spotkanie z redaktorką Jagodą Dolińską i historyczką Anną Dzierzgowską
12 stycznia 2015, godz.18.00, Fundacja Feminoteka,
ul. Mokotowska 29a (wejście od Marszłakowskiej 32 w podwórze)
„Opublikowana przed stu laty książka Emmy Goldman Anarchizm i inne eseje ukazuje się po polsku po raz pierwszy. […] Nie brakuje […] poświęconych „czerwonej Emmie” książek biograficznych, ale rzadko pojawia się ona pośród wielkich teoretyków anarchizmu: Proudhona, Bakunina, Kropotkina. Jeśli wspomina się o jej pracy intelektualnej, to tylko w jednym, niezaprzeczalnie istotnym kontekście — Goldman wprowadziła do anarchizmu perspektywę feministyczną i uczyniła seksualność kobiecą, lecz także nieheteronormatywną, problemem istotnym dla refleksji anarchistycznej. Goldman jest zatem doceniana jako prekursorka anarchofeminizmu i teorii queer (czy raczej queerowego anarchizmu), tym niemniej jej wkład teoretyczny miałby sprowadzać się po prostu do przeniesienia już gotowej teorii anarchistycznej na nowe, dotychczas niedostrzegane, pole płci i seksualności. Tymczasem przekraczając zakreślone wcześniej granice refleksji anarchistycznej, Goldman dokonała całkowitego jej przeobrażenia — podobnie jak radykalny feminizm i teoria queer, także zapowiadająca je myśl Goldman jest złożonym narzędziem krytycznym pozwalającym zakwestionować zarówno fundamenty porządku politycznego i społecznego, jak też istniejące formy oporu — także, a może przede wszystkim, formy wytwarzane przez najbliższych towarzyszy rewolucyjnej drogi.”
Ze wstępu Piotra Laskowskiego
Emma Goldman (1869-1940), jedna z głównych przedstawicielek amerykańskiego anarchizmu.
Goldman urodziła się w rodzinie żydowskiej w Kownie. W roku 1885 wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych, gdzie w okropnych warunkach pracowała w fabryce ubrań. Wstrząśnięta skazaniem anarchistów z Haymarket Square, Goldman zaangażowała się w ruch robotniczy. Choć początkowo związana była z Johannem Mostem, w wyniku różnic opinii dołączyła z czasem do grupy Autonomy. W 1892 wzięła udział w podjętej przez Alexandra Berkmana nieudanej próbie zamachu na Henry’ego Fricka. Znana z talentu oratorskiego, przez lata organizowała objazdowe cykle wykładów poświęconych anarchizmowi, więziennictwu, prawom kobiet, wolności seksualnej, jak i walce z kapitalizmem. W roku 1906 założyła niezwykle wpływowy miesięcznik anarchistyczny „Mother Earth”, który funkcjonował nieprzerwanie do sierpnia 1917. Jej najważniejsze dzieła to: „Anarchizm i inne eseje” (1910), „My Disillusionment in Russia” (1923) oraz autobiografia „Living My Life” (1931).
8 grudnia o godzinie 18.00 zapraszamy na spotkanie z Magdaleną Kicińską, autorką książki „Pani Stefa”.
Książka „Pani Stefa” opowiada przede wszystkim o Stefanii Wilczyńskiej: pedagożce, wychowawczyni i bliskiej współpracowniczce Janusza Korczaka. Razem z nim prowadziła Dom Sierot dla dzieci żydowskich w Warszawie, gdzie oboje stosowali swoje nowatorskie metody nauczania. Z nim też i dziećmi ruszyła w ostatnią drogę z getta warszawskiego do niemieckiego obozu zagłady w Treblince w 1942 roku. Magdalena Grzebałkowska napisała, że Magdalena Kicińska „wyciąga panią Stefę z cienia, przywraca jej godność i równorzędne miejsce obok pana Doktora”.
Magdalena Kicińska jest reporterką, współpracowniczką m.in. „Dużego Formatu”, absolwentką wydziału nauk politycznych na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawskiej Szkoły Filmowej i Polskiej Szkoły Reportażu. Nominowaną do Nagrody im. Teresy Torańskiej, finalistką Konkursu Stypendialnego im. Ryszarda Kapuścińskiego i stypendystką Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
TWÓRCY REŻYSERIA: Janusz Mrozowski
SCENARIUSZ: Janusz Mrozowski
OPERATOR: Janusz Mrozowski
MONTAŻ: Olek Krzanowski
PRODUCENT: Filmogène Janusz Mrozowski
KOPRODUCENT: Jakobyart Karolina Bieńko
FESTIWALE
2014 Warszawski Festiwal Filmowy – Konkurs Dokumentalny – nominacja
2015 Sichuan TV Festival – International “Gold Panda” Awards for Documentary – nominacja
OPIS FILMU
„Autorki” to opowieść o czterech kobietach, które odsiadując wyrok w zakładzie karnym w Krzywańcu, postanowiły wziąć udział w nietypowym projekcie. Pod opieką grupy teatralnej napisały sztukę, której są nie tylko bohaterkami, ale przede wszystkim autorkami. Uważna kamera blisko, lecz z wyczuciem portretuje osadzone, które nie bacząc na konsekwencje, zdecydowały się opowiedzieć swoją własną, często bardzo intymną i traumatyczną historię. Ujęcia z teatru i więzienia przeplatane są zdjęciami z rozmów na trawie, podczas których bohaterki „Autorek” mówią o swojej przeszłości, rodzinie, o miłości do innych kobiet, uzależnieniu od narkotyków i alkoholu, a także o tym, czego doświadczają teraz, gdy siedzą w więzieniu. Osadzone udają się w podróż w głąb siebie, podczas której każda na swój sposób podsumowuje własne życie.
„Autorki” to film bardzo emocjonalny – zobaczymy tu satysfakcję, śmiech i wolę walki, ale też łzy, strach i rezygnację. To historia kobiet, które doszły do granicy, za którą nie ma już nic, a mimo to podjęły próbę zmierzenia się z własną przeszłością. Ich życiorysami można by obdzielić co najmniej kilkanaście osób. Kret to pogodna roześmiana trzpiotka, która miała wszystko, a i tak zeszła na drogę przestępstwa. Żmija chce, aby widziano ją jako kobietę twardą i bez uczuć, maskując w ten sposób żal wobec świata, który ją skrzywdził. Ewa do Krzywańca trafiła jako wrak człowieka. Wyniszczona przez narkotyki, z podeptanymi wartościami, więzienie postrzega jako miejsce, które uratowało jej życie. Najstarsza Mariola od pięciu lat żyje w zamknięciu – to kobieta pełna miłości i nadziei, choć wiele w życiu przeszła, nie żałuje niczego.
REŻYSER O FILMIE I BOHATERKACH
Zakład Karny w Krzywańcu k/ Zielonej Góry – więzienie, gdzie karę pozbawienia wolności mogą odbywać skazane kobiety i skazani mężczyźni. Wyodrębniony jest oddział dla tymczasowo aresztowanych kobiet, oddział terapeutyczny dla osadzonych uzależnionych mężczyzn, oddział terapeutyczny dla skazanych uzależnionych kobiet oraz Dom Samotnej Matki i Dziecka.
Przebywają tam również 4 kobiety – autorki sztuki teatralnej pt. „Nikt nie byłby mną lepiej. Koncert”, wystawionej przez zawodowych aktorów na deskach Teatru w Zielonej Górze.
Autorki – bohaterki filmu to „Kret”, Ewa, „Żmija” i Mariola.
4 kobiety, 4 charaktery i 4 życiorysy, ale 1 cel: odkrywając siebie na nowo wrócić do życia w każdym tego słowa znaczeniu.
„Kret” – mówi o sobie: skromny więzień, filozof z więzienia. W więzieniu przechodzi rytuał przejścia – ze zwierzęcia – w człowieka cywilizowanego, z małego dziecka – w osobę dojrzałą, z ćpuna – w normalnego człowieka.
Ewa – opisuje siebie: melancholik lubiący sztukę. Maluje obrazy. Narkotyki odebrały jej syna. W wystawianej sztuce chce zobaczyć swoje życie z perspektywy widza, zobaczyć, co zrobiła źle. Kryminał uratował jej życie, trafiła do Krzywańca będąc w silnym uzależnieniu z podeptanymi wartościami, boi się wyjścia na wolność, najgorsza dla niej jest niemoc i świadomość uzależnienia od innych. Dopiero przy pisaniu sztuki poczuła się potrzebna.
„Żmija” – nazywa siebie „nawijką”, chce coś przekazać ludziom na wolności, twierdzi, że żeby coś przeżywać trzeba mieć uczucia, a ona ich nie ma. Pisanie sztuki było dla niej przypominaniem sobie tego, co było w przeszłości, otwieraniem furtek swoich przeżyć. W więzieniu zrozumiała, co zrobiła źle, że jedyne czego chce to wolności i swoich dzieci. Najgorsza jest dla niej w więzieniu samotność.
Mariola – bezdzietna, (aktualnie) singiel z Wrocławia, choleryk melancholiczny, radykał liberalny, pisze wiersze. Wyjazd na premierę spektaklu jest dla niej pierwszym wyjściem od 6 lat z oddziału zamkniętego. Nie żałuje niczego, co było, bo bez tego nie byłaby tym, kim teraz jest.
Film ukazuje przemianę, ujawnia wrażliwość skrywaną przez lata i dawno wypartą ze świadomości. Film pokazuje prawdziwe twarze prawdziwych osób. Na przekór przekonaniom o więzieniu, jako jaskini zła, demoralizacji i patologii. Okazuje się, że więzienie, może uratować życie, a przy okazaniu dobrej woli i wyciągnięciu ręki jest źródłem inspiracji do odkrywania siebie, swoich możliwości i zainteresowań na nowo, a także do powrotu do życia – w każdym tego słowa znaczeniu. Dla każdej z autorek – bohaterek filmu, ale też dla innych zagubionych osób w tym miejscu „powrót do życia” będzie oznaczał co innego. Może być to odzyskanie kontaktu z dzieckiem, powrót do rodziny, znalezienie pracy czy prawdziwych przyjaciół, życie bez narkotyków i nałogów. Więzienie, któremu przypisuje się same destrukcyjne cechy okazuje się być miejscem, gdzie 4 różne kobiety odnalazły inspiracje do podjęcia tego samego wyzwania – napisania sztuki teatralnej. To doświadczenie zbliżyło je do siebie, dzięki temu poprzez sztukę pokazały swoje emocje i uczucia, które być może ukrywały głęboko w sobie lub nie były do końca świadome swoich możliwości.
Sztuka…
„Oku nie potrzeba zachęty ani nawet rady
do chwytania swoistościkolorów,
a już biały od czarnego
odróżni ono bez żadnej wskazówki.
Natomiast dusza potrzebuje wielu pouczeń,
aby wiedzieć, co robić w życiu”.
SENEKA
Sztuka – jako terapia
Cytując Jacob Levy Moreno Oto – twórcę psychodramy, jednej z ważniejszych metod leczenia i rozwoju osobowości: „Zagraj siebie samego takim, jakim nigdy nie byłeś, tak, byś zaczął być takim, jakim mógłbyś być. Bądź swą własną inspiracją, swym własnym autorem, swym własnym aktorem, swym własnym terapeutą i wreszcie swym własnym Stwórcą.”
