sztuka - Strona 2 z 4 - Fundacja Feminoteka

21 kwietnia 201521 kwietnia 2015

KRAKÓW | Wystawa Travestis: Ryszard Kisiel, Karol Radziszewski. Zapowiedź Trans*Festiwalu

Ryszard Kisiel_1985-86 — Ryszard Kisiel 1985-86

Travestis: Ryszard Kisiel, Karol Radziszewski

Tytuł wystawy odnosi się do jednego z cykli fotograficznych Ryszarda Kisiela „Le Cabaret Travesti”. Archiwalne zdjęcia to efekt sesji realizowanych przez Kisiela z grupą znajomych w połowie lat 80. W prywatnym mieszkaniu, bawiąc się rekwizytami, szminkami i spontanicznie tworząc kostiumy z resztek materiałów, kreowali własny, kampowy świat, alternatywny do rzeczywistości PRL. Ten subwersywny crossdressing, zabawa płcią, przebieranki i pełen dystansu humor, tworzą świadectwo wizualne, unikalne w polskiej kulturze.
Na wystawie zobaczymy też zdjęcia Karola Radziszewskiego, dokumentujące sesję zrealizowaną w trakcie kręcenia filmu „Kisieland„.

Wystawa „Travestis” zwiastuje Trans*Festiwal o transpłciowości i różnorodności płciowej, który odbędzie się w dniach 28-31 maja 2015 roku w Krakowie. Organizatorką festiwalu jest Fundacja Kultura dla Tolerancji/Culture for Tolerance.

Wystawa: Ryszard Kisiel, Karol Radziszewski, „Travestis”. Zapowiedź Trans*Festiwalu

Wernisaż: 25 kwietnia, godz. 18:00, Galeria ZPAF (ul. św. Tomasza 24, Kraków)

https://www.facebook.com/events/1429390247374870/

Ryszard Kisiel
Urodzony 1948 roku aktywista, archiwista, twórca legendarnego podziemnego „FILO” (1986) – jednego z pierwszych w Europie Środkowo-Wschodniej pism o tematyce nieheteronorma-tywnej. Współzałożyciel Lambdy, pierwszej legalnej organizacji LGBTQ w Polsce (1990). Od dziecka zainteresowany fotografią, w latach 80. współtwórca prywatnych queerowych sesji zdjęciowych. Bohater filmu Karola Radziszewskiego „Kisieland” (2012).

Karol Radziszewski
Urodził się w 1980 roku. Twórca filmów, fotografii, instalacji, autor projektów interdyscypli-narnych. Absolwent warszawskiej ASP. Wydawca i redaktor naczelny magazynu „DIK Faga-zine”. Laureat Paszportu Polityki (2009). Jego prace były pokazywane m.in. w Narodowej Galerii Sztuki Zachęta, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Muzeum Sztuki w Łodzi, Cobra Museum w Amsterdamie, Muzeum Współczesnym Wrocław, Muzeum Narodowym w Warszawie, New Museum w Nowym Jorku, Kunsthalle Wien oraz na biennale PERFORMA 13 w Nowym Jorku, Göteborg Biennale, Prague Biennale i Biennale Sztuki Mediów WRO.
www.karolradziszewski.com

Wystawa jest częścią KRAKERS Cracow Gallery Weekend http://cracowgalleryweekend.pl/

//////////////
Więcej o Trans*Festiwalu (28-31 maja, Kraków):

„Trans*” w nazwie festiwalu oznacza wszelkie identyfikacje i ekspresje płciowe, inne od jednoznacznie męskich lub kobiecych bądź jednoznacznie kobiece lub męskie, ale odmienne od płci przypisanej przy urodzeniu. Ostatnia litera w skrócie LGBT (lesbijki, geje, osoby biseksualne, osoby transpłciowe) od dawna jest traktowana przez ruch na rzecz osób nieheteronormatywnych po macoszemu. Chcemy, przynajmniej częściowo, wypełnić ten brak.

Tworzymy festiwal po to, by edukować o różnorodności płciowej. W naszym przekonaniu płeć nie jest czarno-biała, a społecznie definiowane kategorie męskości i kobiecości to kostiumy, które codziennie na siebie ubieramy. Dla niektórych kostiumy kobiecości i męskości są niczym niewygodne, obowiązkowe mundurki szkolne. Jednych owe mundurki śmieszą, dla innych są za ciasne, nieprzystające do wewnętrznego ja. Jeszcze innym całkowicie uniemożliwiają swobodną i autentyczną ekspresję. Osoby, których identyfikacja płciowa określana jest terminem „trans*” – osoby transeksualne, transgenderowe, genderqueer, transwestytyczne, i wiele innych – chcą swój kostium zrzucić lub poprawić – na stałe lub tymczasowo. Przeciwstawiają się przypisanym przez społeczeństwo rolom wzbogacając nasze rozumienie płci i płciowości.

WYSTAWY: Ryszard Kisiel/Karol Radziszewski / Olivier Touron / Jess T. Dugan / Irena Kalicka / Arobal
FILMY: Trans-akcja / Mój domek na prerii / Magiczne lustro / Miwa: japońska ikona
TRANS*CAFE: prezentacje / dyskusje / warsztaty

Dziękujemy Wam za wsparcie podczas akcji na https://polakpotrafi.pl/projekt/trans-fest. Tam też znajdziecie szczegóły Trans*Festiwalu, zanim powstanie strona internetowa wydarzenia.

Zobacz filmową zapowiedź Trans*Festiwalu: https://www.youtube.com/watch?v=EPifHXiiOjU

Sprawdź też linki:
http://tinyurl.com/m82osu4
http://transwersy.tumblr.com/
http://www.kulturadlatolerancji.org/
https://twitter.com/

Festiwal jest częścią projektu „Transpłciowość i różnorodność płciowa w kulturze”. Projekt jest realizowany w ramach programu Obywatele dla Demokracji, finansowanego z Funduszy EOG.

Honorowy Transonat festiwalu: Fundacja Trans-Fuzja

Patronaty/matronaty medialne Trans*Festiwalu: queer.pl, Aktivist!, TOK FM, dlaStudenta.pl, Obieg.pl, crossdressing.pl, Replika, Reflektor, Fundacja Feminoteka

26 marca 201526 marca 2015

WROCŁAW | 27-28.03 | „Kobieca strona popkultury” – konferencja naukowa | Matronat

Stowarzyszenie Badaczy Popkutury i Edukacji Popkulturowej „Trickster” zaprasza na kolejne wydarzenie. Tym razem młodzi naukowcy z całej Polski będą przyglądać się różnym wcieleniom, rolom oraz znaczeniu kobiet w kulturze popularnej. Już od piątku 27-ego marca będziemy mogli posłuchać wykładów m.in. o Bridget Jones, Barbie, kobietach w fantastyce czy przemyśle gier wideo. W trakcie konferencji poruszone zostaną także tematy wizerunków kobiet np. w polskich powieściach kryminalnych, jak również kwestia kobiecości w czy rola matki w popularnych kreskówkach.

„Kobieca strona popkultury” – konferencja naukowa

27-28.03.2014

klub dyskusyjny CafeTHEA (Przejście Żelaźnicze 4, Wrocław).

Wstęp WOLNY

Pełny program wydarzenia

24 marca 201524 marca 2015

KRAKÓW | 15.5–27.9 | MOCAK Gender w sztuce | Matronat

Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie

MOCAK

Gender w sztuce

Kuratorzy: Delfina Jałowik, Monika Kozioł, Maria Anna Potocka

Otwarcie wystawy: 14.5.2015

Czas trwania: 15.5–27.9.2015

Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie MOCAK
ul. Lipowa 4, Kraków

www.mocak.pl

Gender to płeć kulturowa. Studia genderowe badają zależność płci od historii i kultury. Kim w danym świecie jest mężczyzna i kobieta, zależy w dużym stopniu od tego, kto manipuluje tymi wizerunkami. Przez wieki koncepcja gender znajdowała się w rękach religii, które osobom odmiennych płci narzucały „odpowiednie” dla nich role społeczne. Trwało to na tyle długo, że w przekonaniu wielu ludzi stało się prawem natury. Zdecydowana większość religii sprowadziła kobietę do roli płci słabszej, głupszej i podporządkowanej. Nadal niektórym wydaje się to „naturalne”. Obecnie próbujemy zrozumieć mechanizmy tej manipulacji i doprowadzić do sytuacji, która zapewniłaby wszystkim płciom pełną godność i takie same prawa. Dążymy do tego, aby płeć przestała być produktem ideologicznym, a stała się indywidualną decyzją człowieka, najbliższą jego poczuciu identyfikacji. Wystawa w MOCAK-u wpisuje się w obszar tych refleksji, badań i postulatów.

Gender w sztuce to kolejny projekt MOCAK-u z serii konfrontującej istotne terminy cywilizacyjne z interpretacją artysty. Wystawa o charakterze międzynarodowym zaprezentuje prace około czterdziestu artystów. Towarzysząca jej publikacja – obok dokumentowania wystawy – będzie zbiorem esejów ukazujących problem z różnych punktów widzenia.

