Matronaty - Strona 4 z 12 - Fundacja Feminoteka

11 kwietnia 2017

Premiera filmu „Artykuł osiemnasty”!

„Artykuł osiemnasty” to pełnometrażowy film dokumentalny o tym dlaczego w Polsce nie udało się wprowadzić prawa umożliwiającego formalizację związków osób tej samej płci.

Mimo 25 lat wolności i demokracji osoby nieheteroseksualne nadal spotykają się z dyskryminacją, a politycy nie traktują ich problemów poważnie. Brak możliwości zawarcia związku partnerskiego lub małżeństwa nie tylko utrudnia im zwykłe codzienne funkcjonowanie, ale też jest dla nich potwierdzeniem, że we własnej ojczyźnie są obywatelami drugiej kategorii.

Tytuł filmu nawiązuje do artykułu 18 Konstytucji RP, zgodnie z którym ochronie podlega małżeństwo jako związek kobiety i mężczyzny, co dla wielu przeciwników formalizacji związków jednopłciowych jest równoznaczne z brakiem możliwości jakiegokolwiek uregulowania tej kwestii. Poprzez wywiady z ekspertami, działaczami społecznymi i osobami, które pragną zawrzeć związek z osobą tej samej płci, film mierzy się z powszechnie panującymi w polskiej rzeczywistości mitami i stereotypami o osobach homoseksualnych. Artykuł osiemnasty to jednak nie tylko o głos w debacie na temat praw osób nieheteroseksualnych. Temat ten staje się bowiem okazją do rozmowy o Polsce, o polskiej demokracji i polityce, a także o stanie debaty publicznej i roli mediów w życiu publicznym.

Od 21 kwietnia do 4 maja odbędą się pokazy premierowe filmu w następujących miastach:

Warszawa – Kinoteka PKiN 21 kwietnia, godz. 17:00 (pokaz przedpremierowy) i godz. 20:00 (pokaz premierowy)
Łódź – Kino Bodo 22 kwietnia, godz. 20:00
Poznań – Kino Muza w Poznaniu 23 kwietnia godz .17:00
Gdańsk – Klub ŻAK 28 kwietnia, godz. 20:15
Łódź – Kino Przytulne 4 maja, godz. 20:00
Wrocław – Kino Nowe Horyzonty 5 maja, godz. 18:30
Kraków – Kino Pod Baranami 8 maja, godz. 19:00
Katowice – Centrum Sztuki Filmowej / Kino Kosmos 11 maja, godz. 18:00
Łódź – Kino Przytulne 13 maja, godz. 18:45

Więcej informacji znajdziecie na stronie wydarzenia na Facebooku

Feminoteka objęła film matronatem

7 marca 20177 marca 2017

Program 17. Tygodnia Kina Hiszpańskiego | Matronat Feminoteki

TYDZIEŃ KINA HISZPAŃSKIEGO W OŚMIU MIASTACH W POLSCE

Już 23 marca rozpocznie się 17. Tydzień Kina Hiszpańskiego, jedyne w Polsce wydarzenie poświęcone w całości kinematografii słonecznej Hiszpanii.

Przegląd odbędzie się w największych miastach Polski – Warszawie, Krakowie, Poznaniu Wrocławiu, Katowicach, Gdańsku i Łodzi oraz w Białymstoku, który w tym roku dołączył do grona festiwalowych miast.

Filmy, które znalazły się w programie festiwalu, to przegląd najnowszych i najciekawszych hiszpańskich produkcji, od przebojowych komedii, przez popularne kino gatunkowe, po nagradzane na festiwalach kino artystyczne.

Program: https://tydzienkinahiszpanskiego.wordpress.com/harmonogramy-projekcji/

Feminoteka objęła szczególną opieką film zamknięcia, „Przez otwarte drzwi / La puerta abierta” (2015, reż. Marina Seresesky).

Obserwujcie nasze media społecznościowe, bedziemy rozdawać zaproszenia!

24 lutego 201724 lutego 2017

Relacja z wizyty w siedzibie organizacji LICADHO | Projekt „Żywe Historie”

Autorki tekstu: Agnieszka i Ewelina z Żywe Historie

Agnieszka i Ewelina w podróży po świecie realizują projekt „Żywe Historie”, któremu matronuje Fundacja Feminoteka. Opowiada on o spotkaniach z kobietami z rożnych zakątków Ziemi. Dziewczyny skupiają się na poznaniu historii kobiet, próbie zrozumienia różnic oraz podobieństw, a przede wszystkim relacji dziennikarskich z odwiedzanych krajów. Kolejną część relacji poświęciły organizacji LICADHO, zajmującej się prawami człowieka.

Na świecie jest wiele organizacji walczących o prawa ludzi. W ramach naszego projektu postanowiłyśmy odwiedzić jedną z nich w Kambodży, w jednym z najbardziej straumatyzowanych krajów południowo-wschodniej Azji. Organizacja LICADHO działa od 1992 roku. Główny oddział znajduje się w stolicy Phnom Penh a pozostałe działają w 13 różnych prowincjach na terenie całego kraju. Organizacja posiada 4 programy monitoringowe. Pierwszy dotyczy kobiet i dzieci oraz przemocy domowej, która jest wobec nich stosowana, drugi dotyczy opieki medycznej i socjalnej, trzeci jest monitoringiem nad 18 różnymi więzieniami na terenie Kambodży zaś ostatni jest działem prawniczym dotyczącym pomocy osobom pokrzywdzonym w podjęciu prawnych kroków do roszczenia o swoje prawa przed sądem.

Nasze spotkanie głównie opierało się na temacie kobiet, które z punktu widzenia naszego projektu są najważniejsze. Chciałyśmy się dowiedzieć z jakim problemami się borykają i jakie mają trudności. Szczerze, chyba nie byłyśmy przygotowane na taką ilość traumatycznych wydarzeń jakie spotyka je w codziennym życiu. Patrząc na historię Kambodży i najkrwawszy dla niej okres czyli politykę Czerwonych Khmerów i rządy Pol Pota można było to przypuszczać. W tym okresie Kambodża ma za sobą zamknięcie wszystkich szpitali, banków i zdefraudowanie pieniędzy, oraz zdelegalizowano religii. W tym czasie zmuszono ludzi do pracy w kolektywach gospodarstw rolnych, który de facto były obozami pracy przymusowej. Polityka terroru poprowadzona przez Pol Pota spowodowała do śmierci 20-25% populacji Kambodży co oznacza, że liczba ofiar Czerwonych Khmerów jest w proporcji do liczby ludności wyższa niż w jakimkolwiek kraju na świecie.

Od początku kobiety nie miały prawa głosu, a tym czasie historii Kambodży tym bardziej. Były zmuszane do zamążpójścia w bardzo młodym wieku i wykorzystywane seksualnie od najmłodszych lat. Gdy którakolwiek była z nich w ciąży musiała oddać dziecko zaraz po urodzeniu, nie pozwalano się jej zająć niemowlęciem. Starsze dzieci również pracowały w obozach. Bardzo duża część nie dożywała wieku nastoletniego z powodu wyczerpania oraz braku odpowiedniej diety.

Ten okres odcisnął mocne piętno na Khmerkach, które mimo iż minęło od tego czasu pod 40lat nie chcą i nie potrafią nadal walczyć o swoje prawa. Niestety podobnie jak w innych krajach azjatyckich kobiety w większości nie pracują, dlatego nie są w stanie same o siebie zadbać oraz o swoje dzieci. Patriarchalny podział w małżeństwach to dość ładnie ujęty świat bliskich związków kobiet i mężczyzn w Kambodży. Każda z nich oprócz opieki nad dziećmi i pracy ma jeszcze słuchać swojego męża oraz spełniać jego potrzeby. Strach przed wypowiadaniem swojego zdania jest dość silny, a przede wszystkim towarzyszy kobietom z najbiedniejszych części tego kraju. Z powodu okresu w którym rządziła polityka Czerwonych Khmerów cała część inteligencji khmerskiej została zabita, co dla tego kraju oznaczało jedno: diametralne cofnięcie się w rozwoju. Nadal w umysłach niektórych tamten okres wydaje się należącym do nienajgorszych. Część społeczeństwa utożsamiała się z rządami Pol Pota oraz jego dyktaturą.

Organizacja Licadho w swoim programie dotyczącym dzieci i kobiet pomaga przede wszystkim tym, które zgłoszą się do nich bezpośrednio bądź telefonicznie. Zdarza się tak, że interesują się przypadkami, które są poruszane przez radio bądź telewizję i sami interweniują. Najwięcej zgłoszeń dotyczy przede wszystkim gwałtu bądź przemocy domowej na kobietach bądź ich dzieciach. W raportach z którymi miałyśmy okazję się zapoznać można przeczytać, że w latach pomiędzy 2012 a 2014 rokiem Licadho zanotowało 225 wobec kobiet powyżej 18 roku życia oraz 537 poniżej. Liczby te przerażają mocniej, gdy okazuje się, że większość napaści była wobec dzieci pomiędzy 12-17 rokiem życia. Część z tych sytuacji miała miejsce na ulicy przez napaść na przypadkowe kobiety, jednak najczęściej nadużycia zdarzają w domu przez małżonków bądź kogoś z rodziny albo sąsiadów z okolicznych wiosek, miejscowości. Przez to, że Kambodża ma dość małe społeczności i ściśle ze sobą powiązane, a dodatkowo kraj ten nie należy do najbogatszy kobiety odczuwają dużą presję związaną z niezgłaszaniem przypadków nadużycia wobec nich bądź wobec ich dzieci. Wiąże się to dla nich z silnym stresem, ale również wykluczeniem na które nie mogą sobie pozwolić ze względu na częsty brak środków do życia. Często kobiety zdane są tylko i wyłącznie na mężczyznę gdyż same nie pracują tylko prowadzą dom. Z drugiej strony wiele jest sytuacji kiedy kobiety mają w sobie wystarczającą odwagę, aby zgłosić to co dzieje się u niej w domu rodzinnym, ale obecna polityka oraz prawo w Kambodży jej nie sprzyja. Co to oznacza? Oczywiście korupcję, która jest obecna wśród policjantów piszących raporty przy zgłaszaniu przemocy domowej, a co gorsza dotyczy również sądów. Policja zakrywa się niechęcią wtrącania do spraw rodzinnych. Sprawa w sądzie najczęściej ma możliwość wygrana tylko i wyłącznie jeśli sędzia otrzyma wystarczającą ilość łapówki. Konsekwencją takiej polityki państwa jest fakt, że odpowiedzialni za swoje przestępstwa mężczyźni nie są karani. Pętla się zamyka, gdyż czują się bezkarni. Zdarzają się również przypadki, kiedy kobiety są zmuszane do zamążpójścia mężczyzny, który je zgwałcił. Takich przypadków wciąż nie jest wiele ale zdarzają się. Brzmi to bardzo irracjonalnie, ale aby rodzina aby stracić pozycji oraz honoru w społeczeństwie, w którym mieszkają dopuszcza a wręcz często sama aranżuje takie sytuacje.

