TELEFON DLA KOBIET DOŚWIADCZAJĄCYCH PRZEMOCY

Телефон для жінок, які зазнають насильства

CZYNNY PONIEDZIAŁEK-PIĄTEK
OD 11.00 DO 19.00

Активний з понеділка по п’ятницю з 14:00 до 19:00

Szukaj
Close this search box.

Sprawy kobiet na 16. Festiwalu Filmowym Millennium Docs Against Gravity,

10 maja rusza 16. Festiwal Filmowy Millennium Docs Against Gravity, największe święto kina dokumentalnego w Polsce. Jak co roku podczas projekcji w Warszawie, Wrocławiu Gdyni, Katowicach, Lublinie i Bydgoszczy. Jak zwykle program jest baaaardzo bogaty. Mamy nadzieję, że nasze rekomendacje filmów poświęconym sprawom kobiet, o kobietach itp. będą pomocne w wyborze. Kolejność przedstawianych filmów jest przypadkowa.

Feminoteka poleca:

„Cała przyjemność po stronie kobiet”

Czego pragnie kobieta? Kim jest kobieta? – to jedne z najczęściej dyskutowanych tematów we współczesnej kulturze. Jednak odpowiedź jest o tyle paradoksalna, że w zdecydowanej większości udzielają jej mężczyźni. Dlatego też wciąż istnieje przyzwolenie na kulturę gwałtu, podrzędność kobiet w strukturach władzy największych religii, przekonanie o obsceniczności wizerunku waginy w przestrzeni publicznej (wobec całkowitej neutralności penisa) czy instytucję obrzezania kobiet. Na całym świecie miliony kobiet są wciąż okaleczane, gwałcone, molestowane czy karane, bo to mężczyźni decydują w ich imieniu. Dlatego reżyserka oddaje głos kobietom.

Rokudenashiko, japońska artystka, staje przed sądem za wydruki 3D swojej waginy. Deborah Feldman, ucieka wraz ze swoim synem z ortodoksyjnej społeczności chasydów na Brooklinie, by móc decydować o swoim losie. Leyla Hussein prowadzi w Londynie warsztaty dla sudańskich kobiet, by uświadomić im piekło, na jakie skazują swoje córki. Doris Wagner opowiada o molestowaniu przez księdza. Vithika Yadov uświadamia młodych Hindusów o kobiecej przyjemności seksualnej. Te kobiety wypowiedziały posłuszeństwo patriarchat

 „Boiska wolności”

Arabska wiosna nie ominęła Libii. Protesty społeczne i regularna wojna domowa doprowadziły w 2011 roku do obalenia i zabicia dyktatora Mu’ammara al-Kaddafiego i zwycięstwa Republiki Libijskiej. Nie wszystkim dana była jednak zmiana na lepsze, a wewnętrzne konflikty w ciągu kilku lat ponownie eskalowały, tym razem z udziałem Państwa Islamskiego.

Kobieca drużyna piłki nożnej ma nadzieję, że tuż po rewolucji w wolnym kraju dane jej będzie zagrać pierwszy międzynarodowy mecz. W ciągu kilku lat obserwujemy jej powtarzające się próby uzyskania wsparcia od Federacji Piłkarskiej, prawa do regularnych treningów czy wyjazdu za granicę na rozgrywki. Sprzeciw, z jakim spotykają się piłkarki, okazuje się lustrem paradoksów, typowych dla współczesnego społeczeństwa arabskiego. I choć przeciwnik jest znacznie silniejszy, sędzia niesprawiedliwy, a na boisku panują ciemności, one walczą ze wszystkich sił do ostatniego gwizdka.

„Reformatorka islamu”

Czy islam mogą uratować kobiety? Imamka Sherin Khankan wraz z grupą innych muzułmańskich kobiet zakłada w Kopenhadze Mariam – pierwszy w Europie i jeden z niewielu na świecie meczet prowadzony przez kobiety. Modlitwy wyśpiewują tu damskie głosy, a zakrywanie głowy jest sprawą wyboru. Khankan łamie panujące przekonania na temat tego, jaka powinna być pobożna muzułmanka. Nie nosi nakrycia głowy, rozpuszcza włosy, wzywa do tolerancji i nowej interpretacji Koranu. Chce przełamać lęk, jaki towarzyszy islamowi, wprowadzając do niego zmiany, głównie w zakresie równych praw dla kobiet i mężczyzn.