Artyści: Marina Abramović & Ulay, Florian Aschka, Maja Bajević, Vanessa Beecroft, Judy Chicago, Edward Dwurnik, EVA & ADELE, Andrea Fraser, Katarzyna Górna, Marie-Ange Guilleminot, Debora Hirsch & Iaia Filiberti, Bartosz Jarmoliński, Olga Kisseleva, Jürgen Klauke, Katarzyna Kozyra, Lidia Krawczyk & Wojtek Kubiak, Ane Lan, Zbigniew Libera, Natalia LL, Lubri, Łódź Kaliska, Małgorzata Markiewicz, Paloma Navares, Shirin Neshat, Dorota Nieznalska, Marina Núñez, Maciej Osika, Maria Pinińska-Bereś, Krystyna Piotrowska Roee Rosen, Martha Rosler, Daniel Rumiancew, Adam Rzepecki, Jadwiga Sawicka, Miri Segal, Annegret Soltau, Jana Sterbak, Valie Export, Piotr Wysocki, Alicja Żebrowska

Katarzyna Kozyra, Cheerleaderka, 2006, wideo, 4 min 30 s, dzięki uprzejmości K. Kozyry, ŻAK | BRANICKA, Berlin, fot. M. Oliva Soto

Adam Rzepecki, Projekt pomnika Ojca Polaka, 1981, fotografia, 70 × 50 cm, dzięki uprzejmości A. Rzepeckiego

Bartek Jarmoliński, Polski export, 2010/2015, fotografia, 70 × 50 cm, dzięki uprzejmości B. Jarmolińskiego

Iaia Filiberti, Debora Hirsch, Framed, 2009, wideo, 35 min, dzięki uprzejmości I. Filiberti, D. Hirsch

25 lutego 201525 lutego 2015

WARSZAWA | 7, 8.03 | Spektakl „Dziewczynko, w końcu dorośniesz…”

Dorośniesz więc, Dziewczynko… z dziecka staniesz się nastolatką, a potem kobietą. Ale musisz wiedzieć, Dziewczynko, że twoja droga nie będzie wcale łatwa…

Dziewczynka mogłaby być każdym. Każdą dziewczynką urodzoną w Europie w ostatnich czasach. Ale jak wygląda dorastanie w naszym współczesnym, zachodnioeuropejskim społeczeństwie? Dziewczynka szuka swojego miejsca, zmierza się z trudnościami, przeżywa radości i smutki, zachwyt i niezrozumienie. W końcu stanie się tym, czego świat od niej oczekuje…

Ten spektakl jest śladem pewnego życia, historią Dziewczynki pośród mnóstwa innych historii. Opowiada o codzienności, być może prostej, ale jednak naznaczonej przez te zdawałoby się nieważne wydarzenia, które przekształcają po trochu dziewczynki we współczesne kobiety.

Sobota 7 marca 2015, g.19.00
Niedziela 8 marca, g.17.00

Teatr Scena Lubelska (ul. Lubelska 30-32)

Spektakl bez słów, w tańcu i pantomimie

***

Mimka/tancerka, choreografka i reżyserka: Célia Chauviere
Scenariusz: Celia Chauviere
Asystentka choreografa: Flora Poux
Głos: Ariane Pawin i Roman Kossowski
Scenografia: Michelle Gaydu i Loïc Deneuvy
Kostiumy: Agnieszka Obidzińska
Reżyseria świateł: Tadeusz Perkowski
Projekt i wykonanie lalki: Katarzyna Wróbel

Produkcja: Compagnie des Corps Bruts i Fundacja Ciało Mówi Że…

Partnerzy: Mairie de Paris (Francja); Instytut francuski w Warszawie; Warszawskie Centrum Pantomimy; Café Danses Bobby-Sand (Francja); Ville de Savigny-le-temple (Francja).

Czas trwania spektaklu: 50 min.

***
Bilety: 20 PLN
rezerwacja: [email protected] tel: 792 781 582

***

Ten spektakl jest jak okrzyk ojca, który właśnie wyszedł z oddziału położniczego – „To dziewczynka!”. Dorośniesz więc, dziewczynko…z dziecka staniesz się nastolatką, a potem kobietą. Ale musisz wiedzieć, Dziewczynko, że twoja droga nie będzie wcale łatwa. Oczywiście, będziesz zapewne kobietą współczesną, wolną i niezależną, będą ci przyznane, a priori, te same prawa co mężczyznom. Ale czasem ogarnie cię strach. Będziesz się bać, kiedy usłyszysz, że kobieta ma być „dobrą żoną i matką rodziny”, mimo że ty, Dziewczynko, czujesz inne powołanie. Będziesz czuć lęk w nocy, idąc ciemniejszą ulicą. Będziesz może zaszokowana, a może poczujesz obrzydzenie, na widok pornografii, która jest wszechobecna, choć ukryta pod innymi nazwami i ma zrobić z ciebie to, czym nie jesteś. Kobieta=dziwka, nawet ty sama zagubisz się czasem w tym osobliwym skojarzeniu. Twoja tożsamość będzie naznaczona przez te stereotypy powtarzane w nieskończoność i zatwierdzone przez społeczeństwo, które przebiera podłość i poniżenie za dobroczynny „szacunek do kobiet”.

Będziesz miała wrażenie, że twoje ciało nie do końca należy do ciebie, że ustalono bez twojego udziału i narzucono ci gotowe pojęcia Piękna, Elegancji i tego, co Stosowne. Czasem poczujesz się winna z tego powodu, że jesteś albo też nie jesteś.

Ty, która myślałaś, że wszystko jest już wywalczone, będziesz jednak mogła bronić swojej integralności, wolności i swoich wyborów. Ten spektakl jest na twoją cześć, Dziewczynko. Cześć twoją i wszystkich innych, którzy żyją w naszej epoce i muszą zmierzać się z przerażającą mizoginią.

Poprzez moje ciało,moje ciało mime i tancerza, moje ciało kobiety i moją wrażliwość – europejską, ludzką, chciałabym opowiedzieć ponad słowami o pewnej ścieżce, o pewnych przeżyciach, wspólnych dla wielu spośród nas: dzieci, córek, kobiet. Chciałabym po prostu, w poetyckiej formie, wyrazić taką myśl: byłoby wspaniale, gdyby przestano wtrącać się do naszych tyłków i do naszej seksualności. Chciałabym wykrzyczeć, że mamy gdzieś te wszystkie blond Barbie i domagać się prawa istnienia dla innych tożsamości. Chciałabym zwyczajnie prosić o prawo do marzeń – dla wszystkich.

Célia Chauviere

24 lutego 2015

WARSZAWA | 5.03 | Wernisaż wystawy „MEMY” Marty Frej

Teatr Druga Strefa ma zaszczyt zaprosić na wernisaż wystawy „MEMY” Marty Frej

5 marca o godz. 20.00

Teatr Druga Strefa, Magazynowa 14A, Warszawa

Ćwiczenia z oswajania

Memy to bez wątpienia jedna z najpopularniejszych form aktywności internautów, którzy za pomocą ikonicznych obrazów oraz błyskotliwych, miejscami ironicznych tekstów komentują otaczającą rzeczywistość. Etymologia słowa „mem” pochodzi od greckiego słowa mimesis, które oznacza naśladownictwo. Pojęcie memu zostało wprowadzone do językowego obiegu przez Richarda Dawkinsa, który zdefiniował je w kultowej już książce „Samolubny gen”, traktując je jako powielanie. Tymczasem Glen Grant, odwołując się do kulturowych zachowań, określa mem jako zaraźliwy wirus, pewien wzorzec informacji, powielany przez ludzkie umysły. Mem istnieje tylko wtedy, kiedy zostaje powielony, odtworzony, co sprawia, że cała przekazywana ludzka wiedza staje się według badacza memetyczna. Internet bez wątpienia sprzyja rozpowszechnianiu, jak i naśladownictwu. Marta Frej, poszukując inspiracji do swoich artystycznych działań, postanowiła przenieść tą popularną formę komentowania społecznych wydarzeń na teren sztuki. W ten oto sposób powstały rysunki, których wzorzec opiera się na zdjęciach i obrazach znalezionych w sieci. Frej okrasza je soczystymi, pełnokrwistymi komentarzami, które trafnie diagnozują kulturowe mechanizmy zachowań, oraz sposobów myślenia, choć w głównej mierze dotyczą one sfery kobiecości, jak i recepcji ciała. Dla artystki jej własna, memetyczna działalność stała się formą terapii. Frej oswaja swoją fizyczność, której nie chce dopasowywać do powszechnie panujących kanonów piękna, jak i wszechpanującego mitu urody, wykluczającego zmarszczki, cellulit oraz wszelkie inne formy naturalnego, fizjologicznego starzenia się organizmu, będącego postrachem współczesnych kobiet. Ciało stało się bytem konsumpcyjnym, uwięzionym przez kategoryzujące je spojrzenie. Frej wyrywa kobiecość ze społecznego kontekstu, delikatnie rozwiązując wstążki gorsetu piękna, zaciskającego się na piersiach, pozwalając ciału w końcu swobodnie oddychać. Jej realizacje kipią wyzwoloną seksualnością, która jej w pracach przyjmuje rolę bezpośredniego komunikatu. Artystka próbuje określić status współczesnych kobiet, uzależnionych od modowych, jak i urodowych blogów, Instagrama, w którym rządzi bezmyślne „selfie”, oraz własnych, podświadomych kompleksów, które starają się zniwelować za pomocą markowego podkładu, diety, najlepiej wegańskiej, oraz torebki Michaela Korsa. Realizacje z napisami „Puszczamy się, kiedy chcemy”, „Z aut najbardziej lubię autoerotyzm” lub „W torebce zawsze noszę szminkę, lusterko i mnóstwo wątpliwości”, na którym widnieje wizerunek rozemocjonowanej Coco Chanel, to memy-manifesty, które trafnie diagnozują żeńską sferę doświadczeń. Z jednej strony kobiety stały wyzwolone, otwarcie mówiące o swoich pragnieniach i doświadczeniach, z drugiej, uwięzione są nadal we własnej fizyczności, narzuconej przez reżim nigdy nie starzejącego się ciała. Frej jest bystrą obserwatorką, obnażającą słabości współczesnego świata, któremu artystka złośliwie podkłada nogę. Rzeczywistość zaczyna się chwiać na niebotycznie wysokich obcasach, gubiąc po drodze sztuczne rzęsy i za ciasno opinającą bieliznę. Błyskotliwe i świetnie narysowane memy Frej zmuszają do myślenia, jak i zrewidowania własnych poglądów na temat fizyczności oraz stereotypów, które naruszają cielesną autonomię jednostki. Jej realizacje to wizualny bodziec do powiększania przestrzeni wolności, która nieustannie ograniczana jest przez politykę, religię oraz media.