Trauma to wciąż dalekie do zrozumienia pojęcie dla Khmerów. Jeśli można powiedzieć o aktualnym stanie młodego społeczeństwa to wszystko zmienia się w dobrym kierunku. Coraz więcej osób kończy studia, a świadomość tego co wydarzyło się całkiem niedawno jest większa. Jednak będzie musiało minąć jeszcze trochę czasu, aby Khmerki były odważne i nauczyły się walczyć o siebie. Wciąż istnieje przeświadczenie, że mężczyzna jest jedynym, który może zapewnić byt oraz kulturowe wciąż nie do przyjęcia jest bycie samotną bądź rozwiedzioną kobietą. Niestety oprócz samej kultury, prawo oraz korupcja to rzeczy, których zmiana może potrwać dłużej niż sam sposób myślenia.

21 lutego 201721 lutego 2017

17. Tydzień Kina Hiszpańskiego startuje 23.03.2017 | Matronat Feminoteki

TYDZIEŃ KINA HISZPAŃSKIEGO W OŚMIU MIASTACH W POLSCE

Już 23 marca rozpocznie się 17. Tydzień Kina Hiszpańskiego, jedyne w Polsce wydarzenie poświęcone w całości kinematografii słonecznej Hiszpanii.

Feminoteka objęła szczególną opeka film zamknięcia, Przez otwarte drzwi / La puerta abierta (2015, reż. Marina Seresesky).

Obserwujcie nasze media społecznościowe, bedziemy rozdawać zaproszenia!

***
Rosa (Carmen Machi) jest prostytutką. „Odziedziczyła” najstarszy zawód świata po swojej matce, Antonii (Terele Pavez), której na stare lata wydaje się, że jest Sarą Montiel – wcielającą się w role femme fatale gwiazdą hiszpańskiego kina, piosenkarką, której płyty sprzedały się w większej liczbie egzemplarzy niż krążki Elvisa Presleya czy Franka Sinatry. Życie Rosy to piekło. Nie potrafi być szczęśliwa. Pewnego dnia w jej osobliwym, pełnym absurdów domu pojawia się ktoś nowy, a wraz z nim szansa na radość. Emocjonujący debiut reżyserski argentyńskiej aktorki, Mariny Seresesky, mówi o najgłębszych uczuciach, będąc jednocześnie krytyką i refleksją na temat nas samych. Dynamiczny, dobrze skonstruowany scenariusz z wypełnioną humorem wizją naszego świata, ale przede wszystkim wzruszająca historia dwóch kobiet, postaci “z krwi i kości”, które mogłyby być naszymi sąsiadkami.

8 lutego 201714 lutego 2017

„RE_WOLTA” – recenzja spektaklu | matronat Feminoteki

„RE_WOLTA” to nietuzinkowy spektakl, który mogliśmy 1 i 2 lutego zobaczyć w Teatrze Ósmego Dnia w Poznaniu. To studium o przemocy seksualnej wobec kobiet będące kompozycją wyrazistych obrazów video, emocji i tematów.

Stereotypy. Kształtowane są przez społeczeństwo i nikt się z nimi nie rodzi, za tworzenie stereotypów odpowiedzialni są przede wszystkim rodzice, ale i otoczenie. Które formy języka i wyrazu pozwalają uniknąć krzywdzących stereotypów na temat przemocy seksualnej wobec kobiet? Odpowiedź na to pytanie przynosi nam przedstawienie. W kilku odsłonach poznajemy stereotypy najczęściej widoczne w życiu codziennym.

Stereotypy dotyczące płci. W pierwszej odsłonie poznajemy kobiety: słabe, skromne, emocjonalne, sentymentalne, cierpliwe – pierwszej odsłonie ubrane w białe suknie, mężczyzna w czerń. Przeciwstawiany jest im obraz mężczyzny silnego, pewnego siebie, racjonalnego zaradnego a jednocześnie wybuchowego. Wizja niczym z sztuk Grotowskiego. „RE_WOLTA”, bowiem w bezpośredni sposób nawiązuje do technik awangardowego Teatrum Laboratorium. System Grotowskiego zostaje zestawiony z elementami tańca „butoh”. Sam taniec butoh narodził się na przełomie 50 i 60 lat XX wieku w Japonii. Jego nazwa złożona jest z dwóch ideogramów: „bu”- oznacza taniec, „toh”- krok. Jest tańcem buntu i sprzeciwu wobec wyuczonej doskonałości ruchu. Próbą odnalezienia własnej, oryginalnej twórczości na parkiecie. Wprawienia się w ruch, a nie wykonywania go. W tym tańcu coś umiera i rodzi się ponownie, każda nowa poza jest czymś wyjątkowym, unikalnym, nie do odtworzenia. Może właśnie to jest powodem wyjątkowości butoh i dlatego też wykorzystano go w przedstawieniu. Wszystko, co zbędne i zakłócałoby wyrazisty przekaz sztuki zostało usunięte. Pozostaje kontakt aktor – widz.

Odsłona druga – stereotypy na temat seksualności. Kobieca uzależniona jest od męskiej, dzięki niej w ogóle jest w stanie zaistnieć. Męskie zainteresowanie ją uaktywnia. Kobieta, jest więc bierna, podległa, przyjmuje, nie jest seksualna, chce być pożądana. Mężczyzna jest aktywnym, dominuje i inicjuje. Kobieca bierność objawia się brakiem swego zdania, a opór należy złamać a nie szanować.

W kolejnej odsłonie pokazano utwierdzanie stereotypów i normalizację przemocy. Ona to przedmiot, uległość, jest własnością. On podmiotem, dominantem i posiadaczem. Brutalne zdobywanie potulnej oddanej najlepiej świadczy o jakości stosunku seksualnego. Przemoc jest kwintesencją przyjemności seksualnej.

Stereotypy na temat przemocy seksualnej to kolejna część sztuki. Kobieta cierpi, jest zastraszona, upokorzona. Mężczyzna odczuwa z tego powodu dumę i przyjemność. Ma społeczne przyzwolenie na tego typu zachowania. Ze statystyk: około 90% sprawców przemocy seksualnej to mężczyźni, przemoc ta ma charakter płciowy i to nieprawda, że jest to zjawisko marginalne.[1] Co piąta Polka została zgwałcona, co trzecia kobieta brała udział w aktywności seksualnej, której nie chciała.

W kolejnej odsłonie pojawia się stereotyp odpowiedzialności za przemoc seksualną. Kobieta jest sama sobie winna, przecież się prosiła, nie broniła się. Mężczyzna został sprowokowany, jest niewinny, nic się przecież nie stało. Żadna krótka spódniczka, uśmiech czy flirt nie stanowią usprawiedliwienia dla przemocy seksualnej…

Co możemy zrobić i jak okazać seksualny szacunek? „RE_WOLTA” jest swoistego rodzajem protestem przeciw bagatelizowaniu przemocy wobec kobiet. Bardzo sugestywnym obrazem w wykonaniu Karoliny Pawełskiej, Barbary Prądzyńskiej, Moniki Wińczyk i Kajetana Hajkowicza . Jest mozaiką złożoną z obrazów pociągającą za sobą silne emocje i skłaniającą do reflekcji. Jednak jednym z kluczy do skutecznego przeciwdziałania molestowaniom jest zmiana naszych głęboko zakorzenionych przekonań utrwalonych w procesie socjalizacji przez stereotypy. Warto podkreślić, że przedstawienie ma specjalną oprawę muzyczną Earth Universal, będącego wspólnym projektem Jeffa Gburka i Huberta Wińczyka. Twórczość tego duetu jest o tyle ciekawa, że w największym stopniu opiera się na elektronicznych i organicznych sygnałach będących dźwiękowymi reprezentacjami rozmaitych form życia istniejącego na naszej planecie. Buto i ruch sceniczny to Katarzyna Pastuszak, opiekę artystyczną nad spektaklem sprawuje poznańska aktorka i reżyserka Małgorzata Walas-Antoniello.

RE_VOLTA to projekt Stowarzyszenia Nastawnia , który bada temat przemocy seksualnej wobec kobiet. W ramach projektu odbyły się wykłady otwarte oraz powstał wyżej opisany spektakl teatralny. Niezgoda na nierówność, na ból i cierpienie jest punktem, w którym musi zacząć się zmiana. Potrzebujemy innej perspektywy, by zapewnić bezpieczeństwo tym, które są krzywdzone i wskazać tych, którzy są za przemoc odpowiedzialni. Bez tego RE_WOLTA jest niemożliwa.

Autorka recenzji: Izabela Pazoła

Zdjęcia ze spektaklu, ze strony Moc w przemoc

[1] https://www.mpips.gov.pl/gfx/mpips/userfiles/_public/1-2010_%20Raport-ogolnopolski_K-M_01-03-11.pdf

1 lutego 20175 lutego 2017

Zimowy Kiermasz Książkowy w Feminotece 18 lutego!

Zimowe krótkie dni i wcześnie zapadający zmrok sprzyjają czytelnictwu!

Serdecznie zapraszamy na Zimowy Kiermasz Feminoteki. W naszej księgarni pojawiły się nowe tytuły, w tym jeden wydany przez nas:). Wiele książek będzie w niższej cenie, a nawet za cegiełkę!

* Kiedy? 18 lutego w sobotę, w godzinach 13-17

* Gdzie? Fundacja Feminoteka, ul. Mokotowska 29A, Warszawa

Uwaga! Wejście podwórkiem od ul. Marszałkowskiej 34-50

31 stycznia 2017

„Szwedzka Teoria Miłości” Erika Gandiniego od 10 lutego w kinach!

Fundacja Feminoteka poleca film Erika Gandiniego „Szwedzka Teoria Miłości”. Od 10 lutego w kinach!

Tytuł filmu: The Swedish Theory of Love
Kraj: Szwecja
Rok: 2015
Czas trwania: 76 min
Premiera: 10 lutego 2017

Szwedki są dziś największą grupą wśród klientek banków nasienia, zaś jeden na czterech Szwedów umiera samotnie. Erik Gandini w Szwedzkiej teorii miłości portretuje kraj, który od początku lat 70. realizuje wizję wolnych, równych ludzi, pozbawionych więzów zależności ekonomicznej. Wydaje się, że państwo zapewnia Szwedom wszystko oprócz… umiejętności by- cia z innymi ludźmi. Gandini, autor filmu Wideokracja Nagroda Millennium w Konkursie Głównym 7. edycji festiwalu Millennium Docs Against Gravity), zastanawia się, czy ceną za wolność nie jest samotność. Jeśli Szwecja nie jest krainą powszechnego szczęścia, to gdzie go szukać? Jeden z bohaterów filmu odnajduje spełnienie w kulturze Etiopii, pracując tam jako lekarz. A grupa młodych ludzi doświadcza bliskości, żyjąc w komunie. Gandini prosi o wskazówki samego profesora Zygmunta Baumana. – To niepra- wda, że szczęście oznacza życie wolne od problemów – odpowiada polski socjolog, zmarły w styczniu br. Szwedzka teoria miłości zdobyła Nagrodę Publiczności Sieci Kin Studyjnych i Lokalnych podczas 13. edycji festiwalu Millennium Docs Against Gravity. Film na ekranach wybranych kin w całej Polsce już 10 lutego.