Trudno jednak szybko zmienić wielowiekową tradycję. Kiedy Khankan otwarcie zaczyna udzielać rozwodów muzułmańskim kobietom tkwiącym w nieszczęśliwych małżeństwach i popiera małżeństwa między muzułmankami a mężczyznami o innym wyznaniu, stawia meczet w niezwykle trudnym położeniu.

„Ustrzelić mafię”

Letizia Battaglia to kultowa postać we Włoszech. W latach 70. XX wieku była pierwszą włoską fotoreporterką dokumentującą brutalne morderstwa i wpływ mafii na życie zwykłych ludzi. Jej czarno-białe zdjęcia z tamtego czasu nie straciły siły przekazu. Dokumentują historię Cosa Nostra, ukazują rzeczywistość przemocy, krwi, władzy i kontroli, jaką rozpościerała mafia. Uderzające, szokujące, wymagające odwagi i rejestrowane z narażeniem życia fotografie portretują bezwzględny świat ucisku i strachu. Oglądamy sycylijską codzienność: od ślubów po brutalne morderstwa kobiet i dzieci. Poznajemy historię ludzi, którzy z powodu obawy o swoje życie decydowali się milczeć o popełnianych zbrodniach. Zdjęcia są wyzywające i jednocześnie namiętne, podobnie jak życie Battaglii, która świadomie zrywała z konwenansami społecznymi.

Letizia Battaglia po ślubie, który zakończył się wczesnym rozwodem, żyła w wolnych związkach, przeważnie ze zdecydowanie młodszymi od siebie partnerami. Film jest portretem tej wyjątkowej osobowości. Przeplata czarno-białe fotografie z materiałem archiwalnym z tamtych czasów i szczerymi rozmowami z artystką, która neguje romantyczną narrację o mafii i przedstawia jej prawdziwe, okrutne oblicze.

„To zmienia wszystko”

W „To zmienia wszystko” („This Changes Everything”) Meryl Streep, Sandra Oh, Jessica Chastain, Shonda Rhimes, Reese Witherspoon, Taraji P. Henson i Geena Davis wspólnie wzywają do działania na rzecz równouprawnienia kobiet w przemyśle filmowym i telewizyjnym. Każda z nich opowiada o tym, jak na własnej skórze doświadczyła dyskryminacji w Hollywood,. Najpotężniejsze kobiety w Fabryce Snów podkreślają, że w ciągu ostatnich dekad sytuacja znacznie się pogorszyła.

W ostatnich 100 latach amerykańskie kino stało się jedną z najbardziej wpływowych sił zarówno w kształtowaniu oczekiwań wobec kobiet i dziewcząt w życiu codziennym, jak również w utrwalaniu negatywnych wzorców ról płciowych. Kto za to wszystko odpowiada? Kto i co tworzy wizerunek kobiet na ekranie? Film bada i analizuje rozbieżności między postrzeganiem kobiet i mężczyzn w Hollywood. Ukazuje historyczne i empiryczne dowody oraz systemowe mechanizmy sprzyjające seksizmowi, ujawniając tym samym mizoginiczną naturę hollywoodzkiego przemysłu filmowego. Wykorzystuje do tego nie tylko relacje gwiazd ekranu, ale także przedstawicieli kadry kierowniczej i innych pracowników branży filmowej.

„Czarne słońca”

W Meksyku odnotowuje się rekordową liczbę zabójstw kobiet. Ich pierwsze zbiorowe groby zaczęto znajdować w latach 90. ubiegłego wieku, a dzisiaj skala tego zjawiska gwałtownie rośnie. Przemoc wobec kobiet sięga szczytu władzy, powiązanej z ogromnych rynkiem produkcji i przemytu narkotyków. W Meksyku giną też rolnicy, aktywiści, studenci, turyści oraz dziennikarze, którzy badają źródła zjawiska przemocy wobec kobiet. Przyczyn jest wiele: od przestępczości narkotykowej, poprzez mizoginiczną kulturę, aż po handel ludźmi.

