TELEFON DLA KOBIET DOŚWIADCZAJĄCYCH PRZEMOCY

Телефон для жінок, які зазнають насильства

Flaga PL

888 88 33 88

888 88 79 88

CZYNNY PONIEDZIAŁEK-PIĄTEK
OD 11.00 DO 19.00

Активний з понеділка по п’ятницю з 14:00 до 19:00

WESPRZYJ NAS
Szukaj
Close this search box.

Kategoria: Kultura i sztuka

Opublikowane w

17 – 20 listopada | Festiwal Filmów Sportowych Sztafeta 2016 – Podaj Dalej

Fundacja Feminoteka serdecznie zaprasza na Festiwal Filmów Sportowych Sztafeta 2016 – Podaj Dalej.

Gdzie? Warszawa, Kino Praha
Kiedy? 17-20 listopada
Szczegółowe informacje: Kino Praha

sztafeta_600x800

Zamieszczamy informację o wydarzeniu pochodzącą od Kina Praha:

Fascynujące ludzkie historie, które można zamknąć w kilku słowach: determinacja, wyzwanie, wytrwałość, ale też współpraca i harmonia. Jednym słowem – SPORT. Historie zawodowych sportowców oraz amatorów, opowiedziane przez filmowców z różnych krajów, pozbierane przez prawdziwych pasjonatów filmu i sportu już 17. listopada w warszawskim Kinie Praha na Festiwalu Filmów Sportowych Sztafeta 2016. 
 Przez cztery kolejne dni zobaczymy aż 14 filmów twórców z całego świata! Krótko i długometrażowe tytuły dotyczyć będą zmagań sportowych w Indiach, Nepalu, Europie, Polsce oraz Stanach Zjednoczonych. Spotkania z twórcami i znawcami sportu zarówno profesjonalnego, jak i amatorskiego, wystawa fotograficzna zorganizowana w Restauracji 1 liga – to tylko niektóre z propozycji towarzyszących projekcjom filmowym.
Jak sport może zmienić życie? Jak potrafi wpłynąć na nas i nasze otoczenie? Czego uczy i wymaga? Jak wciąga i fascynuje sportowców i milionów widzów sportu na świecie? A także: jak bardzo jest fotogeniczny i filmowy. O tym wszystkim na Sztafecie 2016.
Program:
SKRÓCONY PROGRAM:
17 listopada (czwartek)
godz. 15:30 – „Nice People”
godz. 17:00 – „Mundial. Gra o wszystko”
godz. 18:40 – „Drużyna”
20:00 OTWARCIE FESTIWALU
Panel „Magia gier zespołowych” z udziałem Tomasza Zimocha, Michała Bielawskiego i Łukasza Borzęckiego
Fragmenty „Roku Tytanów”; Łukasz Borzęcki
godz. 21:00 – wernisaż wystawy „Sport OBIEKTYWnie”
18 listopada (piątek)
godz. 17:00 – „Boks dla wolności”
godz. 18:30 – „Mount Lawrence”
godz. 20:15 – „Meru”
19 listopada (sobota) 
godz. 14:00 – „Znów trafić do kosza”
godz. 15:45 – „Piwni biegacze”
godz. 17:00 – Spotkanie z Violettą Domaradzką i Robertem Zakrzewskim. Ultramaratończykami, autorami książki „Kuchnia dla serca. Zdrowie z roślin”
godz. 18:15 – „Run Free: The True Story of Caballo Blanco”
godz. 20:00 – „Mój czas”
Spotkanie z reżyserem Janem Wierzejskim poprowadzi Kasia Biernacka.
20 listopada (niedziela)
godz. 15:00 – „50 lat minęło”
godz. 16:30 – warsztaty dla dzieci „Speleologia czyli co się kryje we wnętrzu gór?”prowadzony przez Kasię Biernacką (sala urzędu marszałkowskiego)
godz. 16:50 – „Magnus”
godz. 18:15 – „Krótka piłka”
Festiwal Filmów Sportowych – SZTAFETA 2016
17-20 listopada
cena biletu: 12 zł

 

 

Opublikowane w

Siła kobiecości tkwi w różnorodności – oto jedna z pierwszych dosadnie przeprowadzonych kampanii odzieżowych, stawiająca znak równości pomiędzy pojęciem „dama”, a wszystkimi kobietami

Siła kobiecości tkwi w różnorodności – oto jedna z pierwszych dosadnie przeprowadzonych kampanii odzieżowych, stawiająca znak równości pomiędzy pojęciem 'dama’, a wszystkimi kobietami.

Autorka tekstu: Pola Broda

Źródło zdjęć: Cosmopolitan

graham

Mass media oraz pozwalające im sukcesywnie funkcjonować agencje (np. marketingowe, PR-owe) znów okazują się być niezastąpioną potęgą socjalnego rażenia. Nieprzerwanie powielane wzorce osobowe, normy behawioralne oraz standardy estetyki wizualnej, zostają poddane przez marki odzieżowe próbie nowatorskiego zreformowania. Niedawno firma Nike stanęła naprzeciw oczekiwaniom konsumentek, publikując kampanię o uprawiających jogę kobietach, których waga znacznie odróżnia się od tej przyjętej przez obecnie prosperujące na rynku agencje modelek za właściwą. Po gigancie w zakresie mody sportowej przyszedł czas na szwedzką chlubę – H&M, która w ramach kluczowych punktów koncept-planu umieściła także zabieganie o równe traktowanie kobiet.

Kampania nakręcona na potrzeby promowania kolekcji jesień-zima 2016/17 ma za zadanie spełniać właśnie to założenie. W projekcie wzięły udział nie tylko rozpoznawalne postacie świata mody, takie jak: amerykańska modelka i aktorka, osiągająca szczyt popularności w latach 70-tych – Lauren Hutton, wykraczająca poza kulturowe schematy genderowe modelka – Hari Nef, czy Pernille Teisbaek – stylistka, którą cechuje wyzwolony sposób noszenia się i formułowanie własnych reguł gustowności, a także Fatima Pinto –  kobieta trudniąca się na co dzień sportem. Poza przełamaniem nieewoluujących konwencji towarzyskich, marka stawia sobie za zadanie przekonać klientki do swobody i brawury w eksponowaniu bycia sobą, udowadniając, że komputerowo wygenerowane piękno, dotychczas lansowane przez medialne autorytety, nie jest godne aprobowania. Poprzez hasło, którym opatrzona została nowa kolekcja („There are a million ways to be a lady.”) marka zachęca do dobrowolnej interpretacji pojęcia „dama”, a w zasadzie uzmysławia swoim klientkom, że niezależnie od tego ile ważą, w jakim znajdują się przedziale wiekowym, czy są chłopczycami ze zgolonymi włosami ubranymi w garnitur, czy ich ciało pokrywa wyrazista muskulatura, czy zaniechały stosowania depilacji, czy w komunikacji miejskiej wybierają spoczynek w rozkroku zamiast ten niezwykle zdyscyplinowany, charakteryzujący się kontrolowaniem przylegających do siebie nóg, i czy spożywane przez nie posiłki można określić jako zdrowe – wszystkie przedstawicielki płci żeńskiej zasługują na miano damy, a różnokierunkowe osobowości nigdy wcześniej nie były tak jednoznacznie docenione przez – do tej pory – konserwatywne środki masowego przekazu.

Wreszcie nie tylko prywatne jednostki oraz środowiska feministyczne zaczynają dostrzegać niezbędność oraz wartość publicznego ukazywania prawdziwego „ja” w wydaniu kobiecym, a także definiowania poszczególnych zachowań i praktykowanych tendencji wizualnych jako unikatowe piękno, niepodlegające negatywnej ocenie. Na dowód tego inna, mniej znana marka, szyjąca bieliznę – Aerie, zdecydowała się ostatnio, po raz drugi, na wydanie kampanii, którą promuje fotografie pozbawione retuszu. Podjęła także współpracę z modelkami o niejednorodnym typie urody i szerokiej gamie noszonych rozmiarów, dowodząc, że kompleksy na tle wizualnym stopniowo zaczynają się przedawniać. Coraz więcej powstaje również kampanii, w których uczestniczą modelki nazywane „plus size”, do których należy między innymi Ashley Graham, prezentujące wszystkie odsłony piękna.

 

Korekta: Klaudia Głowacz

Opublikowane w

Konkurs! Wygraj książkę „Dziewczyny z Solidarności”Anny Herbich

dziewczyny_z_solidarnosci2Czym dla ciebie jest solidarność?

Mamy dla was trzy egzemplarze książki „Dziewczyny z Solidarności” Anny Herbich, wydanej w październiku 2016 r. przez wydawnictwo Znak.

Aby wziąć udział w konkursie, wpisz w komentarzu czym dla ciebie jest kobieca solidarność. Temat traktujcie dowolnie: herstorycznie, odnosząc się do bieżących wydarzeń, Solidarność jako ruch, solidarność jako wsparcie…

Tekst powinien być krótki, najwyżej parę znań.

Czekamy do 28.10, godz. 23:00. Zwyciężczynie lub zwycięzców podamy 31.10 tutaj, pod tekstem, oraz powiadomimy mailowo.

Uwaga! Prosimy o cierpliwość, komentarze nie pokazują się od razu.

Książkę otrzymają:

Marta (komentarz 
NieWójt (komentarz 
Finka (komentarz 

Prosimy o kontakt na maila [email protected], w tytule Solidarność

O książce:

Dziewczyny z Solidarności

Autorka: Anna Herbich
Oprawa: twarda
Liczba stron: 304
Znak, 2016

Mówili im: „Kobiety, nie przeszkadzajcie nam, to my walczymy o Polskę!”
Nie posłuchały. Dla wolności gotowe były zaryzykować wszystko.

Janina miała 50 lat, gdy została pobita przez ZOMO na demonstracji. Do szpitala trafiła z siedemnastoma szwami na głowie. Za domową drukarnię aresztowali ją dwa razy.
Izabella zostawiła w domu dwójkę maleńkich dzieci. Mimo więzienia nie ugięła się. Zbuntowała całe miasto.

Joanna w oknie celi wywiesiła biały ręcznik, na którym napisała czerwoną szminką Solidarność. Straszyli: jeśli się nie zamkniesz, zamkniemy ci syna. Siedemnastolatek został najmłodszym więźniem stanu wojennego.

Należały do legendarnej Solidarności i chciały lepszej Polski dla swoich dzieci. Czasem walczyły ramię w ramię z mężczyznami, a czasem wbrew nim. Produkowały i kolportowały „bibułę”, strajkowały, chodziły na demonstracje. Wyrzucano je z pracy, podsłuchiwano, bito i aresztowano. Grożono im odebraniem dzieci. Często zostawały bez środków do życia, musiały liczyć na pomoc innych.

To prawdziwe historie naszych mam i babć. Czy zdobylibyśmy się na podobną odwagę?
Anna Herbich przywraca pamięć o kobietach, bez których rewolucja Solidarności nie mogła się udać. Oddaje głos bohaterkom, które zbyt długo pozostawały w cieniu wielkiej historii.

dziewczyny_z_solidarnosci

Opublikowane w

21-23.10 Lublin: Demakijaż – Festiwal Kina Kobiet

demakijaz1„Dema­­ki­­jaż” zmywa sztuczne obrazy kobiet, które widzimy w prasie, rekla­­mach, seria­­lach i filmach. To jedno­­wy­­mia­­rowy wizerunek, niepełny i daleki od rzeczy­­wi­­stości. Wystarczy, że wyjdziesz z domu na imprezę, spotkasz się z przy­­ja­­ció­ł­kami czy zjesz obiad u babci. Dostrze­­żesz wtedy o wiele bogatszy i bardziej zróż­ni­­co­­wany obraz kobie­­cości. To jeszcze nie wszystko! Co z kobie­­tami, które żyją w innych częściach świata, mają różne doświa­d­czenia, świa­­to­­po­­glądy czy wyznania? Będzie świetnie zoba­­czyć tę różno­­ro­d­ność w kinie.