Zuzanna Sokołowska

Wystawa w teatrze będzie dostępna dla odwiedzających od 5 marca do 30 kwietnia.

9 stycznia 20159 stycznia 2015

WARSZAWA: wystawa NATALIA LL. Secretum et Tremor, 23.01 – 19.04 CSW

NATALIA LL. Secretum et Tremor

Otwarcie wystawy: piątek 23 stycznia 2015, godz. 18.00
Wystawa trwa do 19 kwietnia 2015

Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski inauguruje 2015 rok monumentalną wystawą jednej z najwybitniejszych i najbardziej oryginalnych artystek, Natalii LL, legendy polskiej sztuki współczesnej.

Autorka i kuratorka: Ewa Toniak
Współpraca: Romuald Demidenko
Scenografia wystawy: Małgorzata Szczęśniak
Współpraca: Łukasz Kwietniewski
Projekt graficzny: Błażej Pindor

Wystawa „Secretum et Tremor” („Tajemnica i drżenie”) zderza ze sobą twórczość artystki z lat 60., śmiało eksplorującej wątki erotyczne czy kobiecej podmiotowości, z pracami współczesnymi. Atmosferę buduje wyjątkowa aranżacja przestrzeni autorstwa Małgorzaty Szczęśniak, światowej sławy scenografki współtworzącej Nowy Teatr w Warszawie.

Ekspozycję otwiera ikoniczny dla twórczości Natalii LL cykl fotografii „Sztuka konsumpcyjna” z 1972 roku, przedstawiający modelkę – atrakcyjną, młodą dziewczynę – zajętą pochłanianiem banana. Kolejne etapy tej czynności rejestruje aparat fotograficzny. Praca najczęściej interpretowana była w kontekście kobiecej zmysłowej przyjemności, ale też ironicznej aluzji do sztuki pornograficznej i tytułowej konsumpcji, co wobec deficytu dóbr wszelkich w epoce realnego socjalizmu było odbierane jako krytyka. Banany, ulubiony rekwizyt Natalii LL, w PRL były towarem powszechnie pożądanym, lecz trudno dostępnym.

W najnowszych pracach artystka wciela się w mitycznych wojowników – Odyna i Brunhildę, najpiękniejszą z walkirii. Bóstwa w inscenizacji Natalii LL nie budzą jednak grozy. Odyn sfotografowany na tle zielonego żywopłotu, w różowym boa i różowej peruce, zamiast tronu ma plastikowe krzesło ogrodowe z supermarketu, na dosyć pulchnych ramionach – różowe skrzydełka. Spogląda na nas spod uchylonej maski. W uśmiechniętej twarzy w słonecznych okularach rozpoznajemy Natalię LL. Jej rysy odnajdujemy też w masce pośmiertnej o uszminkowanych ustach, którą ten władca doczesnego i beztroskiego świata przykrywa twarz na kolejnym zdjęciu. Mitologiczne bóstwo, pochwycone przez wyobraźnię pop, przed obiektywem aparatu teatralizuje swoją ziemską obecność, pozując jak do pośmiertnej fotografii. „Secretum et Tremor” jest także filozoficzną refleksją o przemijaniu, o kruchości ciała i poczuciu zagrożenia, do czego odnosi się inspirowany wydarzeniami z 11 września 2001 cykl „Ptaki wolności”.

Wystawie towarzyszy obszerny katalog i przewodnik po wystawie. Na program składają się prezentacje filmów i wykłady poświęcone różnorodnym aspektom twórczości Natalii LL, m.in. performans, kontekst sztuki Wrocławia lat 70. czy Europy Środkowo-Wschodniej.

https://www.facebook.com/events/617193191758204

***

Natalia LL, właśc. Natalia Lach-Lachowicz (ur. w 1937), działa w takich obszarach sztuki jak fotografia, performans, film eksperymentalny, wideo, instalacja, rzeźba, grafika, malarstwo. W latach 1957–1963 studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu. W latach 1970-1981 wraz z Andrzejem Lachowiczem, Zbigniewem Dłubakiem i Antonim Dzieduszyckim założyła i prowadziła galerię Permafo we Wrocławiu, propagującą artystyczny fotomedializm oraz ideę fotografii permanentnej. Nazwa galerii była rodzajem manifestu artystycznego – wywodząc ją od słów „permanentna formalizacja”, artystka pisała w 1972: „Sztuka realizuje się w każdym momencie rzeczywistości, każdy fakt, każda sekunda jest dla człowieka jedyna i nigdy niepowtarzalna. Dlatego zapisuję wydarzenia zwykłe i trywialne, jak jedzenie, sen, kopulację, odpoczynek, wypowiadanie”. Od 1975 brała udział w wystawach ruchu feministycznego na Zachodzie. Stypendystka Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku (1977), Verein Kulturkontakte w Wiedniu (1991), Pro Helvetia (1994). W latach 2004-2013 wykładowca w Akademii Sztuk Pięknych (obecnie Uniwersytet Artystyczny) w Poznaniu. W 2007 została odznaczona Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis, w 2012 otrzymała Nagrodę im. Katarzyny Kobro. Prace artystki są w kolekcjach m.in. Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowego w Warszawie, Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie, Muzeum Narodowego w Gdańsku-Oliwie, Muzeum Lubelskiego w Lublinie, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, Frauen Museum w Bonn, Museum of Modern Art w Ljubljanie, Ludwig Museum w Kolonii, Musée National d’Art Moderne Centre Pompidou w Paryżu, International Center of Photography w Nowym Jorku. W 2015 roku Natalia LL weźmie udział w ważnych wystawach międzynarodowych „My Body is the Event. Vienna Actionism and International Performance” w MUMOK Museum of Modern Art, Wiedeń (27.02-15.08.2015), „International Pop” w Walker Art Center, Minneapolis (11.04-6.09.15), prezentowanej później w Museum of Art w Dallas i w Philadelphia Museum of Art w Filadelfii oraz „The World Goes Pop” w Tate Modern w Londynie (17.09.15-24.01.16).

Dr Ewa Toniak, historyczka i krytyczka sztuki, wykładowczyni akademicka i niezależna kuratorka; zajmuje się problematyką pamięci w przestrzeni publicznej, współczesnymi narracjami o PRL i obecnością kobiet w kulturze. Autorka książki „Olbrzymki. Kobiety i socrealizm” (Wydawnictwo Ha!art, 2008) i wystaw „Alina Ślesińska (1926-1984)” (2007), „Trzy kobiety: Maria Pinińska-Bereś, Natalia Lach-Lachowicz, Ewa Partum” (2011), „Wolny strzelec” (2013) w Zachęcie Narodowej Galerii Sztuki oraz „Moore and Auschwitz” w Tate Britain (2010). Redaktorka naukowa tomu „Kobiety i sztuka około 1960 roku” (Wydawnictwo Neriton, 2010). Pracuje nad książką o relacjach ekonomii i sztuki. Członkini Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków sztuki AICA. Mieszka w Warszawie.

Małgorzata Szczęśniak, scenografka (dyplom na Wydziale Scenografii Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni Jerzego Skarżyńskiego, 1984). Autorka języka wizualnego – przestrzeni i kostiumów – w przedstawieniach teatralnych i operowych Krzysztofa Warlikowskiego, współtwórczyni poetyki jego teatru. Wspólnie z Warlikowskim zrealizowała ponad czterdzieści przedstawień teatralnych i kilkadziesiąt operowych na najbardziej prestiżowych scenach w Polsce i za granicą – m.in. w Hamburgu, Stuttgarcie, Bonn, Mediolanie, Hanowerze, Zagrzebiu, Tel Awiwie, Paryżu, Brukseli, Madrycie i Londynie. Francuski Związek Krytyków Teatralnych, Muzycznych i Tańca przyznał jej nagrodę za najlepszą scenografię w sezonie 2009/2010 za spektakl „(A)pollonia”. Od 2008 roku współtworzy Nowy Teatr w Warszawie.

2 grudnia 20142 grudnia 2014

Film „Solidarność według kobiet” wchodzi na ekrany kin!

Miały przed sobą najlepsze lata życia.

Dwudziestoparo-, trzydziestolatki, które zamiast tak zwanej małej stabilizacji i względnego spokoju, wybrały bunt. Próbowano niszczyć ich małżeństwa. Straszono, że jak nie pójdą na współpracę z bezpieką, ich dzieci trafią do domu dziecka albo spotka je nieszczęśliwy wypadek.

Proponowano wyjazd z kraju w zamian za zaprzestanie działalności szkodzącej systemowi.

Nie przestały.

Kiedy w sierpniową sobotę 1980 roku zadowoleni z podwyżki robotnicy zakończyli strajk i chcieli wyjść ze Stoczni Gdańskiej, zamknęły bramy, tym samym rozpoczynając strajk solidarnościowy. Gdyby nie inicjatywa tych kilku zdeterminowanych kobiet, być może nie byłoby w naszej historii Sierpnia 80.

W stanie wojennym, kiedy mężczyzn pozamykano w więzieniach, kobiety przejęły ich role. Wydawały niezależną prasę, uruchomiły radiostację.