21 stycznia 201721 stycznia 2017

„Matka Polka Feministka” | Recenzja książki Joanny Mielewczyk

Autorka recenzji: Joanna Czubaj

„Feminizm kończy się tam, gdzie trzeba wnieść pralkę na szóste piętro”, mówią ci, którzy feminizmu nie lubią. I o ile każda feministka dzielnie odpowie, że tę pralkę sama wniesie, to problem pojawia się dalej. Bo feminizm nie kojarzy się z praniem, ani ze sprzątaniem, zmywaniem, wycieraniem nosów. Więc czy da się być Matką Polką i na dodatek jeszcze feministką?

„Matka Polka Feministka” – tak brzmiał tytuł audycji Joanny Mielewczyk, której przez cztery lata można było słuchać w radiowej Trójce. Jej książka o tym samym tytule to kontynuacja relacjonowanych tam wcześniej historii, ale ich znajomość nie jest konieczna, aby po nią sięgnąć. Mamy więc matki-feministki, ale też ojców-feministów, mamy całe rodziny i samotnych-samodzielnych rodziców. A nawet rodziców bez dzieci.

Autorka zabiera nas w świat zupełnie obcy dla tych, co dzieci nie mają lub dla których rodzicielstwo to najbardziej naturalna rzecz na świecie. Bo tutaj nic nie jest łatwe. Są to historie niezwykle trudne do opowiedzenia i do odbioru, a ich autentyczność jedynie to wzmaga. Opowieści o trudnościach z zajściem w ciążę, o chorobie dziecka, o wychowywaniu w pojedynkę, o oczekiwaniach i zderzaniu się z rzeczywistością. I z każdej promieniuje cała gama emocji tak silnych, że choćby się chciało całość przeczytać w jeden wieczór, to psychicznie może być z tym bardzo ciężko.

Jest to bardzo dobra książka, która przybliża przeciętnemu człowiekowi rodzicielstwo dalekie od tradycyjnego, ale jest też strzałem w dziesiątkę dla każdej feministki i każdego feministy. Przytoczone historie to świetny sposób na zrewidowanie własnych poglądów i odczuć w kwestiach określanych ogólnie jako światopoglądowe. Joanna Mielewczyk próbuje nam powiedzieć, że nic nie jest takie proste, ale jednocześnie nigdy nie narzuca żadnego zdania. Pozwala swoim bohaterom mówić za siebie. Ona tylko przemyka gdzieś w tle, dając im głos. Nie dobiera ich także tendencyjnie – wręcz przeciwnie – są to takie tematy, które zmuszają do namysłu. Tam gdzie jest chore dziecko, nie jest trudno współczuć, rozumieć. Ale potem jest ciąża groźna dla życia, o którą się jednak walczyło. Jest długo wyczekiwane rodzicielstwo za pomocą in vitro. Jest przerwanie ciąży, którego się do dziś głęboko żałuje. Są problemy tak bardzo z zewnątrz niezrozumiałe: że się nie urodziło siłami natury. Że się nie ma pokarmu. Że to oznacza, że jest się złą matką.

Nie brakuje tu również panów – pojawiają się istotne pytania o ojcostwo i jego miejsce w naszym społeczeństwie. Niektórzy stanęli na wysokości zadania, inni wciąż próbują się w tej kwestii odnaleźć. Z książki jednak wypływa smutny wniosek: o ile na szczeblu rodzinnym wszystko układa się dobrze lub zmierza w tym kierunku, w szerszej perspektywie dla ojców miejsca brak. Na salach porodowych są traktowani jak wrogowie, w publicznych toaletach wciąż brak stanowisk do przewijania dzieci, a o ojcostwie wciąż mówi się, że jest „niemęskie”.

Przyznam się bez bicia, płakałam dwa razy. Tej książki nie powinno się czytać analitycznie, tylko czuć. Wysłuchać tym, którym dano głos.

„To zwyczajna rozmowa o rodzicielstwie. O blaskach i cieniach. O radościach i smutkach. O codzienności.” – „Matka Polka Feministka” Joanna Mielewczyk.

Korekta: Klaudia Głowacz

10 stycznia 2017

Warszawa | wystawa Diany Grabowskiej – Poniżej Pasa | matronat Feminoteki

Diana Grabowska, Poniżej Pasa

Galeria Promocyjna, Rynek Starego Miasta 2, Warszawa

sobota: 14.01, godzina 12-16

Projekt Diany Grabowskiej dotyczy problemu dyskryminacji ze względu na płeć. Jest to akcja społeczna (happening), w której biorą udział osoby chcące podzielić się swoimi doświadczeniami związanymi z tym problemem. Zarówno kobiety jak i mężczyźni. Uczestnicy udostępniają swoje majtki, na których wspólnie wykonujemy wybrane hasła w formie ornamentu, przykłady: „Ładna A mądra…”, „To jest Madzia. Madzia sprząta za darmo”, „Musisz sobie znaleźć bogatego męża”, „Z ambitnymi kobietami są zawsze problemy”, „Za dużo pieniędzy jak na dziewczynę”.

Dla chętnych do aktywnego udziału w warsztatach: należy zabrać ze sobą majtki oraz wymyślić temat ornamentu. Warsztaty będą dokumentowane zdjęciami (anonimowymi), które zawisną na ścianach galerii.

„Poniżej pasa” w Galerii Promocyjnej odbywa się w ramach wystawy „Changing room” (trwa do 29.01) więcej informacji o wystawie: https://www.facebook.com/events/201199337009550/
zapisy: [email protected]

Fb:https://www.facebook.com/events/366593823711492/?notif_t=plan_user_associated&notif_id=1484051508284623

Diana Grabowska

Studiowała na Wydziale Rzeźby ASP w Warszawiew latach 2009–2015.Stypendia: półroczne artystyczne m.st. Warszawy (2012); Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za wybitne osiągnięcia(2013); Rektora ASP w Warszawie dla najlepszych studentów za osiągnięcia artystyczne (2014). Dziedziny działalności artystycznej: rzeźba, rysunek, wideo. Współpraca z Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie przy projekcie indywidualnym (2012) i warsztatach(2014). Nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego dla najlepszych studentów(2015), Nagroda Coming Out Najlepsze Dyplomy ASP (2015), Nagroda Entry (2015).

8 grudnia 2016

Film o legendarnej pionierce tańca nowoczesnego Loïe Fuller

Fundacja Feminoteka poleca nominowany do Złotej Kamery w Cannes film o legendarnej pionierce tańca nowoczesnego Loïe Fuller!

PODSTAWOWE INFORMACJE

Tytuł oryginalny: La danseuse
Produkcja: Francja, Belgia, Czechy
Premiera: 2016
Czas trwania: 108 min
Reżyseria: Stéphanie Di Giusto
Scenariusz: Stéphanie Di Giusto, Sarah Thibau
Zdjęcia: Benoît Debie Montaż: Géraldine Mangenot
Scenografia: Carlos Conti, Lise Péault
Kostiumy: Anaïs Romand Producenci: Alain Attal, Artemio Benki, Jean-Pierre Dardenne, Luc Dardenne, Vincent Maraval, Delphine Tomson
Obsada: Soko Loïe Fuller Gaspard Ulliel Louis Mélanie Thierry Gabrielle Lily-Rose Depp Isadora Duncan François Damiens marszand Louis-Do de Lencquesaing Armand Amanda Plummer Lily Denis Ménochet Ruben

SYNOPSIS

Kiedy Marie-Louise Fuller przyszła na świat na amerykańskiej prowincji, absolutnie nic nie wskazywało na to, że ta dziewczynka w przyszłości zostanie gwiazdą Opery Paryskiej i europejskich kabaretów czasu Belle Epoque.
Ukryta za metrami jedwabiu, z ramionami przedłużonymi o długie drewniane drążki, Loïe co wieczór elektryzowała publiczność tańcem, który nazwano serpentynowym.

Fuller szybko stała się ikoną epoki, symbolem pokolenia. Jej zawoalowane ruchy sceniczne, okraszone grą świateł, miały przemożny wpływ na sztuki plastyczne i nie tylko. Do stóp tancerki padali bracia Lumière, Toulouse-Lautrec, Auguste Rodin.

Wysiłek fizyczny grożący niejedną kontuzją, permanentny blask świateł szkodliwych dla oczu – nic nie było w stanie powstrzymać tancerki w bezustannym dążeniu do perfekcji.
Dopiero spotkanie z młodziutką, niezwykle uzdolnioną Isadorą Duncan doprowadziło do upadku legendy…

Trailer filmu:

OŚWIADCZENIE REŻYSERKI

Wszystko zaczęło się, kiedy wpadły mi w ręce czarno-białe fotografie z tancerką ukrytą za wirującymi woalkami, z podpisem na odwrocie „Loïe Fuller. Ikona Belle Epoque”. Bardzo byłam ciekaw historii kobiety skrytej za połaciami tkanin. Zafascynowało mnie, że zrobiła wielką karierę, pozostając w zasadzie w ukryciu. Uderzyło mnie, że choć swoim „serpentynowym tańcem” Fuller dosłownie zrewolucjonizowała sztukę sceniczną schyłku XIX wieku, dziś już nikt lub prawie nikt tej pionierki nie pamięta.

Walka tej dziewczyny, wychowanej w gospodarstwie rolnym amerykańskiego Środkowego Zachodu, o uznanie artystyczne zdała mi się szczególnie inspirująca. Ona nie była atrakcyjna fizycznie, jej uroda daleko odbiegała od kanonu obowiązującego w tamtych czasach. Fuller miała mocną budowę wiejskiej dziewczyny, czuła się jak więźniarka we własnym ciele. Mimo to instynktownie wynalazła ruchy, które rozsławiły ją na cały świat. Na scenie na nowo odkryła swoje ciało, wyzwoliła się, w pewnym sensie – ponownie narodziła.

Zależało mi, aby w filmie uchwycić tę wewnętrzną walkę, pokazać jak Fuller ucieka w sztukę, na scenie pozbywa się zahamowań, przekuwa swój niepokój w energię, w eksplozję życia. W tej postaci jest nietuzinkowa mieszanka wytrzymałości, siły woli i kruchości.

20 listopada 201629 listopada 2016

29. 11 Rasmee Wayrana, pierwsza dama tajskiego soulu, na jedynym koncercie w Polsce!

Fundacja Feminoteka poleca jedyny koncert w Polsce damy tajskiego soulu Rasmee Wayrana!

29 listopada, w ramach cyklu Radio Azja, na scenie TR Warszawa wystąpi Rasmee Wayrana, najpopularniejsza obecnie w Tajlandii wokalista z pogranicza world music, bluesa i jazzu. Będzie to wyjątkowa okazja, aby zanurzyć się w melancholijnych, przepełnionych słońcem kompozycjach przywodzących na myśl portugalskie fado i posłuchać artystki, której głęboki, aksamitny głos, charyzma i ekspresja sceniczna kojarzyć się mogą z samą Niną Simone.