21-23.10, Demakijaż – Festiwal Kina Kobiet, Centrum Kultury w Lublinie

PROGRAM FESTIWALU:

PIĄTEK 21 października

17:30 FILM OTWARCIA – „WE ARE THE BEST”
reż. Lukas Moodysson, Dania/Szwecja 2013, 106 min. / sala kinowa

19:45 FILM „DZIEWCZYNY INNE NIŻ WSZYSTKIE”
reż. Essa Illi, Finlandia 2015, 90 min. / sala kinowa

21:30 DEBATA „KOBIETY W MUZYCE” / piwnice CK

23:00 KONCERT LIFE SCARS / piwnice CK

SOBOTA 22 października

16:00 FILM „SIOSTRY Z DŻUNGLI”
reż. Chloe Ruthven, Indie/Wielka Brytania 2015, 76 min. / sala kinowa

17:30 FILM „MARZENIA”
reż. Renārs Vimba, Łotwa 2016, 106 min. / sala kinowa

19:30 DEBATA „CZARNY PR FEMINIZMU” /piwnice CK

21:00 FILM „MANDARYNKA”
reż. Sean Baker, USA 2015, 88 min. / sala kinowa

22:00 KONCERT SIKSA / piwnice CK

22:30 AFTER PARTY „DIRTY PRETTY SONGS” / piwnice CK

indie/pop/electro/new rave/cold wave/rest

NIEDZIELA 23 października

13:30 FILM „MAMA ILLEGAL”
reż. Ed Moschitz, Austria/Mołdawia 2011, 94 min. / sala kinowa

15:30 DEBATA „KOBIETY KRĘCĄ” / piwnice CK

17.00 FILM/SPOTKANIE AUTORSKIE „SOLIDARNOŚĆ WEDŁUG KOBIET”
reż. Marta Dzido, Piotr Śliwowski, Polska 2014, 113 min. / sala kinowa

20:00 FILM „MOJA MATKA”
reż. Nanni Moretti, Francja/Niemcy/Włochy 2015,107 min. / sala kinowa

22:00 FILM ZAMKNIĘCIA „OPTYMISTKI”
reż. Gunhild Magnor, Norwegia 2013, 80 min. / sala kinowa

Szczegółowy program na stronie internetowej:
http://hf.org.pl/ao/index.php?id=2183

Wstęp na wszystkie filmy i wydarzenia jest wolny. Bezpłatne wejściówki na filmy będzie można odebrać w kasie CK od 5 października lub bezpośrednio przed seansami.

Budynek Centrum Kultury jest dostosowany do potrzeb osób z niepełnosprawnościami. Szczegółowe pytania dotyczące dostępności można kierować na adres: [email protected].pl

Wszystkie filmy dostępne z napisami polskimi i angielskimi.

Podczas wszystkich debat dostępne będzie tłumaczenie na język angielski, a w dniach 22-23 października również tłumaczenie na język migowy.

PARTNER:
Centrum Kultury w Lublinie
http://ck.lublin.pl/pl/
https://www.facebook.com/centrumkulturywlublinie/

MATRONATY:
Fundacja Feminoteka
http://feminoteka.pl/
Fundacja im. Heinricha Bölla
http://pl.boell.org/pl

PATRONAT:
Radio Centrum
http://centrum.fm/

////////////////////////////////////////////////
Demakijaż – Women Film Festival.

Opublikowane w

„O matko! Umrę…” – czyli rak widziany z innej perspektywy | Recenzja filmu

„O matko! Umrę…” – czyli rak widziany z innej perspektywy

Autorka recenzji: Izabela Pazoła

Źródło grafiki: Filmweb

 

omatkoumre_600xautoTo film, który stosunkowo niedawno zagościł na ekranach polskich kin. Debiutancki, pełnometrażowy film belgijskiego reżysera Xaviera Serona, to studium relacji paranoicznej, wyczerpującej, a nawet makabrycznej pomiędzy głównymi bohaterami. Na nasze szczęście sam Seron z tym hor-rendum nie przesadził, bo zamiast tworzyć obraz patetyczny, sięgnął po konwencję czarnej komedii.
Czym jest rak? Czy ta choroba przenoszona jest drogą płciową, czy też pojawia się z powietrza, a może przekazujemy ją sobie przez dotyk? Główny bohater, to 37-letni hipochondryk Michel (Jean-Jacques Rausin). Jest niespełnionym aktorem, którego życie zawisło w próżni. Pracuje w sklepie z AGD ze swoim jedynym przyjacielem, prawdopodobnie Polakiem – Darkiem (Serge Riaboukine). W wolnym czasie jego życie toczy się wokół dwóch silnych kobiet, które owinęły go sobie wokół małego palca, których życzenia spełnia bez ociągania i marudzenia. Pierwszą z nich jest matka, Monique, która wykorzystując swoją chorobę nowotworową, manipuluje synem, wywołując w nim poczucie winy. Jest ona monolitem przytłaczającym wszystko inne, dominuje. Michel związany jest z nią niewidzialną pępowiną, co budzi u niego sprzeczne odczucia. Z jednej strony marzy o uniezależnieniu się, ale z drugiej – jest niezdolny do porzucenia rodzicielki, tym bardziej że ta jest umierająca. Umiera na raka piersi. Drugim bokiem tego swoistego trójkąta jest Aurelie, jego dziewczyna, chimeryczna malarka pragnąca sławy i miłości. Każda z nich chce zawładnąć życiem Michela, który sam próbuje walczyć ze swoimi chorymi lękami… Wierzy bowiem, że od matki wraz z życiem otrzymał też śmierć, a nawet raka. Wiara w to napędza jego ekscentryczne zachowanie, wkręca go w coraz bardziej paranoidalną rzeczywistość. Wszystko to dzieje się po to, aby przybliżyć widzom poważne tematy związane z naturą człowieka bez popadania w moralizatorskie czy akademickie tony. Debiut Xaviera Serona to czarna komedia, z naciskiem na kolor black…
Powyższa historia stanowi jedynie ramy filmu. Wyznacza punkty odniesienia, definiuje siły, które determinują zachowania głównego bohatera. Reżysera bardziej interesuje życie psychiczne Michela i to, jak radzi sobie z agresywnymi pragnieniami i toksyczną zależnością. Więź z matką pozbawia go psychicznej powłoki ochronnej, która w normalnych warunkach stanowi barierę przed destrukcyjną świadomością faktu, że każdy dzień życia jest dniem, w którym ktoś umiera. Reżyser stara się to pokazać, stąd w filmie pojawiają się abstrakcyjne sceny. Z samą fabułą mają one niewiele wspólnego, ale stanowią symboliczną reprezentację stanu ducha bohatera, jego apatii, bierności, zamykania się w kloszu, który pozwala mu się łudzić chwilami wytchnienia.
Jeszcze istotniejszą funkcję pełni w tym obrazie komizm. Sceny takie jak wizytacja w remontowanym domu starców, piknik na radioaktywnej plaży, czy badanie piersi u lekarza z towarzyszeniem szkieletu są esencją tego, czym dobra czarna komedia powinna być. Co jednak istotne, choć każda z tych scen jest zabawna, to zarazem pełno w nich mroku – wnosi go świadomość ulotności ludzkiej egzystencji i bliskości końca.
Przeplot symboli religijnych, strachu przed śmiercią, czarnego humoru z żywą muzyką barokową, prowadzi do niejednoznacznej percepcji filmu. To odważne i nieszablonowe podejście do odwiecznych tematów. Ciekawe stylistycznie wybory głównego bohatera sprawiają, że stajemy się zwolennikami tego obrazu i śmiejemy się w głos.
Seron lawiruje między humorem, dramatem a makabreską. Nie tylko nie boi się wyrazistych kontrastów – to na nich opiera swoją opowieść. Zamiłowanie do kontrastów u reżysera wzięło się z chęci nawiązania do baroku. Spoglądając na obrazy mistrzów z tamtego okresu, zauważymy w nich wyraźną opozycję między jasnością a mrokiem. Dominował światłocień, kontrasty barw, nieregularność form, a w samej tematyce dzieł często powtarzał się motyw śmierci i przemijania.
Film jest wyraźnie barokowy w swym odbiorze. Reżyser się z tym nie kryje, a wręcz umieszcza w swoim dziele wiele tropów, które mają dać wprawnemu obserwatorowi znać, z czym ma do czynienia. W „O matko! Umrę…” są liczne odwołania do ikonografii barokowej, pojawia się reinterpretacja obrazu „Kobieta z brodą” José de Ribery czy „Cudu laktacyjnego św. Bernarda” Alonso Caro, jest też muzyka Bacha, Purcella i Händela. Belgijski twórca nie boi się sięgać po oryginalne rozwiązania, manipulować konwencją, na zmianę bawić i wygrzebywać na wierzch lęki egzystencjalne. Tworzy to film charyzmatyczny, na swój sposób magiczny i bardzo wyrazisty, wymagający wiele od widza, ale dający sporo w zamian.

 

Korekta: Klaudia Głowacz

Opublikowane w

Taktyki Barbary Hammer – retrospektywa pionierki eksperymentalnego kina queer

Taktyki Barbary Hammer – retrospektywa pionierki eksperymentalnego kina queer

Fundacja Feminoteka poleca retrospektywę filmową pionierki kina queerowego, jednej z najważniejszych reżyserek współczesnego kina niezależnego z USA, Taktyki Barbary Hammer. Artystka między 10 a 18 października odwiedzi Kraków, Warszawę i Łódź, by przedstawić swoje prace i porozmawiać o nich z publicznością Muzeum Sztuki Współczesnej MOCAK, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski i Muzeum Sztuki MS.

Link do wydarzenia na facebook’u: https://www.facebook.com/events/681638628653041/

 

Taktyki Hammer-plakat_www

Barbara Hammer uważana jest za pionierkię kina queerowego, a także ważną postać kina niezależnego. Urodzona i wychowana w Hollywood, kolebce kina komercyjnego, jest jednocześnie jedną z najbardziej niepokornych i bezkompromisowych artystek, które od początku swojej kariery rozwijają język kina eksperymentalnego. Od końca lat sześćdziesiątych do dziś jej filmy pokazywane są na festiwalach filmowych (m.in. dwie nagrody Teddy Awards na Berlinale), a kolaże i rysunki wraz z filmami złożyły się na retrospektywne wystawy w Centrum Pompidou, MOMie w Nowym Jorku czy Tate Modern w Londynie. Hammer była stypendystką Fundacji Guggenheima i od lat uczy filmu w Europie i USA.
Wczesne kino Barbary Hammer skupia się wokół tematów tabu takich jak menstruacja, kobiecy orgazm czy lesbijskie relacje seksualne. Dyketactics, film Barbary Hammer z 1974 roku, został uznany za pierwszy film pokazujący lesbijski stosunek seksualny. Dzieło tym samym wpisało się do historii kina obok przełomowych filmów Jacka Smitha i Andiego Warhola, ale także tak odległych ideowo Głębokiego Gardła Gerarda Damiano (1972) i Chłopców z piasku z 1971, pierwszego reprezentanta gejowskiego porno – filmów, które zapoczątkowały nowy sposób pokazywania seksu na wielkim ekranie. Kolejne filmy (Multiple Orgasm, Women I love, Sync Touch czy Doll house) eksplorujące w odważny sposób – często poprzez autoprezentację – kobiecą seksualność wpisały jednocześnie twórczość reżyserki w ruch radykalnego feminizmu lat siedemdziesiątych w Stanach. Już na początku swojej twórczości reżyserka poświęcała wiele uwagi także walorom formalnych i eksperymentom z nośnikiem 16 mm. Z kolei filmom dokumentalnym, ukazującym historie ludzi marginalizowanych przez opinię społeczną, nadała charakter esejów o wielopoziomowych konstrukcjach, które mają angażować fizycznie i psychicznie widzów oraz inspirować ich do wprowadzania społecznych zmian w swoim środowisku. Filmy Hammer wielokrotnie powodowały kontrowersje wśród publiczności krytykującej zbyt odważne przedstawienie ludzkiej fizyczności, starości czy intymnych zbliżeń. Tematyka jej krótkich metraży zapewniła reżyserce status gwiazdy i postaci kultowej w środowiskach LGBT, a autorskie eksperymenty formalne na stałe wpisały filmy Hammer do historii filmu niezależnego.

 

Barbara Hammer wielokrotnie jednak podkreśla zjawisko podwójnej marginalizacji, jakiej doświadczała jako artystka: lesbijki nie oglądają eksperymentalnego kina, preferując bardziej standardowe formy narracji, natomiast odbiorcy kina eksperymentalnego i filmowcy nie są zainteresowani tematyką LGBT czy feministyczną, uzasadniając to poszukiwaniami filmów bardziej uniwersalnych. Retrospektywa, która planowana jest w Warszawie, Łodzi i Krakowie ma wypełnić tę lukę i przedstawić twórczość Barbary Hammer zarówno w odpowiednio szerokim kontekście historii kina amerykańskiego i filmu niezależnego, jak i zainteresować znawców reprezentacji LGBT w sztuce i kulturze. W Warszawie prace prezentowane będą z oryginalnych nośników, m.in. taśmy 16 mm, pozwalających w pełni docenić eksperymenty Hammer.
Artystka odwiedzi wszystkie miasta prezentujące jej twórczości, by wziąć udział w spotkaniach po wybranym seansie (w Łodzi spotkanie poprowadzi Monika Talarczyk-Gubała, w Krakowie prof. Andrzej Pitrus, w Warszawie Krystyna Mazur). Warszawską retrospektywę wykład Ukryta Hammer wygłoszony przez reżyserkę. Wraz z retrospektywą rozpoczęte zostaną prace nad publikacją „Inne kino: feminizm amerykańskiego filmu queer. Antologia.” pod redakcją i ze wstępem Krystyny Mazur. Książka wydana zostanie w przyszłym roku i zawierać będzie zarówno tłumaczenia naukowych tekstów publikowanych już za granicą, jak i nowe prace polskich badaczy.