Wyrażanie na scenie tego, co wcześniej było głęboko skrywane jest jak katharsis, pozwala dotrzeć do swojego wewnętrzna, być aktorem w głównej roli, w dramacie własnego życia. Daje możliwość autoanalizy i zmierzenia się ze swoimi słabościami, ale też jest bodźcem na poznanie swoich ukrytych talentów, pragnień i potrzeb.
Przy tym projekcie i w filmie miało szczęście spotkać się grono wspaniałych ludzi. Inicjatorzy projektu z wielkim zaangażowaniem pracowali z Autorkami, zdobywając powoli ich zaufanie, wywołując w nich impuls chęci pisania, zdradzając tajemnice teatru. Zaoferowali, w odróżnieniu od wcześniejszych tego typu projektów, żeby to same osadzone były autorkami tego scenariusza – co do części dotyczącej każdej z nich. Do tej pory osadzeni traktowani przedmiotowo, zwierzali się ze swoich trudnych przeżyć i życiorysów, następnie było to wykorzystywane na potrzeby sztuki, czy innego eventu. Na tym rola osadzonych, jako autorów/ autorek czegokolwiek się kończyła, byli traktowani jako temat do dobrej historii.
W tym przypadku osadzone – Autorki traktowane są podmiotowo. Inicjatorzy projektu długo walczyli o zaufanie Autorek, ale też Autorki zostały obdarzone bardzo dużym zaufaniem. Powierzono im napisanie scenariusza od początku do końca, inicjatorzy projektu zaś przyjęli na siebie w tym przedsięwzięciu rolę włącznie wykonawczą. Traumatyczne przeżycia każdej z bohaterek, tak ekstremalne, że ich doświadczeniem można obdzielić wiele osób, posłużyły za fundament wystawianej sztuki. Inicjatorzy projektu po zapoznaniu się z tekstami i historią każdej z Autorek – bohaterek filmu, nie ukrywając wzruszenia przyznali, że w stosunku do Autorek ciśnie się na usta tylko jedno słowo – SZACUNEK. Dla inicjatorów projektu osadzone to „arystokratki życia przez to, jak dzielnie niosą swój los”. Odegrali na scenie to, co było napisane przez Autorki w scenariuszu, ściśle trzymając się jego treści i niczego w nim nie zmieniając.
Film, który jest zwieńczeniem projektu, jest jednocześnie przekazem trójwymiarowym:
– ze strony osadzonych przez mocną i dosadną sztukę dla widzów – odbiorców, ku przestrodze, że niewinnie zaczynające się życie na granicy „dobra i zła” może zaprowadzić do więzienia, a cytując jedną z bohaterek filmu – „żeby wzięli sobie do serca coś z tego co zobaczą i zastanowili się, czy warto”;
– treść filmu obrazująca te 4 wspaniałe kobiety, jako przekaz do społeczeństwa, obraz osadzonych, nie jako osób wyłącznie z patologicznych rodzin i środowisk, ale osób zagubionych w młodzieńczym szaleństwie, które nie miały tyle szczęścia, aby wyjść z tego buntowniczego okresu obronną ręką;
– trzeci wymiar – przekaz dla samych Autorek, jako bodziec na nowe doświadczenie, ciekawe przeżycia, których wcześniej nie znały.
Mówiąc słowami jednej z Autorek – bohaterek filmu, obserwujemy tutaj „rytuał przejścia: ze zwierzęcia – w człowieka cywilizowanego, z małego dziecka – w osobę dojrzałą, z ćpuna – w normalnego człowieka”.
Bohaterki filmu zgodnie twierdzą, że „w więzieniu może siedzieć każdy” – wystarczy chwila, moment nieuwagi… W ich słowach jest dużo prawdy, bo – odwołując się do słów i artykułu Profesora Karola Modzelewskiego: „W więzieniach siedzą ludzie tacy jak my”.
REŻYSER – Janusz Mrozowski
Janusz Mrozowski – polsko-francuski producent i reżyser filmowy od 1970 roku mieszkający w Paryżu. Przygodę z filmem rozpoczął od realizacji krótkometrażowych etiud filmowych. Wbrew radzie udzielonej mu przez Romana Polańskiego nie wyemigrował do USA, by tam robić karierą filmowca. Wybrał Francję, gdzie założył studio filmowe Filmogene. Mimo to swój pełnometrażowy debiut fabularny – Zemsta Lucy – nakręcił nie w Europie, a w Burkina Faso w Afryce. Ten znakomicie przyjęty film został wyróżniony afrykańskim Oscarem czyli M-Net nagroda All Africa Film Award. W 2004 roku Mrozowski zrealizował swój pierwszy film dokumentalny poświęcony więzieniu – Więzienne bajery. Na swoim koncie ma również Trylogię więzienną w skład której wchodzą trzy dokumenty: Bad Boy, cela dla niebezpiecznych, Bad Girls, cela 77 oraz Bad Boys, cela 425. Filmy Mrozowskiego pokazywane były na najbardziej prestiżowych festiwalach filmowych na świecie, takich jak Cannes, IDFA, Jihlava International Documentary Film Festival czy Warszawski Festiwal Filmowy. Reżyser był nagradzany zarówno przez międzynarodowe jury (Nagroda Braci Maysles na Belfast Film Festival czy Złote Zęby na Festiwalu Polskich Filmów w Chicago) jak i festiwalową publiczność (4. miejsce w plebiscycie publiczności Warszawskiego Festiwalu Filmowego).
Bhante Sujato jest wielkim orędownikiem pełnych wyświęceń kobiet w buddyzmie Theravādy. Tematem wykładu będzie rola kobiet w buddyzmie, zwłaszcza mniszek (bhikkhunī).
W tradycji Theravady linia święcenia kobiet na mniszki buddyjskie urwała się 1000 lat temu. Aby kobieta była wyświęcona na mniszkę, musi przyjąć święcenia od mnicha mężczyzny i kobiety mniszki, więc jeśli nie ma mniszek, trudno linię odnowić. Ale w 1996 roku udało się to na Sri Lance. W świecie buddyjskim święcenia mniszek to jeden z bardziej kontrowersyjnych tematów.
30 listopada 2015 roku, godzina 18:00, Fundacja Feminoteka, ul. Mokotowska 29a (wejście od ul. Marszałkowskiej 34/50 do samego końca w podwórzu, zob. http://feminoteka.pl/kontakt/)
Wstęp wolny. Wykład będzie tłumaczony.
Bhante Sujato napisał wiele artykułów w temacie, jak też książkę: „BHIKKHUNI VINAYA STUDIES”, którą można pobrać za darmo STĄD
Już w ten weekend 20-22 listopada rozpocznie się w Trójmieście VI Festiwal Tęczowych Rodzin i ruszy pierwsza w Polsce kampania społeczna na rzecz tęczowych rodzin pod hasłem: Jesteśmy rodziną.
Podaj dalej!
|Jesteśmy rodziną. Podaj dalej!|
Kampania społeczna na rzecz tęczowych rodzin.
W Polsce przynajmniej 50 tysięcy dzieci jest wychowywanych w tęczowych rodzinach. Chłopcy i dziewczynki, którzy mają mamę i mamę lub tatę i tatę, nie chcą, żeby ktoś się z nich śmiał. Chcą mieć kolegów i koleżanki, którzy staną za nimi i powiedzą: Jesteśmy przyjaciółmi. Możesz na mnie liczyć. Chcą mieć babcie i dziadków, ciocie i wujków, kuzynów i kuzynki, którzy staną za nimi i powiedzą: Jesteśmy rodziną. Możesz na mnie liczyć.
Tylko jedna czwarta Polaków1 uważa, że dwie mamy i dziecko to rodzina. Zmieńmy to.
Jesteśmy przyjaciółmi. Jesteśmy rodziną.
Tęczowerodziny.org.
Podaj dalej!
Kampania rusza 22 listopada 2015. Głównym kanałem przekazu jest Internet – mediaportale internetowe oraz media społecznościowe (Facebook, YouTube itp.).
Inauguracja: 22 listopada, Sopot, Klub Atelier, godzina 12.30 – podczas pikniku dla tęczowych rodzin organizowanego w ramach Festiwalu Tęczowych Rodzin.
W ramach kampanii przygotowane zostały:
Piosenka i wideoklip (teledysk).
Śpiewa Julita Zielińska, wideoklip zrealizowany przez Stowarzyszenie Korkoro.
W rolach głównych Florian Staniewski, Agnieszka Sprawka, Julia Graczyk.
Teledysk opowiada historię Magdy i Laury, dwóch dziewczyn z Trójmiasta, które zakochały się w sobie i zdecydowały razem tworzyć rodzinę. Mają 10-miesięcznego synka, Antosia. Rodzina Magdy nie akceptuje tej sytuacji i chce ją zmusić do zostawienia Laury i Antosia. W jej obronie staje dziadek.
Fotografie i spoty…
… przedstawiające znajomych i przyjaciół osób LGBT, heteroseksualne pary z dziećmi i bez dzieci, wyrażające swoje poparcie dla tęczowych rodzin.
Rysunki dzieci z tęczowych rodzin…
…przedstawiające ich rodziny
Strona internetowa: teczowerodziny.org
Pierwsza tego typu strona zawiera odpowiedzi na najczęściej stawiane pytania dotyczące wychowania dzieci przez rodziców tej samej płci. Umożliwia też nawiązanie kontaktu rodzinom z różnych części Polski.
|Tłum tęczowych rodzin w Trójmieście|
W Dzień Praw Dziecka, 20 listopada, rozpocznie się VI Festiwal Tęczowych Rodzin. Podczas Festiwalu ruszy kampania społeczna: Jesteśmy rodziną. Podaj dalej! Otwarte dla wszystkich wydarzenia będą trwały cały weekend 20-22 listopada.
W Polsce w tęczowych rodzinach wychowuje się 50 tysięcy dzieci. Ich rodzicami są osoby nieheteroseksualne lub transpłciowe. Podczas Festiwalu chcemy stworzyć miejsce, gdzie dzieci gejów i lesbijek będą czuły się bezpiecznie i swobodnie. Gdzie będą mogły pobawić się ze swoimi rówieśnikami – tymi, które mają mamę i mamę i tymi, które mają mamę i tatę. Dlatego na wydarzenia zapraszamy wszystkie rodziny – tęczowe, patchworkowe i tradycyjne, po to abyśmy mogli wspólnie się poznać, rozmawiać, pobawić. Na Festiwal przyjadą rodziny z całej Polski – z Olsztyna, Warszawy, Łodzi, Wrocławia i wielu innych miast. Zapraszamy trójmiejskie rodziny z dziećmi i bez, aby przyszły na Festiwal.
Najważniejsze wydarzenia to:
inauguracja ogólnopolskiej kampanii społecznej na rzecz tęczowego rodzicielstwa pt. „Jesteśmy rodziną. Podaj dalej!”
premiera wideoklipu przedstawiającego historię dwóch dziewczyn, które decydują się na dziecko
wykład prof. PAN Joanny Mizielińskiej „Rodziny z wyboru w Polsce”
projekcja filmu „Gayby baby” z dyskusją, w której udział weźmie m.in. sołtyska Grzebieniska, Marzena Frąckowiak ze swoją partnerką i ich córką
piknik rodzinny z zabawami dla dzieci i czytaniem tęczowych bajek
warsztaty rozwojowe i koncert
Program Festiwalu:
20.11.2015, PIĄTEK
17:00Rodziny z wyboru w Polsce – wykład prof. PAN dr hab. Joanny Mizielińskiej i Agaty Stasińskiej oraz dyskusja z udziałem dr Katarzyny Bojarskiej na temat życia rodzinnego osób nieheteroseksualnych.