Nie zależało im na byciu we władzach Związku, nie dbały o to, by pełnić określone funkcje. Najważniejsza była praca i jej efekt.

Kiedy Radio Solidarność nadawało nielegalną audycję, mrugały światła w oknach całego miasta, na znak tego, że ludzie słuchają. Podziemny Tygodnik Mazowszerozchodził się w nakładzie kilkudziesięciu tysięcy egzemplarzy.

Niektórzy mówili o nich: Damska Grupa Operacyjna…

Siłę dawała im wiara w sens rewolucji, nadzieja na zmianę, poczucie bycia razem.

Miały w perspektywie uwolnienie Polski od Związku Radzieckiego.

Celem była wolność i demokracja.

Zabrakło ich przy Okrągłym Stole. Dały o sobie zapomnieć, kiedy ich koledzy obejmowali najważniejsze stanowiska we władzach wolnej Polski. Polityka – to nie dla mnie – myślały.

Walczą do dziś, ale w inny sposób niż wówczas.

Henryka pomaga rodzinom w popegeerowskich wioskach. Joanna pisze felietony, w których krytykuje kapitalizm i mechanizmy, rządzące współczesną ekonomią. Barbara uczy młode kobiety, jak być przywódczyniami. Ewa do dziś jest aktywną działaczką związku NSZZ Solidarność.

Barbara twierdzi, że w wolnej Polsce, o którą walczyła, wciąż nie ma wolnych kobiet.

Jadwiga dziwi się: jaka wolna Polska?

Henryka na pytanie: gdzie jest dziś solidarność?odpowiada: u mnie w domu!.

Joanna podsumowuje: Solidarności nie da się powtórzyć, ale świadomość, że inny świat jest możliwy, pozwala zachować nadzieję.

Pokaz specjalny, przedpremierowy z udziałem twórców odbędzie się 4 grudnia 2014 o godzinie 18:00 w kinie Muranów.

Uroczysty pokaz filmu z udziałem bohaterek odbędzie się 6 grudnia o godzinie 17:15 w kinie Muranów. Pokaz będzie jednocześnie premierą festiwalową filmu w ramach 14. Festiwalu Watch Docs.

Pokazy konkursowe filmu: 9 grudnia o godz. 20:30 w Kinie Antropos (Państwowe Muzeum Etnograficzne) i 13 grudnia w kinie Muranów o godz. 17:00.

„Solidarność według kobiet”

Tutuł angielski: Solidarity according to women
Język: polski
Reżyser: Piotr Śliwowski, Marta Dzido
Występują: Jadwiga Chmielowska, Anna Dodziuk, Joanna Duda – Gwiazda, Janina Jankowska, Ewa Kubasiewicz – Houee, Henryka Krzywonos – Strycharska, Barbara Labuda, Helena Łuczywo, Ewa Ossowska, Zofia Romaszewska, Bożena Rybicka – Grzywaczewska, Grażyna Staniszewska, Jadwiga Staniszkis, Ludwika Wujec, Ewa Zydorek, Alina Pienkowska, Anna Walentynowicz, Maryla Płońska
Kraj produkcji: Polska
Rok produkcji: 2014
Gatunek: dokument
Czas trwania: 113 min

21 listopada 2014

WARSZAWA: wykład „Podwórkowe opowieści” fundacji Hereditas

Fundacja Hereditas zaprasza na wykład pt. Podwórkowe opowieści

25 listopada (wt.), o godz. 18.00 w kawiarni Eufemia przy ul. Krakowskie Przedmieście 5

Podczas godzinnej opowieści, pełnej zaskakujących zwrotów, będzie można poznać rodzinną historię trzech pokoleń warszawskich artystek.

Udział jest otwarty i bezpłatny!

Wykład odbywa się w ramach projektu „Piękne nieznajome – poznaj zapomnianych artystów Warszawy”.

fundacja-hereditas.pl

20 listopada 2014

ŁÓDŹ: wystawa Ewy Partum w Muzeum Sztuki w Łodzi

Wystawa „Nic nie zatrzyma idei sztuki” wzięła swój tytuł od instalacji w przestrzeni publicznej, z którą zostaną skonfrontowani goście wchodzący do Muzeum Sztuki. Charakterystyczny dla osiedlowych ulic próg zwalniający samochody, z namalowanym obok hasłem, jest intrygującym sygnałem o przesłaniu całej ekspozycji. Dotyczy ono problemów sensu sztuki i sposobu jej funkcjonowania we współczesnej rzeczywistości.

ms2, ul. Ogrodowa 19
Otwarcie: 21 listopada 2014, piątek, g. 18.00

http://msl.org.pl/pl/wydarzenia/ewa-partum/
https://www.facebook.com/events/499618406847375/

Wydarzenia towarzyszące (ms2, ul. Ogrodowa 19):

21.11.2014, piątek, g. 18:00
Performans Ewy Partum podczas wersnisażu

14.12.2014, niedziela, g. 12:00
Oprowadzanie kuratorskie po wystawie: Maria Morzuch

14.12.2014, niedziela, g. 17:17
Wiele twarzy. Claude Cahun, Cindy Sherman, Aneta Grzeszykowska. Spotkaniew cyklu „Mistrzynie” na wystawie Ewy Partum. Prowadzi: Agnieszka Wojciechowska-Sej.

11.01.2015, niedziela, g. 17:17
Mini. Coco Channel, Cocquelline Barrier, Marry Quant. Spotkanie w cyklu „Mistrzynie”na wystawie Ewy Partum. Prowadzi: Agnieszka Wojciechowska-Sej.

25.01.2015, niedziela, g. 17:17
Jak kobieta? Georgia O’Keeffe, Louise Borgouise, Niki de Saint-Phalle. Spotkaniew cyklu „Mistrzynie” na wystawie Ewy Partum. Prowadzi: Agnieszka Wojciechowska-Sej.

***

Ewa Partum jest prekursorką sztuki konceptualnej, feministycznej i krytycznej w Polsce, autorką akcji i instalacji w przestrzeni publicznej, performansów, filmów, fotografii, poezji wizualnej. Studiowała w PWSSP w Łodzi (obecnie ASP) i ASP w Warszawie. Pierwszą pracę konceptualną „Obecność/Nieobecność” stworzyła w 1965 roku, jeszcze przed ukończeniem studiów, podejmując w niej problem obecności kobiet w środowisku progresywnej sztuki.

Partum jako pierwsza w sztuce polskiej podjęła w tak zdecydowany sposób dyskurs feministyczny. Już w 1971 roku w pracy „Poem by Ewa” odcisk czerwonych ust na papierze opatrzyła komentarzem „My touch is a touch of a woman /mój dotyk jest dotykiem kobiety”. Performans „Zmiana”, mający miejsce w Łodzi w Galerii Adres w 1974 roku, polegał na uczynieniu dzieła sztuki z twarzy artystki poprzez jej pomalowanie. W 1979 roku w Galerii Artforum Ewa Partum na oczach zgromadzonej publiczności została częściowo ucharakteryzowana w sposób postarzający połowę jej ciała. Akcja była krytycznym głosem przeciwko przedmiotowemu traktowaniu kobiet. Jako jedyna artystka w Polsce Partum konsekwentnie kontynuowała feministyczną praktykę, m.in. w cyklu „Samoidentyfikacja” czy w performansie „Kobiety. Małżeństwo jest przeciwko wam!”.

W 1971 roku zrealizowała prekursorską akcję „Legalność przestrzeni”, identyfikującą przestrzeń publiczną miasta jako miejsce politycznej dyskusji, ścierania się odmiennych postaw i idei. Przeprowadzona na Placu Wolności w Łodzi, polegała na ustawieniu w dużym zagęszczeniu poleceń i znaków zakazu lub nakazu – zarówno prawdziwych, jak i fikcyjnych i ironicznych np. „Zabrania się zabraniać”, ”Zabrania się pozwalać”. W 1972 roku artystka rozpoczęła działalność autorskiej galerii mail-artu „Adres” przy ul. Piotrkowskiej 86 w Łodzi, kontaktując się ze światową awangardą (z galerią współpracowali m.in. Włodzimierz Borowski czy Krzysztof Wodiczko). W tym samym roku zrealizowała performans i instalację „Metapoezja” w Muzeum Sztuki, łącząc sztuki wizualne z poetyckimi inspiracjami. Ważnym performansem był też mający miejsce w Łodzi „Hommage a Solidarność” (1982 rok).

Artystka obecnie mieszka i pracuje w Berlinie. W 2006 roku zrealizowała performans i instalację w Turbin Hall w Tate Modern w Londynie. W ostatnich latach brała udział w wielu wystawach na całym świecie, m.in.: Le Mouvement Biennale 2014 w Szwajcarii, Triennale Sztuki w Paryżu, 18 Biennale of Sydney, Manifesta 7 w Rovereto czy WACK! Art and The Feminist Revolution Moca w Los Angeles. Współpracuje z Galerią M+R Fricke w Berlinie.

W 2009 roku dzięki inicjatywie Krystyny Potockiej z Galerii Manhattan zrealizowana została w Łodzi idea Konceptualnego Muzeum Ewy Partum (sześć tablic umieszczonych w miejscach wystąpień artystki, m.in. w Muzeum Sztuki przy Więckowskiego 36). Muzeum w ostatnich latach wzbogaca kolekcję o nowe prace artystki, które pojawiły się m.in. na wystawie „Dla Was”, a obecnie prezentowane są w ramach ekspozycji Kolekcji Sztuki XX i XXI wieku „Atlas Nowoczesności”. Kluczowa w twórczości Partum instalacja „Legalność przestrzeni” z inicjatywy Krytyki Politycznej została dwa lata temu powtórzona w miejscu akcji z 1971 roku jako „Reenactment – Legalizowanie przestrzeni””.