Czarno-biały, hipnotyzujący, mroczny film analizuje zjawisko rozwijającej się epidemii przemocy i brutalnych zabójstw  w Meksyku. Pokazuje skalę tajemniczych zniknięć kobiet w Ciudad Juárez oraz w innych częściach kraju. Przywołując wstrząsające świadectwa licznych zbrodni, szkicuje portret państwa przekształconego w gigantyczną zbiorową mogiłę z powodu bezkarności przestępców, braku nadzoru władz nieskrępowanej działalności gangów przestępczych.

„Sieci popołudnia”

Film stworzony przez Mayę Deren we współpracy z jej mężem Alexandrem Hammidem jest jednym z kluczowych osiągnięć amerykańskiego kina awangardowego. „Sieci popołudnia” obok późniejszego filmu Mai Deren „Na stałym lądzie” („At Land”) uważa się za prototyp kina feministycznego. Seria onirycznych obrazów, wśród których wykorzystane zostały symbole: klucz, lustro i nóż, odczytywana jest jako proces kształtowania się kobiecej tożsamości. Przywołują one również wątki związane z samopoznaniem zmultiplikowanej postaci, w którą wciela się Maya Deren.

„Sztuka konsumpcyjna”

„Sztuka konsumpcyjna” należy do najbardziej znanych prac Natalii LL. Zyskała status ikoniczny, wzbudzając nieustające zainteresowanie krytyków i historyków sztuki. Przedstawia modelki w zmysłowy sposób konsumujące banany, parówki i lody. Pozornie niewinna czynność zyskuje silnie erotyczną wymowę. Łukasz Ronduda pisał o pracy Natalii LL: „Sztuka konsumpcyjna” ukazywała granice racjonalnych analiz konceptualnych. Była wizualizacją pełnej napięcia relacji między świadomością racjonalistyczną sztuki konceptualnej a „jej wypartym romantycznym cieniem”, czyli ciałem, erotyzmem, seksualnością, pożądaniem. Praca ta, opierająca się na konflikcie współistniejących rzeczywistości, pokazywała niemożność pogodzenia pełnego racjonalizmu, odczarowania, z irracjonalizmem – wciąż obecną obietnicą powtórnego zaczarowania świata. (…) „Sztuka konsumpcyjna” została za zgodą artystki zawłaszczona przez nurt feministyczny na Zachodzie, gdzie od 1975 roku była często prezentowana i analizowana w kontekście rozważań nad kwestią płci i seksualności oraz jej relacji z kulturą konsumpcyjną.

„Zmiana. Mój problem jest problemem kobiety”

Ewa Partum jest uznana za prekursorkę sztuki konceptualnej i feministycznej w Polsce. Jest autorką performensów, akcji w przestrzeni publicznej, filmów eksperymentalnych oraz poezji wizualnej. W zaprezentowanym w Galerii ArtForum w Łodzi performensie „Zmiana. Mój problem jest problemem kobiety” pojawiła się naga przed publicznością, aby poddać się procesowi postarzania połowy ciała przez charakteryzatorów filmowych. W tym czasie publiczność wysłuchała tekstów kilku feministek, m.in. Valie Export jak i wypowiedzi samej artystki. Ewa Partum tak wspominała to doświadczenie: Na podłodze napisałam: „artysta nie ma biografii”. Bo artystka – inaczej niż artysta – ma biografię. U artystki jest istotne, czy jest młoda, czy stara. Działania Ewy Partum od połowy lat 70. były wyrazem krytyki i ujawnianiem deprecjonowania twórczości kobiet w zdominowanym przez mężczyzn świecie sztuki.

„Covert Action”

„Covert Action” jest kolażem rodzinnych archiwalnych filmów. Abigail Child interesuje, co kryje się za obrazami dokumentującymi życie rodzinne. Uwagę reżyserki szczególnie przykuwają formy autoprezentacji kobiet, na które skierowane zostało oko kamery. W wywiadach podkreślała, że to, jak są przedstawieni w obrazie członkowie rodzin, głównie kobiety, jest formą społecznego spektaklu, kształtowanego przez relacje władzy.