 

Taktyki Barbary Hammer – retrospektywa pionierki eksperymentalnego kina queer.

10-11.10, Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie MOCAK
13-16.10, Kino.Lab Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie
18.10, Muzeum Sztuki MS2, Łódź
Szczegółowy program na stronach: www.csw.art.pl, www.mocak.pl, www.msl.org.pl,

Program filmowy retrospektywy

Zestaw 1: Lata siedemdziesiąte (81’)

Dyketactics (1974, 16 mm, kolor, 4 min)
Superdyke (1975, 16 mm, kolor, 25 min)
Menses (1974, 16 mm, kolor, 4 min)
Double Strength (1978, 16 mm, kolor, 16 min).
Audience (1982, 16 mm, b&w, 32 min)
Zestaw 2: filmy krótkometrażowe i kolaboracje (105’)
Sync Touch (1981, 16 mm, kolor, 10 min)
Endangered (1988, kolor, 19 min)
Sanctus (1990, kolor i b&w, 19 min)
Vital Signs (1991, kolor i b&w, 9 min)
Pools (z Barbarą Klutinis; 1981, 16mm, kolor, 9 min)
Still Point (z Florrie Burke; 1989, 16mm, kolor, 9 min)
Generations (z Giną Carducci; 2010, kolor i b&w, 30 min)
Zestaw 3: dokumenty, cz. I (119’)
Dr. Watson’s X-Rays (1991,video, kolor, 22 min)
Nitrate Kisses (1992, 16 mm, b&w, 67 min)
A Horse Is not a Metaphor (2008, video, kolor i b&w, 30 min)
Zestaw 4: dokumenty, cz. II (114’)
Devotion, A Film about Ogawa Productions (2000, video, b&w, 84 min)
Maya Deren’s Sink (2011, video, color i b&w, 30 min)

Projekt dofinansowany jest ze środków Ambasady Stanów Zjednoczonych Ameryki w Polsce.

Organizatorzy Retrospektywy: Ośrodek Studiów Amerykańskich Uniwersytetu Warszawskiego, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie
Partnerzy: Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie MOCAK, Muzeum Sztuki w Łodzi, Kino pod Baranami
Koncepcja i organizacja: Krystyna Mazur, Justyna Kociszewska, Michał Matuszewski
Patronat medialny CSW: Miesięcznik KINO, Filmweb.pl, Program 2 Polskiego Radia, Gazeta Wyborcza, Wyborcza.pl, Warszawa Gazeta Co Jest Grane, ELLE, Elle Decoration, Esquire Polska, Aktivist, artinfo.pl, Stolica

Opublikowane w

O edukacji dziewcząt w nowym filmie dokumentalnym CNN Films pt. „We Will Rise”

O edukacji dziewcząt w nowym filmie dokumentalnym CNN Films pt. „We Will Rise”

 

CNN Films_logo

CNN Worldwide wyemitowało 11 października dokument „We Will Rise: Michelle Obama’s Mission to Educate Girls Around the World” z okazji Międzynarodowego Dnia Dziewcząt.
CNN Films wyprodukowało nowy dokument o dziewczętach, które pokonały niewyobrażalne przeszkody, by zdobyć edukację i zmienić własne życie. W filmie udział wzięły pierwsza dama Stanów Zjednoczonych Michelle Obama, aktorki Meryl Streep i Freida Pinto oraz dziennikarka CNN Isha Sesay. W produkcji, jako motyw muzyczny, wykorzystano utwór piosenkarki Andrei Day pt. „Rise Up”. W powstanie filmu zaangażowana była The Documentary Group, która koprodukowała pierwszy dokument CNN Films pt. „Girl Rising”.

Film We Will Rise: Michelle Obama’s Mission to Educate Girls Around the World, został wyemitowany w Międzynarodowy Dzień Dziewcząt, we wtorek 11 października o godz. 12.00, 18.00 i 21.00 czasu polskiego w CNN International. Film został pokazany równocześnie odbiorcom w Azji, Europie i Afryce. W Stanach Zjednoczonych zadebiutował 12 października.

Zgodnie z danymi amerykańskiej Agencji ds. Rozwoju Międzynarodowego (USAID), na całym świecie ponad 62 miliony dziewcząt nie uczęszcza do szkoły. Wraz z dojrzewaniem ograniczenia kulturowe i naciski ze strony rodziny często sprawiają, że trudniej im pozostać w szkole, mimo iż edukacja kobiet przyczynia się np. do obniżenia wskaźnika śmiertelności wśród niemowląt, wzrostu PKB i większego bezpieczeństwa ekonomicznego rodzin.

„Jesteśmy dumni, że udział w tym inspirującym dokumencie wzięły pierwsza dama Stanów Zjednoczonych Michelle Obama, Meryl Streep, Freida Pinto, Andra Day i nasza korespondentka Isha Sesay” powiedziała Amy Entelis, wiceprezes ds. talentów i treści CNN Worldwide. „Te dynamiczne i cieszące się wieloma osiągnięciami kobiety, od dawna zaangażowane są w działania, które mają na celu wsparcie dziewcząt w ich dążeniu do sukcesu mimo wielu przeszkód. Cieszymy się, że możemy pokazać ten pełny nadziei film szerokiej publiczności.”

Pochodząca z Sierra Leone Isha Sesay, od początku swojej kariery zajmuje się tematami związanymi z Afryką i problemami dotykającymi tamtejszych kobiet i dziewcząt. To ona jest narratorką tego przejmującego filmu ukazującego motywującą podróż młodych kobiet. Sesay, Michelle Obama, Meryl Streep i Freida Pinto spotkały się z dziesiątkami młodych marokańskich dziewcząt w Marrakeszu oraz dziewcząt z Liberii, by poznać ich niezwykłe historie i marzenia. W Liberii szkołę, w której grupa młodych dziewcząt motywuje się wzajemnie do kontynuowania nauki, odwiedziła prezydent Ellen Johnson Sirleaf.

Filmowi towarzyszą interaktywne materiały dotyczące tematów w nim poruszonych, m.in. teksty na temat edukacji dziewcząt na świecie napisane przez pierwszą damę Michelle Obamę, Freidę Pinto i Ishę Sesay. Można je zobaczyć na www.CNN.com/Impact i www.CNN.com/CNNFilms.

W 2013 r. w dokumencie Girl Rising CNN skupiło się na dziewczętach z dziewięciu krajów i ich problemach. W powstanie tego filmu zaangażowane były również Meryl Streep i Freida Pinto. Aktorki stały się narratorkami historii dziewcząt, które pokonywały liczne granice, by zdobyć edukację.

 

Dokument We Will Rise: Michelle Obama’s Mission to Educate Girls Around the World wyreżyserował Tony Gerber. Producentami filmu są Martha Adams, Beth Osisek i Tony Gerber z The Documentary Group. Producentem nadzorującym była Courtney Sexton, wiceprezes ds. treści w CNN Films. Producentami wykonawczymi są Amy Entelis z CNN Worldwide i Tom Yellin z The Documentary Group i Girl Rising.
O CNN Films
CNN Films produkuje i nabywa prawa do filmów dokumentalnych, które pokazywane są w kina oraz dystrybuowane na platformach CNN. Za strategię CNN Films odpowiedzialna jest Amy Entelis, wiceprezes ds. talentów i treści CNN Worldwide; za codzienną współpracę z twórcami i nadzór nad projektami odpowiada Courtney Sexton, wiceprezes ds. treści CNN Films. Więcej informacja o CNN Films: www.cnn.com/CNNFilms lub @CNNFilms na Twitterze.

O CNN International
Portfolio usług informacyjnych CNN jest dostępne w siedmiu językach na wszystkich największych platformach telewizyjnych, cyfrowych oraz mobilnych i dociera do ponad 420 milionów gospodarstw domowych na całym świecie. Zgodnie ze wszystkimi najważniejszymi badaniami rynku mediów prowadzonymi w Europie, na Bliskim Wschodzie, w Afryce, regionie Azji i Pacyfiku oraz Ameryce Łacińskiej, CNN International jest numerem jeden wśród międzynarodowych kanałów informacyjnych, a w Stanach Zjednoczonych ostatnio zwiększyła swoją obecność dzięki uruchomieniu platformy CNNgo. CNN Digital to wiodąca sieć internetowych stron informacyjnych, serwisów mobilnych i profili w mediach społecznościach. CNN jest liderem cyfrowych innowacji. Dzięki inwestycjom w rozwój wielokrotnie nagradzanych produktów cyfrowych oraz nowe partnerstwa strategiczne nieustannie zwiększa swój globalny zasięg, a dzięki dobrej znajomości zachowań obiorców opartej na analizie big data z powodzeniem komercjalizuje te produkty. Stacja od lat zdobywa prestiżowe nagrody dziennikarskie na całym. CNN posiada 41 redakcji oraz ponad 1100 afiliatów na całym świecie, z którymi współpracuje za pośrednictwem CNN Newsource. CNN International jest częścią firmy Turner należącej do Time Warner.

 

Więcej informacji:

Biuro prasowe CNN International

Marcelina Cholewińska
email: [email protected]
tel. 22 880 04 09

Marlena Wilińska-Ciechońska
email: [email protected]
tel. 22 880 04 22

Opublikowane w

S.O.S nr 22

podkoewalesnaSztuka S.O.S nr 22 przygotowana przez Podkowiańską Nieformalną Grupę Teatralną MIĘDZY SŁOWAMI powstała na podstawie opowiadań i wierszy Małgorzaty Łaskarzewskiej, poświęconych dwudziestu dwu przypadkom przemocy wymierzonej w człowieka.

Premiera sztuki odbędzie się 22 października, w sobotę, o godzinie 18.oo w sali widowiskowej CKiIO, ul Świerkowa 1, Podkowa Leśna ( w bezpośrednim sąsiedztwie stacji kolejki WKD Podkowa Leśna Główna).

Przedstawienie opowiada o traumatycznych wydarzeniach kobiety i mężczyzny, uwikłanych w toksyczną relację. Ona kocha go, a on ją. Ich miłość jest niedopasowana. Własna. Żyją po swojemu. Hermetycznie. Cechą sztuki jest jej niezwykła intymność. Prosty przekaz, krążący wokół łóżka, stołu, kuchni, lampy i telewizora. Świat wkracza tylko symbolicznie, poprzez wiatr, ogród i dźwięki dobywające się zza ściany. Anonimowym bohaterem jest zestaw perkusyjny, który podbija atmosferę zdarzeń, jak chór.

Celem spektaklu jest poruszenie emocji widzów i uświadomienie, że przemoc domowa to nie tylko jawna przemoc fizyczna, ale to również, zdecydowanie częściej występująca, a często nieuświadomiona, przemoc psychiczna, polegająca na silnej potrzebie dominacji, na tłamszeniu i lekceważenie potrzeb, zainteresowań i uczuć człowieka żyjącego z nami lub obok nas. Zadaniem spektaklu jest uczulić widzów na zjawisko wszechobecne a  chętnie niedostrzegane. Przedstawienie ma też zachęcić widzów do autorefleksji i zadanie sobie pytania, czy może i nas dotyka przemoc psychiczna, a może sami, bezwiednie, stosujemy przemoc psychiczną w stosunku do innych ? Warto zadać  to pytanie, a na pewno trzeba o tym głośno mówić i temu też celowi służy scenariusz „SOS 22”.

Podkowiańska Nieformalna Grupa Teatralna MIĘDZY SŁOWAMI powstała z inicjatywy mieszkańców w wieku 60+ w celu realizacji potrzeb  kulturalnych, edukacyjnych i integracyjnych. W zależności od realizowanego scenariusza, do obsady zapraszani są uczestnicy młodsi, w tym młodzież uzdolniona muzycznie. Grupa zrealizowała dotychczas siedem premier wg własnych, autorskich scenariuszy lub własnych adaptacji literatury pięknej.  Założeniem programowym grupy jest prezentacja utworów zarówno polskich, jak i obcych, wybitnych lecz mało spopularyzowanych, czy też nieco zapomnianych. Grupa

Na realizację przedsięwzięcia grupa nie otrzymała dofinansowania. W przeszłości – nie mając dofinansowania –  po prostu odstępowaliśmy od realizacji zaplanowanego projektu. Jednak temat, który poruszony jest w scenariuszu  S.O.S nr 22 – przemoc domowa – nie pozwalają inicjatorkom/inicjatorom odłożyć tego materiału   do szuflady. Próby trwają.

Gorąco zachęcamy do wsparcia zbiórki dowolną kwotą: https://zrzutka.pl/uh9eas

Fundacja Feminoteka objęła projekt matronatem

Opublikowane w

TRZECI WIEK: Przegląd filmów / Speed Dating 65+ / Warsztaty

TRZECI WIEK: PRZEGLĄD FILMÓW / SPEED DATING 65+ / WARSZTATY

plakat

Gdzie: Warszawa
Kiedy: 15, 16, 19, 22, 23 października 2016.
Wstęp wolny.