Wystawa w Muzeum ma na celu określenie znaczenia twórczości Ewy Partum dla łódzkiej sceny artystycznej. Wpisuje się także w program indywidualnych wystaw prezentujących wybitne artystki i stawiających pytanie o należne im miejsce w historii sztuki. Na ekspozycji zostaną zaprezentowane prace z kolekcji Muzeum Sztuki w Łodzi i Muzeum Narodowego w Warszawie, a także prywatnych kolekcji, archiwów Ewy Partum i Fundacji Signum (Poznań) oraz kolekcji Osmana Djajadisastra (Akwizgran).

Muzeum Sztuki przygotowuje polsko-angielski katalog wystawy z wiodącym tekstem profesora ENSBA w Paryżu Jeana-Francoisa Chevriera oraz artykułami Doroty Monkiewicz (o Galerii Adres) i Karoliny Majewskiej (o „Legalności przestrzeni” i współczesnej recepcji tej pracy). W publikacji znajdzie się również wywiad z Ewą Partum.

Kuratorka: Maria Morzuch
Koordynatorka: Monika Wesołowska

30 października 201430 października 2014

WARSZAWA: QFF / Queer Feminist Film / Feministyczny Film Queerowy

Całoroczny przegląd filmów amerykańskich reżyserek. Kino alternatywne / feministyczne / queerowe / fabuła / dokument / krótki metraż / eksperyment

Ośrodek Studiów Amerykańskich UW, Al. Niepodległości 22

3 listopada 2014, o 18.00 zapraszamy na filmy Barbary Hammer.

Szczegółowy program queerfeministfilm.pl

***

QUEER FEMINIST FILM FEMINISTYCZNY FILM QUEEROWY

Nasz cykl filmowy ma na celu przybliżenie polskim odbiorczyniom i odbiorcom twórczości amerykańskich niezależnych feministycznych reżyserek podejmujących tematy genderowe i kwestie nienormatywnej seksualności. Proponujemy przegląd kina radykalnego zarówno pod względem formalnym jak i tematycznym. Od wczesnego feminizmu lesbijskiego w filmach Barbary Hammer i Su Friedrich, przez afro-amerykańskie rozmyślania nad nieheteronormatywną historią, stare kobiety odkrywające lesbijską seksualność i dokumenty o scenie drag, do współczesnego kina, gdzie płeć przestaje być jednoznaczna.

Zapraszamy do rozmowy o paradoksach niewidoczności kobiet w historii kina awangardowego i niewidoczności kina formalnie radykalnego w historii feminizmu i ruchów LGBTQ.

Czy kino eksperymentalne może być skuteczne politycznie?

Czy tworzy własne kategorie estetyczne? Na czym polega „trudność” czy „nieprzyswajalność” filmów eksperymentalnych i czy sama w sobie ma wartość poznawczą?

Przegląd kina ostatnich pięciu dekad pozwoli nam przyjrzeć się ewolucji koncepcji gender, tożsamości, ciała, seksualności, oraz zmieniającym się priorytetom działaczek i działaczyfeministycznych, LGBTQ i związanych z nimi innych ruchów politycznych.

queerfeministfilm.pl

FB: Queer Feminist FILM

[email protected]

zdj.: Barbara Hammer, kadr z filmu Double Strength

28 października 2014

WARSZAWA: Artystki. Sztuka kobiet w Polsce po 1989 roku: teatr/performans

Co twórczość polskich artystek mówi o 25-leciu polskiej demokracji? Czy metody kształcenia artystek i artystów sprzyjają wychodzeniu poza schematy i stereotypy myślowe? Jak wygląda późniejsza sytuacja zawodowa kobiet teatru: reżyserek, aktorek, scenografek, performerek? Co dziś oznacza dyskryminacja w przestrzeni sztuki i czy ma ona związek z płcią lub orientacją seksualną? Czy w kontekście działań artystycznych płeć i przypisywane ze względu na nią role kulturowe mogą być traktowane jako czynnik wykluczający? Jaką funkcję pełni tu szeroko rozumiana praca niewidzialna? Dlaczego dzieła odnoszące się do sfery seksualności i ról społecznych wciąż pozostają w sferze tabu i są źródłem kontrowersji, jak choćby klasyk polskiego performansu, czyli obieranie ziemniaków w Zachęcie przez Julitę Wójcik?

Do dyskusji o roli płci w sztuce teatru/performansu po 1989 r. zaprosiliśmy: teatrologa, krytyka i aktora – Macieja Nowaka; reżyserkę – Annę Smolar; reżysera i pisarza – Macieja Wojtyszkę oraz Julitę Wójcik – performerkę, autorkę akcji artystycznych. Dyskusję poprowadzi Katarzyna Kasia, filozofka z „Kultury Liberalnej”.

Spotkanie odbędzie się 30 października o godzinie 18.00
w MiTo art.café.books przy ul. Ludwika Waryńskiego 28 (metro Politechnika), warszawskiej galerii sztuki, księgarni i kawiarni.

„Artystki. Sztuka kobiet w Polsce po 1989 r. – sztuki wizualne” to czwarta z serii debat „Odcienie kobiecej polityki”, które „Kultura Liberalna” organizuje wraz z Fundacją im. Róży Luksemburg. Pomysłodawczynią cyklu jest Karolina Wigura, szefowa działu politycznego „Kultury Liberalnej”.

Więcej informacji znajdą Państwo na naszej stronie:
www.KulturaLiberalna.pl

Wstęp wolny! Serdecznie zapraszamy!

13 października 201413 października 2014

WARSZAWA: Spotkanie z Patrycją Dołowy wokół spektaklu „The HIDEOUT/KRYJÓWKA”

15 października, w środę, o 18:00 zapraszamy do Feminoteki na spotkanie z Patrycją Dołowy – artystką, performerką, dramaturgiem, która od lat zajmuje się problematyką pamięci. Pamięci niechcianej, wypartej, ukrywanej.

Autorka projektu „Widoczki: pamięć miasta/pamięć ciała” – próbuje za jego pomocą ukazać inne spojrzenie na przestrzeń, pamięć, historię z kobiecej (codziennej) perspektywy, szukania świadectw bycia, rejestracji lub przywrócenia pamięci nie tego co publiczne, ale tego co gdzieś w zakamarkach i pamięci miasta ukryte, niewidoczne, zatarte. Współpracując z neTTheatre zbierała świadectwa o sąsiedztwie polsko-żydowskim. O ukrywanych i ukrywających, o przemilczanych, o odebranej lub rozdwojonej tożsamości. Odnalezione świadectwa posłużyły za kanwę scenariusza najnowszego spektaklu neTTheatre „The HIDEOUT/KRYJÓWKA”.

Spotkanie będzie próbą opowiedzenia o niezwykłej podróży, jaką Dołowy odbyła w poszukiwaniu kolejnych historii. O mierzeniu się z nieustannymi odmowami ze strony rozmówców, z pytaniami: „po co ci to, dziecko?”, z ciężarem przekazywanych wspomnień. O przeistaczaniu ich w „Widoczki” i w tekst dramatu. Będzie też okazją do dyskusji nad problematyką pamięci. Czy warto powracać do tego, co wyparte? Czy w oficjalnej Historii istnieje miejsce dla indywidualnych świadectw, okruchów wspomnień, fragmentów opowieści?

Patrycja Dołowy – Artystka multimedialna, posługująca się fotografią, performance, grafiką, video i tekstem. Ma na koncie ponad 50 wystaw w Polsce i zagranicą. Prace i teksty publikuje w pismach artystycznych oraz w magazynach wielkonakładowych. Autorka 2 sztuk teatralnych. Z wykształcenia doktor nauk przyrodniczych (2007), absolwentka UW (2002) oraz Akademii Fotografii Artystycznej Wyższych Szkół Fotograficznych we Wrocławiu (wyróżnienie, 2005). Wiceprezeska Fundacji MaMa, współpracuje m. in. z Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. Laureatka Nagrody im. Karola Sabatha 2011, stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego 2012.

https://www.facebook.com/events/1510229472564407/?source=1&sid_create=3589160974

7 października 20147 października 2014

Matronat: Radio Azja i Festiwal Filmowy Pięć Smaków. Koncert Be-Being

Koreańska opera pansori i buddyjskie mantry w TR Warszawa. Zapraszamy na pierwszy koncert z cyklu RADIO AZJA.

Już 20 października na scenie TR Warszawa wystąpi kolektyw Be-Being z projektem muzyki buddyjskiej Li&Sa. To wyjątkowe i nowoczesne w formie widowisko oparte jest na koreańskiej muzyce tradycyjnej, operze pansori, mantrach i buddyjskim tańcu. Muzyka grana na żywo przeplata się z elektroniką, a dźwiękom towarzyszą absorbujące wizualizacje.

Li & Sa to inspirowane buddyjską filozofią widowisko, będące połączeniem koreańskiej muzyki tradycyjnej, buddyjskiego tańca i mantr z kanonami sztuki współczesnej. Muzyka grana na żywo przeplata się z elektroniką, a dźwiękom towarzyszą absorbujące wizualizacje.

Projekt został stworzony przez zespół Be-Being, w skład którego wchodzą najznamienitsi koreańscy muzycy, wykonujący muzykę tradycyjną i współczesną: Jang Young-gyu – kompozytor (znany już polskiej publiczności jako basista UhUhBoo Project) oraz wirtuozi i wirtuozki tradycyjnych instrumentów koreańskich: Park Soon-a, Na Won-il, Chun Ji-yoon, Shin Won-young, a także Lee Seung-hee – mistrzyni koreańskiej opery pansori.