Prowadząca: Marta Abramowicz.
Uniwersytet Gdański, Wydział Nauk Społecznych,
Gdańsk, ul. Bażyńskiego 4, audytorium S 203.
21.11.2015 SOBOTA
10:00-14:00 Warsztaty rozwojowe: dla tęczowych rodzin; dla młodzieży; dla rodziców osób LGBT.
Gdańsk, ul. Miszewskiego 17.
16:00 Projekcja filmu Gayby baby oraz dyskusja z udziałem: sołtyski Grzebieniska Marzeny Frąckowiak wraz z partnerką Dorotą Walicką oraz trzynastoletnią córką Asią, a także badaczek tematu tęczowych rodzin: Ewy Slezkin oraz Moniki Puszyk. Dyskusję poprowadzi dr Anna Strzałkowska.
Gdańsk | Europejskie Centrum Solidarności, pl. Solidarności 1.
22.11.2015 NIEDZIELA
Sopot, Klub Atelier, al. Mamuszki 2
12:00-16:00 Tęczowy piknik rodzinny.
12:30 Inauguracja kampanii społecznej Jesteśmy rodziną. Podaj dalej! oraz premiera wideoklipu zrealizowanego przez Stowarzyszenie Edukacyjno-Teatralne Korkoro.
16:30 Koncert Julity Zielińskiej – autorki i wykonawczyni piosenki Jesteśmy rodziną.
Na naszych oczach zachodzą ogromne zmiany. Największe religie świata otwierają swoje patriarchalne struktury na kobiety. Zapraszamy do wspólnego przyjrzenia się miejscu kobiety w buddyzmie, hinduizmie oraz chrześcijaństwie.
„Postanowiłam wyruszyć w podróż i dokumentować kobiecą duchowość coraz wyraźniej zaznaczającą swoją obecność na świecie. Owocem tych poszukiwań są dwa krótkie filmy dokumentalne” – mówi Małgorzata Dobrowolska
„Pęknięcie na ścianie. Buddyjski klasztor kobiecy w Tajlandii oczami Europejki” Reż. Małgorzata Dobrowolska, 2015, 10 minut
Klasztor Songdhammakalyani jest pierwszym współczesnym kobiecym klasztorem w Tajlandii. Mieszka w nim kilkanaście wyjątkowych kobiet, które mimo tego, że oficjalna Saṅgha Tajska nie uznaje ordynacji kobiet, przyjęły święcenia. Opatka klasztoru – Dhammananda Bhikkhunī, jest pierwszą współczesną Tajką, która w 2003 roku otrzymała pełne święcenia na mniszkę buddyjską w tradycji Therawady.
Ten krótki wideo-esej jest próbą oddania atmosfery klasztoru oraz zwyczajów jakie w nim panują.
„Moje miejsce. Film o kobiecie pastorce w Norwegii. Reż. Małgorzata Dobrowolska, 2015, 15 minut
Główną bohaterką filmu jest pastorka pracująca w jednym z kościołów na obrzeżach Oslo. Film jest próbą odpowiedzi na pytanie o miejsce kobiety w kościele. Protestancka interpretacja Biblii zostaje zderzona z zupełnie odmiennym katolickim podejściem.
„Pytanie „Co jest męskie, a co kobiece?” postawić można nie tylko w kontekście kultury Zachodu. Przewaga przywództwa mężczyzn jest obecna także we wschodnich religiach. Politeizm hinduski znalazł miejsce dla wielu bogiń, jednak głównie u boku dominujących bogów. Tymczasem niektórym kobietom udało się, zupełnie niezależnie, założyć swoje aśramy. Czym rożni się aśram założony przez mężczyznę od tego założonego przez kobietę?” – Katarzyna Karczewska.
Zapraszamy na spotkanie w ramach Akademii Feministycznej w Feminotece 24.11.15 o godz. 18.00, ul. Mokotowska 29a – wejście od ul. Marszałkowskiej 34/50 do samego końca w podwórzu, zob. http://feminoteka.pl/kontakt/), wstęp wolny.
Małgorzata Dobrowolska – Absolwentka psychologii oraz technik multimedialnych. Zawodowo zajmuje się grafiką, jednak to film jest dla niej najbardziej pełną wypowiedzią.
Ma na swoim koncie kilka etiud filmowych oraz videoartów. Katarzyna Karczewska – joginka, pasjonatka medytacji i psychologii, która w swoich podróżach po Indiach zawitała do kilku z indyjskich pustelni, podzieli się swoimi refleksjami nt. miejsca kobiety w mistycyzmie.
Magdalena Juszczyk -Absolwentka prawa oraz studium fotografii. Studiowała także dziennikarstwo w Laboratorium Reportażu UW. Z zawodu jest prawniczką, z pasji podróżniczką, fotografką oraz operatorką filmową.
W dniach od siódmego do osiemnastego października w Lublinie nastał czas sztuki, magii i kultury na najwyższym poziomie. Na ten krótki moment Centrum Kultury stało się dla mnie najważniejszym miejscem artystycznym w Polsce.
Już od środy publiczność mogła podziwiać najpierw filmy, a później też najlepsze występy. Cały czas można było oglądać wystawy: „A Question of Decency / Kwestia Przyzwoitości”– nowojorska scena queer oraz instalację w przestrzeni miejskiej Magdaleny i Ludomira Franczak – „Oddychająca góra”. Oficjalne otwarcie, które nastąpiło 9 października, zaczęło się mocnym akcentem w postaci spektaklu SkaGeN „BigMouth”, filmu „Grobowiec świetlików” w reżyserii I. Takahata oraz instalacji Wojtka Blecharza „Transcryptum”. Już po takim otwarciu wiedziałam, że warto było przyjechać na Konfrontacje. Festiwal odwiedziły grupy takie jak andcompany & Co. oraz performerki ze Stanów Zjednoczonych Holly Hughes, Lois Weaver i Peggy Shaw.
Konfrontacje Teatralne zupełnie zmieniają podejście do teatru oraz sztuki. Sprawnie przekraczają tematy tabu, sprawiając, że człowiekowi robi się niewygodnie w swoich schematach myślenia. Nie boją się podejmować każdego tematu i robią to w zupełnie nowej jakości, nieznanej dotychczas szerszej publiczności. Wzbudzają zachwyt, strach oraz refleksję nad dotychczasowym życiem i pojmowaniem pewnych spraw. Ukazują też kondycje artystów i sztuki zepchniętej trochę na bok przez technologię. Każdy fragment, każda rzecz na Festiwalu była godna uwagi i nie dało się przejść koło niej obojętnie. Polecam to wydarzenie każdemu, kto chce wiedzieć co dzieje się na scenie świata. Trudno opisać wszystkie odczucia i emocje przeżywane na widowniach. Czasem ukratkowe łzy, a czasem śmiech ukazywały prawdziwą naturę zjawisk. Z niecierpliwością czekam na kolejną edycję i życzę Festiwalowi jeszcze kolejnych, tak wspaniałych edycji.
***
autorka tekstu – Justyna Chruściel, wolontariuszka Feminoteki
Oto program 9. edycji Festiwalu Filmowego Pięć Smaków, jedynego w Polsce i tej części Europy przeglądu kina z Azji Wschodniej i Południowo-wschodniej. Festiwal będzie miał miejsce w Warszawie w dniach 12-20 listopada w kinach Muranów i Kinoteka oraz w Muzeum Sztuki Nowoczesnej. Replika wydarzenia odbędzie się w dniach 13-19 listopada we wrocławskim Kinie Nowe Horyzonty.
Kompletny harmonogram projekcji i bilety na wszystkie seanse festiwalu dostępne są na stronie festiwalu.
Program 9. edycji Pięciu Smaków łączy klasykę kina gatunkowego z najlepszymi filmami Dalekiego Wschodu ostatniego roku. Festiwal otworzy pokaz odrestaurowanej wersji „Lepszego jutra” Johna Woo. To legendarny film z roku 1986, który pomógł odnaleźć tożsamość kinu hongkońskiemu i skierował współczesne kino akcji na nowe, ekscytujące tory. Zwieńczeniem festiwalu będzie seans „Love & Peace„, premierowe dzieło obdarzonego nieograniczoną wyobraźnią Siona Sono. Tym razem niepokorne dziecko japońskiego kina bawi się konwencją kaiju eiga – opowieści o wielkich potworach, atakujących ludzkie siedziby.
Tegoroczny program festiwalu został podzielony na cztery sekcje, uzupełnione pokazami specjalnymi oraz wydarzeniami towarzyszącymi. Nowe kino Azji to sekcja konkursowa, w której zwycięzcę 9. Festiwalu Filmowego Pięć Smaków wybierze 11-osobowe People’s Jury, w skład którego wchodzą miłośnicy kina azjatyckiego z całej Polski. Są tu prezentowane filmy znakomitych artystów, którzy znajdują się na początku twórczej drogi, ale już przejawiają wybitny talent i nieprzeciętną wrażliwość. Ich dzieła, posługujące się często innowacyjną formą, to kino prowokujące do dyskusji, dotykające trudnych tematów, wydobywające na światło dzienne zapomniane historie.
W zestawieniu 11 obrazów, poruszających szczególnie istotne w azjatyckiej rzeczywistości kwestie, znalazły się m. in.: kambodżański kandydat do Oscara „Ostatni akt” Kulikar Sotho, opowiadający o tragicznym losie kinematografii tego kraju; wstrząsający „Cień za księżycem” Juna Roblesa Lany, mistrzowska psychodrama zamknięta w jednym ujęciu, przedstawiająca wpływ filipińskiej wojny domowej na losy zwykłych ludzi; koreańskie „Otwórz mi drzwi” z Dooną Bae, subtelna i pełna napięcia opowieść o relacji zesłanej na prowincję policjantki i nastoletniej dziewczyny, skrywającej ponurą tajemnicę.
Kino japońskich reżyserek to sekcja FOCUS tegorocznych Pięciu Smaków i pierwsza w Polsce okazja do poznania filmów wybitnych autorek, pracujących w Kraju Kwitnącej Wiśni. Do lat 90., ze względu na sformalizowany, hierarchiczny układ sił w studiach produkcyjnych, kobiety rzadko miały tam okazję stawać za kamerą. Przemiany obyczajowe i rozwój nowych technologii doprowadziły jednak do rewolucji. „Kobieca nowa fala” to najważniejszy trend w rozwoju tej prężnej kinematografii w ostatnich latach, a dzieła nowego pokolenia artystek pokazują współczesną Japonię z perspektywy, której dotąd brakowało. W sekcji tej pokazane zostaną m. in.: „0,5 mm” Momoko Ando, rewelacja światowych festiwali; ubiegłoroczny japoński kandydat do Oscara „Tylko tam pada światło” Mipo O oraz „Kot do wynajęcia” Naoko Ogigami, pełna ciepłych kolorów i barwnych postaci opowieść o nietypowym sposobie na życie.