Wydarzenie na FB: https://web.facebook.com/events/1794480250773484/
Więcej informacji na stronie: https://warszawajestkobieta.wordpress.com/

Organizator: Fundacja Warszawa jest kobietą.
Partnerzy: Kino za Rogiem Jack’s Ciemna, Instytut Cervantesa, „Sad” – Ośrodek Terapii Gestalt. Projekt współfinansowany przez m.st. Warszawa.

 

Przegląd filmowy o patrzeniu prawdzie w oczy i dyskretnych urokach starości (USA, Norwegia, Hiszpania, Polska), warsztaty rozwojowe (co sprawia, że czujemy się młodo albo staro?), spotkania z artystami i ekspertami (prof. Barbara Szatr-Jaworska, Sylwia Chutnik, Wirginia Szmyt – Dj Vika i inni) burza mózgów pt. „Słownika seniora” i zabawa w Speed Dating 65+ to atrakcje jakie dla warszawiaków obu płci i w różnym wieku, przygotowała Fundacja Warszawa jest kobietą.

Hasłem przewodnim projektu „Trzeci wiek” jest pytanie – seniorka czyli kto? Właściwa odpowiedź jest jedna „Ja” – ja teraz, albo w przyszłości, za 10, 20, 30 lat. To jak będziemy się czuć na starość, zależy od tego, jaki dziś mamy stosunek do ludzi starszych i starości.

W Polsce prawie nieznany jest termin ageizm. Nieznany, nie znaczy „nieobecny”. Dyskryminacja ze względu na wiek widoczna jest na każdym kroku, na ulicy i w domu. Celem projektu „Trzeci wiek” jest uświadomienie sobie, że starości można się po prostu nauczyć, tak jak w dzieciństwie uczyliśmy się chodzenia i mówienia. Trzeba pozwolić jej współbrzmieć w przestrzeni prywatnej i publicznej. To „inny świat”− świat innych potrzeb, pragnień, możliwości i jednocześnie to „nasz świat” − świat naszych (obecnych, przyszłych) potrzeb, pragnień i możliwości.

Kinga Sochacka, Fundacja Warszawa jest kobietą: „Nasz projekt adresujemy do ludzi w różnym wieku – seniorów, osób opiekujących się starszymi ludźmi (rodzicami, dziadkami), do wszystkich tych, którym temat „starości” jest bliski, którzy się boją starości i nie wiedzą jak się z nią oswoić. W krajach anglosaskich funkcjonuje pojęcie „successful aging”, przez które należy rozumieć aktywność mającą na celu uniknięcie chorób i niepełnosprawności, dążenie do utrzymania wysokiej sprawności fizycznej i poznawczej oraz zaangażowania w życie społeczne i kulturalne. Jako Fundacja chcemy promować ideę „successful aging” w Polsce. Zapraszamy kobiety i mężczyzn, młodych i starych, do Kina za rogiem i udziału w warsztatach i zabawie Speed dating 65+.”

wrinkles_posterOPT_POSTER_thumb1080x1514TAOL_11x17 REV Polish Text 1

 

PRZEGLĄD FILMOWY
15.10 (sob.), Kino za rogiem Jack’s Cinema (ul. Bracka 18)

13.00-14.00 THE ELDERS – DOKUMENT O PEŁNOLETNICH, reż. Nathaniel Hansen (dok., USA, 2014, 50 min.). Seria wywiadów ze starszymi osobami dotycząca najważniejszych życiowych doświadczeń. Autor filmu prowokuje do refleksji na temat wspólnego nam wszystkim doświadczenia jakim jest człowieczeństwo.

14.30-15.00 LETS FACE IT – KOBIETY ODKRYWAJĄ SWOJE STARZEJĄCE SIĘ TWARZE, reż. Wendy Oser, Joan Levinson, Beverly Spencer (dok., USA, 26 min.). „Let’s face it” czyli spójrzmy prawdzie w oczy, to intymny portret kilku kobiet w wieku od 40 do 60 lat. Starość nie tylko zmienia nasze ciało, ale przede wszystkim zmienia nasz do niego stosunek – to w jaki sposób postrzegamy siebie i ludzi wokół nas. Z czym najtrudniej się pogodzić?

15.00-16.30 UWAGA STAROŚĆ! – spotkanie. Gość: Danuta Parlak – psycholog, członkini Komisji Ekspertów ds. Osób Starszych przy Rzeczniku Praw Obywatelskich. Jak się starzeć? Jak radzić sobie ze starością własną i bliskich (rodziców, dziadków)? Jak z wiekiem zmieniają się potrzeby i wyobrażenia? Jak pogodzić się z tym co nieuchronne?

17.00-18.30 ARRUGAS – DYSKRETNE UROKI STAROŚCI, reż. Ignacio Ferreras (Hiszpania, 2011, 90 min.). Film animowany oparty na komiksie Paco Roca „Arrugas” czyli „Zmarszczki”. Emerytowany dyrektor banku zostaje oddany do domu opieki. Czy przyjaźń ze „starym wyjadaczem”- sprytnym i cynicznym Miguelem ocali bohatera? Ciepła i pełna humoru historia o trudnej codzienności mieszkańców domów starców.
16.10 (niedz.), Kino za rogiem Jack’s Cinema (ul. Bracka 18)

12.00-13.30 OPTYMISTKI, reż. Gunhild Magnor (dok., Norwegia, 2015, 80 min.). Historia niezwykłej drużyny siatkarskiej kobiet, w wieku od 66 do 98 lat, planujących rozegrać mecz swojego życia. Towarzyszymy bohaterkom podczas treningów – na boisku i w trakcie szydełkowania. Czy to możliwe, że zmierzą się z drużyną szwedzkich przystojniaków?!

13.45-14.30 A GDYBY TAK SIĘ STAŁO, reż. Marcel Łoziński (dok., Polska, 2007, 38 min). Osiemnastoletni chłopak wraca do parku, gdzie 12 lat wcześniej spotkanym staruszkom zadawał pytania na temat życia, śmierci, miłości, samotności. Dokument Marcela Łozińskiego był w 2008 roku jednym z ośmiu najlepszych światowych dokumentów ubiegających się o nominację do Oscara.

15.00-16.30 SŁOWNIK SENIORA – spotkanie. Prowadzenie: Katarzyna Bratkowska. Goście: prof. Barbara Szatur-Jaworska, Sylwia Chutnik, Wirginia Szmyt (Dj Vika). Mówiąc „seniorka” kogo mamy na myśli? Najstarszą wiekiem członkinię rodu, czy aktywną emerytkę? Jakie kryterium przesądza o tym, że stajemy się seniorem, seniorką? Jak nazywać starość? Jaka jest alternatywa dla deprecjonujących starość zwrotów („stara baba”, „dom starców”). W krajach anglosaskich dzieli się seniorów na trzy grupy: „young-old”, „middle-old”, „old-old”, a w Polsce? Jeśli „młodość musi się wyszaleć” to co musi staroć? Jak rozmawiać o starości?

17.00 – 18.30 – POLSKA PREMIERA! THE AGE OF LOVE, reż. Steven Loring, (dok., USA, 2014, 78 min). Dokument opowiada o grupie seniorów (70 +), mieszkających w Rochester w stanie NY, którzy zapisali się na pierwszą w swoim rodzaju imprezę speed dating wyłącznie dla 70-90-latków. Wzruszająca opowieść o tym jak zmieniają się z wiekiem pragnienia i wyobrażenia na temat miłości, jak te pragnienia i wyobrażenia są weryfikowane przez życie, i o tym, że na bliskość i miłość nigdy nie jest za późno! Popularność filmu przyczyniła się do promocji imprez speed dating dla osób 70+ w wielu amerykańskich miastach

SPEED DATING 65+
19.10.2016 (śr.), 12.00-16.00, BAR & RESTAURANT JACK’S CINEMA (Bracka 18)
Speed dating oznacza „szybkie randki”. Tak naprawdę to wcale nie są “randki” tylko spotkanie, które daje sposobność poznania nowych ludzi. Speed dating 65+ należy potraktować jako zachetę do wyjścia z domu i dobrej zabawy. Pomysł zawdzięczamy Stevenowi Loringowi, reżyserowi filmu „The Age of Love”, który zostanie pokazany w ramach przeglądu filmów 16 października. Zapisy do 15 października pod adresem mailowym: [email protected] lub telefonicznie pod numerem: 537 994 614.
Więcej informacji: https://warszawajestkobieta.wordpress.com.

WARSZTATY ROZWOJOWE
Warsztaty bezpłatne. Zapisy: [email protected]. W tytule należy wpisać nazwę warsztatu oraz swój nr telefonu. W każdym warsztacie może wziąć udział max. 12 osób.

22.10 (sob.), 10.00-14.00, Praga, ul. Białostocka. Warsztat: MARZENIA WIEKU NIE MAJĄ.
 Marzenia i potrzeby nie mają wieku i towarzyszą nam przez całe życie. Zdarza się że dorosłe osoby mówią – „ja już nie mam marzeń” – ale to zazwyczaj nie prawda. Stwórz z naszą pomocą mapę marzeń. Bez względu na Twój wiek, płeć, stan zdrowia zawsze jest coś dobrego, co możesz dla siebie zrobić. Coś co może się spełnić! Prowadzenie: Anna Nicyfor-Stoykov – ukończyła szkołę Trenerów i Psychoterapeutów oraz Szkołę Pracy z Ciałem w Instytucie Terapii Gestalt. Od wielu lat prowadzi psychoterapię indywidualną dorosłych. Współzałożycielka Ośrodka Psychoterapii Gestalt “Sady”.

23. 10 (niedz.) 10.15-14.15, Bielany, „Sady” – Ośrodek Terapii Gestalt (ul. Rydla). Warsztat: STAROŚĆ I MŁODOŚĆ W JEDNYM CIELE.
 Co sprawia, że czujemy się staro lub młodo? Jak przekładają się nasze myśli na nasze samopoczucie i wygląd? Czy akceptujemy zmiany? Przyjrzyjmy się sygnałom wysyłanym do nas przez nasze ciało i nauczymy się reagować na nie. Trzeba zabrać ze sobą: lusterko, fotografię swoich rodziców, dziadków w obecnym wieku uczestnika, wygodne ubranie, ciekawości siebie. Prowadzenie: Elżbieta Byzdra – Rafa – ukończyła Szkołę Counsellingu Gestalt we współpracy z Associazione Italiana di Counselling. Prowadzi terapię indywidualną dla dorosłych i młodzieży, warsztaty interpersonalne i rozwojowe. Mieszka w Krakowie.

23. 10 (niedz.) 15.00-19.00 Bielany, „Sady” – Ośrodek Terapii Gestalt (ul. Rydla). Warsztat: POKOCHAĆ SIEBIE.
 Akceptować siebie w pełni to mieć zgodę na swoje błędy, trudności i zmiany zachodzące w ciele – jego autentyczność i niepowtarzalność. W czasie warsztatu przyjrzymy się różnym aspektom i poziomom samoakceptacji, spróbujemy dotrzeć do źródeł przekonań na własny temat, zobaczymy, które z nich nam służą, a które szkodzą. Trzeba zabrać wygodne ubranie i ciekawość siebie. Wewnętrzny krytyk dostaje bilet w jedną stronę. Prowadzenie: Elżbieta Byzdra – Rafa.

 

 

 
KONTAKT DLA MEDIÓW: [email protected]
Kinga Sochacka, Fundacja Warszawa jest kobietą, tel. 537 994 614
Agnieszka Rosłońska, Fundacja Warszawa jest kobietą, tel. 517 013 711
Więcej: https://warszawajestkobieta.wordpress.com/

Opublikowane w

VIII Wrocławski Marsz Równości | Festiwal Równych Praw 2016

8 października o godzinie 13:00 we Wrocławiu, po raz 8 startuje Wrocławski Marsz Równości. Hasło tegorocznego marszu brzmi „Nie ma kultury bez równości”.

1 października startuje Festiwal Równych Praw 2016. Plan wydarzenia poniżej.

950x200 1

Link do wydarzenia: https://www.facebook.com/events/498158867032926/

 

NIE MA KULTURY BEZ RÓWNOŚCI – manifest 8. Wrocławskiego Marszu Równości

Już po raz ósmy maszerujemy przez Wrocław, w tym roku pod hasłem: „Nie ma kultury bez
równości!”.
Rada Unii Europejskiej ogłosiła Wrocław 2016 roku Europejską Stolicą Kultury. Jesteśmy dumni i dumne ze wszelkich działań ESK, które zachęcają mieszkańców i mieszkanki naszego miasta do twórczych działań. Wiemy jednak, że „kultura” znaczy więcej. Obejmuje wszystkie działania ludzi, które doskonalą życie społeczne. Kultura to nie tylko sztuka, teatry, muzea, biblioteki, koncerty, happeningi. To także wzory postępowania w społeczeństwie. To język debaty publicznej. To nasz wzajemny stosunek do siebie. To sposób życia według wartości.

