną protezę nogi aby móc w sposób aktywny wspierać swoją rodzinę i znajomych. Urszula jest pełną życia i pasji emerytką i słuchaczką Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Przez wiele lat działała społecznie pomagając ludziom w potrzebie. Pomimo amputacji i wielu trudności w życiu osobistym jest pełną energii kobietą, która chciałaby być podporą dla swoich wnuków i być jak najbardziej mobilną babcią. Urszula jest podopieczną Fundacji Jaśka Meli „Poza Horyzonty”, która jest partnerem projektu. W tym roku dzieki naszej wspólnej podróży Urszula otrzyma roczne wsparcie terapeutyczne od Fundacji MyMind Polska.

AMBASADORKI
Ambasadorkami projektu są Monika Kuszyńska, wokalistka, Agnieszka Harasim, Justyna Wysocka, Anna Rutz, Joanna Chałupa, Monika Jankowska-Rangelov, Jadwiga Szeliga i Iwona Krzyżak.

PATRONAT HONOROWY NAD PROJEKTEM
Pani Helena Hatka – Senator RP VIII kadencji

Projekt wspiera listem poparcia Pani Anna Komorowska, małżonka Prezydenta RP.

PARTNERZY PROJEKTU
Fundacja MyMind Polska
Fundacja Jaśka Meli „Poza Horyzonty”

Posłuchaj o projekcie 440 km po zmianę na antenie Trójki

Odwiedź stronę projektu 440 km po zmianę na Facebooku