W dwóch kolejnych sekcjach znajdą się prezentowane po raz pierwszy w Polsce na dużym ekranie klasyczne obrazy, których wpływ na historię kina był niezwykle istotny, ale wciąż nie zostały odkryte w naszym kraju przez krytyków i publiczność. Retrospektywa: John Woo, to sześć hongkońskich arcydzieł filmu gangsterskiego, które maestro kina akcji zrealizował w latach 1986-92. To pełne humanizmu miejskie opowieści o szlachetnych bohaterach, walczących w imię ważnych dla nich zasad, podane w innowacyjnej formie, która stała się dominującą we współczesnym modelu kina sensacyjnego. W programie retrospektywy znajdzie się m. in. zainspirowany „Samurajem” Melville’a arcy-stylowy gangsterski melodramat „Killer” oraz wojenna „Kula w łeb„, epicka opowieść o próbie zachowania człowieczeństwa w chaosie wietnamskiej wojny. Partnerem sekcji jest Hong Kong Economic and Trade Office.
W tym roku światło dzienne ujrzała wreszcie „Zabójczyni„, na którą tajwański mistrz Hou Hsiao-hsien kazał czekać prawie dwie dekady. To wyróżniony na ostatnim festiwalu w Cannes nagrodą za reżyserię niezwykle wysmakowany hołd dla kina wuxia – adaptowanych z tradycyjnej chińskojęzycznej literatury opowieści o dzielnych wojownikach. „Zabójczyni” pokazana zostanie w ramach sekcji Tajwańskie filmy wuxia, a towarzyszyć jej będą odrestaurowane wersje czterech kamieni milowych gatunku. Klasyczne „Dragon Inn” i „Dotyk Zen” to autorskie arcydzieła Kinga Hu, do dzisiaj będące inspiracją dla kolejnych pokoleń filmowców. „Przyczajony tygrys, ukryty smok” Anga Lee to wystawna i ekscytująca rewizja gatunku, która sprawiła, że na początku XXI wieku o wuxia ponownie zaczął mówić cały świat. Twórcy pracujący w obrębie tej konwencji stali się mistrzami w przenoszeniu na ekran ruchu i pokazywaniu walczących postaci – sekcja ta będzie więc prawdziwą wizualną ucztą. Jej partnerem jest Taiwan Ministry of Culture.
Nie mniej ciekawie będzie na Pokazach specjalnych, premierowych filmach utytułowanych autorów. Johnnie To, którego gangsterską twórczość przybliżyła retrospektywa na 7. edycji Pięciu Smaków powróci z „Korporacją„: musicalem, pokazującym wyścig korposzczurów, rozgrywający się w jednej z najbardziej niezwykłych scenografii w historii kina. „Bahubali: Początek” S.S. Rajamouliego to monumentalna superprodukcja z południowych Indii, kino czystej rozrywki i wielkich wzruszeń. „Kopalnie jadeitu” Midiego Z, stałego bywalca Pięciu Smaków, to z kolei niezwykły dokument o ludziach poszukujących jadeitu w kamieniołomach północnej Birmy.
Po raz trzeci na Pięciu Smakach odbędą się pokazy Fresh Wave – najlepszych krótkich metraży najmłodszego pokolenia filmowców z Hongkongu. Zostały one wybrane spośród laureatów projektu Fresh Wave, realizowanego od 2005 roku pod patronatem Johnniego To i Hong Kong Arts Development Council. Co potrafią nowe talenty pochodzące z tak zasłużonego dla współczesnego filmu miejsca? Warto się przekonać, tym bardziej, że na pokazach obecni będą młodzi twórcy. Jeden z pokazów odbędzie się w Alternatywnym Domu Kultury (A.D.A.) Puławska.
Pięć Smaków to także Wydarzenia towarzyszące. W Muzeum Azji i Pacyfiku zaprezentowany zostanie cykl wykładów Akademii azjatyckiej, tym razem zebranych pod hasłem „Kobiety i feminizm w Azji„. Sekcja poświęcona kinu japońskich reżyserek stanie się pretekstem do dyskusji o obecności i roli kobiet – profesjonalistek we współczesnej kulturze i mediach krajów Azji. Tematem prezentowanych przez specjalistów wykładów będą między innymi lokalne oblicza feminizmu oraz miejsce kobiet w przemyśle filmowym. W ramach Akademii odbędą się także spotkania poświęcone kinu gatunkowemu – filmom bohatera tegorocznej retrospektywy, Johna Woo i fenomenowi japońskich filmów o potworach. Uzupełnieniem Akademii będzie debata „Relatywizm ksenofobii„, podczas której specjaliści zastanowią się jak trwająca obecnie dyskusja o uchodźcach zmieniła postrzeganie Wietnamczyków w Polsce.
Po raz pierwszy Pięć Smaków będzie miało swój klub festiwalowy. Klubogaleria Pies Czy Suka (Szpitalna 8a) obiecuje azjatycki klimat i autorską kartę koktajli, skomponowanych specjalnie na czas festiwalu. Odbędą się tam też pokazy filmowe – spotkanie z młodymi filmowcami z Hongkongu oraz prezentacja realizowanych w Azji nowych projektów Rafała Skalskiego („Mnich z morza„) oraz Marty Minorowicz („Zud„). Spotkania te organizowane są we współpracy ze Stowarzyszeniem Film 1, 2. Po ostatnim seansie festiwalu, imprezę w rytmach azjatyckiego rock’n’rolla poprowadzi DJ SebCat, uznany rezydent belgijskich i holenderskich scen, właściciel imponującej kolekcji oryginalnych azjatyckich nagrań z lat 50. i 60.
Jak co roku organizatorzy Pięciu Smaków mają też propozycję dla najmłodszych miłośników Azji. W tym roku będzie to rodzinny koncert oraz warsztaty w Pardon To Tu, podczas których będzie się można nauczyć prostego utworu na indonezyjskich gongach oraz zatańczyć jawajski taniec w stylu jaipong.
Pokazy festiwalowe odbywać się będą w kinach Muranów i Kinoteka (bilety w cenie 13-17 zł) oraz w MSNie (bilety w cenie 15 zł). Wybrane filmy zobaczyć będzie także można na platformie Kinoplex.pl (w dniach 12-30 XI). Bilety na wszystkie seanse dostępne są od 21 października na stronie piecsmakow.pl, a od 22 października w kasach Muranowa i Kinoteki.
9. edycja festiwalu odbędzie się w Warszawie w dniach 12-20 listopada w kinach Muranów, Kinoteka i w Muzeum Sztuki Nowoczesnej. Replika: Kino Nowe Horyzonty we Wrocławiu (13-19 listopada).
Sponsorzy: Hong Kong Economic and Trade Office (Central and Eastern Europe), Asia Travel.
Partnerzy: Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Miasto Stołeczne Warszawa, Polski Instytut Sztuki Filmowej, Taiwan Ministry of Culture, Japan Foundation, Instytut Adama Mickiewicza, Stowarzyszenie Film 1,2, What Else Films, Pies czy Suka, Faktoria Win, Kino Muranów, Kinoteka, MSN, Muzeum Azji i Pacyfiku, Kino Nowe Horyzonty, Kinoplex.
Kiedy w 2014 roku zapoczątkowany został cykl wydarzeń Byle do wiosny, nikt nie przypuszczał, że inicjatywa spotka się z tak dużym zainteresowaniem miłośników muzyki i sztuki. Odbywający się na przestrzeni jesieni i zimy cykl koncertów, który łączył muzykę i sztukę wizualną, stał się jednym z ważniejszych punktów na artystycznej mapie Łodzi. Podczas siedmiu miesięcy (wrzesień – marzec) w 6. dzielnicy wystąpili: Łukasz Jastrubczak, Daniel Brożek (Czarny Latawiec), Hubert Wińczyk, Piotr oraz Mikołaj Tkacz, Konrad Gęca, Patryk Daszkiewicz oraz bracia Matej i Jakub Frank.
Ubiegłoroczna edycja skupiała się na męskiej twórczości. Rok 2015 przynosi zmianę i zamierza stanowić kontrast do Byle do wiosny 2014. Tym razem zaproszone zostały artystki skupiające się na muzyce i sztukach audiowizualnych oraz wizualnych, aby ukazać ich podejście do eksperymentów dźwiękowych, często odmienne od męskiego. To również próba nawiązania do Her Noise, projektu mającego na celu zaprezentowanie różnorodnego odbioru muzyki i sztuki, patrząc przez pryzmat płci. W 2005 roku Kim Gordon wraz z Juttą Koether, Emmą Hedditch, Christiną Kubisch, Kaffe Matthews i Hayley Newman stworzyły wystawę poświęconą przecięciu sztuki i muzyki. Oprócz występów i wystaw przygotowano także materiały filmowe, dyskusje oraz panele i wywiady. Wykorzystywanie dźwięku jako medium jest także punktem wyjściowym dla tegorocznej edycji Byle do wiosny, podczas której wystąpią utalentowane i uznane artystki: Anna Zaradny, Martyna Poznańska, Katarzyna Justka czy Olga Szymula.
Wybrane postacie nie są osobami przypadkowymi. To często absolwentki studiów ukierunkowanych na sztuki wizualne, laureatki wielu konkursów i przeglądów artystycznych, uczestniczki światowych festiwali oraz osoby współpracujące z galeriami, muzeami i teatrami. Stąd potrzeba prezentacji ich twórczości w miejscu wyjątkowym, skupionym na sztuce – Muzeum Sztuki. Ich działania to wizualne i muzyczne performance, ale też filmy połączone z granym przez nie dźwiękiem. Zaproszeni goście tworzą muzykę awangardową i eksperymentalną, opierającą się na brzmieniach wytwarzanych za pomocą urządzeń elektronicznych, dla których wspólnym mianownikiem jest prąd i to, co można z jego udziałem stworzyć. W Polsce i na świecie muzyka noise to dziedzina zdominowana przez mężczyzn. Tegoroczna odsłona festiwalu chce to zmienić, zapraszając do tej edycji kobiety. Innym jej celem, jest też zaprezentowanie mieszkańcom Łodzi (choć nie tylko), że warto interesować się sztuką współczesną, łączącą muzykę i formy wizualne.
„Byle do wiosny” to seria wydarzeń, które próbują odpowiedzieć na kilka pytań:
Co znajduje się między muzyką a sztukami wizualnymi?
Czy bycie artystą sztuk wizualnych i brak edukacji muzycznej przekłada się na rodzaj granego dźwięku, czy jest czynnikiem ograniczającym artystę czy wartością dodatnią, poszerzającą pole działań muzycznych?
Czy warstwa dźwiękowa tej muzyki ma w sobie więcej eksperymentu? Czym są muzyczne działania performatywne?
Kurator: Joanna Szumacher
Miejsce: Muzeum Sztuki w Łodzi, ul. Więckowskiego 36, 90-734 Łódź
Bilety: 8 zł
Czas: 20 listopada 2015, piątek, g. 19.00
Patronat Medialny: Feminoteka, FYH, Glissando, Miej Miejsce, Radio Żak, Plaster, Trzecia Fala
Biogramy artystek:
/Październik (30.10.2015)/
Katarzyna Justka
Na co dzień mieszka w Berlinie, gdzie tworzy performance oparte na świetle i dźwiękach. Jej twórczość skupia się wokół energii elektrycznej. Uznana w kraju i za granicą artystka współpracuje z licznymi teatrami, galeriami oraz klubami. Występowała na festiwalach Transvisualia, FreeFormFestival, Unsound, Warsaw Electronic Festival, Piksel in Norway, Electrovision London. Jej występy oraz prace można było podziwiać także w Galerii Zachęta czy w Teatrze Rozmaitości w Warszawie i Volksbühne w Berlinie.