Jako stowarzyszenie zajmujące się sytuacją mniejszości seksualnych oraz prawami człowieka zachęcamy władze miasta, tak dumne z tytułu ESK, do zadania sobie przy tej okazji kilku pytań:

1. Czy miasto, na którego głównym placu nacjonaliści palą kukłę Żyda – a było to jedno z
najbardziej antysemickich wystąpień ubiegłego roku na świecie – można nazwać stolicą
kultury? Dlaczego w „mieście spotkań” grozi się śmiercią przedstawicielom innych kultur, a
nawet poglądów politycznych?
2. Dlaczego ulicami Europejskiej Stolicy Kultury przechodzą marsze nawołujące do nienawiści i przemocy wobec uchodźców i przedstawicieli innych religii?
3. Dlaczego w Europejskiej Stolicy Kultury wolno bezkarnie palić symbole zjednoczenia Europy, dzięki któremu od 70 lat udaje się utrzymać względny pokój na kontynencie?
4. I wreszcie, jak to możliwe, że w stolicy kultury pozwala się na zniszczenie jednego z
najlepszych teatrów w Polsce, poświęcając wolność i niezależność artystów i widzów w imię
politycznej gry?

Polska w 2016 roku to kraj, w którym władza dzieli ludzi na lepszych i gorszych. Na „praw-dziwych Polaków” i tych „gorszego sortu”. Kraj, w którym kobietom odmawia się prawa do decydowania o własnym ciele i planuje się w imieniu władzy karać za niezależność więzieniem. Obecna władza nie tylko nie wspiera równości, ale sama posługuje się językiem nienawiści, który grupom faszyzującym dodaje sił. Nie rozumie i nie chce rozumieć, na czym polega solidarność. Otwarcie przyzwala na zachowania homofobiczne, rasistowskie, ksenofobiczne i seksistowskie. Apelujemy do władz Wrocławia, by nie brały w tych procesach udziału.

Żądamy od władz respektowania podstawowej prawdy, że wszyscy ludzie rodzą się wolni i równi względem godności i swych praw! Stolica kultury powinna być miejscem dumnym ze swojej
wielokulturowości i z różnorodności, nie miejscem, w którym mniejszości LGBT i inne pozostają w
ciągłym lęku przed wszechobecną, rosnącą agresją. Apelujemy, aby „Deklaracja współpracy miast na rzecz otwartości i dialogu międzykulturo-wego”, podpisana w styczniu przez prezydenta Wrocławia Rafała Dutkiewicza, została wcielona w życie poprzez adekwatne działania.

Żądamy:

– skutecznej ochrony przed dyskryminacją ze względu na płeć, tożsamość płciową, orientację seksualną, kolor skóry, pochodzenie, wyznanie czy bezwyznaniowość;
– edukacji antydyskryminacyjnej we wrocławskich szkołach;
– zdecydowanych działań (łącznie z delegalizacją) wobec ugrupowań o poglądach
faszyzujących, siejących nienawiść i propagujących przemoc wobec innych.

Domagamy się także:

– równości w prawie do zawierania małżeństwa z osobą, którą się kocha;
– równości w samodzielnym decydowaniu o własnym ciele i zdrowiu.

Bez pełnej równości wszystkich obywateli i obywatelek wobec prawa nie będzie prawdziwej kultury, a Wrocław (z całą Polską w tle) pozostanie europejską stolicą przemocy, nienawiści i wstydu.

Nie zgadzamy się na to! Nie chcemy żyć w miejscu pełnym nienawiści.

Nasze miasto i nasz kraj stać na więcej! Nas, ludzi, stać na więcej.

Nie ma kultury bez równości!
Kultura Równości

300x250-1

 

Plan Festiwalu Równych Praw 2016:

1.10 sobota
14:00 Piknik Tęczowych Rodzin
Rodziny zainteresowane udziałem w pikniku, prosimy o kontakt mailowy: [email protected] – w odpowiedzi zwrotnej podamy szczegóły.

2.10 niedziela
12:00 Malowanie transparentów na VIII Wrocławski Marsz Równości 2016
Miejsce podane zostanie po zgłoszeniu na [email protected]
12:00 Spotkanie z wolontariuszami
Miejsce podane zostanie po zgłoszeniu na [email protected]

3.10 poniedziałek
17:30 Lato Sangaile – pokaz filmu i dyskusja
Muzeum Współczesne Wrocław, pl. Strzegomski 2a

4.10 wtorek
18:30 Wrocławskie pikiety – spacer po przedemancypacyjnym Wrocławiu
Miejsce podane zostanie po zgłoszeniu na [email protected]

5.10 środa
17:00-20:00 Consent – warsztaty o zgodzie w kontaktach intymnych i nie tylko
Prowadzenie: Lena Bielska, Fundacja HerStory.

6.10 czwartek
19:00 „Mężczyźni z różowym trójkątem” – wykład dr Joanny Ostrowskiej
O prześladowaniach osób nieheteronormatywnych w okresie nazistowskim i po II wojnie światowej. Heinz Heger. Muzeum Współczesne Wrocław, pl. Strzegomski 2a
16:00 Tęczowy korpomeeting. Spotkanie przedstawicieli grup LGBT działających we wrocławskich korporacjach. (spotkanie zamknięte)

7.10 piątek
10:00-15:00 Magnus Hirschfeld – żydowscy LGBTQ w działaniu
warsztaty streetartu, organizator: Stowarzyszenie Żydowskie Cukunft, prowadzenie: Dariusz Paczkowski, Firlej ul. Grabiszyńska 56
18:00 T-toleracja – spotkanie z Maxem Zalewskim
Tajne Komplety, ul. Przejście Garncarskie 2
21:00 Koncert Zdrady Pałki
UFF KLUB, ul. Nankiera 1, wstęp wolny

8.10 sobota
10:00-12:00 Malowanie muralu Magnusa Hirszfelda.
projekt i realizacja: Dariusz Paczkowski, organizator: Stowarzyszenie Żydowskie Cukunft
zbiórka pod Sceną Kameralną Teatru Polskiego, ul. Świdnicka 28
13:00 Marsz Równości 2016 start pod Chrobrym, ul. Świdnicka
22:00 Impreza pomarszowa
ze specjalnym, występem berlińskiej dragqueen Mazy Mazeltov
HaH Wrocław, ul. Piotra Skargi 18a

9.10 niedziela
12:00 Śniadanie festiwalowe
Księgarnia Hiszpańska ELITE, ul. Szajnochy 5
15:00 NERDOZA
Któż z nas nie lubi czasem pograć czy poczytać komiks? Spotkanie ze specjalistami od gier LGBT i komiksów spod litery L: Sylwią Lou Kaźmierczak i Hubertem Sobeckim.

300x250-2

 

 

 

Opublikowane w

Recenzja filmu „Nawet nie wiesz jak bardzo Cię kocham” w reżyserii Pawła Łozińskiego

Recenzja filmu „Nawet nie wiesz jak bardzo Cię kocham” w reżyserii Pawła Łozińskiego

Autor tekstu: Michał Żakowski

Źródło zdjęcia: Filmweb

 

nawet nie wiesz

 

 

Psychoterapia to temat tabu. “Idź na terapię” zdarza się nam mówić wtedy, gdy uznajemy czyjeś słowa lub działania za niedorzeczne. Czym rzeczywiście jest psychoterapia, jak wygląda jej przebieg i kto z niej korzysta? Możemy się temu przyjrzeć dzięki nowemu filmowi Pawła Łozińskiego.

W trakcie godzinnego seansu obserwujemy zmagania matki i córki z własną przeszłością. Pierwszy raz od lat mają okazję szczerze porozmawiać o tym, dlaczego nie mogą się ze sobą dogadać. Obserwujemy, jak trudno przychodzi im zebranie myśli. Każda z nich ma czas na swój monolog. Gdyby próbowały nawiązać bezpośredni dialog, skończyłoby się na wypominaniu krzywd i zaprzeczaniu zarzutom drugiej osoby.

Rozmowa jest możliwa dzięki obecności psychoterapeuty. Stefan de Barbaro, jeden z najlepszych polskich specjalistów w tej dziedzinie, pełni dwie funkcje. Do niego kierowane są słowa, które matka chce powiedzieć córce, a córka matce. Jest on również moderatorem. Poprzez swoje pytania skłania do refleksji nad własnymi słowami, do poszukiwania nowych wątków.

Kamera skupia się na twarzach trzech osób uczestniczących w sesji. Na twarzy psychoterapeuty widzimy skupienie, ale i ciekawość. Można dostrzec, że jest to osoba, która potrafiła wypracować optymalne podejście, między pełnym angażowaniem się w emocje uczestniczek sesji, a całkowitym dystansem i obojętnością. Na twarzach kobiet obserwujemy stres, niepokój, ból wynikający z odtwarzania tego, co siedzi od dawna w ich sercach.

Obejrzenie tego filmu będzie dla każdego indywidualnym przeżyciem. W życiu każdego z nas są osoby, często naprawdę bliskie, z którymi powinniśmy porozmawiać o wspólnych doświadczeniach. Brakuje nam jednak czasu, nie chcemy rozbudzać konfliktów, nie wiemy, czy będziemy potrafili wyrazić nasze uczucia. Widzimy, że nie jesteśmy jedyni.

Dla samego reżysera stworzenie filmu miało wartość terapeutyczną. Stanowi on nawiązanie do jednej z jego poprzednich produkcji, “Ojciec i syn”, w której podjął próbę dialogu ze swoim ojcem, również reżyserem, Marcelem Łozińskim. Ostatecznie obaj panowie zmontowali własne wersje dokumentu, a różnice były na tyle głębokie, że doprowadziły do konfliktu.

Oglądając „Nawet nie wiesz jak bardzo Cię kocham”, możemy zastanowić się, czy jest osoba, której chcielibyśmy coś powiedzieć, ale nie mamy jak. Widzimy, jak taka sesja będzie wyglądać. Dzięki doskonałej grze aktorek widzimy, jak możemy wyglądać sami.

 

 

Tytuł filmu – Nawet nie wiesz, jak bardzo Cię kocham
Reżyseria – Paweł Łoziński
Czas trwania – 76 minut

 

 

Korekta: Klaudia Głowacz

Opublikowane w

Gender – z czym to się je? Książkowe Koło Dyskusyjne o Carole Pateman

kontrakt_plciGDZIE? W siedzibie Fundacji Feminoteka, przy ul. Mokotowskiej 29a (wejście od ul. Marszałkowskiej 34/50 do samego końca w podwórzu)

KIEDY? 4 października, godz. 18.00. Zapraszamy na kolejne spotkanie genderowego koła czytelników i czytelniczek. Tym razem na warsztat bierzemy angielską pisarkę Carole Pateman!

Fragmenty „Kontraktu płci” posłużą nam do analizy krytycznej tego, jak postrzegane były związki kobiet na przestrzeni wieków. Pateman podważa bowiem w swojej książce kluczowe założenia teorii społecznej i politycznej, przedstawiając je z punktu widzenia relacji płci. Śledząc tworzenie się społeczeństwa obywatelskiego poprzez zawieranie kontraktów społecznych, dochodzi do wniosku, że kryje się za tym inny kontrakt polegający na podporzadkowaniu kobiet mężczyznom, że za „kontraktem społecznym”, kryje się „kontrakt płci” oparty na głębokiej nierówności, a przy tym tak oczywisty, że wręcz niezauważalny.. Pateman na nowo definiuje fundamentalne problemy polityczne dotyczące wolności jednostki, wspólnoty i podporządkowania. Zapraszamy do dyskusji!

Dla pobudzenia inspiracji przewidziałyśmy angielskie przekąski, w postaci herbatki i czegoś „na ząb”.

Do zobaczenia i przeczytania!

wydarzenie na facebooku

https://www.facebook.com/events/197217030695050/

Opublikowane w

„Julieta” Almodovara – czyli gdzie leży wina?

Najnowszy film Almodovara zagościł na naszych ekranach od 2 września. Jest to wielki powrót mistrza do rzeczywistości, w której czuje się najlepiej: świata kobiet i namiętności. Siłą jego filmów jest przede wszystkim wiara w potęgę uczuć i miłości. Po paru gorszych latach mistrz wrócił do poziomu jak z:  „Wszystko o mojej matce”, „Przerwane objęcia” czy „Volver”.  Sama zaś „Julieta” była prezentowana m.in. w Konkursie Głównym festiwalu w Cannes.