Zapowiedź koncertu: https://youtu.be/jOih94xbblM

Strona wydarzenia: https://www.facebook.com/events/316594152046606/

KONCERT RADIO AZJA: RASMEE WAYRANA

29 LISTOPADA, WTOREK, GODZINA 20:00, TR WARSZAWA (MARSZAŁKOWSKA 8)

Rasmee Wayrana pochodzi z Isan, północno-wschodniej części Tajlandii, gdzie zyskała popularność wykonując tradycyjną muzykę molam. Karierę muzyczną zaczęła już jako dziecko u boku ojca, założyciela regionalnego zespołu Jariang Band. Po przeprowadzce do Chiang Mai, klimatycznego miasta słynącego z doskonałej kawy, rzemiosła artystycznego i sztuki, Rasmee odkryła barwną scenę muzyczną, na której królowały jazz, funk i R&B. Połączenie tych gatunków z tradycyjnym molam dało w rezultacie styl określany przez artystkę jako Isan Soul, będący pełną emocji energetyczną mieszanką opartą na charyzmatycznym wokalu i gitarowych brzmieniach.

Jej debiutancki album „Isan Soul” oraz piosenka „Maya” zostały w tym roku wyróżnione prestiżowymi nagrodami Kom Chad Luek Music Award. Sama artystka otrzymała tytuł najlepszej wokalistki.

TAJSKI FREESTYLE

Molam do którego odwołuje się Rasmee, tradycyjna forma muzyczna z rejonu Isan oraz z Laosu, ma bardzo szlachetne korzenie. Był to rodzaj muzyczno-słownej improwizacji opartej na lokalnej poezji, której towarzyszył dźwięk khene – dużej bambusowej fletni. Improwizacja często przybierała kształt spontanicznych dialogów między mężczyzną a kobietą, co może kojarzyć się z dzisiejszym freestylem. Współczesny molam ma ustaloną strukturę, a bambusowa fletnia zastąpiona została gitarą. Być może właśnie dzięki tej zmianie niedoceniany do tej pory gatunek odzyskuje popularność na rodzimym gruncie i zaczyna przyciągać uwagę słuchaczy z całego świata.

Warto posłuchać, jak Rasmee Wayrana z ogromnym wyczuciem i pasją łączy znany sobie od dzieciństwa molam ze współczesnym, wielokulturowym brzmieniem Chiang Mai.

Rasmee Wayrana wystąpi wraz z zespołem w składzie:

Satukan Thyatira – gitara akustyczna
Attasit Kongmongkol – instrumenty perkusyjne
Tontrakul Kaewyong – khene, vord (tradycyjne fletnie tajskie)

Bilety w cenie 30 zł dostępne są na piecsmakow.pl, ebilet.pl, w salonach Empik oraz w kasie TR Warszawa.

Anna Mamińska
+ 48 504 301 284

Radio Azja

www.radioazja.pl

10 Festiwal Filmowy Pięć Smaków / 10th Five Flavours Film Festival
16 – 23 XI 2016, Warsaw, Poland
www.piecsmakow.pl

Fundacja Sztuki Arteria / Arteria Art Foundation

Śledź nas na Facebooku
Follow us on Twitter
Find us on Instagram

20 listopada 2016

30.11 Rozmowa o architekturze przyjaznej kobietom – Chutnik, Happach, Ullmann

Rozmowa o architekturze przyjaznej kobietom – Chutnik, Happach, Ullmann

Gdzie? Austriackie Forum Kultury
Kiedy? 30.11, 18.00

Link do wydarzenia: https://www.facebook.com/events/2029376073955384/

Rozmowa z udziałem

prof. FRANCISKI ULLMANN i MARLENY HAPPACH

Prowadzenie: SYLWIA CHUTNIK

Prof. Franziska Ullmann to jedna ze współorganizatorek projektu „Frauen-Werk-Stadt“, który w latach 90. był słynnym na całą Europę przykładem budownictwa przyjaznego kobietom.

Z wiedeńską architektką oraz Marleną Happach, dyrektorką Biura Architektury i Planowania Przestrzennego m. st. Warszawy, o współczesnej architekturze w Polsce i Austrii z punktu widzenia kobiet rozmawiać będzie Sylwia Chutnik – pisarka, dziennikarka, kulturoznawczyni, aktywistka i przewodniczka miejska.

Wstęp wolny

Po polsku i po niemiecku z tłumaczeniem na polski

Matronat: Fundacja Feminoteka

28 października 2016

O kobietach w Wietnamie | Pierwsza część relacji w ramach projektu „Żywe Historie”

Autorki tekstu i zdjęć: Aga i Ewelina z Żywe Historie

Aga i Ewelina w podróży po świecie realizują projekt „Żywe Historie”, któremu matronuje Fundacja Feminoteka. Opowiada on o spotkaniach z kobietami z rożnych zakątków Ziemi. Dziewczyny skupiają się na poznaniu historii kobiet, próbie zrozumienia różnic oraz podobieństw, a przede wszystkim relacji dziennikarskich z odwiedzanych krajów.

O kobietach w Wietnamie

Naszą podróż rozpoczęłyśmy od Wietnamu, państwa o ustroju socjalistycznym. Spędzając miesiąc w tym kraju, miałyśmy okazję poznać kobiety zarówno z północy jak i z południa. Państwo wietnamskie niewiele jest większe od Polski. Jednak różnice między stylem życia i zachowaniem kobiet z tego kraju są widoczne w poszczególnych regionach. Podczas naszej podróży próbowałyśmy dowiedzieć się jaka jest przyczyna tych różnic.

Powyższe różnice wynikają z historii państwa i walk, które miały miejsce w latach 20. XX wieku pomiędzy północą a południem. Na północy swoje wpływy miały Chiny, natomiast na południu Francja oraz Stany Zjednoczone.
W celu pozyskania większej ilości informacji udałyśmy się do Muzeum Kobiet w stolicy kraju – Hanoi, które przybliżyło nam życie wietnamskich kobiet. Muzeum przedstawia codzienne życie oraz rolę kobiet w społeczeństwie. Zgromadzone w muzeum filmy i zdjęcia z opisami, w sposób interesujący przybliżają tematykę życia kobiet w Wietnamie.

Co nas zaskoczyło? Fakt, że kobiety bardzo dużo pracują, zdecydowanie więcej niż wietnamscy mężczyźni. Wietnamki zajmują się często uprawą roli, domem oraz zarabianiem na utrzymanie rodziny. Czasem mieszkają z dala od swoich bliskich, rodzin i dzieci, a co więcej widując je bardzo rzadko – niekiedy tylko raz w miesiącu. Mężczyzna zaś jest przedstawiany jako ten, który wspiera kobietę, również zarabiając na utrzymanie rodziny – bardzo często jako kierowca tuk tuków [przyp.red. azjatycka trójkołowa taksówka], pracujący na budowie czy w polu na wsi. Praca im jednak nie przeszkadza w częstym spędzaniu czasu w kawiarniach na rozmowach. Kobiet w tak luźnych sytuacjach widać stosunkowo niewiele.

Wsparcie mężczyzn wobec kobiet w wydaniu wietnamskim to jednak pojęcie bardzo względne. Biorąc pod uwagę uwarunkowania kulturowe i społeczne, mężczyzna przyczynia się w wystarczającym stopniu do pomocy kobiecie. I taka opinia o mężczyznach funkcjonuje w historii i tradycji kraju. Takie podejście do rodziny oraz pozycji kobiety pozostaje również w związku z tym, że w Wietnamie żyje więcej mężczyzn niż kobiet. Dzięki temu, że spędziłyśmy trochę czasu w tym kraju i miałyśmy możliwość obserwacji zwykłych, codziennych sytuacji, możemy śmiało stwierdzić, że rzeczywistość nie zawsze jest współmierna do obrazów przedstawianych w muzeum.

Będąc w Ho Chi Minh, znanym bardziej pod nazwą Sajgon, miałyśmy okazję porozmawiać z 22 letnią studentką o imieniu Tarah, która podczas wspólnej kolacji opowiedziała nam jak wygląda jej życie w Wietnamie. Była miłą, uśmiechniętą dziewczyną, bardzo dobrze mówiącą po angielsku. Mówiła o sobie, że jest modern girl, co w jej rozumieniu oznacza chęć podróżowania, poznawania innych kultur i kształcenia się. Daleka jest jej potrzeba wydania się za mąż za Wietnamczyka. Większość kobiet nadal wychodzi za mąż w młodym wieku. Według kultury azjatyckiej, nasza rozmówczyni powinna już być mężatka i zajmować się domem oraz dziećmi. Dodała również, że północ Wietnamu jest bardzo tradycyjna. Natomiast południe jest zdecydowanie bardziej otwarte z powodu wcześniejszych wpływów kultury francuskiej i amerykańskiej. Mówiła, że różnice te mocno odczuwa w kontaktach ze swoimi znajomymi z różnych części kraju. Dowiedziałyśmy się od niej, że życie w Wietnamie zmienia się na lepsze. Kraj ten staje się bardziej otwarty na wpływy kulturowe z krajów zachodnich. Oznacza to, że tutejsi mężczyźni zaczynają uczyć się czynności, które kiedyś wykonywała tylko kobieta, jak np. gotowanie czy pranie. Wszystko to za sprawą Wietnamek, które stają się coraz bardziej wymagające, a że tak jak wcześniej zostało wspomniane, mężczyzn jest więcej niż kobiet – to oni muszą się starać o ich względy. Zmiany te wynikają również z faktu, że kobiety wydają się za mąż za obcokrajowców, co zmienia być może ich wyobrażenie o życiu i stylu rodzinnym i pozycji kobiety w społeczeństwie.

To pierwsze zmiany w stronę równouprawnienia i dzielenia się obowiązkami domowymi oraz dostrzeżenia tego jak ważna jest rola kobiety w rodzinie. Mentalność i tradycja wietnamska uznaje, że mężczyzna jest lepszy z powodu płci. Urodzenie syna nadal jest w niektórych rodzinach bardziej znaczące niż narodziny córki. Syn z reguły zostawał na farmie aby utrzymywać swoją rodzinę, czyli rodziców a często i dziadków. Tradycją w tym kraju jest też to, że rodziny mieszkają pokoleniowo.

Mężczyźni nie są zainteresowani dotychczasową zmianą pozycji kobiety i ich dążeniami do równouprawnienia. Zaznaczyć jednak należy, że coraz częściej młode kobiety zrywają z tradycją i rozpoczynają studia. Co za tym następuje? Zmiana w myśleniu kobiet. Przykładem tego jest znajoma Tarah, która pochodziła z małej miejscowości na południu kraju. Miała jednak ambicję i motywację do tego, aby zmienić obecne schematy i coś w swoim życiu według swoich potrzeb.