Do swojej twórczości wykorzystuje nagrania terenowe rejestrowane w przestrzeni miejskiej, na bagnach i w lasach. Jest śpiewaczką, performerką, kompozytorką muzyki do spektakli oraz wystaw, aktorką teatru Węgajty oraz współzałożycielką polsko-niemieckiej grupy artystycznej KUZKA, w której tworzy razem z Janem-Tage Kühlingiem. Prowadzi również zajęcia wokalne oraz warsztaty kreatywnej pracy z głosem Śpiewoluby i w ramach Pracowni Głosu Wędrującego.
Jej artystyczna działalność skupia się wokół sztuk wizualnych i dźwiękowych. Kompozytorka utworów muzyczno-przestrzennych i muzyki do spektakli, improwizatorka, autorka instalacji i obiektów, a także animatorka festiwali muzycznych, w tym Musica Genera Festival w Szczecinie. Absolwentka dyrygentury i teorii muzyki w Akademii Muzycznej w Poznaniu, obecnie mieszka w Warszawie. W swojej dyskografii posiada nagrania przygotowane wspólnie z Tonym Buckiem, Robertem Piotrowiczem, Burkhardem Stanglem. W ramach festiwalu Ad Libitum dzieliła scenę z Pierrem Jodlowskim i Cezarym Duchnowskim. Występowała także na Copenhagen Jazz Festival, In Between w Chicago, All Ears w Oslo, Unsound Festival w Nowym Jorku czy What is music? w Melbourne.
Ukończyła Sztukę Dźwięku na University of The Arts London, obecnie studiuje dźwięk na UdK w Berlinie. Uczestniczyła w Laboratorium Głosu Olgi Szwajgier oraz w przeróżnych warsztatach dźwiękowych, w tym prowadzonych przez Meredith Monk. W 2012 roku wydała debiutancki album Hoarse Whisper, do którego w 2013 roku dodała także Listening East i Unknown Numbers (album Listening East powstał przy dofinansowaniu z środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego). Tworzyła też warsztaty poświęcone nagraniom terenowym (field recording), przygotowała ścieżkę dźwiękową do choreografii A Hint of Wasabi dla Adugna Dance Company w Playmouth w Wielkiej Brytanii, przy której współpracowała z wybitnym kompozytorem Jamiem Hamiltonem. Zaangażowana w ruch muzyki eksperymentalnej Muzykoterapia w Krakowie, jest także autorką instalacji przygotowanych na potrzeby festiwalu Spor w Aarhus w Danii (2013 r.). W swojej twórczości stara się uczulić odbiorców na hałas w przestrzeni miejskiej oraz uświadamiać ich, że warto redukować jego natężenie w otaczającej nas rzeczywistości.
Pochodząca z Gdańska artystka swoją edukację rozpoczęła na Wydziale Filozofii. Brała udział w różnych projektach, w tym w Chórze Kobiet autorstwa Marty Górnickiej i Aleksandry Gryki czy Encumbrance Zbigniewa Karkowskiego. Obecnie tworzy muzykę elektroakustyczną i organizuje performance. W swojej muzyce łączy chwytliwe melodie oraz abstrakcyjne pejzaże dźwiękowe, do których często dodaje również szeroko pojęty hałas. W 2014 roku wytwórnia Death Carnival Records z Francji wydała album Kodomo No Hi, który nagrała razem z Piotrem Cisakiem i Pawłem Oleksińskim.
Jest absolwentką Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu, właścicielką studia graficznego Studio Chaotyczne, graficzką czasopisma M/I Kwartalnik muzyczny wydawanego przez niezależną oficynę MonotypeRecords, oraz producentką muzyczną tworzącą pod pseudonimem We Will Fail. Nakładem MonotypeRec. ukazały się jej dwa wydawnictwa: Verstörung i Verstörung 2.0. W czasach studenckich współtworzyła artystyczną grupę OKO, która skupiała się na performance i audioperformance oraz filmach. Studentka Leszka Knaflewskiego. W swojej muzycznej twórczości wykorzystuje nagrania terenowe.
Spełniło się nasze wielkie marzenie! Z okazji 10. lat działalności Fundacji Feminoteka będziemy gościć w Polsce Jacksona Katz’a – jednego z najbardziej znanych działaczy i edukatorów antyprzemocowych w USA i na świecie!!!
Z tej okazji serdecznie zapraszamy na wykład Jacksona Katz’a
pt. „Mężczyźni, kobiety, płeć i przemoc”, który odbędzie się 9.11.2015 o godz. 20.00
sala Starej Bilbiloteki Uniwersytetu Warszawskiego,
ul. Krakowskie Przedmieście 26/26, Warszawa
Wstęp wolny po mailowym zapisaniu się na adres [email protected] do 6 listopada (piątek) do godz. 19.00.
Jackson Katz – doktor nauk społecznych, działacz antyseksistowski i krytyk kultury, zajmujący się przeciwdziałaniem przemocy wobec kobiet. Prowadzi projekty edukacyjne adresowane do chłopców i mężczyzn oraz wykłady na całym świecie.
Autor wydanej w Polsce przez Feminotekę i Czarną Owcę książki „Paradoks Macho. Dlaczego niektórzy mężczyźni nienawidzą kobiet i co wszyscy mężczyźni mogą z tym zrobić”.
Autor nagradzanego filmu edukacyjnego „Maska twardziela” – w Polsce wydany przez Fundację Autonomia, współtwórca filmów „Wrestling with Manhood”, „Spin the Bottle” oraz „Sex, Lies & Alcohol”.
Jeden z czołowych amerykańskich działaczy ruchu mężczyzn przeciwko przemocy wobec kobiet. Jego podejście opiera się na dwóch założeniach: po pierwsze, że istnieje związek między kulturowymi wzorcami męskości a przyzwoleniem na przemoc wobec kobiet i po drugie, że problem przemocy może zostać rowiązany, tylko jeśli wystarczająca liczba mężczyzn dostrzeże ten związek i aktywnie włączy się w działania antyprzemocowe.
Wykład będzie tłumaczony.
Współgospodynią spotkania jest Komisja Antydyskryminacyjna Uniwersytetu Warszawskiego.
Wizyta Jacksona Katz’a w Polsce jest możliwa dzięki projektowi Feminoteki „Kobiety i mężczyźni, chłopcy i dziewczęta RAZEM przecikow stereotypom płciowym” realizowanego w ramach Programu Obywatele dla Demokracji finansowanego z funduszy EOG.
Jako jeden z argumentów, dla których film „Neonowy byk” otrzymał Grand Prix na tegorocznym, trzydziestym pierwszym Warszawskim Festiwalu Filmowym jury podało przełamywanie stereotypów płciowych.
Gabriel Mascaro na głównego bohatera swojego filmu wybrał jednego z pracowników zaangażowanych w organizację vaquejadas, czyli brazylijskiego rodeo. W pierwszej scenie widzimy Iremara, kiedy piaskuje ogon konia, bezlitośnie szarpiąc zwierzę, które wkrótce zostanie powalone na ziemię przez jednego z konnych jeźdźców. Na pierwszy rzut oka „twardy” macho, w rzeczywistości marzy o całkiem innej rzeczywistości – chciałby pracować w przemyśle tekstylnym, szyć wyszukane, błyszczące stroje oraz używać drogich perfum, które zastąpiłyby zapach końskiego łajna. Jego przyszłość nie należy jednak do niego. Znudzona opryskliwością Iremara Galega, zmysłowa tancerka erotyczna, poszukuje zrozumienia u długowłosego, delikatnego chłopca, który większość czasu spędza przed lustrem, czesząc włosy. Z kolei Iremar zaprzyjaźnia się z ciepłą, ciężarną sprzedawczynią perfum, która po godzinach pracuje na ochronie w fabryce. W świecie zajętych własnymi interesami dorosłych błąka się osamotniona córka Galegi, Cacá – zapomniana przez matkę, pozbawiona ojca. Chciałaby zajmować się końmi, jednak zajęcie to, pogardzane przez Iremara, a przez nią tak pożądane, jest niedostępne dla dziewczynek.
Zwycięzca plebiscytu publiczności –„Pokój” Lenny’ego Abrahamsona to także historia przełamująca stereotypy, tym razem dotyczące macierzyństwa jako bezwarunkowego poświęcenia i niewyczerpanej siły. Ekranizując powieść Emmy Donoghue, reżyser podkreślił przede wszystkim głos dziecka jako narratora – osoby, o której interesach tyle się mówi, tak często zapominając zapytać o jej zdanie. Podobny zamysł dostrzec możemy w niesamowitym dokumencie „Gayby Baby” Mayi Newell, oddającym głos dzieciom z rodzin homoseksualnych, które pragną być wysłuchane i potraktowane poważnie, w kolumbijskich „Złych dniach”, gdzie szesnastoletnia bohaterka-narratorka okazuje się być najsilniejszą i najmądrzejszą wśród pozornie dorosłych członków swojej rodziny, czy też w nagrodzonych w Konkursie 1-2 „Wróblach”.
Gwiazdami tegorocznego festiwalu okazały się filmy o tematyce LGBT – od niesamowitej, wibrującej energią i nakręconej telefonem „Mandarynki” po bardzo osobisty dokument „Grzesznik w Mekce”, którego bohater i reżyser – otwarcie homoseksualny – podejmuje śmiertelne ryzyko sfilmowania swojej pielgrzymki do Mekki, a także kino kobiet.
Na festiwalu kobiety pojawiły się za kamerą – za najlepiej widoczny przykład posłużyć może „Migotanie prawdy” Pietry Brettkelly – mentorki nowozelandzkiej sekcji międzynarodowej organizacji Women in Film and Television (jej najnowszy dokument „A flickering truth” zdobył na tegorocznym WFF nagrodę dla najlepszego dokumentu), ale również „Nocna zmiana” (Night Shift /Shift-e Shab), w reż. Niki Karimi, „Odcięci od świata” (Isolated /Aislados), w reż. Marceli Lizcano, „Mewy” (The Gulls / Chaiky), w reż. Elli Manzheevy, „Łapacz snów” (Dreamcatcher), w reż. Kim Longinotto, „Lato Sangaile” (The Summer of Sangaile / Sangaile), w reż. Alanté Kavaité, „Królowie nieistniejącego miasta” (Kings of Nowhere / Los reyes del pueblo que no existe), w reż. Betzabé Garcíi, „Kraj przodków” (Motherland / Ana Yurdu), w reż. Senem Tüzen, czy hojnie oklaskiwana biografia „Janis: Little Girl Blue”, w reż. Amy Berg – wymieniam tylko kilka.
Odważne i sprawcze kobiety stały sie też ważnymi postaciami festiwalowych filmów, takich jak „Alias María” José Luisa Rugelesa Gracíi, „Fatima” Philippe Faucona, „Alicja w krainie pracusiów” Ahna Gooc-Jina, „Muszę wiedzieć” Marika Sagi i Matiasa Rojasa Valencii, czy „Potwora o tysiącu głów” Rodriga Pla (film wygrał Nagrodę za Najlepszą Reżyserię i Specjalną Nagrodę Jury Konkursu Międzynarodowego dla aktorki – Jany Raluy).