„Chcemy także róż”

„Chcemy także róż” to obraz głębokich zmian włoskiego społeczeństwa, jaki przyniosły rewolucja seksualna i ruch feministyczny we Włoszech w latach 60. i 70. XX wieku. Film umożliwia przyjrzenie się tym wydarzeniom dzięki relacjom ich uczestniczek i cytatom z prywatnych dzienników.  Alina Marazzi (reżyserka prezentowanego podczas 15. Festiwalu Filmowego Millennium Docs Against Gravity „Dla jeszcze jednej godziny z Tobą”, 2002) nie uzurpuje sobie prawa do ukazania historii w obiektywnym świetle, zamiast tego oddaje przestrzeń chórowi kobiecych głosów, uzupełnionych przez archiwalne obrazy z różnorodnych źródeł publicznych i prywatnych, przekazy medialne i animacje.

„Penisokracja”

Już 2 500 lat temu Sofokles twierdził, że posiadanie penisa to „bycie przykutym łańcuchem do szaleńca”. Gdy patrzymy na współczesny świat, przesiąknięty maczyzmem, trudno się z nim nie zgodzić. Obserwując poczynania Donalda Trumpa czy Harveya Weinsteina, zachodzimy w głowę – jak to wciąż możliwe? Na to frapujące pytanie odpowiedzi szuka w filmie para włoskich gejów – Gustav i Luca, przygotowujących się do ślubu. Dorastali w społeczeństwie zorientowanym na kult męskości (Włosi posiadają aż 887 słów na określenie penisa!), ale dziś zachodzą w głowę, jak wyjaśnić sekret tak długiego trwania fallocentryzmu.

Podczas podróży po Włoszech napotkają wiele zaskakujących opinii na temat ról płciowych oraz ich związku. Będą musieli zmierzyć się z homofobią i przemyśleć własny stosunek do relacji ciała i władzy. Film jest nie tylko frapującym zapisem gwałtownie zmieniającego się społeczeństwa, ale także relacji dwojga głęboko kochających się ludzi, których wspólna podróż wydobywa ich głęboko skrywane lęki.

„Rosyjska szkoła uwodzenia”

Z perspektywy Zachodu, Rosja uchodzi za królestwo patriarchatu. Co 40 minut umiera tu pobita kobieta, zgłoszona po raz pierwszy przemoc domowa nie jest karana, a kobiety mają ograniczony dostęp do ponad 450 zawodów. Jednak i tak w corocznym wystąpieniu z okazji Dnia Kobiet prezydent Władimir Putin zapewnia je o swojej miłości i szacunku. Bohaterki filmu mogą liczyć również na „dobre słowo” od psychologa prowadzącego kurs „Jak uwieść bogatego mężczyznę”. Dowiadują się tam, jak się zachowywać, jak się ubierać czy jak pieścić partnera, a wszystko to, by znaleźć męża i spłodzić dla matuszki Rosiji przynajmniej trójkę dzieci. Takie jest zadanie prawdziwej kobiety.

„Nienawidzę Nowego Jorku”

Filmowy portret Nowego Jorku przełomu XX i XXI wieku i undergroundowych artystek i transseksualnych aktywistek: Amandy Lepore, Chloe Dzubilo, Sophii Lamar oraz artysty i aktywisty T De Longa. Film składa się z rozmów nakręconych w przebieralniach, podczas jazdy taksówkami, spacerów po parku, dyskusji o sztuce, tożsamości płciowej, aktywizmie i życiu osobistym. Obserwujemy, jak bardzo losy bohaterów się przecinają, a Amanda Lepore, Chloe Dzubilo, Sophia Lamar i T De Long szczerze i niezwykle namiętnie pokazują, jak walka o wolność zbudowała pomost pomiędzy transseksualnym aktywizmem a alternatywną sceną życia nocnego na Manhattanie.