Z kolei w Cat Ba na północy Wietnamu poznałyśmy kobietę o imieniu Lim, która prowadziła własny sklep i wypożyczalnię skuterów. Nasza rozmowa rozpoczęła się od tego, że chciałyśmy wypożyczyć skuter. Była matką dwójki dzieci wieku szkolnym 7-10 lat. Opowiedziała nam o tym jak wygląda bycie mamą w Wietnamie, gdzie kobiety nie korzystają z urlopu macierzyńskiego. Są jednak pewne wyjątki dla kobiet wykonujących pracę urzędniczą np. nauczycielek w szkole czy urzędniczek w biurze. Taka praca nie tylko otwiera im drogę do ubezpieczenia, ale również do płatnego trzymiesięcznego urlopu macierzyńskiego. Nie jest to dużo w porównaniu do tego co przysługuje obecnie polskim kobietom. Lim pracowała w rodzinnej firmie, dlatego nie posiadała ubezpieczenia, przez całą ciążę chodziła do pracy, dzieci urodziła w domu, a po ich narodzinach wróciła do pracy. W Wietnamie nie ma przedszkoli. W związku z tym dziećmi zajmują się dziadkowie lub inni członkowie rodziny. Mimo tak niekorzystnej sytuacji wychowawczej kobiet wietnamskich, starają się one brać jak najbardziej czynny udział w opiece nad swoimi dziećmi. Znane są nam nierzadkie sytuacje, gdy kobiety pracują w innym mieście i swoje dzieci widują zbyt rzadko. Taka sytuacja dla nich jest niewątpliwie trudna z punktu widzenia macierzyństwa, ale również od strony potrzeb ich dzieci.

Zwrócić trzeba uwagę również na fakt, że wietnamskie kobiety zgodnie z ich tradycją młodo wychodzą za mąż i młodo rodzą dzieci. W dalszym ciągu w cenie jest dziewictwo. Było ono kartą przetargową do zamążpójścia. Nadal bowiem w Wietnamie zdarzają się małżeństwa aranżowane przez rodziców i innych krewnych. Dowiedziałyśmy się, że kobiety nie będące dziewicami mają trudności w wyjściu za mąż. W tym miejscu zaznaczyć jednak należy, że nie każda młoda kobieta marzy o zmianie tradycji. Może świadczyć o tym niski status społeczne, niewielka wiedza czy brak wykształcenia.

Przebywając w Wietnamie spostrzegłyśmy wiele różnic między wietnamskimi a polskimi kobietami. Powyższe, niektóre z historii kobiet, które poznałyśmy tylko w małym stopniu obrazują życie wietnamskiej kobiety. Ale tak jak powiedziała nam Tarah, krok po kroku ich sytuacja ulega poprawie. Mamy tylko nadzieję, że niedługo będą miały prawa zbliżone do kobiet w Europie i nie będą bały się o nie walczyć, co dotyczy szczególnie młodego pokolenia.

Korekta: Klaudia Głowacz

17 października 201624 października 2016

21-23.10 Lublin: Demakijaż – Festiwal Kina Kobiet

„Demakijaż” zmywa sztuczne obrazy kobiet, które widzimy w prasie, reklamach, serialach i filmach. To jednowymiarowy wizerunek, niepełny i daleki od rzeczywistości. Wystarczy, że wyjdziesz z domu na imprezę, spotkasz się z przyjaciółkami czy zjesz obiad u babci. Dostrzeżesz wtedy o wiele bogatszy i bardziej zróżnicowany obraz kobiecości. To jeszcze nie wszystko! Co z kobietami, które żyją w innych częściach świata, mają różne doświadczenia, światopoglądy czy wyznania? Będzie świetnie zobaczyć tę różnorodność w kinie.

21-23.10, Demakijaż – Festiwal Kina Kobiet, Centrum Kultury w Lublinie

PROGRAM FESTIWALU:

PIĄTEK 21 października

17:30 FILM OTWARCIA – „WE ARE THE BEST”
reż. Lukas Moodysson, Dania/Szwecja 2013, 106 min. / sala kinowa

19:45 FILM „DZIEWCZYNY INNE NIŻ WSZYSTKIE”
reż. Essa Illi, Finlandia 2015, 90 min. / sala kinowa

21:30 DEBATA „KOBIETY W MUZYCE” / piwnice CK

23:00 KONCERT LIFE SCARS / piwnice CK

SOBOTA 22 października

16:00 FILM „SIOSTRY Z DŻUNGLI”
reż. Chloe Ruthven, Indie/Wielka Brytania 2015, 76 min. / sala kinowa

17:30 FILM „MARZENIA”
reż. Renārs Vimba, Łotwa 2016, 106 min. / sala kinowa

19:30 DEBATA „CZARNY PR FEMINIZMU” /piwnice CK

21:00 FILM „MANDARYNKA”
reż. Sean Baker, USA 2015, 88 min. / sala kinowa

22:00 KONCERT SIKSA / piwnice CK

22:30 AFTER PARTY „DIRTY PRETTY SONGS” / piwnice CK

indie/pop/electro/new rave/cold wave/rest

NIEDZIELA 23 października

13:30 FILM „MAMA ILLEGAL”
reż. Ed Moschitz, Austria/Mołdawia 2011, 94 min. / sala kinowa

15:30 DEBATA „KOBIETY KRĘCĄ” / piwnice CK

17.00 FILM/SPOTKANIE AUTORSKIE „SOLIDARNOŚĆ WEDŁUG KOBIET”
reż. Marta Dzido, Piotr Śliwowski, Polska 2014, 113 min. / sala kinowa

20:00 FILM „MOJA MATKA”
reż. Nanni Moretti, Francja/Niemcy/Włochy 2015,107 min. / sala kinowa

22:00 FILM ZAMKNIĘCIA „OPTYMISTKI”
reż. Gunhild Magnor, Norwegia 2013, 80 min. / sala kinowa

Szczegółowy program na stronie internetowej:
http://hf.org.pl/ao/index.php?id=2183

Wstęp na wszystkie filmy i wydarzenia jest wolny. Bezpłatne wejściówki na filmy będzie można odebrać w kasie CK od 5 października lub bezpośrednio przed seansami.

Budynek Centrum Kultury jest dostosowany do potrzeb osób z niepełnosprawnościami. Szczegółowe pytania dotyczące dostępności można kierować na adres: [email protected].pl

Wszystkie filmy dostępne z napisami polskimi i angielskimi.

Podczas wszystkich debat dostępne będzie tłumaczenie na język angielski, a w dniach 22-23 października również tłumaczenie na język migowy.

PARTNER:
Centrum Kultury w Lublinie
http://ck.lublin.pl/pl/
https://www.facebook.com/centrumkulturywlublinie/

MATRONATY:
Fundacja Feminoteka
http://feminoteka.pl/
Fundacja im. Heinricha Bölla
http://pl.boell.org/pl

PATRONAT:
Radio Centrum
http://centrum.fm/

////////////////////////////////////////////////
Demakijaż – Women Film Festival.

14 października 2016

Taktyki Barbary Hammer – retrospektywa pionierki eksperymentalnego kina queer

Taktyki Barbary Hammer – retrospektywa pionierki eksperymentalnego kina queer

Fundacja Feminoteka poleca retrospektywę filmową pionierki kina queerowego, jednej z najważniejszych reżyserek współczesnego kina niezależnego z USA, Taktyki Barbary Hammer. Artystka między 10 a 18 października odwiedzi Kraków, Warszawę i Łódź, by przedstawić swoje prace i porozmawiać o nich z publicznością Muzeum Sztuki Współczesnej MOCAK, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski i Muzeum Sztuki MS.

Link do wydarzenia na facebook’u: https://www.facebook.com/events/681638628653041/

Barbara Hammer uważana jest za pionierkię kina queerowego, a także ważną postać kina niezależnego. Urodzona i wychowana w Hollywood, kolebce kina komercyjnego, jest jednocześnie jedną z najbardziej niepokornych i bezkompromisowych artystek, które od początku swojej kariery rozwijają język kina eksperymentalnego. Od końca lat sześćdziesiątych do dziś jej filmy pokazywane są na festiwalach filmowych (m.in. dwie nagrody Teddy Awards na Berlinale), a kolaże i rysunki wraz z filmami złożyły się na retrospektywne wystawy w Centrum Pompidou, MOMie w Nowym Jorku czy Tate Modern w Londynie. Hammer była stypendystką Fundacji Guggenheima i od lat uczy filmu w Europie i USA.
Wczesne kino Barbary Hammer skupia się wokół tematów tabu takich jak menstruacja, kobiecy orgazm czy lesbijskie relacje seksualne. Dyketactics, film Barbary Hammer z 1974 roku, został uznany za pierwszy film pokazujący lesbijski stosunek seksualny. Dzieło tym samym wpisało się do historii kina obok przełomowych filmów Jacka Smitha i Andiego Warhola, ale także tak odległych ideowo Głębokiego Gardła Gerarda Damiano (1972) i Chłopców z piasku z 1971, pierwszego reprezentanta gejowskiego porno – filmów, które zapoczątkowały nowy sposób pokazywania seksu na wielkim ekranie. Kolejne filmy (Multiple Orgasm, Women I love, Sync Touch czy Doll house) eksplorujące w odważny sposób – często poprzez autoprezentację – kobiecą seksualność wpisały jednocześnie twórczość reżyserki w ruch radykalnego feminizmu lat siedemdziesiątych w Stanach. Już na początku swojej twórczości reżyserka poświęcała wiele uwagi także walorom formalnych i eksperymentom z nośnikiem 16 mm. Z kolei filmom dokumentalnym, ukazującym historie ludzi marginalizowanych przez opinię społeczną, nadała charakter esejów o wielopoziomowych konstrukcjach, które mają angażować fizycznie i psychicznie widzów oraz inspirować ich do wprowadzania społecznych zmian w swoim środowisku. Filmy Hammer wielokrotnie powodowały kontrowersje wśród publiczności krytykującej zbyt odważne przedstawienie ludzkiej fizyczności, starości czy intymnych zbliżeń. Tematyka jej krótkich metraży zapewniła reżyserce status gwiazdy i postaci kultowej w środowiskach LGBT, a autorskie eksperymenty formalne na stałe wpisały filmy Hammer do historii filmu niezależnego.