Na fabułę składa się trzymająca w napięciu historia matki, poszukującej córki, która wiele lat temu zniknęła bez śladu. To opowieść o skrajnych uczuciach, jakie odczuwamy wobec najbliższych, i tajemnicach, które mamy przed nimi. Filmowa, luźna adaptacja opowiadań wyróżnionej literackim Noblem Alice Munro, z zbioru „Uciekinierka”.

juliette

Niezwykła już jest sama konstrukcja „Juliety”, która przypomina thriller, nie wiemy bowiem, czy uda się odnaleźć córkę. Reżyserowi udaje utrzymać się napięcie do ostatniej minuty opowieści. Historii przejmującej, traumatycznej, ale i pozostawiającej w widzu sporą dawkę nadziei. Piękne kolory słonecznej Hiszpanii i zmysłowa muzyka składają się na całość, która daje nam przeżyć wspólnie z reżyserem niezwykłą podróż o odkupieniu, odrodzeniu i poszukiwaniu szczęścia.

To także film o poczuciu winy, i zarażaniem się złym losem jak chorobą. Córka głównej bohaterki zniknęła, zatarła za sobą ślady – poszukując duchowość w tajemniczej grupie religijnej. Po latach i po przeżyciu samej tragedii, daje znać, że chciałaby powrócić, gdyż dopiero samej doświadczając traumy zrozumiała, jaką krzywdę wyrządziła swojej matce. Film powstawał w Hiszpanii. W rolach głównych grają m.in. Emma Suarez i Adriana Ugarte. Kobiety wcielają się w młodszą i starszą wersję tej samej osoby, tytułowej Juliety. Na ekranie śledzimy jej losy między 1985 a 2015 rokiem.

„Julieta” zaczyna się obrazem pofałdowanej sukienki przypominającej kształtem waginę. Tytułowa bohaterka (Emma Suarez) opuszcza Madryt. Jest już spakowana, ma wyjechać do Portugalii razem ze swoim partnerem (znany z „Porozmawiaj z nią” Dario Grandinetti) i nie patrzeć przez ramię. Ostatniego dnia przed wyjazdem, spotyka na ulicy dawną przyjaciółkę (miłość?) swojej córki, która informuje ją o spotkaniu z jej córką. Problem w tym, że jej córka zniknęła bez słowa kilkanaście lat temu, zamieniając życie bohaterki w koszmar.

Bohaterka nie zastanawia się dwa razy: rezygnuje z wyjazdu, przeprowadza się do kamienicy, w której wychowała córkę i zaczyna pisać list do niej, który szybko zamienia się w gruby zeszyt. Ciąg dalszy poznajemy w retrospekcjach: młoda Julieta ( w tej roli Adriana Ugarte) w nastroszonych włosach i glamrockowej kurtce, spotyka na swojej drodze żonatego mężczyznę. Rozmowa się klei, lecą iskry, biegają za oknem jelenie. Gdy pod pociąg rzuca się samobójca, wstrząśnięci bohaterowie uprawiają z tego wszystkiego seks w przedziale.

Film, który opowiada właściwie o całym dorosłym życiu Juliety,  jest zarazem kameralny i epicki, pełen inteligentnych skrótów i fabularnego „oddechu”. A kiedy widzimy, jak córka głównej bohaterki narzuca ręcznik na głowę Ugarte, spod którego po chwili wyłania się umęczona Suarez, wiemy, że wyobraźnia jest dla Aldomovara tożsama z warsztatem.

Ekstrawagancje reżysera ograniczają się tym razem do paru telenowelowych intryg m.in. nieśmiertelnego domu nad brzegiem morza oraz miłosnego trójkąta, w którym jedną z postaci jest umazana gliną, zmysłowa rzeźbiarka Ava, która umiera, tak jakby sama opatrzność wskazała jej karę za wcześniejsze grzechy. Julieta, to kobieta o dwóch twarzach i zarazem matka w dwóch momentach życia: w chwili, gdy trzeba wyleczyć się z młodzieńczej naiwności, oraz po latach, gdy okazuje się, że zbudowanie nowego życia kosztowało ją zbyt wiele.

Gdzie leży wina? Czy karą, za romans z żonatym mężczyzną było późniejsze zniknięcie córki z jej życia? Czy dziedziczymy grzechy naszych rodziców? O tym trzeba przekonać się samemu wybierając się do kina już we wrześniu.

 

Recenzja: Izabela Pazoła

Opublikowane w

Gender – z czym to się je? Książkowe Koło Dyskusyjne o Colette

ColetteZapraszamy na kolejne spotkanie genderowego koła czytelników i czytelniczek. Tym razem na warsztat bierzemy beletrystykę, i to nie byle jaką – chodzi o Sidonie-Gabrielle Colette!
Fragmenty cyklu o Klaudynie oraz z książki „Czyste, nieczyste” posłużą nam do rozmowy o tym, jak zmysłowość (i jej kulturowe uwarunkowania) przedstawiana jest w literaturze.

GDZIE? W siedzibie Fundacji Feminoteka, przy ul. Mokotowskiej 29a (wejście od ul. Marszałkowskiej 34/50 do samego końca w podwórzu)
KIEDY? 6 września, godz. 18.

Zainteresowane osoby prosimy o wysłanie maila na adres:
gender.kolodyskusyjne@gmail.com. W odpowiedzi otrzymacie mailem fragmenty tekstów do przeczytania. Jeśli ktos/ia zdecyduje się odwiedzić nas spontanicznie – nie ma problemu! W Feminotece będzie na Was czekało kilka wydrukowanych kopii tekstów.

Dla pobudzenia inspiracji przewidziałyśmy francuskie przekąski.

Do zobaczenia i przeczytania!

wydarzenie na Facebooku

Opublikowane w

Nowa księżniczka Disneya bez księcia

Nowa księżniczka Disneya bez księcia

Źródło tekstu i zdjęć: Bustle

moana

Pierwsza księżniczka Disneya, Królewna Śnieżka, śpiewała „pewnego dnia, mój książę przyjdzie” i przez wiele lat kolejne animowane postaci kobiece nuciły podobną melodię. Jednakże, nie każda księżniczka Disneya skupia się tylko na zalotach księcia – część z nich stara się po prostu zrozumieć siebie. Tego podobno chce najnowsza księżniczka. Tytułowa bohaterka Moana najprawdopodobniej nie znajdzie miłości w filmie, a to ważne oświadczenie dla dzieci na całym świecie.

To niesamowite wieści pochodzą z Entertainment Weekly, który dowiedział się o możliwym braku wątku miłosnego podczas panelu o Moanie na Comic-Con 2016. Według reżyserów filmu, Johna Muskera i Roan Clementsa, zamiast miłości Moana będzie szukać prawdziwej siebie i… ratować planetę przez katastrofą ekologiczną. To z pewnością ambitny cel dla 16-latki.

Posiadanie adoratora oczywiście nie osłabia postaci, ani nie czyni jej mniej rozwiniętą, ale często wątki miłosne w bajkach przysłaniają inne ważne wydarzenia. Moana nie będzie pierwszą księżniczką bez księcia. Bohaterki filmu Frozen są idealnym przykładem – Anna znajduje miłość spoza rodziny królewskiej, a Elsa pozostaje sama do końca bajki. Moana ma pokazać młodym odbiorcom i odbiorczyniom, że szczęśliwe zakończenie nie musi oznaczać białej sukni.

 

Tłumaczenie i opracowanie: Julia Maciocha

Korekta: Klaudia Głowacz

Opublikowane w

Dziewczynki przygotowywane do małżeństwa poprzez brutalne karmienie do 16 tysięcy kalorii dziennie

Dziewczynki przygotowywane do małżeństwa poprzez brutalne karmienie do 16 tysięcy kalorii dziennie

Źródło tekstu i zdjęć: BuzzFanzine

Mauritanian-girls-3

Los wielu mauretańskich dziewczynek (7-14lat) jest jednym z najsmutniejszych na świecie. Oprócz faktu, że są zmuszane do bardzo wczesnych małżeństw, rodzice często wysyłają je do specjalnych obozów, aby przybrały na wadze, co ma zwiększyć ich atrakcyjność i szansę na „dobre małżeństwo”. W Mauretanii za atrakcyjne uważane są duże krągłości, nadwaga i rozstępy (szczególnie na ramionach).

Dziewczynki spędzają w tych obozach nawet kilka miesięcy, dopóki nie zostaną uznane za „piękne kobiety” i będą gotowe do wyjścia za mąż. Na miejscu opiekują się nimi kobiety odpowiedzialne za pilnowanie ich wysokotłuszczowej diety i zmuszanie do przyjmowania nawet 16 000 kalorii dziennie (czyli 4 razy więcej niż przyjmują kulturyści). Codziennie przypominają dzieciom, że znajdują się w obozie, aby stać się piękne, a ich praca polega na karmieniu ich, aż ich ciała napęcznieją się jak balony.

Mauritanian-girls1

Leblouh, czyli intensywne wymuszone karmienie to stara tradycja w Mauretanii, kraju, w którym szczupłe kobiety są gorsze, a te otyłe uważane są za seksowne i piękne.

14-letniej Tijanni powiedziano, że jedzie na obóz letni na pustyni, żeby poznać inne dziewczynki, jeść i stać się piękną. Tijanniya kocha sport i chciałaby zostać nauczycielką francuskiego. Nie chce być gruba i martwi się, że nie będzie w stanie sprawnie biegać po powrocie z obozu. Jej rodzice już zaaranżowali dla niej małżeństwo. Przebywa w obozie razem z pięcioma innymi dziewczynkami w wieku od 7 do 12 roku życia, je ogromne posiłki, duże ilości tłustego kuskusu i mleka koziego. Jej żołądek nie może znieść ilości żywności, którą pochłania, zwłaszcza koziego mleka, którego nienawidzi. Dziewczynki nie mogą odmówić lub zwrócić jedzenia, ponieważ boją się opiekunki, która może je pobić lub zmusić do zjedzenia własnych wymiocin.

Mauritanian-girls-2

Zgodnie z tą mauretańską tradycją, kobiety muszą mięć krągłości, aby być seksowne i atrakcyjne dla mężczyzn. Otyłe kobiety w Mauretanii są symbolem mężczyzny, który jest na tyle bogaty by wyżywić żonę.

W 2003 roku rząd Mauretanii rozpoczął kampanię przeciwko wszelkiego rodzaju sposobom krzywdzenia dzieci. Jednak w 2008 roku ten demokratyczny rząd został zastąpiony przez juntę, która wolała powrót starej tradycji wielkich otłuszczonych dziewcząt.

Elhacen, kobieta, której zadaniem jest karmienie dziewczynek w obozie twierdzi, że zarabia 155 dolarów za każdą z nich i jest bardzo zadowolona z powrotu dawnych przepisów i tradycji. Mówi, że kazano jej torturować dziewczynki i bić je jeśli nie będą jeść.

Mauretańscy lekarze i pracownicy socjalni alarmują, że coraz większa liczba młodych dziewcząt cierpi z powodu chorób wywołanych przez otyłość. Ostrzegają, że sytuacja musi ulec zmianie, a świadomość negatywnych skutków otyłości powinna zostać podniesiona w społeczeństwie.

 

Tłumaczenie: Julia Maciocha

Korekta: Klaudia Głowacz

Opublikowane w

Gender – z czym to się je? Książkowe koło dyskusyjne

waginaKochane i kochani,
przyszło lato, czyli upał, wakacje i czas na czytanie albo… brak wakacji, a więc świetny pretekst do rozpoczęcia podróży czytelniczych.
Porozmawiajmy o tym, co czytamy, razem z wolontariuszkami Feminoteki Olą Gocławską i Izą Pazołą, przy okazji spotkań książkowego koła dyskusyjnego.

GDZIE? W siedzibie Fundacji Feminoteka, przy ul. Mokotowskiej 29a (wejście od ul. Marszałkowskiej 34/50 do samego końca w podwórzu)
KIEDY? 9 sierpnia, godz. 18

Tematykę proponujemy dość ogólną: chodzi o gender w literaturze i o to, jak rozumiemy płeć kulturową, jak się przejawia i w jakich opowieściach, oraz w jaki sposób przedstawianie płci wpływa na każdą i każdego z nas (czy wpływa?). Skąd biorą się gusta i guściki czytelnicze? Do jakiego stopnia (i czy w ogóle?) stanowisko ideowe lub
polityczne autorki/autora wiąże z formą danej książki? Jak widzicie, temat literatury i genderu rodzi mnóstwo fascynujących pytań.
Zapraszamy Was do nieformalnej dyskusji przy kawałku ciasta, do czytania, komentowania i wzajemnego inspirowania dalszych lektur!

Teksty podzieliłyśmy na bloki – do jednego tematu przyporządkowane będą:
1. książka teoretyczna, gdzie autorka albo autor wyjaśniają
jakąś myśl,
2. jedna lub dwie pozycje beletrystyczne/poetyckie, którenaszym zdaniem tę myśl ilustrują lub ustosunkowują się do niej, oraz
3. coś na ząb (postaramy się o wersje wegańskie przekąsek!).

Na pierwszy ogień proponujemy lekturę krytyczną fragmentów książki „Wagina: nowa biografia” Naomi Wolf. Pozycja dość kontrowersyjna – w sam raz, żeby zapoczątkować interesującą dyskusję! Mamy nadzieję pobudzić dialog, z którego każda i każdy z nas czegoś nowego się nauczy, tak, żeby na następne spotkania coraz więcej osób proponowało własne ulubione książki włączało się w planowanie naszej wspólnej listy lektur.