Współtwórcą projektu jest Jeong Gak, młody mnich buddyjski, będący jednym z wykonawców. Spektakl jest odbiciem współczesnej wrażliwości, kształtowanej przez świadomość dawnych form sztuki oraz ich rezonans w teraźniejszości. Jest więc próbą zrozumienia buddyjskiej filozofii uosabianej przez sztukę, a także reinterpretacją tradycyjnej buddyjskiej muzyki i tańca z perspektywy sztuki współczesnej.

Tytuł Li&Sa odnosi się do pojęć Do-Li (rozum) oraz Sa-Sang (zjawisko), będących dwoma różnymi, a zarazem uzupełniającymi się, aspektami filozofii buddyjskiej. Li reprezentuje intelektualną ścieżkę do osiągnięcia świadomości, Sa to pełna umiłowania droga prowadząca do współodczuwania. Dualizm ten jest obecny we wszystkich buddyjskich rytuałach i praktykach muzycznych.

Proces tworzenia muzyki przez Be-Being wyjaśnia część magii zawartej w przedstawieniu. Artyści wybierają motyw wywodzący się z muzyki tradycyjnej i przekształcają go w rozbudowane sekwencje muzyczne, śpiew, rytm i obraz – rodzaj sztuki totalnej, nową interdyscyplinarną formę, bazującą na tradycyjnej muzyce koreańskiej i sztukach wizualnych. Bardzo istotną rolę w projekcie pełni unikalna sztuka wokalna pansori. Jest ona domeną zarówno kobiet, jak i mężczyzn. Lee Sueng-hee, wokalistka Be-Being, rozpoczęła naukę pansori w wieku dziesięciu lat, trwające już 23 lata studia zdają się nie mieć końca. Pansori to opera jednego wokalisty. Gra on wszystkie role w sztuce, opowiada historie, odgrywa dialogi, wydaje odgłosy dźwiękonaśladowcze, a przede wszystkim śpiewa pieśni. Całe życie wokalistów pansori podporządkowane jest ćwiczeniom głosu. Okres osiągnięcia przez artystę dojrzałości wokalnej określa się mianem „Deugeum”, czyli utrzymaniem perfekcyjnego głosu. Dawni mistrzowie, aby osiągnąć perfekcyjnie brzmiący głos wykonywali ćwiczenia wokalne przy wodospadzie. Jeśli głos słychać mimo szumu spadającej wody, oznacza to, że artysta jest gotów do publicznych występów.

Zespół wystąpi w składzie:

Park Soon-a – Gayageum (cytra)

Na Won-il – Piri (stroikowy flet trzcinowy)

Shin Won-young – Janggu (bęben klepsydrowy)

Lee Seung-hee – Pansori (tradycyjna koreańska sztuka wokalna)

Chun Ji-yoon – Haegeum (dwustrunowa fidel kolanowa)

Goście specjalni: mnisi Jeong Gak i Beop Soo

Słodko, gorzko, Seul

Zespół Be-Being napisał muzykę do wielu koreańskich filmów. Znany jest ze współpracy m.in. z Park Chan-wookiem. Jego film pt. „Słodko, gorzko, Seul” (Korea Płd, 2014), wyreżyserowany wspólnie bratem Park Chan-kyongiem, to wyjątkowy projekt dedykowany koreańskiej stolicy, zrealizowany wspólnie z internautami oraz właśnie z zespołem Be-Being. Uroczysty pokaz filmu, z udziałem artystów, odbędzie się w kinie Luna 19 października. Wstęp wolny.

Bilety na koncert: 40 zł (normalny), 35 zł (ulgowy)

Bilety dostępne są na stronach piecsmakow.pl, eBlilet.pl oraz w sieci salonów Empik i kasie TR Warszawa.

Posiadacze karnetów na Festiwal Filmowy Pięć Smaków mogą nabyć bilety na koncerty z 50 % zniżką na stronie www.piecsmakow.pl.

Bilety ulgowe dla młodzieży uczącej się do 26 roku życia oraz emerytów i rencistów dostępne są wyłącznie na stronie eBilet.pl oraz w salonach Empik i kasie TR Warszawa.

RADIO AZJA

Koncert:

Be-Being (Korea Południowa)

Li & Sa – Projekt Muzyki Buddyjskiej

20 października 2014, godz. 20.00

TR Warszawa

Film:

„Słodko, gorzko, Seul”

Korea Południowa 2014, 63’

reżyseria: PARKing CHANce (Park Chan-kyong, Park Chan-wook)

19 października 2014, godz. 19.00

Kino Luna

Kolejne wydarzenia w cyklu Radio Azja:

26.11.2014, g. 20.00 „i tak nie zależy nam na muzyce”, reż. Cedric Dupire, Gaspard Kuentz – pokaz filmu i spotkanie z Hiromichim Sakamoto, Kino Muranów

27.11.2014, g. 20.00 – Hiromichi Sakamoto – koncert w TR Warszawa

08.12.2014, g. 20.00 – DaWangGang – koncert w TR Warszawa

www.radioazja.pl

Organizator: Fundacja Sztuki Arteria, TR Warszawa

Partnerzy: Miasto Stołeczne Warszawa, ARKO, Sen Pszczoły Loft Hotel

Patronat medialny:

Aktivist, 5 Kilo Kultury, CSPA, Dzika Banda, Etnosystem.pl, Feminoteka, IRKA, Japonia-online, Magazyn Kulturalny, Plac Defilad, Popmoderna, wazji.pl, The Warsaw Voice, jazzsoul.pl, eBilet.pl, naobcasach.pl, W językach, Halo Wawa, Koncertomania

Fragment spektaklu Li&Sa:

2 października 20142 października 2014

WARSZAWA: Międzynarodowy kolektyw artystek FF w Polsce! Berlin-Wiedeń-Warszawa

ff – Strefa Tymczasowo Autonomiczna 3 / Temporary Autonomous Zone 3

24 projekty w 24h:

4 – 5 października 2014, od 17:00 do 17:00
wernisaż wystawy: 5 października, 17:00
wystawa czynna do 16 listopada 2014

Temporary Autonomous Zone /3 Strefa Tymczasowo Autonomiczna /3 to projekt międzynarodowego feministycznego kolektywu ƒƒ – trzeci z kolei odcinek przygotowany przez artystki z myślą o Warszawie. Dotychczasowe odbyły się w Wiedniu i w Berlinie. Tym razem projekt odbywa się w bloku wydarzeń w ciągu 24 intensywnych godzin, gromadzi ponad pięćdziesiąt artystek różnych dziedzin sztuki, a do działań zostaje włączona cała część Pałacu Kultury i Nauki, w której mieści się Teatr Studio im. Ignacego Stanisława Witkiewicza. 24-godzinny program performatywny obejmuje klatki schodowe, szatnię, dwie sale Galerii, Bar Studio, kontener, patio od strony Pl. Defilad, dużą scenę, małą scenę (Modelatornię), foyer, oraz inne zaułki teatru – na co dzień widzowi niedostępne. Temporary Autonomous Zone /3 przygotowana przez ƒƒ, w sposób przekorny odwołuje się do niegdyś głośnego manifestu Hakima Beya (T. A. Z. The Temporary Autonomous Zone, Ontological Anarchy, Poetic Terrorism), strategii anarchistycznych, karnawalistycznych, pirackich i subwersywnych.

Strefa Tymczasowo Autonomiczna /3 tworzy tymczasową wspólnotę, ale i karnawalizuje, odwraca porządki: w ciągu 24 godzin Galeria stanie się eksperymentalnym warsztatem krawieckim, duża scena zbiorową sypialnią i miejscem analizy snów, z kolei pokój bileterów – garderobą z kostiumami i wizażystkami dla aktorów i publiczności. Mała scena (Modelatornia) przyjmie rolę sali edukacyjnej z wykładami i warsztatami, a szatnia, schody i foyer staną się miejscem koncertów i przedstawień. Autonomia jest tu więc rozumiana szeroko, a role miejsc i osób (artysty, kuratora, reżysera, aktora) nieustannie odwracane i negocjowane. 24-godzinny „karnawał” rozpocznie się 4 października o godzinie 17:00 i zakończy 5 października także o godzinie 17:00. Jako jego zwieńczenie o godz. 17:00 w Galerii Studio obędzie się wernisaż wystawy grupy ƒƒ i zaproszonych gości, składającej się z artefaktów, instalacji i rekwizytów użytych w poprzedzających ją performensach, a także dokumentacji. 24-godzinny blok zdarzeń, jak i wystawa, nawiązują do historii teatru i centrum sztuki Studio, pomyślanego w latach 70. przez Józefa Szajnę jako jedno instytucjonalne ciało, łączące działalność teatru i galerii.