Barbara Hammer wielokrotnie jednak podkreśla zjawisko podwójnej marginalizacji, jakiej doświadczała jako artystka: lesbijki nie oglądają eksperymentalnego kina, preferując bardziej standardowe formy narracji, natomiast odbiorcy kina eksperymentalnego i filmowcy nie są zainteresowani tematyką LGBT czy feministyczną, uzasadniając to poszukiwaniami filmów bardziej uniwersalnych. Retrospektywa, która planowana jest w Warszawie, Łodzi i Krakowie ma wypełnić tę lukę i przedstawić twórczość Barbary Hammer zarówno w odpowiednio szerokim kontekście historii kina amerykańskiego i filmu niezależnego, jak i zainteresować znawców reprezentacji LGBT w sztuce i kulturze. W Warszawie prace prezentowane będą z oryginalnych nośników, m.in. taśmy 16 mm, pozwalających w pełni docenić eksperymenty Hammer.
Artystka odwiedzi wszystkie miasta prezentujące jej twórczości, by wziąć udział w spotkaniach po wybranym seansie (w Łodzi spotkanie poprowadzi Monika Talarczyk-Gubała, w Krakowie prof. Andrzej Pitrus, w Warszawie Krystyna Mazur). Warszawską retrospektywę wykład Ukryta Hammer wygłoszony przez reżyserkę. Wraz z retrospektywą rozpoczęte zostaną prace nad publikacją „Inne kino: feminizm amerykańskiego filmu queer. Antologia.” pod redakcją i ze wstępem Krystyny Mazur. Książka wydana zostanie w przyszłym roku i zawierać będzie zarówno tłumaczenia naukowych tekstów publikowanych już za granicą, jak i nowe prace polskich badaczy.

Taktyki Barbary Hammer – retrospektywa pionierki eksperymentalnego kina queer.

10-11.10, Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie MOCAK
13-16.10, Kino.Lab Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie
18.10, Muzeum Sztuki MS2, Łódź
Szczegółowy program na stronach: www.csw.art.pl, www.mocak.pl, www.msl.org.pl,

Program filmowy retrospektywy

Zestaw 1: Lata siedemdziesiąte (81’)

Dyketactics (1974, 16 mm, kolor, 4 min)
Superdyke (1975, 16 mm, kolor, 25 min)
Menses (1974, 16 mm, kolor, 4 min)
Double Strength (1978, 16 mm, kolor, 16 min).
Audience (1982, 16 mm, b&w, 32 min)
Zestaw 2: filmy krótkometrażowe i kolaboracje (105’)
Sync Touch (1981, 16 mm, kolor, 10 min)
Endangered (1988, kolor, 19 min)
Sanctus (1990, kolor i b&w, 19 min)
Vital Signs (1991, kolor i b&w, 9 min)
Pools (z Barbarą Klutinis; 1981, 16mm, kolor, 9 min)
Still Point (z Florrie Burke; 1989, 16mm, kolor, 9 min)
Generations (z Giną Carducci; 2010, kolor i b&w, 30 min)
Zestaw 3: dokumenty, cz. I (119’)
Dr. Watson’s X-Rays (1991,video, kolor, 22 min)
Nitrate Kisses (1992, 16 mm, b&w, 67 min)
A Horse Is not a Metaphor (2008, video, kolor i b&w, 30 min)
Zestaw 4: dokumenty, cz. II (114’)
Devotion, A Film about Ogawa Productions (2000, video, b&w, 84 min)
Maya Deren’s Sink (2011, video, color i b&w, 30 min)

Projekt dofinansowany jest ze środków Ambasady Stanów Zjednoczonych Ameryki w Polsce.

Organizatorzy Retrospektywy: Ośrodek Studiów Amerykańskich Uniwersytetu Warszawskiego, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie
Partnerzy: Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie MOCAK, Muzeum Sztuki w Łodzi, Kino pod Baranami
Koncepcja i organizacja: Krystyna Mazur, Justyna Kociszewska, Michał Matuszewski
Patronat medialny CSW: Miesięcznik KINO, Filmweb.pl, Program 2 Polskiego Radia, Gazeta Wyborcza, Wyborcza.pl, Warszawa Gazeta Co Jest Grane, ELLE, Elle Decoration, Esquire Polska, Aktivist, artinfo.pl, Stolica

12 października 2016

S.O.S nr 22

Sztuka S.O.S nr 22 przygotowana przez Podkowiańską Nieformalną Grupę Teatralną MIĘDZY SŁOWAMI powstała na podstawie opowiadań i wierszy Małgorzaty Łaskarzewskiej, poświęconych dwudziestu dwu przypadkom przemocy wymierzonej w człowieka.

Premiera sztuki odbędzie się 22 października, w sobotę, o godzinie 18.oo w sali widowiskowej CKiIO, ul Świerkowa 1, Podkowa Leśna ( w bezpośrednim sąsiedztwie stacji kolejki WKD Podkowa Leśna Główna).

Przedstawienie opowiada o traumatycznych wydarzeniach kobiety i mężczyzny, uwikłanych w toksyczną relację. Ona kocha go, a on ją. Ich miłość jest niedopasowana. Własna. Żyją po swojemu. Hermetycznie. Cechą sztuki jest jej niezwykła intymność. Prosty przekaz, krążący wokół łóżka, stołu, kuchni, lampy i telewizora. Świat wkracza tylko symbolicznie, poprzez wiatr, ogród i dźwięki dobywające się zza ściany. Anonimowym bohaterem jest zestaw perkusyjny, który podbija atmosferę zdarzeń, jak chór.

Celem spektaklu jest poruszenie emocji widzów i uświadomienie, że przemoc domowa to nie tylko jawna przemoc fizyczna, ale to również, zdecydowanie częściej występująca, a często nieuświadomiona, przemoc psychiczna, polegająca na silnej potrzebie dominacji, na tłamszeniu i lekceważenie potrzeb, zainteresowań i uczuć człowieka żyjącego z nami lub obok nas. Zadaniem spektaklu jest uczulić widzów na zjawisko wszechobecne a chętnie niedostrzegane. Przedstawienie ma też zachęcić widzów do autorefleksji i zadanie sobie pytania, czy może i nas dotyka przemoc psychiczna, a może sami, bezwiednie, stosujemy przemoc psychiczną w stosunku do innych ? Warto zadać to pytanie, a na pewno trzeba o tym głośno mówić i temu też celowi służy scenariusz „SOS 22”.

Podkowiańska Nieformalna Grupa Teatralna MIĘDZY SŁOWAMI powstała z inicjatywy mieszkańców w wieku 60+ w celu realizacji potrzeb kulturalnych, edukacyjnych i integracyjnych. W zależności od realizowanego scenariusza, do obsady zapraszani są uczestnicy młodsi, w tym młodzież uzdolniona muzycznie. Grupa zrealizowała dotychczas siedem premier wg własnych, autorskich scenariuszy lub własnych adaptacji literatury pięknej. Założeniem programowym grupy jest prezentacja utworów zarówno polskich, jak i obcych, wybitnych lecz mało spopularyzowanych, czy też nieco zapomnianych. Grupa

Na realizację przedsięwzięcia grupa nie otrzymała dofinansowania. W przeszłości – nie mając dofinansowania – po prostu odstępowaliśmy od realizacji zaplanowanego projektu. Jednak temat, który poruszony jest w scenariuszu S.O.S nr 22 – przemoc domowa – nie pozwalają inicjatorkom/inicjatorom odłożyć tego materiału do szuflady. Próby trwają.

Gorąco zachęcamy do wsparcia zbiórki dowolną kwotą: https://zrzutka.pl/uh9eas

Fundacja Feminoteka objęła projekt matronatem

7 października 2016

TRZECI WIEK: Przegląd filmów / Speed Dating 65+ / Warsztaty

TRZECI WIEK: PRZEGLĄD FILMÓW / SPEED DATING 65+ / WARSZTATY

Gdzie: Warszawa
Kiedy: 15, 16, 19, 22, 23 października 2016.
Wstęp wolny.

Wydarzenie na FB: https://web.facebook.com/events/1794480250773484/
Więcej informacji na stronie: https://warszawajestkobieta.wordpress.com/

Organizator: Fundacja Warszawa jest kobietą.
Partnerzy: Kino za Rogiem Jack’s Ciemna, Instytut Cervantesa, „Sad” – Ośrodek Terapii Gestalt. Projekt współfinansowany przez m.st. Warszawa.

Przegląd filmowy o patrzeniu prawdzie w oczy i dyskretnych urokach starości (USA, Norwegia, Hiszpania, Polska), warsztaty rozwojowe (co sprawia, że czujemy się młodo albo staro?), spotkania z artystami i ekspertami (prof. Barbara Szatr-Jaworska, Sylwia Chutnik, Wirginia Szmyt – Dj Vika i inni) burza mózgów pt. „Słownika seniora” i zabawa w Speed Dating 65+ to atrakcje jakie dla warszawiaków obu płci i w różnym wieku, przygotowała Fundacja Warszawa jest kobietą.

Hasłem przewodnim projektu „Trzeci wiek” jest pytanie – seniorka czyli kto? Właściwa odpowiedź jest jedna „Ja” – ja teraz, albo w przyszłości, za 10, 20, 30 lat. To jak będziemy się czuć na starość, zależy od tego, jaki dziś mamy stosunek do ludzi starszych i starości.

W Polsce prawie nieznany jest termin ageizm. Nieznany, nie znaczy „nieobecny”. Dyskryminacja ze względu na wiek widoczna jest na każdym kroku, na ulicy i w domu. Celem projektu „Trzeci wiek” jest uświadomienie sobie, że starości można się po prostu nauczyć, tak jak w dzieciństwie uczyliśmy się chodzenia i mówienia. Trzeba pozwolić jej współbrzmieć w przestrzeni prywatnej i publicznej. To „inny świat”− świat innych potrzeb, pragnień, możliwości i jednocześnie to „nasz świat” − świat naszych (obecnych, przyszłych) potrzeb, pragnień i możliwości.

Kinga Sochacka, Fundacja Warszawa jest kobietą: „Nasz projekt adresujemy do ludzi w różnym wieku – seniorów, osób opiekujących się starszymi ludźmi (rodzicami, dziadkami), do wszystkich tych, którym temat „starości” jest bliski, którzy się boją starości i nie wiedzą jak się z nią oswoić. W krajach anglosaskich funkcjonuje pojęcie „successful aging”, przez które należy rozumieć aktywność mającą na celu uniknięcie chorób i niepełnosprawności, dążenie do utrzymania wysokiej sprawności fizycznej i poznawczej oraz zaangażowania w życie społeczne i kulturalne. Jako Fundacja chcemy promować ideę „successful aging” w Polsce. Zapraszamy kobiety i mężczyzn, młodych i starych, do Kina za rogiem i udziału w warsztatach i zabawie Speed dating 65+.”

PRZEGLĄD FILMOWY
15.10 (sob.), Kino za rogiem Jack’s Cinema (ul. Bracka 18)

13.00-14.00 THE ELDERS – DOKUMENT O PEŁNOLETNICH, reż. Nathaniel Hansen (dok., USA, 2014, 50 min.). Seria wywiadów ze starszymi osobami dotycząca najważniejszych życiowych doświadczeń. Autor filmu prowokuje do refleksji na temat wspólnego nam wszystkim doświadczenia jakim jest człowieczeństwo.

14.30-15.00 LETS FACE IT – KOBIETY ODKRYWAJĄ SWOJE STARZEJĄCE SIĘ TWARZE, reż. Wendy Oser, Joan Levinson, Beverly Spencer (dok., USA, 26 min.). „Let’s face it” czyli spójrzmy prawdzie w oczy, to intymny portret kilku kobiet w wieku od 40 do 60 lat. Starość nie tylko zmienia nasze ciało, ale przede wszystkim zmienia nasz do niego stosunek – to w jaki sposób postrzegamy siebie i ludzi wokół nas. Z czym najtrudniej się pogodzić?