Pełen różnorodnych perspektyw, całkowicie odrębnych światów, które przez ponad tydzień mogły współistnieć w jednej przestrzeni, tegoroczny WFF dostarczył publiczności całego kalejdoskopu obrazów i okazał się głęboko poruszającym festiwalem różnorodności.
Mamy dla Was 15 podwójnych zaproszeń na film „W cieniu kobiet”.
Bilety trafią do 15 osób, które jako pierwsze prześlą maila z prośbą na adres [email protected]
Na zgłoszenia czekamy do piątku (23.10) do 15.00
Pokaz matronacki odbędzie się 3 listopada o godz. 19:00 w kinie Elektronik.
O filmie
„Film zachwyca błyskotliwą ironią z jaką demaskuje paradoksy związków międzyludzkich. Garrel raz jeszcze udowodnił, że zalicza się do grona najciekawszych twórców europejskiego kina, a jego dalszą karierę warto będzie śledzić z uwagą.”
Piotr Czerkawski
„Philippe Garrel prezentuje wspaniały koncert na troje aktorów.”VARIETY
„Prawdziwe arcydzieło.” OTROSCINES
„To być może najlepszy film Garrela.” CAHIERS DU CINEMA
Pierre i Manon są małżeństwem, które wspólnie kręci niskobudżetowe dokumenty. Pewnego dnia on spotyka młodą stażystkę, która staje się jego kochanką. Jednak Pierre nie chce odejść od Manon, pragnie obu kobiet.
Tymczasem Elisabeth odkrywa, że Manon również kogoś ma. Gdy Pierre się o tym dowiaduje, porzuca kochankę i wraca do żony. Ale czy uda im się odbudować wspólny związek?
Pięć Smaków to nie tylko filmy. Od początku istnienia festiwalu, ważne jest dla nas również tworzenie właściwego do nich kontekstu społecznego i kulturowego, pomagającego lepiej zrozumieć Daleki Wschód i ludzi tam żyjących. Temu służy Akademia Azjatycka – cykl spotkań i wykładów edukacyjnych, poszerzający tematykę pokazywanych na festiwalu dzieł.
Tegoroczna sekcja poświęcona kinu japońskich reżyserek stanie się pretekstem do dyskusji o obecności i roli kobiet – profesjonalistek we współczesnej kulturze i mediach krajów Azji. Tematem spotkań będą między innymi lokalne oblicza feminizmu oraz miejsce kobiet w przemyśle filmowym.
W ramach Akademii odbędą się również spotkania poświęcone kinu gatunkowemu – stylowym filmom bohatera tegorocznej retrospektywy, Johna Woo i fenomenowi japońskich filmów o potworach. Program uzupełnią dwa wydarzenia dotyczące kwestii społecznych. Specjalny kambodżański wieczór w Muzeum Sztuki Nowoczesnej będzie okazją do porozmawiania o współczesnej kulturze Kambodży i radzeniu sobie młodego pokolenia z traumą przeszłości. Zapraszamy też na organizowaną w ramach programu Stół Powszechny debatę poświęconą postrzeganiu imigrantów w Polsce.
Wykłady i spotkania odbędą się w Muzeum Azji i Pacyfiku, ul. Solec 24, w Muzeum Sztuki Nowoczesnej, ul. Emilli Plater 51 oraz w Stole Powszechnym, ul. Jana Zamoyskiego 20.
W ramach Akademii odbędą się również spotkania poświęcone kinu gatunkowemu – stylowym filmom bohatera tegorocznej retrospektywy, Johna Woo i fenomenowi japońskich filmów o potworach. Program uzupełnią dwa wydarzenia dotyczące kwestii społecznych. Specjalny kambodżański wieczór w Muzeum Sztuki Nowoczesnej będzie okazją do porozmawiania o współczesnej kulturze Kambodży i radzeniu sobie młodego pokolenia z traumą przeszłości. Zapraszamy też na organizowaną w ramach programu Stół Powszechny debatę poświęconą postrzeganiu imigrantów w Polsce.
Parterem Akademii Azajtyckiej jest Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie. Na wszystkie wydarzenia wstęp wolny.
Organizator: Fundacja Sztuki Arteria
Dlaczego w polskiej polityce jest więcej mężczyzn, niż kobiet? Jak to się dzieje, że w zarządach i radach nadzorczych spółek zasiadają głównie mężczyźni? Z jakiej przyczyny ponad 80 proc. tytułów profesorskich należy do mężczyzn? – choć kobiety stanowią 51,6 proc. obywateli naszego kraju. Czy to efekt stereotypowo pojmowanych i narzucanych kobietom ról społeczno-kulturowych czy samoograniczania ambicji przez same kobiety? Jak codzienność, w której kobiety funkcjonują (system, prawo, kultura, wychowanie, edukacja) wpływa na wybory życiowe kobiet? Na te i inne pytania szukają odpowiedzi autorzy filmu „Kobieta bez przestrzeni”.
Nie są to wydumane problemy. Liczby są bezwzględne. Polskie parlamentarzystki to wciąż poniżej 30% posłów. Tylko 30% kadry zarządzającej polskich przedsiębiorstw stanowią kobiety (za badaniami Mercer).W roli ekspertów do programów telewizyjnych zapraszanych jest znacznie więcej mężczyzn niż kobiet, np. Wiadomości TVP1 – 22,3 proc. kobiet, Panorama TVP2 – 27,4 proc (monitoring Feminoteki). W polskiej nauce jest jeszcze gorzej. Według raportu Unii Europejskiej „She Figures”, tylko 18 proc. osób z tytułem profesora to kobiety….Czy wobec tych i wielu innych przykładów braku równowagi płci w polskim życiu publicznym nasze społeczeństwo jest odbiorcą głównie męskiego punktu widzenia?
Film dokumentalny „Kobieta bez przestrzeni” w reżyserii Grzegorza Karbowskiego analizuje środowiska polskiej polityki, biznesu, kinematografii, teatru, nauki, reklamy i mediów, zachęcając widzów do krytycznego spojrzenia na obecność kobiet w przestrzeni publicznej. Wiele ciekawych przykładów niedostatecznego ich udziału przywołują rozmówczynie i rozmówcy filmu. Polityczki, tj. Małgorzata Fuszara, Olga Krzyżanowska czy Joanna Mucha zastanawiają się m.in. czy mężczyzna może skutecznie reprezentować kobiety w Sejmie. Henryka Bochniarz wskazuje na korzyści z udziału kobiet w strukturach zarządzania każdej firmy – optymalne decyzje, lepsze wyniki finansowe. Kobiety kina – Katarzyna Figura, Agnieszka Odorowicz i Malgorzata Szumowska przyznają, że polski film, pojmowany jako całość, przedstawia męski obraz świata, a plan filmowy to poligon, gdzie obowiązują mało kobiece reguły gry. Jak podkreśla psycholog Wojciech Eichelberger, kobiety rzadko chcą uczestniczyć w grze, do której same reguł nie ustanowiły…. Według socjologa prof. Radosława Markowskiego poszerzenie przestrzeni dla aktywności kobiet powinno wyprzedzić rozwiązania prawne. Wszyscy rozmówcy uznają, że stereotypy i tendencje do uprzedmiotowienia i infantylizacji kobiet obserwujemy w bardzo wielu środowiskach – nie tylko w modzie czy przemyśle kosmetycznym.
Film pokazuje, że brak znaczącej reprezentacji kobiet w różnych przestrzeniach aktywności państwa przysparza strat nam wszystkim, także nastawionym antyfeministycznie mężczyznom. Jak wskazują doświadczenia dojrzałych społeczeństw Unii Europejskiej , zrównoważony udział obu płci w życiu publicznym ma pozytywny wpływ na relacje społeczne, sytuację ekonomiczną i sprawność funkcjonowania państwa.
Pokaz filmu w Warszawie:20 października 2015 (wtorek), godz 18.00, Krytyka Polityczna, ul. Foksal 16 , II piętro, Warszawa
Dokument „Kobieta bez przestrzeni” jest realizowany przez Video Studio Gdańsk i Stowarzyszenia Waga w ramach programu „Obywatele dla Demokracji”, finansowanego z Funduszy EOG. Pokazy filmu połączone z debatami odbędą się w 12 miastach w Polsce. Przewidziana jest także emisja telewizyjna filmu i dystrybucja DVD.
Fundacja Feminoteka wspiera i zachęca wszystkich do udziału w Marszu Nieprzyzwolenia!
10 października rozświetlimy Warszawę, by zwrócić uwagę na skalę przemocy seksualnej – w relacjach intymnych i zawodowych, szkolnictwie (wyższym), kulturze, przestrzeni publicznej etc.
Start: 20:00, pokaz teatru ognia Circus Maximus, przemówienia, marsz, Kolumna Zygmunta, Warszawa
Finał: 22:00, koncert zespołu Same Suki i Utrata Skład
Skład Butelek (ul. 11 listopada 22)
W ramach inauguracji wysłuchamy różnych perspektyw na temat tego zjawiska – Pełnomocniczki Rządu do spraw Równego Traktowania prof. Małgorzaty Fuszary, dziennikarki Renaty Kim, publicystki Agaty Diduszko-Zyglewskiej, artystki Iwony Demko, edukatorki Anny Sadowskiej i aktywisty Łukasza Wójcickiego. Obecna będzie Pani Aleksandra, tłumaczka z Elbląga – sprawa jej zgwałcenia przez ratowników medycznych obnażyła społeczne przyzwolenie na brutalne zachowania wobec kobiet i uprzedzenia wśród służb publicznych.
Razem możemy przemóc przemoc!
Przemoc nie jest sprawa prywatną, a społecznym problemem i dramatem. Narusza nie tylko osobiste wolności i prawa człowieka, lecz także interes publiczny ze szkodą dla całego społeczeństwa. Według Instytutu Wymiaru Sprawiedliwości co rok przemocy fizycznej i seksualnej doświadcza od 700 tys. do 1 mln Polek. W wyniku przemocy w polskich domach ginie rocznie około 150 z nich. Ponad 90% sprawców to mężczyźni. Wyroki w Polsce są zaniżane lub zawieszane, co przekłada się na poczucie bezkarności i trywializowanie zjawiska. W społeczeństwie zakorzenione są mity o winie ofiar. Seks bez świadomej i entuzjastycznej zgody to gwałt. Bez względu na wygląd, wiek, zachowanie, poziom sprawności, ubiór, stan trzeźwości – po obu stronach. Prowokuje agresor, nie ofiara. Gwałt najczęściej jest motywowany żądzą dominacji, władzy, zemsty czy poniżenia. Nikt nie zasługuje na gwałt, tak jak nikt nie prosi się o kradzież czy pobicie. Nikt nie ma prawa przekraczać naszych granic, bo wszyscy mam prawo do autonomii (seksualnej).
Odpowiedzialność za przestrzeń wolną od przemocy jest naszym wspólnym obowiązkiem. Nie chcemy żyć w strachu w społeczeństwie, w którym wiktymizuje się ofiary i usprawiedliwia agresorów (casus Elbląga). Marsz Nieprzyzwolenia łączy osoby, które chcą zmienić sposób myślenia o gwałcie i molestowaniu. Budujemy szeroki sojusz, by zatrzymać przemoc, obalić seksistowskie mity i postulować zmiany w prawie, mediach, instytucjach publicznych (szczegóły: http://mockontraprzemoc.pl/).