Zainteresowane osoby prosimy o wysłanie maila na adres:
[email protected].pl lub [email protected] . W odpowiedzi otrzymacie mailem fragmenty tekstów do przeczytania. Jeśli ktos/ia zdecyduje się odwiedzić nas spontanicznie – nie ma sprawy! W Feminotece będzie na Was czekało kilka wydrukowanych kopii tekstów.

Do zobaczenia i przeczytania –
Iza i Ola

 

Wydarzenie na facebooku

Opublikowane w

Wygrywa girl power! | recenzja filmu „Dziewczyny inne niż wszystkie”

dziewczyny inne niz wszystkieDziewczyny inne niż wszystkie

Reżyseria i scenariusz: Esa Illi

premiera:  15 lipca 2016  (Polska)  27 marca 2015  (świat)

recenzja: Iza Pazoła

 

Co jest najważniejsze w życiu? Co daje nam siłę? Co pozwala nam wspinać się na najwyższe wyżyny? Wiele rzeczy przemija jak szkoła, inne – pojawiają się w nim na chwilę.. jak mężczyźni. Dojrzewamy, dorastamy..  Przechodzimy przemianę. Co zostaje, co jest największym skarbem, który należy cenić ponad wszystko? Ludzie, którzy nas otaczają, ludzie na których możemy liczyć kiedy los kopie nas po tyłku. To oni przytulą, pocieszą i staną w naszej obronie. Nasze przyjaciele, nasze przyjaciółki.

Główne bohaterki: Jessica, Aino, Taru i Jenny doskonale wiedzą, jakie to uczucie. Krótkie etiudy na temat życia każdej z nich, przedstawią problemy z jakimi zmagają się współczesne nastolatki, pokazują co daje im siłę by walczyć dalej – odbić się, skoczyć w górę, uciec od problemów. To słodko-gorzki film, w którym zwycięża kobieca solidarność i przyjaźń.  Choć każda z bohaterek jest w pewnym sensie outsiderką, to wszystkie stykają się z typowymi problemami, jakie dręczą współczesne nastolatki: nieszczęśliwą miłością, brakiem samoakceptacji spowodowanym otyłością,  niechcianą ciążę czy problemem z pogodzeniem się z własną orientacją seksualną.

„Dziewczyny inne niż wszystko”, to fiński film z rodzaju: coming of age. To współczesny, wystarczająco lekki jak na wakacje, a przy tym niegłupi film o dorastaniu, który jednak zagrzewa dziewczyny do walki o swoje lepsze, dorosłe życie – do bycia wojowniczkami. W życiu dokonujemy różnych wyborów, i musimy mieć siłę aby się z nimi pogodzić.  Jeśli jej nie mamy, to tej siły użyczą nam przyjaciółki.

W jednej ze scen, tytułowe bohaterki oglądają animację, w której bohaterka dostaje regularne baty od stworka zwanego Życiem. Ten obraz, to historia, która powstała na podstawie rzeczywistych wydarzeń, jakie miały miejsce w stolicy Finlandii, Helsinkach. Czwórka dziewczyn prowadziła video pamiętnik, na podstawie którego nakręcono ten film. Reżyserem jest Esa Illia. Mimo, że  sam jest już dorosłym mężczyzną a opowieść dotyczy nastolatek – to udaje się mu jednak umiejętnie wprowadzić obserwatorów w ich  świat,  przedstawiając je nam jako osoby bliskie, żyjące tuż obok nas. Dokonuje tego poprzez zobrazowanie indywidualnie otoczenia, w którym żyją dziewczyny,  m.in.  domów, rodzin. Świat nastolatek się poprzez to dopełnia i staje dla nas realny.

Dobry punkt odniesienia dla dzieła Illego stanowią amerykańskie filmy z gatunku coming of age. Obraz ten ma właściwą im lekkość tonu, która bynajmniej nie spłyca powagi poruszanych tematów. Przy okazji reżyser doskonale wie, jak uwieść widzów dynamicznym, teledyskowym tempem oraz melodyjnym piosenkami na ścieżce dźwiękowej m.in. w wykonaniu: Aino Venny.

Sam reżyser nie zadowala się jednak wyłącznie sprawnym kopiowaniem amerykańskich wzorców. O inności „Dziewczyn..” świadczy przede wszystkim silnie rozwinięty wątek feministyczny. Mężczyźni występują tu wyłącznie w rolach drugoplanowych, bądź pełnią funkcję czarnych charakterów. Równie negatywnie zostają odmalowani rodzice dziewczyn – zagubieni i niedojrzali, że w żaden sposób nie mogą być traktowani przez dzieci jako wzorce do naśladowania. Oparcie dziewczyny znajdują w własnym zamkniętym kręgu przyjaźni. Wygrywa girl power.

 

Opublikowane w

25 czerwca – 1 lipca: Międzynarodowy projekt ATLAS

Teatr Powszechny w Warszawie zaprasza do uczestnictwa w przedstawieniach odbywających się w ramach Międzynarodowego projektu ATLAS. Spektakle odbywać się będą od 26 czerwca do 1 lipca.

ATLAS - logo

Cztery miasta: Warszawa, Paryż, Antwerpia, Bolonia. Ponad 100 osób pochodzących z ponad 20 krajów świata – obywateli Europy, nowoprzybyłych, uchodźców, migrantów, imigrantów drugiego
i trzeciego pokolenia. ATLAS to atlas bez skali, w którym indywidualne, często bliskie nam i codzienne zdarzenia, opisy przestrzeni dzieciństwa i wspomnienia istotnych momentów z życia, przeplatają się z ważnymi wydarzeniami z historii najnowszej oraz opowieściami uchodźców, którzy na scenie sami mówią o tym, co ich spotkało.

W ramach międzynarodowego projektu pokażemy w Teatrze Powszechnym w Warszawie spektakle Strefy WolnoSłowej, Cie Check Points z Paryża, kunstZ z Antwerpii i Cantieri Meticci z Bolonii – grup teatralnych, które od lat zajmują się pracą z migrantami i uchodźcami. Na zaproszenie Strefy WolnoSłowej we wszystkich zespołach powstały przedstawienia oparte na kilkumiesięcznej pracy teatralnej pomiędzy migrantami i seniorami. Wydarzenia teatralne i muzyczne staną się okazją do dyskusji nad kwestiami zbiorowej pamięci, wspólnoty, rasizmu, migracji i polityki integracyjnej poszczególnych krajów Europy. Wszystko ukazane zostanie przez pryzmat indywidualnych historii osób, które musiały zmierzyć się z podróżą do Europy bądź podzieliły się w spektaklach swoimi doświadczeniami z czasów niepokojów politycznych.

Projekt jest punktem kulminacyjnym międzynarodowego przedsięwzięcia Strefy WolnoSłowej History ATLAS Under Construction, którego finałem w grudniu 2016 roku będzie stworzenie ATLAS-u historii on-line, inspirowanego monumentalnym atlasem Mnemosyne Aby Warburga.

 

organizator: Fundacja Strefa WolnoSłowa

 

współpraca:

 

partnerzy: Cantieri Meticci (Włochy), Università di Bologna (Włochy) , ARCI (Włochy), Cie Check Points (Francja), Teatr Powszechny im. Zygmunta Hubnera (Polska), kunstZ (Belgia), Instytut Badan Literackich (Polska)
więcej informacji: http://history-atlas.com/
http://strefawolnoslowa.pl/aktualnosci/festiwal-atlas-25-czerwca-1-lipca-2016/
Projekt współfinansowany ze środków Komisji Europejskiej. Publikacja odzwierciedla jedynie stanowisko jej autora i Komisja Europejska nie ponosi odpowiedzialności za umieszczoną w niej zawartość merytoryczną.

 

WEEKEND INAUGURACYJNY

 

25 czerwca 2016

 

18:00 – Atlas uchodźczy – wprowadzenie
– wykład inauguracyjny Pawła Mościckiego, Stół Powszechny

Wykład będzie poświęcony podstawowym założeniom i inspiracjom powstającego właśnie Atlasu Uchodźczego. Poznamy kolejne motywy, które znajdą swoje miejsce w finalnej wersji atlasu, a także wysłuchamy teoretycznych rozważań nad podstawowymi pojęciami wyznaczającymi horyzont projektu History Atlas Under Construction Strefy WolnoSłowej. Nie zabraknie też opowieści o Abym Warburgu – głównej postaci stojącej za pomysłem na stworzenie atlasu o aktualności i historii migracji.

 

20:00 – BARAN – koncert, Ogród Powszechny

Baran to słowo kurdyjskie. Znaczy: deszcz. Deszcz oczyszcza, odświeża, tworzy NOWE. Tak jak grupa, której kompozycje są nowymi aranżacjami utworów muzyki perskiej i kurdyjskiej. Baran tworzą artyści o różnym pochodzeniu kulturowym i doświadczeniach muzycznych. Na inaugurację projektu ATLAS grupa zagra oryginalne kompozycje wraz ze standardami muzyki Bliskiego Wschodu i dawnego imperium perskiego.

Wstęp wolny.

 

26 czerwca 2016

 

12:00 – wielokulturowe rodzinne śniadanie z Ludoteką Roszada, Stół Powszechny

Wspólne granie w gry planszowe i karciane w gronie gości z całego świata, którzy przyjadą
do Warszawy i w niedzielę w południe spotkają się z mieszkańcami stolicy, żeby razem porzucać kostkami, poruszać pionkami, pozgadywać, poudawać kogoś innego i poopowiadać, nie tylko o tym, w co gra się w innych krajach.

Wstęp wolny.

antwerpia5


SPEKTAKLE

WALKING IN YOUR SHOES

kunstZ / Antwerpia

26 czerwca, godz. 19:30, Scena Mała

Walking in your shoes to spotkanie kilkunastu osób w labiryncie małych pokoi. Nikt tu nikogo nie zna, nikt o nikim nic nie wie. Kim są? Co tu robią? Czego się boją? Czy boją się spojrzeń nieznajomych? Bicia ich serc? Boją się oddychać? Chcieliby żeby wszystko było łatwiejsze?

reżyseria: Greet Vissers

muzycy: Alec De Bruyn, Cornel Coca, Reindert Swaegers

choreografia: Marjolein Elsink

film: Salvador Gieling

scenografia: Katrijn Baeten

kompozycja muzyczna: Alec De Bruyn
kierownik techniczny: Stijn Grupping

producent: Freija Bosmans
na podstawie tekstów: John Maxwella Coetzee’ego, Medhat Mohsena

występują: Dara Sheikhi, Enrica Camporesi, Karolina Maruszak, Lamine Diouf, Leila Ahmadi, Laetitia Keim, Louie Hashem, Mellany Banis, Mohamed Daman El Haimoud, Mustafa J. Aldoujaily, Osama Abo Amro, Rasim Asan, Saif Salloomi, Shirzai Khalilullah, Tawfeeq Al-Najafi, Thiruja Vasantharajah

NARYSOWAŁAM WIĘCEJ, NIŻ TU WIDAĆ

 

Strefa WolnoSłowa / Warszawa

27 czerwca, godz. 21:00, dziedziniec Teatru Powszechnego

Jak działa pamięć, co pamiętamy, o czym zapominamy? Jak ze skrawków pamięci i wspomnień odtworzyć znajome miejsca, ludzi, emocje? Impulsem do stworzenia spektaklu stały się wydarzenia ostatniego roku związane z przybywaniem do Europy uchodźców i z reakcjami naszego społeczeństwa na ten fenomen. Jak to się stało, że zapomnieliśmy, że sami byliśmy uchodźcami, musieliśmy uciekać przed wojną czy prześladowaniami? Inspiracją do pracy wielopokoleniowej grupy Strefy WolnoSłowej, w której spotkali się uchodźcy, migranci i Polacy, była książka Pamiętam, że… Georges’a Pereca, fragmentaryczna opowieść o Paryżu, przywołująca wspomnienia, drobne zdarzenia z życia codziennego, miejsca i historie, których nie znajdziemy w podręcznikach historii, ale które w istotny sposób tworzyły tkankę codzienności.

reżyseria: Alicja Borkowska

opieka artystyczna: Paweł Łysak

teksty: Tomasz Gromadka, Katarzyna Mazur, Artur Pałyga, Przemysław Pilarski

muzyka: Ray Dickaty

choreografia: Aleksandra Bożek-Muszyńska, Katarzyna Stefanowicz

wizualizacje: Maria Porzyc

produkcja: Weronika Chinowska, Magdalena Duszyńska-Łysak
występują: Teresa Ferraris, Viera Hres, Anton Snotau, Veronika Los, Jolanta Pacewicz, Barbara Bernard, Alejandra Castelblanco, Krystyna Gielecińska, Aliaksandra Shapialevich, Izabella Pietura, Kamilla Tantasheva, Barbara Herman, Alma Sarahi, Tashi Woetsang, Fenglan Xu , Darinka Nedeljkovic, Yona Aloewie, Diah Anggraini Martin, Małgorzata Zagajewska, Elżbieta Mazur, Justyna Laskowska-Otwinowska, Magdalena Andrzejewska, Abdellah Yamani, Yu Koyanagi, Vita Shkaraban, Olivia Klochko, Mamadou Ba, Andrzej Krzymowski, Magdalena Derrien, Marta Szepietowska, Bartłomiej Smoleński, Szymon Barzyc, Thomas Hildenbrand, Magdalena Zawadzka, Karolina Soja, Iryna Kovalchuk, Maria Roguska, Monika Śliwińska, Bogdan Melniczuk, Tatiana Roslyak.

bologna3

TO, CO SKRYWAMY

CK Points / Paryż

28 czerwca, godz. 19:30, Scena Mała

„Jedną z podstawowych cech zjawiska imigracji jest to, że przyczynia się ono do ukrywania prawdy o samym sobie. Nikt nie wie – ani sami imigranci, ani kraje pochodzenia, ani społeczeństwa przyjmujące imigrantów. Nikt nie wie, a raczej nie chce wiedzieć, czy imigracja jest stanem trwałym, czy tymczasowym. (…)  Nikt nie chce przyznać, że imigracja jest często definitywnym przesiedleniem” (Abdelmalek Sayad, socjolog).