15.00-16.30 UWAGA STAROŚĆ! – spotkanie. Gość: Danuta Parlak – psycholog, członkini Komisji Ekspertów ds. Osób Starszych przy Rzeczniku Praw Obywatelskich. Jak się starzeć? Jak radzić sobie ze starością własną i bliskich (rodziców, dziadków)? Jak z wiekiem zmieniają się potrzeby i wyobrażenia? Jak pogodzić się z tym co nieuchronne?

17.00-18.30 ARRUGAS – DYSKRETNE UROKI STAROŚCI, reż. Ignacio Ferreras (Hiszpania, 2011, 90 min.). Film animowany oparty na komiksie Paco Roca „Arrugas” czyli „Zmarszczki”. Emerytowany dyrektor banku zostaje oddany do domu opieki. Czy przyjaźń ze „starym wyjadaczem”- sprytnym i cynicznym Miguelem ocali bohatera? Ciepła i pełna humoru historia o trudnej codzienności mieszkańców domów starców.
16.10 (niedz.), Kino za rogiem Jack’s Cinema (ul. Bracka 18)

12.00-13.30 OPTYMISTKI, reż. Gunhild Magnor (dok., Norwegia, 2015, 80 min.). Historia niezwykłej drużyny siatkarskiej kobiet, w wieku od 66 do 98 lat, planujących rozegrać mecz swojego życia. Towarzyszymy bohaterkom podczas treningów – na boisku i w trakcie szydełkowania. Czy to możliwe, że zmierzą się z drużyną szwedzkich przystojniaków?!

13.45-14.30 A GDYBY TAK SIĘ STAŁO, reż. Marcel Łoziński (dok., Polska, 2007, 38 min). Osiemnastoletni chłopak wraca do parku, gdzie 12 lat wcześniej spotkanym staruszkom zadawał pytania na temat życia, śmierci, miłości, samotności. Dokument Marcela Łozińskiego był w 2008 roku jednym z ośmiu najlepszych światowych dokumentów ubiegających się o nominację do Oscara.

15.00-16.30 SŁOWNIK SENIORA – spotkanie. Prowadzenie: Katarzyna Bratkowska. Goście: prof. Barbara Szatur-Jaworska, Sylwia Chutnik, Wirginia Szmyt (Dj Vika). Mówiąc „seniorka” kogo mamy na myśli? Najstarszą wiekiem członkinię rodu, czy aktywną emerytkę? Jakie kryterium przesądza o tym, że stajemy się seniorem, seniorką? Jak nazywać starość? Jaka jest alternatywa dla deprecjonujących starość zwrotów („stara baba”, „dom starców”). W krajach anglosaskich dzieli się seniorów na trzy grupy: „young-old”, „middle-old”, „old-old”, a w Polsce? Jeśli „młodość musi się wyszaleć” to co musi staroć? Jak rozmawiać o starości?

17.00 – 18.30 – POLSKA PREMIERA! THE AGE OF LOVE, reż. Steven Loring, (dok., USA, 2014, 78 min). Dokument opowiada o grupie seniorów (70 +), mieszkających w Rochester w stanie NY, którzy zapisali się na pierwszą w swoim rodzaju imprezę speed dating wyłącznie dla 70-90-latków. Wzruszająca opowieść o tym jak zmieniają się z wiekiem pragnienia i wyobrażenia na temat miłości, jak te pragnienia i wyobrażenia są weryfikowane przez życie, i o tym, że na bliskość i miłość nigdy nie jest za późno! Popularność filmu przyczyniła się do promocji imprez speed dating dla osób 70+ w wielu amerykańskich miastach

SPEED DATING 65+
19.10.2016 (śr.), 12.00-16.00, BAR & RESTAURANT JACK’S CINEMA (Bracka 18)
Speed dating oznacza „szybkie randki”. Tak naprawdę to wcale nie są “randki” tylko spotkanie, które daje sposobność poznania nowych ludzi. Speed dating 65+ należy potraktować jako zachetę do wyjścia z domu i dobrej zabawy. Pomysł zawdzięczamy Stevenowi Loringowi, reżyserowi filmu „The Age of Love”, który zostanie pokazany w ramach przeglądu filmów 16 października. Zapisy do 15 października pod adresem mailowym: [email protected] lub telefonicznie pod numerem: 537 994 614.
Więcej informacji: https://warszawajestkobieta.wordpress.com.

WARSZTATY ROZWOJOWE
Warsztaty bezpłatne. Zapisy: [email protected]. W tytule należy wpisać nazwę warsztatu oraz swój nr telefonu. W każdym warsztacie może wziąć udział max. 12 osób.

22.10 (sob.), 10.00-14.00, Praga, ul. Białostocka. Warsztat: MARZENIA WIEKU NIE MAJĄ.
Marzenia i potrzeby nie mają wieku i towarzyszą nam przez całe życie. Zdarza się że dorosłe osoby mówią – „ja już nie mam marzeń” – ale to zazwyczaj nie prawda. Stwórz z naszą pomocą mapę marzeń. Bez względu na Twój wiek, płeć, stan zdrowia zawsze jest coś dobrego, co możesz dla siebie zrobić. Coś co może się spełnić! Prowadzenie: Anna Nicyfor-Stoykov – ukończyła szkołę Trenerów i Psychoterapeutów oraz Szkołę Pracy z Ciałem w Instytucie Terapii Gestalt. Od wielu lat prowadzi psychoterapię indywidualną dorosłych. Współzałożycielka Ośrodka Psychoterapii Gestalt “Sady”.

23. 10 (niedz.) 10.15-14.15, Bielany, „Sady” – Ośrodek Terapii Gestalt (ul. Rydla). Warsztat: STAROŚĆ I MŁODOŚĆ W JEDNYM CIELE.
Co sprawia, że czujemy się staro lub młodo? Jak przekładają się nasze myśli na nasze samopoczucie i wygląd? Czy akceptujemy zmiany? Przyjrzyjmy się sygnałom wysyłanym do nas przez nasze ciało i nauczymy się reagować na nie. Trzeba zabrać ze sobą: lusterko, fotografię swoich rodziców, dziadków w obecnym wieku uczestnika, wygodne ubranie, ciekawości siebie. Prowadzenie: Elżbieta Byzdra – Rafa – ukończyła Szkołę Counsellingu Gestalt we współpracy z Associazione Italiana di Counselling. Prowadzi terapię indywidualną dla dorosłych i młodzieży, warsztaty interpersonalne i rozwojowe. Mieszka w Krakowie.

23. 10 (niedz.) 15.00-19.00 Bielany, „Sady” – Ośrodek Terapii Gestalt (ul. Rydla). Warsztat: POKOCHAĆ SIEBIE.
Akceptować siebie w pełni to mieć zgodę na swoje błędy, trudności i zmiany zachodzące w ciele – jego autentyczność i niepowtarzalność. W czasie warsztatu przyjrzymy się różnym aspektom i poziomom samoakceptacji, spróbujemy dotrzeć do źródeł przekonań na własny temat, zobaczymy, które z nich nam służą, a które szkodzą. Trzeba zabrać wygodne ubranie i ciekawość siebie. Wewnętrzny krytyk dostaje bilet w jedną stronę. Prowadzenie: Elżbieta Byzdra – Rafa.

KONTAKT DLA MEDIÓW: [email protected]
Kinga Sochacka, Fundacja Warszawa jest kobietą, tel. 537 994 614
Agnieszka Rosłońska, Fundacja Warszawa jest kobietą, tel. 517 013 711
Więcej: https://warszawajestkobieta.wordpress.com/

28 września 2016

VIII Wrocławski Marsz Równości | Festiwal Równych Praw 2016

8 października o godzinie 13:00 we Wrocławiu, po raz 8 startuje Wrocławski Marsz Równości. Hasło tegorocznego marszu brzmi „Nie ma kultury bez równości”.

1 października startuje Festiwal Równych Praw 2016. Plan wydarzenia poniżej.

Link do wydarzenia: https://www.facebook.com/events/498158867032926/

NIE MA KULTURY BEZ RÓWNOŚCI – manifest 8. Wrocławskiego Marszu Równości

Już po raz ósmy maszerujemy przez Wrocław, w tym roku pod hasłem: „Nie ma kultury bez
równości!”.
Rada Unii Europejskiej ogłosiła Wrocław 2016 roku Europejską Stolicą Kultury. Jesteśmy dumni i dumne ze wszelkich działań ESK, które zachęcają mieszkańców i mieszkanki naszego miasta do twórczych działań. Wiemy jednak, że „kultura” znaczy więcej. Obejmuje wszystkie działania ludzi, które doskonalą życie społeczne. Kultura to nie tylko sztuka, teatry, muzea, biblioteki, koncerty, happeningi. To także wzory postępowania w społeczeństwie. To język debaty publicznej. To nasz wzajemny stosunek do siebie. To sposób życia według wartości.

Jako stowarzyszenie zajmujące się sytuacją mniejszości seksualnych oraz prawami człowieka zachęcamy władze miasta, tak dumne z tytułu ESK, do zadania sobie przy tej okazji kilku pytań:

1. Czy miasto, na którego głównym placu nacjonaliści palą kukłę Żyda – a było to jedno z
najbardziej antysemickich wystąpień ubiegłego roku na świecie – można nazwać stolicą
kultury? Dlaczego w „mieście spotkań” grozi się śmiercią przedstawicielom innych kultur, a
nawet poglądów politycznych?
2. Dlaczego ulicami Europejskiej Stolicy Kultury przechodzą marsze nawołujące do nienawiści i przemocy wobec uchodźców i przedstawicieli innych religii?
3. Dlaczego w Europejskiej Stolicy Kultury wolno bezkarnie palić symbole zjednoczenia Europy, dzięki któremu od 70 lat udaje się utrzymać względny pokój na kontynencie?
4. I wreszcie, jak to możliwe, że w stolicy kultury pozwala się na zniszczenie jednego z
najlepszych teatrów w Polsce, poświęcając wolność i niezależność artystów i widzów w imię
politycznej gry?

Polska w 2016 roku to kraj, w którym władza dzieli ludzi na lepszych i gorszych. Na „praw-dziwych Polaków” i tych „gorszego sortu”. Kraj, w którym kobietom odmawia się prawa do decydowania o własnym ciele i planuje się w imieniu władzy karać za niezależność więzieniem. Obecna władza nie tylko nie wspiera równości, ale sama posługuje się językiem nienawiści, który grupom faszyzującym dodaje sił. Nie rozumie i nie chce rozumieć, na czym polega solidarność. Otwarcie przyzwala na zachowania homofobiczne, rasistowskie, ksenofobiczne i seksistowskie. Apelujemy do władz Wrocławia, by nie brały w tych procesach udziału.