Przyjdź 10.10 pod Kolumnę Zygmunta z transparentem i symbolicznym światełkiem, jeśli:
– potępiasz wszelkie formy przemocy – seksualnej, fizycznej, psychicznej, i homofobicznej
– nie akceptujesz bezkarności sprawców, bierności organów ścigania i pobłażliwych wyroków
– uznajesz, że nic nie usprawiedliwia agresji ani stereotypów dotyczących sprawców i ofiar
– nie zgadzasz się na seksizm i homofobię w mediach, edukacji, organach ścigania, służbie zdrowia i polityce
– chcesz wyrazić solidarność z ofiarami
Udostępniaj informacje o Marszu (wśród znajomych, na stronach, grupach facebookowych) – razem możemy przemóc przemoc.
Marsz wspierają:
Pełnomocniczka Rządu do spraw Równego Traktowania, Wicemarszałkini Sejmu RP Wanda Nowicka, Codziennik Feministyczny, Fundacja Autonomia, Federacja na rzecz Planowania Rodziny, Fundacja Punkt Widzenia, Fundacja Kreatywnych Rozwiązań EduKABE, Głosy przeciw Przemocy, Hollaback! Polska, Kampania przeciw Homofobii, Kongres Kobiet, Krytyka Polityczna, Lambda Warszawa, Puellanova.pl, Pozytywna Seksualność, Replika, Scena dla Twardziela, Soroptimist International Poland, Stowarzyszenie Pro Femina, Towarzystwo Edukacji Antydyskryminacyjnej, Trans-Fuzja, Fundacja Feminoteka.
Szczególne podziękowania za wkład dla:
Fundacji im. Kazimierza Łyszczyńskiego, Feminoteki, Stowarzyszenia Stop Gwałtom, zespołu Same Suki, klubu Skład Butelek.
Zapraszamy na Festiwal Równych Praw i VII Wrocławski Marsz Równości.
W programie warsztaty, wykłady, pokazy filmowe, debata o mowie nienawiści, koncerty i spotkania.
Marsz Równości w tym roku odbędzie się pod hasłem „Prawa człowieka, a nie światopogląd!”. Przypomnimy, że prawa człowieka muszą być zagwarantowane przez państwo bez względu na to, jakie poglądy mają rządzący politycy. Nie powinny być też zależne od woli większości, a politycy są zobowiązani do tego, aby chronić wszystkich obywateli w prawie do życia, wolności osobistej, wypowiedzi i do rozwoju. Zapraszamy do Wrocławia! PROGRAM 26 września, sobota
10.00-16.00 – Zobacz, zrozum, zareaguj – warsztat o przestępstwach z nienawiści. Prowadzenie: Nomada. https://www.facebook.com/events/402671446597048/
14.00-18.00 – Malowanie transparentów na Marsz Równości 2015. https://www.facebook.com/events/1493840287595280/
27 września, niedziela
11.00-18.00 – Spotkanie Tęczowych Rodzin. Budowanie autorytetu oraz rozwiązywanie sytuacji trudnych komunikacyjnie – warsztat. Prowadzenie: Anna Strzałkowska.
Gry i zabawy, warsztaty antydyskryminacyjne dla dzieci. Prowadzenie: Kinga Karp. https://www.facebook.com/events/117946528558418/
19.00-20.00 – OrthoDykes jako strategia emancypacji lesbijek zagrożonych wykluczeniem krzyżowym – wykład Joanny Grudzińskiej, prezentacja filmu „Keep Not Silent” Ilil Alexader. https://www.facebook.com/events/1494415147535365/
28 września, poniedziałek
19.00-21.00 – Magiel obywatelski o mowie nienawiści. Debata z udziałem Krzysztofa Mieszkowskiego, Bartka Lisa, Magdy Piekarskiej, Joanny Synowiec. Teatr Polski Scena Kameralna, ul. Świdnicka 28
Feminoteka, Galearnia i Wydawnictwo Berckana
zapraszają na otwarcie zbiorowej wystawy Ta Która Wie prace z kalendarza Spirala 2016
Spirala to boginiczno-feministyczny kalendarz dla kobiet tworzony przez kobiety.
To powrót do korzeni kobiecej duchowości i kobiecej mocy.
O idei kalendarza i znaczeniu tytułu tegorocznej edycji odpowiedzą jego wydawczynie: Alicja Bednarska i Elżbieta Smoleńska
2 października 2015 r. godzina 19, siedziba Fundacji Feminoteka, ul. Mokotowska 29a,
(wejście od ul. Marszałkowskiej 34/50, w podwórzu)
Konfrontacje od początku swojego istnienia podważają i rozsadzają ramy teatru, wyznaczając nowe sposoby myślenia o jego roli, znaczeniu i podstawowych zadaniach. Festiwal, założony 20 lat temu przez najważniejszych twórców lubelskiej awangardy teatralnej: Janusza Opryńskiego, Włodzimierza Staniewskiego i Leszka Mądzika, od początku poszukiwał innych rozwiązań i pomysłów niż te, które obowiązują w teatralnym mainstreamie, wskazując zarazem, że model teatru dramatycznego nie jest jedynym możliwym. Konfrontacje wyrastają z tradycji teatru niezależnego, awangardowego, politycznego i takiego do dzisiaj poszukują.
PROGRAM XX EDYCJI:
7 października (środa)
19.00 Eyal Weiser „How’s the Beast” – Six Verbs Movement – Sala Widowiskowa; czas trwania: 60 min; bezpłatne wejściówki do odebrania w Kasie Centrum Kultury; spektakl w j. polskim, angielskim, niemieckim i hebrajskim
21.00 Eyal Weiser „How’s the Beast” – Six Verbs Movement – Sala Widowiskowa; czas trwania: 60 min; bezpłatne wejściówki do odebrania w Kasie Centrum Kultury; spektakl w j. polskim, angielskim, niemieckim i hebrajskim
8 października (czwartek)
18.00 Magdalena i Ludomir Franczak – „Oddychająca góra” – Six Verbs Movement – Zdrój na placu dworcowym PKS w Lublinie; czas trwania: 60 min, wstęp wolny
9 października (piątek)
12.00 Magdalena i Ludomir Franczak – „Oddychająca góra” – Six Verbs Movement – ul. Lubartowska 31 – czas trwania: 60 min, bezpłatne wejściówki do odebrania w Kasie Centrum Kultury;
13.00 Magdalena i Ludomir Franczak – „Oddychająca góra” – Six Verbs Movement – ul. Lubartowska 31 – czas trwania: 60 min, bezpłatne wejściówki do odebrania w Kasie Centrum Kultury;
14.00 Magdalena i Ludomir Franczak – „Oddychająca góra” – Six Verbs Movement – ul. Lubartowska 31 – czas trwania: 60 min, bezpłatne wejściówki do odebrania w Kasie Centrum Kultury;
15.00 Magdalena i Ludomir Franczak – „Oddychająca góra” – Six Verbs Movement – ul. Lubartowska 31 – czas trwania: 60 min, bezpłatne wejściówki do odebrania w Kasie Centrum Kultury;
16.00 Magdalena i Ludomir Franczak – „Oddychająca góra” – Six Verbs Movement – ul. Lubartowska 31 – czas trwania: 60 min, bezpłatne wejściówki do odebrania w Kasie Centrum Kultury;
18.00 otwarcie Festiwalu – Sala Kinowa. Otwarcie wystawy „A Question of Decency / Kwestia Przyzwoitości” – Sala Mała. Wystawa otwarta przez cały okres Festiwalu w godzinach 15:00 – 21:00.
19.00 SkaGeN „BigMouth” – Sala Widowiskowa; czas trwania: 90 min; bilety: 20/30 pln; spektakl w j. angielskim z polskimi napisami
20.00 Kino Konfrontacji: „Grobowiec świetlików”, reż. I. Takahata – Sala Kinowa, czas trwania: 89 min; bilety: 5 / 8 pln
21.00 Wojtek Blecharz „Transcryptum” – Piwnice CK; czas trwania: 90 min (wejścia co 15 min); bilety: 20/30 pln
10 października (sobota)
12.00 Ulrike Grossarth – „SYMBOL gotowe / lying” – Six Verbs Movement – ul. Lubartowska 31; czas trwania: 360 min; wstęp wolny
15.30 Kino Konfrontacji – „Baader-Meinhof”, reż. U. Edel – Sala Kinowa; czas trwania: 150 min; bilety: 5/8 pln
18:00 andcompany & Co. – „Sounds like war: kriegserklärung” – Sala Czarna; czas trwania: 45 min; bilety” 10/20 pln; spektakl j. angielskim z polskimi napisami
19.00 SkaGeN „BigMouth” – Sala Widowiskowa; czas trwania: 90 min; bilety: 20/30 pln; spektakl w j. angielskim z polskimi napisami
21.00 Wojtek Blecharz „Transcryptum” – Piwnice CK; czas trwania: 90 min (wejścia co 15 min); bilety: 20/30 pln
11 października (niedziela)
15.00 „Bracia Karamazow” – Promocja nowej edycji „Braci Karamazow” F. Dostojewskiego, w tłumaczeniu prof. Cezarego Wodzińskiego – Sala Kinowa; wstęp wolny
17.15 Kino Konfrontacji – „Idź i patrz”, reż. E. Klimow – Sala Kinowa; czas trwania: 136 min; bilety: 5/8 pln
19.00 „Po co psuć i tak już złą atmosferę”, reż. Aleksandra Jakubczak – Sala Widowiskowa; czas trwania: 75 min; bilety: 20/30 pln; spektakl w j. polskim z angielskim napisami
20.00 Vulva, reż. Joanna Lewicka – Sala Widowiskowa Galerii Labirynt; czas trwania: 60 min; bilety: 10/20 pln; spektakl w j. polskim z angielskim napisami
21.30 „Po co psuć i tak już złą atmosferę”, reż. Aleksandra Jakubczak – Sala Widowiskowa; czas trwania: 75 min; bilety: 20/30 pln; spektakl w j. polskim z angielskim napisami
12 października (poniedziałek)
13.00 Raphael Rogiński „Żywizna” – Six Verbs Movement – Teatr Stary w Lublinie; czas trwania: 60 min; bezpłatne wejściówki do odebrania w Kasie Centrum Kultury;
16.00 Kino Konfrontacji – „Ostatni etap”, reż. W. Jakubowska – Sala Kinowa; czas trwania: 104 min; bilety: 5/8 pln
18.00 Teatr Provisorium „Punkt Zero” – czytanie – Sala Kinowa; czas trwania: 150 min; wstęp wolny
18.30 „Burmistrz”, reż. Maria Kwiecień – Oratorium; czas trwania: 75 min; bilety: 20/30 pln; spektakl w j. polskim z angielskim napisami
21.00 „Burmistrz”, reż. Maria Kwiecień – Oratorium; czas trwania: 75 min; bilety: 20/30 pln; spektakl w j. polskim z angielskim napisami
14.00 Robert Kuśmirowski „Momento Mori” – Six Verbs Movement – ul. Rybna 12; czas trwania: 120 min; wstęp wolny
17.00 neTTheatre „The Hideout / Kryjówka” – Sala Czarna; czas trwania: 100 min; bilety: 20/30 pln; spektakl w j. polskim częściowo tłumaczony na angielski