Szesnaście artystek z grupy ƒƒ pochodzi z różnych krajów (Niemcy, Grecja, Austria, Słowacja, Stany Zjednoczone, Dania, Holandia), a większość z nich mieszka w Berlinie. ƒƒ zaprosiła do współpracy innych uczestników, najczęściej reprezentujących inne dziedziny sztuki. Wśród ponad dwudziestu pokazywanych projektów, znajdą się m.in. interaktywna maszyna fotografująca Teatr zapisu Doroty Walentynowicz i Lisy Ruyter; instalacja dźwiękowo-kostiumowa i performens krawiecki Rostrum Katrin Plavcak, Ulriki Segerberg, Marzeny Nowak, Cullinan Richards; warsztat dla kobiet Ucieleśnione herstorie. Od pracy niewidzialnej do rebelii codzienności Ewy Majewskiej, Aleksandry Polisiewicz, Joanny Sokołowskiej i Aleksandry Jach; performens 970 EE PP Christiny Dimitriadis, Mathilde ter Heijne i Sylvii Schwarz na podstawie Oczyszczenia Sofii Oksanen; Bal przyszłości Mathilde Rosier, Antje Majewski, Delii Gonzalez, Alice Cohen, Janne Schäfer; projekt wspólnego nocnego czuwania i zbiorowego snu na dużej scenie w Outliers Janne Schäfer & Kristine Agergaard i Melissy Steckbauer; rozbudowany performens Zanim stałyśmy się dzikie Magdy Tothovej, Juliane Solmsdorf, Mireli Baciak, Aleksandry Bożek-Muszyńskiej, Paula Philippa Heinze badający zachowania i gesty społeczeństwa neoliberalnego na podstawie zgromadzonego przez artystów archiwum; obszerny program video Magdy Tothovej w kontenerze przed wejściem do Studio; projekt Trąbka do słuchania Zorki Wollny i zespołu seniorek Retro.ArtBem; czy umiejscowiony w 2200 roku Przewodnik Agnieszki Polskiej i Antje Majewski.

Więcej informacji o grupie ƒƒ na: www.fffffff.org

Program —> http://teatrstudio.pl/o-studio/galeria-studio/

***

Udział biorą:

grupa ƒƒ:

Alice Cohen, Cullinan Richards, Christina Dimitriadis, Delia Gonzalez, Mathilde ter Heijne, Antje Majewski, Julia Phillips, Katrin Plavčak, Jen Ray, Lisa Ruyter, J&K / Janne Schäfer and Kristine Agergaard, Juliane Solmsdorf, Melissa Steckbauer, Magda Tothova, Manuel Wischnewski

oraz:

Johanna Abraham, Kasia Adamik, Mirela Baciak, Franziska Böhmer, Christine Borch, Aleksandra Bożek-Muszyńska, Agnieszka Brzeżańska, Lou Cantor, Sylwia Chutnik, Kai Dieterich, Katharina von Dolffs, Patrycja Dołowy, Fundacja MaMa, Rosa Gerhards, Paul Philipp Heinze Aleksandra Jach, Monika Karczmarczyk, Linards Kulless, Isabella Lewandowski, Ewa Łuczak, Ewa Majewska, Marzena Nowak, Wiola Ostasiewicz, Aleksandra Polisiewicz, Agnieszka Polska, Retro.ArtBem, Mathilde Rosier, Sylvia Schwarz, Terril Scott, Ulrika Segerberg, Aleksandra Skwarc, Joanna Sokołowska, Nicole Szolga, Dorota Walentynowicz, Ruth Weismann, Marie Wocher, Zorka Wollny

uczestnicy Linii ƒƒ:

Candice Breitz, Anat Ben David, Milena Dragicevic, Mary Beth Edelson, Ali Fitzgerald, Mathiew Greenfield, Gittan Jönsson, Dafna Maimon, Kirsi Mikkola, Aleka Polis, Janneke Raaphorst, Kirstine Roepstorff, Lorenzo Sandoval, Anne Sherwood Pundyk, Anna Steinert, Betty Tompkins, Biliana Nahua Tzoneva, Jean-Pierre Zoetbrood

Organizatorzy:
ƒƒ i Barbara Piwowarska

Organizatorki bloku performensów 24h:
Antje Majewski / ƒƒ, Magda Tothova / ƒƒ, Barbara Piwowarska

Organizatorki wystawy:
Barbara Piwowarska, Christina Dimitriadis / ƒƒ, Mathilde ter Heijne / ƒƒ

Projekty graficzne:
Mathilde ter Heijne, Kai Dieterich

19 września 201420 września 2014

Film „Całej pensji i połowy władzy” („Full Pay – Half The Power”) po angielsku już na YouTube!

Film Feminoteki „Całej pensji i połowy władzy” („Full Pay – Half The Power”) jest już dostępny na YouTube z angielskimi napisami. Zachęcamy do oglądania!

Feminoteka’s movie „Full Pay – Half The Power” („Całej pensji i połowy władzy”) is now available on YouTube with English subtitles. We invite you to watch it!

Film „Całej pensji i połowy władzy” został przygotowany z myślą o gimnazjalist(k)ach i licealist(k)ach. Ma charakter edukacyjny. Opowiada o naszych prababkach, które na przełomie XIX i XX wieku dążyły do tego, by Polki mogły studiować na uniwersytetach i pracować w zawodch takich, jak: prawniczka, farmaceutka, lekarka. Przywołuje losy pierwszych polskich reprezentatntek tych zawodów, jak również pierwszych polityczek wybranych do polskiego Sejmu. Zaletą filmu są piękne animacje.

Reżyseria: Magdalena Łazarczyk i Łukasz Sosiński

Scenariusz: Agnieszka Sosińska i Łukasz Sosiński

Animacja: Magdalena Łazarczyk i Łukasz Sosiński

Muzyka: Joanna Purzycka

Film powstał w ramach projektu „Całej pensji i połowy władzy”, zrealizowanego przez fundację Feminoteka ze środków firmy Boeing. Film jest przeznaczony do użytku wyłącznie w celach edukacyjnych i niekomercyjnych.

18 września 201418 września 2014

WARSZAWA: wystawa „Maria Bartuszová. Formy przejściowe” w MSN

Od 25 września będzie można odwiedzać w Muzeum Sztuki Nowoczesnej (ul. Emilii Plater 51, Warszawa) wystawę „Maria Bartuszová. Formy przejściowe”, która ma na celu przybliżenie twórczości tej mało znanej – do tej pory – słowackiej artystki. Ekspozycja ma za zadanie „napisanie” historii twórczości Bartuszovej, która nie doczekała się jeszcze prawdziwej i kompletnej recepcji. Wystawa związana jest z szerszym projektem badawczym. Będzie jej towarzyszyć jednodniowe sympozjum oraz cykl warsztatów dla dzieci z niepełnosprawnościami wzroku, w czasie którego będą wykorzystane autorskie metody pracy artystki, m. in. wykorzystanie wieloczęściowych rzeźb w pracy z osobami niewidzącymi.

Wystawa „Maria Bartuszová. Formy przejściowe” to próba napisania historii, która nigdy nie została napisana. Nigdy też nie została ujęta w spójny sposób, podczas gdy dzieło to jest zbudowane na gęstej siatce niezwykle nośnych i dynamicznych odniesień, nawrotów, niespodziewanych przeskoków – zapis wahania i poszukiwania nowego języka.

Maria Bartuszová (1936-1996) to jak dotąd mało znana słowacka rzeźbiarka, odkryta szerszej publiczności w 2007 roku podczas Documenta 12. Od tego momentu jej prace zaczęły pojawiać się na międzynarodowych wystawach. Sztuka Bartuszovej nigdy nie doczekała się jednak prawdziwej recepcji; jej prace prezentowane były pojedynczo, bez szerszego kontekstu i w oderwaniu od zaskakującej dynamiki jej dzieła.

Wystawa „Maria Bartuszová. Formy przejściowe” to próba uchwycenia napięcia tkwiącego w pracach artystki. Bardziej niż zbiór przedmiotów, wystawa ta tematyzuje moment, w którym artysta – powodowany wewnętrznym impulsem – wymyśla nowy język. Pracując na najbardziej (z rzeźbiarskiego punktu widzenia) prymitywnym i powszechnym materiale jakim jest gips, Bartuszová eksperymentuje i nie waha się traktować tradycji, norm i wyuczonych sposobów jako tylko przejściowych. Fakt, że dzieje się to równolegle ze zmianą paradygmatu i przełomem, który podważył dotychczasowy porządek sztuki sprawia, że twórczość ta (ze swojego ubocza, odosobnienia, czy wreszcie zapomnienia) wyraża ducha czasu i rodzący się wtedy nowy język sztuki współczesnej.

Kuratorki: Marta Dziewańska, Gabriela Garlatyová

Szczegóły: http://artmuseum.pl/pl/wystawy/maria-bartuszova-2

Oto link do informacji o wystawie: http://artmuseum.pl/pl/wystawy/maria-bartuszova-2

Sympozjum: http://artmuseum.pl/pl/wydarzenia/sympozjum-poswiecone-tworczosci-marii-bartuszovej

Warsztaty: http://artmuseum.pl/pl/cykle/warsztaty-dla-dzieci

FB: https://www.facebook.com/events/793126707384767/?fref=ts

10 września 201411 września 2014

WARSZAWA: Mamy bilety na „Gabinet” teatru Młyn!

Teatr Młyn rozpoczyna nowy sezon spektaklem „Gabinet” w reżyserii Natalii Fijewskiej-Zdanowskiej.

Zapraszamy Was na pokazy 13 i 14 września o 19:00. Mamy do rozdania po trzy podwójne wejściówki na każdy spektakl! Otrzymają je osoby, które napiszą na [email protected] maila o tytule „Gabinet”. W mailu prosze o preferowana datę oraz imię i nazwisko. Wygrywają pierwsze zgłoszenia.

***

Ona (Paulina Holtz) – trzydziestoparoletnia, sfrustrowana współczesna matka–Polka, która mimo wysiłków nie radzi sobie z natłokiem obowiązków. I on (Rafał Kosecki) – zapracowany lekarz – katolik-rozwodnik, który pod maską cynizmu ukrywa niepewność i rozczarowanie.
I oto nagle, przypadkiem, utykają razem w ortopedycznym gabinecie. Na chwilę zatrzymuje się codzienny bieg wydarzeń. Ta dziwna noc tworzy wyrwę w rzeczywistości.