„Damy”

Są rozwiedzione, owdowiałe lub samotne. Kiedyś miały mężów, dzieci i pracę, a teraz próbują zacząć żyć na nowo. Film jest portretem pięciu mieszkających w Szwajcarii starszych kobiet, które starają się oswoić samotność i znaleźć dla niej alternatywę w wieku, w którym mężczyźni są już zazwyczaj na tamtym świecie. Mają poczucie, że stały się przejrzyste, że nikt już ich nie chce, bo przekroczyły określony wiek. Wychowane w kulcie ideału małżeństwa i życia rodzinnego dziś muszą odnaleźć się na nowo.

„Instynkt (nie) macierzyński”

Czy bycie prawdziwą kobietą musi być zawsze związane z posiadaniem dzieci? Czy bezdzietność nie może być świadomym wyborem kobiet? Dlaczego ciągle pytamy, z jakiego powodu nie chcą być matkami? Film przedstawia idee świadomego odrzucenia prokreacji przez kobiety. To właśnie one przedstawiają argumenty na rzecz nieposiadania dzieci. Macierzyństwo nie zawsze musi być jedynym życiowym zadaniem kobiet.

„Ewa nie chce spać”

Dwudziestoparoletnia Eva Collé to modelowa współczesna osobowość medialna, której życie przypomina wiecznie zmieniający się artystyczny projekt. Od kiedy skończyła 14 lat dzieli się swoim życiem w sieci. W obecności kamery czuje się bardzo swobodnie, także podczas seksu. Jako 17-latka opuściła swój dom we włoskim miasteczku i ruszyła do Berlina, gdzie mieszka do tej pory..

Publikuje w sieci wpisy na temat niekonwencjonalnego życia, jakie prowadzi. Przybiera różne maski i ciągle odkrywa siebie na nowo. Jest poetką, włóczęgą, mieszkanką Berlina, feministką, modelką, kochającą dziewczyną, pracownica seksualną. Film opowiada o dorastającej dziewczynie, która nigdy nie stoi w miejscu i której życie przypomina wieczny spektakl. Jest jak osobisty pamiętnik, który nie stawia jednak widza w niewygodnej pozycji podglądacza – Eva nie ma przecież nic do ukrycia.

„Utopia na nowo”

Europejczycy, jeszcze jeden wysiłek, jeśli chcecie zostać… ekologami – mogliby krzyknąć twórcy i bohaterowie filmu, zachęcając do znacznie większej aktywności na rzecz zrównoważonego rozwoju, niż to miało miejsce do tej pory.

Wizja świata, w którym każdy człowiek odpowiada za swój ślad węglowy, może się wydać utopijna, film sugeruje, że trzeba zrobić więcej. Indywidualne zachowania jak wyjazd z miasta na wieś, wybór produktów organicznych czy fair trade nie rozwiązują problemu. Konieczne są działania systemowe.

„Jazda obowiązkowa”

10-letnia Julia Polniuk trenuje łyżwiarstwo figurowe. Ma coraz mniej czasu, aby odnieść sukces i spełnić oczekiwania swoich bliskich. Po wybuchu Euromajdanu jej rodzina wyemigrowała do Polski. Decyzję o przeprowadzce podjęła mama Julii, Marina. W dwa tygodnie spakowała walizki, wypisała dzieci ze szkoły, a nowo wyremontowane mieszkanie wystawiła na sprzedaż. Teraz rodzina Polniuków stara się o obywatelstwo polskie i rozpoczyna całkiem nowe życie w Warszawie. Bez pracy, zabezpieczenia finansowego i dobrej znajomości języka. Marina rzuca losowi wyzwanie, szukając w Polsce lepszych perspektyw na przyszłość dla swoich dzieci. Zrobi wszystko, aby miały lepsze życie niż ona. Największe nadzieje pokłada właśnie w Julii.