17.30 Kino Konfrontacji – „Walc z Baszirem”, reż. A. Forman – Sala Kinowa; czas trwania: 90 min; bilety: 5/8 pln
19.00 andcompany & Co. „Black Bismarck” – Sala Widowiskowa; czas trwania: 90 min; bilety: 30/40 pln; spektakl w j. niemieckim i angielskim z polskimi napisami
20.00 neTTheatre „The Hideout / Kryjówka” – Sala Czarna; czas trwania: 100 min; bilety: 20/30 pln; spektakl w j. polskim częściowo tłumaczony na angielski
21.00 Penny Arcade „B!D!F!W!” – Piwnice CK, wejście na salę i „pre-show” od 20.30 – czas trwania: 120 min; bilety: 20/30 pln; spektakl w j. angielskim częściowo tłumaczony na j. polski
14 października (środa)
15.00 Kino Konfrontacji – „Flaming Creatures”, reż. J. Smith – Sala Kinowa; czas trwania: 43 min; wstęp wolny
16.00 Kino Konfrontacji – „Jack Smith and Destruction of the Atlantis”, reż. M. Jordan – Sala Kinowa; czas trwania: 94 min, wstęp wolny
18.00 Kino Konfrontacji – „Roy Cohn / Jack Smith”, reż. J. Godmilow – Sala Kinowa; czas trwania: 90 min, wstęp wolny
19.30 Xavier le Roy „Untitled” – Sala Widowiskowa; czas trwania: 70 min; bilety: 30/40 pln; spektakl w j. angielskim i résumé w j. polskim
21.00 Penny Arcade „B!D!F!W!” – Piwnice CK, wejście na salę i „pre-show” od 20.30 – czas trwania: 120 min; bilety: 20/30 pln; spektakl w j. angielskim częściowo tłumaczony na j. polski
15 października (czwartek)
16.00 „Konformizm / bunt / zmiana” – wykład w ramach cyklu Scena Lublin – Sala Kinowa; wstęp wolny
17.30 Kino Konfrontacji – „A Litany For Survival. The Life and Work of Audre Lorde”, reż. A Griffin & M. Parkerson – Sala Kinowa; czas trwania: 60 min; wstęp wolny
18.30 Komuna//Warszawa, Wojtek Ziemilski „Pigmalion” – Sala Widowiskowa; czas trwania: 45 min; bilety: 10/20 pln; spektakl w j. polskim bez tłumaczenia
19.30 Split Britches „RUFF” – Sala Czarna; czas trwania: 70 min; bilety: 20/30 pln; spektakl w j. angielskim z polskimi napisami
21.00 Holly Hughes „Clit Notes” – Piwnice CK; czas trwania: 70 min; bilety: 20/30 pln; spektakl w j. angielskim z polskimi napisami
16 października (piątek)
15.00 Kino Konfrontacji – „Czekając na księżyc”, reż. J. Godmilow – Sala Kinowa; czas trwania: 88 min; wstęp wolny
16.30 Kino Konfrontacji – „Welcome to This House”, reż. B. Hammer – Sala Kinowa; czas trwania: 79 min; wstęp wolny
18.00 „Money Talks with Citizen Reno” z gościnnym udziałem prof. Jerzego Hausnera – piwnice CK; czas trwania: 90 min; bezpłatne wejściówki do odebrania w Kasie Centrum Kultury; spektakl w j. angielskim z tłumaczeniem symultanicznym/na żywo na j. polski
19.00 Teatr Stary w Lublinie „Wieczorem” – Teatr Stary w Lublinie; czas trwania: 70 min; bilety w kasach Teatru Starego
19.30 Split Britches „RUFF” – Sala Czarna; czas trwania: 70 min; bilety: 20/30 pln; spektakl w j. angielskim z polskimi napisami
21.00 Teatr Kana „Projekt: Matka” – Sala Widowiskowa; czas trwania: 70 min; bilety: 20/30 pln; spektakl w j. polskim z angielskimi napisami
17 października (sobota)
14.00 Akademia Ruchu. Autobiografia Wojciecha Krukowskiego– Spotkanie wokół książki Wojciecha Krukowskiego – Sala Kinowa; wstęp wolny
16.00 Gala nagrody im. prof. Zbigniewa Hołdy – Sala Widowiskowa CK; zaproszenia
17.30 Kino Konfrontacji – „W sprawie Susan Sontag”, reż. N. Kates – Sala Kinowa; czas trwania: 101 min; wstęp wolny
18.00 Teatr Ósmego Dnia „Dwie niepodobne historie” – Sala Czarna; czas trwania: 50 min; bilety: 10/20 pln; spektakl w j. polskim z angielskimi napisami
20.00 Teatr Ósmego Dnia „Dwie niepodobne historie” – Sala Czarna; czas trwania: 50 min; bilety: 10/20 pln; spektakl w j. polskim z angielskimi napisami
21.00 Split Britches „What Tammy Needs To Know About Getting Old And Having Sex” – Piwnice CK; czas trwania: 90 min; bilety: 20/30 pln; spektakl w j. angielskim częściowo tłumaczony na j. polski
23.00 Brzeski Teatr Dramatu „Dziady. Twierdza Brześć” – Sala Widowiskowa Galerii Labirynt – czas trwania: 120 min; bilety: 10/20 pln; spektakl w języku białoruskim
18 października (niedziela)
16.00 Kino Konfrontacji – „I WANT (NO) REALITY”, reż. A. Brzezińska – Sala Kinowa; czas trwania: 53 min; bilety: 5/8 pln
16.00 Teatr Stary w Lublinie „Skarb” – Teatr Stary w Lublinie; czas trwania: 50 min; bilety: 30 PLN (bilety sprzedawane są dla dzieci – opiekunowie wchodzą bezpłatnie. Uwaga! razem z dzieckiem na scenie gdzie odbywają się przedstawienia może przebywać tylko jeden opiekun drugi opiekun chcący uczestniczyć w przedstawieniu zajmuje miejsce na widowni). Bilety na spektakl można kupić tylko w kasie teatru.
17.30 Teatr Stary w Lublinie „Skarb” – Teatr Stary w Lublinie; czas trwania: 50 min; bilety: 30 PLN (bilety sprzedawane są dla dzieci – opiekunowie wchodzą bezpłatnie. Uwaga! razem z dzieckiem na scenie gdzie odbywają się przedstawienia może przebywać tylko jeden opiekun drugi opiekun chcący uczestniczyć w przedstawieniu zajmuje miejsce na widowni). Bilety na spektakl można kupić tylko w kasie teatru.
18.00 Jan Lauwers & Needcompany „The Blind Poet” – ACK UMCS Chatka Żaka; czas trwania: 160 min (z przerwą); bilety: 30/40 pln; spektakl w j. angielskim, francuskim, holenderskim, norweskim, arabskim, tłumaczony na j. polski i angielski
22.00 Sonic Phenomena na Konfrontacjach prezentuje: Tim Hecker – Sala Widowiskowa CK; bilety: 20/30 pln
WYSTAWY
A Question of Decency / Kwestia Przyzwoitości” – nowojorska scena queer – Sala Mała. Wystawa otwarta w dniach 9-18.10 u w godzinach 15:00 – 21:00.
Magdalena i Ludomir Franczak – „Oddychająca góra”– instalacja w przestrzeni miejskiej, Lubartowska 31, czynna codziennie w dniach 10-18 października w godzinach 15:00 – 18:00
10 października odbędzie się w Warszawie Marsz Nieprzyzwolenia, by zwrócić uwagę na skalę przemocy seksualnej – w relacjach intymnych i zawodowych, szkolnictwie (wyższym), kulturze, przestrzeni publicznej etc.
Jak piszą organizatorki i organizatorzy marszu: ,,Odpowiedzialność za przestrzeń wolną od przemocy jest naszym wspólnym obowiązkiem. Nie chcemy żyć w strachu w społeczeństwie, w którym wiktymizuje się ofiary i usprawiedliwia agresorów (casus Elbląga). Marsz Nieprzyzwolenia łączy osoby, które chcą zmienić sposób myślenia o gwałcie i molestowaniu. Budujemy szeroki sojusz, by zatrzymać przemoc, obalić seksistowskie mity i postulować zmiany w prawie, mediach, instytucjach publicznych (szczegóły: http://mockontraprzemoc.pl/). ”
Kiedy? 10.10 pod Kolumną Zygmunta
Co wziąć? transparent i symboliczne światełko, jeśli:
– potępiasz wszelkie formy przemocy – seksualnej, fizycznej, psychicznej, i homofobicznej
– nie akceptujesz bezkarności sprawców, bierności organów ścigania i pobłażliwych wyroków
– uznajesz, że nic nie usprawiedliwia agresji ani stereotypów dotyczących sprawców i ofiar
– nie zgadzasz się na seksizm i homofobię w mediach, edukacji, organach ścigania, służbie zdrowia i polityce
Pełnomocniczka Rządu do spraw Równego Traktowania, Stowarzyszenie Stop Gwałtom, Codziennik Feministyczny, Feminoteka, Fundacja Autonomia, Federacja na rzecz Planowania Rodziny, Fundacja Punkt Widzenia, Głosy przeciw Przemocy, Hollaback! Polska, Kampania przeciw Homofobii, Kongres Kobiet, Krytyka Polityczna, Pozytywna Seksualność, Replika, Skład Butelek, Towarzystwo Edukacji Antydyskryminacyjnej, Trans-Fuzja.
Feminoteka popiera i bierze udział w akcji „Uchodźcy mile widziani! Manifestacja w Warszawie”
Będziemy 12.09.2015, godz. 16.00, pod pomnikiem Mikołaja Kopernika
12 września spotykamy się w Warszawie, aby wyrazić naszą solidarność z uchodźcami i pokazać, że chcemy i jesteśmy gotowi im pomagać.
Jest nam wstyd za wypowiedzi wielu polskich polityków, dziennikarzy i liczne głosy w mediach społecznościowych protestujące przeciw solidarnemu rozwiązywaniu problemu uchodźców w gronie europejskich państw.
Uważamy, że naszym moralnym obowiązkiem jest pomóc ludziom uciekającym przed wojną i prześladowaniami, bez względu na ich rasę, narodowość czy wyznanie.
Polacy na przestrzeni dziejów wielokrotnie korzystali z gościnności i pomocy innych krajów i narodów – również określanych jako odległe nam kulturowo.
W obliczu dramatycznego położenia kilkuset tysięcy ludzi szukających schronienia w Europie, jest dla nas oczywiste, że powinniśmy tego schronienia udzielić.
Zdajemy sobie sprawę z konieczności wdrożenia długofalowych i mądrych programów pomocy i integracji, ale nie zgadzamy się aby jakiekolwiek trudności czy niewygody były wymówką dla obojętności wobec ludzi uciekających przed śmiercią i ratujących swoje rodziny.
Przeciwstawiamy się ksenofobii, rasizmowi i powielaniu krzywdzących mitów na temat innych kultur i wyznań.
Zapraszamy Was wszystkich wraz przyjaciółmi i rodzinami. Pokażmy, że jesteśmy społeczeństwem dla którego moralność, gościnność i odwaga nie są pustymi hasłami.
Pokażmy uchodźcom ale też swoim dzieciom, naszym władzom i światu.
Mamy dla Was 15 podwójnych zaproszeń na film „W cieniu kobiet”.