9 września 201410 lutego 2015

WARSZAWA: „Dolne partie” teatr ME/ST

„DOLNE PARTIE – musical intymny”

15.02 g.17.00 i 19.00 oraz 16.02 g.19.00

Pałac Zamoyskich (Pawilon SARP) ul. Foksal 2 w Warszawie

***

„Dolne Partie – musical intymny” to podróż do kobiecego świata intymności.
Ten godzinny mini-musical jest grany nieprzerwanie od 2004 roku. Ma swoich stałych fanów, którzy sztukę widzieli kilka lub kilkanaście razy.

Akcja spektaklu rozpoczyna się w momencie, gdy bohaterka postanawia pójść na warsztaty, na których podobno można odkryć swoją kobiecość.
Jak się okazuje, nic nie dzieje się na tych warsztatach tak, jak przewidywała.

„Dolne Partie – musical intymny” bawi, uczy, daje do myślenia a przede wszystkim otwiera na trudne tematy, dotyczące seksualności, dojrzewania, intymności i godności kobiecej.

Musicalowa forma sztuki sprawia, że poruszane przez aktorki tematy tabu
stają się bardziej dostępne, okazuje się, że można zaśpiewać piosenkę
o intymności w rytmie rock`n`roll lub w hip-hopowym stylu
opowiedzieć o dojrzewaniu.

„Dolne Partie – musical intymny” to doskonały sposób na spędzenie damsko-męskiego wieczoru w teatrze. Panie poczują więcej odwagi w mówieniu o swojej intymności a panowie usłyszą, może po raz pierwszy, rozmowy zarezerwowane wyłącznie dla kobiecych spotkań.

4 września 2014

WARSZAWA: „Lady Wa-Wa” teatru ME/ST. Konkurs!

„Lady Wa-Wa” to teatr jednej aktorki. Magdalena Engelmajer tworzy warstwę spektaklu ze słów, dźwięków oraz sytuacji, które poruszają różne tematy dotyczące kobiecej strony świata.

Ważną rolę odgrywa tu ciało aktorki, jej fizyczność oraz muzyka, która wraz z odpowiednio przetworzonymi odgłosami, tworzy unikalny, słowno-muzyczny mikrokosmos, wciągający widza swoją niejednoznaczną poetyką.W trakcie pracy nad projektem, twórcy inspirowali się techniką stosowaną przez kompozytorów muzycznych, zwaną aleatoryzmem kontrolowanym. Technika ta, wprowadza do dzieła muzycznego element przypadku, jednak pod ścisłą kontrolą kompozytora.Przeniesienie jej na grunt teatru, polega na łączeniu krótkich fragmentów złożonych ze słów, muzyki oraz dźwięków sonorystycznych w jedną całość, która oscylując wokół tematu kobiecości, zaskakuje widzów nieprzewidywalnym połączeniem scen o skrajnym ładunku emocjonalnym.

http://mestteatr.pl/?page_id=458
7 i 8 września o godzinie 19.00

Konkurs! Mamy dla Was podwójne zaproszenie na spektakl 7 września. Aby wziąć udział w losowaniu, wyślij maila na [email protected] o temacie Lady Wawa. W mailu podaj swoje imię i nazwisko. Czekamy do piątku 5 września, godz. 13.00. Do wylosowanej osoby odezwiemy się mailowo

3 września 2014

Gdańsk: Uwikłani w płeć – wystawa kolekcji Joanny i Krzysztofa Madelskich

Otwarcie wystawy ”Uwikłani w sztukę” odbędzie się 19 września 2014 w Muzeum Narodowym w Gdańsku. Tematyka kolekcji kładzie silny nacisk na kobiecość, stanowiąc reprezentatywny wybór fotografii wykonanych przez polskich artystów i polskie artystki na przestrzeni kilkudziesięciu ostatnich lat. Zbiór to próba zapisu ikonografii kobiecości oraz odpowiedzi na pytanie jak obraz kobiety zmieniał się w czasie i jak zmieniło się jego postrzeganie.

Tytuł: Uwikłani w sztukę. Kolekcja Joanny i Krzysztofa Madelskich w Muzeum Narodowym w Gdańsku

Kurator wystawy: Adam Mazur

Miejsce: Oddział Sztuki Nowoczesnej – Pałac Opatów, Muzeum Narodowe w Gdańsku

Czas trwania: 20 września – 23 listopada 2014

WWW: uwiklanewplec.pl, mng.gda.pl

***

Kolekcja to nie tylko grupa podobnych do siebie i unikatowych przedmiotów. Rzadko spotykany obiekt nie buduje prawdziwej wartości i charakteru zbioru. Jest nią za to swojego rodzaju klamra, wspólny mianownik i wyznacznik – chęć pokazania szerokiego obrazu, mozaiki złożonej z autonomicznych przedstawień oraz ich wartości. Paradoksalnie, kolekcja kierująca się motywem przewodnim, pozostaje jednak otwarta, będąc w procesie ciągłych zmian i przekształceń, nie tylko samego zbioru, ale i kolekcjonera, bogatszego o kolejne doświadczenia, odkrywającego nowe płaszczyzny warte uchwycenia. Budowanie zbioru przypomina zatem pisanie książki, gdzie każdy rozdział stanowi odrębną historię, a jako całość tworzy wielowątkową i bardzo osobistą narrację.

O kolekcji Joanny i Krzysztofa Madelskich, można powiedzieć, że jest przykładem niezwykle przemyślanego i dojrzałego tworzenia zbioru. Para kolekcjonerów pierwsze prace zaczęła zbierać jeszcze w latach 90., skupiając się głównie na polskiej sztuce współczesnej, kładąc szczególny nacisk na abstrakcyjne malarstwo, rzeźbę i grafikę. Kolekcja Madelskich stała się odpowiedzią na poszukiwania różnorakich postaw artystycznych, indywidualnych sposobów narracji oraz możliwości opisu rzeczywistości i stanów emocjonalnych za pomocą obrazu.

Z czasem sporadycznie zaczęły pojawiać się w nim dzieła fotograficzne i wideo, które od kilku lat gromadzone intensywniej nadały nowy kierunek poszukiwaniom. Odejście od formy kolekcjonowanych dzieł, wiązało się z również z poruszeniem zupełnie nowych wątków i jakości. Dość ogólny temat przewodni tej części kolekcji, skutkuje w szczególe bogactwem wątków. Znajdziemy w niej fascynację ciałem kobiety, jej popkulturowe wizerunki, a także kadry o feministycznym i krytycznym wybrzmieniu. To także współczesny portret kobiecości, pokazujący poszukiwania tożsamości, roli społecznej, a także konstruowania płci o obszarze kultury.

Jak dotąd, dwukrotnie prezentowany publicznie był jedynie zbiór fotografii ( Fotofestiwal Łódź 2012, BWA Olsztyn 2013 ). Ekspozycja we wnętrzach Pałacu Opatów w Gdańsku Oliwie łączy po raz pierwszy fotografię i malarstwo. Wystawa konfrontuje „stare malarstwo” z „nowymi mediami”, artystów z artystkami, ale też wydobywa napięcie obecne w aktualnej sztuce pomiędzy abstrakcją malarską i fotograficznym konkretem, pomiędzy „czystą formą” i „brudną polityką”. Uwikłane w płeć – by odwołać się do tytułu łódzkiej i olsztyńskiej wystawy – są z pewnością nie tylko post-feministyczne artystki, ale również trzymający się kurczowo pędzla i sztalugi współcześni malarze.

Wystawa jest okazją by zobaczyć w dialektycznym ujęciu sztukę kobiet i mężczyzn, malarstwo i fotografię, uznanych klasyków i artystów najmłodszego pokolenia. Ekspozycja daje możliwość zapoznania się z nie zawsze dostępnymi dla szerokiej publiczności kluczowymi dziełami współczesnej sztuki polskiej.

Artystki i artyści: Anna Bedyńska, Paweł Bownik, Tomasz Ciecierski, Marian Dederko, Zbigniew Dłubak, Jerzy Benedykt Dorys, Kazimiera Dyakowska, Jan Dziaczkowski, Stanisław Fijałkowski, Janina Gardzielewska, Stefan Gierowski, Teresa Gierzyńska, Katarzyna Górna, Izabela Gustowska, Edward Hartwig, Jakub Karwowski, Leszek Knaflewski, Jerzy Kosiński, Piotr Kośnik, Dorota Kozieradzka, Zofia Kulik, Piotr Kurka, Natalia LL, Jerzy Lewczyński, Zbigniew Łagocki, Weronika Ławniczak, Krystyna Łyczywek, Henryk Makarewicz, Eugeniusz Markowski, Jarosław Modzelewski, Agata Michowska, Dorota Nieznalska, Wacław Nowak, Jerzy Nowosielski, Fortunata Obrąpalska, Anna Orłowska, Witek Orski, Ewa Partum, Marek Piasecki, Paweł Pierściński, Wojciech Plewiński, Krzysztof Pruszkowski, Tadeusz Rolke, Józef Rosner, Zofia Rydet, Tadeusz Rydet, Mateusz Sadowski, Marian Schmidt, Krzysztof Sołowiej, Michał Sowiński, Paweł Susid, Andrzej Szewczyk, Sonia Szóstak, Leon Tarasewicz, Teresa Tyszkiewicz, Jerzy Wardak, Martynka Wawrzyniak, Anatol Węcławski, Bartek Wieczorek, Yulka Wilam, Andrzej Wróblewski, Kamil Zacharski, Włodzimierz Jan Zakrzewski, Monika Mamzeta Zielińska

888 88 33 88

888 88 79 88

SAMO DOBRO

Tag: sztuka