„Za głosem serca”

W okręgu Thy w północnej Danii żyje 926 tajskich kobiet. 25 lat temu nie mieszkała tam ani jedna. Wyjątkiem była Sommai, która poznała swojego męża w Pattayi, słynnym tajskim kurorcie, słynącym z prostytucji. Jak większość pracujących tam dziewczyn, marzyła o poznaniu mężczyzny z Zachodu. Nie chodziło o to, by był bogaty, młody czy atrakcyjny. Wystarczyło, że zaoferuje jej małżeństwo. Dziś jest obywatelką Danii i pomaga innym kobietom znaleźć partnera w Europie. I choć taki rodzaj świadczeń łatwo uznać za sutenerstwo, kręcony na przestrzeni 10 lat film Janusa Metza („Armadillo – wojna jest w nas”) i Sine Plambech dodaje wiele kolorów do tego wydawałoby się czarno-białego obrazu małżeństw międzykulturowych.

„Primavera. Moja matka wiosna”

Fiorella Primavera nie potrafi ocenić, czy na swoim ślubnym zdjęciu jest szczęśliwa, czy jednak przestraszona. Po 40 latach od zamążpójścia, odchowaniu trójki dzieci, nieustannej trosce o dom i latach znoszenia przemocy ze strony męża, pewna jest tylko tego, że chce wreszcie go opuścić. Ma 58 lat i oznajmia swoją decyzję rodzinie. Z pomocą przybywa jej najmłodsza córka Valentina, która chce, żeby kamera była świadkiem tego wydarzenia.

„Zniknięcie mojej matki”

Benedetta Barzini to legendarna włoska modelka, okrzyknięta w 1966 roku przez „Harper’s Bazaar” jedną ze 100 najpiękniejszych kobiet świata. Była fotografowana przez Irvinga Penna i Richarda Avedona oraz związana z Fabryką Andy’ego Warhola. W 1965 roku jej twarz zdobiła pierwszą okładkę włoskiego „Vogue’a”. W 1973 roku rosnący niesmak do świata mody sprawił, że postanowiła go opuścić, aby promować feminizm i radykalną lewicę (wstąpiła do Partii Komunistycznej) oraz publicznie krytykować mizoginię przemysłu modowego. Niesmak do świata mody z czasem przerodził się u niej w poważny kryzys egzystencjalny. Była modelka postanowiła zniknąć nie tylko ze świata mody, ale również ze świata materialnego.  Zdecydowała się zamieszkać na bezludnej wyspie, bez karty kredytowej, konta bankowego, telefonu czy komputera. Zaniepokojony postawą 75-letniej matki syn postanowił nakręcić jej filmową biografię.

„Varda według Agnes”

Agnès Varda, legenda kina, autorka m.in. „Cléo od piątej do siódmej”, „Szczęścia”, „Stworzeń”, laureatka Złotego Lwa festiwalu w Wenecji za „Bez dachu i praw”. Jej „Twarze, plaże”, pokazywane na 15. Festiwalu Filmowym Millennium Docs Against Gravity, wypełniały sale po brzegi i były nominowane do Oscara, a ona sama odebrała złotą statuetkę za całokształt twórczości. Informacja o śmieci w marcu tego roku 90-letniej ikony kina, prekursorki Nowej Fali, zaskoczyła wszystkich. Najnowszy i niestety ostatni film mistrzyni „Varda według Agnès” ukazuje jej doświadczenia jako reżyserki i jest zaskakującym podsumowaniem jej pracy i stylu, który ewoluował przez dziesięciolecia.

„#Hejt”

Przezywanie, kopanie, nękanie na Facebooku i Instagramie – tak wygląda dziś rzeczywistość wielu dzieci. Każdy dzień w szkole jest koszmarem, a w domu nie mogą poczuć się bezpiecznie, bo nienawiść w mediach społecznościowych nie zasypia. 13-letnia Rosalie próbuje szukać pomocy i znajduje ją właśnie w internecie, rozmawiając z innymi dziećmi, które przeżyły podobne historie. Film rozgrywa się w czterech ścianach sypialni Rosalie. Czy stopniowo zacznie znowu czuć się bezpiecznie?

Opisy pochodzą z oficjalnej strony festiwalu, tam też znaleźć można pełny program

Udostępnij

Ostatnie wpisy

Nie obwiniaj! Wspieraj

Dlaczego się tak ubrałaś? Dlaczego wracałaś sama? Dlaczego piłaś alkohol? Dlaczego nikomu nie powiedziałaś? Czemu się nie broniłaś? Chcesz mu zniszczyć życie? Te pytania to