Dziesięć młodych osób podąża śladami rodziców i dziadków, odtwarzając fragmenty ich historii oraz wspomnień, które próbują ubrać w słowa i obrazy. Wspólnie analizują odziedziczoną spuściznę.

W którym momencie została przerwana? Dlaczego młodzi Francuzi o obcych korzeniach tak niewiele wiedzą o sobie samych? W jakim stopniu milczenie rodziców zaważyło na procesie integracji?

Poszukiwanie własnych korzeni staje się swoistą zabawą w wymyślanie rodowodu, która łączy strzępy wspomnień  z duchami  kraju pochodzenia.

 reżyseria: Hélène Capelle, Alice Thalamy i Linda Fahssis

muzyka: Anita Traoré

wideo: Jibbé Poggi

współpraca: Pietro Floridia, Alek De Bruyn, Reindert Swaegers, Paweł Mościcki, Weronika Chinowska
występują: Ludivine Bah, Johanna Camara, Dorette Guibado, Julien Eugène, Mathieu Eugène, Aurore Nguidjol, Aude Hurlot, Aurélie Hurlot, Antony Nelzy, Yohan Padel i Manjita

 

 paryť2

 

 

UMRZEĆ ZA ŻYCIE

kunstZ / Antwerpia

29 czerwca, godz. 18.00, Scena Mała

 

 Zaczekaj… to jest podróż, jaką ja też przebyłem – mówi jeden.

Wszystko, co opowiedzieliśmy jest prawdą – krzyczy ktoś.

Musisz nam zaufać, to nie fikcja – dodaje inny.

Międzynarodowa konferencja prasowa z fałszywymi doniesieniami staje się sceną makabrycznego tańca, tańca śmierci. Każdy etap życia to narodziny, życie i śmierć tracą znaczenie w ciągłej i nieskończonej powtarzalności. Trzeba podjąć ważną, rozpaczliwą decyzję: umrzeć za życie.

Spektakl Umrzeć za życie wyreżyserowany został przez Osamę Abo Amro, syryjskiego reżysera pochodzącego z Aleppo, który dotarł do Belgii, gdzie uzyskał azyl polityczny. Przyjechał do Antwerpii zeszłej wiosny i przez kilka miesięcy mieszkał w ośrodku dla uchodźców w Kapellan. Tam poznał sześciu innych uchodźców oczekujących na azyl, którzy przyłączyli się do pracy nad spektaklem. We  wrześniu 2015 grupa weszła w skład kunstZ Academy, gdzie dostała wsparcie przy produkcji spektaklu.

reżyseria:  Osama Abo Amro

współpraca: Enrica Camporesi

występują: Osama Abo Amro – Fahad Jabbar Atiyah Al-Azzawi – Tawfeeq Younus Al-Najafi – Mustafa Jawad  Aldoujaily – Saif Salloomi Sarhan Alhilali – Mahmood Alrawi – Karolina Maruszak – Mohamed Dahman El Haimoud – Mohamed Louai Hashem – Dara Sheikhi

 

*po spektaklu odbędzie się spotkanie z aktorami

ATLAS - Warszawa

 

 PODAJ DALEJ

Stowarzyszenie Sztuka Nowa / Warszawa

29 czerwca, godz. 19:00, Ogród Powszechny

 

Jak poznać, że to, co się dzieje jest snem?  Dlaczego na warszawskiej Pradze mieszka tylu rzemieślników? Czy romans z obcym, innym musi być naznaczony przemocą? A może każda relacja miłosna niesie w sobie pierwiastek zła? I kim są Loldiers of Odin?

Utworem przewodnim PODAJ DALEJ – teatralnej platformy wymiany technik w reżyserii Seana Palmera jest Sen nocy letniej Williama Szekspira. Efektem pracy będzie ruchome dzieło, stworzone przez 7 młodzieżowych grup teatralnych, które podczas miesięcznych spotkań wymieniały się technikami i inspiracjami. Projekt umożliwia spotkanie młodych ludzi w wieku 15-19 lat, pochodzących z różnych środowisk. Przedsięwzięcie jest intensywnym doświadczeniem, w trakcie którego młodzi ludzie znajdujący się w rozmaitych sytuacjach życiowych pracują z użyciem metod performatywnych, by uczyć się komunikacji, dialogu, szerszego patrzenia na rzeczywistość społeczno-kulturową i konfrontowania różnorodnych doświadczeń.

Wstęp wolny.

PSST CISZA! / POWIEDZIAŁEM… MILCZEĆ!

Cie Check Points / Paryż

30 czerwca, godz. 19:30, Scena Mała

Spektakl jest przedsięwzięciem interdyscyplinarnym, poświęconym zagadnieniom przekazu i pamięci
w doświadczeniu migracyjnym
we Francji. Opierając się na badaniach terenowych, grupa teatralna CK POINTS rezydująca w College des Bernardins mierzy się z biografiami trzech osób pochodzących z Kolumbii, Algierii i Maroka, które przyjechały do Francji przed trzydziestu laty w celach zarobkowych. Trójkę bohaterów charakteryzuje zarówno głęboki związek z krajami pochodzenia, gdzie dorastali, jak i z Francją, gdzie osiedli i założyli rodziny. Łączy ich też przemilczanie kwestii związanych z kulturą, którą wypierają i skrywanymi różnicami. Pomiędzy dwoistością i wewnętrznymi konfliktami bohaterowie opowiadają o bolączkach migrantów i ich dzieci, o pokoleniu zawieszonym pomiędzy przeszłością i teraźniejszością.

dzieło zbiorowe: Cie CK-POINTS

opieka artystyczna: Linda Fahssis

autorzy projektu: Hélène Capelle, Chawki Derbel, Linda Fahssis i Alice Thalamy.

wideo: Jibbé Poggi

choreografia : Flora Rogeboz

muzyka: Anita Traoré

 

AKROBACI

Cantieri Meticci

1 lipca, godz. 19.30, Scena Mała

 Gdyby życie przypominało popis cyrkowca, to na czym by on polegał? Co się dzieje
z równowagą psychiczną Palestyńczyka, który wciela się w postać Żyda, który z kolei wciela się w postać nazisty? Czy sztuka jest zdolna uratować duszę? Czy może raczej skórę? A może nie ratuje ani jednej, ani drugiej? Historia podobna jest do toru kolejowego, czy do koła (roweru)? To tylko niektóre
z pytań zawartych w spektaklu grupy teatralnej Cantieri Meticci, zainspirowanym opowiadaniem Nathana Englandera o mieszkańcach pewnej żydowskiej wioski, którzy w czasie II wojny światowej podejmują śmiałą próbę ocalenia życia dzięki udawaniu akrobatów cyrkowych.

dramaturgia i reżyseria: Pietro Floridia 

asystenci reżysera: Alice Marzocchi i Francesco Simonetta

muzyka: Alessia di Eugenio, Antonio Masella, Enrico Calvalieri, Filippo Bonazza, Gianluca Nicola Di Fiore, Giuseppe Scuccimarra

scenografia: Luana Pavani, Davide Sorlini

kostiumy: Cristina Gamberini

inspicjent: Angela Sciavilla

występują: Abrham Tesfai, Alessia Del Bianco, Antar Marincola Arianna Bartolucci, Karen Boselli, Matteo Miucci, Michele Dore, Moussa-Molla Salilh, Natalia De Martin, Nicola Gencarelli, Ossama Karamane, Sanam Naderi, Valentine Grana, Younes El Bouzari, Youssef El Gahda

 

MUZYKA

 

OGRODOWY MIĘDZYNARODOWY MUSIC JAM
26 czerwca, godz. 21:00, Ogród Powszechny

 

 

Chętnych do pracy nad koncertem prosimy o zgłoszenia, poinformujemy o terminach prób: [email protected].

 

BILETY NA SPEKTAKLE: normalny 25 zł, ulgowy 15 zł

 

Patroni Medialni: 

antwerpia5

kontakt:

Mateusz Węgrzyn
rzecznik prasowy
nr tel. 505 296 533
e-mail: [email protected]
www.powszechny.com

 

Opublikowane w

Feminarium 21 czerwca: Wanda Jakubowska, czyli jak dziś pisać biografie politycznie niepoprawne

Wanda Jakubowska, czyli jak dziś pisać biografie politycznie niepoprawne.

Kolejne spotkanie w ramach cyklu dyskusji o tematyce społeczno-kulturowej „Feminaria”, odbędzie się 21 czerwca (wtorek), godz. 18:00.

Na spotkanie zapraszają: Fundacja Gender Center, Instytut Badań Literackich PAN oraz Krytyka Polityczna.

wanda-jakubowska-monika-talarczyk-gubala

 

 W fascynującej książce Wanda Jakubowska. Od nowa (2015) Monika Talarczyk-Gubała szuka klucza do twórczości Jakubowskiej w jej biografii: w wyborach ideowych, politycznych, estetycznych, w przyjaźniach i współpracy z ludźmi, z którymi połączył ją moment dziejowy, a bardziej jeszcze twórcza pasja, miłość do kina. Autorka nie wybiela swojej bohaterki, ale stara się spojrzeć na nią i jej dorobek z empatią i szacunkiem. Sięgając po metodę biograficzną, spogląda na filmy Jakubowskiej nie jako na propagandowe agitki, ale teksty intymne, wyrastające z osobistych przeżyć i przekonań reżyserki. Talarczyk-Gubała „odzyskuje” Jakubowską jednak nie tylko jako reżyserkę (w tym ikonę kina kobiet), ale także wychowawczynię kolejnych pokoleń filmowców, współorganizatorkę życia kulturalnego w powojennej Polsce, a wreszcie jako kobietę walczącą o swą podmiotowość w zmaskulinizowanym świecie kina.

Książka Moniki Talarczyk-Gubały stanie się dla nas punktem wyjścia do dyskusji o tym, jak dziś konstruować biografie osób politycznie niepoprawnych, takich jak Wanda Jakubowska – komunizująca reżyserka kina socrealistycznego. Będziemy także rozmawiać o samym socrealizmie jako o estetyce i praktyce kultury w powojennej Polsce. Wreszcie poruszymy problem podmiotowości i sprawczości kobiet w rzeczywistości polskiego socjalizmu.

Wanda Jakubowska (1907-1998) – nazywana niegdyś „matką polskiego kina” – jest dziś w Polsce reżyserką raczej zapomnianą, dla wielu – z uwagi na komunistyczne poglądy i wierność socrealistycznej estetyce – postacią niewygodną czy wprost niechcianą. Zachodni krytycy cenią ją za film Ostatni etap (1947) – należący do klasyki kina o traumie Zagłady – polscy zaś wypominają jej monumentalną produkcję Żołnierz wolności (1953) o generalne Karolu Świerczewskim, „człowieku, który się kulom nie kłaniał”.

 

 W dyskusji udział wezmą:

dr Magdalena Grabowska (Instytut Filozofii i Socjologii PAN)

dr hab. Monika Talarczyk-Gubała (Wydział Organizacji Sztuki Filmowej PWSFTviT w Łodzi)

dr Grzegorz Wołowiec (Instytut Badań Literackich PAN)

Prowadzenie: dr Agnieszka Mrozik (Instytut Badań Literackich PAN)

 

21 czerwca (wtorek), godz. 18.00

Warszawa, Pałac Staszica, ul. Nowy Świat 72, sala nr 144

 

Spotkanie odbywa się w ramach cyklu dyskusji społeczno-kulturalnych „Feminaria”.

Wstęp wolny.

Copyright © 2024 Fundacja Feminoteka | Powered by Fundacja Feminoteka