Żądamy od władz respektowania podstawowej prawdy, że wszyscy ludzie rodzą się wolni i równi względem godności i swych praw! Stolica kultury powinna być miejscem dumnym ze swojej
wielokulturowości i z różnorodności, nie miejscem, w którym mniejszości LGBT i inne pozostają w
ciągłym lęku przed wszechobecną, rosnącą agresją. Apelujemy, aby „Deklaracja współpracy miast na rzecz otwartości i dialogu międzykulturo-wego”, podpisana w styczniu przez prezydenta Wrocławia Rafała Dutkiewicza, została wcielona w życie poprzez adekwatne działania.

Żądamy:

– skutecznej ochrony przed dyskryminacją ze względu na płeć, tożsamość płciową, orientację seksualną, kolor skóry, pochodzenie, wyznanie czy bezwyznaniowość;
– edukacji antydyskryminacyjnej we wrocławskich szkołach;
– zdecydowanych działań (łącznie z delegalizacją) wobec ugrupowań o poglądach
faszyzujących, siejących nienawiść i propagujących przemoc wobec innych.

Domagamy się także:

– równości w prawie do zawierania małżeństwa z osobą, którą się kocha;
– równości w samodzielnym decydowaniu o własnym ciele i zdrowiu.

Bez pełnej równości wszystkich obywateli i obywatelek wobec prawa nie będzie prawdziwej kultury, a Wrocław (z całą Polską w tle) pozostanie europejską stolicą przemocy, nienawiści i wstydu.

Nie zgadzamy się na to! Nie chcemy żyć w miejscu pełnym nienawiści.

Nasze miasto i nasz kraj stać na więcej! Nas, ludzi, stać na więcej.

Nie ma kultury bez równości!
Kultura Równości

Plan Festiwalu Równych Praw 2016:

1.10 sobota
14:00 Piknik Tęczowych Rodzin
Rodziny zainteresowane udziałem w pikniku, prosimy o kontakt mailowy: [email protected] – w odpowiedzi zwrotnej podamy szczegóły.

2.10 niedziela
12:00 Malowanie transparentów na VIII Wrocławski Marsz Równości 2016
Miejsce podane zostanie po zgłoszeniu na [email protected]
12:00 Spotkanie z wolontariuszami
Miejsce podane zostanie po zgłoszeniu na [email protected]

3.10 poniedziałek
17:30 Lato Sangaile – pokaz filmu i dyskusja
Muzeum Współczesne Wrocław, pl. Strzegomski 2a

4.10 wtorek
18:30 Wrocławskie pikiety – spacer po przedemancypacyjnym Wrocławiu
Miejsce podane zostanie po zgłoszeniu na [email protected]

5.10 środa
17:00-20:00 Consent – warsztaty o zgodzie w kontaktach intymnych i nie tylko
Prowadzenie: Lena Bielska, Fundacja HerStory.

6.10 czwartek
19:00 „Mężczyźni z różowym trójkątem” – wykład dr Joanny Ostrowskiej
O prześladowaniach osób nieheteronormatywnych w okresie nazistowskim i po II wojnie światowej. Heinz Heger. Muzeum Współczesne Wrocław, pl. Strzegomski 2a
16:00 Tęczowy korpomeeting. Spotkanie przedstawicieli grup LGBT działających we wrocławskich korporacjach. (spotkanie zamknięte)

7.10 piątek
10:00-15:00 Magnus Hirschfeld – żydowscy LGBTQ w działaniu
warsztaty streetartu, organizator: Stowarzyszenie Żydowskie Cukunft, prowadzenie: Dariusz Paczkowski, Firlej ul. Grabiszyńska 56
18:00 T-toleracja – spotkanie z Maxem Zalewskim
Tajne Komplety, ul. Przejście Garncarskie 2
21:00 Koncert Zdrady Pałki
UFF KLUB, ul. Nankiera 1, wstęp wolny

8.10 sobota
10:00-12:00 Malowanie muralu Magnusa Hirszfelda.
projekt i realizacja: Dariusz Paczkowski, organizator: Stowarzyszenie Żydowskie Cukunft
zbiórka pod Sceną Kameralną Teatru Polskiego, ul. Świdnicka 28
13:00 Marsz Równości 2016 start pod Chrobrym, ul. Świdnicka
22:00 Impreza pomarszowa
ze specjalnym, występem berlińskiej dragqueen Mazy Mazeltov
HaH Wrocław, ul. Piotra Skargi 18a

9.10 niedziela
12:00 Śniadanie festiwalowe
Księgarnia Hiszpańska ELITE, ul. Szajnochy 5
15:00 NERDOZA
Któż z nas nie lubi czasem pograć czy poczytać komiks? Spotkanie ze specjalistami od gier LGBT i komiksów spod litery L: Sylwią Lou Kaźmierczak i Hubertem Sobeckim.

28 września 201628 września 2016

03.10 Ogólnopolski Strajk Kobiet – wydarzenia we Wrocławiu

Czarny poniedziałek w obronie każdej z Nas!

Autorka tekstu: Karolina B. Zwierzyńska

Źródło zdjęć: Facebook

Trzeci Października przejdzie do historii. Od ponad tygodnia trwają Czarne Protesty w całej Polsce. Od kilku tygodni my, jako społeczeństwo, pokazujemy, że nie pozwolimy decydować o nas bez nas. Nie pozwolimy by życie kobiet zostało pozbawione wartości tylko dlatego, że państwo traktuje osobę w ciąży jak inkubator.

Trzeci Października przejdzie do historii jako Czarny Poniedziałek.

Trzeci Października to niezwykły dzień również dla Wrocławia. Po raz pierwszy dzieje się tu tak wiele w sprawach kobiet. I za tym poruszeniem nie stoi żadna organizacja. Każde z wydarzeń odbywających się tego dnia zainicjowała kobieta, która wreszcie powiedziała „DOŚĆ!” odbieraniu jej głosu. To, czego doświadczamy, to głos wielu kobiet w różnym wieku, który połączył sprzeciw wobec opresyjnej władzy.

Nie pierwszy raz ruszyłyśmy na ulice. W tym roku powstała przecież inicjatywa Dziewuchy Dziewuchom Wrocław. Tylko, że nigdy do tej pory nie powstało aż tyle wydarzeń naraz. Do tej pory sprzeciw nie wybrzmiewał na tyle różnych głosów.

Ogólnopolski Strajk Kobiet to inicjatywa rozpoczęta przez Martę Lempart, członkinie KODu. Na wzór Strajku na Islandii ponad 40-ci lat temu, trzeciego października nie idziemy do pracy, szkoły, na uczelnie. W każdy możliwy, legalny sposób.

Z tej okazji na wrocławskim rynku odbędzie się Strajk Młodych, inicjatywa Anny Niedziewicz, która zachęca do spotkania młode kobiety i dziewczyny.

Bezpośrednio z rynku dziewczyny przejdą pod Galerię Dominikańską, gdzie spotkają się z osobami, które nie mogły urwać się z pracy w żaden legalny sposób. To propozycja Magdy Matusiewicz, pracowniczki jednego ze sklepów galerii. Na wystawach mają też pojawić się czarne wstążki i inne żałobne elementy, symbolizujące solidarność z protestującymi. Warto wiedzieć, że Galeria Dominikańska to jedno z największych i najbardziej rozpoznawalnych centrów handlowych we Wrocławiu.

Ale te wydarzenia to dopiero preludium. O 16:00 rusza Czarny Marsz, który przejdzie od skrzyżowania ul. Hallera i Powstańców Śląskich. Pomysłodawczynią marszu jest Edyta Gajewska.

Z drugiej strony miasta ruszy Kobieca Masa Krytyczna, z którą uczestniczki Marszu spotkają się na Rynku. Organizują ją Ida Płachta i Dominika Tarnowska o 16:30 w Parku Słowackiego.

18:00 to Godzina K. W całej Polsce wyjdziemy na ulicę, by pokazać nasz sprzeciw. Dziewuchy Dziewuchom Wrocław organizują protest na Rynku, na który dotrzemy zarówno w Czarnym Marszu, jak i w Kobiecej Masie Krytycznej.

O wydarzeniach w innych miastach i państwach możecie przeczytać tutaj:
https://www.facebook.com/events/1659773451018196/

Wszelkie informacje dotyczące zmian wydarzeń we Wrocławiu będą pojawiać się na stronie:
https://www.facebook.com/ManifaWroclaw/?fref=ts

Mam nadzieję, że Godzina K. przejdzie do historii jako czas, w którym wszystkie stanęłyśmy, by bronić naszych praw – Fundamentalnych Praw Człowieka, a Trzeci Października zostanie zapamiętany jako Czarny Poniedziałek. Jeśli tylko możecie, spędźcie go razem. Bądźmy widoczne przez cały dzień na ulicach swoich miast. Ja na pewno będę w swoim.

Z Wrocławia odmeldowuje się:
Karolina B. Zwierzyńska.

Korekta: Klaudia Głowacz

28 września 2016

Zakończono projekt „Pomoc uchodźczyniom po doświadczeniu przemocy ze względu na płeć”!

Zakończono projekt „Pomoc uchodźczyniom po doświadczeniu przemocy ze względu na płeć”!

Fundacja Wolna Syria wraz z Fundacją Feminoteka i innymi organizacjami partnerskimi zakończyła projekt „Pomoc uchodźczyniom po doświadczeniu przemocy ze względu na płeć”. Przedsięwzięcie to stanowiło odpowiedź na potrzebę szczególnego traktowania uchodźczyń. Jego celem było stworzenie dla nich w Polsce systemu wsparcia i skutecznych mechanizmów pomocy po doświadczeniu przemocy ze względu na płeć – seksualnej, fizycznej i psychologicznej, na każdym etapie uchodźstwa.

Na projekt składały się:

Szkolenia dla pracowników i pracowniczek ośrodków dla uchodźców, organizacji pozarządowych, jednostek pomocy społecznej, służby zdrowia oraz służb mundurowych – Policji i Straży Granicznej.
Wydarzenia z udziałem Syryjek i Syryjczyków oraz osób bliskich społeczności syryjskiej w Polsce, których celem było zbudowanie aktywnej grupy prowadzącej dalsze działania informacyjne i wspierającej kobiety-uchodźczynie po ich przyjeździe do naszego kraju.
Zbudowana w trakcie projektu baza danych, zawierająca dane kontaktowe do osób gotowych pomóc w działaniach wspierających uchodźczynie po doświadczeniu przemocy ze względu na płeć. Z bazy korzystać mogą pracownicy instytucji publicznych i organizacji pozarządowych za pośrednictwem fundacji.
Materiały informacyjne skierowane do społeczeństwa przyjmującego.
Przeznaczone dla uchodźczyń materiały informacyjne w języku arabskim, dotyczące przemocy ze względu na płeć.

Materiały, które powstały w ramach projektów są dostępne na stronie Fundacji Wolna Syria.

Realizacja projektu możliwa była dzięki wsparciu Funduszy EOG, uzyskanego w ramach programu Obywatele Dla Demokracji.

888 88 33 88

888 88 79 88

SAMO DOBRO

Kategoria: Matronaty